Het lijkt hier verdorie wel oorlog, zeg! Het knalt en dreunt hier al de hele dag. Er werd vanmiddag een rotje afgestoken naast onze heg en alle mussen die er in wonen vlogen in één zwerm weg! Het waren er zeker dertig! Weten we ook eens dat het er veel zijn, wat we al dachten. Maar de buurtjeugd heeft zoveel vuurwerk ingeslagen, dat ze waarschijnlijk bang zijn het niet óp te krijgen als het oude jaar écht mag worden afgeknald. En vandaar dat ze maar vast begonnen zijn. Het is onrustig voor mens en zeker voor dier.

Ik zag op tv hoe druk de vuurwerkverkopers het hadden. Er schijnen er legaal zo’n 1500 te zijn, landelijk gezien en die zullen heel wat miljoenen te verdelen te hebben met z’n allen. Ik kan niet snappen dat mensen er zoveel geld aan willen (en kúnnen!) spenderen. Heeft Zalm dan toch nog gelijk, dat het wel meevalt met de armoe? Nou ja, de minima zullen het wel met “sterretjes” moeten doen of met het vreugdevuur in de straat. Waar dit jaar geen pallets meer in mogen, vanwege het “spetteren” en ook geen spuitbussen! Je mag ook niks meer tegenwoordig.

Mijn man heeft altijd sterke verhalen over hoe het vroeger was met oudjaar. Van melkbussen met carbid en rondvliegende deksels. Dat was nog eens andere folklorekost! Dat mocht ook niet en als de veldwachter, de koddebeier of gewoon de politie je te pakken kreeg dan was je nog niet jarig. Maar als ik die verhalen hoor, dan moet ik altijd aan Swiebertje denken, gek hè?

Ik ben niet zo van het vuurwerk. Ja, om naar te kijken vanachter een raam vind ik het wel aardig. Ik ben best een klaploper dus eigenlijk. Nou ja, ik wens ondertussen iedereen een bere(n)gezellige avond, een veilige overstap naar een geweldig nieuw jaar en het allerbeste gewenst met de kater, morgen…..!

In de tweede week van januari wordt begonnen met de verbouwing van onze badkamer. Dat wordt een hele klus, want ons huis is uit het begin van de jaren zeventig en alles doet het nog prima, daar niet van, maar ja, de leidingen lopen nog vóór de muur langs, het sanitair is gedateerd, de verwarming is nog een ouderwetse geribbelde plaatradiator, kortom: we gaan updaten.

We zitten dan wel even in de rommel, maar volgens de plannen wordt het mooi. We hebben wel ruimte voor een bad, maar we willen er geen. Dat heeft niks met onze leeftijd te maken, maar met de ervaring dat we in al onze huizen mét bad, waar we in gewoond hebben, dat bad zelden gebruikten. Toen de kinderen klein waren, ja, maar verder zijn we douchers. Snel en efficiënt en bovendien denken we dat dat ook minder water en energie kost.

Ik heb ook geen geduld voor een bad, dat is het ook. Ik verveel me er dood in. Ze zeggen, dat je dan een boek, een glaasje en een muziekje moet meenemen. Nou, ik weet zeker dat ik het boek in het water laat vallen, om over de radio maar niet te spreken, word ik misschien nog geëlektrocuteerd ook, en dat glaasje drink ik liever droog.

Vanmiddag hebben we met de aannemer de tegels uitgezocht voor vloer en wand. En dan krijgen we nog een echte designradiator en spotjes in een verlaagd plafond in plaats van onze ouwe plafonnière en een echte afzuiginstallatie in plaats van het luchtroostertje in het plafond, waar je nooit bij kunt om het schoon te maken zonder dat er allerlei rotzooi uit valt, de leidingen gaan dus in de muur en het toilet wordt “hangend”, nee, “zwévend”, nog mooier. Maar onze nog jonge kwartronde douchecabine kan worden hergebruikt en daar hou ik van: hergebruiken. Maar dat is dan ook wel alles. De rest is, zoals gezegd, gedateerd. Nog hartstikke goed dus, maar gedateerd. Net als wij eigenlijk….ha, ha!

