Je heet Peter van de Vorst en dan word je uit de vereniging van Royalty Watchers gezet! Met zo’n naam zou dat niet moeten kunnen. De reden is, dat zijn werk geen journalistiek niveau heeft vanwege zijn werkgever. Ze zijn bij de vereniging, die o.a. Maartje van Weegen en Frits Wester onder zijn 19 leden telt, not amused.

Het zal wel van een bedenkelijk niveau zijn en een deel van mijn kinderschaar schaamt zich bij deze bekentenis van hun moeder waarschijnlijk te pletter, maar ik sluit mijn dag vaak af met het kijken naar RTL-Boulevard. De herhaling dan, want het origineel is vroeger op de avond op een tijd, dat mijn niveau zich richt op andere zaken.

Als je dit programma hebt gezien ga je heel vrolijk slapen. Dat scheelt pillen en slaapverwekkende drankjes. Het is heel humoristisch gedaan door een paar jongens, die het relativeren in hun bloed hebben, want niks en niemand vinden ze belangrijk. Dat moet kunnen in een tijd, waarin iedereen zichzelf en hetgeen ze aan het doen zijn als het middelpunt van het wereldgebeuren beschouwt. Ze behandelen álles: van Bush tot Idols en toch heb ik nergens het idee, dat ze maar wat doen, want rectificeren hoeven ze eigenlijk nooit.

Diepgang hoef je niet te verwachten en daar is het ook niet voor bedoeld. Verhaaltje voor het slapen gaan, meer is het niet. Misschien nu wat minder over de koninklijke familie nu Peter zijn watch-stekje als journalist is kwijtgeraakt, maar dat vinden jarige Beatrix en ik niet zo’n gemis……..

Toen we zondag op de verjaardag van Stijn waren, die drie jaar werd en daar diverse jonge ouders waren met hun kroost, ving ik in de drukte onbedoeld een gesprek op van mijn schoonzoon met een van zijn vrienden, die ook nog niet zo heel lang vader is. Ze zijn vrienden vanaf de kleuterschool en zijn elkaar door de jaren heen trouw gebleven, ondanks opleidingen, vriendinnen en nu dus vaderschap. Ze vertelden elkaar over “hoe het voelt om vader te zijn”.

Mijn schoonzoon zei, dat hij aan de zijkanten van zijn vrijstaande huis hekken had laten plaatsen, zodat “de jongens” veilig konden spelen en niet zomaar de weg op rennen. “De jongens”, zei hij. De ene drie jaar en de andere drie maanden. Het viel hem zelf op, hoe trots en “gewoon” dat klonk!

Zijn vriend, die een dochtertje heeft van een maand of vier, vertelde, dat hij met een paar schoentjes die ze bij haar geboorte had gekregen naar een babywinkel was gegaan om een bijpassend pakje te kopen. Hij was daar omgeven geweest door allerlei zwangere vrouwen, die hem enthousiast met raad en daad hadden bijgestaan en die het zo leuk hadden gevonden, dat hij zo’n boodschap kwam doen.

Toen de verkoopster zijn keuze wilde inpakken en vroeg of het een cadeautje was, had hij gezegd: “Jazeker! Voor mijn dochter!”. Hij had ter plekke een brok in z’n keel gekregen en was snel de winkel uitgesprint. Het zijn binken, hoor, die knullen, maar als vader? Softies zijn het! Prachtig…….!

Utrecht is léuk! Dat wisten we al, want er woont een kind van ons en alleen dat maakt Utrecht al leuk. Om naar toe te gaan ook. Maar vandaag gidste hij ons als een échte Utrechter langs al zijn favoriete winkeltjes, wees ons zijn restaurantjes, maakte ons attent op leuke huisjes, geveltjes en gebouwen, kortom: ’t is helemaal zijn stadje.

Ik heb lekker rondgeneusd in boekwinkels, kookwinkels, ’n leuke winkel met “Engelse” spullen, de Bijenkorf, die we bij ons niet hebben en al die winkels die je in élke andere stad ziet hebben we mooi links laten liggen. Wel sjouwen op de terugweg, want we waren met de trein. Utrecht mag dan leuk zijn, met 80 inbraken per dag of was het nou per uur? daar wil ik even af wezen, hebben we de auto maar achtergelaten bij het station in Apeldoorn. Hij was nog heel toen we terugkwamen, want ook hier wéét je ’t maar nooit, maar toch : Utrecht scoort slechter of beter, ’t is maar hoe je het bekijkt.

