We hebben hier al veel bos rond Apeldoorn, maar zaterdag hadden we even er nog een Bos bij. Al campagnevoerend voor zijn Partij verzamelde hij het zaterdagse boodschappenpubliek rond zich op ons Raadhuisplein. Veel mensen namen even ’n fotootje van hem met hun mobieltje want je komt tenslotte niet elke dag zo’n beroemdheid tegen in deze provinciestad.

In de krant stond: ” Even ’n oneliner, een glimlach en wèg was ie weer!”. En zo was het. Hij had nog veel te doen. Ik vraag me dan af of dat gejakker nou veel kiezers oplevert. Als Balkenende even op ’n verhoginkje op het Raadhuisplein komt staan heeft ie net zoveel belangstelling van diezelfde shoppers, want Apeldoorners zijn nieuwsgierig naar bekende koppen. Wat daaruit komt zien of horen ze wel op de televisie of lezen ze in de krant. De aanhang van Rutte komt liever naar Orpheus met ’n hapje en ’n drankje erbij, vooral als het regent.

Het bliksembezoek van Wouter heeft me nog steeds niet overtuigd. Ooit, alweer lang geleden, heeft ie een voorkeursstem van me gekregen, maar nu weet ik het zo net nog niet. Ik vind het stemmen een zeer moeilijke zaak deze keer. De Partij voor (of van?)de Dieren vind ik sympathiek, maar als Wim T.Schippers met z’n gejeuzel begint zetten we de radio even op ‘mute’. Verder denk ik: kijk, er moet veel geregeld worden voor het welzijn van dieren, daar ben ik het helemaal mee eens. Maar een kamerlid beslist toch over wel méér dan dat? Of je moet mensen ook beesten vinden, dan is er nog wel wat te doen natuurlijk.

Over dieren gesproken: wat een prachtige reddingsactie, hè, met die Marrumse paarden! Ik vond het zo’n schitterend gezicht. Ik las dat zes ruiters er voor hadden gezorgd, dat de kudde aan land werd gebracht. Maar hé, dat waren toevallig wél amazones, hè? Zes stoere Friese meiden! Ze hebben een bloemetje gekregen en hun actie is de hele wereld overgegaan, maar van mij mogen ze zó de Kamer in voor de PvdD!

Over de PvdA moet ik nog even nadenken. Tja, als Bos nou te páárd naar Apeldoorn was gekomen…….

****Ik had hier een best wel leuk bewegend plaatje van een dravend paard staan. Ik werd zelf zó moe van dat beest dat ik ’t heb weggehaald. Hij staat weer op stal. Wel zo rustig…..

Onze oudste kleinzoon is helemaal gék van voetballen. Hij is net verhuisd en heeft in zijn nieuwe huis een echte voetbalkamer gekregen. Zodra hij uit school is gaat ie buiten “trainen” en of het dan regent, nou, dat maakt hem toevallig niks uit. Hij wil een bikkel worden. Hij kent de clubs, de voetballers, de landen die “goed”zijn en van de zomer met het WK was hij in tranen toen Nederland verloor.

Hij is ook op judo en heeft pas een periode afgesloten waarin hij zijn zwemdiploma’s a en b heeft gehaald. Zijn moeder vond dat hij wel even genoeg sportieve bezigheden had gehad voor een jochie van zes en heeft dus het lidmaatschap van óók nog de plaatselijke voetbalclub even kunnen afhouden. Maar binnenkort gaat het dan toch gebeuren. Hij dacht zelf aan het begin van een glansrijke voetbalcarrière te staan.

Daarom heeft zijn moeder dan ook het eerste couplet van het Wilhelmus voor hem moeten uitprinten. Want dat moet je toch wel kennen als je in het Nederlands elftal komt te spelen, vindt ie.

Hij loopt het dan ook de hele dag te zingen en goed ook. Daar kunnen die voetballers, die maar een beetje staan te mummelen als ons volkslied klinkt voor een interland, nog een voorbeeld aan nemen. Maar hij vertelde mij wel: “Oma, er staat “doet”, maar dat betekent gewoon “dood”, hoor! Maar anders rijmt het niet op “bloed”. Hij heeft die Marnix van Sint Aldegonde al helemaal door met zijn gerijmel. Waar je je als aankomend voetballertje al niet mee bezig moet houden, hè?

Nou ja, als ze hem op die club ook maar leren, dat het een leuk spélletje is, dat voetbal…….

‘k Heb een middagje nostalgie achter de rug. Bij het opruimen op zolder kwamen we een, met een hip jaren-zeventig behangetje beplakte, wasmiddelton tegen vol met Lego en ook nog blokken van een ander bouwsysteem. Die laatste blokken zijn niet zo klein, maar dat Lego-spul, daar zit heel wat tussen waarvan het een wonder is dat het niet is weggeraakt. Zo klein is het.

