Gisteren waren mijn kloris en ik 54 jaar getrouwd. Vierenvijftig is geen feestgetal, dus het was een rustige dag. Onze oudste dochter was er even met haar jongens en een lief bloemetje en dat was gezellig. Volgend jaar maken we d’r wel wat meer van. Onze jongste dochter vroeg of ze het op Facebook mocht zetten. En dat heeft ze nog gedaan ook. Nou ja, ze had heel wat reacties en dat gun ik haar van harte.

We hebben nog een fotoalbum bekeken met z’n allen en dat was leuk. Lekker ouderwets, uit een tijd dat ik nog foto’s inplakte met commentaar erbij. Dat was nu wel handig. En mijn dochter riep steeds tegen haar kinderen, die met hun telefoons op de bank zaten, “Jongens, kom eens kijken! Hoe slánk je vader en moeder waren! En hoe leuk jullie waren als baby!” In mijn fotoalbum zitten ook foto’s van mijn ouders als jonge mensen, en bijvoorbeeld de trouwfoto van mijn grootouders en zelfs een van mijn óvergrootmoeder! Mijn dochter fotografeerde die allemaal met haar telefoon. Opgeslagen voor de eeuwigheid, in een cloud of zo. Je gaat er gewoon ruimtelijk van denken, zeg!

Je gaat ook herinneringen ophalen. Over de leuke woorden die de kinderen verzonnen en die in de familie gebleven zijn. Wij hadden vroeger namelijk een brandkast. Sjiek, hè? Zo noemde onze oudste de vierkante gaskachel toen ze vier was. De jongste was op die leeftijd eens ’n keer hevig in de gangkast iets aan het zoeken. Op de vraag wát, antwoordde hij “de wepseklepper”! Een vliegenmepper heet sindsdien natuurlijk bij ons ook zo.

Toen de andere dochter ’n keer zat te badderen bij oma in het lavet ( die had je toen nog, hè, in een ‘modern’ huis, net als de enig echte Bruynzeelkeuken!) en wij vroegen of ze nou nóg niet klaar was, zei ze: “Ik moet nog even mijn “achterhakje” wassen!” Ze hoort ’t nog regelmatig langskomen. Ze is een vrij fanatieke wandelaar en die heeft zo’n woord vast wel eens nodig als ze daar last van heeft.

Elke ouder zal zó woorden kunnen ophalen, verzonnen door hun kroost en dat is leuk. Hou ze er maar in als familiebezit. Ze noemen dat prietpraat, maar dat is het niet, hoor, daar is over nagedacht. Een van onze kleinzonen noemde onze badkamer: de waskamer. Hij had gewoon gelijk: geen bad te bekennen, maar gewassen wordt er wel…..

We moesten alleen maar een paar batterijtjes afrekenen bij de kassa van een winkel in huishoudelijke artikelen, maar er was een oudere man vóór ons aan de beurt, die het kassameisje had verteld, dat hij net gescheiden was. Hij had zes in de aanbieding zijnde witte ontbijtbordjes gekocht, die de heftig meelevende verkoopster zorgvuldig voor hem aan het inpakken was.

Doordat ze dat zo netjes deed, papiertjes d´r tussen en zo, duurde het wel wat langer, maar onderwijl bespraken zij en de klant uitgebreid zijn situatie. “Je hoort het zoveel tegenwoordig…” zei het meisje zorgelijk, “dan zeggen ze: “het gáát niet meer” en dan is het gewoon over, net of ze geen moeite meer willen doen.” Dat was natuurlijk best een zinnige opmerking. Maar de man zei: “Tja, ze wilde alleen zijn…..”

Of ze dat duidelijk had gemaakt door alle ontbijtbordjes kapot te gooien of door ze gewoon mee te nemen naar haar eenzame plek, dat zullen we dus nooit weten…..

