“Die stomme Hollanders zitten ook óveral!”, mopperde mijn Australische zus, toen ze met een vriendin van Hollandse makelij in de rij stond om af te rekenen bij de supermarkt. Die vriendin had namelijk net gezegd: “Moet je kijken, de schoenen van die vrouw! Daar wil je toch niet mee begráven worden?”. Waarop de desbetreffende dame zich omdraaide en zei: “Vindt u?”. Ze schaamden zich te pletter en dat mag dan ook wel. Ze hebben zich voorgenomen om zich voortaan iets minder luidruchtig te bedienen van de Nederlandse taal in openbare gelegenheden.

M’n zus vertelde, dat ze naar een jazzconcert was geweest met ’n vriend. Het was er enorm druk en ze vonden ieder apart een zitplaats, niet zo erg gezellig, maar ’t was niet anders. Nu maakt mijn zus nogal makkelijk contact dus had er geen moeite mee om met de vrouw, die naast haar zat een heel verhaal te beginnen. Het was een indisch-uitziende mevrouw die, uiteraard in het Engels, begon te vertellen over haar kinderen en kleinkinderen, waar ze woonde en zo en tenslotte aan mijn zus vroeg waar ze vandaan kwam. “Oorspronkelijk uit Holland”, antwoordde die ook in het Engels. “Adoe, dan kunnen wij toch Nederlands praten, ja?”, zei de vrouw, ene Inez uit Den Haag.

“Het was ineens of ik Couperus zat te lezen!”, vertelde m’n zus, die er dus een kennis bij heeft. Omdat ze in de buurt woont gaan ze volgende week samen lunchen. Die Hollanders zitten ook óveral……!

Vrijdag gaan we weer voor een weekje naar Zwitserland. Dat doen we bijna elk jaar om muziek te maken en te zingen met de gasten van een hotel, dat vrienden van ons hebben in Waltensburg, kanton Graubünden. Dat is erg leuk om te doen en ze lieten ons al weten, dat we “onze borst maar nat moesten maken”, want het hotel zat vol. Dat is alleen maar gezellig, want met meer mensen kun je ook meer doen.

We bereiden altijd een programma voor waarmee we alle kanten op kunnen, want je weet van tevoren niet wat er in huis is aan talenten. Dat is het aardige er ook van. Klassiek ingestelde mensen, die zich ook eens aan wat lichtvoetigers wagen en andersom. Kortom een verrassingspakket!

Toen ik op zoek was naar wat teksten, die ik kwijt was, kwam ik op een pagina met oude liedjes de woorden tegen, waarmee mijn moeder mij als kind steevast hevig aan het janken kreeg. Ik vond het zó’n zielig liedje! Ik zal een jaar of vier geweest zijn, dat ze het altijd zong.

“Lammetje, loop je zo eenzaam te dwalen, over de hei, over de hei? Hoe kom je hier, zo van allen verlaten, bleef je niet liever daarginds op de wei? Lammetje, hier groeien bloemen noch gras. Hier is geen watertje dat je zou lusten, hier is geen schaduw om onder te rusten. En als je dan nog zo klein maar niet was, en als je dan nog zo klein maar niet was!”.

En dan die laatste, meest zielige, regel dan ook twéé keer, hè! Wrijf het er maar in bij je kind. Ik kan nog steeds geen lamsvlees eten. Heeft niet eens schapenvlees mogen worden…..snif……

We hebben laatst, volgens ons heel slim, onze hypotheek “overgesloten”. Dat bleek niet onvoordelig vanwege de lage rentestand. Ik moet daarbij aan “Grave beneden de Sluis” denken, maar dat terzijde. We kregen een vlot vrouwtje op bezoek, dat financieel adviseur was. Ze wist er inderdaad veel van en slaagde er ook nog eens in om ons e.e.a. duidelijk te maken en dat is op zich al een gave. Alles is prima verlopen en we hoefden er zelf alleen even voor langs de notaris en we zijn maandelijks inderdaad voordeliger uit.

