We dachten een paar dagen geleden dat de mussen van het dak zouden

gaan vallen, maar dat viel gelukkig mee. We hebben hier een heg vol mussen dus dan maak je je toch wat ongerust, hè? Zo’n uitdrukking is er toch niet voor niks, denk je dan.

Maar nou hoorde ik dat die helemaal niet op vogels slaat! Het is, zoals wel vaker gebeurt in taal, een verbastering. Vroeger hadden de mensen vaak mos op het dak. En als het dan uitzonderlijk warm was dan droogde dat uit, liet los, en viel van het dak. Het is dus “de móssen vallen van het dak”.

Die slimme vogeltjes van ons zorgen wel, dat ze zich rustig houden, komen zo nu en dan lekker badderen in de vogeldrinkbak en van het dak vallen? Ben je gek, mussen vallen niet van het dak. Die vliegen gewoon weg en gaan lekker in de schaduw zitten in de heg.

Dat was een paar dagen geleden, want het is weer voorbij die mooie zomer. We waren gisteren net in de stad toen het begon te hózen. En niet zo’n klein beetje ook. Met de temperatuur was niks mis, maar er kwam heel wat water naar beneden.

Dan zie je mensen lopen en fietsen, die het op ’n gegeven moment geen moer meer kan schelen of ze nat zijn en daar heel ballorig van worden. Daar moet het hárd voor regenen. Voor een béétje regen steken mensen gauw een pluutje op, maar als je die tóch niet bij je hebt omdat je dacht dat het zomer was, nou dan wordt ’t alleen maar leuk al dat water. Het duurde trouwens niet zo lang ook. Kort maar hevig. De auto is weer lekker schoon en het zonnescherm van de buurman ook. Was ie zelfs blij mee. Zo heb elk nadeel ze voordeel……

‘k Moet natuurlijk nog wel even iets vertellen over ons weekje vakantie in Cornwall. We waren in de buurt van Liskeard, een middelgrote plaats, waar we in principe alleen maar doorheen gereden zijn en er ’n keertje boodschappen hebben gedaan bij Morrisons. Want ons eenvoudige, maar van alle gemakken voorziene houten vakantiehuis was gelegen op zo’n perfecte plek, dat we daar zo gauw mogelijk weer naar terug wilden, als we ergens heen waren geweest.

En we hebben de héle week, elke dag weer, zulk verrukkelijk weer gehad! De ‘landlord’ vertelde, dat het daar bij hun ook een vreselijk koud voorjaar was geweest. Dus dat het, toen we de Eurotunnel uitkwamen, meteen zo stralend en lekker warm was ook, betekende gewoon een bonus! ’s Morgens dronken we koffie op de veranda van het huisje in de zon, die dan al uren had staan stralen. Geweldig! Er stonden palmen in de tuin dus ze zijn daar eigenlijk wel gewend aan subtropische temperaturen.

Natuurlijk zijn we niet steeds in de luie stand gebleven, want er is veel te zien in Cornwall. We zaten aan de rand van het Dartmoorgebied, waar wilde paarden, dito runderen en veel schapen rondlopen. Prachtig, zoals die beesten rustig midden op de weg gaan liggen met zo’n kop van : “Ja hoor es, wij waren d’r het eerst!”

We zijn ook nog naar Land’s End geweest. Dat is wat het is: het uiterste puntje van Engeland. Ja, voor de kust ligt nog ’n heel klein eilandje met ’n vuurtoren er op, waar je eventueel nog kunt overdenken of je nou écht wel wil doorzwemmen naar Amerika. Maar het is een echte toeristische attractie, dat Land’s End.

Het ‘grijsgehalte’ was zeer hoog. Van de bezoekers dan. Hele busladingen met bejaarden. Duitsers, véél Engelsen en ik hoorde ook Nederlands. Na een kop koffie (een kopJE kun je het hier niet noemen!) waren we dan ook redelijk snel weg. Als Japanners wat foto’s gemaakt, want het is natuurlijk toch wel een bijzondere plek. Wel gezorgd dat al dat grijs niet in de weg stond, wat nog best moeilijk was. (Gek is, dat we zelf op leeftijd zijn en toch die mensen niet zo goed kunnen hebben. Het waren er te veel, denk ik. Stokken, rollators, rolstoelen. Het leek Lourdes wel. Ja, sorry, hoor!)

