Bij onze krant zit regelmatig een bijlage-katern, dat de ene keer over reizen gaat, dan weer over auto’s en soms, zoals vandaag, over gezondheid. Hoe het komt, dat een nieuw pilletje werkt en bij wie dan niet en waarom dat is, interessante medische onderzoeken, uitleg over enge ziektes, nou, en als je ’n dagje ouder wordt wil je dat allemaal wel weten. Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Nee, dat is maar gekkigheid, hoor, maar interessant vind ik het wel. Vanmorgen stond er een artikel in over het ontvangen en geven van complimenten. Dat is namelijk belangrijk in een mensenleven. En het één schijnt net zo moeilijk te zijn als het andere.

Ik herinner me tenminste, dat mijn moeder, als ze een complimentje kreeg over een jurk of zo, áltijd zei: “O, maar die is al zo oud!”. Of ze noemde de spotprijs waarvoor ze hem had aangeschaft. Soms ook nog met de winkel erbij . Ik weet wel, dat ik me daar altijd vreselijk aan ergerde. Net of het niet mocht, dat ze iets leuks had.

Als je er op let: meer mensen hebben dat. Vrouwen vaker dan mannen. En vrouwen geven vaak complimentjes over het uiterlijk van een andere vrouw in de hoop er ook een terug te krijgen. “O, kind, dat shirtje staat je énig!”. “Ja maar, ik vind jouw jasje ook zó gaaf!”. Ze liegen er daarbij lustig op los, want ze zouden niet dóód gevonden willen worden in elkaars kleren. Volgens die onderzoekers uit dat artikel dus, hè!

Mannen doen het weer anders. “Jan, dat heb je handig gedaan!”, zegt Kees. “Zonder jou was het me niet gelukt, kerel!”, antwoordt Jan dan. Mannen stellen zichzelf naast de ander, vooral op gelijk niveau, en drinken daarna samen een biertje.

Ik krijg van mijn man ook wel eens een complimentje, hoor. Dan zegt ie: “Als ik jou toch niet had!”, waarop mijn vaste antwoord is: “Dan had je een ander”, want ach, wij weten nu zo zoetjesaan wel wat we aan mekaar hebben……..

Het is vandaag Landelijke Fietsdag 2005. En omdat mijn man ’n fietser is, ging hij samen met zijn onmisbare voorrijder per tandem op pad. Deze week had hij al geïnformeerd bij de Apeldoornse VVV hoe, waar en hoe laat, maar Apeldoorn deed niet mee. Het thema dit jaar is “water” en kennelijk vindt Apeldoorn dat het daar te weinig van heeft. ’n Kanaal, wat parkvijvers en dan heb je het wel gehad. De Grift, die heeft het ook. Dat is een spreng, die ze na jaren weer bovengronds willen brengen. Hier en daar kun je dat al zien, maar veel stelt het nog niet voor. Daar kan zo’n waterige fietsdag niet op wachten.

Ze moesten naar Twello, dat wel meedeed. Ze gingen vanmorgen al redelijk vroeg die kant op. Ze betaalden € 3.50 de man, ten bate van het KWF en kregen een routefoldertje mee. Toen bleek, dat je van te voren even had moeten studeren op de afkortingen in de routebeschrijving. Dat re rechts betekent en li links, dat snapt een kind, maar verder was het best lastig: rd, ew, spl, tkr, drs, br, ovw, vkl, fp, y, p, (!) en knp. De verklaring stond op de achterkant van het foldertje in kleine witte letters op een lichtblauwe achtergrond, dat was vanwege dat waterthema natuurlijk. Maar effe vlot lezen welke kant op was moeilijk.

De voorrijder had weinig aan de achterrijder in dit geval. Telkens moesten ze stoppen om te lezen. Verkeerde zuinigheid, die afkortingen, de woorden hadden best gewoon languit kunnen worden gedrukt. Maar eigenlijk hadden we gewoon die route van de week al moeten halen, in braille moeten zetten en dan was het flitsend gegaan, want de achteropzitter kan (mama, kijk, zonder handen!) best al rijdend braillelezen als ie z’n best doet. Niet aan gedacht om dat te regelen.