Ik was trouwens in een van die winkeltjes, waar ze “huis-, tuin- en leuke dingen” hadden zoals het daar heette, aan het struinen door de nauwe paadjes tussen de schappen, toen er ineens een mevrouw tegen me begon te praten. “Oh, kijk eens, dát is leuk voor in de gang!” Omdat ik niet wist of ze antwoord verwachtte zei ik niks. Ze keek op, sloeg haar hand voor haar mond en zei :” Gunst, ik dacht dat u m’n moeder was!”. Die was inmiddels alweer een gangetje verder. Ze bleek net zo groot als ik, ook een zwarte jas aan, nou ja, een moedertype dus. We werden er een beetje lacherig van, maar het was een grappige vergissing. Ik herinner me zelf ooit wel eens een wildvreemde man bij de hand te hebben gepakt om die mee te trekken naar een leuke trui die ik gezien had, omdat ik dacht dat ik m’n zus te pakken had. In de ban van je koopwoede gebeurt je zoiets, omdat je niet kijkt en de ander nog naast je verwacht. Je schaamt je te pletter!

Nou, toen het ging regenen, we hebben eigenlijk aardig geboft met het weer tijdens ons Utrechtse dagje, zijn we naar huis gegaan. En daar heeft Lars ook nog eens heerlijk gekookt voor zijn ouwelui. Hij steekt best wat op in die restaurantjes van ‘m……!

Het was feest vandaag, want onze oudste kleinzoon werd drie jaar en dat wou hij best weten. Tot schaamte van zijn ouders, die hem nog zó hadden voorgehouden, dat het daar vandaag niét om ging, wisten zij veel, informeerde hij bij binnenkomst van nieuwe visite geïnteresseerd naar de aanwezigheid van een cadeau voor de jarige. Hij had niet te klagen.

Het werd een drukke receptie. We hebben sinds lang niet zoveel klein grut bij elkaar gezien. Familie en vrienden met babies, peuters en kleuters. Erg leuk om te zien allemaal, want het is prachtig volk. Als je bedenkt, dat dat allemaal nog groot moet groeien, goed moet eten, naar school gaan, sporten, leren en studeren, om aardige, verstandige mensen te worden, die de juiste keuzes maken bij verkiezingen en zo, nou, nou, dan hebben ze nog heel wat te doen. Stijn is al drie, mooi op weg. En wij gingen naar huis. Voor alles is een tijd…..

In de krant stond een bericht, dat mij zeer verheugt “Breien wordt weer hip”stond er. Nadat de ene handwerkwinkel na de andere het loodje legde. Er was praktisch geen bolletje wol meer te krijgen of er was keuze uit een zeer beperkt assortiment.”Mevrouw, het is oorlog in de wolsector!”, zei een winkelier eens tegen mij.Het was gewoon “uit”. Truien breien voor je kinderen had geen zin, want ze trokken ze toch niet aan met al die verwarmde scholen, huizen en werkplekken. Ze zetten liever de thermostaat een graadje hoger.

Dus die revival: ik vind het leuk! Het schijnt, dat Julia Roberts tussen haar filmopnames door vlijtig zit te rikketikken en dat Ellen van Damme tijdens een interview laatst ook iets op de pennen had. Nou, dat zijn allebei toch hippe dames! Dan hoef je je niet te schamen als je je superkorte naveltruitje zelf breit. Op pennen van een nummertje 6 of 8 en een beetje dik garen is het een kwestie van een paar uur. Je oma als helpdesk, hoewel het in de krant staat als “Het Nieuwe Breien”. Niks van waar, hoor, het moet gewoon op dezelfde manier als vroeger.

Maar het is bijna wel weer gedaan met de lange winteravonden, terwijl ze het in de krant juist hadden over “op de bank met warme chocolademelk”en “hang naar nostalgie”. Nou, dat geloof ik niet .’ t Is ook voordelig als je ziet wat die korte truitjes in de winkel kosten én je bent origineel! Dat is ook iets wat de jongelui tegenwoordig wat meer willen zijn, toch? Blauwe schoolpleinen vanwege alleen maar spijkerstof, dat is wel over, dacht ik.

