Met de maanden januari en februari heb ik ieder jaar wel wat moeite eigenlijk, omdat dat de tijd is tussen olie- en bloembollen. Van de ene heb je wel genoeg en op de andere moet je te lang wachten. Het is ’n beetje saai. Behalve dan dit jaar. Want ze houden ons daarboven wel bij de les, zeg, wat het weer betreft. Enig systeem zit er niet in. Hoe vaak ik Erwin Kroll en consorten nou al niet heb horen zeggen “dat het nu dan wel wat boven nul is, maar van de winter zijn we nog niet af!”

We waren de afgelopen dagen op bezoek in Drenthe. Bij mensen die in Zwitserland wonen, in een skigebied zelfs, aan sneeuw geen gebrek daar. Maar van hen hoorden we, dat ze de Hollandse winter deze keer zo mooi vonden hier, de kou zo lekker en nou eens geen bákken met sneeuw, waar je je bij hun thuis een ongeluk aan werkt om alles begaanbaar te houden, maar zo’n laagje waardoor alles herkenbaar van vorm blijft. Met een mooi weids uitzicht over de heidevelden en akkers. En dat het dan de volgende dag gewoon wég kan zijn en dat je dan ijzel hebt, alles spekglad, dat wel, maar dat is dan ook maar even, want dan schijnt de zon weer. Dat twijfelweer van ons, dat je alert houdt en waardoor de weermannen weten waar ze ’t voor doen. Vinden ze leuk, die vrienden van ons. De Elfstedentocht waarvan ze misschien wel gehoopt hadden dat ze ‘m mee konden maken in de ruim drie weken, dat ze hier waren, tja, die zat er dus niet in. Maandag gaan ze weer naar huis. Moeten ze verdorie weer skiën en sleeën met de kleinkinderen. Zielig, hè……?

Het was alweer een poos geleden dat ik het boek van Geert Mak, “De eeuw van mijn vader”, las en daarom ben ik er weer eens in begonnen. Het is natuurlijk geen romannetje, maar toch leest het wel makkelijk. Dat komt uiteraard doordat het ook over zijn familie gaat. Dan zit er een lijn in, waardoor de geschiedeniskroniek, die hij eigenlijk schrijft, een gezicht krijgt. De eeuw is ook die van míjn vader en voor vierenzestig procent ook die van mij. Er zit dus heel veel herinnering in het boek, omdat ik er gewoon bij was.

Ik ben ’n pietsie jaloers op Mak, omdat hij een familie had, die van alles bewáárde. Ze schreven elkaar, (dikwijls wekelijks!) brieven, omdat ze nou niet bepaald naast elkaar woonden, maar die zijn ook behouden gebleven. Z’n moeder bewaarde alle ansichtkaarten die ze kreeg en er zijn foto’s van alles en iedereen bij diverse gelegenheden. Ze waren kennelijk ook welgesteld genoeg om in het bezit van camera’s te zijn om dat vast te leggen en dat had ook niet iedereen, dat scheelt natuurlijk. In onze familie is ook wel wat bewaard en ik zelf ben wel bewaarderig van aard, maar zoals de Makken het gedaan hebben is erg precies. Ze hadden dominees, boekhouders en onderwijzers in de familie, precieze types, dat scheelt ook. Dan kun je een leuk geschiedenisboek schrijven. Meer families zullen dat wel hebben, hoor. Historisch besef en zo.

Afgezien van mijn gelees, moeten we gaan opruimen in huis. Dat moet van tijd tot tijd. En helemaal als de dagen weer gaan lengen heb ik dat toch wel. Volgende week gaan we een paar dagen naar Drenthe, maar daarna ga ik maar weer eens naar Intratuin voor wat ‘voorjaarsgebloei’. Is dat opruimen, Els? Nee, natuurlijk niet, maar historisch gezien komt de lente er heus weer aan en dan komt dat geruim vanzelf. Ja, het archief, voor zover aanwezig, laat ik met rust. De foto’s ook……….