Weervoorspeller Piet Paulusma liep van de week aan iedereen te vragen welk weertype ze wilden met de kerstdagen. Het antwoord was, ook voor niet-weersdeskundigen zéér voorspelbaar, sneeuw! Iedereen wilde een witte kerst. Nou, wij zaten vanmorgen alvast te ontbijten in een zonnetje vanuit een strakblauwe lucht. Dat schiet dus niet op met die sneeuw. Mijn zus in Australia zuchtte van de week via de mail, dat ze maar weer eens ging douchen, want het was daar zeer plakkerig heet. Dus dat sneeuwverhaal, gecombineerd met kerst slaat echt nergens op. Het is dus maar net waar je zit.

De herdertjes lagen trouwens bij nachte in het veld. Dat doe je niet als het vriest en volgens latere onderzoekers wás het ook helemaal niet koud tijdens dat heilige gebeuren in Bethlehem. Het wordt steeds moeilijker om van het best mooie kerstverhaal een passend verhaal te maken.

Wat vinden jullie: er gewoon maar een gezellig, leuk midwinterfeest van maken voor iedereen, gerelateerd aan de plaatselijke omstandigheden? Dat is dan lekker duidelijk, geen geharrewar, wat zal dát een vrede geven, zeg! En áls er dan sneeuw ligt is dat leuk voor Piet, Erwin, Gerrit, Marco, Helga, Margot en Marjon. Voor ons leuk voor een stevige winterwandeling. Hartstikke gezond ook.

En nu ga ik het “midwinterdiner” klaarmaken…..toedeloe!

De koningin heeft ’t maar makkelijk, die heeft er maar één en ik eigenlijk veel te veel, maar ze zijn binnen, de kerstboodschappen en dit zeer tot mijn genoegen. Ik vind boodschappen doen normaal al niet zo’n geweldige bezigheid, maar in deze dagen is het een crime. Mijn man gaat altijd met me mee, zodat ik niet alleen hoef te sjouwen. We zijn erg goed op elkaar ingespeeld en dat mag ook wel, na zoveel jaar.

Omdat sommige delen van de supermarkt door de drukte wat onoverzichtelijk zijn, vooral voor iemand die niet kan zien, “parkeer” ik ‘m wel eens even ergens met de winkelwagen op een plek waar hij weet niet in de weg te staan en haal ik snel het artikel dat we moeten hebben. Dat vindt hij niet erg, dat is gewoon even handig.

En nou was ik vanmiddag toch vergeten waar ik ‘m ook alweer gelaten had! Het is een grote winkel dus ik moest echt zoeken, totdat ik dacht: “Bij de macaroni, dat is waar ook!”. Weinig mensen eten waarschijnlijk macaroni met de kerst, had ik nog gedacht, dus daar was het wel rustig. Dat was ook zo, hij stond er nog.

We krijgen nogal wat eters dit weekend dus er moest aardig wat aangeschaft worden. En we waren niet de enigen die zo bezig waren. Geagiteerde vrouwen met briefjes in de hand, vaak worstelend tegen de looprichting in, omdat ze iets bijzonders moesten hebben dat niet elke week op het boodschappenlijstje staat. “We liggen weer krom van de welvaart”, zei mijn man bij het afrekenen. Hij heeft wel gelijk waar het ons betreft. Maar ik zal echt aan de macaroni-eters denken, dat beloof ik.

Ik kreeg van mijn zusje een prachtig geborduurde spreuk, die ze kocht op een handwerkbeurs. Die wil ik graag even delen met iedereen, die eigenlijk van plan is om niet te veel te eten, te snoepen en te drinken, maar die ondertussen wel weet hoe dat meestal gaat.

“DE BESTE BESTRIJDING VAN DE VERLEIDING IS DE VERMIJDING “.

Een mooie zin voor het Groot Dictee trouwens met al die eieren. Nou, we gaan er maar eens diep over nadenken. Dat kan na de kerst ook nog wel, hoor, dan begrijp je de zin misschien nóg beter. Voor iedereen: vrede, warmte en geluk….!

