Het fraaie gebouw van voormalig zenderpark Radio Kootwijk in het gelijknamige dorp, gemeente Apeldoorn, in de volksmond ‘de kathedraal’ genoemd, heeft nog steeds geen bestemming. Men had eerst van het rijk 5 jaar de tijd gekregen om daarnaar te zoeken, maar die tijd is inmiddels teruggebracht naar 2 jaar en daarvan is alweer ’n jaar verstreken. Tot 1 januari 2009 wil het rijk nog meebetalen aan het onderhoud van het gebouw. Maar Apeldoorn, van de betrokken partijen volgens eigen zeggen die met de kleinste portemonnee, vindt dat te kort.

In de gemeenteraad had de Christen Unie een goed idee. “Laat het vervallen tot een ruïne! In Zuid-Frankrijk trekken ruïnes hartstikke veel toeristen”. De voorzitter van de Stichting Apeldoornse Monumenten werd daarop knap pissig. “Dat doen we toch ook niet met jullie kerken?”, zei hij.

Vond ik wel een goeie, eigenlijk. Bovendien, hoe lang gaat dat wel niet duren, zeg, voordat je een beetje ’n winstgevende ruïne hebt? Met alles d’r op en d’r aan. Catering, infrastructuur, sanitaire voorzieningen….Die humoristische man van de Christen Unie heet trouwens Van de Woestijne. Dat verklaart misschien veel…..

De mevrouw van de slijterij, waar ik gistermiddag even was om een flesje wijn te halen voor een met pensioen gaande ex-collega, was een beetje triestig. Zo zag ze er ook uit: rode oogjes, verhit gezicht en d’r haar zat alsof ze er met haar handen in had gezeten. Ze had genoeg om zich heen staan waarmee ze haar stemming wat had kunnen opvijzelen, maar ja, dat doe je niet in de baas z’n tijd en ook niet met diens spullen. Haar collega vroeg waar ik bij stond: “Meid, hoe gaat het nou?”, waarop ze antwoordde: “Ik moet er maar niet teveel aan denken, anders ga ik zo weer janken”.

Nou, wat denk je dan als onwetende getuige van een dergelijk gesprek? Haar kat is dood of zo. Of iets anders ergs. Onder het feestelijk inpakken van mijn flesje, om welke handeling ik dus had gevraagd, wilde ze haar verhaal wel even kwijt. Haar zoon was vandaag definitief uit het ouderlijk huis vertrokken. Gaan samenwonen met z’n vriendin en ze miste ‘m nou al.

Op mijn meelevende vraag of ie ver weg was gaan wonen zei ze dat dat wel meeviel: Deventer. Maar ja, toch, hij was weg. Ik vertelde hoeveel kinderen ik al had zien vertrekken uit ons huis en dat ik de eerste tijd na zo’n moment áltijd teveel aardappelen schilde, áltijd een toetje teveel maakte en het aantal borden, dat ik klaarzette ook niet klopte, maar dat ’t snel went.

Toen zei ze ineens pinnig: “Weet u waar ik eigenlijk nog het meest de pest over in heb, mevrouw? Ik moest altijd álles achter z’n gat opruimen en moet je nou eens zien hoe zijn vriendin het voor elkaar heeft! Ze hebben een kéurig huis en hij brengt élk vuil kopje naar de keuken voor d’r. Ik heb het al die jaren blijkbaar helemaal verkeerd gedaan!”. Nou herken ik daar wel iets van dus we hebben elkaar maar het beste gewenst. Moederliefde moet op bepaalde gebieden gewoon wat slijten. Ondertussen had ik wel een extra mooie strik om m’n flesje wijn…….

In onze voortuin staat, zo’n acht meter hoog, onze kerstboom van 1985. Destijds gekocht mét kluit en na bewezen diensten als dank daar geplant. De boom was ook dankbaar en groeide als kool. Ik vind ‘m mooi geworden in die 22 jaar. We hebben op ’n bepaald moment wel een kunstboom gekocht. Je mist de dennengeur, maar ook het gezeul, de vallende naalden, het nat moeten houden en het geprik. Elk nadeel heeft z’n voordeel. En ach, we hebben de voortuinboom als herinnering.