Nou ja, na de vierde stop besloten ze maar hun eigen route te gaan rijden. Dan maar geen medaille. Het was prachtig weer, ze hebben lekker gepeddeld, zijn best nog langs water gekomen ook en ze hebben het goeie doel gesteund. En voor de volgende keer leren ze gewoon die afkortingen uit hun hoofd en gaan ze “op de vrs (!)de br over, dan rd tot spl, kijken op Y of P, rijden tot knp, na tkr ew” en zijn weer thuis……eitje, zo’n route……

Met de Bevrijdingsdag was er in de stad van alles te doen voor kinderen. In een park bijvoorbeeld een ontmoeting met Bert en Ernie. Grote mannen in grote pakken, waarbij de kleine mensjes in het niet vielen. Maar ze praatten niet dus dat viel weer mee.

Bovendien had onze kleinzoon, toen hij met een doosje rozijntjes zat bij te komen van deze belevenissen, nóg een ontmoeting: met een dakloze meneer. Ze hadden een heel gesprek en dat zag er zo gezellig uit, dat mijn dochter vroeg of ze een foto mocht maken. En dat mocht.

Een WeightWatchers-programma voor katten en honden. Het moet niet gekker worden, maar het bestaat. Er lopen ook heel wat kroketten op pootjes rond, dat is waar, maar dat ligt, als de beesten geen ziekte hebben, toch heel vaak aan de bazen, toch? Mama een koekje, dan Fluffy ook een koekje. Een feestje in huis, dan moeten de huisdieren toch ook wat extra’s.

In het artikel, dat ik las over zwaarlijvigheid bij huisdieren, stond dat veel baasjes hun dieren menselijke eigenschappen toedichten en ze dus ook als mensen behandelen. Over het walgelijke aankleden van dieren wil ik het niet eens hebben, hoewel daar een hele bedrijfstak op draait. Ik heb foto’s gezien van poezen en honden, die dezelfde jurk aanhadden als hun bazin. Dan ben je toch niet helemaal in orde, denk ik. Wij hebben onze hond Goochem voor de gein wel eens een zonnebril opgezet en de lieverd bleef nog stil zitten voor een foto ook, maar verder was onze hond gewoon een geliefde huisgenoot, maar wel een hond. Hoewel je leuk met ‘m kon praten, hoor!

Onze kat was ’n aparte. Ging helemaal zijn eigen gang, met de nadruk op dat “eigen”. Wij móchten bij hem in huis wonen als het ware. Als we hem, leuk voor de kinderen, met dierendag een feestelijk strikje probeerden om te doen en dat is niet echt aankleden, toch?, vocht hij zich halfdood om het er weer af te krijgen. Uit respect dan maar geen strikje.

Een poes drinkt doorgaans melk, maar de onze niet. Hij lustte het wel, maar water vond ie lekkerder als hij de keus had. Buiten dronk hij regenwater, terwijl binnen zijn melk stond te verzuren. Het is altijd een slanke kat geweest. Geen WW voor Tommie. Hij is bijna negentien geworden en onze hond werd vijftien, best wel oud voor een Labrador. We hebben enorm geboft met onze dieren.

Onze omstandigheden zijn in de loop van de jaren veranderd en daarom maar geen huisdieren meer, wat ik persoonlijk wel jammer vind, maar ja, ik woon hier niet alleen. Daarom ben ik blij, dat er heel wat webloggers schrijven over hun dieren en er leuke foto’s van maken. Zo lees en zie je nog es wat. Maar al is niets dierlijks de mens vreemd, andersom moet toch maar niet……..

De zoontjes van onze jongste dochter heten Stijn en Joost. Dat moet je even weten, anders is dit prietpraatje niet leuk.

Hun moeder heeft voor onderweg in haar auto allerlei kleutermuzieken op cd, maar om ook es wat anders te draaien, want je wordt wel eens flauw van voor de zóveelste keer Bassie & Adriaan, heeft ze voor haar eigen genoegen een cd van “Rammstein”. Verder is ze goed gezond.

Toen ze die de vorige week opzette, riep haar jongste kind: “Néé, niet Rammstijnmuziek!”. Hij wilde Ramm-jóóstmuziek……!

