Gisteravond heb ik mijn echtgenoot de kamer uitgejaagd, want hij wou naar “Opgelicht” kijken en ik wilde de bijbelquizz zien. De Bijbel heeft gewonnen, want hij ging opgelicht naar boven om op het slaapkamertoestelletje te gaan kijken. Ik heb met enige verbazing zitten kijken hoe Philip Freriks en Mieke v.d.Weij jolig omgingen met de heilige schrift. Dat alles met de goedkeuring van de EO kennelijk, want Knevel himself deed ook mee aan het programma.

Er zat van alles aan deelnemers: heilssoldaten, hoeren, deurwaarders, Volendammers, een gospelkoor, het nodige aan BN-ers en vertegenwoordigers van wereldreligies. Zij allen werden getest op hun bijbelkennis. Ik heb de uitslag van de quizz niet gezien, want op een gegeven moment begon de sport en mijn man is wel goed, maar niet gek. Zijn tolerantie kent grenzen en het was koud op de slaapkamer.

Maar ik weet het niet, hoor, met de bijbel. Ik ben helemaal niet christelijk of zo, maar ik miste toch respect. Het ging me allemaal iets teveel op de Hollandse tolerantietoer. Zo van: “kijk eens, wat er allemaal kan bij ons, populair vertalinkje, populair kwisje, sms-je d’r bij, gezellig, gezellig!”. Ik vraag me af of ze zoiets met de Koran zouden kunnen uithalen.

Vorige week strandde er een jongen in “Per seconde wijzer” op een vraag over allerlei islamitische woorden en begrippen. Hij wist er echt helemaal niks van. Het scheelde hem ook een heleboel geld, want het was al in de derde ronde en hij stond er verder goed voor. Een rotvraag dus. Misschien was het met een bijbelvraag wel beter gegaan. Dom, verkeerde kwis…….

Toen we gistermiddag in de stad langs de etalage van een winkel met computergames liepen zag ik daar een poster waarop met grote letters stond:”Je wordt geboren, je gaat dood en daartussenin zoek je het maar uit!”. Die botte uitspraak liet me niet meer los. Waar kwam dat vandaan en vooral: waar sloeg het op?

Na enig speurwerk thuis kwam ik er achter, dat het over een computerspel ging. Was wel logisch eigenlijk als je langs een computerspellenwinkel komt. Het spel heet “The Sims” en bestaat waarschijnlijk al langer, maar de uitbreiding Sims2 is nieuw. Wat is het geval: je kunt voor een koppeltje virtuele personen behalve hun woon-, school-, werkomgeving ook hun “levensloop” bepalen! De genetische eigenschappen, hun ontwikkeling, hun uiterlijke veranderingen, de beslissingen die ze nemen en de gevolgen daarvan, je kunt het allemaal bedenken. Hun leven uitstippelen van de wieg tot het graf.

Toen ik er op de website over las vond ik het fascinerend en eng tegelijk. Tieners, die het spel spelen hebben naast hun real life ook een virtueel leven waarover ze kunnen beslissen. Als ze het maar niet door mekaar gaan halen, denk ik dan. Ik vond dat jaren geleden met die Japanse Tamagotchibeestjes, die je moest voeren en aaien, anders gingen ze dood, al zo griezelig!

Eigenlijk zou het best handig zijn, zo’n spel om je eigen leven even te kunnen proefbeleven. Als je voor wat dilemma’s staat bijvoorbeeld: moet ik die opleiding nou wel gaan doen? Neem ik die baan of toch maar een kind? Maak ik die wereldreis of wacht ik die promotie af? Is trouwen nou wel zo’n goed idee? Wil ik wel naar die serviceflat? Even spelen en je weet wat je te doen staat!

Beter van niet, denk ik. Een miskleun zo nu en dan maakt het wat onaangenaam, maar houdt de spanning d’r in. Een goeie beslissing op het juiste moment geeft, als het een beetje klopt allemaal, toch ook een goed gevoel. Dat je achteraf kunt zeggen:”Toch aardig, zoals het gelopen is!”.

