Er mankeert iets aan mijn computer. Het is een rare gewaarwording, dat je op het knopje van je computer drukt om ‘m aan te zetten en er gebeurt gewoon niks! Dat is toch de eenvoudigste handeling, die zelfs voor een simpele ziel als ik ben, altijd het gewenste resultaat oplevert. Hij doet ‘t. Behalve gisteren. Er hing ook een raar luchtje op mijn kamer, ’n beetje chemisch. We denken met z’n allen dat het de voeding is. Mijn inpandige techneut is van de week geopereerd en nog niet in staat om zich in rare bochten te draaien en tillen mag ie al helemaal niet dus ik wacht voor het herstel rustig op zijn herstel. Er zijn nog meer computers in huis dus ik zit niet op een eiland.

Ik gebruik nu de computer van mijn echtgenoot, die er een spraakprogramma op heeft zitten (en daar word je als niet-blinde helemaal gestoord van omdat ik het niet echt goed versta) en een brailleprogramma, waarmee hij alles leest. Hij heeft al de toeters en bellen die hem zo welkom zijn voor mij even uitgeschakeld. De monitor weet trouwens ook niet wat ‘m overkomt, dat er weer eens iemand naar hem kijkt! Nou ja, ik ben blij, dat ik toch m’n ei kwijt kan al mis ik mijn eigen kamertje altijd, hoog op zolder, broeierig in de zomer en koud in de winter, maar toch mijn eigen plek.

Ik zag vanmorgen een advertentie in de krant over een generatiehypotheek. Ouders kunnen hun kinderen helpen bij het vinden van een eigen plek, of beter gezegd: het betálen van een eigen plek. Er was een foto te zien van een dochter, die enthousiast een huis aan het bekijken was. Er stond, dat ze “de mond van d’r moeder “had en “de serre van d’r vader”. Vader stond er glunderend bij op de foto. Ik moest meteen denken aan het liedje “op een mooie Pinksterdag”, waarin gesteld wordt dat vader er “alleen maar voor de centen” is en “de rest is flauwekul”.

Het zou leuk zijn als de huizenprijzen zodanig waren, dat de kinders het zelf konden redden en we het behalve over de mond van hun moeder gewoon over de ogen van hun vader konden hebben in plaats van over zijn portemonnee…….

Een gezellig dagje gisteren. Ons vader was jarig. Hij had er zeer mooi weer bij en een zwoele zomeravond als toetje. Zijn kinderschaar heeft hem verwend met leuke cadeaus en het was erg gezellig.

Het was echt zo’n avond, dat het gaat schemeren en dat ze, hoewel de kindertjes eigenlijk naar bed moeten thuis, zo lekker bij elkaar zitten, dat niemand zin heeft om de zitting op te heffen. Dat zou bij inklapbare tuinstoelen makkelijk moeten kunnen. Van de weeromstuit zijn de kinderen erg lief aan het spelen, zodat de noodzaak om ze in bed te knikkeren ook niet direct aanwezig is. Ik vond het altijd wat vreemd, dat in landen waar deze temperaturen dagelijks aan de orde zijn, de kinderen ’s avonds nog zo laat rondliepen, maar ik kan me er nu wel iets bij voorstellen.

Ik kan me trouwens nog herinneren uit mijn eigen kindertijd, dat mijn moeder het ’s avonds om zeven uur wel genoeg vond. Ook ’s zomers. Dan lag je in bed, nog hartstikke licht buiten, kinderen met minder strikt klokkende ouders speelden nog buiten, er kwam een bellende ijsboer langs, soms ook nog róepend dat hij ijs verkocht, alsof je dat al niet wist! Ik zeg nu ijsboer, maar ’t was eigenlijk een “ijscoman”. Een ijsboer was iets heel anders. Die bezorgde wekelijks grote staven ijs bij de slager en de melkboer voor hun koelcel.

Omdat het raam vanwege de warmte open stond, hoorde je ze buiten ook nog gezellig praten met de buren of zo. Ik vond het gemeen om in bed te moeten liggen, terwijl ik tóch niet slapen kon. Onze kinderen zijn vanavond vertrokken toen het al bijna donker was en hun kroost was nog uitermate helder en gezellig. Die hebben geslapen als rozen, zeker en ook vast. Hopelijk hebben ze er vanmorgen een beetje plezier van gehad, de ouders, als ze nog even wilden uitslapen…….?

Moeders zijn rare wezens. Dat weten ze ook wel en anders wordt het ze regelmatig verteld door hun kroost. En of dat kroost klein of groot is, dat maakt geen verschil. Ik heb namelijk vanmorgen mijn volwassen zoon afgeleverd bij het ziekenhuis, omdat hij een kleine operatie moet ondergaan, waar hij trouwens wel volledig voor onder zeil moet.

Het is hetzelfde ziekenhuis waar ik met hem heen moest om z’n amandeltjes te laten verwijderen toen ie 4 was. Dat is dus inmiddels 28 jaar geleden, maar ik had hetzelfde gevoel als destijds, was net zo gespannen. Hij trouwens niet, de koele kikker. Als alles naar wens verloopt, en waarom zou het dat niet, kan ik hem vanmiddag ook alweer ophalen, want hij mag niet zelf rijden.