Ik ben trouwens ook nog 6 playmobil-mannetjes tegengekomen, drie smurfen en een smurfin. De wasmiddeltonnen uit de jaren zeventig zijn dus van een uitstekende kwaliteit en zeer geschikt om dertig jaar lang Lego in te bewaren. Ik heb het voor de dag gehaald omdat onze kleinzoons er wel zo’n beetje aan toe zijn. Ik heb de gootsteen vol gedaan met warm sop en alles is ook weer schoon. Jaren stof er van af gespoeld.

Terug in die ton gaat het niet, want die moet nu maar weg. Hij heeft z’n werk gedaan. Er heeft Omo in gezeten. Zuinig als ik was toen, bewaarde ik die lege grootverpakkingen om er van alles in te doen. In gedachten hoor ik nog het wild geraas waarmee onze jongens die ton omkieperden.

Ik ga het nu maar in een plastic doos doen, denk ik. Dan kunnen ze zien wat er in zit. Want daarom moest die ton ook om vroeger. Als een blokje dat je nodig had helemaal onderin zat was dat lastig. Nou, een nieuwe generatie gebruikers dus! Weer prutsers en knutselaars in opleiding. Leuk spul, Lego, tijdloos ook……

*****Ik las, dat een van de presentatoren van Top Gear, Richard Hammond, die ’n zwaar auto-ongeluk kreeg toen ie zo’n raketauto aan het testen was, het ziekenhuis weer heeft verlaten. Hij had een hersenbeschadiging, maar heeft die helpen herstellen door heel veel met Lego te spelen! Waar dat dus al niet goed voor is! Amazing!

Ben ik nou erg gek als ik vind, dat een kind gewoon thuis moet ontbijten ’s morgens, voor dat ie naar school gaat? Dat heeft toch niks met mijn ouderwetsigheid te maken? Dat is toch een kwestie van eventueel ’n half uurtje eerder op?

Het zag er heel gezellig uit, hoor, daar niet van: al die kinderen samen aan het ontbijten op school, georganiseerd door de broodsector, die hun product moet promoten. Maar hemel, als dat nou óók al op school moet! Scholen worden letterlijk kostscholen. De kinderen slápen er nog niet en als ze dat wel doen dan is er iets mis met hun bedtijd.

Ze halen nogal wat verantwoordelijkheden weg bij ouders, vind ik. Er zijn, als er weinig tijd is ’s morgens (en daar ben ik dan met m’n half uurtje eerder op!)trouwens genoeg ontbijtdingen die hartstikke makkelijk zijn. Hoeven ze niet met een lege maag de deur uit, zelfs als het moelijke ontbijters zijn, want die heb je ook natuurlijk.

De scholen krijgen wel heel veel op hun bord tegenwoordig. Dingen, die volgens mij heel gewoon thuis thuishoren, waarom heet ’t anders zo, worden elders ondergebracht. En dan liefst op school. Er zijn zelfs scholen waar warm gegeten wordt, waar ze ‘meester’-koks hebben rondlopen. Ik weet, dat ’t soms nodig is zo, omdat er anders kinderen zijn die niet eens een warme maaltijd binnen krijgen.

Maar zou er dan eigenlijk niet iets aan de verantwoordelijkheid van ouders gedaan moeten worden? Cursusje “Wat betekent het om een kind te hebben?” en dat dan verplicht, hè met een certificaat. Lang niet voor alle ouders nodig, dat weet ik ook wel, maar soms zeer in het belang van een kind.

Om het dan maar es even materialistisch te vergelijken: ’n kind is net ’n auto. De beslissing: we nemen d’r een is een emotioneel moment, de rest is een kwestie van onderhoud. Ze mankeren wel eens wat, het kost tijd, moeite en aandacht en nogal wat geld. Alleen inruilen is er niet bij. Als ik lees wat mensen met kinderen uithalen soms, kom ik tot hele cynische gedachten. Dan is zonder ontbijt naar school nog niks eigenlijk…….

Gezellig, hoor, zo’n uitvaartbeurs in Arnhem, bezocht door duizenden levende mensen met belangstelling voor wat er allemaal kan als het einde daar is. Best wel goed, dat er niet zo’n taboe meer is rond dit soort zaken, maar ik hoef er niet naar toe.

Wel las ik er over in de krant. Er stond bijvoorbeeld een aardige foto in van een man die, met een ‘doe-het-zelf-kist’ op een karretje achter zijn fiets, door de stad reed. Doe-het-zelf: zuinigheid met vlijt, daar hou ik wel van. Die spullen zijn allemaal al duur genoeg.

