Dat klinkt een beetje dramatisch, maar we zien net op de TV dat op de plek waar we waren aan de Goldcoast de stranden worden gesloten vanwege zeer hoog water met een soort van springtij. Bovendien zeer harde wind met zeer slecht weer. Meer noordelijk is al zoveel water gevallen dat er hulpverleners heen worden gestuurd om  helpen bij de floods.

Wonderlijk om de gebouwen te zien waar we net op uitkeken vanuit het hotel. Ik ga heel erg hopen dat het allemaal mee gaat vallen voor iedereen. Het enige dat deze vakantieganger kan doen…

…..over al die hotels moet je gewoon even heenkijken…..

We zijn weer terug uit de drukte aan de Goldcoast. Want dat is het daar: stervensdruk! Dan is het hier met recht een rustoord, hoor. Ik zou daar niet kunnen wonen. Hier ook niet, maar om andere  redenen. 🙂

We beleven van alles en dat is leuk. A once in a lifetime experience is het. Zoals mijn zus vanmorgen zei , toen we voor ons vertrek uit het hotel op de 38e etage nog even stonden uit te kijken over the Atlantic Ocean:” zoveel water in een keer zie je nooit meer in je leven!” Dat is natuurlijk ook zo.

Vanavond pakken we weer in om naar Melbourne te vliegen naar onze neef, die het erg leuk vindt dat we dat doen. Een vliegreis waarvoor we geen paspoorten nodig hebben. Mijn neef heeft van alles nieuw. Een huis en zelfs een vrouw, waar we kennis mee gaan maken. Leuk, leuk.  Nou, jullie lezen wel weer hoe een hittegolf van 38 graden bevalt. Een appartement op 38 etages hoogte, daar weten we nu alles van…..

…..hoog, hoger, hoogst, zo gaat dat aan de Goudkust…..

We bevinden ons thans in het super de luxe hart van vakantievierend Australië. Mensenlief, wat een luxe toestanden! We zijn in een prachtig appartement in een verschrikkelijk groot hotel met tientallen liften en honderden kamers. Het heet The Towers en daar zijn er drie van. Uitzicht op the Atlantic Ocean! Je weet niet wat je ziet. ’s Morgens heel vroeg de zonsopgang, opkomende nevel,  grijze wolken met regen en wind eb en vloed….We zitten op de 38e etage (van de 46!) dus kun je nagaan. Elk hotel hier is zo groot als het onze dus voor een knus plattelandshotelletje moet je niet hier zijn.

We hebben gisteravond trouwens wel heel knus gegeten met een neef van de partner van mijn zus. Een import Australiër die op z’n twintigste vanuit Engeland naar hier is  gekomen en nog wel weet waar Engeland ligt, maar dat is aan zijn accent niet te horen! Leuke, joviale man. Zoals veel Aussies, die je tegenkomt. In de lift, op straat of in winkels, ze hebben altijd wel een praatje.

Waar we vandaag ook waren? In het casino! Nog nooit van mijn leven geweest, zeg! Aparte toestand. Ten eerste is het er schemerig. En het hele gokgedoe is 24 uur per dag open, zeven dagen van de week.  Er hangen geen klokken. Mijn zus vertelde dat het wel eens voorkomt dat iemand aan een medewerker vraagt:” Weet je ook hoe laat het is?” Als die dan zegt:” Drie uur.” En dat ze dan vragen :” ‘ s middags of ‘ s nachts?” Beetje de tijd vergeten vanwege het gokken!

Nou, dat is mij niet overkomen. Ik ging eenmalig achter zo’n kast zitten en won zestig dollar. Vraag me niet hoe. We hebben er lekker van gegeten, dank u. Morgen weer naar ons tijdelijke huis en dan vrijdag naar Melbourne, compleet met heatwave. Weten we dat ook weer…..

….Australian sing-a-long…..

We waren vanmorgen bij een ‘brunch’ , georganiseerd door de feestcommissie van the village. In the Manor. Was heel gezellig, want er was een stel muzikanten, een zingende gitarist en ’n violist, wederom van wat gevorderde leeftijd, die echte ‘bush-muziek’ speelden. Folkmusic, die door de aanwezigen,die het qua leeftijd van ze wonnen, enthousiast werd meegezongen. Ze hadden succes en het was echt Australië wat de klok sloeg. Als je op de tekst let van die liedjes, zitten daar nogal eens woorden als ‘guns’, ‘jail’ en ‘whisky’ in en gaat het over mannen, die zich van e.e.a. hebben bediend en nu in de bak hevig zitten te verlangen naar hun moeder of hun ‘only forever love’. Meestal nog een lost love ook, omdat ze inmiddels met een meer oppassend figuur is getrouwd. Ja, eigen schuld, dikke bult, denk ik dan. Maar ze zongen ook Schotse en Ierse liedjes, die zeer werden gewaardeerd door mensen met hun roots in die contreien.

