Van heggemus tot huismus en vice versa……

Wij zijn niet blij met een dooie mus dus hebben we weer een heel avontuur achter de rug om er een te bevrijden. En dat is niet de eerste keer. Ze vallen bij ons regelmatig van het dak, de mussen en dan niet aan de buitenkant, maar naar binnen in de luchtkoker van de keuken. Dat, terwijl we er nota bene een kapje overheen hebben laten zetten.

Het was dus gewoon weer eens een erg domme mus en bovendien zo klein, dat hij tussen het kapje door kan. Hoe dat precies zit, daar op ’t dak, dat weet ik niet, want ik zit daar nooit. Op de kast nog wel eens, maar daar gaat het nu niet over. We hoorden het beestje trippelen in de slang van de afzuigkap, die met een bocht zit aangesloten op die luchtkoker.

Omdat het erg zielig klonk allemaal, een beetje paniekerig ook, haalde onze zoon, bekend staand als een vogelvriend, de afzuigkap uit elkaar en trok de afvoerslang naar voren met de opening richting de openstaande keukendeur. Zo kon de mus zijn soortgenoten horen tjilpen ( we hebben er zo’n stuk of twintig in de heg wonen) en als ie slim was kon ie er nu zó uit. De slimheid deed zich in eerste instantie niet zo gelden. We hoorden wel, dat ie zich aan het verplaatsen was zo nu en dan en hij was in ieder geval al beneden, maar het duurde toch nog een hele tijd. Onze zoon fungeerde als klopgeest en eindelijk had de vogel toen door waar hij zijn moest.

Toen ie vrij was vloog hij in de kamer eerst tegen het pasgelapte achterraam, daarna tegen het eveneens erg schone voorraam en gelukkig kwam hij toen achter het gordijntje terecht en kon ik ‘m pakken. En ach, wat voelde ik z’n hartje tekeer gaan! Wat ’n stress voor zo’n vogeltje. Ik heb hem streng toegesproken, dat ie niet meer zo stom moest doen en hem toen buiten losgelaten. Gelukkig was hij onbeschadigd en vloog met ’n noodgang weg.

Als hij nou maar een beetje dánkbaar is, want toen moest die hele afzuigkap nog weer in elkaar gezet voor dat stomme beest! En nu zit er een heel stel mussen in de heg een hoop lawaai te maken. Zou hij het hoogste woord voeren en zitten opscheppen over z’n achtbaan-avonturen? Je weet ’t niet, ze lijken ook allemaal zo op elkaar, hè……


Uit, goed voor u…..

Gisteravond aten we weer eens bij de Chinees op de Loolaan. Dat was gezellig, onder meer door het uitzicht dat we hadden op het Apeldoornse uitgaansleven. In theater Orpheus speelt deze week namelijk “Ciske de Rat, de musical” en we zagen het publiek toestromen op weg naar “krèg toch allemaol de kolere”, de tophit van radio en televisie op dit moment. Er zijn weinig musicals commercieel zó gepusht als deze, zeg! Danny mag niet mopperen.

Wij ook niet, want het eten was érg lekker. We hadden ook ’n gezellige Chinese ober. Hóe gezellig, dat bleek toen ’n tweetal mannen het restaurant verliet en de ober ze uitliet. ’t Waren wel bekende klanten kennelijk, want hij vroeg: “Morgen weer aan ’t werk zeker?”. “Nou, hij wel, maar ik niet”, antwoordde één van de twee. Waarop de andere man zei: “Ja, je hebt nou eenmaal luxe paarden en werkpaarden….”. “….én hobbelpaarden”, zei de ober “goedenavond, heren…!”


Memories……

Toen ik vanmorgen even iets lekkers voor bij de koffie haalde zag ik ineens dat ze bij de bloemenafdeling van de supermarkt dahlia’s hadden! Ik heb iets met dahlia’s. Ze zetten me weer terug in mijn schooltuintje, dat dit stadse schoolkind in Amsterdam had en dat veel heeft bijgedragen aan mijn belangstelling voor bloemen en planten.

Ze zijn er in heel veel kleuren, dahlia’s, en verschillend van grootte ook. In onze schooltuin hadden we hele grote. Omdat iedereen weer een andere kleur had ontstond er op weg naar huis altijd een levendige ruilhandel, zodat je met een gemengde bos thuiskwam. Eigenlijk zijn het echte boerenbloemen ook, je ziet ze veel bij boerderijen. Ik kon er niet aan voorbij, hoor, dus nam ze mee.