Ons weekendje Utrecht was zeer geslaagd. Omdat Utrecht ook zeer geslaagd is! We vinden het een leuke stad al twijfel ik of ik er zou willen wonen, dat dan weer wel. De winkelstand wordt er niet overheerst door de bekende ketens. Die zijn er wel, maar er zijn veel meer kleine winkeltjes en die vind ik het leukst.

Ik kan dan ook niet begrijpen waarom dat niet in élke stad van een beetje afmeting zo kan. Zoals Apeldoorn dus, waar de leuke kleine winkeltjes het niet redden en zomaar weer verdwenen zijn. Het lijkt of stadsbestuurders niet van leuke kleine winkeltjes houden. Eenheidsworst moet het worden, dat is overzichtelijk. Nou ja, zo is Utrecht niet dus. Misschien ook wel, omdat de ménsen meer van leuke kleine winkeltjes houden.

Het was zaterdagmiddag erg druk en dan wordt het slenteren door de stad. En daar word je, als je dat niet zo gewend bent, wel een beetje moe van, ondanks de gezelligheid. Maar dan is het ook weer lekker thuiskomen, dat wel. De gordijnenbusiness bij Lars is naar wens gelukt dus dat is ook aardig.

En zondagmorgen ( en wat is dat eigenlijk een lekkere tijd om naar een concert te gaan, zeg!) was het programma in Vredenburg ook uit de kunst.

Alles Russisch: het programma: Tchaikovsky en Rachmaninov, de dirigent Anissimov, de pianist Berezovsky,

behalve het prima orkest, dat was Hollands: het Holland Symfonia. Geweldig concert.

In de loop van de middag weer naar huis met de trein. Mét vertraging, waarbij Lars ons attent maakte op het feit, dat NS het woord vertraging niet meer gebruikt. Ze zeggen gewoon wanneer je trein komt en waar, ook als dat volgens de dienstregeling niet klopt. En dat heet dan gewoon een servicemededeling. Maar voor zo-nu-en-dan-reizigers zoals wij, valt dat niet eens op. Wij zijn blij als ze ons willen vervoeren. Leuk weekendje en de catering was weer prima, Lars! Ik heb een heleboel spullen geproefd, die we niet dagelijks krijgen en soms niet eens kennen. Maar dan krijg jij bij ons wel weer boerenkool met worst of hutspot, oké….?

Morgen gaan we voor een miniweekendje naar Utrecht. Het nuttige met het aangename verenigen. L-rs z’n huis is meer dan honderd jaar oud en heeft last van tocht zo hier en daar. Daar gaan we wat aan doen door wat met gordijnen en tochtslangen te knutselen en daar zijn moeders wel handig mee.

Maar we gaan vast ook nog wel even de stad in. Altijd leuk in Utrecht. We laten de auto thuis en gaan met de trein. Geen zorgen over ingetikte ruitjes en dat is wel zo rustig. Hoewel ze er hier in Apeldoorn ook wel wat van kunnen, maar toch iets minder.

En dan zondagmorgen fijn naar Vredenburg voor een concert. Een mooi Russisch programma met onder andere het 4e pianoconcert van Rachmaninov. Dus ons hoor je dit weekend niet klagen……..

We waren vanmorgen bij vrienden van wie de buren van groot uitpakken houden waar het kerstversiering betreft. Het buurhuis hangt van binnen en van buiten vol met lichtslangen, al dan niet gekleurd of knipperend, rendieren, lantaarns en kerstmannen. Het zijn liefhebbers.

Nou had de buurvrouw voor ’n prikkie een kerststal op de kop getikt. Dat vond ze wel stemmig tussen al dat geknipper. Alleen het bijbehorende verhaal kende ze niet zo. Ja, Jezus moest in de kribbe, maar voor de rest kwam ze onze vriendin halen, want “jij bent katholiek opgevoed dus jij weet waar ze allemaal moeten staan en wie het zijn”. “Ik mis de ezel”, zei de deskundige.”Die moet nog drogen, want z’n poot was gebroken”, zei buurvrouw. Voor een prikkie, dan krijg je dat.

