Als ex-werknemers in de gezondheidszorg krijgen we van onze tegenwoordige broodheer. de PGGM van tijd tot tijd een mooi magazine thuisgestuurd. “Eigen Tijd” heet het en het staat vol met leuke artikelen. Deze keer ging het ook over humor als medicijn.

Het is een bewezen feit en ik heb dat ook zelf gezien, dat het moeilijk werken is met mensen, die niet met humor naar hun situatie kunnen kijken. Die is ook weinig humorvol als ze op “de zorg” aangewezen zijn geraakt en altijd iemand nodig zullen hebben. Dan valt er weinig te lachen, maar als je er toch in slaagt te relativeren met behulp van wat humor is dat gezond, zegt het artikel.

Een wetenschapper met verstand van “lachen” heet een gelotoloog.Wist ik niet, zoals ik ook niet wist wat er in je lijf gebeurt als je lacht. Dan maak je namelijk achtereenvolgens adrenaline, immunoglobuline en endorfine aan. In die volgorde geproduceerd ontspant het je, geeft extra energie en zelfs weerstandsvermogen. Bovendien vermindert het de kans op een hartinfarct. En dat allemaal omdat je eens lekker lacht. Het zou constant carnaval moeten zijn, hoewel ik daar ook minder lachwekkende kanten aan vind zitten, maar dat ligt aan mijn gevoel voor humor. Herman Finkers zegt: “Humor heeft ook leuke kanten.De leukste grappen zijn spontane, niet-bedachte grappen. Maar ja, bedenk die maar eens”.

Een erg “leuk” verhaal vond ik over een katholieke moeder op haar sterfbed, altijd een humoristisch mens geweest, die in bijzijn van haar treurende familie werd “bediend”. Na de plechtigheid viel er een ongemakkelijke stilte, waarin moeder zei: “En moet ik nou dood?” Iedereen lachen en de spanning was weg. Humor.

In ons werk, als er iemand een kop koffie over tafel mepte in zijn blindheid en te horen kreeg : “Goh, zeg, je lijkt wel blind!” werkte het ook zo. De “embarrassment” was meteen weg, er werd vrolijk opgedweild, hoewel het zeer belangrijk was dat degeen die de opmerking maakte zelf ook blind was. Van een ziende was het uiteraard geen humor geweest!

Humor helpt ontspannen, de mensen hebben het al zwaar genoeg, voor de werkers maakt het de arbeid een beetje leuker om te doen en zoals boven het artikel stond: “Humor is de kortste afstand tussen twee mensen”. Tussen wel meer mensen, denk ik……..

Het mooie weer maakt actief, zeg! We hebben de schuur eens uitgemest en dat was hevig nodig, want het was lang geleden. Het aardige is dan dat je van alles tegenkomt, waarvan je vergeten was dat je het had. En dat je dus niet nodig blijkt te hebben, want anders had je het wel gemist.

We kwamen ook een paar zakken verdroogde en verpulverde bloembollen tegen en kijk, dat spijt me dan. Die ben ik dus vergeten te planten om allerlei redenen en daar voel ik me schuldig over. Niet omdat ik het zonde van het geld vind, maar ik heb ze de kans op een bloeiend bestaan ontnomen, stom mens dat ik ben.

Maar met de rest van de gevonden spullen hebben we o.a. de buren en het Kringloopcentrum blij gemaakt. We hadden een nog goed werkende plafondventilator liggen en mijn buurvrouw kan nu van de zomer gekoeld op haar werkkamer haar naaiwerk verrichten. Dat zag ze helemaal zitten. Bij het Kringloopcentrum word je altijd zo uitgebreid bedankt voor alles wat je komt brengen, daar voel ik me dan ook weer niet lekker onder. Want ik ben alleen maar verschrikkelijk blij, dat ik met een lege achterbak naar huis kan en mijn rommel kwijt ben. Leuk is, dat die mannetjes van het Kringloopcentrum altijd meteen even kijken of er iets van hun gading bij zit, hoewel ze dat wel niet zullen mogen van hun baas. Als ze d’r maar gelukkig mee zijn.

