Sommige kinderen groeien op met zeilboten en andere kinderen groeien op met motoren. Mijn oudste broer en zijn vrouw waren, toen ze nog leefden, fervente motorrijders. Ik heb me er altijd over verbaasd dat mijn schoonzus, een klein vrouwtje, overweg kon met een zware motor. Als je aan haar vroeg hoe dat kon zei ze: “Je moet er mee rijden, niet stilstaan.” Je kunt wel stellen dat met name hun oudste zoon ‘met de helm is geboren’. Nadat hij jaren in loondienst was, is hij een paar jaar geleden voor zichzelf ’n motorzaak begonnen in Noord-Holland.

Motoren en hun aanverwante zaken zijn niet bepaald mijn wereld, hoewel ik ooit in een grijs verleden even ’n Vespa-scooter heb gereden. Nadat ik geslipt was, tijdens een lesje van mijn broer op een zanderig achterafweggetje, dacht ik: “Nee, dit is toch niks voor mij” en ben ermee gestopt.

Maar ik was benieuwd hoe het mijn neef zakelijk verging. We hebben niet zo heel veel contact, treffen elkaar wel eens bij familie. En ik tikte dus de naam van zijn business in en toen kreeg ik een keurige website. Daarop stonden ook goeie reacties en aanbevelingen van klanten en bezoekers, ook op de motorforums, die ik aanklikte trouwens dus ik denk, dat ’t hem wel goed gaat. Hij is ook een sleutelaar, net als mijn broer, en die liggen goed in de markt.

Het motorvirus zit verder ook nog wel in onze familie, hoor. Mijn zwager rijdt een Harley Davidson uit 1943 of daaromtrent, waar hij superzuinig op is. Hij is ook lid van de HD-club en zo. Mijn schoonzoon rijdt ook motor, naar zijn werk onder andere, waarbij hij de grote weg op moet en dan is een motor vaak handig. Maar meestal is het, omdat zijn vrouw de auto nodig heeft!

Bij het bezoeken van zo’n motorsite zag ik, dat ze daar wel eens leuke oneliners droppen. Zo zag ik: “If you think you don’t need a helmet, you probably don’t.” En deze dan : “Limits are created for unskilled people.” Nou, daar loop ik ook dagelijks tegenaan met mijn computertje, ha, ha!

Er is wel iets dat ik vervelend vind aan motoren. De berijders zijn zo akelig kwetsbaar! Je kunt maar zó onderuitzeilen……

Zeilstertje Laura Dekker is geen gewóón meisje van dertien, laten we dat even voorop stellen. En het is bovendien niet zo gek, dat er nogal wat belangstelling is voor haar plan in haar eentje, weliswaar in gezelschap van haar hond, de wereld rond te gaan zeilen. Er zitten nogal wat haken en ogen aan dat plan, waar het de leerplichtwet, de macht van haar ouders én die van de Raad van de Kinderbescherming betreft.

Ze kán zeilen. Heeft vanaf haar zesde een eigen boot, las ik, dus een beginnertje is het niet. Maar ervaren zeezeilers zien toch wel beren op de golven. Zal ze fysiek opgewassen zijn tegen een orkaan? Aan een hond heb je dan niet veel. Misschien gaat ie nog wel overboord ook.

En, al lijkt dat niet zo met al die computermodellen, weer voorspellen is tegenwoordig best moeilijk! Kijk maar naar de weeralarmen van het KNMI. Dat waarschuwt voor iets dat niet komt, maar dat kan natuurlijk ook best andersom. Niet waarschuwen voor iets dat wél komt! Ze is niet dom, gaat elke drie weken aan land, maar een volgbootje heeft ze niet. De eerste de beste Kanaalzwemmer wel en wat is dat nou voor een afstand?

Maar het is haar wens om de jongste zeezeiler te zijn, die rond de wereld gaat. Gewoon een soort Guinessbook-verhaal dus. Is dat nou een reden? En ze heeft er nog haast mee ook, want anders hoeft ’t niet meer vanwege concurrentie. Je meten met leeftijdgenoten in een flinke zeilwedstrijd, is dat niet sportiever?

Nee jongens, ik vind het helemaal niks. Als moeder (en van Laura’s moeder heb ik nog niks gehoord of gezien) zou ik twee jaar lang slapeloos zijn, als mijn kind op deze manier onderweg was. Wat kan ze niet allemaal tegenkomen aan ellende. Nou ja, als ze niet weg mag of kan, dan zal ze de pest in hebben, maar dat hebben pubers wel meer. Ik hoorde trouwens, dat ze drie paspoorten heeft! Duits, Nederlands en Nieuw-Zeelands. Hoe komt ze daar nou aan? Weet Wilders dat wel…….?

