Gisteren, toen ik mijn boodschappen wilde afrekenen bij de supermarkt, vroeg de caissière: “Doet u nog mee aan de tassen-actie?”. “”De wát?”, vroeg ik. “De tássen-actie!”, zei ze. Ik heb tassen genoeg dus ik bedankte.

Zoals ik al bedankte voor de “Six Flags-actie, de “Efteling-actie”, de “Huishoudbeurs-actie” en de “speelgoed-actie”. Waarvoor je allemaal zegeltjes moest plakken.

Ze moeten bij C 1000 de slogan maar weer veranderen, vind ik. Dat scheelt. Fratsen bij de kassa.

Woensdagavond waren we samen met onze oudste dochter naar de “besloten” koopavond van de Hema. Als je iemand kent, die bij de Hema werkt ( in ons geval de dochter van onze buren, die daar servicebaliemedewerkster is) dan kun je je laten uitnodigen voor zo’n happening. En twintig procent korting op spullen, die je eigenlijk niet nodig hebt, kun je niet laten lopen natuurlijk.

Mijn echtgenoot was ook mee, hij wou echt zélf. Daar had ie al heel snel spijt van. Het aantal vrouwelijke klanten was overweldigend. Je kon er je kont niet keren en vrouwenkonten zijn standvastig. Dus hij sjouwde braaf achter ons aan naar de kinderkleertjes, de lingerie, de zonnebrillen, de dekbedovertrekken, de sieraden, de make up en de kop en schotels. Bij de oplaadbare batterijen stonden geen vrouwen en met de korting was dat wel interessant voor ‘m.

We hebben in het restaurant gratis koffie gedronken uit kartonnen bekers met ’n koekje. Ook daar kakelende vrouwen rondom. Sommigen mobiel bellend om te checken of pa thuis de kinderen probleemloos naar bed had gekregen. Ze blijven in charge, hè!

In de rij bij de kassa, waar we lang moesten wachten, heeft mijn man verhalen opgevangen over kinderen, bevallingen, bloedverlies, spiraaltjes en tampons. Hij heeft met z’n oren staan klapperen en weet het nu zeker: hij gaat nóóit meer mee! Die batterijen kunnen wij ook wel voor ‘m meenemen. Na afloop zijn we nog even wat met hem gaan drinken ergens, want gelukkig is ie zelf ook oplaadbaar……..!

We gaan, zeggen de sportcommentatoren, een spannende zomer tegemoet. Tennis is al bezig, voetbal komt er aan, de Tour de France ook en als klap op de vuurpijl de Olympische Spelen. Als je niks met sport hebt en je partner wel, nou, dan heb je waarschijnlijk een probleempje. Zodanig, dat het gevecht om de afstandsbediening kans maakt een nieuwe discipline te worden op de volgende Olympische Spelen. Tenzij je een tweede televisie koopt en dat zou de commercie wel graag zien. Breedbeeld graag.

Zoals men ook best zou willen dat heel Nederland zich omringt met nóg meer oranje spullen. Ik zag een site waar ze toeters, knuffels, shirts, sjaals, hoeden, petten, vlaggen, pennen, sleutelhangers en ik weet niet wat nog meer aan prullaria verkopen. Je moet er dan toch niet aan denken, dat het elftal er al in het begin uit ligt!

Een economische catastrofe zal het gevolg zijn met gedwongen ontslagen, faillissementen en kamervragen. Twaalf omroepbobo’s die achteraf hun reis naar Portugal zélf zullen moeten bekostigen, wat een doémscenario! En wat een verantwoording voor die oranjejongens en ze zijn nog zo jong!