Van twee dingen ben je zeker: je bestaat dus ben je geboren en je gaat ’n keer het hoekje om. Daartussenin zul je het inderdaad zelf moeten uitzoeken en dat heeft ook wel wat. De mens en zijn vrije wil en zo…….!

We gaan aan het rommelen in huis, want je hebt mensen, die gaan verhuizen als het niet meer bevalt, maar wij gaan maar aan het opknappen. Dat is nodig ook. We láten alles doen, hoor, want de tijd van zelfdoen is helaas qua leeftijd een beetje voorbij.

Niet voor iedereen, want ik heb een zwager die, nadat hij gepensioneerd is, zijn prachtige huis met alles d’r op en d’r aan heeft verkocht, omdat hij vond dat ie te weinig te doen had. Niks meer te verbouwen. Nu heeft hij een oud huis gekocht, waar nog van alles aan moet gebeuren en hij is weer helemaal in z’n element. En ik heb me toch een respect voor z’n vrouw, die weer hartstikke in de rotzooi komt te zitten en het haar man toch van harte gunt. Stoer, toch?

Nou ja, bij ons komt een nieuwe verwarmingsketel, want de oude is al twintig jaar, nog wel goed, maar ja, niet zo zuinig en dat moet wel. Vandaar. Volgende week komt de installateur. Verder hebben we de komende weken een ploeg schilders/witters/behangers over de vloer. Het moet allemaal maar in één keer. Ik zorg wel voor de koffie en hoop niet in de weg te lopen. Mijn computerkamertje blijft buiten schot. Gelukkig!

We krijgen er op zolder een nieuw raam bij, want het is daar nu een duistere toestand en dan wordt er ook geïsoleerd. Dan zouden we er warmpjes bij moeten zitten. Als alle rekeningen betaald zijn zal dat niet het geval zijn, ben ik bang. Maar het huis is wel weer een kwartje meer waard. Dat zei mijn moeder altijd als je naar de kapper was geweest: “Zo, jij bent weer een kwartje meer waard…..!”. ’n Kwartje, dat bestaat niet eens meer…..

Die nieuwste bijbelvertaling levert wel een boel gedoe op, zeg! Proberen ze er een toegankelijk boek van te maken, tién jaar over gedaan, en dan is het weer te populair van taalgebruik. Populair betekent toch zoiets als “voor het volk” of zo? Alleen moet het dat volk wel aanspreken natuurlijk en in deze tijd van nostalgische trends, de hang naar vroeger, lijkt het niet het juiste moment om die “vertaling” naar buiten te brengen.

Alles wat ik weet aan bijbelverhalen heb ik uit een oude kinderbijbel, die ik nog van thuis heb. Het zijn eigenlijk twee boeken, omdat het ene het Oude Testament bevat en het andere het Nieuwe. Mooie platen staan er ook in. Mozes, dat ie van die berg afkomt en zo. Van de taal moet je het in die kinderbijbel ook niet hebben eigenlijk. Ten eerste is het nog in de oude spelling met “tusschen” in plaats van “tussen” en “de mensch” als ze het over Adam hebben. De zinnen zijn ouderwetsch maar het verhaal is prima te volgen. Omdat ze al zo oud zijn zouden de boeken eens opnieuw moeten worden ingebonden. Dat hebben we met de sprookjes van Andersen ook gedaan.

In de items die ze op de televisie over de nieuwe bijbelvertaling hadden zag ik, naast vele andere commentaargevers, ook Driek van Wissen, die ik me herinner uit een programma van jaren geleden, dat ging ook over taal, geloof ik, waarin hij altijd zei:”De taal is de kruiwagen van de geest”. Dat vond ik altijd mooi gezegd. Zou dat nou ook gelden voor de Heilige Geest, vraag ik me af…..?