Stel, je woont in een liefelijk dorpje aan de IJssel. Zo’n tweehonderd inwoners, die elkaar allemaal kennen, een rustig dorpsleven, niks aan de hand. Dan stap je op een doordeweekse middag op de fiets en peddelt over de dijk naar de bibliotheek in Kampen. Als je je boeken hebt omgeruild snuffel je nog even rond in de mededelingen van de gemeente Oldebroek, waar je dorp onder valt. Je wilt als onderdaan toch weten hoe het de burgemeester en de wethouders vergaat.

En dan ontdek je, dat ze van plan zijn de rivier een “by-pass”-operatie te laten ondergaan. Een omleiding, zoals die ook bij mensen wel eens nodig is, om de stroom in goede banen te leiden. Alleen gaat deze by-pass dwars door je dorp, dat daardoor praktisch van de kaart geveegd wordt. En dit is de eerste keer, dat je over die plannen leest. Niemand in je dorp weet daar nog van. Dat is op z’n zachtst gezegd vreemd, toch? Noordeinde, zo heet het dorp aan de IJssel, is nu een Gelders dorp. Als het hele plan doorgaat wordt het ingelijfd bij Kampen en daardoor Overijssels.

Kampen wil zijn recreatiegebied uitbreiden, zeggen ze in Noordeinde, daar gaat het allemaal om. Ze hebben het deel “Noord” al afgeplakt op het plaatsnaambord aan het begin van het dorp. Ze wisten van niks, want zijn niet geïnformeerd door hun bestuurders. “Niet aan gedacht…ja, een blunder”, zeggen ze daar. Dan is het toch handig als er iemand lid is van de bieb, zeg nou zelf! Maar wat denk je: zou dat soort dingen nou beter gaan mét een Europese Grondwet…….?

In Deventer hebben buurtbewoners met behulp van 25 duikers de Buitengracht schoongemaakt. Daar bleek nogal wat op de bodem te liggen. Een auto, twee boten, fietsen, wc-potten en een tas van Radio Oost met de opname-apparatuur er nog in, dat waren zo wat spullen die ze naar boven haalden. Het was in ieder geval de moeite en de gemeente was blij met het initiatief en verleende alle medewerking.

Toen wij in de stad Groningen woonden was vlak bij ons huis het Hoornse Diep. Om de zoveel jaar kwam daar een baggerschuit de bodem schoonmaken. Veel publiek altijd, want men was benieuwd wat er werd opgevist en of er nog een lijk bij was of zo.

Wij verhuisden van Bussum naar Groningen en op de dag dat de verhuiswagen kwam werd mijn fiets gestolen, die achter het Bussumse huis stond. We deden nog snel aangifte van de misdaad, maar moesten daarna zonder fiets vertrekken naar het Noorden. Toen we er al een paar maanden woonden kregen we een agent aan de deur, die kwam vertellen dat mijn fiets gevonden was op de Crailose hei. Het kinderzitje van onze dochter zat er nog op. Dat waren nog eens tijden, hè, een echte politieagent aan de deur, die je dat verheugd komt melden!

Mijn in Bussum achtergebleven familie zette de fiets op de trein en ik haalde ‘m op bij het station. Daar bleek, dat het maandenlange verblijf op de hei hem geen goed had gedaan. Hij was zo verroest en het fietsstoeltje van onze dochter zag er zo onbetrouwbaar uit, dat ik er niet mee naar huis durfde te fietsen. De familie had nog wel de banden geplakt en opgepompt, heel schattig. Ik had mijn fiets dus weer, maar kon hem niet gebruiken.

We woonden niet ruim, hadden een piepklein schuurtje, dus ik wilde hem eigenlijk wel kwijt. Ik schaam me nu wel een beetje, hoor, dat moet je van me aannemen, maar het grofvuil was toen niet zo goed geregeld als nu en dat Hoornse Diep zo vlakbij…..Nou ja, op een donkere avond hebben we, met behulp van onze dertienjarige buurjongen, die heel hard op het water afreed en op het allerlaatste moment van de fiets afsprong, het was echt een stunt van de eerste categorie, mijn fiets ter water besteld. Dat was op een zaterdagavond. En op maandagmorgen kwam een grote boot het Hoornse Diep uitbaggeren. Het eerste dat ze boven haalden was mijn fiets! De omstanders vonden het nog best een mooie fiets. Alleen ik wist, dat het een lijk was………