Nou de zolder nog, maar daar moet het eerst maar eens voor gaan regenen……..

Vanmorgen hebben we eens gekeken naar het programma Business Class van Harry Mens. Niet, dat we daar nou echt in geïnteresseerd zijn, want het sluit niet helemaal aan bij onze laag van de bevolking, zal ik maar zeggen, maar omdat Bob Bullee, een blinde zanger, die ooit onze cliënt is geweest op revalidatiecentrum Het LooErf een optreden had samen met Jan Vayne, die meer haar heeft dan hij. Dat wilden we wel eens zien en horen. “My way” zong hij en we wisten al, dat hij dat goed zou doen.

Hij heeft veel moeite gehad om in het juiste circuit terecht te komen, want al zing je nog zo mooi, als je de juiste mensen niet kent kom je nergens, zo werkt dat nou eenmaal. En als je bovendien fysiek nog iets mankeert kun je het, als mensen zich niet sterk willen maken voor je, helemaal wel vergeten. Nu mocht hij, met zijn nieuwe cd in de hand, commercie bedrijven door die gewoon aan te prijzen.

Bij Harry zitten de ondernemers (en van hun bedrijfsfeesten moet Bob het misschien wel hebben!) te wachten tot ze hun zegje mogen doen over hun bedrijf en hun activiteiten en, naar ik me heb laten vertellen, mogen ze daar nog aardig voor betalen ook, want ook Harry Mens is ondernemer.

Na Bob hebben we de tv maar weer uitgezet, hoewel Willem Vermeend,( proféssor Willem Vermeend, zei Harry met nadruk, want titels daar houdt hij wel van) een PvdA-er ook nog , kwam vertellen over de economie. Ik vind, dat hij dat beter ergens anders kan doen en niet in die omgeving van hapjes, drankjes, high teas en koude buffetten. En waar ze aanprijzen hoe je als man je borsthaar kunt laten weglaseren, want borsthaar is úit, heren! Weglaseren is met een “s” en niet met een “z”, dát kun je alleen maar met je geld. Barney de Darter vertelt dat hij op z’n hoofd haar heeft laten bijplanten bij diezelfde firma en dat ie daardoor veel gelukkiger is. Zouden ze dat borsthaar eigenlijk recyclen…..?

Wat ik niet begrijp is dat zoveel mensen voorgeven dat ze een gloeiende hekel hebben aan Ikea. Waarom? Als het je stijl niet is, dat Skandinavisch, nou ja, dan kan ik het wel begrijpen, maar er zijn zoveel neutrale handige ontwerpjes, vooral voor mensen met kinderen, dat je er altijd wel aardig slaagt.

Menig student of eerste-huis-betrekker, die al veel geld heeft moeten uitgeven aan de basis van verf, behang en vloerbedekking, vond bij Ikea, al is het misschien totdat je toe bent aan Jan des Bouvrie (!), toch redelijk goedkoop die noodzakelijke boekenkast, bureau en (slaap)bank. Hoewel het altijd wat tegenvalt vanwege die toch wel handige wasmand, die prullebak en die soepkommen, die echt te goedkoop waren om te laten staan en ja, glazen moet een mens toch ook hebben, zodat je toch met een volle kar in de lange rij bij de kassa staat, onderwijl bedenkend of je nou wel of niet een papieren tas nodig hebt.

Wij kochten, toen we in Apeldoorn kwamen wonen een twee-en-een-halve meter lange bank bij Ikea, de Björn, als ik het goed onthouden heb. We hadden in die tijd een stationcar als auto, niet klein, maar twee-en-een-halve meter bank stop je er niet in. Hij moest dus op het dak. We hadden ‘m goed verankerd, maar door z’n lengte zwiepte hij toch wel een beetje. Hij was zo lang, dat ik door de voorruit kon zien hoe hij bewoog en ik vond het éng!

