De laatste tijd mekker ik nooit meer over kappersbezoek, is dat al opgevallen? Want dat was dus niet mijn favoriete uitje. Dat zit zo. M’n dochter en haar gezin gingen altijd al naar een Aziatisch kapstertje met ’n heel klein salonnetje in de binnenstad. Op het raam staat “Kapperszaak” en dat is wat het is.

Het is er heel stil, want aan muziek draaien doet ze niet en als jij niks zegt, zegt zij ook niks. En dat is erg rustig. Gelukkig praten wij wel met elkaar, want we maken er een familiegebeuren van: mijn oudste dochter, mijn oudste zoon en ik gaan altijd samen. De zaak lijkt vol als wij er zijn. Onze Chinese kapster is een hele leuke vrouw om te zien, doet haar werk goed, maar ze maakt er gewoon niet te veel woorden aan vuil. ” Goed zo?”, vraagt ze en houdt de spiegel achter je hoofd. ” Ja, prima, dank je wel!” zeggen wij dan en dan zegt zij: ” Graag gedaan.” En dat is dan ook zo, dat weten we zeker.

Ze heeft alles wat ze nodig heeft voor haar vak uiteraard, maar geen dure inrichting en toeters en bellen in haar winkel, die een dergelijk pand prijzig zouden maken. Hoewel, ze zit op een locatie in het centrum dus het zal evengoed wel het een en ander kosten. Grappig is, dat haar man in de winkel ernaast een vegetarisch Aziatisch restaurant heeft en dat zij reclame maakt voor hem en hij voor haar. Dus tijdens het wachten kun je de prijzen bekijken van het restaurant en kijken of er iets lekkers voor je bij staat.

Het tarief van onze kapster past goed bij de crisis, ze knipt goed en je hebt verder geen gezeur aan je kop. Dat is een combinatie, die mij erg goed bevalt. Geen VIP-behandeling, geen luxe. Nergens voor nodig ook. Knippen met die schaar. Mezelf in de watten leggen doe ik dan wel helemaal zelf…….

Dat katten regelmatig cadeautjes meebrengen voor hun baas als ze even een poosje op stap zijn geweest, dat is bekend. Muizen en vogeltjes worden, in welke staat dan ook, keurig op de mat gelegd en dan kijken ze op naar hun baas om bedankt te worden. Maar die is dan niet blij en ruimt met behulp van de stoffer en het blik en met afgrijzen op z’n gezicht, de overblijfselen op van het corps delict. Meestal roept ie er ook iets bij: ” Foei, poes! Dat mag toch niet!” Waarop Minoes denkt: ” Waarom niet? Mens, ik ben ’n jager. Dat is mijn natuur!” En ja, natuurlijk is het zijn natuur, maar wij vinden het zielig voor die kleine muisjes en kleine vogeltjes, die geen schijn van kans hadden tegenover dit monster.

Nee, dan ben je beter af met een kat zoals die in Engeland. Die brengt gezellig elke dag sokken mee naar huis. Waar ie ze precies vandaan heeft weet niemand, maar z’n bazen hebben er inmiddels tegen de zestig. Allemaal verschillende. Waarschijnlijk pikt ie ze van waslijnen in de buurt. De bazen hebben overal briefjes opgehangen om hun buurtgenoten op de hoogte te brengen van de vreemde gewoonte van hun huisdier en roepen ze op om eens te komen grasduinen in hun sokkenbaal op zoek naar hun eigendom. “Er zitten nu ook al nieuwe sokken bij”, zegt het kattenvrouwtje ” dus de mensen zijn uit nood kennelijk al nieuwe gaan kopen. We schamen ons echt dood, maar we kunnen er weinig aan doen, want niemand weet hoe hij het doet!”

Het beest is geen ouwe sok en pas een jaar oud. Dus er is nog voldoende tijd om ‘m te trainen op wat andersoortige kledingstukken. Maak je gewoon van de nood een deugd. ’t Is tenslotte crisis, ook in Engeland…….

Er stond in onze krant een artikel over de herrie die kan ontstaan als er een erfenis moet worden verdeeld. Een gezellig onderwerp. Het schijnt dan pas duidelijk te worden hoe de familieverhoudingen echt in elkaar zitten. En dat valt soms knap tegen. Zeker als er geld mee gemoeid is, maar zelfs als de zilveren lepeltjes een nieuwe eigenaar moeten krijgen.