Hoewel ze zich goed voorbereiden, dat moet gezegd. Vandaag komen ze al bij elkaar voor een trainingskamp in Katwijk. Ze spelen een oefeninterland tegen België, altijd lastig. Na het weekend gaan ze naar Lausanne in Zwitserland, waar ze op 1 juni een oefenwedstrijd spelen tegen de Faeröer. Ik weet niet precies hoe lastig dat is, want ik weet pas sinds vandaag precies waar het ligt. Tussen Schotland en IJsland, een verzameling eilanden en het hoort bij Denemarken. Maar het lijkt me dat je die eilanders niet moet onderschatten. Ze zijn gewend aan barre omstandigheden, een soort Vikingen eigenlijk.

Nou, dan gaat oranje terug naar Amsterdam om op 5 juni te oefenen tegen Ierland. Ook lastig, die Ieren, maar ze blijven wel gezellig, ook als ze verliezen. Als je ze maar bier geeft . Op 8 juni naar Portugal, acclimatiseren en dan op 15 juni de eerste wedstrijd in Aveiro tegen Duitsland. En dat lijkt me echt lastig.

We zien het wel. Wij hebben in ieder geval gisteren, toen we in de bouwmarkt waren ( dat zèg ik!) twee oranje shirtjes gekocht. Op de ene staat “Oranje boven” op de voorkant en aan de achterkant “..en de rest beneden” en op de andere van voren “Oranje kampioen” en van achteren “…een klusje van niks”. Behoorlijk arrogant allemaal en het is vragen om moeilijkheden, maar we zullen zien. Ik blijf optimistisch…….!

Vanmiddag in de supermarkt stond een groepje brugpiepermeisjes me bij de verse broodjes een beetje in de weg. De diverse broodjes en croissantjes zitten in doorzichtige bakken met een gat erin, waardoorheen je met een tang je spullen moet pakken. Vanwege de hygiëne mag dat niet met je tien geboden.

De meisjes wilden een croissantje. Om half vier heb je trek en ze kosten maar 59 cent. Te bekostigen van een brugpieperzakgeld. Moeders, die klaarzitten met de thee zijn uit. Of niet thuis, dat kan ook. Het was een heel gedoe met die tang, want bij croissants moet je ook nog uitkijken dat je ze niet naar de filistijnen knijpt. Ik was sneller klaar met mijn kaiserbroodjes.

Later zag ik ze buiten lopen eten. Vijf dezelfde paardenstaartjes, vijf dezelfde rugtasjes met vijf dezelfde beertjes bungelend aan de rits én vijf dezelfde croissantjes. Vriendinnen, dat zag je zo…..lief!

Geluidsoverlast is een raar fenomeen. Als je bij een luchthaven woont heb je logischerwijs meer last van “geluid” dan in een hutje op de Veluwse hei. Maar als je de geënquêteerde bewoners van het gebied rond Schiphol hoort en je ziet ze op de televisie hun ongenoegen uiten over het lawaai, terwijl er minder decibellen gemeten zijn dan voorheen, dan kan ik me niet aan de indruk onttrekken, dat mensen ook wíllen klagen. Ik kan het helemaal verkeerd hebben, hoor, en ik wóón er ook niet, maar dat idee heb ik maar zo. Er stonden geen honderden mensen, maar er was een groepje van vier oudere bewoners, dat voor de tv werd gevraagd naar hun mening. Als je ergens last van wilt hebben dan héb je het ook.

Als je bijvoorbeeld goed met je buren kunt opschieten heb je minder last van hun lawaai dan als je elkaar niet kunt uitstaan. Dan hoor je álles wat ze doen. Nou weet ik wel, dat je een vliegmachine niet kunt vergelijken met een wasmachine, maar onze dochter woont naast een wasfanaat. Die buren zijn met z’n tweeën, maar laten elke nacht de wasmachine draaien alsof ze een gezin hebben met zes kinderen.

Onze dochter en schoonzoon hebben twee kleine kinderen en die huilen ’s nachts wel eens of veroorzaken op een andere manier geluid. En daar zullen de buren wel eens wat van horen. Nou, dat streep je dan tegen elkaar weg of zegt er terloops eens iets over als het zo uitkomt. Je kunt altijd eens vragen wat voor wasmiddel ze gebruiken, toch?