Iederéén vond het eng, behalve Pa, die het toch niet zag. Maar bezorgen vonden we vanwege de geringe afstand Duiven-Apeldoorn zonde van het geld. De weg Arnhem-Apeldoorn was toen nog tweebaans en slibde dagelijks dicht door filevorming. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een file, want daardoor reed ik 15 km per uur en dat was hard zat. Het was op dat moment nog droog, wel al dreigend en precies op het moment dat we bij huis waren begon het te hózen.Björn werd zeer snel, onder begeleiding van woorden, die niet in Van Dale thuishoren, maar er waarschijnlijk wel in staan, van de auto gesjord en binnen op z’n plaats gezet, waar hij ons vele jaren comfortabel heeft laten zitten, liggen en hangen.

Toen we op ‘m uitgekeken waren was hij nog in zodanig goede staat, dat we met hem zijn gaan leuren bij collega’s, familie en vrienden. Gelukkig was er iemand, die een zoon had die op z’n studentenkamer behoefte had aan zit- en logeergelegenheid voor niet meer tot verkeersdeelname in staat zijnde vrienden en zo is Björn naar Enschede verhuisd. Ze hebben nog klemgezeten met ‘m in het trapgat, maar dat was toen ons probleem niet meer.

Voor mij dus geen kwaad woord over Ikea en ik schaam mij er niet voor, dat ik er eens in de zoveel tijd weer eens even langs wil. Al is het maar voor de nieuwste trends, die ik soms meer dan afschuwelijk vind, maar ik zeg het die kaasmeisjes na: dát is heel persoonlijk natuurlijk! De basis blijft me aanspreken én de Zweedse gehaktballetjes met cranberrysaus…..!

p.s. Ik heb géén aandelen.

Terwijl ik vanmiddag met m’n gedachten in Amsterdam was, maar lijfelijk in Apeldoorn een wasje stond te strijken, luisterde ik op de radio naar het verslag van de demonstratie tegen elke oorlog en die tegen Irak in het bijzonder. Een en ander werd afgewisseld met een verhaal van een archeoloog uit Leiden, die onder andere vertelde, dat de bakermat van onze westerse beschaving uitgerekend in Irak ligt.

Zo werden aan de Euphraat en de Tigris de eerste echte steden gesticht, ontstond in die contreien de eerste geschreven taal, het spijkerschrift en kwam er handel tot bloei. Hij had voorwerpen bij zich, die daar gevonden waren en de interviewer deed aandoenlijk zijn best alles zo duidelijk mogelijk voor de luisteraar te beschrijven. Radio is tenslotte televisie zonder beeld.

De archeoloog gaf hem een aardewerken kom in handen. “Hoe oud is dit ding nou?”, vroeg de radioman. “Zo’n 2200 jaar voor Christus”, zei z’n gast. “Dat is lang geleden! Eh…even een vraagje: hoeveel is zoiets in deze tijd nou waard?”. “In géld, bedoelt u?”. De vragensteller kon er geen draai meer aan geven, want ja, dat bedoelde hij wél!

Maar de oudheidkundige wilde er wel een gooi naar doen. “Hier in Nederland niet zoveel, want dit soort materiaal hoort in een museum en niet bij een particulier, maar in Londen of Parijs…nou, toch gauw zo’n vierhonderd euro”. “Dan zet ik ‘m maar gauw neer”, zei de interviewer. “Histórisch gezien onbetaalbaar!”, zei de archeoloog, “en er ligt nog zoveel interessants in Irak, dat nog niet is ontdekt en als ze bommen gaan gooien…”.

Er wóónt ook nog zoveel interessants in Irak en daar waren al die mensen voor bij elkaar in Amsterdam en in Londen en in Berlijn en in Madrid en in New York enz. enz……..

Op aanraden van Cockie heb ik ook maar eens laten uitrekenen wat de komende dagen horoscopisch gezien voor mij kunnen betekenen. Niet, dat ik er in geloof, maar ach, een vingerwijzing uit de ruimte, afkomstig van Pluto, Venus of Mercurius, je weet ’t niet, hè, in deze spannende tijden.

