Grappig, hè, al die nieuwe namen bij de schaatsers! Dat is echt wennen, maar het is de nieuwe generatie die er aan komt. Dat feit krijgt nog eens extra de nadruk nu Marianne Timmer is gestopt. Ja, ze had griep gehad, dat is natuurlijk zo, maar ze was gewoon niet goed genoeg. Als je ouder wordt ben je maar niet zo weer de oude. ( Vertel mij wat, zeg en ik schaats niet eens!) Maar ze wordt trainster en dat is een heel goed idee, want ze kan natuurlijk wel doorgeven hoe het allemaal moet, daar weet ze alles van.

Ik heb me wel verschrikkelijk geërgerd aan de sportjournalist die in de krant schreef dat Wouter Olde Heuvel wat eenvoudiger had kunnen winnen doordat Sven Kramer er niet bij was. De overwinning wordt zo wel gedevalueerd en dat vind ik grote onzin. Waarom wordt dat er bij gehaald? Kramer was gewoon niet goed genoeg, wist dat en daarom deed ie niet mee, makkelijk zat. Trouwens, hij moet de scheur in z’n pak nog repareren, want dat zie ik zo’n geëmancipeerd tiepje als Naomi niet zomaar doen.

Maar Wóuter is de beste, punt uit. Ja, én Marrit natuurlijk………

Wie zou zoiets nou bedenken? Zo’n woord als ‘snelheidsdeken’? Niet, dat ik het een verkeerd woord vind, hoor, want het dekt letterlijk af wat ze ermee bedoelen. Je kunt je er iets bij voorstellen. Maar hoe onstaat zo’n woord? Gewoon op de werkvloer bij die centrale verkeersdienst of is er een taalkundige die in een vergadering het begrip ‘snelheidsdeken’ te berde brengt? Dat zou ik best eens willen weten. En blíjft zo’n woord dan opgeslagen in de annalen om gebruikt te worden als het weer van toepassing is of ebt het weg zoals zoveel van die woorden, die éven ’n actueel tintje hebben. Het kan niet gebruikt als er niet over het hele land een deken ligt, want plaatselijk heb je een plaid nodig en ‘snelheidsplaid’ krijg je er natuurlijk niet door als woord.

Maar dat taalgeknutsel is eigenlijk ook wel heel erg leuk en creatief. ‘Dopingbiechten’ was destijds ook zo’n woord, dat werd gebruikt toen ineens al die wielrenners in tranen gingen bekennen dat ze dat spul gebruikt hadden. Hoor je niet meer, dat woord. Maar ‘lokfiets’ en ‘gedoogregering’ komen ook vast niet in het woordenboek. Het woord ‘taalgeknutsel’ trouwens ook niet………

Iedereen gezellige, warme, mooie, gezegende, zalige, actieve of passieve, mag je helemaal zelf weten, maar sfeervolle en in ieder geval witte kerstdagen gewenst. We leven mee met de sneeuwruimers. Hebben ze niks aan, maar het gaat om de gedachte………

Je kunt misschien wel zo langzamerhand merken dat ik dagje ouder word. Niet dat ik dat lichamelijk zo erg voel, maar het is meer het type onderwerp dat ik aansnijd. Dat ik de overlijdensadvertenties in de krant altijd naspeur op vrienden en bekenden, zal ik maar zeggen, dat is eigenlijk niks bijzonders. Doe ik mijn hele leven al en ook jonge mensen doen dat, hoor! Ik kijk ook naar de geboorteberichten, maar ja, het loopt nou eenmaal niet zo synchroon dat komen en gaan.

In die advertenties blijkt ook een trend te zitten, die je vroeger niet had. Behalve dat er nogal eens huisdieren met afbeelding van hun voetprintjes bij staan, worden tegenwoordig ook alle familieleden genoemd, die de overledene zijn voorgegaan. Wel met ’n kruisje achter hun naam. Dat een overleden echtgenoot wordt genoemd is wel logisch, daar heeft degene wegens wie de advertentie moest worden opgesteld een band mee.

Maar vanmorgen stond er een overlijdensbericht van iemand in de krant waaronder een lijst van zeven overledenen stond. En vier nog levenden, waarvan drie aangetrouwd. Als beginregel stond er: “Uit ons midden is weggenomen….”, terwijl “In ons midden verwelkomen wij….” logischer zou zijn geweest. Het is natuurlijk een kwestie van hopen en geloven, dat wel. Je weet ’t niet.

