Dat er in de bevolkingsgroep waarin jij je bevindt iemand is, die voor je opkomt, is in principe natuurlijk helemaal niet verkeerd. Henk Krol van de Ouderenpartij lijkt me een bevlogen man.  De vandaag  jarige koningin zit ook in mijn leeftijdscategorie, ze is zelfs jonger dan ik, maar voor haar wordt wel gezorgd. Daar maak ik me geen zorgen over en Henk ook niet, denk ik.

Tweeëntwintig honderd personen hebben trouwens gezorgd dat er een portret kwam van de koningin. Uit de inzendingen is een keuze  gemaakt en in een expositie te zien  op Het Loo. Ze verwachten veel van de toeloop. Ik hoef er niet heen, vind het wel best. Eén keer Beatrix vind ik genoeg, hoef geen zaal vol.

Wat zouden ze trouwens met al die portretten doen, die d’r af moeten in alle gemeentehuizen, politiebureaus, rechtbanken en belastingkantoren? Of zouden ze in die laatste panden niet hangen? Daar moet trouwens wel een herdruk komen van alle dwangbevelen. Dat ze “In naam der Koningin”  je spullen komen weghalen kan niet meer. Wordt nog een flinke kostenpost met al die faillissementen.

Wij hebben de korting op ons pensioen al gemerkt deze maand. En het wordt misschien nog wel meer in april. Er is een brief aangekondigd. We zien het wel. Vanaf 30 april zijn we in ieder geval met z’n  zeventien miljoenen WA verzekerd……

Mijn neef woont in Melbourne in een bosrijk gebied. En het brandt weer in Victoria. Het is er heet en droog dus het is weer zo ver. Mijn zus en hij bellen elkaar regelmatig: hij om te vragen of ze al “blub blub” zegt en zij vanuit Queensland om te vragen of z’n huis gevaar loopt.

Van het huis waar mijn zus woont loopt de driveway (ze mailde: wat is dat verdorie nou in het Hollands? Slááp ik weer niet….O ja, oprit!) omhoog. De straat, ze woont aan een rivier, ligt helemaal onder water, maar het huis is dus droog. En mijn neef zit ook nog veilig, want het brandt (nog) niet in zijn buurt.

Wat een land! Mijn zus zegt dat Australiërs best stoer zijn, maar dat mensen die hun huis na de vorige rampen, brand  en overstroming,  net weer in orde hadden nu hun tranen nauwelijks kunnen binnenhouden.In Queensland is qua weer het ergste wel aan het wegtrekken. In zuidelijke richting naar New South Wales,  Sydney dus.

Zus houdt me op de hoogte. Ik hield haar bij mijn keukentafelpraatjes over de familie ook op de hoogte betreffende ons weer. Ze vindt het altijd  leuk als wij sneeuw hebben. En dan heb ik het over de vooruitzichten van de Elfstedentocht en zo. Stuur haar met kerstmis de meest winterse kaart die ik kan vinden.

In één zondagje regen met bijbehorende hogere temperatuur  is hier de sneeuw, die eigenlijk niks ontregeld heeft langer dan ’n paar uur aan tijd, vrijwel verdwenen. Ik durf voorlopig geen weerpraatjes meer te houden tegen m’n zus…..

Mijn zus in Queensland, Australia meldt dat het bij haar ‘eng’ weer is. Zware regenval, dus weer overstroomde wegen. Er worden tornado’s verwacht en ze zei dat haar ramen stonden te trillen in de sponningen. Er staan rond haar huis veel heen en weer zwiepende palmen en ze is aan het bidden dat er niet een op haar autootje valt.  Dat is het enige dat nog buiten staat, want het tuinmeubilair staat tegen het wegwaaien binnen, in haar kamer. Ze woont niet al te ruim dus het is behoorlijk krapjes, zegt ze.

De locale radio, waar al het emergency-nieuws vandaan moet komen is al uitgevallen. Kortom: het is griezelig. Er zijn al doden en vermisten ook. Ze ergert zich trouwens zelf dood aan van die sensatiefiguren die, ondanks de waarschuwingen, tóch de weg op gaan en vervolgens uit gevaarlijke situaties gered moeten worden door de brandweer en andere hulpverleners. Meestal vrijwilligers die dan hun leven moeten wagen. Mijn zus had een afspraak in het ziekenhuis, maar haar dokter moet uit Brisbane komen en dat gaat dus niet door. Het is heftig daar.