We hebben dus veel weggetjes gereden, waar coaches niet kunnen komen en dat was leuk. We zijn ook op andere plaatsen nog aan de kust geweest, waar we veel gelopen hebben. Maar daarna altijd weer terug naar onze paradijselijke basis! We hebben er een heerlijke week gehad bij gastvrije mensen en zijn weer helemaal opgeladen. En nu breekt net hiér ook de zon nog door. Wat wil een mens nog meer. Ja, dat  dat huisje in Cornwall wat dichterbij was……

We waren na een lange autorit vanuit Cornwall gisteravond even voor negen nog nét op tijd bij de snackbar van ons eigen winkelcentrum om nog even iets eetbaars te halen. Ze gingen sluiten. De jongens waren de zitjes al aan het binnenhalen en alles werd gepoetst. Dat deden ze netjes. De glazen vitrines werden, zoals een van hen ons uitlegde, ontdaan van de sporen van ‘wijzende kindervingertjes’.

Dat klonk eigenlijk wel lief, zoals ie dat zei. En toen vertelde de jongen aan z’n collega, dat hij morgen bij * Theo en * Monique ging eten, want die hadden wat bijzonders te vertellen. “Nou, en dat kan maar één ding betekenen: zwanger!”

Tja, zo werkt dat. Kindervingertjes moeten eerst nog gemaakt worden…..

* Ik heb de namen niet echt verstaan, hoor…….

Over ’n poosje gaan we ’n weekje op vakantie. Dan maak ik ter voorbereiding altijd even ’n lijstje van de dingen die we mee moeten nemen. Dat werkt handig en je hebt minder kans om iets te vergeten. Een paar jaar geleden printte ik eens ’n lijstje uit, dat op internet stond. Dat scheelde geschrijf. Er stonden wel spullen op, die wij helemaal niet nodig hadden. Ik kon hele sectoren overslaan, omdat ze niet op ons meestal eenvoudige assortiment vakantiebenodigdheden sloegen.

Dat handige lijstje met die opsomming van de huis-, tuin- en keukendingen ben ik helaas kwijt en nou dacht ik het gewoon wel weer even opnieuw uit te printen, maar ik kan ’t niet meer vinden!

En oh, lijsten genoeg, hoor! Alle reisorganisaties willen je wel helpen inpakken. Maar dan willen ze eerst weten waar je heen gaat, hoe, of d’r kinderen of huisdieren bij zijn en hoe lang je denkt weg te blijven en zo. Dat gaat ze eigenlijk niks aan, vind ik. Aan alle kanten druipt van die inpakhulp af dat ze gewoon willen weten of je een interessante klant bent, die ze kunnen bestoken met allerlei reclame en aanbiedingen. Ze pakken eerst jou in en pas dan krijg je de lijst om zelf  in te gaan pakken.

Ik ga nu maar zelf even ’n lijstje maken. Gewoon uit mijn hoofd, net als vroeger en gewoon met ’n ballpoint of misschien wel met een potlood, met zo’n gummetje aan z’n achterste. Zodat ik kan uitvlakken wat bij nader inzien eigenlijk helemaal niet mee hoeft. Voor zo’n weekje, ach….en waar we naar toe gaan hebben ze trouwens óók winkels oftewel shops. Ra, ra, ra  waar zouden we toch heen gaan……?

Toen onze dochter hier laatst was met haar jongste zoon van tien en we met z’n allen op de bank aan de koffie zaten, vond ze dat Joost wel een beetje érg onderuitgezakt op die bank zat. “Kom, ga es even rechtop zitten!”, zei ze. Hij antwoordde: “Ik ben een hangjongere…..”

Ik mis tegenwoordig de  prietpraatjes van vroeger, omdat de kleinkinderen nou eenmaal geen kleine kinderen meer zijn, maar dit vond ik  wel weer ’n mooie!

Over rechtop zitten gesproken: je wordt tegenwoordig nogal eens geconfronteerd met reclame voor stoelen, waarbij je helemaal niet  rechtop zit. Integendeel, hoe meer onderuit, hoe mooier. En daar moet je nog behoorlijk voor dokken ook. Ze zijn hartstikke duur, die zetels. Relaxen kost geld!

Vooral oudere mensen moeten d’r makkelijk bijzitten, zeggen ze. Ze denken dat die ook het meeste geld voor zo’n zitplaats hebben, omdat ze er goed bij zitten. Er zijn zelfs stoelen waaruit je je kunt laten lanceren als je bewegingsapparaat wat slecht in de scharnieren zit. Ik heb daar wel eens ’n filmpje van gezien en het slachtoffer in de stoel lachte er wel bij dus die was blij dat ie zo makkelijk overeind kwam. Kan natuurlijk ook best een oplossing zijn voor iemand met stijve botten, die zich, net als mijn moeder vroeger, uit z’n stoel moet láten trekken.

Maar voor iemand die nog niet zo oud is en een hele dag hard heeft gewerkt kan een relaxfauteuil natuurlijk ook fijn zijn. Als ie ‘m kan betalen dan.  Zak chips d’r bij, dvd’tje, pilsje….Wie doet je wat…..Word je vanzelf een hangoudere…..