Bij het afrekenen trof ik de man die ook de slijterij beheert. Hij is al wat ouder en zei: “Ach, dahlia’s! Die hadden we vroeger thuis in de tuin, net als die lange stakerige bloemen, kom, hoe heten die ook alweer?” “Gladiolen”, zei ik, want dank zij mijn schooltuintje heb ik er dus verstand van. “O ja, gladiólen! Vierdaagsebloemen. Die zie je ook niet veel meer in de tuin. Mijn vader had een moestuin met groente, aalbessen en krúisbessen!” Hij werd helemaal enthousiast.

“Dat heb je ook niet veel meer: dat mensen een groentetuin hebben. Zal wel te veel werk wezen. Ze hebben ’t allemaal veels te druk. Maar mooi, hoor, vroeger….”. Hij stond helemaal te dromen en dat allemaal naar aanleiding van een ouderwets bosje dahlia’s. En ik? Ik zwijmelde vrolijk met ‘m mee……


Hertenkamp…..

Er is weer eens verschil van mening over een kunstwerk in Apeldoorn. Het is een beeld, dat morgen moet worden onthuld, en waarvan de mensen, die het in het Beekpark voor hun deur hebben, zeggen dat ze het niet mooi vinden. Ze hadden liever bakken geraniums en een gebeeldhouwd bankje gehad. Nu is het Beekpark omringd door appartementengebouwen waar vaak mensen wonen die wel een goede verhouding hebben met hun bank, dus dat verklaart misschien wel wat.

Het is op zich een beeld met humor. Maar die moet je wel zien natuurlijk. Dat is altijd met kunst: je moet het aardige er in zien. Een jager, die een dansje maakt met een hert. Een jager en een hert, het hoort allebei wel bij Apeldoorn, hoe je ook over jagers denkt. Het is kunst en ook daar zijn de meningen nogal eens over verdeeld. Het aardige van dit beeld vind ik, dat je in ieder geval kunt zien wat het voorstelt. Dat is ook wel es anders. En dat het hert behoorlijk wat groter is dan de jager en in deze setting eigenlijk de sterkste is van de twee, dat vind ik ook wel een leuk idee.

Kunst in een stad wordt bekostigd van gemeenschapsgeld. Dus een béétje inspraak van de bevolking zou wel aardig zijn, hoewel dat dan weer een gebed zonder eind wordt omdat smaken verschillen. En was er nou maar niet zovéél geld mee gemoeid, maar dat is wel zo. Ik las in de krant dat de gemeenten overal in ons land geadviseerd wordt een speciale post in hun kunstbegroting op te nemen voor het verwijderen van dure kunstwerken, die de inwoners niet aanstaan. Het verwijderen kost soms zo ongeveer evenveel als het hele kunstwerk. En de kunstenaar moet ook nog financieel getroost worden in zo’n geval.

Ik weet nog dat we pas in deze wijk woonden en dat er aan de Laan van Zevenhuizen een kunstwerk werd geplaatst van Evert Strijbos. Dat schijnt een kunstenaar te zijn van internationale faam, hoewel ik ‘m niet ken, maar ik ben dan ook een cultuurbarbaar qua beeldenwerk. Dat waren pylonen, die een dusdanig fallus-achtig uiterlijk hadden, dat de buurt de sexuele opvoeding van hun kroost liever anders regelde. Men vond het lelijk en niet kunnen. De gemeente deed niets aan de bezwaren, maar de bewoners wel. Ze hebben het werk op een nacht gesloopt. De gemeentelijke verontwaardiging was groot, maar het was wel weg. Die kosten hadden ze tenminste bespaard. Waar het nu is? Geen idee. Terug naar de maker misschien.

Deze zomer hadden we langs de Laan van Zevenhuizen weer een kunstproject: ’n één kilometer lange bloemenstrook. Allerlei veldbloemen en kleuren: klaprozen, korenbloemen, margrieten, gele boterbloemetjes ertussen, hardstikke leuk. En het bloeit nog steeds. Die strook had iemand verzonnen, maar de rest: gewoon natuurkunst, hoor! Als de natuur niet gewild had was er van het hele project niks terecht gekomen. Duur zal het niet geweest zijn en die kunst is van ons allemaal en door de afdeling groenvoorziening te verwijderen en die zit al in de begroting…….