Toen we aankwamen werd hij verwelkomd door een aardige verpleegster, die hem naar een wachtkamer verwees, waar de verpleegkundige “die vandaag voor u zal zorgen”, zoals ze zei, hem zou ophalen. Nou hoop ik maar, dat hij een mooie, zachtaardige lieverd treft, want dat heeft ie wel verdiend. Hij mankeert nooit wat. Hij had onze huisarts in al die 18 jaar dat we hier wonen maar één keer gezien vanwege een verrekte enkelband na het voetballen, dat hij ooit nog eens gedaan heeft. Een dure voor het ziekenfonds is ie dus niet.

Als hij straks weer thuis komt zal deze verre van mooie, maar soms, als ze haar best doet, best wel zachtaardige moeder goed voor ‘m zorgen…..Florence is my middle name……

Dat er overal bezuinigd moet worden is een bekend verhaal. Dat er bij de omroepen bezuinigd moet worden is ook geen nieuws, maar dat de Wereldomroep zo beknot wordt, dat ze, zoals een woordvoerder vanavond in het Journaal zei, hun eigen voortbestaan niet meer zien zitten, is toch erg.

Als argument voor de bezuinigingen wordt van hogerhand gesteld, dat het internet een zodanig alternatief voor de diensten van de Wereldomroep is, dat die omroep overbodig wordt. Dat is dus alsof je zegt: schaf de kranten maar af, want je hebt toch een radio! Dat is toch appels met peren vergelijken?

Even een tegenstellinkje: hier in Apeldoorn waren er grote rellen rond de lokale omroep. De leiding daarvan wilde ook eens een bezem halen door van alles en programmatechnisch vond ik dat geen slecht idee, omdat er veel goedbedoelende mensen erg aan het hobby’en waren. Hetgeen de kwaliteit van de programma’s niet altijd ten goede kwam. Dat soort veranderingen, die dus behalve economische, want die moesten natuurlijk ook, tevens kwalitatieve verbeteringen opleveren, nou, daar is natuurlijk niks mis mee. En het komt in ons Veluwse stadje A. ook allemaal wel goed.

Maar bij een Wereldomroep hebben we het wel over een Wéreldomroep! Die moet toch blijven? Van belang voor zoveel mensen over de hele wereld. Nederlanders zitten nou eenmaal óveral, dat is altijd zo geweest. Dus niet alleen voor de vakantieganger, die op zijn strandje aan de azuren kusten toch even wil horen wat er “thuis” gebeurt.

Toen we vorig jaar in Australië waren klonk het maar wát leuk: “Dit is Radio Nederland Wereldomroep in Hilversum, …” en dan kwam hoe laat het was in Nederland en wat voor weer….onbelangrijk misschien, maar voor ons leuk en raar tegelijk. Nee, wij gaan nooit weg zonder de juiste frequenties ingetoetst op de wereldontvanger….voor “the global feeling”, zullen we maar zeggen!

‘k Las vanmorgen in de krant, dat het afgelopen weekend in Groningen een “snack”-incident heeft plaatsgevonden. Twee stappende Groningers kwamen elkaar namelijk tegen bij een automatiek, waar zich vanwege het late of vroege uur, het is maar van welke kant van de nacht je het bekijkt, nog slechts één kroket achter een trekraampje bevond. Ze wilden ‘m allebei hebben. Er werd om gevochten.

Toevallig passerende agenten hebben bemiddeld en de vechtersbazen “heengezonden”, zoals dat in politietaal heet. Kijk, een beetje psychologische diender had die kroket getrokken en hem doormidden gedeeld: “Alsjeblieft, ieder de helft en nou zoet gaan slapen!”. Nu bleef de kroket verweesd achter en is misschien de volgende dag wel weggegooid vanwege de Keuringsdienst van Waren.

Weer een kans gemist om het imago van “de politie is je beste kameraad” te verbeteren. Had gekund voor de prijs van één kroket…..’n koopje……

Wij luisteren en kijken nogal eens naar Belgische zenders. Op de radio omdat ze goeie muziekprogramma’s hebben en op de televisie omdat we dan Baantjer kunnen zien zonder de hinderlijke reclameonderbrekingen en ze hebben leuke quizzen.

Op zondagavond zien we “Pappenheimers”, leuk gepresenteerd en ik weet niet wat ’t is, maar ik vind Belgen leukere kandidaten. Niet zo bloedserieus als hier, waar een deelnemer aan een quiz, die het wat minder goed doet, de volgende dag nauwelijks naar z’n werk durft en als ie toevallig leraar is, niet naar school. Zo’n Belgische quiz is gewoon gezellig.