In onze krant van gisteren stond een heel artikel over vrouwen, die een klusbedrijf zijn begonnen. Ze zeggen in een behoefte te voorzien, omdat veel alleenstaande vrouwen liever een vrouw over de vloer hebben, die een klus voor ze opknapt. Als je de websites bezoekt van dergelijke onderneemsters dan zijn ze aardig van alle markten thuis. Verbouwingen is een ander verhaal, maar dat is ook geen klus, maar een karwei.

Ik las een waarschijnlijk uit het leven gegrepen grapje: “Dames, uw man dóet dat klusje wel. Het is niet nodig om hem daar elke zes maanden aan te herinneren!” Vroeger deden mijn kloris en ik klusjes altijd samen. Hij is erg handig, alleen moest hij mijn ogen lenen. Dat werkte eigenlijk best goed. Maar omdat we het allebei druk hadden kwamen die zes maanden wel eens voor. Echte noodgevallen hebben we eigenlijk nooit gehad. Gelukkig.

Wij waren met z’n tweeën als er iets moest worden gedaan, behangen, sauzen en schilderen deed ik sowieso altijd alleen. Maar nu er zoveel mensen alleen wonen, vrouwen vooral, weduwen van wie de man de klusjes altijd deed, singles met twee linkerhanden en tijdgebrek, oudere mensen die gedwongen langer zelfstandig moeten blijven, komen die klusvrouwen goed van pas. Ze werken alsof ze in hun eigen huis bezig zijn, zeggen ze. Netjes en de rommel die ze maken ruimen ze op en/of nemen ze mee. Dat is wat de mensen willen. De female touch.

Wij hebben een tuinman, die met zijn zus werkt. Een gediplomeerde bloemist/hovenier, net als haar broer. Van de week kwam ze alleen, want haar broer was met vakantie. We zien in hun werk geen verschil en we hebben gezellig overlegd over van alles. Onze ligusterheg moet namelijk worden “verbouwd”. Hij is twee meter hoog, al aardig op leeftijd, maar wordt aan de tuinkant veel te breed en neemt zo wat veel plaats in. “Het wordt een poosje ’n kale boel”, zegt ze, “maar ik haal er zo een halve meter af, kwestie van snoeien en zagen. Loopt vanzelf weer uit. ” Dat klonk wel lekker klusserig. Die staat haar mannetje…..!

Dat reclamejongens doen wat hun opdrachtgever zegt is natuurlijk logisch, want anders gaat die opdracht niet door, maar de afschuwelijkste reclamecampagne van dit moment is die Bulk-tiendaagse van Bol.com, zeg!

Afgebeeld staan mensen, die nauwelijks kunnen dragen wat ze allemaal hebben aangeschaft uit die bulkpartijen. Met grove kortingen natuurlijk, anders word je niet zo hebberig. Hele nare plaatjes vind ik dat en ik hoop van harte dat ik niet de enige ben.

We bulken kennelijk nog steeds van het geld……

Toen ´onze´ Apeldoornse vluchtelingen uit de Americahal moesten vertrekken omdat de ruimte weer nodig was, hebben ze meegeholpen de hal leeg te maken en spic and span op te leveren voor de taarten en de vlooien. Daar hebben ze uiteraard goeie sier mee gemaakt en zichzelf een goede dienst bewezen. En Apeldoorn ook, zo in de trant van “Kijk eens, zo kan het ook!”

Maar, dat zeiden de mannen zelf, ze hadden wat te doen! Want dát is een probleem, hoor! Je bent op een gegeven moment wel uitgepingpongd en de tv, de programma’s zullen wel geselecteerd worden op sport en zo en niet op het Arabische nieuws, heb je op een gegeven moment ook wel gehad. Wifi is er ook niet altijd, hoorde ik.

