‘k Heb gestemd vanmiddag.Een daad die een politiek bewustzijn veronderstelt, anders doe je dat niet. Lijkt mij. Politiek is toch niet mijn ding. Je moet ervoor in de wieg gelegd zijn. Dat neemt niet weg, dat ik zo mijn opvattingen heb, die door mijn opvoeding en later door mijn werk meer links zijn dan rechts en groen voor zover ik dat redelijk en haalbaar vind. En verder denk ik dat ik iedereen in zijn waarde moet laten. Daardoor snap ik ook een paar zaken niet, waarover ophef wordt gemaakt, terwijl ik dacht, dat ze eenvoudig op te lossen zouden moeten zijn.

Bijvoorbeeld: stel, er zijn ambtenaren, die liever geen homostellen willen trouwen. Dat kan. Dan kunnen ándere ambtenaren, die géén bezwaar hebben tegen een dergelijke verbintenis, die mensen toch een leuke trouwerij bezorgen? De mogelijkheid bestaat toch om iemand “speciaal ambtenaar van de burgerlijke stand” te maken? Dat gebeurt wel vaker, heb ik me laten vertellen. Imca Marina heeft er zelfs een heel lucratieve trouwlocatie aan vast zitten, aan haar ambt. Iedereen gelukkig en de ambtenaar, die het niet kan aanzien gaat even lunchen of gaat dubbele paspoorten stempelen of zo. Het mág toch, dat iemand er anders over denkt? Dat vind ik nou juist zo mooi aan dit land.

Zoals er ook artsen zijn, die een euthanasie niet in overeenstemming kunnen brengen met hun geweten. Ze kunnen (dat) niet helpen. Er zijn dokters die zo sterk zijn dat ze het wel kunnen en daar heb ik diep respect voor, omdat het me zeer zwaar lijkt. Dat er een goede controle is ingebouwd, zodat zoiets niet van de ene op de andere dag en uit de losse pols gebeurt is zonder meer een vereiste en ook een zegen voor iedereen, die erbij betrokken is.

Als ik nou toch bezig ben: een abortus, waaromtrent de klok lijkt te worden teruggedraaid of op z’n minst te worden stilgezet, daarmee heb ik best moeite. Behalve als de zwangerschap een drama betekent voor de moeder en daarmee ook voor het kind. Maar ook een zwangerschapsonderbreking gebeurt in ons land niet zomaar en gaat met veel zorgvuldigheid gepaard. Daar ben ik zeker van. Artsen kunnen er soms niet aan meewerken, omdat hun geweten dat verbiedt en ook daar kun je ze niet op aankijken. Zoals je een arts, die er wel aan wil meehelpen, ook niet kunt veroordelen als hij bang is, dat de abortuspraktijk anders weer in een groezelig en griezelig circuit zal verdwijnen met alle gevolgen van dien.Moeilijke materie allemaal, maar ik ben blij te leven in een land als het onze. Zonder nou van die rood-wit-blauwe gevoelens te hebben, hoor! Ik vind de Hollandse vlag net zo mooi als…wat zal ik eens zeggen…de Luxemburgse.

Maar, méns, wat kunnen we ook mekkeren met z’n allen. Als we nou van alles zo goed en integer hebben geregeld, waar zeuren we dan nog over? Ach ja, hoe kón ik ’t vergeten! Het dubbele paspoort natuurlijk. In plaats van dat je nou blij bent voor die mensen! Eentje voor ’t verlies. Wat kóst ’n paspoort niet tegenwoordig? Drie keer naar de fotograaf voordat je pasfoto eindelijk is goedgekeurd en dan de gemeentelijke leges nog. Nee, volgens mij is die Wilders gewoon jaloers…….

Nóg iemand, die last heeft van het Heintje Davids-effect: Flipje, het Tielse fruitbaasje. Hij komt weer terug! Hero heeft ontdekt, dat het toch wel heel veel potten jam scheelt in de verkoop als ie niet meer op de etiketten staat. Dus komt hij daar weer op te staan. En ze dachten bij Hero in Breda: ‘kom, dan maar weer helemáál terug naar de ouwe tijd’ en er kunnen weer punten gespaard worden voor de boekjes met Flipjes avonturen ook. Ik krijg weer een jaren vijftig-gevoel. Punten uitknippen, zegeltjes plakken. Waar is de schaar en waar is de Gluton….?

Weg is weg. Zo denkt Maartje van Weegen, die we vanavond zagen bij P&W, over het einde van haar dienstverband bij de televisie. Een heel gezond standpunt, lijkt me. Wie er héél anders over denkt is Catherine Keyl, die na een afscheid met taart, bloemen, zoenen, een lintje van de koningin (waar Maartje, die toch dicht bij het vuur zat, voorlopig naar kan fluiten!) en heel veel publiciteit, zonder een spoor van schaamte, rustig weer op de plaats van haar opvolgster is gaan zitten bij het programma van omroep Max.