**Update:

Mét medewerking van een jachthoornblazer is het beeld nu dus officieel onthuld. Nu kun je het hert ook eens van een andere kant bekijken. Of ie ’t léuk vind, dat dansje……En hé, zie ik daar op de achtergrond geen bakken geraniums?…..

Update 2: De kunstenaar die de weggehaalde pilonen maakte heet trouwens geen Strijbos, maar Strobos. Ik moet het wel goed vermelden natuurlijk. Kreeg gelukkig ’n tip van een deskundige……


Sport……!

Omdat sport in het algemeen mij interesseert zag ik van de week met belangstelling een samenvatting van de WK-rugbywedstrijd New Zealand tegen Frankrijk. Het was kennelijk ook een belangrijke wedstrijd, want het stadion zat bómvol schreeuwende mensen.

Rugby is een weinig zachtzinnig spelletje. Dat wist ik eigenlijk al, want bij ’n kantoor waar ik gewerkt heb was een jongen die er aan deed. De maandagmorgens dat hij niét op krukken naar z’n werk kwam waren te tellen en beschadigd was ie altijd wel ergens. Hij was dus goed. Hij is er door de chef wel eens op aangesproken. Of hij niet liever ging schaken of zo. Nee dus, hij vond het gewoon leuk.

Voordat deze wedstrijd begon deed de New Zealandse ploeg een haka, ’n soort agressieve rituele dans met woeste kreten van Maori-oorsprong om de spelers in de goeie stemming te brengen. Nou, dat lukte uitstekend, ze keken allemaal zeer wild uit hun ogen.

En ook de Fransen hadden er profijt van, want die roken bloéd na deze voorstelling! Het publiek was uitzinnig van de opgefokte spanning. Ik vond het heel eng. De Fransen hadden trouwens deze Neanderthaler in de ploeg dus die paste sowieso wel in het sfeertje!

De wedstrijd werd in Cardiff gespeeld. Maar sjonge, het was een heel verschil met het keurige spelletje cricket, waar wij in de vakantie langs kwamen. Daar bleven de witte broeken wel schoon. Maar hoe dan ook: sport verbroedert. Zeggen ze.

In vergelijk met voetbal zijn er trouwens wel leuke verschillen, hoor, met rugby, want er mág veel meer! Je mag de bal (wel ’n beetje ’n rare!) gewoon in je handen houden en er mee weglopen, zware bodychecks zijn zonder meer toegestaan en je tegenstander naar de benen grijpen en onderuit halen, waarop je met z’n allen op een kluitje gebukt een time out kunt staan houden, dat levert je allemaal gejuich van het publiek op. En tenslotte mag je de bal tussen twee joekels van palen doorschieten die mijlen van elkaar staan en niet eens ’n netje hebben! Ik zou ’t wel weten als ik voetballer was….maar of rugbyers ook zo’n goeie CAO hebben….?

* Frankrijk won trouwens. Vraag me niet met hoeveel, ik was te verbaasd…..


Dieren-maar ook mensenleed…..

Als je lid van de Dierenbescherming bent of je zelfs hebt aangesloten bij de Partij voor de Dieren, dan heb je het in deze dagen moeilijk, dat kan niet anders. Je wordt verscheurd door twijfels. Ook de sportvelden, campings en particuliere tuinen hier op de Veluwe worden verscheurd door de wilde zwijnen en veranderd in gebieden, waar tanks zonder rupsbanden doorheen lijken te zijn gegaan.

Gisteravond zag ik op de tv een campinghouder, die het janken nader stond dan het lachen. Tientallen duizenden euro’s schade aan bedrijven die het moeten hebben van hun ligging in een natuurgebied. Een afzetting zou van gewapend beton moeten zijn in plaats van het gebruikelijke gaashek om de beesten tegen te houden en daar is weinig natuurschoon aan te bekennen.

We zagen trouwens gisteravond in een tuinprogramma op de BBC hoe ze in Engeland afscheidingen maken. Een soort vlechtwerken van hele dikke takken, die dan ook weer uitlopen en zo een hele stevige ondoordringbare groenwal vormen. Er zijn daar bedrijven die speciaal voor dat doel struiken met van die dikke rechte stammen kweken. Het is even werk maar dan heb je ook wat. Het ziet er heel natuurlijk en milieuvriendelijk uit en daar zouden die zwijnen niet doorheen komen.

Maar ja, dat is in Engeland. Ik weet niet of ze het hier zo zouden kunnen doen. Ze hebben daar meer bomen, struiken en vooral meer ruimte en misschien minder wilde zwijnen. Maar die groene wallen geven wel dat mooie “patchwork” landschap.