Er was een oude meneer, die viel toen hij even wilde helpen opruimen. Het viel gelukkig allemaal mee en bleef het bij een geschaafde, bloedende arm. Hij was binnen de kortste keren omringd door zes vrouwen, die allemaal aan hem stonden te poetsen en te pleisteren, waarop David, de partner van mijn zus tegen hem zei:”some people do everything to get  attention!” Het slachtoffer kon het grapje wel waarderen!

Maar hoe al die Aussies zich uitdossen, zeg! In geel en groen natuurlijk, dames gehuld in de Australische vlag, er nog wel iets onder aan, hoor, daar is de leeftijd hier niet naar, maar iedereen is trots op het land kennelijk op een leuke manier.

Nou, en gisteren natuurlijk Nadal zien verliezen van Wawrenka. Dat was drama voor Nadal, die het liefst meteen achter de schermen was verdwenen. Maar nee, toespraakjes, liefst met tranen, bedanken van de sponsors, coaches, de ballenjongens, vaders en moeders, dat hoort er allemaal bij. De winnaar was blij en dat mag. Die had geen last van zijn rug. En nu ook niet meer van z’n portemonnee……

….dat jullie nu waarschijnlijk allemaal nog op een oor liggen en dat er alweer sneeuwschuivers zijn gesignaleerd in Nederland, terwijl wij er over dubben of we die extra fan even aan zullen doen, want het is warm. Onze kleinzoon viert vandaag zijn verjaardag, wij zijn er niet, maar gaan vanavond even met hem “hangouten”. Zien we de jarige toch nog even!

Vanmorgen zagen we een ceremonie op de TV vanuit Canberra, met militair gestap en getoeter, want het is vandaag Australiaday. Mooie pakken en veel mooie jurken en de prime minister himself. Er moesten ook 4.700 new Australians worden welkom geheten. Die kregen vandaag hun staatsburgerschap. 24 van hen waren bij de plechtigheid aanwezig en mochten met de pm op de foto. Iedereen blij en het zag er leuk uit. Philipines, Chinezen, Kenianen, Engelsen en nog wel wat meer nationaliteiten werden ingelijfd. Ze legden een dure eed af en hoorden waar ze zich aan moesten houden als Aussies. Volkslied er overheen, dat ze moesten meezingen en klaar. Sommigen na jaren wachten. Als je rekent dat Australië als werelddeel 23 miljoen inwoners heeft, dan is het bij ons met die 17 miljoen wel dringen!

Wij hebben erg lekker geluncht, zeg maar gedineerd, want tjeez, wat een enorme porties serveren ze hier!, ter ere van Aussiesday. Dit was wat mij betreft genoeg voor een hele dag.  In de beachclub was het niet echt druk, maar wel gezellig. Het waait heel hard en de oceaan had veel woeste golven. Dat vinden de surfers wel leuk! Nou, dat was het wel weer voor vandaag. Hopelijk gaat de hangout met de jarige goed lukken straks, want dat weet je maar nooit met al die wind en een niet zo’n technisch onderlegde oma….ha,ha!

Daar zullen alle gelovige mensen het uiteraard mee eens zijn, maar ik ga maar uit van die uitdrukking “een leven als God in Frankrijk” , want dat is wat we momenteel hebben hier aan the Sunshinecoast. Alleen al die zon! Elke dag weer. Komend uit een min of meer somber land, en dan hebben we het maar alleen even over het weer, he, was dat wel bijzonder.

Toen we aankwamen in Brisbane hadden we nog truien aan. Het was midden in de nacht dus de zon was even een straatje om, maar het was wel 25 graden! Ik had heel handig een kop koffie over mijn kleren gegooid vlak voordat het vliegtuig landde dus ik was allang blij dat het donker was en ik mijn gevlekte outfit kon uitdoen. En toch, he, een heel jaar alleen maar zon, ik moet er niet aan denken! Mijn zus zit met kerst met een witte plastic kerstboom op het strand met een barbecue feest . Ook leuk als je hier woont, maar niet voor mij.