Op 10 december de kerstboom al neerzetten is voor mij een record. Ik ben nog nooit zo vroeg geweest. Maar ik had er gisteren gewoon zin in. Het is ’s middags alweer zo vroeg donker en ik denk, dat een koud iemand, die op de fiets langsrijdt, als ie onze boom ziet alvast een beetje warmer wordt. Nou, al doe je het alleen dáár maar voor.

Niks hoor! Het is gewoon omdat ik het zelf gezellig vind, laat ik me maar niet mooier voordoen dan ik ben, het is puur eigenbelang. Ik zit blij als een kind te kijken naar de lichtjes, die het, ere zij god, allemaal nog deden. Want anders heb je natuurlijk wel een probleem als kerstfreak. Je stemming kan dan maar zó omslaan van vrede naar onvrede. Ik weet daar alles van.

Maar dit jaar? Perfect gegaan allemaal. Nu het kerstdiner nog. Maar daar kan ik samen met Albert Heijn, de C1000, Dirk v.d.Broek, Super de Boer, de Dekamarkt, de Jumbo, de Coöp en de Plusmarkt nog wéken over nadenken……..

In de zondagskrant stond dat vrouwen, die make up gebruiken, betere kansen hebben op de arbeidsmarkt dan de ‘natuurlijke’ types die dat niet doen. Sowieso al een vorm van discriminatie, zou ik zeggen. Die laatsten zouden volgens het artikel de indruk wekken dat ze weinig aan persoonlijke verzorging doen. Wat klinkklare onzin is natuurlijk, want er zijn vrouwen die gewoon geen zin hebben in iets op hun gezicht, omdat ze dat niet lekker vinden voelen. Bovendien zou een baas blij met ze moeten zijn, want ze hoeven niet vijf keer per dag de boel bij te werken.

Nu heb je make up in gradaties. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat de plamuurders onder de dames zo goed in de markt zouden liggen. Ligt ook aan de bedrijfstak vanzelfsprekend. Als je bijvoorbeeld actrice bent, dan moet je voor je vak wel ‘kalken’ natuurlijk, dat heet zelfs zo in de toneelwereld, maar als ‘gewoon mens’ val je wel op als kalker, maar wellicht is dat dan de bedoeling. Voor je huid lijkt het me niet goed. Die ouwe actrices zien er soms zeer gelouterd uit als ze zich tenminste niet hebben laten liften.

En ik weet ’t niet, hoor, maar als je in die beautyreclames die moderne glitterlippenstift ziet, die dan ook nog eens vreselijk dik wordt aangezet, dan kan ik me niet voorstellen dat mannen daardoor zin hebben om met zo’n mens te gaan zoenen. Al kijkt ze er nog zo vamperig bij. Maar je weet ’t niet, ik ben geen man.

Zelf zal ik niet de deur uitgaan zonder ’n beetje kleur zo hier en daar. Maar dat is meer omdat ik op mijn leeftijd niet alvast teveel op mijn toekomstig uiterlijk wil gaan lijk-en. En dat moet men waarderen al hoef ik geen baan. Ik heb altijd wel wat make up gebruikt, maar heb er geen banen aan te danken gehad, dat weet ik wel zeker. Ze hadden gewoon iemand nodig op een geschikt moment.

Met sinterklaas heb ik wel een nieuwe toilettas gevraagd en gekregen omdat mijn vorige te klein was geworden voor de spullen die ik tegenwoordig nodig heb om de zaak wat op peil te houden.

Weet je wat er ook stond? Dat mannen met baard en snor altijd iets te verbergen hebben en te lui zijn om zich te scheren. Nou, dan weten ze niet wat ’n wérk ’t is om een baard te onderhouden en ik wil na zoveel jaar ook wel es weten van mijn eigen baardmans wat ie voor me verborgen houdt……

In DWDD zag ik dat Hans Teeuwen gedaan heeft wat ik hoopte dat ie zou doen: samen met z’n excellente begeleidingscombo een nieuwe dvd maken als zanger. En hij is van plan om er meer te maken en dan ook met eigen songs.

Zoals hij vertelde gaat hij ook in Engeland werken als comedian want ze mogen ‘m daar en snappen zijn humor. Bovendien is z’n Engels uitstekend en kan hij daar dus al de programma’s, die wij al kennen, kwijt. En dat is leuk geregeld natuurlijk. Niet zo uitputtend, de reden waarom hij hier is gestopt met cabaretoptredens en zo zie je maar weer: talenkennis loont de moeite.