Vanwege het in haar en haar kantoor gestelde vertrouwen kregen we van onze financieel adviseuze een Dinercheque van € 50,- toegestuurd. Dat kon er kennelijk ook nog vanaf. Die zijn we gisteren maar eens even gaan verbrassen met z’n tweeën. Vlak bij ons is een heel gezellig Indonesisch restaurant, waar veel grote families met kinderen komen. We waren er nog nooit geweest, wel vaak langs gereden, maar vanwege het feit, dat ze in het lijstje van Dinercheque-accepteerders stonden en het lekker dichtbij was, leek het ons wel wat.

Nou, dat klopte helemaal. We hebben heerlijk gegeten, zijn erg leuk bediend en juist doordat er kinderen waren was het er heel gezellig. Er was ook op kinderen gerekend, niet alleen op de kaart, maar ook door de aanwezigheid van kleurplaten en grote dozen kleurpotloden. Als ze de patat (!) en sateetjes op hadden, werd er niet rondgerend, zoals we elders wel eens hebben meegemaakt, maar bleven ze rustig aan tafel zitten om te kleuren en te tekenen. Zo bleef het voor de ouders ook heel ontspannen. We zullen er beslist vaker komen.

Ik ben ervan overtuigd, dat veel mensen baat hebben gehad bij het oversluiten van onze hypotheek: de adviseur en haar bedrijf, de diverse banken, de notaris, de taxateur niet te vergeten, maar wij dus ook. Of hebben we ons rijsttafeltje toch een beetje zelf betaald? Daar wil ik niet over nadenken verder.’t Was erg aardig, die cheque………

D’r is weer eens wat te doen in Apeldoorn. Op 12 juni is een stel nudisten van plan een fietstocht te maken door de stad om zo aandacht te vragen voor de ongewenste wereldwijde afhankelijkheid van aardolie. Ik snap het verband niet tussen bloot en aardolie, maar dat ligt aan mij. Over de hele wereld gaan bloteriken die dag per rijwiel door diverse steden in het kader van de “world naked bike ride”. Ze willen zo ook het unieke van het menselijk lichaam benadrukken. Laten ze dat dan meteen zeggen en niet die aardolie er bij slepen om er een ecologisch tintje aan te geven. In voorgaande jaren fietsten ze al bloot rond in Duitsland, Spanje, Canada en de Verenigde Staten.

Maar hallelujah! In Apeldoorn staat bij voorbaat de raadsfractie van de SGP op z’n achterste, keurig bedekte, benen. “Onzedelijk!”, roepen ze, “en in strijd met de Bijbel! Verbieden, die tocht!”. En dat kan helemaal niet, want ze hebben niks aangevraagd bij de gemeente voor die rit. Die weet officieel niets van plannen om Apeldoorn bloot te stellen aan dit oneerbare evenement. Wel heeft de wethouder al laten weten meer te voelen voor acties, die “meer om het lijf hebben”. Geestige man, onze wethouder.

De politie zegt, dat ze naaktlópers kan oppakken als ze de openbare orde geweld aan doen door aanstoot te geven, maar hoe zit dat met naaktfietsers? Die komen vast niet voor in de gemeentewet. Nou ja, maar duimen voor mooi weer op 12 juni…………..

Met verbazing zie ik het zo nu en dan aan. Het zijn gewoon onze eigen kinderen, maar onze zoons zijn een soort nerds. Verder niks mis mee, want het zijn aardige jongens. Maar luister: dan zitten ze hier op de bank. Met, pak ‘m beet, een afstand van anderhalve meter tussen de een en de ander. Ze hebben ieder een telefoon in de hand en dan….gaan ze mekaar béllen!

En zitten te gniffelen over wat er allemaal kan en wat het bij de één wel doet en bij de ander niet en zo zitten ze elkaar vliegen af te vangen en technisch te doen. Ze roepen van alles waar ik niks van snap. So wie so al hoe het mogelijk is, dat ze met hun telefóón op hun computer kunnen kijken, die heel ergens anders staat!

Ik krijg er zo erg de kriebels van, want ik voel me zó dom! Eigenlijk wil ik het ook helemaal niet weten, hoor! Wij vergéten vaak zelfs onze mobiele telefoon, waar je ook mee bellen kunt, als we weggaan. Zoiets zou voor hen lijken alsof ze op hun sokken de deur uitgaan.

Aan de andere kant zitten we op de voorste rij als er iets mis is met onze computers en dan zijn we toch zo blij met ze! We hink-stap-springen wel over de generatiekloof……..!