Dan blijkt, dat de oudste altijd al heeft gevonden, dat de jongste werd voorgetrokken en ook de partners, van de kouwe kant dus, schijnen hun wederhelft nogal eens op te stoken. Je kunt, om brouilleren te voorkomen, nog het beste een buitenstaander de zaken laten regelen en daar schijnen speciale executeurs voor te bestaan.

Je moet je overigens als familie doodschamen, vind ik, als zo’n iemand nodig is en jij, als opvoeder van je kinderen, helemaal. Maar ja, jij was al dood, daar gaat het nou juist om, je kunt ze niet meer tot de orde roepen. Dat denk ik tenminste. Dat je weinig meer kunt uitrichten, maar dat weet je natuurlijk niet zeker. Iets met veel geraas uit een kast laten donderen of zo lijkt me dan wel aardig eigenlijk.

Maar wij hebben het wel eens meegemaakt, dat de overbuurman van mijn moeder was overleden, 89 jaar oud. Hij lag in de achterkamer van zijn kamers en suite-huis dood te wezen, terwijl in de voorkamer zijn kinderen ruzie stonden te maken over de antieke kast van opa. Ze hadden de schuifdeuren wel dichtgedaan, maar dat was dan ook het enige nette er aan. Het was op straat te horen hoe ze tegen elkaar bezig waren. De kleinzoon, die bij z’n opa woonde, kwam naar ons, omdat hij het niet meer kon aanhoren en dat was erg zielig.

Waar ik bij dit artikel erg om moest lachen was de illustratie. Een getekende grafsteen met de volgende tekst: ” Hier ligt ie dan. Onze vader. 03.01.1947~05.05.2009. D’r tussenuit geknepen zonder iemand aan te wijzen die de boel zou kunnen verdelen. Bedankt hoor, pa! Lekker geregeld. Ik bedoel, nou gaat uitgerekend Ria er met dat schattige klokje vandoor, dat IK 12 jaar geleden nota bene voor jou uit Frankrijk heb meegenomen. Je hebt haar altijd al voorgetrokken. Nee, zeg maar niet dat het niet waar is. Trouwens, wie voor eeuwig zwijgt stemt toe.”

Aan de uitvoering van een dergelijke grafsteen zou de hele erfenis zijn opgegaan, maar dat terzijde. Het artikel van Yvonne Jansen met die illustratie van Monnikenwerk.nl was humoristisch geschreven met veel goeie tips voor het geval dat. Echt een onderwerp voor deze week, maar dat je er om kunt lachen is dan wel weer heel bevrijdend……!

Dat het gebeurde op Koninginnedag ook veel indruk heeft gemaakt op kinderen is natuurlijk niet zo vreemd. Hoe leg je als ouders zoiets afschuwelijks een beetje aanvaardbaar uit aan je kroost? Volwassen gedrag komt dan toch niet echt goed uit de verf.

Mijn dochter stuurde me een foto van de manier waarop haar oudste zoon een en ander een plaats geeft. Hij speelde na wat hij op de televisie heeft gezien. Gelukkig heeft ie spullen genoeg om dat te kunnen doen, dat is dan wel weer mooi…….

De jongelui zijn vandaag onze auto komen halen. We zijn nog even naar het winkelcentrum gewandeld met z’n allen om in het postkantoor de overschrijving te regelen en toen was ie van hun. Ze zijn blij met de ruimte die deze auto hen biedt. Ik dacht natuurlijk vanwege hun baby. Ja, vanzelfsprekend ook: kinderwagen, box, bedje, speelgoed. Iedere verse ouder weet wat er allemaal mee moet aan zooi, als je met een klein kind ergens heen gaat.

Maar ik hoorde de jonge vader aan mijn zoon vragen hoeveel kratten bier hij dacht dat er tegelijk in de achterbak konden. ” Met een beetje handig stapelen minstens zes, hoor!”, zei die. Ze lachten er wel bij dus het was een grapje. Maar ik krijg steeds meer het gevoel, dat onze auto leuk terecht is gekomen. Hij krijgt ’t vast erg gezellig.