Maar afgezien van dat alles moet ik binnenkort dus maar even langs de platenwinkel…….

Het woord ‘sexy’ wordt tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt, zeg! Alles en iedereen is sexy, nou ja, niet iedereen, maar vooral ‘dingen’ zijn sexy. Ik heb altijd gedacht dat het alleen maar te maken had met blitse knullen en mooie meiden, maar dat heb ik helemaal verkeerd. Ik heb ’t voor de zekerheid even aan Van Dale gevraagd, maar die geeft als uitleg voor het woord: ‘sexueel prikkelend’. Nou ja, voor ondergoed of nachtkleding kun je dan een uitzondering maken als je ’t over ‘dingen’ hebt.

Maar nou is er in Doesburg een bedrijf dat voor het eerst in Europa een vrachtwagen heeft rijden die volledig op bio-ethanol loopt. Prachtig, moet nog meer gebeuren. Maar de woordvoerder van dat bedrijf zegt dat hij het bedrijf een ‘sexy’ uitstraling wil geven. En nou moet iemand mij maar eens uitleggen wat er in ’s hemelsnaam sexy is aan een vrachtwagen……

Onze correspondent in Australië, mijn zus dus, mailde me een berichtje, dat daar een rel is rond een kerstman. De man was, al járen, in dienst van warenhuis Myers, dat te vergelijken is met V & D hier. Hij is 78, toch een mooie leeftijd voor een volbloed kerstman en hij ziet er uit zoals een kerstman er hoort uit te zien sinds
we coca cola drinken: blozend, joviaal, bolle buik, bel in z’n hand en “ho, ho, ho! mérry christmas !” roepend.

En om dat “ho, ho, ho!” is ie ontslagen door Myers. Dat is een vrouwonvriendelijke kreet, zeggen ze. In Amerika, zeggen ze, is “ho” een ander woord voor vrouw van lichte zeden oftewel een hoer. In Australië is er tot nu toe geen mens geweest, zegt mijn zus, die daar ooit op een dergelijke manier gedachten bij heeft gehad, maar toch: Myers heeft ‘m ontslagen.

De gedumpte kerstman is gewoon zijn plicht blijven doen. Alleen loopt ie nu op straat tussen het winkelend publiek : “Ho, ho, ho! Mérry Christmas!” te roepen en verdient per dag meer dan toen ie nog bij het warenhuis op de loonlijst stond. Want iedereen vindt het beláchelijk, dat ontslag. Het lijkt dan ook meer op een gevalletje leeftijdsdiscriminatie, want ze hebben er geeneens ’n SGP…….ho, ho, ho…..!

Even een Sinterklaasverhaal uit den ouden doos op deze 5e december. Mijn vader begon vlak na de oorlog een accountantskantoor. Hij deed dat omdat toen van overheidswege ineens alle middenstanders: bakkers, melkboeren, groentemannen en verdere neringdoenden voorzien moesten zijn van een te controleren boekhouding en bovendien in het bezit moesten zijn van een middenstandsdiploma. Veel winkeliers hadden uiteraard wel het diploma dat bij hun vak behoorde, maar dat middenstandsdiploma was toen een nieuwe vereiste. Bovendien bestond de boekhouding bij veel mensen uit een schoenendoos met bonnetjes. Er was dus veel te doen.

Overdag runde mijn vader zijn kantoor met een paar medewerkers en ’s avonds bereidde hij mensen voor op het behalen van hun middenstandsdiploma. Daar zat, behalve boekhouden en handelsrekenen ook het correct schrijven van de Nederlandse taal in. Hij gaf les in onze huiskamer, de groepjes bestonden meestal uit een man of zes en ik herinner me, dat het altijd erg gezellig was. Ik heb nog wel es meegedaan met een dictee. Het aantal fouten kwam bij mij zo ongeveer overeen met het aantal dat ik recent had bij het Groot Dictee der Nederlandse taal. Mijn vader heeft heel wat mensen opgeleid.

Bij die mensen zat op een gegeven moment ook een man, die van beroep ‘sandwichman’ was. Hij liep door Amsterdam met borden op buik en rug en maakte reclame voor van alles en nog wat. Die bezigheid was dus zijn bedrijf en hij had het druk. In de tijd rond Sinterklaas nam hij als extra activiteit klussen aan als Goedheiligman en kwam bij de mensen thuis. Hij ronselde een of ander neefje als Zwarte Piet en ook die business liep als een trein.