In het artikel stond ook, dat er een mevrouw op de beurs stond met ‘uitvaarttextiel’. Hoef je niet meer in je zondagse pak of jurk, maar kun je je in doeken laten wikkelen. Daarna kun je op een bedje van wilgentakken worden gelegd.

Het klinkt heel ludiek allemaal, maar waarom moet ik nou gelijk aan een restaurant denken? Daar hebben ze het op de kaart altijd over gerechten, geserveerd ‘op een bedje van veldsla’ en zo. Ik vind die wilgentakken wat moeilijk te verteren. Nou ja, doe mij voorlopig dan maar dat bedje veldsla…….!

Bovenstaande kreet is van Midas Dekkers, de bioloog, en dat vind ik wel een olijk type. Eens heb ik zijn boek “De larf” van Lars voor mijn verjaardag gekregen. Hij heeft toen een uur in de rij gestaan om het door Midas te laten signeren en dat vond ik leuk. Hij is inmiddels zestig, Midas, en ik las een interview met hem naar aanleiding van zijn nieuwste boek “Lichamelijke oefening” over de onzin van het sporten. Dat vindt hij het namelijk: onzin.

Hij heeft het dan niet over mensen, die hun hele leven al sporten en daar veel voor over hebben, maar met name over de sportschool, het joggen en over hardlopen dat je na je veertigste ineens vindt te moeten gaan doen.

We moeten ons richten naar de natuur, zegt hij. “Kalfjes in de wei huppelen en dartelen, terwijl oude koeien maar een beetje sloom staan te staan. Als je ouder bent dien je je te gedragen naar je leeftijd. De gedachte dat je na je veertigste nog zou moeten hollen, zou niet meer bij je op moeten komen, tenzij je de tram wilt halen of omdat er een leeuw achter je aan zit”. Daar zou iets in kunnen zitten.

“Als je een man bent en je hebt een midlifecrisis, neem dan een jong ding. Dat helpt beter dan rondhollen in een paars pak”. Wat je als vrouw moet met zoiets, daar heeft de heer Dekkers het niet over. Van de week zag ik op de televisie, dat het één van de taboes is: een oudere vrouw met een jong ding. Ik zou wel eens willen weten wat ie daarop te zeggen heeft.

Ik ben het wel helemaal eens met zijn stelling: “Het is belachelijk om normale ouderdomsverschijnselen te verwarren met een ziekte die bestreden moet worden”. Oké, wij zeggen ook wel eens tegen elkaar als je na een dag in de tuin of na het uitmesten van zolder of schuur ’n beetje stram je bed uitkomt : “Ouderdom komt met gebreken!”, maar dat zijn het niet, meer ongemakken die best meevallen en na een dag weer over zijn. Als je tenminste verder niet uitgebreid gaat joggen.

“Als jonge mensen zich als oude mensen gaan gedragen, zijn ze gek”, is ook zo’n Midas-uitspraak, “maar als oude mensen zich als jongeren gedragen, vinden we dat normaal”. Ik krijg, omdat ik waarschijnlijk in een of andere database zit, altijd van die modeblaadjes toegestuurd. “Voor de rijpere vrouw”, zal ik maar zeggen en daar erger ik me aan. Ik hoop de nodige zelfkritiek te hebben waar het mijn kleding betreft. Maar ik wil dat wel graag zelf bepalen en wens niet in een hokje gestopt te worden.

Gééstelijk jong te zijn en te blijven lijkt me belangrijker eigenlijk. Daar jog ik heel wat voor af, dat wil je niet weten. Dus geen geestelijke bloemetjesjurk voor mij, hoor! En o ja, ik hoef ook geen jonge god. Mijn ouwe Zeus ( met baard zelfs!) voldoet nog uitstekend…….

Omdat het de laatste dagen nog zulk lekker weer is ben ik veel buiten bezig geweest. De bloembakken met geraniums, die ik laatst heb opgehangen aan de zijkant van het huis om het straatbeeld een beetje op te fleuren, begonnen dusdanig af te takelen dat ze toe waren aan een metamorfose. Ze hebben het fantastisch gedaan deze zomer, hitte en extreme nattigheid goed doorstaan. Ik heb de bloeiende takjes er af geknipt en de rest weggedaan. De geraniumkwekers moeten ook leven.

