Gezellig, hoor, zo’n uitvaartbeurs in Arnhem, bezocht door duizenden levende mensen met belangstelling voor wat er allemaal kan als het einde daar is. Best wel goed, dat er niet zo’n taboe meer is rond dit soort zaken, maar ik hoef er niet naar toe.

Wel las ik er over in de krant. Er stond bijvoorbeeld een aardige foto in van een man die, met een ‘doe-het-zelf-kist’ op een karretje achter zijn fiets, door de stad reed. Doe-het-zelf: zuinigheid met vlijt, daar hou ik wel van. Die spullen zijn allemaal al duur genoeg.

In het artikel stond ook, dat er een mevrouw op de beurs stond met ‘uitvaarttextiel’. Hoef je niet meer in je zondagse pak of jurk, maar kun je je in doeken laten wikkelen. Daarna kun je op een bedje van wilgentakken worden gelegd.

Het klinkt heel ludiek allemaal, maar waarom moet ik nou gelijk aan een restaurant denken? Daar hebben ze het op de kaart altijd over gerechten, geserveerd ‘op een bedje van veldsla’ en zo. Ik vind die wilgentakken wat moeilijk te verteren. Nou ja, doe mij voorlopig dan maar dat bedje veldsla…….!

Bovenstaande kreet is van Midas Dekkers, de bioloog, en dat vind ik wel een olijk type. Eens heb ik zijn boek “De larf” van Lars voor mijn verjaardag gekregen. Hij heeft toen een uur in de rij gestaan om het door Midas te laten signeren en dat vond ik leuk. Hij is inmiddels zestig, Midas, en ik las een interview met hem naar aanleiding van zijn nieuwste boek “Lichamelijke oefening” over de onzin van het sporten. Dat vindt hij het namelijk: onzin.

Hij heeft het dan niet over mensen, die hun hele leven al sporten en daar veel voor over hebben, maar met name over de sportschool, het joggen en over hardlopen dat je na je veertigste ineens vindt te moeten gaan doen.

We moeten ons richten naar de natuur, zegt hij. “Kalfjes in de wei huppelen en dartelen, terwijl oude koeien maar een beetje sloom staan te staan. Als je ouder bent dien je je te gedragen naar je leeftijd. De gedachte dat je na je veertigste nog zou moeten hollen, zou niet meer bij je op moeten komen, tenzij je de tram wilt halen of omdat er een leeuw achter je aan zit”. Daar zou iets in kunnen zitten.

“Als je een man bent en je hebt een midlifecrisis, neem dan een jong ding. Dat helpt beter dan rondhollen in een paars pak”. Wat je als vrouw moet met zoiets, daar heeft de heer Dekkers het niet over. Van de week zag ik op de televisie, dat het één van de taboes is: een oudere vrouw met een jong ding. Ik zou wel eens willen weten wat ie daarop te zeggen heeft.

Ik ben het wel helemaal eens met zijn stelling: “Het is belachelijk om normale ouderdomsverschijnselen te verwarren met een ziekte die bestreden moet worden”. Oké, wij zeggen ook wel eens tegen elkaar als je na een dag in de tuin of na het uitmesten van zolder of schuur ’n beetje stram je bed uitkomt : “Ouderdom komt met gebreken!”, maar dat zijn het niet, meer ongemakken die best meevallen en na een dag weer over zijn. Als je tenminste verder niet uitgebreid gaat joggen.

“Als jonge mensen zich als oude mensen gaan gedragen, zijn ze gek”, is ook zo’n Midas-uitspraak, “maar als oude mensen zich als jongeren gedragen, vinden we dat normaal”. Ik krijg, omdat ik waarschijnlijk in een of andere database zit, altijd van die modeblaadjes toegestuurd. “Voor de rijpere vrouw”, zal ik maar zeggen en daar erger ik me aan. Ik hoop de nodige zelfkritiek te hebben waar het mijn kleding betreft. Maar ik wil dat wel graag zelf bepalen en wens niet in een hokje gestopt te worden.