Nou, daar gaat ie dan. Woensdag, vandaag dus, zou ik spanningen in mijn relatie moeten hebben gehad. Nou, als mijn ega me nog dwars wil zitten moet ie opschieten en even naar boven komen, want hij heeft nog een kwartier woensdag. Voor de donderdag wordt voorspeld, dat ik snel geïrriteerd zal zijn. Daar zal niet zoveel kans op zijn, want ik ben morgen de hele dag in m’n eentje thuis, heb wel zo het een en ander te doen, maar nou niet direct iets waarvan ik geërgerd zou kunnen raken. Ik wacht maar af. We hadden al een ergerlijke stroomstoring van de week en dat zou wel weer kunnen natuurlijk.

Vrijdag zal ik mijn gevoel voor verhoudingen kwijt zijn. Zo, dat is niet mis, zeg! Zou mijn echtvriend een verhouding begonnen zijn? Daar zou ik inderdaad weinig gevoel voor kunnen opbrengen, denk ik. De gemoederen zullen volgens mijn horoscoop verhit raken. Ja, dank je de koekoek! Na meer dan veertig jaar een verhouding! Is ie nou helemáál gek?

Maar eens even kijken wat de zaterdag brengt, want we moeten ook samen de boodschappen nog doen. Ach gut, ik twijfel aan mezelf en ben ontmoedigd. Wat wil je, na zo’n vrijdag….Ik denk, dat ik maar in winterslaap ga met ingang van morgen. De rest van deze week wordt het toch niks.

Nou, de zondag wordt ook nog genoemd in het rijtje van voorspellingen. Maar eens even kijken: Há! De Maan passeert mijn Jupiter op een afstand van 120 graden! En dat is supergoed, zegt mijn horo. Ik straal de hele dag warmte en vriendelijkheid uit. Ja, iemand moet het doen, hè?

Als je op Lars z’n “polletje” kijkt dan voorspellen daar diverse koffiedikkijkers heel andere gebeurtenissen rond deze datum. Maar misschien passeert de Maan ook Bush z’n Jupiter wel op een afstand van 120 graden en gaat hij warmte en vriendelijkheid uitstralen! Als dát zou kunnen, dan geloof ik vanaf dan heilig in horoscopen. Maar nu even niet.

We zijn even de grens over geweest. Hebben de familie in Friesland opgezocht. Ik heb wel eens eerder over ze geschreven. De weg naar het noorden was mistig, maar na Meppel wordt het zo lekker rustig op de weg,zelfs op een vrijdagmiddag, dat hebben ze in de Randstad sinds de zestiger jaren niet meer beleefd!

We overlopen elkaar niet, wij en onze Friese tak, maar zo eens per jaar praten we bij. In het Fries. Wat mij betreft is dat éénrichtingsverkeer, want ik zit de hele avond geestelijk op ’t puntje van m’n stoel om te volgen waar ze het over hebben. Ik ben namelijk de enige niet-Fries. Op zo’n moment heb ik hevig behoefte aan een inburgeringscursus.

Elke keer dat we bij de familie komen is er weer wat verbouwd aan een huis, want mijn zwagers zijn van die mannen die dat allemaal zelf doen. Riolering, gas, electriciteit, water, schilderen en behangen, ze hebben er geen anderen bij nodig. Zulke types zijn het.

Ik hoorde trouwens nog een mooi verhaal van een van mijn schoonbroers. Die ging met de VUT en had kenbaar gemaakt, dat hij niet zoveel voelde voor een afscheidsreceptie. Hij was inspecteur bij de waterzuivering Friesland, veel buiten in de natuur, nou ja, hij zag zo’n opgeprikte toestand in pak met toespraken niet zitten. Zo’n man is het.

Hij had gevraagd of het geld, dat ze uitspaarden door hem geen festiviteiten te hoeven aanbieden, kon worden overgemaakt naar Artsen zonder Grenzen. Nou, daar was men zeer enthousiast over, wát een geste, wat een práchtig idee! Totdat “van hoger hand” de mededeling kwam, dat dat niet kon. Het was die dure receptie of het was niks. “Nou, dan maar niks”, zei Wiebe en hij vertrok. Met stille trom, na meer dan 25 jaar. Zo’n man is het, een Fries mét Grenzen…….