Toen we gisteravond naar Studio Voetbal zaten te kijken moest ik ineens even nodig de kamer uit naar boven. Dat was toen Louis van Gaal in een persbijeenkomst Duits ging praten. Ik kan dat gewoon niét aanhoren. Raar misschien, want of ik zoiets zelf zoveel beter zou doen is maar de vraag.

Nee, het is de combinatie van Van Gaal, die taal en hetgeen hij zégt natuurlijk, met dat eigenwijze hoofd. Wat is het toch vervelend, dat die man niet gewoon trainer kan zijn, het baantje waar hij tenslotte voor is aangenomen, zonder al die kromme prietpraat. Ik las, dat ie nog wel zit op z’n (praat)stoel, maar dat de geluiden van de zaag al te horen waren op de achtergrond. Het gaat z’n club niet te best dus hij zal nog wel iets moeten rechttimmeren op korte termijn.

Verder was het dit weekend mooi weer. Weer voor grote feesten op stranden en in de polder. Dat verliep zo hier en daar nogal vreemd en zeer gewelddadig. Het kan ook wel es té mooi weer zijn.

Hoewel, ik zag ’n foto in de krant van Lowlands waar ze bezig waren met een ludiek spelletje ‘stoelendans’. Zo kan het dus ook. Een spel voor bruiloften en partijen en d’r vallen geen dooien bij. Alleen maar stoelen. Ezeltje prik, ook leuk! Oma weet er nog wel ’n paar, hoor….!

Onze zoon, die zijn laatste officiële vakantiedag benutte om zijn parental unit in Apeldoorn te bezoeken, is een twitteraar. Hij ziet daar het nut en de mogelijkheden van. Beroepsmatig omdat hij journalist is, maar ook als particulier. Hij volgt alles en iedereen, nou ja, niet iedereen heeft hij me verzekerd, hij is knap selectief. Dus áls hij je volgt, ben je de moeite waard. Dat is toch mooi om te weten, daarom noem ik het maar even.

Ik zag het nut van Twitter niet zo en hij heeft me dat vandaag maar eens even uitgelegd. Ik vind niet dat ik mijn leven hoef op te leuken met twitteren, dat is met een blogje zo nu en dan al leuk genoeg en zoveel beleef ik niet, maar ik kan me nu wel voorstellen dat het nut er voor anderen wel is. Het is grappig.

Toen ie toch bezig was heeft hij me ook eens laten zien wat z’n iPhone allemaal kan. Nou, ik ben onder de indruk. Wat een mogelijkheden, zeg! Ik kan me indenken dat het fascinerend is zo’n ding te bezitten.

Maar, dat heb ik weer, mijn domme slotvraag was: “Kun je er ook mee bellen?” En dat kon…….

Een volkstuinder uit Harderwijk heeft aangifte gedaan van diefstal uit zijn groententuin. Al een paar maal zijn er o.a. bieten en kroppen sla verdwenen en ook een buurman is er al ingetuind. Waarschijnlijk vindt de dief de groenten in de winkel te duur, hoewel ik dat niet met ‘m eens ben. Als je ziet hoe de supers aan het stunten zijn met de boontjes, het witlof en de komkommers dan moeten de telers er weinig tot niks aan verdienen, dat kan niet anders.

Maar om tuintjes leeg te halen, waar mensen maanden in gewerkt hebben: gespit, gezaaid, gewied, hoe diep ben je dan gezonken als dief. Om spitten te leren moeten ze hem, als ze ‘m te pakken hebben, als straf met ’n schepje de Schelde maar laten uitdiepen. Zijn de Belgen ook meteen weer goed op ons.

Op kleinere schaal overkwamen ons vroeger ook nogal eens van die jatpraktijken in de therapietuin van het revalidatiecentrum waar ik werkte. Hadden de mensen met veel moeite en geduld tomaatjes of aardbeien gekweekt, werd er met smart gewacht tot ze eindelijk rijp genoeg waren om geoogst te worden en dan kwam je ’s morgens op de tuin waar de buurtjeugd over het hek geklommen was en ’s avonds alles had weggehaald. De lege bierblikken als getuigen. Soms hadden ze de boel ook alleen maar afgeplukt en weggesmeten. Dan wil je het woordenboek wel effe voorlezen, hoor!

En hoe hoger het hek werd, hoe groter de uitdaging. Er is nog wel es ’n brief uitgegaan in de buurt, waarin de ouders verzocht werd eens een stevig gesprek aan te gaan met hun gebroed en in ieder geval op ze te letten. Veel hielp dat niet, want : “Mijn kind doet zoiets niet” werd nogal eens geroepen.