Gééstelijk jong te zijn en te blijven lijkt me belangrijker eigenlijk. Daar jog ik heel wat voor af, dat wil je niet weten. Dus geen geestelijke bloemetjesjurk voor mij, hoor! En o ja, ik hoef ook geen jonge god. Mijn ouwe Zeus ( met baard zelfs!) voldoet nog uitstekend…….

Omdat het de laatste dagen nog zulk lekker weer is ben ik veel buiten bezig geweest. De bloembakken met geraniums, die ik laatst heb opgehangen aan de zijkant van het huis om het straatbeeld een beetje op te fleuren, begonnen dusdanig af te takelen dat ze toe waren aan een metamorfose. Ze hebben het fantastisch gedaan deze zomer, hitte en extreme nattigheid goed doorstaan. Ik heb de bloeiende takjes er af geknipt en de rest weggedaan. De geraniumkwekers moeten ook leven.

Intratuin had buxus in de aanbieding en met wat rodebessenplantjes, klimop en een paar denneappeltjes vul je daar mooi een winterbestendige bak mee. En dat zes keer. Hoewel minder kleurig dan met die geraniums staat het toch wel weer aardig. Op naar de kerst………

Er is in Apeldoorn een aanrander actief, waar de politie driftig naar op zoek is. In de vroege ochtenduren belaagt hij vrouwen, die op weg zijn naar hun werk. In de omgeving van het Lukasziekenhuis valt hij medewerksters lastig en ook heeft hij het voorzien op vrouwelijk personeel van de Belastingdienst. Wat hij doet is de vrouwen over hun rug en billen aaien en als ie de kans krijgt grijpt hij de borstpartij.

Er is veel onrust onder de dames en de werkgevers hebben al extra surveillances ingesteld en geadviseerd niet alleen te fietsen. En er is nog geen goed signalement van de man, ze weten alleen dat hij ‘getint’ is. Ze hebben dus niet veel.

Er stond in de krant een artikel met tips voor als vrouwen met hem te maken krijgen. Opgesteld door de politie samen met een ‘weerbaarheids’docente van een sportschool. Je moet ‘m laten schrikken, zeggen ze. Hem niet in z’n gezicht sláán, maar spúgen! Daar schrikt hij van en gaat dan over z’n gezicht wrijven en onderwijl kun jij ‘m dan smeren.

Je kunt ook je fiets tegen hem aangooien, waarbij opgemerkt werd, dat je maar zuiniger op jezelf moet zijn dan op je fiets. Die kan wel tegen een stootje. Verder moet je hem slaan met alles wat je maar in handen hebt. Tassen, sleutelbossen, ’n paraplu, je mag ‘m raken.

Wat die paraplu betreft: die moet je proberen tussen z’n benen te krijgen en dan flink omhoog meppen. Dat vindt hij niet leuk voelen. En je mag niet steken met de paraplu, zegt de politie. Dat is strafbaar. Dus meisjes, word je aangevallen door die eikel: eerst goed nadenken of wat je terug doet wel mág, hoor! Anders ben je dubbel de pineut. En kijk dan meteen even hoe hij er uit ziet, want een signalement is toch wel handig…….

Deelde Cockie vorige week haar deurmat met een slak, wij doen dat met een kolonie paddestoeltjes. Waarschijnlijk omdat er in dit huis veel wordt gezwamd…….

Nou lees ik toch in de krant, dat ouderen, die in het buitenland wonen, gemiddeld anderhalf jaar langer leven, dan de aow-ers die in Nederland blijven! En nu zit ik me hevig af te vragen: zou ik willen verhuizen naar over de grens om er anderhalf jaar bij te krijgen? Want je gaat er toch over nadenken waar dat langere leven vandaan komt.

De zon, daar verkassen veel mensen voor. Minder stijve botten en spieren, dat zou kunnen. Maar in een land wonen, waar áltijd de zon schijnt, ik zou er ongelooflijk lui van worden. Dat is niet gezond. En ik weet het niet, ik zou ook het wisselen van de seizoenen erg missen.