Die zwijnen bij ons worden ook nogal eens aangereden op de 80-kilometerwegen hier in de buurt, waar ook niet altijd 80 kilometer wordt gereden, dat moet gezegd, maar het is natuurlijk zonder meer zielig om als zwijn zo aan je eind te moeten komen. Het is uiteraard ook niet ongevaarlijk voor mensen zoiets. Nu zijn er dan toch afspraken met Staatsbosbeheer. Men gaat maar wat ondernemen om er een aantal af te schieten. Er zijn er gewoon te veel, dat was bekend

Trouwens, Menno Nicolai heeft last van mollen. Niet in zijn gazon, maar in zijn grasveld. En als er één dierenvriend is, dan is het Menno toch wel. Op de verkiezingslijst gestaan voor de PvdD, kun je nagaan. Zelfs hij roept: “Dood aan de mollen!”. Dan ben je toch behoorlijk in verwarring als dierenbeschermer.

In de reacties kreeg hij wel tips om zijn mollen te bewegen een andere locatie op te zoeken met hun familie. Dan zouden ze niet dood hoeven. Als dat lukt dan zwijnen de mollen. Maar ze zullen toch heel wat zwijnen moeten mollen, ben ik bang…….


Naamplaatje….

‘k Kreeg van onze dochter nog een verlate vakantiefoto. Hier waren we in augustus met de hele familie. Hoe het jongetje heet laat zich raden! Alleen is hij niet zo heilig……!


Hangoudere…..

Jacq van lief dagboek wordt, zo schrijft ze, vaak aangezien voor een medewerkster van de winkel of instelling waar ze zich op een bepaald moment bevindt. Dat vindt ze opmerkelijk. Door mijn leeftijd zal mij dat niet zo snel overkomen, want ik zie er wel uit als iemand die weinig meer uitvoert, ha, ha!

Maar tóch zou het me best kunnen gebeuren, want ik heb een andere afwijking in winkels. In kledingwinkels bijvoorbeeld raap ik áltijd de van hun hanger gegleden kledingstukken op van de grond. En er ligt nogal eens wat, want die frutselige topjes, met spaghettibandjes met name, en die bloesjes en jurken met van die gladde stofjes hebben weinig houvast aan het hang- en sluitwerk. Maar ik kán er gewoon niet aan voorbij lopen en ze laten liggen.

Dus sta ik ze netjes terug te doen in de rekken, terwijl mijn man als ie er bij is geduldig staat te wachten tot ik klaar ben met mijn uitsloverij. Want dat vindt hij ‘t. In de supermarkt heb ik ’t ook. Uit het schap gevallen zakken kattengrit, doosjes die niet meer in gelid staan of zelfs gevallen zijn, doordat iemand per se het achterste doosje moest hebben, potjes die bij de verkeerde soort staan: onbezoldigd bemoei ik me ermee.

Het is een afwijking, ja. Maar ik moet zeggen dat ik er thuis weinig last van heb. God zij dank……


De keuringsdienst….

Mijn rijbewijs moest worden verlengd. Niks bijzonders, maar omdat ik vorig jaar een door de wet bepaalde leeftijdsgrens ben gepasseerd, vertrouwen ze me niet zonder meer en moest ik vandaag even laten zien of en hoe ik nog functioneer op m’n ouwe dag. Nou vind ik dat helemaal geen verkeerde regeling, hoor, je kunt met bejaarden niet voorzichtig genoeg zijn. Die gaan in de loop van de tijd misschien van alles mankeren en in hoeverre dat hun rijstijl beïnvloedt daar zijn ze zelf meestal niet zo kritisch op. En dat moet wel even duidelijk zijn natuurlijk.

Dus toog ik vanmiddag naar het gebouw van ZorgSaam, de kruisvereniging, om me door de daar aanwezige arts te laten keuren op gebreken. De dokter was zelf al een oudere man, die, leek mij maar zo, deze baan vervulde om na een drukke praktijk als huisarts toch niet helemaal uit de running te zijn en ook nog tijd over te houden voor de golfclub.

We hadden het heel gezellig samen en dat was opmerkelijk, want ik was thuis helemaal de tijd vergeten dus ik was hartstikke te laat voor de afspraak ook nog. Hij zat er niet mee. “Maar ik had eigenlijk al met mijn vrouw afgesproken”, zei hij “dus een bloemetje of ’n taart zou aardig zijn”. De toon was meteen gezet en dat was leuk.

