We beleven niet zoveel spectaculairs op ’t ogenblik. Eigenlijk is dat nooit zo, maar ach, dan maak je dat er maar van. Maar die relatieve rust heeft wel ’n beetje invloed op mijn blogactiviteit. D’r komt niet zoveel uit. Dat heb ik nou eenmaal: als er niks te melden valt, dan doe ik dat ook niet. Hoe je zo’n toestand noemen moet weet ik ook niet. We lezen de krant en van die bezigheid word je ook niet bepaald blij. En het kijken van het journaal heeft eigenlijk hetzelfde effect.

Want je kunt toch niet zeggen dat dat gedoe om een lijsttrekkerschap nou zo opwekkend is. Het leidt wel af van de bezuinigingen en misschien is dat de bedoeling wel. Hebben ze Dibi ingehuurd om al die reuring te maken. Bij het CDA zijn ze er dan wel uit, maar daar hoor je weer mensen zeggen, dat het natuurlijk geen vrouw had mogen worden. Stel je voor, zeg.

Wij volgen ook altijd het Gelders Nieuws, omdat we daar nou eenmaal wonen. Ik verbaas me wel eens over het soort onderwerpen dat daar het nieuws haalt, maar dat is juist het aardige van zo’n regiozender. Vind ik dan. En er blijven nog genoeg moorden en overvallen over, hoor. We blazen ons partijtje hier heus wel mee. Dat je dat niet denkt.

Maar gisteren heb ik de bloembakken aan de zijkant van het huis weer in orde gemaakt en de mannen hebben ze even voor me opgehangen en de eerste complimenten van voorbijgangers in ontvangst genomen. En dat is natuurlijk leuk. Toen we de planten bij Intratuin gingen halen leek het er trouwens wel of ze de boel gratis weggaven, zo druk was het er. We hadden het laatste winkelwagentje, kun je nagaan.

Er gingen niet alleen maar petunia’s langs de kassa, maar hele struiken en bomen, iedereen had er zin in met dat mooie weer. En dan wij met onze 30 geraniums voor de zes bakken. Maar het ziet er weer gezellig uit en dat is de bedoeling. Daar bezuinigen we maar niet op. Op de gezelligheid. “Een bloemetje hoort erbij”, zei minister Klompé destijds al, toen ze de bijstandswet invoerde………

Wow! Actie bij onze buurtsuper! Vijfenzeventig jonge vakkenvullers en caissières, allemaal tussen de vijftien en de twintig jaar, zijn in samenwerking met de FNV, in opstand gekomen tegen met name de winkelmanager van de C1000, die ze afbekt en intimideert. De eigenaar van de zaak, die een petitie is aangeboden, zegt verrast te zijn en ook geschrokken van dit initiatief. Als het allemaal waar is (en waarom zou het dat niet zijn?) is een en ander natuurlijk niet in de haak. Hij zegt dan ook in de krant, dat hij alles “open en eerlijk” zal bekijken. Het hoofdkantoor van de C1000 neemt de zaak ook hoog op, want zo’n akkefietje als dit is natuurlijk niet best voor de naam.

Ach, en als je soms die kleine knulletjes hun best ziet doen alle blikken soep netjes op een rij in de schappen te zetten dan vind ik dat best aandoenlijk. Ik maak dan ook altijd mijn excuus, hoor, als ik iets wat zij nét hebben neergezet er weer uit pak. Want zo krijg je natuurlijk nooit iets netjes op een rijtje. En dan komt die winkelmanager langs……brrrr! Nou ja, áctie dus, want er schijnt ook flink onderbetaald te worden onder het motto: “voor jou drie anderen” als je er naar informeert.

Ze hebben de winkel net verbouwd tot een megaruimte, die tot tien uur ’s avonds open is. Ja, de nieuwe tijd, net wat u zegt. Maar dat moet allemaal wel uit de lengte of uit de breedte. Als de eigenaar zo geschrokken is moet ie maar meteen ook tot actie overgaan en er voor zorgen dat de deelname aan de actie door de jongelui geen gevolgen heeft i.v.m. ontslag. Dat is wel beloofd aan de FNV. Hij is zelf een man die ook achter de kassa kruipt als het druk is.