Ik hou van de zon, hoor, maar ook best van de gezelligheid in de winter, dat gefrutsel met sinterklaas en kerst en zo. De kachel aan, ’n lekker warm huis. Als de winter niet te lang duurt dan, want ik loop ook in februari alweer te speuren in de tuin en ben dan erg blij met de eerste sneeuwklokjes en dat de lente er weer aan komt. Dat heb je niet in een altijd-zon-land. En de verkleuringen in de herfst, ook zo mooi.

Ik heb een zus in Australië. die aan de zogenaamde ‘sunshinecoast’ woont. Ze was begin vorig jaar hier en vond het práchtig al die sneeuw die we toen hadden, maar was o zo blij, dat ze weer terug kon naar de Australische zomer. Ze kan hier niet meer leven, zegt ze, zonder de zon. Het is maar net wat je gewend bent.

Wat ik wel altijd opmerkelijk vind is dat al die ouwe Hollanders in den vreemde, wel graag Hollandse voorzieningen willen. Hele nederzettingen in Spanje met Hollandse dokters en zo. En zich dan ergeren aan de locale ‘mañana’-mentaliteit, dat kost je toch ook jaren van je leven? Zouden ze dat bij dat onderzoek wel hebben meegerekend?

Ik blijf wel zitten waar ik zit. Als ik tijd van leven heb en de kroonprins gelijk krijgt met z’n waterdoemdenken wonen we over een poosje niet ver van het strand van Amersfoort en aan het klimaat verandert ook nog wel wat ten behoeve van eventuele stijve botten en spieren. En anders maar aan de glucosamine. Dat is goedkoper dan naar Spanje verhuizen en anderhalf jaar is toch eigenlijk ook niet de moeite…….

We hebben een berk in de tuin, die zo ongeveer 14 meter hoog is. Hij komt dus ruim boven het dak van ons huis uit. Hij staat ook te dicht op de grens met de buren. Als ze de ‘rijdende rechter’ er bij zouden halen hadden we geen schijn van kans. Deze zomer heeft ie langdurig vreselijk veel zaadjes laten vallen. We moesten er soms zelfs de parasol voor opzetten, ook als er geen zon was, als we buiten koffie dronken, want anders dreef er van alles in je kopje. Bovendien vond je die dingen tot in je bed als er een raam open stond.

We hebben dus besloten dat ie weg moet. De buren zijn blij en willen zelfs wel een kleine bijdrage leveren in de kosten van verwijdering. Iets dat ze eigenlijk helemaal niet hoeven doen, want het is onze boom. Wel een erfenis van de vorige bewoner van ons huis. Volgens de buurman ging die op zondagmiddag wandelen in het bos en nam dan ‘stekjes’ mee, die hij vervolgens op verkeerde stekken in zijn tuin zette. Zo is deze berk ook aan zijn lengte gekomen, nadat we eerder al twee van zijn soortgenoten en een Amerikaanse vogelkers hadden verwijderd toen we hier kwamen wonen. De man had weinig toekomstvisie. Bonsai zou een aardiger hobby voor hem zijn geweest.

We hebben een vrij kleine tuin dus even omzagen en dan “van ónderen!” roepen is er niet bij. Hij moet in stukken naar beneden en er moet een professionele klimmer in. Er zijn in deze regio veel boomgerelateerde bedrijven dus we hebben er een paar offerte laten maken om te kijken wat dit karwei zo ongeveer gaat kosten. Dat blijkt nog niet mee te vallen, maar een doe-het-zelf- of beunhaasklus is het bepaald niet. Er zitten zelfs verzekeringstechnisch letterlijk haken en ogen aan.

Het enige voordeel dat we hebben is, dat er geen kapvergunning hoeft te worden aangevraagd, want de berk heeft wel lengte, maar is verder qua dikte een slank type. En met die dikte rekent de gemeente.

We wachten nog één offerte af van de firma “Lumber Duck”. Ik vind die naam wel lekker stoer klinken en de man die kwam kijken was zelf ruim twee meter, een bóóm van een vent, en dat schept wel vertrouwen.

En dan nemen we de beslissing wie hem mag omzagen. De buurman moet dan nog wel even zijn mezenkastje er af halen, want dat had hij aan onze boom getimmerd omdat hij er dan zo’n leuk uitzicht op had als ze zaten te eten in de keuken. Tja, die observatiepost is ie dan kwijt. Elk voordeel heb ze nadeel, of was het nou andersom……?