Je zult als vrouw toch maar voor de voeten geworpen krijgen dat je ‘teert’ op je man! Minister Jet Bussemaker van Onderwijs beweert dat vrouwen die niet economisch zelfstandig zijn, dat doen.

Mevrouw Bussemaker zelf is een zeer slimme dame, die via ongetwijfeld hard studeren doctor in de politicologie en nog wat aanverwante onderwerpen is geworden en mede daardoor zit waar ze nu zit. Onderweg naar de top is ze zelfs ’n keer van politieke partij veranderd en dan denk je toch na, zeg nou zelf. Ik ken haar persoonlijke omstandigheden niet en dat hoeft ook niet, maar ik weet wel zeker dat ze op niemand hoeft te ‘teren’. Dat ze tijdens het uitbreiden van haar kennis wel financiële bijstand zal hebben gekregen, zoals voor studenten gebruikelijk, is wel waarschijnlijk, maar om dat nou ‘teren’ te noemen is natuurlijk flauw.

Wat mij stoort in haar bewering is dat ze vrouwen over één kam scheert. Zo praat ze de minder fortuinlijken ( en dat in de dubbele betekenis) die niet hebben kunnen leren of studeren door omstandigheden waaraan ze weinig konden doen, een schuldgevoel aan. Schuldgevoel, daar weten veel vrouwen toch al alles van. Omdat ze, ook van de minister dus, van alles tegelijk moeten doen. En dat ook nog es allemaal goed willen doen.

De tijden zijn natuurlijk al veranderd. Een mán in z’n eentje achter een buggy of kinderwagen is allang geen gek gezicht meer. Ideaal zal het niet altijd zijn, maar dat mannen huishoudelijk gezien op hun vrouw ‘teren’ is niet altijd het geval meer. Taken delen is gewoon.

Ikzelf ben zo’n veertien jaar thuis geweest bij de kinderen. Hoe dat ánders had gemoeten in die tijd, zou ik niet eens weten. Ik ben alleen maar jaloers geweest op de studiemogelijkheden van mijn kloris, die hij had toen we de kinderen al hadden. Maar ik had de baby-, peuter-, en kleutertijd van ons viertal niet willen missen. Ik ‘teerde’ natuurlijk enorm, Jet, dat wil je niet weten. En dat veertien jaar lang. Ik was huishoudelijk gezien niet eens zo’n ster, hoor!

Aan de andere kant had ons vader een min of meer rustig thuisfront, waardoor hij aan onze gezinseconomie kon werken. En dat was ook best nodig. Ik had wel het geluk, dat ik ‘m nogal eens dingen moest voorlezen, omdat ze dat bepaalde studieboek niet hadden bij de bibliotheek of dat het niet zo snel kon worden omgezet in braille. En het was interessante stof ook nog.

Dat voorlezen deden we meestal ’s avonds voor het slapen gaan. In bed dus. Nou, en dan zat ik allerlei interessants te vertellen over gesprekstechnieken en zo (Sociale Academie, hè) en dan moest ik regelmatig vragen : “Wat was het laatste woord?”, want dan dreigde onze student in slaap te vallen. Evengoed had ie ’n prima eindlijst bij z’n diploma.

Z’n conservatoriumstudie heeft ie trouwens ook tijdens ons huwelijk gedaan. Was ook leuk, hoor, want dat ging over muziek en daar ben ik van. Toen heb ik veel geleerd over componisten en stijlen en zo. Hebben we met z’n tweeën nog dagelijks plezier van. Al was het maar bij quizzen.

Dus achteraf gezien heb ik meer geleerd dan geteerd toen ik economisch geheel afhankelijk was van mijn echtgenoot. Een heel apart soort economie was dat. Omstandigheden kunnen dus zeer verschillen per economisch oninteressante vrouw.

Ik denk, dat de minister dat maar goed in de gaten moet houden wanneer ze knuppels in kippenhokken gooit…..

Omdat andere bloggers, de échte dus, die ondanks getwitter en gefacebook toch nog gelegenheid vinden om hun blog bij te houden, las ik bij Stroomopwaarts.com  zijn ontboezeming over hoe burgers vandaag de dag bij van alles ingeschakeld schijnen te moeten worden.

We moeten meer voor elkaar gaan zorgen, dat scheelt geld in de zorgvoorziening, we moeten meehelpen om misdaden op te lossen, want ook dat scheelt geld. Bij de politie. En bij de nieuwsgaring is een burger sowieso onmisbaar. Als er een brandweer-of politieauto langs rijdt is er geheid iemand die dat twittert. ’n Beetje journalist pikt zo’n bericht op, hoeft er eigenlijk niet eens bij te zijn en hij is misschien ook nog de eerste die het meldt. De nieuwe lichting journalisten is waarschijnlijk al helemaal gewend aan die burgerparticipatie.