Hoewel ik tot de doelgroep behoor, heb ik het dagelijkse programma nog nooit gezien, omdat we de televisie op dat tijdstip niet aan hebben vanwege belangrijker bezigheden, maar ik weet zeker dat Martine van Os, die opvolgster dus, het uitstekend gedaan zal hebben. Maar Catherine moest nodig haar gordijnen gaan ophangen in haar nieuwe huis, zei ze laatst, en dat was meteen een mooie gelegenheid om afscheid te nemen van haar televisieloopbaan.

Maar óf de gordijnen zijn toch een pietsie duurder uitgevallen dan de bedoeling was óf Katrien kan toch niet buiten alle aandacht van de bejaarden: ze is gewoon terug. En nou hoop ik maar dat Martine net zulke goeie relaties heeft. Ik vind trouwens de opvatting van Maartje heel wat symphatieker. Weg is weg………

Als ik de moeder van Yvon Jaspers was, hè, dan zou ik haar, zo groot als ze was, eens flink over de knie leggen! Zoals zij haar moeder in die witwasreclame voor gék zet, zeg, daar lusten de honden geen brood van. “Van de was had ons mam vroeger geen kaas gegeten”, durft ze te zeggen, “dan liet ze een rooie of blauwe sok tussen de witte was zitten en liepen mijn broers en ik wekenlang rond in roze en blauwe kleren!”.Ik vind ‘m ook niet leuk, die reclame. Vanwege die moeder, ja. Je moet als moeders toch een beetje voor elkaar opkomen.

Yvon is verder best aardig, hoor, maar haar huis is véél te wit. En ze heeft wit beddengoed omdat dat zo lekker fris slaapt. Nou, ik kan je verzekeren, dat mijn roodgeruit ook heel fris slaapt. Ze houdt ook van witte kleren, dus als je alléén maar witte was hebt komt er natuurlijk nooit een rooie sok tussen. Da’s dus geen kunst.

Maar dan die slotzin: “Kijk, mam, dit is nou stralend wit!” en dan houdt ze treiterig een of ander babyfrutseltje tegen het licht. En ik ben nog vergeten over wat voor wasmiddel het eigenlijk ging, dus dat gedoe over d’r moeder leidt alleen maar af van de boodschap ook. Dom kind……

In onze krant stond vandaag een artikel over de ‘Guardian Angels, Special Forces in Christ’. Bijgaande foto ernaast van vijf in het zwart geklede mannen, volgens mij type motorclub. Een busje als vervoermiddel met de naam, die verwijst naar hun engelenstatus, op de zijkant.

Je kunt ze inhuren als je van plan bent een christelijk getint evenement te houden. Zij zorgen er dan voor, dat Satan, die natuurlijk op de loer ligt om iets dergelijks te verstoren, geen kans krijgt. Niet door gewelddadig optreden, want hoewel ze er uitzien alsof er op dat gebied niet met hen te spotten valt, daar doen ze niet aan, zeggen ze. Ze práten met onruststokers en dat helpt, daar kom je verder mee. Het kwaad ebt dan weg. Ze baseren hun bestaansrecht op de bijbel. Jesaja zegt: ‘Ga heen, zet een wachter uit, laat mij melden wat hij ziet’. Vandaar.

Hoe ontstaat zo’n club dan, vraag ik me af. Want het is me nogal niet wat: Guardian Angel. De heren op de foto zeggen, dat je stevig in je schoenen moet staan, de praise-liederen moet kunnen meezingen, moet kunnen bidden en je bewust zijn van de dreiging van het kwaad. Hun organisatie is groeiende, zeggen ze ook.

Maar waarom zijn ze nou zo uniform en macho gekleed? Wit was toch veel passender geweest? Engelachtiger ook. Je moet dan wel een engelengezicht en engelengeduld meebrengen natuurlijk en misschien verwachten ze er toch met praten alléén niet uit te komen en is er wat ‘aardse’ uitstraling nodig. Je weet het tenslotte maar nooit met Satan!

Ik gun iedereen z’n tijdverdrijf, hoor, maar ik vind het zó eng, dat soort ordediensten! En ik vind onze regering al zo eng worden met allerlei plots opkomende regels en verordeningen, die ons moeten behoeden voor allerlei kwaad, waarvan we allang geen idee meer hadden. Wát ik ook ga stemmen volgende week, en ik weet, dat dat geen landelijke verkiezing is, het lijkt wel één pot nat allemaal….brrrr……

We zagen op de Belgische televisie brandweermannen een actie houden. In vol ornaat. Brandweerpakken aan, helmen op en ze hadden van die grote brandweerwagens bij zich van het formaat waar onze kleinzoons gék van zijn. Het feit, dat ik niet eens meer weet waarvoor ze dan demonstreerden, daaruit blijkt wel hoe gefascineerd ik aan het kijken was.