Intratuin had buxus in de aanbieding en met wat rodebessenplantjes, klimop en een paar denneappeltjes vul je daar mooi een winterbestendige bak mee. En dat zes keer. Hoewel minder kleurig dan met die geraniums staat het toch wel weer aardig. Op naar de kerst………

Er is in Apeldoorn een aanrander actief, waar de politie driftig naar op zoek is. In de vroege ochtenduren belaagt hij vrouwen, die op weg zijn naar hun werk. In de omgeving van het Lukasziekenhuis valt hij medewerksters lastig en ook heeft hij het voorzien op vrouwelijk personeel van de Belastingdienst. Wat hij doet is de vrouwen over hun rug en billen aaien en als ie de kans krijgt grijpt hij de borstpartij.

Er is veel onrust onder de dames en de werkgevers hebben al extra surveillances ingesteld en geadviseerd niet alleen te fietsen. En er is nog geen goed signalement van de man, ze weten alleen dat hij ‘getint’ is. Ze hebben dus niet veel.

Er stond in de krant een artikel met tips voor als vrouwen met hem te maken krijgen. Opgesteld door de politie samen met een ‘weerbaarheids’docente van een sportschool. Je moet ‘m laten schrikken, zeggen ze. Hem niet in z’n gezicht sláán, maar spúgen! Daar schrikt hij van en gaat dan over z’n gezicht wrijven en onderwijl kun jij ‘m dan smeren.

Je kunt ook je fiets tegen hem aangooien, waarbij opgemerkt werd, dat je maar zuiniger op jezelf moet zijn dan op je fiets. Die kan wel tegen een stootje. Verder moet je hem slaan met alles wat je maar in handen hebt. Tassen, sleutelbossen, ’n paraplu, je mag ‘m raken.

Wat die paraplu betreft: die moet je proberen tussen z’n benen te krijgen en dan flink omhoog meppen. Dat vindt hij niet leuk voelen. En je mag niet steken met de paraplu, zegt de politie. Dat is strafbaar. Dus meisjes, word je aangevallen door die eikel: eerst goed nadenken of wat je terug doet wel mág, hoor! Anders ben je dubbel de pineut. En kijk dan meteen even hoe hij er uit ziet, want een signalement is toch wel handig…….

Deelde Cockie vorige week haar deurmat met een slak, wij doen dat met een kolonie paddestoeltjes. Waarschijnlijk omdat er in dit huis veel wordt gezwamd…….

Nou lees ik toch in de krant, dat ouderen, die in het buitenland wonen, gemiddeld anderhalf jaar langer leven, dan de aow-ers die in Nederland blijven! En nu zit ik me hevig af te vragen: zou ik willen verhuizen naar over de grens om er anderhalf jaar bij te krijgen? Want je gaat er toch over nadenken waar dat langere leven vandaan komt.

De zon, daar verkassen veel mensen voor. Minder stijve botten en spieren, dat zou kunnen. Maar in een land wonen, waar áltijd de zon schijnt, ik zou er ongelooflijk lui van worden. Dat is niet gezond. En ik weet het niet, ik zou ook het wisselen van de seizoenen erg missen.

Ik hou van de zon, hoor, maar ook best van de gezelligheid in de winter, dat gefrutsel met sinterklaas en kerst en zo. De kachel aan, ’n lekker warm huis. Als de winter niet te lang duurt dan, want ik loop ook in februari alweer te speuren in de tuin en ben dan erg blij met de eerste sneeuwklokjes en dat de lente er weer aan komt. Dat heb je niet in een altijd-zon-land. En de verkleuringen in de herfst, ook zo mooi.

Ik heb een zus in Australië. die aan de zogenaamde ‘sunshinecoast’ woont. Ze was begin vorig jaar hier en vond het práchtig al die sneeuw die we toen hadden, maar was o zo blij, dat ze weer terug kon naar de Australische zomer. Ze kan hier niet meer leven, zegt ze, zonder de zon. Het is maar net wat je gewend bent.

Wat ik wel altijd opmerkelijk vind is dat al die ouwe Hollanders in den vreemde, wel graag Hollandse voorzieningen willen. Hele nederzettingen in Spanje met Hollandse dokters en zo. En zich dan ergeren aan de locale ‘mañana’-mentaliteit, dat kost je toch ook jaren van je leven? Zouden ze dat bij dat onderzoek wel hebben meegerekend?

Ik blijf wel zitten waar ik zit. Als ik tijd van leven heb en de kroonprins gelijk krijgt met z’n waterdoemdenken wonen we over een poosje niet ver van het strand van Amersfoort en aan het klimaat verandert ook nog wel wat ten behoeve van eventuele stijve botten en spieren. En anders maar aan de glucosamine. Dat is goedkoper dan naar Spanje verhuizen en anderhalf jaar is toch eigenlijk ook niet de moeite…….