De mevrouw van de FNV zei, dat de medewerkers met hun actie een voorbeeld zijn voor de supermarktbranche. Ze hadden een spandoek waarop te lezen was, dat “ze het helemaal hadden gehad met de fratsen” en een Tshirt waarop stond”dat kan C1000x beter”. Als trouwe klant, we komen er al 25 jaar, ook toen de vader van de huidige eigenaar nog een bescheiden winkel had, sta ik helemaal achter ze. Onder het motto “loon naar werken”………

Omdat mijn kloris graag een reservehorloge wilde voor als z’n braillehorloge het even liet afweten, je bent dan als niet-ziende toch ’n beetje onthand, kocht hij bij de horlogeboer een “talking watch”. Volgens het doosje waar hij in zat kon het ding worden ingesteld op verschillende talen. English, French, German, Mandarin, Arabic, Finnish, Polish, Greek en ook Dutch. In de winkel werd dat even geregeld en ook de juiste tijd ingesteld. Tot zover was er niks aan de hand. We verlieten tevreden de winkel.

Omdat zijn braillehorloge vanwege een batterijvervanging even moest achterblijven, nam vader het nieuwe klokje meteen in gebruik. De vrouwenstem, die de tijd aangaf, was hard, om niet te zeggen knoeperhard! En vanwege het herstelde gehoor van mijn echtgenoot, ik schreef daar al over, véél te hard. En dat kon niet anders ingesteld. Het ding blèrde, ook voor ons, de halve straat bij mekaar. Even ongemerkt kijken hoe laat ’t was, was er niet bij.

Toen we vanmiddag zijn braillehorloge weer gingen ophalen, namen we het horloge weer mee wegens niet bruikbaar. De dame in de winkel had nog een ander horloge, maar dat sprak ‘nur Deutsch’. En ook nog op zo’n beschaafd volume, het was een verademing. En dat Duits was geen bezwaar, we zijn toch nogal Duitserig bezig in ons land de laatste tijd.

” Ik werd echt gèk van dat mens!”, zei mijn man over dat andere horloge. En dan te bedenken, dat het eigenlijk helemaal geen mens is, die vrouw met die stem. Maar ze was dus makkelijk en kosteloos in te ruilen. Dat zal ‘m met zijn échte vrouw niet lukken….ha, ha……..!

Gisteren stonden we bij de kassa van de C1000, toen in de rij naast ons een man bezig was effe vóór te gaan bij een mevrouw, omdat ie, zoals hij zei maar één dingetje had af te rekenen. “Nou”, zei ze “je boft, want ik kom net van de tandarts en dié man had ik al kunnen wurgen!”

De stoom sloeg nog van haar af, dus die voordringer had écht alle geluk van de wereld………!

Er loopt sinds gisteren een blije man rond. In ieder geval blijer dan ie al was. Wat is namelijk het geval? Mijn kloris had de laatste tijd wat last met z’n gehoor. Links wat meer dan rechts, maar als je ook al niks ziet is het toch lastig zoiets. Hij was z’n richtingluisteren ’n beetje kwijt. Stond ik in de gang en dacht hij dat ik in de keuken was. Dat is niet zo erg, want we wonen niet op Het Loo, maar gewoon vervelend.

Toen lazen we in de krant, dat Schoonenberg proefpersonen zocht voor het testen van een nieuw hoortoestel. En omdat hij toch al bij de KNO-arts was geweest en een audiogram had gehad, zelfs een MRI-onderzoek, alles uit de kast zogezegd, kon ie meteen komen. Hij moest eerst wennen aan het idee van een apparaat, maar vrijblijvend testen kon natuurlijk altijd.

Natuurlijk, dat zei de audicien ook eerlijk toen we kwamen, hopen ze dat je zo enthousiast bent, dat je het ook wilt kopen, maar in dit stadium vonden ze, omdat het net nieuw is, de ervaringen van de gebruiker belangrijker. Na de testperiode is er een interview en je moet ook een rapport maken waar je bevindingen in staan.

Het is een piepklein apparaatje, dat helemaal in je oor verdwijnt en met een heel dun doorzichtig draadje verbonden is aan een te programmeren dingetje dat achter je oorschelp verdwijnt. Vader J. heeft flinke oorflappen, die netjes tegen z’n hoofd zitten dus je ziet er helemaal niks van. Bovendien is ie hartstikke grijs dus dat doorzichtige draadje valt ook helemaal niet op.

Toen Yvonne, de audicien, e.e.a. had geïnstalleerd, begon kloris helemaal te stralen en kwam hij tot de ontdekking wat ie allemaal gemist had. Hij had z’n “hoog” weer terug, zei hij. Toen ze door de kamer liep om te controleren of hij hoorde waar ze zich bevond, leek het of hij haar zág, zo draaide z’n hoofd mee met het geluid.