Maar publiekelijk breien aan de Costa Brava…dat zie ik ze nog niet doen. En je mag trouwens met breipennen het vliegtuig niet in….

*Oh, bijna wat vergeten…….
Als ik het goed begrepen heb van onze locale systeembeheerder gaat deze site dit weekend over naar een andere server. Dus kan het zijn, dat de enkeling, die hier wel eens komt kijken even de weg kwijt raakt. Hoelang dat gaat duren weet ik niet, want ik heb van die sector geen verstand. We hebben niet voor niks een beheerder. We merken het wel, ’t is maar dat je het weet!

Ze hadden Maartje van Weegen in de anti-chambre gezet van de Tweede Kamer. Door de “galm” die ze meekreeg bij haar commentaren en door het feit, dat ze in zo’n smal kamertje zat, deed ze ons erg denken aan een toiletjuffrouw. Er zat zelfs een tegelmotiefje op de muur achter haar. Het schoteltje ontbrak nog…….

En nu maar hopen, dat niet alle mooie plannen en beloften, door iedereen gelanceerd en gedaan, net zo hard weer door het toilet gaan als het op daadkracht aankomt. Ondanks de winst van mijn favoriete partij, terug van weggeweest, heb ik toch ’n beetje buikpijn over een eventuele coalitie. Ik heb zulke rare combinaties horen noemen door Balkenende, terwijl wie zoveel wint toch moet regeren? Ik denk als een toiletjuffrouw, vermoed ik……

Andere weblogs lezen helpt je soms aan een onderwerp voor een eigen verhaal. Gelukkig maar, anders kwam er helemaal niks van terecht als je geen echte schrijver bent. Geïnspireerd, noem ik het dan maar, door de oester van Merel. Ik heb nooit oesters gegeten en zal dat waarschijnlijk na haar plastische beschrijving van een en ander ook nooit doen. Woorden als “smurrie”, “snotterig”, en “verrottingssmaak” zijn weinig aanmoedigend om eens wat te proberen in die richting.

Ik heb in mijn leven ook nooit zo in het oestercircuit gezeten, dat zal het ook zijn. Toen wij in ons eerste vrijstaande huis woonden, een klein beetje op stand, hadden we buren, die daar helemaal thuishoorden. Huis mooi ingericht, antiek en design zo hier en daar, sjieke keuken, prachtig sanitair, kortom van alles, dat wij ook wel wilden ooit, misschien, eens, als het er van komt, maar niet hadden.

Toen mijn buurvrouw jarig was kwam ze mij uitnodigen voor haar “meidenmiddag”. Kijk, die benaming had mij al moeten waarschuwen, maar wist ik veel! Ik trok mijn beste meidenpak aan en ik ging. Inderdaad, allemaal meiden van het type “doe maar gek, dan doe je gewoon genoeg”. En daar zat ik, mijn meegebrachte bloemen in een emmertje in de keuken en dat vond ik al raar. Want al moet mijn visite een half uur wachten op hun eerste versnapering, bloemen gaan bij mij voor. Daar hebben ze recht op als eerste fase van hun stervensbegeleiding. En ik voelde me gewoon opgelaten. Nu, na zoveel jaren en ervaringen, kan ik me nog exact het ontheemde gevoel herinneren.

De gastvrouw kondigde stralend aan dat ze escargots in de oven had. Verrukt gejoel was de reactie. Nou heb ik gelukkig Frans gehad zodat ik wist wat het waren, maar niet hoe je ze moest eten. Met tangetjes en vorkjes, zoiets ja. Ik heb bedankt door te zeggen, dat ik er niet zo van hield. Dat wist ik niet, maar ik voelde me al zo ongelukkig, dat ik de onderneming van slakken eten onder het toeziend oog van de meiden, niet zag zitten.

Ik weet nu dus nóg niet of ik ze wel lust. Dat doet me niks, want ik vind het ook nog zielig voor de slakken, dat ze uit hun huis gehaald worden. Het zal je maar gebeuren. Nee, ik ben het typische voorbeeld van een spruitjestype……

We hebben geen debatten gevolgd , alleen vanavond die van het Jeugdjournaal. Ze deden het wel leuk, de lijsttrekkers. Bekentenissen van hun jeugdzonden zelfs. Marijnissen had zelfs wel eens een boek gepikt in zijn jonge jaren. Ze willen tegenwoordig de kinderen ook graag aan het lezen hebben dus echt een goed voorbeeld was ie niet. Maar jat-technisch gezien is het wel een knap staaltje natuurlijk, dan is kauwgom of een rolletje drop maar een makkie. Het was wel komisch allemaal.