In ons Oranjepark staat een muziektent. Die is met ingezameld geld opgeknapt en zou deze zomer weer gebruikt worden voor zondagmiddagconcerten. Er zouden 45 optredens zijn op 20 zondagmiddagen. Op 9 mei beginnen ze en tot ver in september gaan ze door.

Het Oranjepark is omringd door villa’s, waarin niet de meest armlastige Apeldoorners wonen. Onder hen zijn handtekeningen verzameld om te protesteren tegen het muzikale zondagmiddagvertier in het, niet zo heel grote, park. Men wil rust op zondag. Zo nu en dan een concert, soit, maar niet elke zondag.

De organisatoren zijn boos en vinden de omwonenden egoïstisch. Cultuur moet doorgang kunnen vinden, zeggen ze, en ze hadden zo’n mooi “elck wat wils”-programma! Niet alleen maar harmonie en fanfare en zo nu en dan een koor, maar ook muziek met versterkers.Nou had de gemeente vorig jaar een limiet gesteld van 70dB aan geluid, maar daar scheen niet iedereen zich aan te houden. Lang niet alle bewoners zijn tegen, maar als ik lees, dat zo’n concert gemiddeld van 1 tot 5 duurt kan ik me toch wel iets voorstellen bij de bezwaren. Elke zondagmiddag en dat de hele zomer lang! Dan moet je erg veel gemeenschapszin en gevoel voor cultuur hebben.

Voor paleis ’t Loo stond ook altijd een muziektent. Ik weet niet of dat nog zo is, ik rij er niet dagelijks langs, maar als ze die concerten nou eens eerlijk verdelen tussen de burger en het koninklijk huis? Lijkt me een goeie oplossing. Ze zijn er toch nooit en ze hebben de ruimte. Pieter en Margriet, die in het bos achter het paleis wonen, zijn gek op muziek dus dat moet geen bezwaar zijn. Misschien kan Pieter wel meedoen zo nu en dan.

Toen wij in Vaassen woonden was er tegenover ons huis een grasveld met mooie oude bomen. Op een mooie zomeravond kwam daar tot onze verrassing het plaatselijke muziekkorps spelen. Onvergetelijk sfeervol was dat. Mensen rondom zittend in het gras, de kinderen natuurlijk nog niet naar bed, want slapen met zo’n stel toeteraars voor je deur was toch niet mogelijk. En het was énig! Na zo’n anderhalf uur was het afgelopen, men pakte de stoeltjes en instrumenten weer in en de rust keerde weer. Kijk, tegen zóiets zal niemand bezwaar maken, maar voor een rockband heb je wellicht toch de Kroondomeinen nodig……….

Update 22.04.’04:

Na een gesprek met de gemeente gisteravond gaan de concerten toch door. Organisatie blij, de dames van de handtekeningen iets minder. Maar de gemeente gaat wel nauwkeurig decibellen meten deze zomer en wie daar overheen gaat mag het volgend jaar niet meer meedoen. Dat wordt zachtjes blazen voor de fanfare……

Televisieproducent Endemol zette een advertentie: “Rijke man zoekt rechterhand. Moet van aanpakken weten. Hoge beloning. Reacties…….”. Er werd op gereageerd door een 52-jarige man, die tot zijn genoegen ook werd uitgenodigd voor een gesprek. Hij werd ontvangen door een sollicitatiecommissie van drie personen. Een medicus, een jurist en een secretaresse.

Toen bleek, dat ze echt létterlijk een rechterhand zochten! De vervangende prothese voor de man kwam op tafel en de dokter wou graag even de omtrek van de hand van meneer op papier omtrekken. Voor de maat. Hij moest namelijk passen aan de arm van die rijke man, die door een auto-ongeluk zijn rechterhand was kwijtgeraakt en nu, geld speelde geen rol, via de moderne operatietechniek een donorhand aangezet wilde hebben.

De man schrok zich echt een ongeluk. Het “sollicitatie”gesprek was echter opgenomen met een verborgen camera omdat men een nieuw “candid camera”- programma wilde uitproberen. Geintje dus. De sollicitant vond het niet geestig. Vijftien andere reageerders op de advertentie konden er de lol wél van inzien. Ik eigenlijk ook wel! “Moet van aanpakken weten”, leuk toch? Ralph had ’t ook mooi gevonden, denk ik……….