Een van onze kennissen vroeger zou een goeie geweest zijn, zeg! Zodra ze ergens een paniektoeter hoorde sprong ze in haar auto en ging d’r achteraan. Dat waren nog eens tijden! En het was pure nieuwsgierigheid, hoor! Toch een mooie journalistieke eigenschap. Ze wilde vooraan staan als de eerste slachtoffers het huis uit werden gedragen. Hoe meer drama, hoe beter. En verder was het een hele, nou ja, redelijk, normale vrouw, hoor. Met kinderen en zelfs een baan. Maar wij vonden dit toch een behoorlijke afwijking. Ze had natuurlijk wel altijd mooie verhalen. En ja, uit de eerste hand. Waar vind je dat nog tegenwoordig…..?

Op gevaar af dat ik weer es voor een ouderwetse neuzelaar wordt versleten,  ik las weer iets raars in de krant: Een oma krijgt van een paar stadswachten een boete van 130 euro omdat ze haar kleinkinderen toestaat narcissen te plukken in een gemeenteplantsoen. Die boete had inderdaad wel wat meer aangepast kunnen worden aan ‘het vergrijp’, dat vind ik ook. Maar dat die oma het heel gewoon vindt dat de kinderen een bosje samenstellen voor hun mama, dat vind ik dan weer niet normaal.

Natuurlijk is het ’n echt Telegraaf-opblaas-onderwerp, zoiets. En dat de PVV van Den Haag, waar het allemaal plaatsgreep, wil dat burgemeester Van Aartsen, liefst met ambtsketting natuurlijk en met  een bosje (gekochte) bloemen in de hand bij de misdadigers langs gaat om zijn excuses aan te bieden voor de onmenselijke afhandeling van een en ander, nou, daar moest ik erg om lachen. Hoe kómen ze d’r op!

Maar “Blijf met je tengel(tje)s van dingen af die niet van jou zijn” lijkt mij een mooi opvoedkundig lesje om uit te delen als grootmoeder. Vooral als ze nog zo lekker jong zijn, die kinderen. Je kunt er donder op zeggen, dat zoiets later toch een stuk moeilijker wordt. Met fietsen en scooters en zo……

Omdat zoiets tenslotte maar zelden voorkomt keken we vanmiddag “even” (want poeh, poeh, het duurde met mekaar toch wel erg lang allemaal, hoor….) naar hoe Willem-Alexander aan z’n nieuwe baan begon. Zijn toespraak viel me trouwens niet tegen. Hij heeft er wel zin in.

Deze halfbakken republikein is vanmiddag samen met haar volbloed dito naar een werkelijk práchtig concert geweest in de Apeldoornse Grote Kerk. We lazen erover in de krant en het programma sprak ons aan. De organisatoren hebben het programma uiteraard geselecteerd op de aankomende vorstelijke gebeurtenissen.

Ga maar na: “King Williams March”(Jeremiah Clarke), “The arrival of the Queen of Sheba” uit “Solomon”, het Orgelconcert in Bes en het “Halleluja” uit de “Messiah”(Händel), het Motet “Exultate Jubilate” van Mozart en als kers op de taart de “Krönungsmesse”. Van de ene W.A. voor de andere, zullen we maar zeggen.

Prima uitvoerenden ook. Het  Bachkoor Apeldoorn, het Parnassusensemble, bestaande uit leden van het Gelders Orkest, organist Hans Erik Dijkstra en de vier vocalisten: Titia van Heijst, sopraan, Yvonne Kok, mezzosopraan, Rein Kolpa, tenor en Drew Santini, bariton.Mensen, wat een kwaliteit allemaal! Dat moet fijn werken zijn geweest voor dirigent Joop Schets.

We hebben genoten en je bent ook weer eens in een mooie kerk. En die twee coupletten van het Wilhelmus zing je zo weer mee, hoor, als je niet teveel op de tekst let. De melodie is mooi. En Apeldoorn is goed oranjegezind, want ’t stond als ’n huis. Ja, ’n orkest en een  Bachkoor d’r bij helpt ook, dat is waar.

Kloris was de tekst van het zesde couplet ’n beetje kwijt, zei hij,  en dat is nou net het meest stichtelijke, zonder Duits bloed en Spaanse koning en zo. Maar wel weer met een tirannie die verdreven moet worden. Het blijft een moeilijk lied qua tekst en uitleg. Maar verder een middag van kroonjuweeltjes, hoor!

En toen kwamen we buiten en toen scheen nog steeds…nou vooruit…’n oranjezonnetje……