Vandaag namen we afscheid van het Mheenpark. Ik schreef daar al eerder over. Dat ik het zo zonde vond, dat ze het gingen herinrichten, want het was mooi zoals het was, en dat het op de schop ging en dat we er niet meer terecht konden, kortom een hoop gejeuzel van een mens, dat niet van verandering houdt. Helemaal als ze niet zoveel vertrouwen heeft in bureaus, die voor zo’n klus worden ingehuurd, heel veel geld kosten en waarvan je de uitkomst maar moet afwachten. Terwijl het misschien best meevalt.

Om mijn goede wil te tonen, mijn man bijvoorbeeld is véél positiever, ben ik samen met hem toch maar even gaan kijken bij het groots opgezette afscheidsfeest in het park. Ik heb zelfs foto’s gemaakt. Wij troffen het net, dat er jeugdige rappers bezig waren op het muziekpodium. Jongens van een jaar of dertien, veertien van wie de stemmetjes nog niet gewisseld waren en van wie ik de teksten niet kon verstaan. Dat heb ik trouwens wel vaker met rappers. Ali B. versta ik ook maar half. Eén rappertje rapte nogal dreigend: “Onderschat mij niet! Onderschat mij niet!”. Nou knul, ik zou niet dúrven!

Hij kwam ook “van de straat”. Dat is ook een lekker rijmwoord natuurlijk. Ik weet geen namen meer van de jongens, hoewel die door een soort middelbare oom in een wit t-shirt luid en te dicht op de microfoon werden aangekondigd. Maar, het moet gezegd, er kwamen heel wat jongelui op het stevige gebonk af en de stemming zat er goed in. Goed geallochtoonzet, zei mijn immer geestige echtgenoot.

Wij hebben nog even rondgelopen langs de krattenstapel-activiteit, de fietsschommel, het springkussen, de draaimolen, waar ze keihard plaatjes draaiden van Ernst, Bobbie & de Rest. En als je niet weet wie dat zijn, dan heb je geen kleine kinderen of bent geen opa of oma. Of je houdt je kroost ver verwijderd van de kleutertelevisie-maffia, dat kan ook.

Er was aardig wat belangstelling, maar echt druk was het niet. De organisatoren hadden behoorlijk goed weer en hulp van de padvinderij, zag ik en het ging aan het eind van de middag pas regenen. Een droog afscheid dus en nu gaat het park dan “op de schop”. Op de graafmachine zal het wel zijn, zo subtiel met een schepje zal het niet gaan. Ik ben zeer benieuwd wat het wordt. Ze beloven ons volgend jaar een mooi openingsfeest, stond in de krant………

Nou zeg, sla ik vanmiddag de krant open: staat er een grote foto in van onze jongste dochter met op de achtergrond haar twee zoontjes! Ze was gefotografeerd terwijl ze in gesprek was met een verpleegkundige mevrouw, die bij het park Berg en Bos hier in Apeldoorn, waar ze met haar jongetjes was, de bezoekers stond voor te lichten over het gevaar van tekenbeten. De mevrouw had een tasje met folders bij zich, die ze uitdeelde, waarop de naam van de actie stond: “Teek away”. Spitsvondig.

Die tekenbeesten kunnen zomaar op je vallen, zich in je huid boren en je behoorlijk ziek maken. In deze bossige streken hoor je nogal eens van mensen, die zo’n insect op visite hebben gehad. Wij hebben er trouwens vroeger bij onze diverse huisdieren ook nog al eens een moeten verwijderen. Maar ja, dat waren laag bij de grondse types. Dat kun je niet zeggen van een collega van ons, die de ziekte van Lyme heeft opgelopen door een teek en daar behoorlijk vervelende gevolgen van heeft gehad. Ze was wel altijd aan het tuinieren en woont in een bos.

En vanavond zag ik in het Journaal hoe ze die harige eikenprocessierupsen te lijf gingen. Ik krijg altijd vreselijk de kriebels als ik die zie, hoewel ik er geen ervaring mee heb. Maar die zijn ook vervelend als je ze op je lijf krijgt en ze rukken op naar het Noorden. Is het de klimaatverandering? Luchtvervuiling? Nemen de insecten de macht over?

