Je hebt ‘gastsprekers’, maar sommige webloggers hebben ook ‘gastschrijvers’. Zo heeft Jan de Vries van Stroomopwaarts regelmatig een bijdrage van Ab Klaassens, die vertelt over de straat waarin hij is opgegroeid. Wat hij vertelt komt mij allemaal zeer bekend voor dus ik vermoed dat we weinig in leeftijd schelen. Bovendien klinken zijn verhalen Amsterdams dus ook die herken ik qua locatie.

Hij heeft het deze keer ook over de vuilnisman, die door middel van een ratel de komst van de vuilniswagen aankondigde. En nou had ik graag gewild, dat dat nóg zo was, want we zijn gisteravond faliekant vergeten om de container buiten te zetten deze week. We hadden gisteravond bezoek en hadden we die nou maar via de achterdeur uitgelaten, dan hadden we de bakken wel langs de stoep zien staan, maar dat was niet zo.

Dus we hebben ’n volle bak. Leuk als je artiest bent, maar er is weinig artistieks aan een vuilcontainer. Er kan nog wel wat in, hoor, zo rampzalig is het niet, maar veertien dagen tot de volgende ophaaldag is natuurlijk best lang. Die ratel hadden ze dus nooit moeten afschaffen en dan liefst voor ’n avond vantevoren…….

Iedereen doet het al meteen op de eerste januari, nou, ik gewoon op de tweede of de derde of misschien nog wel later: iedereen een gelukkig en gezond nieuw jaar wensen! We gaan d’r maar weer tegenaan met z’n allen. Sámen, zoals alle politici overal ter wereld zeggen. Dan zeg ik in m’n eentje: we zien wel wat het wordt. Maak er in ieder geval op je eigen plek maar het allerbeste van, dan ben je al een heel eind. Roeien met de riemen die je toebedeeld krijgt. En dan maar hopen dat het niet teveel gaat stormen.

Vandaag was het trouwens echt zo’n dag om de kerstboom en aanverwante spullen maar weer op te ruimen. Dat is namelijk minstens net zo’n karwei als om het spul te installeren. Ik was er vanmorgen eigenlijk helemaal nog niet zo zeker van of ik dat vandaag al wilde doen. Maar toen ik zag dat de zon scheen en mijn overbuurvrouw heel ijverig de ramen al aan het lappen was, toen sloeg het ‘defeestdagenzijnvoorbijvirus’ toch in alle hevigheid toe. En ja, het is weer hartstikke kaal, maar gelukkig houden die gezellige rode poinsettia’s de stemming er nog een beetje in en ’n kaarsje aansteken als het donker wordt mag ook nog wel es helpen tegen de overgangsverschijnselen.

Het is best rustig in de buurt. Ik denk dat er, nu de kinderen nog een week vrij zijn, veel mensen nog even weg zijn. Maar dat geknal van de puberjochies is gelukkig ook weer voorbij. Het leek soms wel oorlog, man. De rotjes zijn kennelijk weer op. Alle honden, katten, bejaarden en moeders met kleine kindjes weer blij.En de schades van het afgelopen weekend zijn weer bij mekaar opgeteld, iedereen heeft er zijn zegje weer over gedaan en commentaar geleverd in de media. De gewonden zijn verbonden en gerepareerd voor zover dat kon en de al dan niet aangestoken branden zijn weer geblust. Er is weer een heel jaar om nieuwe te stichten. Maar dat is een grapje, hoor……..!

Iedereen ’n gezellige avond gewenst en een voortreffelijk 2012! Maak er wat moois van!

Deze kende ik nog niet, de nieuwste pesterij! Een volle groene container schuin richting een voordeur, aanbellen alsof er brand is, hard weglopen en hopen dat de inhoud bij iemand naar binnen valt. Nou heb ik het reactievermogen van een jonge blom dus dat gebeurde niet, ik heb maar een paar aardappelschillen hoeven rapen. Maar het zal je toch gebeuren dat je niét zo snel bent als ik, dan heb je toch een redelijk smerig karwei te klaren.

Er stond natuurlijk een huisnummer op die bak, maar ik neem aan dat de bewoners van dat huis er niks mee te maken hebben. De bakken stonden langs de stoep omdat ze morgen geleegd moeten worden. Het is best een zware bak, dus niet iets dat kleine kinderen uithalen. Een flauwe actie vind ik het. We wonen op een hoek, dus je kunt lekker snel wegkomen. Dus nog knap onsportief ook……….