*Denk ik dan helemaal niet aan Haïti? Natuurlijk wel, maar hoewel ik acties prachtig vind en hoe meer hoe beter, vind ik de zelfvoldaanheid zo náár overkomen. Jippie, wat zíjn we weer goed! Het moet wel zo, dat weet ik ook wel, anders komt er niks van en blijven mensen op hun gat zitten, maar er is mij waarschijnlijk historisch iets ingegeven….tja, daar doe je weinig aan…..

* ‘k Hoorde, dat de Pfaffs uit vorig postje gevangenisstraf boven het hoofd hangt! De overheid moet nog even uitzoeken of ze de belasting nou “ontdoken” of “ontweken” hebben…..

Je zapt bij toeval wel eens ergens langs en zo zag ik van de week een flardje van “De Pfaffs”, een Belgische blik in het leven van een ex-voetballer en zijn familie. Stinkend rijk, die lui, dat in ieder geval.

Zo wilden Jean Marie en zijn vrouw kleiner gaan wonen, ze worden tenslotte al een dagje ouder. Ze gingen met de hele club familieleden hun nieuwe huis bekijken. Twee in plaats van drie badkamers en vier in plaats van zeven slaapkamers, dat is hun opvatting van een bejaardenwoning.

We kregen te zien hoe ze na hun verhuizing in hun nieuwe slaapkamer te bed lagen. “Oei! Een mug!” riep madame P. verschrikt. Jean Marie kwam overeind, deed een greep en hád ‘m. Voor ze zich tevreden omdraaide zei ze: “Toch handig, een keeper in bed……..”

Nu al die supermarkten zo aan het stunten zijn (onze buurt-C1000 bestookt ons wekelijks met 100 één-euro-aanbiedingen) moet je als consument je hersens goed bij elkaar houden. Als de reclamefolder binnenkomt bij ons, dan kijken we ‘m even door en dan blijkt meestal al meteen dat het merendeel van de koopjes in huize P. niet nodig is. En wat je wél nodig zou hebben staat er niet bij.

Evengoed is onze voorraadkast voller dan in andere tijden. Dus met die hersens van mij zit het wellicht toch niet helemaal goed. Er staan bijvoorbeeld meer pakken vruchtensap, waarvan ik misschien wel beter had moeten nakijken óf en hoeveel vruchten er eigenlijk inzitten. Maar ja, twee voor de prijs van één, doe het maar es niet! Wasmiddel heb ik ook voorradig tot het einde der tijden. Verder valt ’t aardig mee.

De vorige week zagen we ’n programma op de televisie, waarin een gestudeerde meneer, die er dus verstand van had, uitlegde hoe het werkt met aanbiedingen, uitverkoop, procentkortingen en zo. Dan schijnt er in je hersenpan iets te gebeuren met je ‘zien’ in verband met het begrip ‘iets móeten hebben’. Je moet dan stevig in je (uitverkoop)schoenen staan, ze noemen dat ook wel het bezitten van gezond verstand, om daar weerstand aan te bieden.

Er zijn mensen die, zodra ze ergens het woord SALE op ’n etalageruit zien staan, veranderen in willoze wezens. Ze móeten daar naar binnen, want stel je voor…..En een hele dure jas, waarbij 20% van de prijs af gaat, blijft dan tóch nog een dure jas, maar die korting trekt je over de streep om ‘m te kopen. Raar, hè?

Dan ben ik toch wel blij, dat ik er alleen maar zo nu en dan instink bij de supermarkt. Dan heb je toch minder uit te leggen aan je thuisfront……

Het woord “eeuwig”, waar ik gisteravond zomaar een hele tijd over heb zitten nadenken, daarvan zou je denken dat het iets aanduidt dat zo’n honderd jaar beslaat. En dat het met tijdsduur te maken heeft. Het is moeilijk te bevatten. Net zoiets als “oneindig”. Eeuwig duurt oneindig.

Er zijn mensen die in een ‘eeuwig leven’ geloven. Ik twijfel, want ik ben bang dat je daarvoor een ander leven moet leiden of lijden dan ik doe. Dat kan maar zo, d’r zijn nogal wat voorwaarden aan verbonden. Ook zijn er mensen die graag ‘eeuwig jong’ willen blijven. Over wat je daar allemaal voor moet doen , daar wil ik niet eens over nadenken.