Als je die reclame van Nespresso met Clooney en Malkovich ziet, valt er trouwens wel wat te regelen daarboven……….

’n Stuk of vijf boekjes van supermarkten heb ik nu, waarin de geweldigst uitziende recepten en aanbiedingen staan. Zelfs van voedsel met namen waar ik nog nooit van m’n leven van heb gehoord. Maar ik zeg er dan ook meteen maar bij dat ik culinair niet zo geweldig onderlegd ben. Van veel van die dingen weet ik wel wat ’t is, maar ik zal het niet in mijn hoofd halen om het klaar te gaan maken.

Niet omdat ik daar te lui voor ben of zo, maar vanwege het economisch principe. Meestal is dat spul nogal aan de prijs, maar je moet ook van alles in huis halen waarvan je van tevoren weet, dat er bij het volgen van het recept van alles overblijft dat je niet meer zult gebruiken. Omdat het niet houdbaar is of omdat het zo specialistisch is dat het alleen maar in dát recept kan.

En dan ook nog omdat je maar moet afwachten of je tafelgenoten het überhaupt lusten. Je kunt dus ook zeggen dat ik met name mijn familie in culinair brede zin slecht heb opgevoed. Er zijn uiteraard mensen bij die zich inmiddels aan de boerenkool en stoofpeertjes van moeder hebben ontworsteld, maar ik geef toe: erg opwindend ben ik als keukenprinses nooit geweest. Is dat erg? Ze leven allemaal nog, zijn vrijwel nooit ziek, dus gezond gegeten hebben we altijd wel en dat is natuurlijk ook wat waard.

Bovendien, bij zo’n kerstmaal ben ik er graag zeker van dat alles lukt. Dus geen rare capriolen met dingen die ik nog nooit heb gedaan. Onze zonen, van wie er een nogal eens kookt bij ons, vinden dat leuk en proberen nog wel eens wat. Dat is fijn en altijd lekker. Maar ik léés, denk: “Nou, dát lijkt me lekker, zeg!” en daar blijft het dan bij. Dat is knap stom, hè? Maar wel veilig…….

Een leerzame avond gisteren. Ik weet niet veel, heb ik gemerkt. Dank zij Het Groot Dictee der Nederlandse Taal ben ik een stuk bescheidener geworden. Door alle woorden en volkeren, waar ik nog nooit van m’n leven van had gehoord en waarvan ik nu enigszins weet waar ze thuishoren, had ik nogal wat fouten. Nog afgezien van de nodige streepjes-, hoofdletter- en spatiefouten en zo. Maar daar heb ik elk jaar wel last van.

Ik dacht eerst 21 fouten te hebben, maar nadat ik vanmorgen ’t nog eens beter heb nagekeken, omdat de wens soms ook de moeder van de gedachte is, waren het er toch wel zes meer, omdat ik soms anders gerekend had. Hetgeen nog wel onder het gemiddelde ligt, maar het kan beter natuurlijk. Maar ik doe d’r niks meer aan, hoor! Ik vind ’t wel goed zo. Ja, ja, een mens is nooit te oud om te leren, ik weet ‘t, maar al die taalfreaks doen hun best maar. Dat heeft Tommy Wieringa ook moeten doen.

Wat ik trouwens wel mooi vond was, dat een van de juryleden vertelde dat ie ‘thymotisch’ had moeten opzoeken op Wikipedia. (Ik schreef verdorie bijna Wikileaks, zeg! Hoe zou dát nou komen?) Dat geeft de eenvoudige meeschrijver toch weer moed…….

Het oude papier wordt hier in de buurt, gratis nog wel, opgehaald op de derde maandag van de maand. En dat is deze keer 20 december. Het verbaasde ons gisteren dan ook, dat er heel veel blauwe bakken langs de weg stonden op onze parkeerplaats. We waren bang dat we een krantenberichtje gemist hadden of zo, dus zetten we de onze er gauw naast, want ze waren nog niet geleegd.