Ze kwamen op een gegeven moment tegenover een grote politiemacht te staan, waardoor ze niet verder konden. Dat zijn toch een soort collega’s zou je zeggen, maar dat was even niet te zien. En waar hield de politie die brandweerjongens mee tegen? Met een waterkanon! En wat deden die brandweerjongens toen? Terugspuiten!

Het was erg vermakelijk om te zien, hoewel er aan weerszijden nog waterkrachtgewonden zijn gevallen ook. Maar twee groepen ‘dienaren van de wet’, van één en hetzelfde land, die elkaar te lijf gaan met water. Een jongensboek.De commandanten van de twee tegenover elkaar staande partijen moeten in hun handen hebben gewreven toen ze het bevel tot spuiten mochten geven. Dat kán niet anders.

En zo niet, dan zijn het wel droogstoppels, die de tijd, dat ze in de zomer met waterpistooltjes hun buurjongetjes nat spoten, helemaal zijn vergeten. Het was mooie televisie……!

Wij hebben zo’n vloerwisser van het merk Glassex. Daar zit een fles schoonmaakmiddel in en aan de onderkant moet er een soort vliesdoekje omheen geschoven worden. Met de handle bovenaan dosseer je het schoonmaakmiddel en wij vinden het een handig ding en gebruiken ‘m al een hele tijd.

Ik had echter op tijd bij Blokker de hele voorraad passende vliesdoekjes moeten opkopen, want het ding blijkt uit de handel te zijn genomen. In de winkel zeiden ze iets van ‘jammer, maar helaas’. En inderdaad nergens meer te krijgen. Ze zouden toch eigenlijk moeten waarschuwen als ze zoiets van plan zijn, want mijn hele schoonmaakstrategie ligt ondersteboven.

Natuurlijk, je kunt ter plekke een veel duurdere Leifheitwisser kopen, maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in! Moet ik het nog goeie apparaat dat ik thuis heb gewoon maar weggooien dan? Ik was best ’n beetje boos.

De mevrouw van Blokker adviseerde me hun eigen merk losse doekjes van 20 voor één euro.”Probeer het nou eerst daar eens mee”, zei ze sussend, “en dat flesje, dat er in zit kun je toch navullen met wat je maar wilt? Daar hoeft echt geen Glassex in, hoor!”. Echt een mens van de praktijk. Ze had helemaal gelijk. Je moet die doekjes er goed tussenklemmen en dan lukt het eigenlijk best. Dat had ik ook zelf kunnen bedenken. Ik blijf het een rotstreek vinden van Glassex en ik boycot ze ook vanaf nu……..

Op haar weblog plaatste Elisa van Misdruk een Volkskrantfoto, waarop je kunt zien hoe de kersverse ministers bezorgd toekijken, en zelfs een hand op haar rug leggen, als Beatrix zich na de fotosessie op het bordes van Huis ten Bosch omdraait om weer de trap op te gaan. Het is ook goed, hoor, dat er op haar gelet wordt na die knieoperatie en zo. Je hebt maar zó weer iets verdraaid en dan is ze opnieuw maanden uit de running. Ze is net een profvoetballer eigenlijk, ook duur betaald.

Maar het is ook, omdat ze op leeftijd is. ’n Ouwetje waar ’n beetje op gelet moet worden. Ik merk dat ook, terwijl ik voor mijn gevoel toch aardig vlot rondstap elke dag. Goed, ik laat de kleinzonen, als we aan tafel met bouwstenen aan de gang zijn, zélf de gevallen blokjes oprapen, omdat ik ’t wat handiger vind niet op mijn knieën onder de tafel te hoeven, maar daar zit ook iets opvoedkundigs in. Gelukkig.

Maar dat de dokter laatst, toen ik bij hem was en er sneeuw lag, (die éne dag, weet je nog?) tegen me zei “Bent u wel voorzichtig buiten?”, terwijl een val hem toch extra klandizie zou hebben opgeleverd, toen vroeg ik me wel af of hij dat ook tegen die jonge knul zou zeggen, die na mij in de wachtkamer zat. Hij weet natuurlijk mijn leeftijd, die had ie op dat ogenblik zelfs op z’n computerscherm, maar toch. Het is even wennen, zo’n handje op je rug. Maar wel lief, hoor, mede namens de koningin: dank je wel………

Gisteren waren we een dagje naar Rotterdam. Omdat ik daar de weg niet weet vraag ik onze navigatie-Truus in de auto nederig of ze me de weg wil wijzen. En dat wil ze wel. Als ik alle gegevens, waar ze om vraagt, netjes invul tenminste. Dus vertel ik haar eerst dat ik naar een bestemming in Nederland wil, dan naar welke plaats, daarna in welke straat onze jarige kennis woont, z’n huisnummer zoeken we dan wel zelf op als we d’r eenmaal zijn en dan wil Truus alleen nog weten of we de snelle, toeristische of de kortste route willen. Nou, Rotterdam is een heel eind bij ons vandaan dus de snelle route lijkt ons wel wat.