Okay, maar nu is het hier volop zomer! De kinderen zijn nog vrij van school, hoewel er op de televisie al veel “back to school”-reclames zijn. Er moeten nieuwe schooluniformen gekocht worden, nieuwe schoenen en nieuwe banden voor de auto, want de lieverdjes moeten ook weer weggebracht worden. En de nieuwe school spullen moeten er weer komen, maar daar weten Hollandse vaders en moeders doorgaans ook het een en ander van na een vakantie.

Gisteren waren we in Noosa, een echte badplaats vol met vakantiegangers. Druk, druk, druk. We zijn even in de surfclub geweest om wat te eten en te drinken en ik kijk mijn ogen uit naar al die vakantie vierende Aussies. Leuk, hoor!

We genieten ervan. Worden hier ongelooflijk in de watten gelegd en vandaar dus de titel van dit stukje. Zondag is het Australiaday. Schijnt ook groots gevierd te gaan worden. Ik ben benieuwd. Maandag is iedereen vrij, omdat het op een zondag valt en de festiviteiten dus een dag later pas plaats vinden. Jullie horen d’r nog wel van, see you later…..

We spreken zoveel Engels elke dag, omdat de partner van mijn zus dat verstaat en het natuurlijk onbeleefd zou zijn om hem op een taalkundig eiland te zetten, dat mijn verslagjes ietwat doorspekt zullen zijn met Engelse woorden. Maar dat vind ik eigenlijk wel sfeer verhogend. Het leuke is, dat iedereen ons de taal erg goed vindt spreken, terwijl je zelf vaak denkt dat je uiteraard je best doet, maar het toch maar behelpen is voor toehoorders. Ik ben meneer Van der Knoop dan ook erg dankbaar, die mij e.e.a. toch aardig heeft bijgebracht lang, zeer lang geleden.

Hij bracht toffees mee, waarvan je er een onder je tong moest leggen om de ‘th’ goed te leren zeggen en hij was de man die zei: “Engels wordt uitgesproken zoals het er niet staat.” Nou, dan kijk je toch nergens meer gek tegenaan? Wat Engels betreft dan.

Gisteren waren we in the Manor van de country club hier. De bewoners noemen die club gewoon the village. Het was happy hour gisteren. Okay, dan gaan mensen met een drankje bij elkaar zitten en dat is best gezellig, hoor. De gemiddelde leeftijd is aardig hoog en dat is even wennen als je zelf thuis de enige bejaarden bent. Maar er stond een mooie witte vleugel en er werd enig entertainment verwacht van mij. Nou, als er een mooi instrument in de buurt is, het moet er wel een met toetsen zijn uiteraard, dan wil ik wel eens mijn best doen. Er werd nooit op de vleugel gespeeld, wat op zich zonder meer een schande is natuurlijk.

De dame van het management kwam langs om te zeggen dat het zo gezellig klonk, want ik kan me ontpoppen als de eerste de beste barpianist als ik het op mijn heupen krijg. Ze zei, dat er nog wel een huis voor ons te koop was, we zijn welkom! Maar, zoals ik eerder vertelde, ons wereldje is het niet. Deze mensen hebben geen last van armoede. Wij ook niet, maar toch anders. Voor een maand is dit de meest perfecte plek van de wereld, dat wel!

Vandaag hebben we een rustig dagje gehouden. Mijn zus heeft gisteren een nieuwe gitaar gekocht en haar zwager, mijn Kloris dus, gaat haar helpen haar een beetje verloren gegane vaardigheden weer wat op te krikken. Dat moet kunnen in die paar weken. Verder is het up to her.

Morgen gaan we volgens het plan naar Noosa met, naar men zegt, een straat Hastingstreet waar ‘je geweest moet zijn’. Nou dat ga we dan wel controleren. Nog even een nieuwtje: we hebben vandaag voor het eerst van ons leven oesters gegeten! Dat moet nog maar een keer. Daarna volgt pas mijn commentaar. Het is anders dan anders en boerenkool is ook lekker……..

Toen we in een van de grootste winkelcentra waren in Maroochydore hier niet zover vandaan, waar we waren om nog een paar korte broeken voor mijn Kloris te halen, kwamen we bij het op elkaar wachten Bismarck tegen. In levende lijve.

De man zat op een bankje waar wij ook even plaats namen. En het is heel gewoon hier: als je naast iemand zit praat je met elkaar. Ships passing niet in the night, maar gewoon overdag. Hij vertelde dat ie uit New Zealand kwam en nu hier woonde. Met zo’n naam zullen zijn roots wel elders liggen. Maar omdat wij uit Holland kwamen vond hij toch wel dat we enige verwantschap hadden, want toen wij weer verder gingen riep hij ” auf wiedersehn!”