Hier zorgt de regen en de hogere temperatuur voor een gestadige verwijdering van de sneeuw. Als de kou dan toch moet verdwijnen kan het eigenlijk niet mooier dan zo.  Jammer voor de schaatsers, die gedacht hadden misschien nog een laatste baantje te trekken vandaag. Als je daar erg teleurgesteld over bent, denk dan maar even aan Australië. Daar is het hollen én stilstaan. Vorige week schreef mijn zus dat ze moest werken bij 50 graden Celsius. Boven nul.

We mailen…..

Mijn Australische zus wilde haar vriendin in Zwolle een bloemetje sturen omdat ze zeventig werd. Omdat ik iets dichter bij Zwolle woon dan zij vroeg ze mij of ik dat wilde regelen namens haar. Financieel maken wij dat dan weer onderling in orde.

Onze bloemist is een Fleuropper dus e.e.a. was zo voor elkaar. Zus tevreden. Maar toen kreeg ik een mailtje van haar, dat ze de zoon van de vriendin gesproken had en die vertelde dat zijn vader en moeder helemaal niet thuis waren, maar ter gelegenheid van de mijlpaal-verjaardag op Tenerife zaten. Toen hadden mijn zus en ik natuurlijk wel grote zorgen over dat boeket, dat waarschijnlijk in het vriendinnenportiek stond te bevriezen. Nou ja, niks aan te doen, dachten wij.

Gisteren belde de niet meer jarige vriendin naar mijn zus om haar te bedanken voor het prachtige boeket dat ze gekregen had. Gisteren dus. Toen ze weer thuis was van haar vakantie. Wat was er namelijk gebeurd? Toen de bezorgende bloemist geen gehoor kreeg, ging hij naar de buren, die zeiden, dat de familie met vakantie was! “Geen punt”, zei de man “wanneer zijn ze weer terug? Oké, dan bezorgen we gewoon een vers boeket”.

Hij had de bloemen ook bij de buren kunnen achterlaten en zeggen : “Veel plezier d’r mee”. Had de buurvrouw zelf een nieuw boeketje voor ze kunnen kopen of zo. Ik vind het een schitterende service van die bloemist. Ik ga in ónze bloemenwinkel wel even vragen of ze ook complimenten kunnen bezorgen, want dit verdient eigenlijk een bloemetje. Maar ze hebben vast liever wat anders…….

Mijn zoon had een zakelijk ritje Lelystad vice versa en zei dat ie de toeristische route ging nemen via Vierhouten. Door het bos dus. Nou, toen wilde ik eigenlijk wel even mee, want we hebben daar in de buurt vroeger met de hond altijd heidewandelingen gemaakt. Toen hij er nog los mocht lopen én nog in leven was natuurlijk. Ik wou het daar wel weer eens zien, helemaal nu er nog sneeuw ligt. Zondag gaat het dooien, zeggen ze, dus het was een last minute booking. Het was prachtig! Ondanks of misschien juist wel doordat het mistig was.

Ik heb ook ontdekt dat ik niet in Lelystad hoef te wonen. Prachtige huizen, hoor, daar niet van, maar ik hoor toch meer in Apeldoorn. Onze oudste kleinzoon is trouwens in Lelystad geboren toen z’n ouders in Dronten woonden. Dus de naam heeft op zich wel wat met onze familie.

Op de terugweg zijn we even gestopt om wat foto’s te maken van Gortel in de sneeuw. Kon nog net…..

…in zo’n zelfgevouwen origami doosje bewaar ik mijn rolletjes garen…..

Een rare afwijking van mij is, dat ik mooi verpakkingsmateriaal niet kan weggooien. Dus ik bewaar papiertjes, zakjes, bakjes en met name voor doosjes heb ik een zwak. Vooral als ze handig in elkaar zitten. Ik heb me ooit beroepsmatig met origami moeten bezighouden en misschien komt ’t daar wel vandaan.

Ergens zit er bij die bewaardrift ook nog wel iets van ‘je kunt niet weten of je het nog ergens voor kunt gebruiken’, maar in principe is dat dan niet eens de eerste gedachte. Ik vind het gewoon boeiend dat iemand er over heeft nagedacht hoe je iets leuk, handig en aantrekkelijk kunt verpakken. En die er dan een mooi doosje voor heeft bedacht. Dat zou ik dan moeten weggooien? No way. Natuurlijk ben ik wel selectief. Liefst geen opdruk of schreeuwerig van kleur.

Bovendien zijn er ook van die verpakkingen waarop staat: “Hier openen”. Dan is mijn eerste reactie : “Dat maken we zelf wel uit” en soms blijkt dat bevel dus helemaal niet handig en heeft alleen maar tot resultaat dat je er een puinhoop van maakt. En zo gooi je weer een verpakking weg. Met een beetje milieuvriendelijk inzicht kan het bij het oud papier. Maar als het even kan red ik dus mooi verpakkingsmateriaal.