Nou, je zult ze de kost moeten geven. Ja, gezond voer natuurlijk: groente en fruit liefst……..

In navolging van wat wordt aangeraden heb ik hier niet gemeld, dat ik weg was. Anders zou onguur gespuis op de hoogte zijn geweest van het feit dat ze ons huis leeg konden halen. Nou hebben we er een loeiend alarm op zitten, zodat wederrechtelijke betreding van onze stulp zonder meer zou zijn opgevallen, maar toch.

We waren dus in America. Leuk dorp, leuke omgeving, leuk huis en zo nu en dan was het leuk weer. Maar met ook veel regen helaas, terwijl we op de tv zagen, dat het elders in het land beter was. We hadden wat dat betreft zelfs beter thuis kunnen blijven. Dat was ook voordeliger geweest achteraf gezien.

Maar dat is onzin, hoor, want we hebben ons geen moment verveeld. Het was gezellig. Er is overdekt gezwommen en geshopt, er zijn veel spelletjes gedaan, er is gelezen, gepuzzeld, beperkt gewandeld en er is natuurlijk lekker gegeten en gedronken. We zijn zélfs nog in het buitenland geweest, maar dat ben je al gauw in Limburg. Niettemin ben ik thans in het bezit van een leuke nieuwe Duitse pyjama. Dan word je toch nog es regelmatig herinnerd aan deze vakantie, al is het met je ogen dicht.

Zo’n midweekje is erg snel voorbij, dat wel. Maar nú is het mooi weer! Dus home sweet home heeft ook wel weer wat. Met je eigen bed, je eigen douche en je eigen toilet en zo……….

De Apeldoornse duiker, die vorige week donderdag in de problemen kwam bij een duik in een recreatieplas bij Zoelen en die in eerste instantie nog werd gered ook, is helaas toch overleden.

En wie zal het niet eens zijn met een uitspraak van hemzelf, die vandaag boven zijn rouwadvertentie in de krant stond? In die advertentie stond ook een kerkelijke herdenkingsdienst aangekondigd dus hij wist bij Wie hij moest zijn.

“Dat God er voor gekozen heeft het leven te verpakken in een stoffelijk omhulsel dat eindig is, vind ik wel een minpuntje…….”

Een rare afwijking van mij is, dat ik het wegrijden van de vuilniswagen, nadat hij de bakken heeft geleegd, zo’n lekker gehoor vind. Zo van : opgeruimd staat netjes. Even ’s avonds de bak buiten zetten, wat zeg ik, zonder moeite naar buiten rijden op z’n wieltjes (ja, ik wéét dat het voor veel mensen niet zo chic geregeld is als hier!) en je troep van veertien dagen is weg. Soms van nog langer, want wij hebben ‘m niet altijd vol na veertien dagen en ons bent zuunig.

De groene bakken worden hier in Apeldoorn gratis geleegd en grijs kost geld. Wel meer mensen vinden dat ‘grijs’ geld kost, maar dat slaat meestal niet op afvalbakken. Maar ik ga zo de lege bak maar weer es binnen halen. Heerlijk, wat kan een mens toch gelukkig worden van simpele dingen……

Ach jee, ze hebben d’r echt spijt van…. We kregen een flinke bos bloemen van het pneumokokkenvaccinatieonderzoeksteam. (Nóg meer Scrabblepunten!) Op het kaartje stond in bloemistenhandschrift: “Met welgemeende excuses, namens het Capita Onderzoek, Julius Clinical Research”.

Nou, toch aardig, hoor……

Mijn geprikkelde echtgenoot ( en dat is trouwens alláng weer over, hoor!) vond het toch wel raadzaam om de gang van zaken bij dat pneumokokkengedoe even te melden bij onze huisarts, die het ook een belachelijke zaak vond en het ging rapporteren bij de terugkoppeling die hij moest doen.

Bovendien was er een soort klantenservicenummer bij de universiteit Utrecht, waar je klachten kenbaar kon maken betreffende het onderzoek. Dat heeft hij dus gedaan. Nadat hij had uitgelegd waarover hij belde, zei de mevrouw aan de telefoon, dat ze het uit ging zoeken en dat hij zou worden teruggebeld.

Dat gebeurde inderdaad en binnen het half uur. Dat is netjes. Ze hebben hun excuses aangeboden en zouden stappen ondernemen om te zorgen dat zoiets niet meer kon voorkomen. Dat was precies de bedoeling en vader P. is tevreden. De Telegraaf hoeft niet……