Dat je zo nu en dan merkt, dat je een dagje ouder wordt, nou ja, daar valt mee te leven, maar vandaag gebeurde me toch iets, dat me qua verstandelijke vermogens zorgen baart. Zo begint de aftakeling dus, hè? Ik leg het even uit. Ons huis wordt beveiligd. Door een alarmsysteem met letterlijk toeters en bellen en ook verbonden met een meldkamer, je komt er bij ons niet zomaar ongemerkt in als we d’r niet zijn. Toen dat allemaal werd geïnstalleerd een paar jaar geleden vond ik het eigenlijk maar onzin en eng ook nog, maar alles went, zelfs voor mij. Als we weg gaan is het een kwestie van een knopje op de afstandbediening als je buiten staat, je hoort wat piepjes en je weet dat er op je huis wordt gelet.

Dat namen we tenminste altijd maar aan, want de afschrijvingen voor deze dienstverlening zijn ook altijd netjes op tijd dus dan lijkt de boel wel in orde. Maar dan moet je bij terugkomst niet proberen of je het alarm weer kunt afzetten met de afstandbediening van de auto, want dat blijkt niet te werken.

Voordat ik in de gaten had, wat ik precies fout stond te doen, kun je nagaan wat een automatismen een mens in zich heeft, was er inmiddels zoveel tijd verstreken, dat het alarm luidkeels in werking ging. Weten we ook eens hoe dat klinkt. Als ik een dief was zou ik me wezenloos zijn geschrokken en gemaakt hebben dat ik weg kwam. Wat een keet!

Ik zette het alarm uit en op hetzelfde moment ging de telefoon. Een mevrouw vroeg, of er iets en zo ja, wat er aan de hand was. Mijn man vertelde, dat het loos alarm was en dat de melding onze fout was. Dat ie niet zoiets zei als: “mijn vrouw heeft haar dag niet” daaruit blijkt hoeveel hij van me houdt. En het alarm werkt dus! Toch een geruststellende gedachte dat we niet voor nop betalen……!

Op Concertradio (!) hadden ze vanmorgen een heel programma over de mondharmonica. Zoals tegenwoordig veel kinderen hun muzikale carrière beginnen op de blokfluit was dat vroeger gebruikelijk op het mondorgel, een goedkoop instrumentje, waar je al snel wat uithaalde. De blokfluit mét en de mondharmonica zonder didactische begeleiding.

Er was altijd wel een buurman of een oom, die een aardig eindje wegblies. In mijn geval mijn oom Gijs, een broer van mijn moeder. Ik zie hem nog zitten met z’n ogen dicht de mooiste melodiëen blazend. “Droomland” en zo. Hij kon er echt wel wat van. Met zijn handen om het instrument, het gevoelvol langs zijn mond schuivend, ging hij er helemaal in op. Hij had toen nog geen verkering, dat scheelde wellicht in de passie. Maar ik vond het als kind erg mooi. Mijn moeder, die zelf een mooie altstem had, kwam ook uit een muzikale familie. Al mijn ooms en mijn opa hadden stemmen als klokken en menige Parelvisser klonk op zondagmiddag door het pand. Ze speelden gitaar en oom Gijs dus mondharmonica.

Ze hebben dit weekend in Rotterdam een mondorgelfestival. Bas van Toor ( Bassie de clown, ja) is de promotor ervan en is volgens de commerciële zender Concertradio ’s lands bekendste mondorgelspeler. Dat was mij niet bekend, maar ik heb ‘m gehoord en mijn oom Gijs was beter. Die had er ook geen groot orkest en een achtergrondkoor bij nodig. En geen manager. Nu de clownsbusiness wat minder gaat voor Bassie blaast hij kennelijk een andere kant van zijn persoonlijkheid een carrière en nieuw leven in!