Toen na afloop de kinderen gevraagd werd een t-shirt van een bepaalde kleur aan te trekken en daarmee hun keuze bekend te maken áls ze hadden mogen stemmen en daarmee achter de desbetreffende lijstaanvoerder te gaan staan, had Zalm er een beetje weinig bij zich. Maar dat kan aan de camera-opstelling hebben gelegen.

Freek de Jonge was later op de avond, toen alle kinderen in dromenland waren, meesterlijk in zijn verkiezingsconference. Vooral zijn slot”preek” zat goed in elkaar, vond ik. En hij gaf alle partijen er eerlijk evenveel van langs, alleen die Bos rode rozen aan het eind van het programma maakt hem weer verdacht!

Dat we, terwijl we naar hem keken en luisterden, een toastje Zalm aten was puur toeval. Goedkoop in de aanbieding deze week, inderdaad……!

Er lijken verdorie wel geen andere onderwerpen meer te bestaan dan de politiek. Vorige week hadden we tenminste Barney nog, ook Haags. Ik wou nog weten of die het zou redden ook, die pijltjesgooier. He made my (Sun)day.

Maar nu is er alleen maar politiek. Moet ook over gepraat worden, weet ik wel, maar het probleem is, dat ik niet zwevend ben. Ik weet het al en hoef niet meer overtuigd te worden.Ik zie heus wel de onvolkomenheden van de partij van mijn keuze, maar er is er niet één, die geen onvolkomenheden heeft. Ik kan dus kiezen wat ik koos en dat is een rustig idee. Hoef niks te volgen aan debatten, even het nieuws luisteren en je bent weer bij.

Ik vind het verhipte jammer voor Amsterdam dat ze een goede burgemeester dreigen kwijt te raken, omdat die zich “geroepen” voelt het partijbelang te laten voorgaan. Alsof het geen partijbelang is, dat onze hoofdstad een stabiele leider heeft, die gezien is in zijn stad. Maar een roeping heeft ook wel wat natuurlijk. Al dan niet laat. Wie de partij dán had moeten roepen, ja, dat weet ik ook niet, hoor! Dus waar heb ik het over.

De maand januari is meestal niet zo opwindend dus geeft die verkiezingshappening wel een beetje leven in de brouwerij. Als we woensdag weten hoe het allemaal heeft uitgepakt, dit gekrakeel, dan begint het eigenlijk pas. Dan moeten de mannetjes en vrouwtjes worden uitgezocht en hopelijk hebben we er daar genoeg goeie van. Dat was de vorige keer een beetje het probleem en het wordt tijd voor serieuze mensen met oog voor het lándsbelang.

En dan maar kleuren mengen, paars is toch geen mode meer, maar grijs en kleurloos ook niet. Dát hebben we nou wel gehad….

De laatste aflevering van Inspector Morse gezien gisteravond. Het moest ook wel de laatste zijn, want hij ging er in dood. Tussen zijn ziekteverschijnselen en, door de dokter afgeraden , drankgebruik door loste hij nog een moord op, wat zeg ik, wel drié. Toen ging hij er bij liggen, bedankte zijn adjudant Lewis en hij ging. Dood.

Dat de acteur, John Thaw, in het echt ook is doodgegaan en dat je dat ook weet, maakte deze aflevering wel een beetje érg “uit het leven gegrepen”. Als je dat zo kunt zeggen in dit geval. De acteur had zijn eigen einde al op z’n gezicht, vond ik. Zonder schmink was het de ouwe Morse niet meer en ook niet de ouwe Thaw. Dat was duidelijk te zien. Dat moet voor zijn medeacteurs ook vreemd zijn geweest.

Ik vond het een mooie serie. Ten eerste om de Oxford-locatie, waar ik ben geweest, die wel iets chics had, de mooie muziek, de rustige Engelse passie met bijbehorend tempo. En dan die mooie auto van ‘m!

Jammer, dat ie dood is en dat bedoel ik in stereo.