Veel werk voor niks dus in Apeldoorn. Maar zoals zoon al zei: “Better safe than sorry”. We hadden onze auto, die pas acht maanden oud is en dat is dramatisch gezegd toch te jong om al total loss verklaard te worden, ingepakt tegen de mega-hagelkorrels die voorspeld werden. We hadden de tuinstoelkussens op het dak, de voorruit en de neus van de auto gelegd en daaroverheen de autohoes getrokken. Wij vonden dat wel slim, maar hebben teveel vertrouwd op de elastieken die om de bumpers zaten. Er kwam een enorme windhoos ónder de hoes en die blies het hele zaakje de parkeerplaats over.

Een echt niet naaste buurvrouw kwam gedienstig de kussens brengen. Spectaculair was het wel even.

Maar het begon toch al hard te regenen en dus hebben we alles er maar weer snel overheen gedaan. De buurman kwam met plakband waar hij zijn eigen hoes ook mee had vastgezet. Hij is blijven zitten, de hoes, de buurman ging naar huis. Maar dat de hoes op z’n plek bleef was geen wonder want er gebeurde verder niks. Die harde wind is het ernstigste wat ons is overkomen. Ja, geonweerd heeft het en behoorlijk geregend en de straatverlichting was even uit, maar misschien was dat uit voorzorg. Maar dat was het wel.

Ik had alle plantenbakken- en potten onder de poort gezet. Ook best nog veel werk en bovendien hadden we met een groot afdekzeil de broeikas afgedekt. Allemaal vanwege die mega-hagelstenen. En dat was dus allemaal voor niks.

In plaats van dat je nou blij bent dát er niks gebeurd is, want dat is elders wel anders, loop ik nu te zuchten, dat alles weer teruggezet moet worden. Ik ben dus gewoon te lui voor een natuurramp. In zo’n geval zal alles van een ander moeten komen, dat is wel duidelijk. Ik hoorde trouwens dat ze in het Belgische Genk op zo’n duizend gloednieuwe auto’s poffertjes kunnen gaan bakken. Ze houden daarboven ook totaal geen rekening met de aardse economie, hè, en duizend poffertjeskramen is natuurlijk ook wat overdreven als je al zoveel frietkotten hebt…….

In de auto hoorden we een meisje gisteren op 3FM een absurd verhaal vertellen. Hoe ze bij de verkeerde begrafenis had gezeten. Alles wat ze hoorde klopte, de voornaam, het feit dat de overledene twee kinderen had en wel meer toevalligheden waardoor ze geen argwaan had. Ze kende de familie verder niet anders had ze het daaraan kunnen zien misschien. Pas toen ze een bidprentje kreeg (dat is iets katholieks, dacht ik?) kwam ze er achter dat ze om de verkeerde had zitten treuren. Een bizar verhaal dat bij de jongens van 3FM veel succes had.

Iets dergelijks, maar dan wel iets minder spectaculair, hoor, is mij ooit eens overkomen samen met een hele groep mensen. Er was een cliënt van het revalidatiecentrum waar ik werkte om het leven gekomen bij het oversteken van een weg in zijn woonplaats, een dorp in Brabant. Daar liep dwars door het dorp een drukke straat met veel vrachtverkeer. Daar hebben dorpen, al dan niet in Brabant, wel vaker last van.

De treurnis in ons centrum was groot en we gingen dan ook als begeleiders met een flinke groep mederevalidanten van de man naar de begrafenis. We vertrokken goed op tijd, iedereen was in de gepaste stemming en zo gingen we richting Brabant. De naam van het dorp weet ik echt niet meer, maar het was klein. Onze chauffeur reed dus naar de enige torenspits die hij zag en we hielpen de mensen uitstappen.

We vonden het wel ’n beetje stil rond de kerk. Net of er niks te doen was eigenlijk. De rouwkaart werd er nog eens bijgehaald en ja, de tijd klopte en de dag ook en dit was toch ook het juiste dorp…. Een voorbijganger hielp ons uit de droom, want de gereformeerde gemeente (niks bidprentjes dus!) zat in een schoolgebouw, heel ergens anders in ’t dorp. Hij wees ons de weg, iedereen de bus weer in op weg naar het juiste adres. Ook daar was het stil, want iedereen was al binnen en ze waren uiteraard al begonnen.