Eén mondaccordeonist kan ik zeer waarderen en dat is de inmiddels bejaarde Belg Toots Thielemans. Samengespeeld met de grootste jazzmusici en dat swingt vaak de pan uit. En wie naar Baantjer kijkt hoort ‘m ook elke week in de herkenningsmuziek. Verder kan ik me voorstellen, dat het een jongere generatie voor geen meter aanspreekt, mondharmonicamuziek. Niet meer van deze tijd, net als oom Gijs, voor wie ik hoop, dat ze in de hemel nog ergens een Hohnertje hadden liggen……

We hoorden, dat een mevrouw Tokkie hier te lande altijd heel trots op haar naam was geweest. Zó trots, dat ze haar kinderen bij de geboorte háár achternaam had laten geven en niet die van papa, zoals dat tegenwoordig mogelijk is. Ze is nu bezig naamsverandering aan te vragen. Haar kinderen worden op school gepest en zij zelf kreeg bij het aanvragen van een lening bij de bank nul op het request. Ik ben benieuwd of het haar lukt op grond van de televisiebekendheid van één a-sociale familie.

Ik weet van vroeger nog, dat er een familie Den Blote woonde bij ons in het dorp. Voordat hun kinderen de schoolleeftijd hadden hebben zij hun naam laten veranderen in De Blonet. Toen waren ze plots van Franse komaf.

Ik heb het altijd een daad van ware liefde gevonden als een meisje in het huwelijk trad met een man, die een naam had, die gevoelig was voor grappen. Toen het nog niet gebruikelijk was om je eigen naam te blijven voeren en je stapte in de boot met Jan Pik, dan werd je gewoon Annie Pik. Punt uit.

In Hilversum was een viswinkel die Poepjes heette en een garage Sukkel. Bij mijn weten heeft dat nooit invloed gehad op de zakelijke successen. Mijn man zat op een muziekopleiding samen met een meisje dat ook Sukkel heette, maar dat werd een paar jaar later toch Suchel. Dat was beter voor de klassieke zangcarrière, zo’n naam , hoewel je daar als artiest natuurlijk makkelijker aan kunt komen. Je zaakwaarnemer verzint er wel een die lekker bekt en het internationaal goed doet.

Met voornamen is het ook sukkelen soms. We hadden een meisje in de klas op de middelbare school, dat Mieke heette. Hadden we een keer klasseavond bij haar thuis en toen vroeg haar moeder:”Jullie hebben het aldoor over Mieke. Wie van jullie heet er dan zo?”. Toen bleek, dat haar dochter Annemarie heette, daar geen zin meer in had omdat ze het een tuttige naam vond en zichzelf zonder dat thuis te zeggen bij het begin van haar middelbare schoolopleiding een andere naam had aangemeten! Haar moeder was geschokt.

Een collega van een kantoor waar ik werkte, die gevraagd was als getuige bij het huwelijk van een andere collega, bleek geen Pia maar Pietje te heten, hetgeen uitkwam bij het voorlezen van de akte. Ze kwam van Terschelling en het huwelijk was in Amsterdam. Dat ze nadien nooit meer Pia werd genoemd laat zich raden. Het was Pietje voor en Pietje na. Kanarie, Luisje, Amsterdammers kunnen er wat van. En Shakespeare maar roepen: “What’s in a name?”. Leed, kommer en kwel, dat is ‘t…….

Onze auto moest naar de garage voor ’n kleine beurt. Vanwege dat kleine konden we er op wachten, zeiden ze. Het bedrijf zit ook op een plek waar je niet zomaar weg kunt als je je auto niet hebt. Dus ze hebben er een riante wachtmogelijkheid met lectuur, koffie én uitzicht op de nieuwste Ford-modellen. We gaan dan ook altijd even “droogzwemmen”, waarop er strijk en zet een verkoper komt vragen of hij ons van dienst kan zijn. Hij weet natuurlijk niet hoe weinig kilometers we nog maar op de teller hebben staan. Als we uitgezwommen zijn lezen we even de krant en maken we nog een cryptogrammetje. We komen de tijd wel door.