Maar onwetendheid rond het kerstgebeuren zal mijn kleinzoon niet overkomen, want hij zit op een christelijke school. Niet zozeer uit principiële overwegingen, maar zijn ouders kozen voor de “buurtschool”, waar alle buurtkinderen heen gaan, omdat je dan al je vriendjes bij de hand hebt. Ik vind het een verstandige keuze, zeker om die reden. Bovendien denken mijn dochter en schoonzoon, dat er misschien meer op de normen en waarden wordt gelet. (Moet je mijn stukje van gisteren even buiten beschouwing laten!),

Vroeger hadden wij een christelijke kleuterschool tegenover ons huis, zodat ik, als ik gewild had, onze kleintjes zo over het hekje had kunnen zetten. Maar de school had zó’n duidelijk stempel, het gezang dat elke morgen uit de ramen kwam was zó niet-kinderlijk en de juffen zó van het frikkerige type, dat ik het er graag voor over had om 4 x per dag 10 minuten heen en 10 minuten terug te lopen naar de openbare kleuterschool, die ook nog eens “De Bijenkorf” heette. En dat wás het ook, voor die tijd al zeer multicultureel en erg gezellig met z’n als een honingraat geschakelde klassen. Ze hebben het er leuk gehad, onze kleuters.

Als mijn kleinzoon net in bed ligt en nog niet kan slapen, krijgen zijn ouders via de “intercom” (een babyfoon kun je dat op zijn leeftijd niet meer noemen!) alle geleerde liedjes te horen. Zo tegen de kerst zijn dat er nogal wat natuurlijk. Dat moet ook, want volgende week is de kerstviering in de kerk, waar de hele school aan mee doet. Ook de moslimkindjes, denk ik, want daarvan hebben ze er ook veel op school.

Mijn dochter vroeg of ik mee ga. Natuurlijk ga ik mee. Kom ik ook weer eens in een kerk, want dat is lang geleden. Maar vooral om de devotie van mijn kleinzoon te zien. Hij weet al dat hij met een waxinelichtje in een glazen potje door de kerk moet lopen. Een soort Sint Maarten eigenlijk, dacht ie zelf. Moet kunnen, maar waarschijnlijk zal hij het snoepgoed er dan zelf bij moeten denken, ik weet niet, hoe dat tegenwoordig gaat. Wij kregen een sinaasappel vroeger. Maar snoeperig wordt het in ieder geval………

Scholieren op het al dan niet platte land fietsen heel wat af. Middelbare scholieren helemaal. Als je op een verjaardag of zo het onderwerp “fietsen naar school vroeger” aansnijdt, dan krijg je verhalen te horen over de wind, die áltijd tegen was, het regenpak, dat je wel bij je had, maar nooit aantrok, dat stomme ding, over gladheid, sneeuw en kou, kortom over áfzien! En onderweg gebeurde er ook nog wel eens wat. Gestoei, met de sturen in elkaar, valpartijen met belanden in greppel of sloot. Wat ben ik blij, dat ik al dat gedoe van onze eigen schoolgaande fietsers nooit van dichtbij heb hoeven aanschouwen.

Nou stond er vanmorgen in de krant, dat scholieren op het fietspad tussen Elspeet en Nunspeet, dat door het bos loopt, regelmatig met elkaar in de clinch liggen. Het is een 2-richtingen-fietspad en die lui komen elkaar op dat, misschien wel wat te smalle, pad dus tegen. En als je weet hoe scholieren doorgaans fietsen, met minstens drie naast elkaar, dan is zo’n fietspad al gauw te smal.

Maar dat allemaal daargelaten is het bovendien nog eens zo, dat de ene groep op een reformatorische middelbare school zit, terwijl de andere onderwijs geniet met een protestants-christelijke saus. Dan kun je elkaar kennelijk niet zomaar ongestoord passeren op de weg naar dat onderwijs, maar gaat op de vuist. De directeur van een van de scholen zegt, dat dat in zijn tijd op de middelbare school óók al zo was dus is er niks nieuws onder de zon. Maar nu haalt het de krant in het kader van de kerstvrede en de normen en waarden.