Het is in zo’n geval al moeilijk om als je te laat bent in je eentje ongemerkt binnen te komen en gauw ergens te gaan zitten, dus als je met een groep slecht-tot-nietsziende mensen een gebouw binnengaat valt dat, om het zeer mild uit te drukken, nogal op. Bovendien had men voorin stoelen voor ons vrijgehouden. We voelden ons zeer opgelaten. Gelukkig zag het merendeel van ons gezelschap de geërgerde blikken toch niet, elk nadeel…enz.

Verder werd het eigenlijk best nog een gezellige middag en hebben we later nog gelachen om die stomme vergissing. Ach ja, je moet de vrolijke kanten van het leven maar niet verwaarlozen……

Het land mag ons wel dankbaar zijn, dat wij onze burgemeester kwijt willen omdat hij voorzitter wordt van de Eerste Kamer. Nou wil ie zelf niks liever dus dat scheelt. Tot september heeft hij een dubbele baan en dan wordt het uitsluitend Den Haag. Een hele carrièreswitch voor iemand van zijn leeftijd. Eenenzestig is ie. Tot voor kort was dat een vrij normale leeftijd om er mee op te houden en als je VVD-er bent heb je daar waarschijnlijk ook de middelen voor, maar nee, onze burgemeester breit nog een mooi eindje aan zijn loopbaan.

Ik ben helemaal niet zo thuis in de plaatselijke politiek dus ik weet alleen maar dat ik ’t best een aardige, vriendelijke man vind en dat hij het, met name rond Koninginnedag 2009, goed heeft gedaan. De Stentor wierp een vraag in de groep: “Vindt u het jammer dat burgemeester De Graaf vertrekt?”. Nou, daar kwamen heel wat reacties op! Daaruit blijkt, dat je het echt wel moet willen: burgemeester zijn. Ze branden je af of je wordt huizenhoog of nog hoger de hemel in geprezen en een tussenweg schijnt er niet te zijn.

Iemand vroeg zich uitsluitend af wat zijn afscheidsfeestje moest gaan kosten. Dat is toch niet aardig als je meer dan twaalf jaar burgemeester van een stad bent geweest. Hij kon goed met de ‘gewone’ mensen overweg, was benaderbaar en ook met het koninklijke volk dat hier uiteraard nogal eens rondloopt stond hij op goede voet. Dat moet je allemaal maar aanvoelen, die verschillen. Daarom wens ik ‘m het beste.

We moeten nu maar afwachten wat voor een nieuwe burgervader of -moeder we krijgen. We zijn net baby’s. We kunnen nog steeds onze ouders niet zelf kiezen…….

“Wil je blijven leven, wacht dan even”. Dat is de nieuwe slogan, die daar natuurlijk al sinds 1839 geldt en die ProRail nu plaatst bij spoorwegovergangen. Gistermiddag hoorden we een radioverslag van een reporter, die zich had opgesteld bij zo’n spoorwegovergang. Toen de bellen rinkelden en de bomen daalden omdat er een trein naderde, glipte een meisje op de fiets toch nog gauw onder de spoorbomen door.

De verslaggever hield haar aan en vroeg: “Waarom deed je dat nou, toch nog onder die dichtgaande spoorbomen door?”. “Ik wil naar huis”, zei ze. “Ja, maar dat was toch gevaarlijk!”. “Och….”, zei ze. Ze vond het wel meevallen. Moet ze tijdens die actie zelf niet vallen natuurlijk. Maar ze hield wel van ’n beetje risico. Hopelijk heeft ze begrijpende ouders als ’t mis gaat.

Er zullen best overgangen zijn waar het wat langer duurt, maar hier was de overweg geklokt zo’n dertig seconden dicht. Een halve minuut waarvoor je je leven waagt. Levert gemiddeld zo’n tien doden per jaar op. Dat zijn trouwens voor driekwart mannen, hoorde ik.

De reporter had ook nog een gesprekje met een mevrouw van ProRail. “Wat doen jullie er nou aan om dat gedrag tegen te gaan?”, vroeg hij. “We hebben hekjes onderaan de bomen gemaakt, zodat men er niet zo makkelijk meer onderdoor kan, bij het voetgangersgedeelte hebben we aparte bomen aangebracht en om het zogenaamde ‘slalommen’ moeilijker te maken hebben we middengeleiding op de overgang aangelegd”. “Dat helpt dus niet echt, hè?”, zei de radioman sarcastisch.

Ik weet niet precies meer wat de ProRail-woordvoerster antwoordde, maar we vonden de vraagstelling en de reactie van de radioman heel raar. Alsof ProRail verantwoordelijk is voor het idiote ongeduld van de weggebruiker! Dat is toch de omgekeerde wereld, waar ik trouwens steeds minder van snap. Maar voor iemand die daar dichterbij komt is 30 seconden wachten natuurlijk maar even en als je jong bent waarschijnlijk ’n ééuwigheid……..