Nou, vanavond moesten de koppels van Pappenheimers anagrammen oplossen. Ze waren best moeilijk. Eén daarvan was, let op : “malle laxeerwind”. Ze kregen er nog een omschrijving bij: kroonpretendent, ook weer zo’n mooi woord, dat je hier nooit hoort. Piekeren, piekeren….en wat bleek de oplossing? Willem Alexander. Malle laxeerwind. Wij vonden het wel geestig…..!

Nou loop ik al zo lang rond hier en pas nu is het duidelijk! Een onderzoeker in het Gelderse Vallei Ziekenhuis in Ede, die alles weet over slapen en waken heeft het uitgedokterd en wereldkundig gemaakt. Ik heb een gendefect! En daarom ben ik ’s avonds niet naar bed te krijgen en ’s morgens niet een van de snelsten. En ik kan daar helemaal niks aan doen, dat ik dat heb. Gewoon aangeboren: ik mis een stukje van mijn klokgen en daarom ben ik biologisch van slag met mijn klok.

Wat me dan wel weer verbaast is, dat ik vroeger toen de kinderen klein waren er ’s morgens hartstikke vroeg uit was en ’s avonds er redelijk vroeg weer in omdat ik wel wist, dat het de volgende dag wéér vroeg dag zou zijn. Je kunt jezelf dus wel conditioneren en op die manier aan je klok knutselen. Het zal wel niet goed zijn voor de veren, maar toch. Bovendien is mijn ega er een die, zodra hij zijn ogen opent, ook helemaal wakker is! En dan gaat roepen van : “En? Hoe is het met mijn vrouwtje vandaag?” en dat moet ie niet dóen! Althans niet voor de koffie. Hij weet dat wel, maar doet het toch. Vindt ie leuk. Zijn gen is heel.

Nu we geen directe verplichtingen meer hebben als we de dag beginnen, laat hij me wel mijn eigen ritme bepalen, hoor! Ik kan me onbezorgd laten besturen door mijn kapotte gen. Héérlijk…..!

Ach, je hebt ’t er niet dagelijks over en dat is ook niet nodig. Praten over het vrijwel enige rechtvaardige in dit bestaan: dat je doodgaat. Liefst na een welbesteed en lang leven en daar heb je dan weer weinig in te zeggen, behalve dat je een beetje verstandig met je lijf moet omgaan. Maar nu zagen we, dat een onderneming die in uitvaarten doet bezig is een nieuwe vorm van verwerking van stoffelijke overschotten te onderzoeken.

Toch handig om te weten, dat je behalve begraven of gecremeerd ook gevriesdroogd kan worden. Je zult dan ook wel een vrieskist krijgen in plaats van een gewone. Het schijnt dat je hardbevroren in stofdeeltjes uiteen valt. Dan kan de bijbeltekst “uit stof zijt gij geboren, tot stof zult gij wederkeren” ongewijzigd van toepassing blijven. In Zweden zijn ze al langer bezig met deze milieuvriendelijke experimenten en zijn ze tevreden over de resultaten.

Als je je hele leven een koukleum bent geweest, lijkt ’t me niks. Maar je moet wat over hebben voor het milieu. Alleen zal in de advertentie wel komen te staan dat “de vriesdroogplechtigheid om zo en zo laat plaats vindt in de naburige vriesdrogerij”. En Friezen zullen wel korting krijgen al zijn het dooien.

We maken d’r maar een grapje van. Ik weet wel, dat begraafplaatsen, die ik doorgaans erg mooi en rustgevend vind, veel ruimte kosten en dat daarvan steeds minder beschikbaar zal zijn, dat cremeren niet zo milieuvriendelijk is, maar ik vind dat vriesdroogidee toch een beetje science fiction-achtig, hoor! Voor dooie mensen dan. Als ze het doen met melkpoeder voor derdewereldbaby’s, ja dat is een ander verhaal natuurlijk……..

Merel worstelt met de aanduidingen op toiletdeuren. Nou, dan las ik hier toch over iemand, die daar totáál geen moeite mee heeft!

Een moeder is met haar driejarige dochter op bezoek in een bouwmarkt. Je kent dat, de schroeven waarvoor je komt heb je zo gevonden, maar dan kijk je nog even hier en je kijkt nog even daar en denkt:”Gôh, leuke tegels, zeg! Als we ooit nog eens aan de badkamer toekomen dan wil ik die…..zo’n bad op pootjes, énig….en nieuwe zonwering zou ook geen overbodige luxe zijn…”.

Plotseling hoort moeder een helder stemmetje héél hard roepen: “Mamá!!! Waar is hier het wc-papier?!”

En inderdaad, dochter zit uitgebreid op het nieuwste showmodel toiletpot te bewijzen dat de zindelijkheidstraining zijn “vruchten” heeft afgeworpen! Want waarom zou je er een deur voor zetten….? Dat is een heel andere afdeling.

Nog een aardig regionaal bericht: in Beekbergen was een 19-jarige man bezig zijn vuile wasgoed te verbranden bij een schuurtje. Wel een erg rigoureuze manier als je moeder zegt dat je nou eindelijk maar eens een keertje voor jezelf moet gaan zorgen…….