Omdat we nogal van de opruimrige zijn de laatste dagen, heeft het Kringloopcentrum ons deze week al drie keer gezien. Ze beginnen ons daar al te kennen. Er was nogal wat serviesgoed af te leveren vanwege ons nieuwe servies, er waren wat vreselijk in de weg staande oude computerspullen, maar ook nog een, in zeer goede staat verkerend, wit bureau met hele handige boekenplanken aan de zijkant. Leuk bureau, maar bij ons overcompleet.

Om het ding goed te kunnen vervoeren leek het ons handig om hem uit elkaar te halen. De schroeven hadden we keurig in een zakje gedaan en dat met een plakbandje aan het tafelblad bevestigd. We werden er echter mee naar “de stort” verwezen, want het was “hout” en het verband tussen de onderdelen als zijnde een meubel werd niet gezien. “Zo zijn de regels, we mogen het zo niet aannemen!”, zei de Kringloopmedewerker.

Nou, dat vonden we eeuwig zonde van zo’n goed ding, dus we namen ‘m weer mee naar huis. Op het terras hebben we hem weer in elkaar geschroefd en vanmiddag hebben we het weer geprobeerd. En wat wáren ze d’r blij mee, zeg! Zo’n handig bureau! En die plankjes, geweldig! Bedankt, hoor!

Nu voelen wij ons de Salvation Army voor zielige afgedankte bureautjes, die nog helemaal goed zijn. En die een arme aankomende student (je weet wel, zo een, die niet z’n OV-jaarkaart zogenaamd “verliest”) nog goed van pas kan komen en door zijn studie heen kan helpen omdat z’n bureau in ieder geval niet veel heeft hoeven kosten.

Kringloop, pijler van de economie…….

Er is heel wat commotie over het kind, dat Madonna wou adopteren, inpakken en meenemen uit Malawi. Dat kan ik me voorstellen. Ten eerste omdat ze voor deze mevrouw gewoon even de Malawiaanse (hemel, ik lijk Cruyff wel!) wet hebben verbogen en ten tweede omdat e.e.a. toch wel heel erg lijkt op een publiciteitsstunt.

Dat ze het kind een goed leven wil geven neem ik wel aan, maar waarom moet dat in Engeland? Waarom probeert ze niet de kranten te halen door een heel kindertehuis te ondersteunen in Malawi, als ze dan toch iets wil doen voor de arme kindertjes?

Het jongetje is inmiddels al in Engeland aangekomen, las ik. Het heeft gereisd onder begeleiding van twee leden van de Madonna-crew dus moeders was er zelf niet eens bij. Er zal ook wel een crew zijn, die voor het kind zorgt, want mammie is nogal uithuizig.

Adoptie van kansarme kinderen is nogal een hype bij beroemdheden. Vroeger al had je Josephine Baker, die een hele kinderschaar had in alle kleuren en maten. Mia Farrow had er ook een heel stel, maar bij haar ging pa er met de oudste adoptiedochter vandoor. Zo zie je maar wat er van kan komen. Een heleboel kindjes tegelijk steunen met je showbizz-miljoenen lijkt mij dan nuttiger. Minder show ook…..

Vanmorgen hoorde ik de brievenbus klepperen en meteen sprintte ik naar het raam om naar de postbode te kijken! Met spanning had ik uitgekeken naar zijn komst, want wow!, vandaag zou hij immers z’n nieuwe outfit aan hebben!

“TPG-post wordt TNT-post” stond er deze week paginagroot in de krant. Met een zich en publique uitkledende postbode, die het oude rode TPG-goed verwisselt voor het geheel vernieuwde oranje-zwart van het TNT-uniform. Nou, dat wekt verwachtingen bij de mensen, nietwaar?

Gróót was dan ook mijn teleurstelling! Oké, het jekkie had ie aan, maar verder een spijkerbroek en ook z’n fietstassen waren nog net zo rood als de vorige week. Dat halfslachtige gedoe, ik kan er niet tegen, hoor! Zeg dan niks……..