Ze zijn dankbaar voor de goede opvang en de vrijwilligers werken zich een slag in de rondte, maar de euforie van het begin blijft natuurlijk niet. Ik wil echt niet naar doen en hoe regel je werk en andere bezigheden voor zoveel mannen, ik zou het niet weten. Maar er zit vast veel kennis en vakmanschap bij. Ik hoop dat ze dat goed inventariseren en begeleiden. Ik ben beslist te simpel bezig met dit verhaal, maar het lijkt me zo vreselijk om niks te doen te hebben. Je niet nuttig te voelen, te weinig aan je toekomst te kunnen doen.

En de paviljoens staan er, er hoeft niet meer gesjouwd te worden. ‘Geduld is een schone zaak’, een mooi, maar wel Nederlands, gezegde. Zouden ze zoiets in het Arabisch ook hebben…..?

Van de week zag ik een rugbywedstrijd, Japan tegen Zuid-Afrika. Leuke match, want Japan won verrassend. (Tot verdriet van een Zuid-Afrikaanse collega van onze zoon, die een zeer droevige foto van zichzelf mailde. Had zich verheugd op ’n makkie voor zijn ploeg!)

Doorgaans vind ik rugby maar een ruig gedoe, zoals die kerels op elkaar invliegen, niet normaal! Maar je ziet eigenlijk nooit blessures en dat is bij voetballers wel anders. Ondersteund door twee medisch geschoolde figuren hinkt er nogal eens een met een van pijn vertrokken gezicht van het veld en vragen voetbaldeskundigen zich in allerlei programma’s af hoe lang zo’n dure voetballer niet beschikbaar zal zijn voor zijn club. Of voetballers nou van die watjes zijn vergeleken bij rugbyers? Ik zou het niet weten. ’t Is een andere sport, hè?

Bovendien zijn die rugbymannen vaak behoorlijk stevig en aan de maat. Ze ogen soms ook wat ouder dan de gemiddelde voetballer. En er zit nogal wat publiek bij ook, zeg! Dat zo’n kluwen duwende en trekkende mannen prachtig vindt bij het gevecht om die gekke bal.

Wat me het meeste opvalt bij rugby is dat de scheidsrechter de baas is. Hij beslist en al die mannen doen gewoon wat ie zegt. Dat is ook anders dan je bij voetballers ziet. Daar krijgt de scheidsrechter nogal wat commentaar te verstouwen overal vandaan. Wat die rugbyscheids op hem voor heeft is dat bij zo’n berg op elkaar liggende mannen voor het publiek nauwelijks te zien is waar de bal zich bevindt en wat er verder gebeurt in zo’n scrum. Hij heeft dus gewoon altijd gelijk.

Veel vrouwen op de tribune. Die mogen thuis de blauwe plekken tellen. Een sport voor mannen is het. Maar er is ook vrouwenrugby, geloof ik. Lijkt mij pijnlijk voor de voorgevel en niet gezond eigenlijk, maar je moet mij niet rekenen: ik ben een watje, hoor…..!

Vandaag bestaat dit weblog veertien jaar. Magisch getal. Twee maal zeven. Dat zeg ik zo even uit mijn hoofd, zonder rekentoets. Ik vind schrijven leuk dus jullie zitten nog wel even aan mij vast, maar ik zie het overal: het nieuws gaat over geld, oorlogen, vluchtelingen, frauderende autofabrikanten, (van wie ik me ondertussen afvraag of Volkswagen het enige concern zal blijken…..) afrekeningen in het criminele circuit en over gewone mensen die, als ze het even niet met elkaar eens zijn, niet praten maar mekaar in elkaar slaan of een mes tussen de ribben steken. Zoveel agressie overal.

En van dat alles word je niet vrolijk. Maar kom, niet getreurd. We leven nog en hébben het niet slecht. Ons schoonmaakengeltje is net geweest en het huis is weer netjes. Daar word ik altijd erg blij van. Simpel, hè? Nou, deze vrouw zet haar Elswhere.org dus nog even voort. We gaan ons vijftiende jaar in en dat vind ik wel grappig. Dat onze dochter, na een tijd los-vast werkloos te zijn geweest, per oktober weer een goede baan heeft gevonden, is ook al iets om blij mee te zijn.