Wij hebben zelf een buurman, die nu hij wat dovig is geworden (hoi, hoi,….. nee,nee, dát is gemeen!) geen commentaren meer heeft, maar vroeger toen de jongens op hun kamers nog wel eens van die bonk-bonk-muziek draaiden, regelmatig op de muur tikte. Hij hield ook niet van mijn pianomuziek. Z’n vrouw wel, dus dat regelen ze dan maar onderling.

Hij is zelf nog al eens met elektrische apparaten in de weer en vooral de hogedrukreiniger viert hoogtij dezer dagen en dan hoef je écht niet in je tuin te gaan zitten! Maar kom, dat pikken we allemaal van elkaar, want we kunnen goed met elkaar overweg.

Nu Schiphol nog met z’n buren. Er zullen er toch ook wel veel zijn, die daar een (Polder-)baantje hebben…..?

Hemelvaartsdag is een aardige uitvinding eigenlijk. Een soort zondag, maar ook weer niet. Dat geeft er een makkelijk tintje aan voor veel mensen. Wie op zondag niet mag fietsen kan lekker meedoen aan de fietspuzzeltocht van de krant. En klussen mag ook vandaag als je niet te veel keet maakt voor je buren, die óók vrij zijn. Onze dochter en schoonzoon zijn zelfs wel eens verhuisd op Hemelvaartsdag.

Niet voor iedereen, maar voor veel mensen is het so wie so een vrije dag, hoewel ze nauwelijks weten waar de dag precies voor staat. Hier in huis heet ie al jaren “Jesus-fly-up-day” dus zeg niet, dat we d’r geen verstand van hebben.

Er is veel te doen vandaag. Puzzeltochten, dauwtrappen, in Doetinchem zelfs “dauwpeddelen”, hoe verzin je het, in Didam is weer een Hemelpop-festival, in Zandvoort zijn ze bezig met een Speed-festival, d’r zijn voetbaltoernooien en als je niks anders meer weet: de Intratuin is ook open.

Vroeger namen we de tijd tussen Hemelvaart en Pinksteren altijd vrij. Dat kostte je relatief weinig snipperdagen en je had toch een aardige vakantie van zo’n dag of tien. Ik denk, dat meer mensen dat doen, want het is rustig in de buurt. De woensdag vóór zo’n lekkere vakantie kwam je al aardig in de stemming. Zo heb ik een cliënt eens “’n prettige Hemelvaart” gewenst. De volgende dag was ie dood. Dat vond ik erg, want zó had ik ’t echt niet bedoeld!

Nee, dan besteden de meeste mensen hun Hemelvaartsdag toch wat aardiger. Het is een nuttige dag, die Hemelvaartsdag, die houden we d’r maar in, multiculturele samenleving of niet………….

Onze dag begon goed vanmorgen door een krantenbericht. Want zo nu en dan is er een lid van het dievengilde, dat toch nog van normen weet en van waarden. Dat bleek, toen er was ingebroken in het kantoor van Humanitas in Arnhem. De medewerkers vonden een excuusbrief: “Hallo, beste medewerkers van Humanitas. Ik ben degene die bij jullie ingebroken heeft. Ik wilde wat meenemen, maar toen ik aan het snuffelen was zag ik dat jullie eigenlijk een soort goed doel zijn en arme mensen helpen (ik wist niet waarvoor Humanitas stond), maar dit wil ik eigenlijk niet op mijn geweten hebben. Jullie doen goed werk! Het spijt mij voor het ongemak. Ik heb de schade gelukkig beperkt gehouden, u hoeft alleen maar stopverf te kopen en de plastikke ruit te plaatsen. Nu, ik heb alleen de koekjes uit de trommel op, en wat paaseitjes. Als ik goed bij kas zit zal ik een kleine bijdrage storten op jullie rekening. Excuses voor het ongemak. P.S. nu zullen jullie wel denken ‘die spoort niet’ maar ik kan er ook niet veel aan doen!”.