Leuke man, ook zonder helm, waar het trouwens veel te warm voor was geweest…..

…..beaches, zon, wind en water…..

Het is hier, heel zielig voor jullie en geloof me, we leven heel erg met jullie mee, elke dag zonnig met een temperatuur van 28, 29 graden. Queensland is prachtig en heel relaxed. Er is niemand die er niet bij loopt als een ontspannen vakantieganger, terwijl ie toch gewoon moet werken voor zijn baas.

We passen ons maar aan, dan val je niet zo op. Wij zijn via onze familie lid van alle beachclubs in de buurt,met toegangspas en al. Leuk, hoor, om daar ontspannen mee te zwaaien naar de mooie surflady  achter de balie. Het heeft een apart sfeertje zo’n beachclub. Luxe en toch ook weer niet,  want er komen allerlei ‘gewone’ mensen, oudere dames, die met een tasje op schoot zitten te gokken aan zo’n machine,waarvan er vaak een hele rits in een aparte ruimte staan. Je kunt het beste meteen op het terras gaan zitten met het uitzicht op de surfers en de moeders met de kinderen, die allemaal in de gaten worden gehouden door de beachwatch. En een drankje op dat terras van ons hoort er natuurlijk ook bij, want je verstookt hier heel wat zweetdruppels, hoor!

Nou, dat is zo ongeveer hoe we hier onze eerste dagen hebben doorgebracht. Met het bezoeken van beachclubs met prachtige praktisch lege stranden, hoewel het hier vakantie en dus toptijd is en dat komt natuurlijk omdat het iets groter is dan Zandvoort of Noordwijk.

We vliegen een dezer dagen ook nog even naar mijn neef in Melbourne met mijn zus. Een ‘busreisje’ naar Aussie- begrippen. Dat vinden we ook erg leuk. Het is zo’n tweeënhalf uur vliegen. En het is er al iets koeler, hoewel het er nog wel behoorlijk fikt in die buurt. Mijn neef heeft een nieuw huis dat zijn moeder, mijn zus, ook nog niet heeft gezien. Dat komt dus mooi uit allemaal. Tot zover dus maar voor vandaag. Onze gastheer heeft weer lekker gekookt, want dat kan ie! Gaan we dus maar eens soldaat maken. Deze weblogger heeft het onbehoorlijk goed naar haar zin, mensen……

Zo,we zijn dus Down Under,zoals dat heet. We vonden het een hele zit, maar de reis alleen al was zeer de moeite waard vanwege al die interessante ontmoetingen!  Omdat we dus assistentie hadden geboekt op de vliegvelden waar we kwamen en dat waren d’r maar vier, Amsterdam, Dubai, Singapore en Brisbane, konden we ook leuk de verschillen in al die helpers zien.

In Amsterdam was alles goed geregeld nadat we ons eerst hadden gemeld bij een balie, waar we ons een rotje naar gezocht hebben en blij waren dat onze zoon nog bij ons was. Tot in het vliegtuig is deze dame bij ons gebleven. In Dubai en Singapore ging het anders. Daar stonden mannetjes al in de slurf te wachten op de kneusjes,excusez le mot, die meestal al in een rolstoel zaten of er in werden gezet. Die behandeling kreeg mijn persoonlijk gerelateerde kneus ook. Of hij wilde of niet hij ging in een wheelchair vervoerd worden. Ik moest er in sprint tempo achteraan. Dat was sport technisch gezien natuurlijk heel goed voor mij!

In Dubai troffen we Abdul. Een verduiveld mooie jongen, die ons tijdens de verre wandeling, want mijn God of liever : mijn Allah, wat zijn dat een einden lopen op zo’n airport, geprobeerd heeft ons te bekeren tot de islam. We moesten toch echt de koran lezen. Waar we vandaan kwamen, vroeg ie. The Netherlands, zeiden we. Is that South America or Asia? Vroeg hij toen. Oh, Europa! Hij had er nooit van gehoord. Wij maar denken dat we beroemd zijn, ha, ha!

In Brisbane was het midden in de nacht, nadat we uit Singapore kwamen en eigenlijk ‘ beetje een rommeltje. De ‘ontscheping’ duurde heel erg lang en toen kon ik de koffer nog moeilijk vinden omdat er erg veel hetzelfde zijn. Maar ik had een rood lint aan de onze geknoopt en dat bleek uiteindelijk wel slim. En toen kwamen we buiten in de hal en daar stond ze, mijn kleine zus met haar Kloris! Ja, zij heeft er ook een.  Toen begon onze vakantie! Dit wordt een vervolgverhaal…….see you, mates!