Het is trouwens wel een gek gezicht om je eigen auto toeterend weg te zien rijden na zes jaar. Autoloze zaterdag vandaag. Nou, niet helemaal, hoor, want we hebben net zeer comfortabel boodschappen gedaan met onze gedeelde bolide, waar met een beetje handig stapelen best zes kratten bier in kunnen. Niet dat we dat doen, hoor, maar het kan wel……

* Daar gaat de discussie over nu. Er zijn mensen, die zeggen, dat er vandaag een eind is gekomen aan de traditie van Koninginnedag. Het zal nooit meer worden zoals het was. Daar geloof ik niks van. Hoe afschuwelijk de beelden van vandaag ook waren en de gevolgen van de daad van deze dolgedraaide man nog lang niet te overzien zijn, toch denk ik niet dat Koninginnedag anders zal worden. Dat laat je toch niet gebeuren, zeg!

Zoals ik al verteld heb, ben ik niet zo’n heel fervent aanhanger van het koningshuis, maar zat ik vanmorgen om kwart voor tien toch wel mooi klaar voor de tv om de reportage vanuit mijn stadje te bekijken en was ik best trots op wat ze er allemaal van gemaakt hadden, zonder dat ik er ook maar iets aan had hoeven doen. Prachtig weer, vrolijke mensen overal, de royals hadden het naar hun zin en zagen er goed uit en Apeldoorn ook. Totdat……tja, toen was het over. Maar niet voor altijd, hoor, dat kan er bij mij niet in. Dat pikken we toch niet!

Alleen die kruising bij De Naald, waar we best vaak langs rijden, die zal nooit meer hetzelfde zijn…….

* Het is even helemaal niet leuk in Apeldoorn. Het is doodstil op straat en de vlaggen met oranje wimpels, die hier aan de overkant hangen, doen bizar aan. We zijn toch maar buiten in de zon gaan zitten. Je moet wat zolang er verder geen nieuws is. Twee doden in ieder geval, dat is al bekend. Onwerkelijk zoiets afschuwelijks……

* De mensen aan de overkant hebben hun vlag binnengehaald. Een buurman heeft hem halfstok gehangen. Er blijken nu dus vier doden te zijn en veel meer gewonden dan we eerst dachten. De reacties ” van het volk” bij de diverse nieuwssites kun je beter niet lezen, daar word je nog triester van dan je al was. Er worden conclusies getrokken waar je koud van wordt. Laurentien heeft, zo te zien, ook nog heel wat te doen als je een beetje gevoelig bent voor de spelling van de Nederlandse taal, maar dat is dan nog het minst schokkende……

Mijn kloris en ik hebben gisteren onze auto verkocht. De reden is dat we gaan ‘poolen’ met onze zoon. Twee auto’s bij de deur, waarvan er een relatief weinig kilometers maakt, is in deze tijd, eigenlijk in elke soort tijd natuurlijk, wel een beetje onzin. Bij samendoen met een auto geeft dat voor beide partijen voordeel. Het wordt wat overleggen over het gebruik, maar daar zijn we heel goed in.

De kopers van onze Focus zijn jonge mensen, die hun eigen te kleine auto verkocht hadden en op zoek waren naar een grotere in verband met uitbreiding van hun gezin. Hij komt dus hartstikke goed terecht, onze auto. Dat vind ik leuk. En ze zijn er zo blij mee, dat is ook leuk om te zien. We hebben ‘m dan niet voor niks goed onderhouden.

Onze zoon overhandigde mij gisteravond plechtig de tweede sleutel van zijn auto. Ik rijd dus voortaan een Au of een Di, daar zijn we nog niet helemaal uit……

---

Droogsta(a)nd……

Vastgelogd op 27 april 2009 om 13:40

Hoewel ik heel erg van mooi weer hou, vind ik het getik van de regen op mijn zolderraam erg gezellig. Vooral omdat ik weet, dat de natuur het heel erg nodig heeft, deze nattigheid. En ik hoef nergens heen en heb al sinds jaren geen hond meer uit te laten. Bovendien heb ik een zeer rustig leven op het moment. Er gebeurt weinig en logbaar is een en ander al evenmin. Ik vind mezelf een leeghoofdig persoon.