Er moet dus een oplossing komen, maar eerst krijgt de provincie de schuld van de ongeregeldheden. Het staat er echt: “De provincie geeft aanleiding tot verkeerd gedrag”. Want er is geen tweede fietspad aan de andere kant van de weg en dat moet er snel komen, zegt men, want dat is de allerbeste oplossing. Een nieuw fietspad van “maar” 10 kilometer. Bovendien gaat de politie extra patrouilleren langs de fietsroute van de jongelui. En wij maar mekkeren over de moslims.

De aller-aller-állerbeste oplossing lijkt mij, dat die kinderen met z’n allen, liefst samen met hun ouders, maar eens “hervormd” moeten worden. Oh hemel, dat is dan weer een ándere religie, hè? Of is protestants-christelijk en hervormd hetzelfde? Nou ja, ze bekijken het maar. Binnenkort is het kerstvakantie. Dat geeft rust in de kerk.

Voor de meesten van die kleuters is het trouwens maar een kwestie van een paar jaar vechtfietsen, want het gaat nu om leerlingen van de eerste twee leerjaren. In de hogere klassen worden ze met bussen vervoerd naar een christelijke leerfabriek in Apeldoorn. Dat scheelt agressie, want dan hoeven ze niet meer zo’n onchristelijk eind te fietsen………

Morgen ga ik de kerstboom vast neerzetten, denk ik. Aan de overkant van de straat zie ik dat mensen ‘m dit weekend al hebben neergezet en dat staat erg gezellig nu het zo vroeg donker is.

Ik probeer qua tijd altijd een beetje ’n gaatje te houden tussen Sinterklaas en Kerst, omdat ik de sfeer van het ene feest toch wel hemelsbreed vind verschillen van het andere. Maar heel Nederland is al vol met kerst, in de winkels, in de straten, de radio heeft het kerstrepertoire al uitgebreid uit de kast dus waarom zou ik wachten tot de volgende week? Gezelligheid kent geen tijd.

En ik hou wel van dat kerstgefrutsel. Ik ben kerstberen aan het maken voor mijn kleinzonen en daar heb ik ook nog een middag “kerstkoekjes bakken” mee afgesproken. Dus ik kom wel in de stemming, hoor!

Onze dochter en schoonzoon, die sinds een week of zes een jong katertje hebben, mailden me bovenstaande foto. Kees vindt hun kerstboom gewéldig! Ze hadden er vanwege de kinderen toch al allemaal onbreekbare spullen in, maar dat komt nu wel érg goed uit bij de combinatie Kees en kerstboom…….!

‘k Moet weer effe zeuren, hoor! Over de reclame, ja. De C1000 heeft rond deze tijd van het jaar altijd reclamespotjes om hun waren aan te prijzen, die speciaal gericht zijn op de eetfestijnen met Kerstmis. Vorig jaar hadden ze die dure kooktermen, waar de mensen geen raad mee wisten en die ik toen heel geestig vond.

Maar gisteravond zag ik de nieuwste lichting. Een familie, gezeten aan het kerstdiner. Moeder vertelt wat het voorafje is: zalm op een bedje van komkommersla, een andere mevrouw, zeker een tante of zo, vertelt over de lamskoteletjes, vader prijst de wijn aan en oma vertelt wat ze als toetje hebben: tarimesoe. Dat verhaspelt ze dus. Dat doen oma’s als ze het niet zo goed weten. Ze wordt verbeterd door haar kleinkind van 10: “neééééh, oma! Tiramisu!”. Nou, oma staat dus weer mooi voor gek. Weet zij veel! Zij is van de custardvla, de griesmeelpudding met bessensap en de maizenapap.

Het valt me op, dat oma’s wel vaker gebruikt worden in een dergelijke rol. Opa’s nooit! Oma zit chagrijnig achterin de auto bij die “Even Apeldoorn bellen”- reclame met die leeuw bovenop het dak en de kroon spant die reclame van Kraaykamp jr. met die halfzachte oma (die hij zelf speelt) met die Koopmans pannenkoekmix, die je moet shaken. Het is gewoon niet leuk!

Oude mensen voor gek zetten. Had je met meneer Frits eens moeten proberen. Oh, maar dat was een ópa, natuurlijk…….