We kregen instructie mee over het onderhoud, hij moest even tekenen voor de uitleen en over drie weken moet ie verslag komen uitbrengen over zijn bevindingen. We waren nauwelijks de winkel uit of hij wist al, dat hij ze zou houden. Nou, de televisie kan zachter, muziek wordt niét vervormd (daar was J. wel bang voor), we kunnen gezellig praten zonder ook maar iets te hoeven herhalen. Nu nog even uitvogelen hoeveel we zelf moeten bijdragen, want zowel Schoonenberg als de verzekering doet wel wat, maar we willen het toch wel precies weten. Ze heeft ’t ons zo’n beetje voorgerekend, maar toch. In dit geval is het wel: het kost wat, maar dan héb je ook wat. Je gehoor weer terug. Mooi toch…….?

Behalve dat er een zus van mij in Australië woont, is er in de jaren vijftig ook een tante van ons, een zus van mijn vader, naar dat werelddeel geëmigreerd. Ze heeft daar gewerkt en is er getrouwd met een Zwitserse man. Inmiddels is zij en nog niet zo lang geleden ook haar man overleden. Ze hadden twee dochters van wie we er gisteren één hebben ontmoet. Ze is samen met haar man op rondreis door Europa. Hij combineert dat met wat werkbezoeken, heb ik begrepen.

Een andere nicht van ons, die in Amsterdam woont, heeft georganiseerd dat ze zoveel mogelijk familie konden zien, want dat wilden ze graag. Ze willen hun beider Hollandse en ook Zwitserse roots niet laten verkommeren. Voor ons was het meteen natuurlijk een leuke gelegenheid om alle niet uitheemse neven en nichten weer eens te zien.

Onze nicht woont met haar man in een mooi penthouse met zicht op het IJ. Nu zijn ze midden in het IJ wel een gebouw aan het neerzetten waardoor dat uitzicht wat belemmerd gaat worden, maar dat kan gebeuren in een stad als Amsterdam. Het huis wordt er niet anders van en ze hebben de ruimte om al die familieleden te bergen. Er is enorm bijgepraat, want je weet van elkaars bestaan maar aanvulling met wat details is zeer nuttig.

Onze gastvrouw (en de gastheer natuurlijk) zette ons eerst koffie met zelfgebakken taart voor en daarna ook nog eens een zeer uitgebreide lunch, waarvoor ze ook heel druk was geweest om van alles zelf te maken. Het was dan ook voortreffelijk allemaal. En gezellig, er is genoten!

De Australische neef, die van Limburgse ouders stamt, die ook in de fifties zijn geëmigreerd, verstaat het Nederlands nog goed, maar verontschuldigde zich voor het Limburgse accent van zijn Nederlands. Omdat Engels voor geen van allen een probleem is werd er al gauw overgeschakeld op de taal die hij dagelijks gebruikt. Z’n vrouw spreekt alleen maar Engels en misschien Duits vanwege die Zwitserse pa, maar dat weet ik niet.

Ze hebben in ieder geval deze uitgebreide familiebijeenkomst zeer gewaardeerd, zeiden ze. En als je zo iedereen ziet na zoveel jaren elkaar niét gezien te hebben, heb je, ik tenminste wel ( maar ik was, op mijn 88-jarige tante na, de oudste van het gezelschap), het idee dat je met je ooms en tantes van vroeger aan tafel zit. De familietrekken worden herhaald als zichtbare erfenissen, opgeborgen in de genen. Zelfs de Australische nicht was gewoon mijn tante Bep…….

Als iets is verstopt, is dat heel vervelend. Of dat moet expres zijn, maar dan is het een spelletje en dus leuk. Maar daar gaat het nu niet over. Vrijdag was de afvoer die onder ons huis doorloopt verstopt. Daardoor kwam er regenwater uit een gat dat daar niet voor bedoeld is gezellig ons huis binnen en zette de keuken blank.

Nou was het redelijk schoon water, hadden we het snel in de gaten en was het gelukkig snel opgedweild. Dat was ook beter voor het parket. De regenpijp kon het water niet kwijt en daardoor kwam het naar binnen. We belden onze ‘handige Harry’, die gelukkig tijd had om snel te komen kijken. Hij zaagde de regenpijp door en de volgende dag zette hij er een door ons aangeschafte regenton tussen.

Ik heb altijd al een regenton willen hebben. Omdat ik het zo zonde vond, dat het hemelse water zomaar in het rioool verdween, terwijl je het goed kunt gebruiken. En dat was nu dus geregeld. Dank zij die verstopping, die er ondertussen nog wel zat, ergens in het midden onder het huis.