‘k Lees in de krant hoe druk iedereen zich maakt over het bezoek van de koningin deze week en ook daar heb ik helemaal niks mee. Vreselijk, toch? Dat zou een megagebeurtenis moeten zijn, maar nee.

Nou ja, de C1000 heeft oranje tompoezen in de aanbieding zag ik in hun krantje, maar dat is het dan wel qua ‘viering’ voor ons. Ik heb ook een paar overtuigde republikeinen in huis en dat helpt natuurlijk niet echt bij het oranjegevoel.

Het koninklijk huis zit mij persoonlijk niet in de weg, hoor, en er zal best het een en ander op aan te merken zijn en het kost wat, maar dat zou een andere bestuursvorm ook. Ik denk, dat het ook een bepaalde stabiliteit brengt in een land, al is het sprookjesachtige imago niet meer van deze tijd. ’t Is meer van “brood en spelen” voor het volk en dat brood moet je dan wel zelf kopen. Ik zit er ’n beetje tussenin eigenlijk. Ik begeef me in ieder geval niet in de drukte donderdag en zie wel iets op de televisie. Ik wens iedereen veel plezier en een geslaagde, hopelijk droge, dag. Dat hebben al die mensen en kinderen, die zich zo druk maken, wel verdiend.

Onze tuin staat er leuk bij, de vogeltjes daarin maken zich veel drukker dan wij en daar genieten wij van achter een kopje koffie op ons terrasje. Dus dit leeghoofdige mens zal wel weer eens van zich laten horen als er echt iets belangrijks te melden valt. O, en de zon schijnt alweer, zie ik. Wereldnieuws…….

Als je het eens ’n keertje heel erg warm of de zenuwen of de schrik om je hart wilt krijgen of zo, dan moet je, zoals ik vandaag deed, gewoon je portemonnee ergens laten liggen. Ik had het ongelofelijke geluk, dat ik nog zo ongeveer wist wáár.

We hadden namelijk onze jaarlijkse lading geraniums gehaald bij Intratuin voor de bloembakken langs het huis, want vanwege het mooie weer gaan we die maar weer in orde maken. En de kenners zeggen natuurlijk dat ’t pas na de IJsheiligen mag, maar daar trekken wij en de geraniums ons even niks van aan. Het weer is toch ook al mooier dan het volgens de weermannen zou moeten zijn. 13 graden is ‘ normaal’ en dat is het niet. Vandaar.

Op maandagmorgen naar de Intratuin is een heel goed idee. Het is er dan paradijselijk rustig. Weet je trouwens, dat geraniums eigenlijk pelargoniums heten? De Hollandse naam van geraniums is ‘ ooievaarsbek’ en die ziet er heel anders uit.

Het schijnt ergens wel familie te zijn, maar toch. Dus bejaarden zitten eigenlijk helemaal niet achter de geraniums, áls ze daar al zitten, want dat is maar zelden tegenwoordig, maar achter de pelargoniums. Dat bekt anders, dat is waar. Te deftig eigenlijk.

Nou ja, we hadden er daar dus 30 van, een kar vol. Diverse kleuren, staanders en hangers, gezellig, gezellig. Na het afrekenen hielp de caissière even om ze in doosjes te zetten en dat was erg aardig. Omdat ik geen jas aan had, anders had ik mijn geldbuidel in mijn binnenzak gestopt zoals gewoonlijk, schijn ik ‘m dus op de balie gelegd te hebben. Ik kwam thuis en merkte dat ie weg was. Vervelend gevoel, vooral omdat je niet precies meer weet wat je er mee hebt gedaan. Want dat vragen ze dan aan je.

Maar mijn man belde even met Intratuin. Dat doet ie dan zo rustig en vrolijk alsof hij een taart bestelt bij de bakker. En natuurlijk hadden ze ‘m al gevonden en afgegeven bij de servicebalie. De mevrouw aan de telefoon vroeg nog: ” Zwart en met foto’s van een stel kleine jongetjes? Nou, dan is ’t hem, hoor!”

Ik spoorslags weer terug, had publiek bij de balie, dat zei: ” Zo, u hebt geluk gehad!” Intratuin is een keurige zaak dus dat vind ik wel logisch, maar toch ben ik inderdaad wel blij en opgelucht dat ik hem weer heb. Nu de bloembakken nog mooi maken en dan is mijn geluk weer helemaal compleet…….