Ik heb er weer een. ’n Prima doosje. Kijk maar naar de foto: zónde toch,  om weg te gooien? Wat er in heeft gezeten?  Geen idee. ’n Technisch snoertje of zo. Dat kan maar zo in dit huis. Maar het doosje is van stevig wit karton en onbedrukt en het vráágt er gewoon om om beplakt, beschilderd, betekend of bekleed te worden of anderszins creatief benut. Eerst even bewaard natuurlijk, maar op een dag……

Bij de Libelle, waarop ik al jaren ben geabonneerd, zit van tijd tot tijd een mooi uitgevoerde bijlage, die “Balance” heet. Niet “Balans”, maar “Balance”. Uit de keuze van die naam in het niet-Nederlands blijkt al de redactionele brede kijk op de mensheid.

De inhoud van het boekwerkje is zeer gevarieerd. Van het eten van gezond voedsel ( ik dien het binnenkort weer weelderig in onze tuin opkomende onkruid Zevenblad vanwege de vitamientjes te verwerken in stamppot of salade!) tot diepgravende psychologische adviezen, raadgevingen omtrent kleding die zelfvertrouwen wekkend werkt, de rustige plekken waar men heen moet op vakantie. En ook verhalen over met name vrouwen, die van alles hebben meegemaakt, maar daarna toch weer in balans zijn gekomen. Dat is natuurlijk heerlijk voor ze.

Als je het hele blad hebt doorgelezen, ga je je van alles afvragen. “Ben ik zelf eigenlijk wel in balans? Het tijdschrift is duidelijk bedoeld voor mensen die dat niet of niet helemaal zijn. Om ze te helpen. En als je denkt ’t wel te zijn of dat terecht is.

Want ik heb er nog nooit aan gedacht dat verrekte onuitroeibare onkruid op te eten! Doordat we er alles aan doen om het te verwijderen hopen we de tuin in balans te krijgen. Dat is ook een doel. Verder ben ik blij dat mijn naaste familie het goed met elkaar kan vinden. Voor zover ik kan zien zijn het evenwichtige mensen. In balans, maar dat wéét je op afstand natuurlijk niet precies. Ik dénk dat graag.

En psychologische adviezen hebben we ook niet nodig, omdat we allemaal nogal logisch in elkaar zitten. Rustgevende plekken voor mijn vakantie heb ik eigenlijk ook niet nodig, want ik heb m’n zolderkamertje en je wilt niet weten hoe rustig het daar kan zijn. Dan heb ik mijn vakanties graag wat levendig.

Wel bedenk ik me, als ik de verhalen lees, dat wij eigenlijk in vergelijking met anderen  nog weinig schokkends hebben meegemaakt. Onze schoonzoon, die zijn eerste vrouw heel jong heeft verloren aan kanker, heeft ’t wel eens tegen me gezegd: “Jullie hebben nog niks meegemaakt.” En dat is ook zo.Maar ik zit er ook niet op te wáchten. Letterlijk niet, omdat ik vind dat dat geen zin heeft.

Maar kén ik mezelf dan eigenlijk wel? Want in “Balance” zeggen ze dat dat moet. Misschien ben ik wel een heel oppervlakkig mens. Ik dácht best wel in balans, maar ik ga nou toch twijfelen, hoor! Jeetje, en om nou nog iets met meditatie of yoga of zoiets te gaan doen met mijn stijve botten. Ik heb die yogamensen wel eens op hun hoofd zien staan. Nou, dán raak ik zeker uit balans, dat weet ik nu al…..

Tegenwoordig ben ik zeer snel klaar met mijn lijstje van weblogs, die ik lees . Waarom? Ze schrijven niet, de webloggers. In ieder geval niet zo frequent meer als twaalf jaar geleden toen ik met het mijne begon. Ik weet trouwens na al die jaren nog steeds niet of het nou ‘het’ of ‘de’ weblog is, maar dat is natuurlijk onbelangrijk. Ik vind ‘het’ logischer, maar misschien getuigt dat van totale onkunde in het webwezen.

Het zijn meestal  webloggers van het eerste uur, die vrijwel dagelijks hun log aanvullen, de wat ouderen (ik hoop niemand voor het hoofd te stoten) die voor mij, doordat ik ze volg,  min of meer oude bekenden geworden zijn. Ze hebben nog van alles te melden. Wonen spannend in een stad of ver land, hebben honden, katten, páárden zelfs, vertellen over hun belevenissen in de natuur, werken nog. Aan de jongeren kun je merken dat ze carrière maken en het webloggen niet belangrijk meer vinden.