Bij Kopspijkers zat gisteravond een 81-jarige mevrouw, die er trouwens nog prima uitzag voor d’r leeftijd, die bezwaar maakte tegen het gebruik van het woord “bejaard” in de mediaberichtgeving. Vond ze discriminerend. In mijn Prisma woordenboek staat bij het woord bejaard: “tamelijk oud”. Nou, dat is een prima omschrijving, met de nadruk op tamelijk. Mevrouw heeft helemaal niet te klagen, vind ik. Er is geen bejaardenhuis meer, dat zich zo noemt. Het zijn allemaal “zorgcentra voor ouderen”. Niemand wordt er jonger van, maar het klinkt moderner.

Zo worden in de Nieuwsbrief die wij regelmatig in de bus krijgen van onze ex-werkgever “blinden en slechtzienden” omschreven met de term “mensen met een visuele beperking”. Ze gaan er niet beter van zien, maar het klinkt minder erg. Het gaat mee in de trend van dingen, mensen en omstandigheden opwaarderen door ze mooi te benoemen. Een interieurverzorgster moet nog steeds dezelfde wc schoonmaken als de werkster. En de gevolgen van het bejaard of visueel beperkt zijn worden er niet anders van.

Ter opwekking zagen we gisteravond laat een film over een Alzheimer-moeder, die het leven van haar dochter en kleinkinderen behoorlijk in de war schopte. Vanavond heeft de VPRO een avondvullend programma over het thema: “Wat doen we met onze ouders?”. Wij zijn ouders en ouder dus ik ben er benieuwd naar en tegelijkertijd vrees ik het ergste, want ik heb er voorstukjes van gezien, die niet vrolijk stemden. Kinderen, gezeten rond de tafel, die de taken zaten te verdelen. “Dan pas ik wel op pappa”. “Zó zwáár!”, zuchtte een dochter.En dat zal in sommige gevallen ook best, hoor!

Kom, ik ga maar eens wat leuks doen en o ja, ik heb gisteren samen met mijn blinde bejaarde man nog heel gezellig op de kleinkinderen gepast. Mooi weer erbij. Kon mijn dochter even ongestoord naar haar hairstylist………!

Eigenlijk zijn we hier in huis veel te vredelievend. Je hoort wel eens van mensen die, om conflicten op te lossen, lekker hun hele servies aan barrels gooien! Dat lijkt me wel wat, want dan kun je weer es wat nieuws aanschaffen! Ik zie, dat er allemaal van dat ontzettend leuke kleurige vaatwerk te koop is, maar ja, als je niks hebt om ruzie over te maken, best wel rustig van aard bent, alle koppen en schotels nog heel zijn en zelfs een blinde man in huis niet helpt om eens wat te laten sneuvelen, dan schiet het natuurlijk niet op. Ja, naar de Kringloop brengen zou een optie zijn, maar weet je, ik ben ouderwets, van voor de oorlog, dus dat is voor mij dan geen reden. Jammer, want ik koop woonbladen en watch trends, maar daar blijft het wel bij.

Voor dagelijks gebruik heb ik een wit porceleinen servies met bloemetjes van de Xenos. Het is nog Chinees ook en onverwoestbaar. Verder ben ik in het bezit van een behoorlijk grote verzameling boerenbont serviesgoed. Ik werd er laatst op attent gemaakt, dat er zelfs een website is over dit servies! Er zitten nog heel oude stukken bij, die uit het servies van mijn moeder komen. Modellen, die helemaal niet meer gemaakt worden. Een kaasstolp, een heel oude buikige melkkan en wel drie verschillende soorten eierdopjes uit diverse periodes. Daar gaan we dus maar niet mee gooien, daar ben ik zuinig op.

Het is bepaald geen zeldzaam servies en het motief is overbekend, maar het doet me denken aan vroeger thuis en dat is leuk. Het is trouwens behoorlijk prijzig geworden als je eens iets wilt aanvullen. Ze maken tegenwoordig ook allerlei spullen van plastic met datzelfde dessin, maar dat vind ik niks en zal ik nooit kopen. Bovendien gaat dat niet kapot als je eens een meningsverschil wilt uitvechten……..