Positief blijven. Dát gaan we doen. Ze zeggen dat we ook nog een weekje lekker weer krijgen. Ik ga morgen een bolchrysant kopen en mijn nieuwe bril ophalen…..

…..”Doorhalen wat niet verlangd wordt” stond er vroeger wel eens op een in te vullen formulier of zo. Daar kom ik op, omdat de leverancier van de tenten/paviljoens voor de vluchtelingen zijn onderkomens “hallen” noemt. Nou ja, hoe ze ook aangeduid worden, het schijnt dat de mannen er niet op achteruit gaan.

Daar was ik gisteren nog niet van overtuigd, maar ik las dat de Americahal (hé, ook een hal!) niet warm te stoken is en er nu al mensen waren geweest, die het ’s nachts erg koud hadden. Dat schijnt in die paviljoens, dat vind ik eigenlijk het aardigste woord, veel beter te regelen te zijn. Goede vloeren, goede isolatie, goede verwarming, goede ventilatie, goede sanitaire voorzieningen en er wordt hard gewerkt om vóór vrijdag alles klaar te hebben voor de verhuizing, die de vluchtelingen lopend kunnen doen. Nou, en van lopen weten ze al alles af, dan is die paar honderd meter een makkie.

Tot februari kan het ‘kamp’ blijven staan. Hopelijk zijn de mensen dan allemaal een stap verder gekomen, want dat is het doel waarnaar iedereen streeft.

Ach natuurlijk, ik weet ook wel, dat die evenementen, een “taarten- en trends-happening” en een vlooienmarkt,  waarvoor de opgevangen vluchtelingen de Apeldoornse Americahal weer moeten verlaten, al tijden vóór de vluchtelingenvolksverhuizing op gang kwam, contractueel waren vastgelegd. En dat die afspraken moeilijk kunnen worden afgezegd zonder dat het veel geld gaat kosten.

Het zijn, denk ik die taarten die me dwars zitten. Heel Holland bakt zich al een slag in de rondte. (Martine Bijl wens ik trouwens een voorspoedig algeheel herstel toe…..!) Ik heb gisteren dat bakprogramma eens gevolgd. Het is best gezellig, daar kan ik niks van zeggen, maar ik zag een mevrouw een beslag dat volgens haar mislukt was, húp, zo in de vuilnisbak kieperen. Ze hoefde het duidelijk niet zelf te bekostigen. En als je het nou over gezond eten hebt, dan trekken ze zich daar niet zoveel van aan. Mens, wat een zoetigheid! Alleen al door er naar te kijken krijg je het op je heupen. De welvaart ten top, maar er zijn ware kunststukken bij, dat moet gezegd.

Aan die vlooienmarkt, die daarna staat ingepland in de hal,  hebben die vluchtelingen misschien wel wat meer. Gelukkig zitten ze vlak bij de vorige locatie met hun tentenkamp. Er zal dus geen buurt gaan klagen over de verplaatsing, want het scheelt maar een straatlengte. De tenten, waar ze nu in gaan,  worden trouwens paviljoens genoemd, dat klinkt beter. Nou ja, opgevangen worden de mannen nog steeds en heel veel vrijwilligers werken zich in het zweet om alles goed voor ze te regelen.

En dan mogen die bakkers in de Americahal, als ze toch bezig zijn, van mij wel wat taarten de goeie kant op sturen…..

 

´k Zag in een Ster-spotje, dat er nu toch ’n keer gedacht wordt aan de gewone mensen, zoals een kraanmachinist, een vuurtorenwachter, de glazenwasser en de beiaardier om maar eens een paar hoogwerkers te noemen.

Die kunnen zich namelijk nu heel voordelig een verzekering laten aanmeten, speciaal bedoeld voor hogeropgeleiden!

Dat zoiets bestáát, hè …..?