Het is veranderd. Er zijn veel weblogs verdwenen, die ik altijd leuk vond en las, andere bestaan nog wel, maar de laatste update is uit het jaar kruik.  Ik zoek wel eens elders, maar kan ze niet meer vinden. Ik moet mijn lijstje maar eens opschonen. Ik snap ’t wel, hoor. Twitter is sneller, makkelijker en altijd bij de hand. En webloggen hoeft dan niet meer. Jammer, maar helaas. Tijden veranderen. Maar ik verander  niet meer zo  en dat is lastig soms.

Van zoiets als Facebook snap ik niet zoveel. Dat gedoe met vrienden en die duimen up en down. Als ze me dat nog eens kunnen uitleggen.

Nou ja, ik ben d’r nog, mijn weblog is d’r nog en we zien wel wanneer mijn schip strandt. Ik kan voor vandaag melden dat er sneeuw ligt buiten. Het is niet zoveel als elders, maar dit is al een hele happening, hoor……!

’n Halve eeuw oftewel 50 jaar, dat is het aantal waarvoor onze oudste dochter vandaag een feestje geeft. Zo lang leeft ze namelijk als je die negen maanden daarvoor effe niet meerekent. Ik kan het me haast niet voorstellen, zo snel als die halve eeuw voorbij is gegaan.

Vijftig jaar geleden was om deze tijd met deze moeder nog niks aan de hand. Ze wás het nog niet eens. Ja, in blijde verwachting van de dingen die zouden gaan komen. Nou ja, laat dat ‘blijde’ er maar af, want je hebt bij je eerste kind nog geen idee van wat je te wachten staat. Ja, in theorie, maar je kunt er van op aan dat de praktijk heel anders uit zal pakken, dat weet je zeker.

En buiten was het KOUD! Dat is het nu weer, maar toen was het 20 graden onder nul. Dat mag je gerust barre kou noemen. Toen gingen ze nog een Elfstedentocht houden ook! Die heroïsche van Reinier Paping.

Maar dat kon mij toen geen moer schelen, hoor! Ons kind stond op stapel en dat was veel belangrijker. Het ging gelukkig allemaal prima en Karin Maria veranderde ons leven voorgoed. Voor het eerst vader en moeder. Met verantwoordelijkheden voor dat kleine wurm. Wat was ’t een wondertje. We kregen daarna natuurlijk nóg drie wondertjes, maar die eerste keer……En nu wordt ze vijftig en heeft zelf kinderen en verantwoordelijkheden. Dat is allemaal ’n reden voor een feestje, zonder meer. Dus: gefeliciteerd, grote dochter…..!

Wij gaan altijd in colonne naar de kapper. Met z’n drieën. We krijgen geen korting of zo, hoor, maar we hoeven alle drie alleen maar geknipt en het is zo wel handig qua tijd en vervoer. We zijn klant bij een gezellige éénvrouwszaak, waar we al heel wat jaren komen. Het is ’n kwestie van even bellen en we kunnen meestal snel terecht.

Vanmorgen vertelde onze kapster, dat ze een opleiding verpleegkunde gaat volgen in het Gelre Ziekenhuis en dat ze met haar werk als haarverzorgster stopt. “Als ik het nu niet doe, komt ’t er nooit meer van en dit is wat ik altijd heb gewild” zei ze. De zaak blijft wel bestaan, want ze heeft iemand gevonden die in loondienst haar werkzaamheden overneemt.We vinden het natuurlijk wel jammer, want het was lekker vertrouwd al die jaren, maar misschien is de nieuwe knipster wel net zo gezellig.

Ik vind het plan van Marleen geweldig! Ze heeft drie kinderen, middelbare scholieren die zo onderhand aardig zelfstandig hun gang gaan. Haar man heeft een horeca business. “We eten iedere dag héérlijk!”, zegt ze. Dus het kán gewoon.

En dat je zoiets dan ook echt doet en je tijd als vrouw niet voorbij laat gaan is prachtig.  En ze is ‘geknipt’ voor haar nieuwe beroep, dat weet ik nu al. Voor ze kapster werd, heeft ze al een poos in de zorg gewerkt. Toen we vertrokken zei ze: “Ik hoop jullie nog eens tegen te komen, maar dan maar niet in het ziekenhuis!”

We hebben haar veel succes gewenst met haar studie en alles wat daar bij komt. Van hoofd en haar weet ze al alles af. Nou ja, van de buitenkant dan…….