Als je ooit eens iets hebt besteld bij een postorderbedrijf blijven ze heel aardig tegen je doen. Ook als je de bestelling contant hebt betaald en verder geen boodschap aan ze hebt. Ik kreeg tenminste een mailtje waarin ik allerhartelijkst werd gefeliciteerd met mijn verjaardag op de 27e juni. Er lag zelfs een niet te versmaden cadeautje voor me klaar, maar dan moest ik wel iets bestellen natuurlijk. Voor niks gaat de klantvriendelijke zon op.

Ik kan me helemaal niet herinneren wat en wanneer ik iets heb gekocht daar en bovendien moet het iets op naam van mijn kloris zijn geweest, want die is a.s. maandag het feestvarken en niet ik. Tóch staat er dan : “Wel gefeliciteerd, mevrouw P.!” en geen woord over de heer des huizes.

Zijn het dan alleen de vrouwen die net-winkelen? Dacht ’t niet, maar daar gaan ze kennelijk wel van uit. Geëmancipeerd, hoor, maar er kan in dit huis wel een treurende weduwnaar wonen en dan trap je zo’n man toch wel behoorlijk op z’n ziel, zo zonder vrouw die dingen bij Neckermann bestelt! Dat is toch zielig.

Misschien ben ik wel heel erg kleinzielig dat ik struikel over zoiets. Maar ik voorzie wat moeilijkheden met dat cadeautje. Stel, ze sturen die man roze sokken omdat ze denken dat ’t een mevrouw is! Ik noem maar wat. Hoewel, mannen met roze sokken…..ach, dat kan tegenwoordig best. Roze overhemden. roze poloshirts, daar kunnen die sokken best bij. Alleen bij die grijze baard……?

Waar maak ik me druk om. Om die klantgegevens, die ze kennelijk bewaren bij zo’n bedrijf en die ze in ieder geval niet kunnen nakijken. Nou ja, er is helemaal geen probleem, want we bestellen toch niks. Ben benieuwd wat er in november gebeurt……..

Ja, dat zijn de minidiscjes die mijn man van onze jongste zoon kreeg. Hij deed daar niks meer mee, wou ze wel kwijt en aangezien zijn pa de apparatuur nog heeft waarop dergelijke verlopen geluidsdragers zijn af te spelen, was die er blij mee. Vanwege allerlei apparaten kunnen wij, als we dat willen, bijvoorbeeld nog videobanden en cassettebandjes draaien. De vinylplaten draaien wordt wat moeilijker, want de platenspeler is er nog wel, maar de aansluitmogelijkheden zonder veel gedoe niet en dus komt dat er niet zo van. Nostalgie heeft z’n grenzen. Het moet bovendien nog wel om aan te horen zijn. Vooral als je niks ziet, zoals bij mijn kloris het geval is, ben je allergisch voor piepjes, krasjes en kraakjes, hoe nostalgisch ook.

Maar over die minidiscs: we genieten nu enorm van het feit, dat onze Lars zo’n brede muzikale belangstelling heeft. Die heeft ie mede door ons natuurlijk, die paplepel, weet je wel, maar verder heeft ie ‘m volstrekt zelfstandig uitgebouwd. Ook naar gebieden waar wij, en ik zeker, met opgetrokken wenkbrauwen naar luisteren. Ik doe echt m’n best voor dat techno, maar ja……

Vanmorgen luisterden we naar een discje waar muziek van George Gershwin op staat. En ook nog door hemzelf gespeeld! Dat hebben ze overgenomen van z.g. pianorollen. Over techniek gesproken! En wat een pianist was hij, zeg! Over techniek gesproken. “An American in Paris” vonden wij zelfs mooier dan de orkestversie.

We hadden het ook over het wonderbaarlijke van voortschrijdende techniek. Van George is al niks meer terug te vinden, maar via een techniekje hoor je ‘m gewoon spelen! Zoals dat natuurlijk met meer muziek is waarvan de maker soms al eeuwen en de uitvoerder soms allang niet meer onder ons is. Maar ze zijn er nog. Wij aan de koffie en zij…..?

Ja, ja, zo diepzinnig zijn wij dan bezig op een druilerige donderdagmorgen, dank zij al die ‘verouderde’ apparatuur van die bewaarderige man…….