Mijn medische verleden werd even doorgespit, hij bekeek met belangstelling mijn meegebrachte medicijnen, “hé, dat heette vroeger anders! Mag ik de bijsluiter van u hebben? Dan heb ik wat te lezen bij de open haard vanavond”. Mijn ogen werden met en zonder bril getest, uiteraard ging mét beter dan zonder, maar het was meer dan voldoende om nergens tegen aan te hoeven rijden en het meegebrachte bodempje ochtendwater (wat een gedóe is dat ’s morgens als je net wakker bent, zeg!) was van uitstekend gehalte.

Toen nog even mijn bloeddruk, die ook “niet gek voor uw leeftijd” was en moeder was weer klaar voor jaren. Ik weet niet eens hoeveel jaren precies, vijf geloof ik. Het aanvragen van een nieuw rijbewijs is me toch een administratie als je zo oud bent als ik! Dat kan ik je nu alvast vertellen. Ik moestnaar het gemeentehuis, waar de medewerkster een la opendeed, er een formulier uithaalde, op de balie legde en zei: “Zo, dat is dan € 19,90”. En dat is dan je Eigen Verklaring.

De dokter heeft vandaag van ‘mijn’ eigen verklaring door middel van ‘zijn’ verklaring er ‘onze’ verklaring van gemaakt en me daarna heel galant in mijn jas geholpen. Leuke man voor z’n leeftijd.

Nu moet ik nog een paar goedgelijkende pasfoto’s opsnorren en dan kan ik de hele handel opsturen. Dan is het ‘out of my hands’ en moet ik afwachten. Ik hoop dat ik zo’n modern kek kaartje krijg, dat zou veel beter in mijn portemonnee passen. Ben benieuwd of er nog iets opstaat van ‘bejaard’ of zo, een grote B. Dat ze voor me uit moeten kijken.

Mijn rijbewijs verloopt op 18 oktober en er is mij al voorspeld, dat ik mijn nieuwe bewijs niet voor die datum zal hebben. En zonder geldig rijbewijs mag ik níet rijden! Ik heb mijn rijbewijs al zo’n vijftig jaar en ik zal er misschien twee, drie keer op gecontroleerd zijn in al die tijd. Ik maak me dus maar geen zorgen en Apeldoornse dienders lezen hier toch niet mee…….


Bewegingsvrijheid……

De vrouw van CasaSpider, zojuist met haar gezin aangekomen in Nederland vanuit Curaçao, ziet elke dag weer, met de verbaasde ogen van een nieuwkomer, hoe de bewoners van dit land zich bezighouden. Wij inlanders ervaren die bezigheden niet meer als vreemd of hebben ze in ieder geval geaccepteerd als ‘ik zou ’t zelf niet doen, maar láát die mensen als ze d’r lol in hebben’.

Want in principe horen Nederlanders toch zo in elkaar te zitten? Als iemand wil rondrijden in een lange leren jas op een ouwe Solex moet ie dat vooral doen. Als iemand met een paar stokken wil Nordic Walken voor zijn gezondheid moet dat gewoon mogen zonder dat men wordt aangemerkt als ‘oudere met teveel geld, die net doet of ie in de sneeuw loopt’, zoals Casa zijn vrouw het verschijnsel uitlegt.

Ik vind de beweging er ook vreemd uitzien, maar heb respect voor mensen, die er, ook in clubverband, ondanks dat toch op uit gaan met die stokken, die je trouwens laatst voor nog geen twee tientjes bij het Kruidvat kon krijgen, dus veel geld hoefde je er ook nog eens niet voor te hebben, hoor! Bovendien zijn er ook veel jongere mensen die aan Nordic Walking doen. Het is bewezen goed voor je bewegingsapparaat.

Nogmaals: ik zou het niet doen, dat Nordic wandelen, zoals ik ook ( als ik daar zin in had en dat héb ik niet) uitsluitend zou gaan joggen in het duister. Overdag zou ik het de mensheid niet aandoen, mijn gesjok, want een veerkrachtige tred is al even geleden.

Niet al te veel opvallen is mijn motto toch wel. Wat doe je dan met een weblog, muts? Tja, een mens zit vreemd in elkaar, typisch Nederlands, leg dat maar eens uit aan een buitenstaander. Máxima zei het vorige week ook al: geen identiteit……