Of we raken, zoals vanmorgen, aan de praat met een medeklant. En dan verbaast het me vaak hoe mensen in korte tijd hun hele hebben en houden aan je vertellen. Zo wisten we van deze mevrouw binnen vijf minuten: dat haar man met hartklachten in het ziekenhuis lag, best wel ernstig, want hij moest naar Utrecht voor nieuwe kleppen waarschijnlijk, hartkleppen dus, dat zij nu de auto voor de winterbeurt moest brengen , terwijl ze vrijwel nóóit reed, maar nu haar man er niet bij was het eigenlijk beter ging dan als hij er wel bij was, dat ze de snelweg meed, want ze kon niet goed invoegen, dat ze nogal afgelegen buiten Apeldoorn woonde, want ze had geen buren, vertelde ze. Nou, dan woon je ruim, denk ik. Maar ze maakte toch ook een wat ontheemde indruk en ik had wel met haar te doen. Zo helemaal alleen van alles te regelen.

Maar iemand van de garage (de verkoper, want die had ons toch niks te verkopen) bracht haar even naar het centrum, zodat ze vanmiddag bij haar man op bezoek kon en dan haalden ze haar vanmiddag als de auto klaar was ook weer op uit het ziekenhuis. Dat vind ik een geweldige service. En wij hadden een rammeltje in de auto, vreselijk irritant en dat is er ook uit. Fordgarage Gerritsen, Apeldoorn. Onthoud die naam……….

In ons huis wordt veel naar klassieke muziek geluisterd, maar zo nu en dan staat er een zender op, waar jongelui het programma presenteren. En nou wil ik niet vervelend doen, hoor, maar ik heb soms het idee, dat die zichzélf zo graag horen! De grappen en grollen zijn niet van de lucht en het lijkt erg ontspannen allemaal. Ze hebben de toekomst natuurlijk, dat scheelt.

Vanmiddag hoorde ik een meisje zwijmelen over een videoclip, die ze had gezien, al even geleden, zei ze, en waar ze helemaal wég van was! Je moet mij niet vragen welke, want ten eerste heb ik er geen verstand van en ten tweede hoor ik zo’n zender wel, maar ik luister niet echt.

Wat ik wel hoorde was, dat ze zei:”Kom, jullie weten vast wel, welke clip ik bedoel! Als iedereen in de auto nou even z’n ogen dichtdoet en naar de muziek luistert, dan zie je ‘m zó voor je!”.

( O, er gaat net een vrachtwagen naar links? Hè, da’s nou vervelend……….!)

In de wachtkamer van de tandarts liggen redelijk recente tijdschriften. Leuke tijdschriften ook en een beetje van niveau. ( Dat is zijn rekening ook, maar dat terzijde). Anders dan bij de Chinees, waar de blaadjes voor de grootste gemene deler van de bevolking liggen: Story, Weekend en de Panorama. Bij de kapper hebben ze de leesmap, dus voor iedereen wat en onze dokter legt de krant van die dag, medische folders, tijdschriften van patiëntenverenigingen en zo nu en dan de Margriet van zijn vrouw in de wachtkamer.

Wachten bij de tandarts vind ik dus het leukst en veel te kort, want hij heeft ook mooie woonbladen liggen. Vanmiddag zag ik daarin de aanprijzing van een keukenschort. Het was verpakt als magnetronmaaltijd met de aanduiding: houdbaar tot 2021. Op het schort stond een tekst.

” Het huwelijk. Ik heb je alles gegeven: een gedicht, mijn maandsalaris, een kind. Kun je nu even kijken of het eten klaar is?”. Vroeger noemden ze een schort ook wel eens een sloof. Maar dat is ouderwets overdreven in dit geval. Als het zo netjes gevraagd wordt….?