Je kunt iemand ‘eeuwige trouw’ beloven, maar de staat waarin je verkeert op het moment dat je dat doet is niet echt stabiel. Net als ‘eeuwige liefde’, die is ook niet ‘eeuwig en altijd’ hetzelfde, dat weet iedereen. Iets kan wel ‘eeuwig zonde’ zijn. Nou, dat is lang, hoor, denk daar maar es over na.

Aan de andere kant kan ik wel weer ‘eeuwig dankbaar’ zijn voor dingen en omstandigheden en dat is dan leuk. “Eeuwig zingen de bossen” vond ik een prachtige film ooit en ook een mooie titel. En de ‘eeuwige sneeuw’ dan, dat is toch ook niet niks.

Ik kwam op dat woord “eeuwig” doordat onze oudste kleinzoon zondag, toe ie bij ons was, ineens aan tafel met een zucht zijn hoofd op z’n armen legde en duidelijk maakte dat ie hélemaal geen zin had in school de volgende morgen. Sneeuw en ijs was waarschijnlijk veel leuker! En weet je wat hij wou? Eeuwig vakantie! Wat moet er nou van zo’n jongen terecht komen…..

Weet je wat “nieuws” is? Dat er nog sneeuw ligt op Balkenende’s oprit, hoewel hij gezegd schijnt te hebben, dat elke Nederlander zijn straatje moet schoonvegen! Want dat heet Burgerzin. En nou hebben ze speciaal verslaggevers naar Capelle aan de IJssel of aan de Lek, daar wil ik even af wezen, gestuurd om te gaan kijken of ie zélf wel (burger)zin genoeg had om de sneeuw van z’n stoepetje te vegen.

En dat schijnt niet zo te zijn, zeg! ’n Foto als bewijs in het AD. Zijn vrouw zei, dat het allemaal ‘vastgekoekt’ zat en daarom niet kon. Want zíj moet het doen, hij werkt, zegt ze. En ze heeft alleen maar een bezem. Tja, overmacht dus.

Dan moet ze naar Apeldoorn komen, want hier is een metaalbedrijf, dat per dag 1500 sneeuwschuivers maakt, terwijl ze daar eerst heel andere dingen fabriceerden. Overuren maken ze, het loopt storm en als ’n trein! En het is degelijk spul, gaat een levenlang mee, zeggen ze.

Dat is nog es zakelijk vernuft, hè? Het begon als een geintje, maar blijkt een burgerzinvolle switch! Laat ze maar schuiven, die Apeldoorners……..!

“Hier brandt de kachel!”was het eerste dat de expert van de woonhuisverzekering vanmorgen zei, toen ie binnenkwam en z’n schoenen afstampte op de mat. Dat was ook zo, dus dat was alvast een slimme constatering. De koffie, waarmee ik hem in een ruimhartige stemming had willen brengen, sloeg hij af, dat was wel jammer. De man kwam namelijk onze nieuw geplaatste schutting bekijken om vast te stellen of we nog een bijdrage in de kosten van vervanging konden verwachten voor de in november weggestormde vorige. Eigenlijk hadden we de hele zooi moeten laten liggen voor een juiste vaststelling, zei hij, maar nou ja, het was niet anders. Dan hadden we de hele maand december onbeschut moeten doorbrengen zeker! Hij had heel wat formulieren in te vullen over de toedracht van onze stormramp. Nou, dramatisch doen, dat kunnen we wel, maar we hadden al afgesproken: té overdreven moest nou ook weer niet. Zo’n man is niet gek natuurlijk, je moet ’t een beetje doseren.

Toezeggingen over een eventuele vergoeding kon en mocht hij niet doen, dat wisten we al uit de brief die zijn bezoek aankondigde. Maar omdat we nog nooit iets geclaimd hebben is er toch wel iets te verwachten, maar dat horen we nog van de verzekeringsmaatschappij. Dat wachten we af.