Voor iedereen wens ik dat ze een gezellige, vreedzame kerst zullen hebben. Zonder schietpartijen, ongelukken en inzakkende flatgebouwen en zo. Moet toch kunnen, zo eens per jaar. En d’r is best ook andere muziek dan alleen maar kerstliedjes, hoor……

Vanavond was ik even met de mannen mee naar de Media Markt voor iets technisch, waarvan alleen zij verstand hebben in ons huis. Toen ik door het toegangspoortje liep ging het alarm af en werd ik aangehouden. Nou was ik pas op de heenweg dus dat ik al iets achterover gedrukt zou kunnen hebben was nogal onwaarschijnlijk. De beveiligingsman dacht dan ook dat ik mogelijk “iets” aan mijn kleding had zitten dat de melding veroorzaakte. Mijn jas is nog vrij nieuw en er zitten wat etiketten in dus die werd eerst nagekeken. Ik moest nog eens door het poortje, nu zonder jas, maar dat ging nog steeds af. “Uw schoenen misschien?”, vroeg de man. Maar ik heb al heel wat boodschappen gedaan in allerlei winkels met mijn zeker al ’n jaar oude stiefels aan dus die waren het ook niet. We begrepen het dus niet, maar ik zag er kennelijk verder nogal onschuldig uit dus de man zei, dat hij de kassa wel een seintje zou geven als ik bij de caissière crimineel zou overkomen bij het verlaten van het pand. En dit alles dus onder algemene belangstelling van het aanwezige winkelend publiek, hè. Gezellig, gezellig.

Ineens dacht ik aan mijn nieuwe poloshirtje, dat ik onder m’n trui had zitten. Ik trok ’t een beetje tevoorschijn en inderdaad zat er in de zijnaad een soort dubbel etiket met “spul” erin. Er stond op, dat je het moest verwijderen vóór ingebruikname. Had ik dus niet gedaan. Met een shirt van Armani heb je zoiets natuurlijk nooit, maar ja, dat is mijn merk niet. De beveiliger herkende het etiket meteen als de boosdoener, haalde een schaar en knipte het er uit. Mijn zoon zei: “Nou, jullie weten in ieder geval dat de beveiliging werkt!”. Ik werd bedankt voor de medewerking en we konden weer verder.

Een rare ervaring, hoor, maar natuurlijk wel mooi voor iemand met een weblog…..!

Ooit van Waskemeer gehoord? Nou, wij ook niet, hoor. Maar Zondagavond waren we in “De Herberg”, een restaurant in dit Oost-Friese dorpje, dat zo ongeveer tussen Heerenveen en Drachten ligt en dan ’n beetje richting Drente. Daar herdachten mijn zwager en schoonzus, dat ze 45 jaar geleden “ja” tegen elkaar hadden gezegd. Dat zullen ze na die tijd ook nog wel es gedaan hebben, maar dan was het meer op de vraag of er iemand nog koffie wou of zo en niet zo plechtig.

De Herberg is een erg gezellige locatie. Er hing een spreuk aan de muur, die ik naar ik hoop goed onthouden heb, “Gjin kak op dizze plak”. Het betekent in ieder geval dat “poeha” er niet welkom is. Nou, daar heeft deze familie gelukkig geen last van. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg. Geldt ook in Friesland. De Herberg wordt gerund door één mevrouw, die alles in haar eentje doet. En koken kan ze, zeg! We hebben heerlijk gegeten en ’n heleboel ideetjes opgedaan, want creatief is ze ook nog. En wat is het dan leuk om iedereen van je familie weer bij elkaar te zien! De aanleiding was al leuk natuurlijk, maar als je dan ook nog wat langer van elkaars gezelschap kunt genieten terwijl je allerlei heerlijks naar binnen schuift, is helemaal prachtig. Dat is een leuke combinatie. Ook zijn er plannen om eens ’n familiereünie te houden met kinderen en kleinkinderen erbij. Van wie je uiteraard het bestaan kent, maar die je vaak als peuters en kleuters voor het laatst hebt gezien!