De medewerkster, die de brief op haar bureau vond, zei: “Dit is toch schattig! Hij zal wel een van onze folders hebben gelezen en wroeging hebben gekregen!”. Ze missen dan ook helemaal niets, behalve die koekjes en die paaseitjes dan, en de “plastikke” ruit stond keurig tegen de muur.

Gôh, je zou bijna willen dat het je kind was……..

Iedereen heeft wel eens gedachteloos ’n bootje zitten vouwen van een oud buskaartje, een kassabonnetje of zo’n geel memoblaadje. Nou, dan heb je dus wel mooi origami zitten bedrijven! Samen met een echte “origamiste” heb ik cursussen georganiseerd in dit edele vouwwerk. Zij had er aanmerkelijk meer verstand van en gevoel voor dan ik en ik fungeerde dan ook meer als hulpje of eigenlijk had zij er een cursist bij, zo kan je het ook zien.

We hebben van alles gevouwen: van tweedimensionale mandala’s tot driedimensionale vissen en kraanvogels. Mooie doosjes ook en daar heb ik er nog verschillende van. Als je het goed doet horen ze niet uit elkaar te vallen. Want scharen, lijm en plakband zijn ten strengste verboden bij origami. Het zit of het zit niet. In het laatste geval heb je het dus niet goed gedaan.

Je moet erg precies werken, want een kwart millimeter ernaast levert later in het vouwproces onoverkomelijke moeilijkheden op. En ik bén eigenlijk niet zo precies. Origami en ik, dat is dus in principe niet zo’n goeie combinatie. Maar ik ben helemaal gék van het origamipapier! Dat is zó mooi (en helaas ook zo duur!), dat het zonde is om er vouwen in te maken. Vind ik dus. Voor origami moet je de tijd nemen en geduld hebben. Er worden mooie dingen mee gemaakt, vooral de mobiles vind ik prachtig.

In Japan vouwen ze, als iemand support nodig heeft bij ziekte of ander ongeluk, dat moet verdwijnen, dúizend kraanvogels! Tijdens het vouwen daarvan stuur je al je positieve denkkracht de kant op van wie het nodig heeft. Mooie gedachte, vind ik.

Ik zou best kraanvogels willen vouwen, hoor, voor een goed doel of voor zo maar iemand, alleen ik zou niet weten voor wat of wie, want in mijn beleving is d’r niet tegenop te vouwen vandaag de dag. Zouden ze daarom die robot hebben ontwikkeld, waar Lars het over had………?

Bij ons winkelcentrum zit ’s zaterdags wel eens een straatmuzikant. Dat is ook de voordeligste dag, want alleen op zaterdag is het er druk. Hij wordt gewaardeerd, want hij speelt goed. Te horen aan zijn muziek en te zien aan zijn melancholieke oogopslag komt hij uit een Oost-Europese regio. Hij is zo goed, dat je even wilt blijven staan om naar hem te luisteren en dat krijgen niet veel straatmuzikanten voor elkaar. Subtiele accordeonmuziek en ik bén eigenlijk helemaal niet zo van de accordeon! Hij heeft repertoire en ook dat pleit voor hem. Als je in Utrecht door de gangen van Hoog-Catharijne loopt hoor je vaak steeds hetzelfde trommeltje, steeds hetzelfde fluitje, steeds hetzelfde riedeltje. Zo niet bij onze muzikant. Die is muzikaal en kan d’r wat van. We steunen hem graag.

Ik las, dat ze in Boedapest de straatmuzikanten elk jaar een examen willen laten doen om hun vergunning in de wacht te slepen. Dat doen ze om de voorbijgangers, onder wie veel toeristen, te beschermen tegen krakkemikkig uitgevoerde muziek. Idols voor straatmuzikanten. En er zullen die kant op vast nog wel veel zijn, die Boris heten ook!