We zijn vanmorgen voor ons doen hartstikke vroeg opgestaan, want hij zou tussen 8 en 2 uur komen. Je weet nooit waar zo’n man begint met z’n expertises en wij zitten in zijn regio. Maar hij was er om half 11 en we hadden er nog wel ’n uurtje aan vast kunnen knopen. Maar dat weet je dus niet en ach, zo heb je nog wat aan je dag…….

Onze dochter vertelde, dat het in de klas van haar zoons de gewoonte is geworden, dat de kinderen, als ze na de kerstvakantie weer op school komen, elkaar nieuwjaarskaartjes geven. Omdat zij twee kinderen heeft in verschillende jaargangen komt dat op zo’n zestig kaartjes.

Ze heeft zo haar bedenkingen tegen het op het eerste gezicht natuurlijk aardig bedoelde idee, want als een kind niet zo goed ‘ligt’ in een klas, en dat komt in elke klas wel voor, dat weet iedereen, kun je rare verschillen krijgen. Zij heeft dus gesteld: óf je geeft ze allemáál ’n kaartje of helemaal niemand.

Maar als het dan toch moet denkt ze die kaartjes, van zo klein mogelijk formaat, in de uitverkoop te halen, zelfs als er 2010 op staat en ze er een aantal dreigt over te houden. “Kun je volgend jaar altijd nog een geintje mee uithalen” zegt ze. Er “Oh nee……sorry…’t is 2011!” op schrijven of zo.”

Je kinderen verstandig en zuinig opvoeden is succesvol gebleken……sprak zij tevreden…..

Allereerst wil ik mijn buurtgenoten langs deze weg heel hartelijk danken voor de prachtige vuurwerkshow die zij ons hebben voorgeschoteld! Het was weer geweldig. Dat het siervuurwerk het dit jaar won van het pure geknal is door mij zeer gewaardeerd. Vorig jaar joegen de weet-ik-hoeveel-klappers ons de stuipen op het lijf, maar dit jaar was het puik in orde. Allemaal niet goedkoop zoiets, ik weet het, maar jullie smaak is er enorm op vooruitgegaan. Nogmaals hartelijk dank!

Ik ging erg laat slapen vannacht, of vroeg, het is maar van welke kant je het bekijkt. En omdat ik sowieso altijd nog een kapitteltje lees voor het slapen gaan, werd het nóg vroeger. Maar om 11 uur stond ik naast m’n bed en dat vind ik best netjes voor een Nieuwjaarsdag. Ik heb eerst met een paar paracetamolletjes mijn hoofdpijn weggewerkt.Tja, de champagne, hè…niks gewend, dat mens! Daarna heb ik de nieuwjaarsrolletjes van de firma Vegter op een schaal gerangschikt. De oliebollen zullen, net als elk jaar, wel weer niet op komen.

Toen heb ik het Nieuwjaarsconcert in Wenen opgezocht op de tv. Ik vond het heel leuk, dat ze nu eens lieten zien wat een vóórbereidingen zo’n uurtje televisie om het lijf hebben. Veel dus.De Italiaanse modeontwerper Valentino maakte de japonnen (jurken kun je ze niet noemen) voor de balletdanseressen, zodat die ook iets aardigs om het lijf hadden. Nou, het zag er ook mooi uit allemaal.

En Georges Prêtre, de dirigent van de Wiener Symphoniker dit jaar, die al 85 is en voor wiens conditie ik teken als ik zover ben, was een erg goeie keus. Ja, natuurlijk kwam Johann Strauss meerdere keren voorbij, maar hij had ook es wat anders op het programma gezet en zelfs van de onvermijdelijke Blaue Donau maakte hij iets bijzonders. Om de Radetskimars van Strauss sr. kom je niet heen als dirigent, maar hij had de zaal keurig in de hand, klapsgewijs.

Nee, ik vind dat ik het nieuwe jaar prettig ben begonnen, zoals het hoort.

Die jongens in Garmisch schansspringen verder maar een eind weg, moeten ze zelf weten, maar dat interesseert me niet meer zo. Dat is de kift natuurlijk als je zelf niet zo springerig bent! Overigens wens ik iedereen een bijzonder succesvolle sprong in het nieuwe jaar…….!