We hoorden op de radio een meneer van de Stichting CPNB vertellen over de komende Boekenweek. Over het Styx-leven en dood-thema, het boekenweekgeschenk, hoe dat heet en door wie het is geschreven en over Boudewijn Büch, die nu dood is, maar gelukkig wel zijn essay af had. Heel interessant allemaal. Die meneer vertelde ook, dat de Boekenweek dit jaar een “opkontje” krijgt. Nou, dan kun je toch merken dat iemand in de literaire hoek zit, hoor! Zo’n woord krijg je als gewoon mens niet verzonnen.

Hoewel…misschien heeft hij wel kleine kinderen, want die maken de leukste woorden. Logische woorden ook. Onze kleinzoon klom voor het eerst bij ons de trap op naar de eerste etage. Daar was hij als baby natuurlijk wel eens te slapen gelegd, maar nu ging hij echt op onderzoek . Hij kwam in de badkamer en daar staat de wasmachine. We hebben geen bad. Dus noemt hij dat de waskamer. Zoals onze dochter vroeger de kachel de brandkast noemde. Simpel toch?

Taal moet leven, vind ik ook en het Nederlands kan misschien door alle internationale invloeden wel een opkontje gebruiken. Gôh, leuk woord eigenlijk: opkontje….hoe vaker je ’t zegt, hoe leuker het wordt…opkontje, opkóntje, ópkontje……Ik ga Van Dale maar eens bellen.

Ons huis is beveiligd vandaag. Een monteur heeft allerlei sensoren, magneetsluitingen op de buitendeuren en een kastje opgehangen. Het mooie van het systeem is, dat het “sprekend” is en dat is handig voor een blinde heer des beveiligde huizes. Een vriendelijke vrouwenstem leidt je door het menu en vertelt wat je moet doen of (fout) gedaan hebt. Er zou ons niets meer moeten kunnen gebeuren.

Ik moet wel wennen aan het idee, dat we verbonden zijn met een meldkamer. “Onzin”, zeggen ze hier, “als het alarmsysteem uitstaat en je bent gewoon thuis, is er niks veranderd in je huis. Je zet het pas aan als je gaat slapen en als je het huis verlaat”. Dat zal wel, maar ik ben als de dood dat ik wat verkeerd doe en er iets gaat loeien of zo. Ik zal me er niet teveel mee bemoeien dan kan ik ook nergens de schuld van krijgen.

Ik vind het best een nuttige investering, die beveiliging, want hij helpt niet alleen tegen boze mannen met slechte plannen, maar ook tegen brand en ik zal er wel aan wennen. En mijn ega heeft er een vriendinnetje bij, dat tegen ‘m praat. Nadat hij al meer dan veertig jaar mijn gepraat heeft moeten aanhoren gun ik hem dat van harte……

In Engeland hebben ze hart voor de mensen en vooral voor de bejaarden. Want zelfs als je crimineel bezig bent geweest als ouwe knar wordt er goed voor je gezorgd. Ik las, dat de gevangenis van Portsmouth stoeltjesliften langs de trappen heeft laten aanbrengen in een vleugel van het gebouw, dat de bewaking een speciaal op ouderen gerichte verpleegkundige training heeft gekregen, dat er bejaardengymnastiek wordt gegeven en dat er spelletjes voor ouderen worden georganiseerd. Ik bedoel maar.

De reden, dat er zoveel oude mensen daar zitten is, dat hun pensioen dusdanig is, dat ze in misdaad en met name fraude hun toevlucht zoeken om een en ander aan te vullen. Al die aanpassingen zullen wel goedkoper zijn dan te zorgen dat mensen zich op hun oude dag financieel een beetje kunnen redden.

Ik heb trouwens nog niet zo heel lang geleden een reportage gezien van een Brits bejaardenhuis, waarbij een mevrouw van 89 op een zolderkamertje woonde in een villa-achtig huis. Ze kwam nooit beneden, want ze kon geen trappen meer lopen en een lift was er niet. Ze zag erg weinig mensen, want ook het verplegend personeel zag al die trappen niet zitten. De enige keer, dat die mevrouw de begane grond zal bereiken zal dus wel tussen zes plankjes zijn.

Dan kun je inderdaad beter fraude plegen daar, want dan word je in de watten gelegd. Kom, ik ga zo mijn AOW maar eens verbrassen……….