Daar is een professioneel bedrijf voor gekomen, dat onder druk de hele afvoer tot aan de straat heeft doorgespoeld. En dat was niet voor niks, er zat heel wat troep in. Hoofdbestanddeel: vet. Nou ben ik wel blij, dat wij dat in ieder geval niet in ons lijf hebben gekregen, maar er moest flink gedotterd worden, dat bleek wel. Gelukkig waren de toiletten, de douche en de wastafels niet betrokken bij de verstopping, dus het was allemaal redelijk snel voor elkaar. De man van het ontstoppingsbedrijf zei, dat de afvoer van een huis toch wel zo eens in de vijftien jaar moet worden doorgeblazen en zo lang is het ook minstens wel geleden, dat we ooit een verstopping hadden. In het huis dan.

Nou, dat vind ik niet onredelijk. Ben ik toch in ieder geval tot mijn negentigste onder de pannen…….

Om te beginnen heb ik niks met hengelsport. Dat heeft met het zieligheidsgehalte voor de vissen te maken. Het zal je maar gebeuren: zo’n haak door je lip! Die zijn tegenwoordig dan wel zonder van die weerhaakjes, heb ik me laten vertellen, zodat de vissen eventueel makkelijker zijn terug te zetten, maar toch. Het lijkt me geen pretje.

Ze hebben trouwens hele discussies gehouden over het feit of vissen wel gevoel hebben. Maar als je ze na hun verscheiden terugziet met van die starende oogjes en zo’n open bekje, kun je toch niet anders vinden dan dat ze er dramatisch uitzien. Dus ik heb de neiging om te denken van wel. Vissen hebben wel het ongeluk dat ze gezond zijn voor mensen en ook erg lekker, maar daar heb ik het nu dan maar even niet over.

Er is hier in Apeldoorn een Jeugdhengelsportvereniging, die van tijd tot tijd om de verenigingskas te spekken het Apeldoorns Kanaal schoonmaakt. Dan hengelen ze niet naar de vissen, maar naar de rotzooi die in het water ligt. En dat is nogal wat. De laatste keer hadden ze een hele berg ouwe fietsen en ander spul dat zó naar de schroothandel kon als oud ijzer. Ze hadden al berekend met elkaar, dat een en ander wel 150 euro zou kunnen opbrengen. Mooi resultaat van al hun werk.

Maar toen ze later terugkwamen bij hun hoop ouwe troep bleek dat alles al was weggehaald. Gejat, kun je ook wel zeggen. De teleurstelling was groot. Alles voor niks gedaan! Nu is er vast wel iemand, die in de krant leest over hun pech en die die pegels even doneert. Zo zijn ze hier wel in Apeldoorn. En die komt vást in de krant, hoor! Al is De Stentor natuurlijk niet De Telegraaf. Maar ik heb er alle vertrouwen in. En dan kan de vereniging de jeugd weer verder laten hengelen. Naar vissen, ja.

De enige keer dat ik ooit heb gevist was toen ik, alweer lang geleden, die gezellige man aan de haak heb geslagen……..

Onze dochter Ingrid vindt dat haar naam misbruikt wordt. En Henken….tja, daar kennen we er ook wel een paar van, maar die hoor je er niet over. Waarom zou Wilders dat gedaan hebben, die namen gebruiken? Om de “gemiddelde” Nederlander aan te duiden? Voor wie hij zei op te komen?

Nu zijn het ineens de ouderen geworden voor wie hij zich het sterkst maakt en de onderhandelingen laat mislukken. Niet, dat ik dat erg vind, hoor, maar ik ken geen ouwe Ingrid. Wél ’n vitale ouwe Geert…….

In de Consumentengids las ik over een plakkertje, dat Amerikaanse onderzoekers hebben ontwikkeld en dat, erop geplakt, je vertelt of een stukje fruit rijp genoeg is om het te consumeren. Dan moet je wel je smartphone d’r bij houden, bij dat etiketje. Als je ‘m ergens anders op richt, vlees of brood bijvoorbeeld, waarschuwt dat plakding je voor bederf. Je kunt ook gewoon je neus, ogen of handen gebruiken natuurlijk, maar ach, het is grappig verzonnen.

Het verhaal deed me wel denken aan het systeempje dat mijn echtgenoot al tijden gebruikt. Ook iets met plakkertjes. Hij heeft een apparaatje waarmee hij die mini-etiketjes kan ‘inspreken’. Dus cd’s, dvd’s, polissen, garantiebewijzen, handleidingen, maar ook flessen wijn en andere spiritualiën kan hij op die manier ‘merken’.

Hij ‘leest’ wat hij ingesproken heeft terug met zijn zogeheten “PenFriend”, die hij dan boven het plakkertje houdt, zodat hij zichzelf kan horen vertellen wat er te weten valt. Behalve dat je er wel weer wat anders overheen kunt opnemen, is hergebruik van die etiketjes ook nodig doordat zo’n fles natuurlijk leeg raakt…….