Je hoort vandaag de dag niks anders meer dan over bezuiniging, inkrimping, besparing, opheffing en afschaffing. Schraalhans is keukenmeester. Dat is een uitdrukking, die de meeste jongeren helemaal niet kennen, want het viel tot nu toe wel mee met de schraalte en ik vraag me zelfs af of Mac Donalds wel een keukenmeester hééft. Maar ik vind ’t wel jammer dat jonge mensen haast geen spreekwoorden en uitdrukkingen meer kennen. Dat viel ons laatst nog op in een of ander quizzprogramma. Dat verschraalt de taal.

Maar ik zag dat ze zelfs bezuinigen op de klinkers in een sms-berichtje! Ik las er laatst een en moest drie keer kijken voordat ik wist wat er stond. Ik had vroeger na een leuk stukje op mijn weblog, dat kwam wel eens voor, nog wel eens ’n reactie waar stond: LOL ! Nou snapte ik wel, dat iemand het dan aardig had gevonden, want zelf hadden we ook wel es lol, maar ik hoorde pas later dat ’t ‘Laughing Out Loud’ betekende. Het was gewoon een bezuiniging. Moet je gewoon even weten.

Ik ben eens wat gaan opzoeken over die SMS-taal. Je weet niet wat je ziet, hoor. Het vereist een hele studie. Veel Engels natuurlijk, maar daar kan ik best mee leven als modern mens. En dat je door cijfers te gebruiken ook lekker opschiet kan ik me ook voorstellen. Je kunt w8ten, je verjaardag 4en en met de 2 kun je ook leuke dingen doen: LY2, love you too. Dat snap ik allemaal nog.

Maar ik zag een woordenlijst, waar kpn ‘kopen’ betekent en daar zou ik in sommige gevallen nog maar es over nadenken. Ik zag ZNZ en dat is ‘zeik niet zo’. Dat kun je inderdaad beter afkorten. Maar ik zag ook IWNMMJTMH ! Dat moet toch ’n hele tijd duren voordat je weet dat dat ‘ik wil niks meer met je te maken hebben’ is. Dan kun je toch beter ff bellen. Nou ja, bezuingen dus maar. Ik ga de geleegde GFT-bak even binnenhalen…….

Vorige week zag ik ’n aflevering van Andere Tijden. Altijd mooi om te volgen, vind ik. Deze keer ging het over de jaren vlak na de oorlog, dus tweede helft veertig, vijftig en zestig voor ’n deel. In ieder geval de tijd dat ik een Amsterdamse tiener was. De term “teenager” kwam er aan.

Op Twitter zag ik later, dat mensen zich nogal verbaasd hadden over de beelden met Amsterdamse jochies, die aan het gooien waren met stenen en van alles in de gracht donderden en daar de grootste lol aan beleefden. De Twitteraars vonden dat maar onaangepast gedrag, als dát nou die zogenaamde tijd was, dat de normen en waarden nog hoog in ’t vaandel stonden…..?

Maar destijds noemde men dat gewoon ‘kwajongensstreken’. “Die straatschoffies!”, zei mijn vader dan. Na de oorlog, toen men ging opruimen, herstellen en opbouwen, lag er nogal wat rommel in de rondte in de stad. Dus dat was aantrekkelijk spul en als er iemand aankwam, holde je lachend weg. Het ging om de spanning van iets doen wat niet mocht. En ín de oorlog speelden stadskinderen met niks, hadden relatief veel vrijheid, want hun ouders hadden wel wat anders aan hun hoofd. Zorgen, die ze vaak niet met hun kinderen deelden. Hoe ze aan eten moesten komen bijvoorbeeld of aan materiaal om hun huis warm te krijgen.

Er werd dus veel op straat gespeeld en wij als kinderen waren er handig in om, als er weer eens ’n razzia was waarbij Duitsers mensen hun fiets afpikten, langs de stoeprand te gaan staan als zogenaamd nieuwsgierige kinderen en zo iemands fiets af te dekken. Ook dat was spannend en eigenlijk best leuk. Onze school was bezet door de Duitsers dus we zaten in Amsterdam dan weer hier en dan weer daar op school en hadden zelfs soms les bij de juffrouw thuis.

Dat je na de bevrijding allemaal weer in het gareel moest leverde kwajongens op. Kwameisjes zullen er waarschijnlijk ook wel zijn geweest, maar daar weet ik natuurlijk niks van. En uit dié tijd stamt dat filmpje van Andere Tijden.