Er lopen hier trouwens ook al witte wilde zwijnen rond over de Veluwe, ook al iets dat eigenlijk niet kan. Volgens de jagers al helemaal niet, die zouden ze wel willen afknallen, hoorde ik. Er moeten er niet te veel van komen, want ze zijn te goed te zien en dan is er niks aan, aan dat jagen, snap je?

Nou ja, je dochter onverwacht in de krant te zien is wél leuk……..

Ze hebben in Amerika wetenschappelijk vastgesteld dat mensen die linkshandig zijn gebeurtenissen beter kunnen onthouden dan rechtshandigen. Terwijl die laatsten weer beter zijn in het onthouden van feiten. Dat komt door een bepaalde verbinding in de hersenen. Nu kan in mijn optiek een gebeurtenis best een feit zijn en andersom, maar ik denk dat ze bedoelen, dat links de Slag bij Nieuwpoort onthoudt en dat rechts dan weet, dat het in 1600 was. Zoiets.

Ik vind het wel boeiend om naar een linkshandig iemand te kijken als hij bezig is. Vooral met schrijven. De rare bocht waarin hij zijn hand moet houden, om visueel in contact te blijven met wat hij aan het doen is, lijkt me niet handig. Je moet in ieder geval een goede kwaliteit ballpoints kopen en het gebruik van een vulpen lijkt me lastig.

Onze jongens, die beiden linkshandig zijn, waar ze bij mijn weten nooit enige last van hebben gehad, hebben het geluk gehad, dat ze in een goeie tijd geboren zijn. De tijd, waarin kinderen links mógen schrijven en de school daar gewoon rekening mee houdt. En niet, zoals in mijn tijd, de linkerhand op hun rug gebonden werd om ze te dwingen hun rechterhand te gebruiken. In bepaalde kringen werd linkshandigheid zelfs als “duivels” gezien! Er schijnen trouwens heel wat stotteraars uit die behandelwijze te zijn voortgekomen. Zeggen ze, want er doen heel wat fabels de ronde over linkshandige mensen.

Zo zouden ze onhandig zijn. De uitdrukking “twee linkerhanden hebben” zou daar op wijzen. Nou, volgens mij is het hebben van twee rechterhanden minstens zo lastig. Ik heb dus twee handige zoons, geen echte klussers, hun vaardigheden liggen op een ander vlak, maar dat ze niet timmeren, metselen en verbouwen, bezigheden die met “handig zijn” worden verbonden, heeft met heel andere karaktereigenschappen te maken en niets met hun linkshandigheid. Die zou genetisch bepaald zijn.

Daar zou wel iets in kunnen zitten, want als hun vader brailleschrift zit te prikken, doet hij dat van rechts naar links en in spiegelbeeld. Hij maakt braille”kuiltjes” voordat hij de zaak omdraait om zijn tekst in puntjes van links naar rechts te kunnen lezen. Maar of je daar nou linkshandige kinderen van krijgt…..

Er zijn trouwens best veel bekende mensen linkshandig, zeg! Cruijff en Van Haneghem bijvoorbeeld, maar hoe zit dat met linksbenigheid dan? Ze hebben het in het voetbal altijd wel over een “linkspoot”, maar dat is dan wel de achterpoot natuurlijk. Hans van Breukelen is ook een linkshandige, hoewel ik hem toch wel vaak met twéé handen in de weer heb gezien. Arnold Vanderlijde, de bokser is ook links, maar dat was ook te zien aan zijn goeie linkse hoeken. Bij Tom Egbers zal ik toch eens kijken met welke hand hij zijn blaadjes verlegt. Jan des Bouvrie ontwerpt links, hoewel hij mij behoorlijk rechts lijkt, maar dat is zo maar een ideetje van mij.

Bij ons heeft nooit iemand last gehad van onze jongens, want we hebben altijd ronde tafels gehad toevallig, ik hou van ronde tafels. Geen gepor van ellebogen en er kan altijd iemand bij. Links over links zijn er ook, bijvoorbeeld die van Rik Smits, wetenschapsjournalist , die zelf ook linkshandig is uiteraard……..