Maar vandaag staan ze er nóg! We hebben allemaal ’n boekje van Circulus, de dienst die hier in Apeldoorn de afvalstromen regelt, in de bus gekregen met een keurige kalender erin met de data en de kleur van de bakken, die ze die bepaalde dag legen. Iemand moet zich dus vergist hebben, niet in z’n boekje hebben gekeken en z’n blauwe bak een week te vroeg hebben buitengezet. En dat dan zoveel mensen, ja, wij dus ook voor de zekerheid, zich daarbij aansluiten is toch opmerkelijk. Je zou meer gebruik moeten maken van dat fenomeen.

We hebben de bak maar weer binnengehaald, want het is toch een vorm van kuddegedrag zoiets. “We zijn lemmingen”, zei mijn zoon. Die staan er volgens Wikipedia om bekend, dat ze hun groep volgen zonder te kijken wat de gevolgen zijn. Het is eigenlijk net zo iets als dat iemand midden in een drukke straat naar boven gaat staan kijken. Binnen de kortste keren is ie dan omringd door volk dat óók omhoog kijkt. Raar toch……

De Belastingdienst hier in Apeldoorn is gehuisvest in een mooi gebouw met een verdiepte binnentuin. Vorige week zat daar plotseling een vos. Hij is daar terecht gekomen via een muurtje, waar hij waarschijnlijk overheen is gewandeld en vanaf is gesprongen of gevallen. Maar dat weten ze niet zeker, want de belastingdienst schijnt alleen overdag te werken en toen hebben ze ‘m pas ontdekt.

Nou valt er niet veel te halen bij de belastingdienst, eigenlijk alleen maar te brengen dus die vos had honger. De medewerkers hadden hem ondertussen heel origineel Lowieke genoemd en dat is slim, want dan weet iedereen meteen over wie je het hebt. Ik neem aan dat er bij de dienst niemand zo heet, zodat er geen verwarring kan ontstaan.

Een boswachter heeft geprobeerd om het dier te vangen, maar dat ging nog niet zo eenvoudig, want de belastingmensen vonden ‘m zielig en die voerden hem. Met schnitzels en zo. Daar moesten ze van die boswachter stante pede mee ophouden, want anders zou het beest zijn kosthuis te comfortabel gaan vinden en niet meer weg willen. Dat deden ze dus.

Er werd een kooi neergezet met lokvoer. De vos haalde dat er uit en liet de kooi voor wat die was. Spreekwoordelijk slim dus. Maar de boswachter is dat ook en stelde de kooi wat beter af en toen lukte het wel. Hij werd, met dekens om de kooi zodat de autorit hem niet te veel zou verontrusten, vervoerd naar park Berg en Bos en vrijgelaten op een bosweide. Ze denken, dat hij daar ook vandaan gekomen is.

De boswachter vertelde dat er te weinig muizen zijn en dat Lowieke daarom op zoek was gegaan naar voedsel. En er zijn ook al te weinig eikels voor de wilde zwijnen, zeggen ze. We hebben die klimaatverandering al en nou de voedselketen weer….Waar moet dat heen, waar moet dat heen? De belastingdienst dan maar……….?

Gisteren bij de tandarts, ’n jochie, kijkend in de spiegel: “Ik heb al acht mensentanden!”…….

Mijn man heeft van Sinterklaas een sleutelhanger gekregen die, als je je sleutels ergens hebt neergelegd en je weet niet meer precies waar, reageert op ’n fluitje. Een grappig ding en dat er op sinterklaasavond uitgebreid naar ‘m gefloten is, dat snap je. En hij piepte vrolijk terug dus hij deed ‘t.

Nu is mijn kloris een ordelijke man, die wel weet waar hij zijn sleutels laat en z’n huidige sleutelring is nog naar wens in functie, dus we hadden het geval even in een laatje in de keuken gelegd totdat ie aan de beurt is.

Wij luisteren veel klassiek via de radio. En wegens afwezigheid van de heer des huizes was ik vanmiddag alleen in de kamer beneden, toen er een fluitconcert werd uitgezonden op Swiss Classic Radio, al weet ik niet meer van wie de muziek nou ook alweer was. Maar wat ik wel weet is, dat Jean Pierre Rampal zich (zelfs vanuit het hiernamaals, want hij ging in mei 2000 hemelen) blijkt te bemoeien met waar mijn man zijn sleutels laat……..