We hebben overnacht in Rottum, bij ons vaste logeeradresje bij zus en zwager en ook dat was weer beregezellig. Daar troffen we trouwens ook ons nichtje Carla en haar vriend, die ik voor het laatst gezien heb toen ze ’n jaar of vier was. Nu moeder van volwassen dochters. Niet dat ze daarnaar uitziet, want hoe ze het doen die jongere vrouwen…? De generaties volgen elkaar op, het is toch een wonderlijk iets, waar ik me over verbaas. Heel normaal natuurlijk, maar toch ook weer heel bijzonder dat dat maar doorgaat. Maar ik ga sparen voor die Friese familiereünie…….!

Er was een meisje van ’n jaar of zeventien vóór mij bij de pinautomaat. Ze stak haar pinpas in het apparaat en verrichtte de benodigde handelingen. Ongezien door mij natuurlijk, want ik keek op afstand alleen maar tegen haar grijsbejaste ruggetje aan.

Een en ander ging kennelijk niet naar wens, want ze zei zachtjes iets onverstaanbaars, wachtte tot haar pas weer tevoorschijn kwam en deed hem er opnieuw in. Nogmaals de procedure volgend wisselde ze een paar maal van standbeen en kroop mompelend zowat in de automaat. De bezwering had evenwel niet geholpen, want er kwam geen geld uit. Ze rukte boos de pinpas uit de gleuf en liep weg, terwijl ze een paar hele lelijke woorden zei, die haar moeder vast niet netjes zou vinden. Hoewel je het natuurlijk nooit weet met die moeders van tegenwoordig.

Nee, dat werd niet stappen vanavond. Ik vond het wel zielig, hoor, maar ja, dan moest ze maar iets gaan doen dat géén geld kost. Ik hoop wel, dat er iets behoorlijks was op de televisie vanavond. Ik weet ’t niet zo, want behalve de sport om half elf hebben wij vanavond “The Groundhog Day” gekeken en dát was natuurlijk ’n leuke film die we zelf hadden ………

We waren gisteren bij de afhaalchinees, want het was even afhaalchinezendag. Dat is het plotsklaps wel eens. Daar troffen we een oud-klasgenote van Lars met haar twee kinderen. ’n Jongen van ongeveer negen en ’n meisje een paar jaar jonger.

Ze kwam een maaltijd halen voor haar gezin, maar maakte met de Chinees meteen ook even ’n afspraak voor een rijsttafel, die ze wilde bestellen voor de Tweede Kerstdag. Ze bracht me trouwens wel op een goed idee, maar dat weet ik eigenlijk nog niet zeker, hoor.

Ze was op haar vingers aan het natellen op wie ze dan allemaal moest rekenen. “Nou, oma is er, tante Loes en Jeroen, papa en mama, jullie reken ik dan niet……” berekende ze. Ze is hoofdcaissière, hè, bij een supermarkt hier vlakbij, daarom zien we haar nog wel es, en van zo’n vak ga je goed zuinig rekenen natuurlijk. “En krijgen wij dan niks te eten?”, vroeg haar zoon.

Iedereen schoot natuurlijk in de lach bij het sneue gezicht van de jongen. “Ik zal je het nummer van de Kindertelefoon geven”, beloofde
z’n moeder………

‘k Heb een probleem. Nee, niet met mijn e-reader. Dat gaat nog steeds fantastisch en ik geniet volop van het gemak. Maar er stond vandaag een foto in de krant van een Sinterklaas, die niet op schoot zat met “Het Grote Boek”, maar met ’n i-Pad, waar vanaf hij de kindertjes bij zich riep. En hij was nog wel bij de kinderen van de SINT Seb@stiaan-school!

Uiteraard kijken kinderen niet op van de modernisering van het Sinterklaasgebeuren, ze zullen het boek niet gemist hebben. Maar ik vond het een gek gezicht eigenlijk. Bij Sinterklaas hoort Het Boek. Sinterklaas zijn is afzien, dat weet ik ook wel, je maakt overuren bij de vleet dezer dagen en ik weet het, die moderne dingen passen in de zak van je mantel, maar dan laat je dat boek maar dragen door een of andere Piet. Daar zijn ze voor, die knechten. Traditie.

De wereld verandert, ja ja, ik weet het, maar het gaat wel allemaal verhipte snel. Ik ben benieuwd wanneer Sinterklaas in een bloemetjestabberd verschijnt met een wollen muts op. Wel met een groot ingebreid kruis d’r op natuurlijk, je moet wel kunnen zien dat ie heilig is, al is het schijn………