Er was één klein bezwaar aan de man: hij hield van een borrel. Eenmaal aangeboden sloeg hij die nimmer af. Dat feit was niet bekend bij mijn ouders, die het wel een aardig idee vonden om hem eens uit te nodigen ter opluistering van ons familiaire Sinterklaasfeest. Mijn broertje en zusjes, met wie ik nogal wat in leeftijd scheel, waren nog klein en het zou de avond extra leuk maken. Dachten ze.

We waren echter de vierde klant van die avond en Sint was behoorlijk aangeschoten toen ie binnenschreed. Mijn moeder fluisterde nog tegen m’n vader: “Wat doet ie dat góed, hè? Zo’n echte oude-mannenstem! Prachtig!”. Mijn pa, die de man goed kende, had echter snel door hoe het écht zat en toen Sint met grote gebaren de zorgvuldig ingepakte cadeautjes wilde gaan uitdelen, hetgeen op dat moment beslist niet de bedoeling was, hebben ze hem met vereende krachten en zoveel mogelijk met inachtneming van zijn heilige status vanwege de tere kinderzieltjes, de deur uitgewerkt.

Waarbij hij vergat dat de trap één tree meer had dan hij dacht en Sint languit in de gang lag, gestruikeld over zijn tabberd. Mijn moeder was ontzet, mijn vader verklaarde dat de heilige naar z’n geld kon fluiten en ik heb alleen maar staan lachen, want het was zó zot allemaal. En ongelovig was ik toch al. De kleintjes hebben er eigenlijk niks van gemerkt.

“Sint” is later incognito z’n excuses komen aanbieden, dat wel. Twee dingen weet ik eigenlijk niet: of mijn vader ‘m toch nog betaald heeft en of Sinterklaas zijn middenstandsdiploma nog gehaald heeft……

* Onze kleinzoons waren vanmiddag hier, omdat hun ouders nog iets te verhapstukken hadden met Sinterklaas en daarom gebruik maakten van de koopzondag. Het was heel gezellig met ze, maar op een gegeven moment begonnen ze met elkaar te stoeien. Lawaai, gehannes, gehinnik, kortom: oma vond dat ze er mee moesten ophouden. “Blijf nou eens van elkaar af!”, riep ik. “Straks wordt ’t gehuil. Waarom doen jullie dat toch?”.

” We vechten niet echt “, zei Niek “we zijn alleen maar aan elkaar geboren!”. Nou, dat maakt een hoop duidelijk. Fraternité dus…..

In de krant stond dat, volgens staatssecretaris Huizinga van Verkeer, in 2013 blinden kunnen worden begeleid door een satelliet in plaats van door een hond. En dat alles omdat de EU heeft besloten dat er dertig zeer precieze gps-satellieten gebouwd gaan worden. Volgens Huizinga zullen die satellieten uit Europa veel nauwkeuriger zijn dan de Amerikaanse. We wachten af.

Er zijn wel eens meer van dergelijke berichten geweest over de begeleiding van blinden. Japanse robothonden, die je kon programmeren om je naar de bakker te brengen of naar je schoonmoeder en apparaten die je op je hoofd moest zetten en die je dan door middel van piepen waarschuwden voor een opdoemende lantaarnpaal. Maar een vuilnisbak miste ie dan weer en eigenlijk liep je ook wel een beetje voor aap met zo’n geval op je knar. Mijn man is wel eens proefdier geweest en ’t stond ‘m niet echt.

Hij is er dan ook van overtuigd, zelfs na de aankondiging van mevrouw Huizinga, dat er niets gaat boven een levende vrouw (of man), liefst met auto of bij gebrek daaraan, een levende hond, die vuilnisbakken en opgebroken stoepjes ziet. Gezelliger ook vanwege de interactie.

Kijk, als ze nog eens uitvinden dat je je blinde op afstand kunt besturen, dan lijkt mij dat wel wat! Maar ja, dan zul je wel weer geduvel krijgen met een of andere mensenrechtenorganisatie of zo, want ze zijn zo akelig assertief tegenwoordig, die blinden…….