Oké. Truus heeft alles opgeslagen en zegt dat ik mag wegrijden. Wat ze niét vertelt en dat een hele tijd later pas blijkt is dat ze niet de ingegeven straatnaam heeft opgeslagen, maar de straatnaam die in haar systeem ná de straat van mijn keuze komt. Mijn hele familie zegt dat ik het wel verkeerd ingevoerd zal hebben, maar dat ontkennen is vechten tegen de bierkaai.

Enfin, tot Rotterdam gaat het natuurlijk goed. Maar, zoals bekend, is Rotterdam een grote stad. Bospolder is niet hetzelfde als Bosporus. Dat scheelt zo’n kilometer of veertig. We hebben zodoende inmiddels de hele Maasvlakte, windmolens, terminals en alle havens gezien en ik ben dan ook zeer onder de indruk van industrieel Rotterdam. Het is goed om je daar als provinciaal eens in te verdiepen. Dáár klopt het hart van Nederland, mensen! Wij zitten hier tussen al die bomen maar een beetje te suffen. Er groeien niet voor niks geen bomen op die kale vlakte daar. Dat leidt maar af, al die bossen.

Maar het is, gezien de omgeving, dus wel duidelijk dat we onze jarige vriend niet zullen vinden op deze manier. We moeten terug. Ik geef Truus in overweging om het nog eens te proberen. “Keren, alstublieft!”, zegt ze beleefd. We zijn het daar dus over eens en nu komen we ook goed uit. Niet via de snelste route, zeker niet de kortste, maar hartstikke toeristisch! En wat is zo’n mobiele telefoon hándig om te vertellen, dat je ’n pietsie later komt…..!

Onze zoon Lars heeft een nieuwe foon. Dat is het woord: foon. Ik erfde vandaag zijn oude. Meestal gaan erfenissen van ouder naar jonger, maar nu dan even andersom. Ik moet me nog even ‘ergens’ aanmelden, maar dan ben ik een moderne mobiel bereikbare oma. En vind ik dat leuk? Ja, dat vind ik leuk.

Ik kreeg vanmiddag een snelcursus mobieliteit en de opdracht flink te studeren en te oefenen. Ik zat bij de uitleg dan ook met een blocnote op schoot en heb van alles opgeschreven, want het zal me toch niet gebeuren dat ik later nog dingen moet navragen. Dan val ik meteen door de mand natuurlijk.

Ik weet in ieder geval al wel hoe ik moet bellen en hoe ik een gesprek moet aannemen. De basishandelingen zijn geregeld. Lars heeft bij het schoonmaken van zijn telefoon z’n zeer lange telefoonlijst er uit gehaald, maar tot mijn genoegen de namen van de mensen die we gezamenlijk kennen alvast laten staan. En ik weet wat ik moet doen om er zelf ook een indrukwekkende lijst namen van te maken. Ik ga ook iedereen mijn 06-nummer doorgeven, want ik wil wel gebeld worden natuurlijk.

Er zit een zeer beschaafde beltoon in de telefoon, maar dat had ik ook niet anders verwacht van Lars. Z’n zus is een fan van Rammstein en dat is te horen als haar telefoon gaat.Zij verandert de ringtone nogal eens. Je weet bij haar altijd wanneer Sinterklaas weer in het land is of kerstmis in aantocht. Gezellig, hoor, maar zulke fratsen zal ik niet uithalen, dat weet ik nu al.

Je kunt ook foto’s maken met mijn foon. Volgens Lars valt de kwaliteit wat tegen, maar dat het kán, ik vind het zonder meer een mirakel. Sms-en heb ik ook geleerd. Ik weet hoe het moet, maar of ik het ooit fanatiek zal gaan doen, weet ik nog niet. Ik moet zo vreselijk aan de X-factor denken en zo. Ik wil best hip doen, maar laat me eerst maar even. Die kleine toetsjes, waarvan ik het idee heb, dat ik er met mijn echt niet dikke vingers drie tegelijk raak, ik moet er aan wennen. Maar eigenlijk lukt ’t al best aardig. Nou ja, oefening baart kunst. Hij is opgeladen, mijn mobiel. Nu ik nog…….