Ik had ooit een oom, die elk voorjaar naar Zuid-Frankrijk trok met zijn gitaar om een paar uur per dag langs de terrassen te spelen en te zingen. Dat kon hij verhipte goed en hij verdiende zo’n zomer geld als water. Nou was ie ook kunstschilder dus had hij die seizoensarbeid misschien wel nodig voor de rest van het jaar, maar hij werd door de familie beschouwd als de vrijbuiter, levend als God in Frankrijk. Hij had ook muzikant of zanger kunnen worden, maar zo vond hij het leuker geregeld.

Hij sliep altijd bij de nonnen, nou ja, in een klooster dus. Daar werd ie behoorlijk vertroeteld, maar moest wél altijd voor ze zingen. En hij heeft de moeder-overste een keer geportretteerd, want dat kon hij dus ook. Voor wat hoort wat. Ze zullen wel voor hem gebeden hebben ook, de nonnen. Natuurlijk waren er in Holland mensen die zeiden: “Nou, nou, die dóet maar!” en inderdaad hij deed ‘t. Ieder jaar. Bofkont…….

Den Bosch is geweldig. Den Bosch met mooi weer is helemáál geweldig! We waren gisteren met een grote groep (ex-)collega’s in het spoor van zoete lieve Gerritje ( wie dat dan ook geweest mag zijn, dat moet ik toch nog es uitzoeken!) naar ’s Hertogenbosch.

We reisden per dubbeldekker die kant op om ons, na een ferme Bossche Bol met koffie, door de Binnendieze te laten varen. Wat is dát leuk! Vrijwilligers bemannen de bootjes, waarmee je onder de historische huisjes doorvaart en de bootsmannen wisten veel te vertellen over de geschiedenis van de stad. Eén van de schippers heeft zelfs voor zijn gezelschap gezongen, hoorde ik. De gondeliers van Venetië hebben er dus een concurrent bij met deze Bossche man!

Een Brabantse koffietafel is zeer aan te bevelen. Ik heb voor het eerst van mijn leven brandewijn gedronken, want dat hoorde er ook bij. Nou, dat doe je ook niet alle dagen bij je lunchpakketje, toch? We waren in een restaurant, dat gevestigd is in keldergewelven van zeer oude datum. Zo wil je wel naar de kelder gaan.

’s Middags gingen we naar een bierproeverij. Nu is bier niet echt aan mij besteed, maar ik doe niet moeilijk, je moet van alles geprobeerd hebben in je leven. We kregen college over het maken van bier, de diverse processen en ik weet nu van alles over bovengegist, ondergegist en gelagerd bier. Ik ben bang, dat ik het wel weer vergeet, maar dat ze er ook bloemblaadjes in stoppen, vind ik wel weer ludiek. Ik zal bier een enkele keer drinken bij de nasi, nooit een kenner worden, maar dat is niet erg. Ieder z’n vak.

Toen kregen de liefhebbers nog een cursusje biertappen en dat mochten ze ook oefenen. Er waren talenten bij. We bleven met z’n allen hangen op straat, waar het heel gezellig was. Den Bosch was één groot terras. Apeldoorn heeft ook z’n gezellige momenten, hoor, maar Den Bosch ligt toch zuidelijker en dat is te merken!

Onze dag werd afgesloten met een buffet. Waarom dat een lopend buffet heet, terwijl je zélf in de benen moet? Dat was trouwens de moeite meer dan waard, hoor! Veel drinken, veel eten, in welke volgorde dan ook, en dan ook nog een zonnetje op je kop maakt dat het, onderuitgezakt in de bus terug, rustig is. We hadden er een mooie zonsondergang bij.

Een heerlijke dag, perfect georganiseerd en we hebben al onze ex-en weer eens gezien en kennis gemaakt met nieuwe mensen, die qua personeel nu het Looerf bevolken. Leuk!