Maar verder zag ik zóveel bekends langskomen! Leuk, hoor. De kampeertentjes van onze eerste vakanties weer, de eerste auto van mijn vader, onze eerste echte radio, nadat we jaren radiodistributie hadden gehad, de wasmachine, die mijn moeder elke week voor ’n dagdeel huurde voor twee gulden en die ze voor dat geld nog kwamen brengen en halen ook. Zo leuk, dat er van die tijd beelden zijn.

Een goeie ouwe tijd zou ik het niet willen noemen, want het was behoorlijk sappelen met name voor mijn ouders. Maar het waren wel mijn jonge jaren, die soms goed waren en soms wat minder goed. Zoals dat waarschijnlijk ook nog geldt voor iedereen, die nú jong is: soms gaat ’t goed en zo nu en dan wat minder. Wat dat betreft zijn er geen andere tijden……..

Zo nu en dan moet het even. Een rondje maken langs huizen waar we hebben gewoond. Kijken of er nog wat veranderd is en of ze d’r nog staan. We moesten gisteren in Vaassen zijn, waar we toen de kinders nog jeugdig waren zo’n negen jaar hebben gebivakkeerd. Op diverse plekken in het dorp ook nog, want we waren nogal verhuizerig in die tijd. En als we er dan tóch zijn vraagt onze zoon: “De toeristische route?”, want dat vindt ie zelf ook leuk, hoor, en die doen we dan.

We wonen ondertussen alweer ruim een kwart eeuw in Apeldoorn dus er is, net zoals hier, veel veranderd in ons oude dorp. Er zijn nieuwe wijken bijgekomen, rond het kasteel De Cannenburgh hebben ze de boel ruim gemaakt, zagen we, veel bomen gekapt en onder andere de voortuin veranderd.
Er zijn huizen en gebouwen afgebroken, verbouwd, gemoderniseerd, er zijn appartementen gekomen en qua winkelbestand hebben de Vaassenaren niet te klagen. Ze zitten vooral érg goed in de supermarkten.

Soms kom je dus stukken gazon of ander grasland tegen waarvan je denkt: “Hier stond toch vroeger iets? Wat was dat ook weer?” Mijn zoon weet zich dan nog veel te herinneren van toen hij kind was. De weggetjes naar school, naar het zwembad, (dat ze aan het verbouwen zijn omdat het een multifunctioneel sportcentrum moet worden) en waar we de hond uitlieten, die gewoon los met ons meeliep. Ook waar we veel wandelden, want we hadden bos en hei om de hoek. Maar ook de kilometers, die er later gefietst moesten worden naar de middelbare school!

De tijd heeft niet stil gestaan. Maar het bos waardoor we terugreden naar onze metropool is nog altijd hetzelfde en als ze niet álle bomen omzagen blijft dat ook zo. Is er toch nog iets zoals vanouds………

Wat een gedoe, hè, over al die groentesoorten? De een na de andere is verdacht en dan toch weer niet. Men denkt nu de oorzaak te hebben gevonden voor de dramatische sterf- en ziektegevallen in Duitsland en Zweden. Het is de taugé, een kiemgroente. Dat is de boosdoener, zolang het tegendeel niet is bewezen.

Wij eten ’t nogal eens. Het zit meestal tussen de gesneden groente die je bij een wokmaaltijd gebruikt. En er was kennelijk niks mis met wat we hebben binnengekregen, want we leven nog en er is zelfs geen verkoudheidje langs geweest. De staatssecretaris van landbouw die woordvoerder is van de commissie die van alles onderzoekt zegt ook, dat er met de Nederlandse groente niets mis is en dat de taugékweek zelfs extra wordt gecontroleerd, omdat die gevoeliger is voor bacterievorming.

Ik vertrouw daarop. Mijn kloris hoorde over de radio trouwens een Duitse mevrouw in een supermarkt zeggen dat ze dat ook doet. Ze koopt gewoon alles wat uit Holland komt, want dat is goed spul, zei ze. Nou, dat klinkt goed. Voor de export ook. Wij blijven aan deze kant van de grens ook gewoon lekker wokken en niet mokken.

Vroeger, hè, in de grijze oudheid toen ik op de lagere school zat, hadden kinderen wel eens sponzendozen. Toen nog zonder tussen-‘n’. In het vochtige gedeelte daarvan deden we dan bruine bonen om ze te laten ontkiemen. Dat werd ook een soort taugé. Het was leuk om dat proces te volgen. Nooit iemand aan dood gegaan trouwens…….