In onze boekenkast boven staat een rijtje in ooit modern wit, kunstleer gebonden boeken, nu vergeeld en genaamd de “Baedeker van de Huisvrouw”. Toen wij in 1961 trouwden schreef ik in op deze vraagbaakserie in de hoop dat zulks een gunstige invloed zou hebben op mijn huishoudelijke kwaliteiten. Ook mijn nieuwbakken echtgenoot hoopte daar de vruchten van te plukken en vond het toen, ondanks wat krapte, niet zonde van het geld.

Ik zag gisteravond bij “De Wereld Draait Door” een aantal vrouwen, dat vond dat er weer behoefte was aan een handboek voor de moderne vrouw. En ik kreeg ter plekke dus een déjà vu. Maar ze deden er nogal lacherig over, de dames, en konden eigenlijk de beweegredenen voor zo’n uitgave niet echt duidelijk maken. Ze gaven de indruk, dat zijzelf in ieder geval zo’n boek niet nodig hadden, zij wisten het allemaal wel. Ze brachten de aanwezige mannen daardoor behoorlijk in de war. Het was een gesprek van niks.

Nee, dan mijn Baedeker. Die kon het destijds niet met één boek af. Er zijn achttien delen. Met titels als “Huishouden op rolletjes”, waar in stond, dat je dienstmeisje toch vooral een eigen plekje moest hebben in de keuken met een gezellig kleedje over haar keukentafeltje en dat je op tijd haar rentezegels moest plakken, “Goed Huis, Goed Thuis” was er ook een en die ging over het feit, dat je thuis moest zijn als de kinderen uit school kwamen, want dan konden ze hun verhaal kwijt bij de de thee en daarna lekker gezond naar buiten om te ravotten, “De Weg Tot Het Hart”, dat waren twee kookboeken, bestemd om je man te vriend te houden, maar ook “Het Rijk Alleen”. Dat ging over hoe alleenstaande werkende vrouwen hun huishouden het best konden inrichten en was dus behoorlijk vooruitstrevend.

Ik moet zeggen, dat ik niet dagelijks met de Baedeker op schoot zat. Er was een handige vlekkenlijst, die ik nogal eens nodig had. Ik kwam wel eens een raar beest tegen ergens in huis en keek dan onder het kopje ‘ongedierte’ en daar heb ik ook veel van geleerd. Verder was het aardig om te lezen dat je eigenlijk 12 van dít en 12 van dát in je linnenkast moest hebben als ‘uitzet’, maar verder dan 12 washandjes ben ik nooit gekomen. Met ‘genoeg’ van het noodzakelijke ging het ook best.

Wij hebben de boekenkasten niet meer in de woonkamer staan vanwege de omvang van het boekenbestand, maar destijds stond het wel leuk, zo’n serie. Net alsof we ze voor de decoratie hadden, zoals ik wel eens heb gehoord dat mensen boeken kopen. Per meter. Mijn boeken vormen een leuk ouderwets tijdsbeeld over huishouden en gezin. Hé, ’n ideetje: zal ik ze cadeau doen aan Rouvoet…………?

Iemand moet het doen, dat weet ik ook wel, maar als ik van die kreten hoor als : “Een jongensdroom gaat in vervulling!” en “Ik ben heel gelukkig!” dan vraag ik me af of het lándsbelang voorop staat of dat het toch het gestreelde ego is, dat onze nieuwe ministersploeg zo blij maakt.

Ik ben zelf trouwens ook heel blij, hoor. Dat Sharon Dijksma ‘maar’ staatssecretaris is geworden. Ik vond de manier waarop deze dame, al is ze van mijn partij, bezig was zichzelf te promoten overal, behoorlijk gênant. Dat zal wel zo moeten als je in de politiek zit, maar zoals zij op twee paarden aan het wedden was: ze wou wel fractievoorzitter worden, maar minister worden wou ze het allergraagst.

Nou ja, na zoveel jaar Tweede Kamerolifantje (foei, Els, je mag iemand toch niet beoordelen op z’n voorkomen, zeg!) nu dan staatssecretaris. Ook mooi. Ik heb zelfs soms het idee, dat een staatssecretaris meer in de melk te brokkelen heeft dan de betreffende minister. Hoe dat komt weet ik ook niet, maar ik heb dan ook geen verstand van politiek.

Alleen maar van wie ik leuk vind en wie niet. Dat is geen goede manier om naar de politiek te kijken en dat dient ook niet het landsbelang. Maar Gúúsje! Alleen de naam klinkt al gezellig! Ik vind het een leuk mens en ze vond het een ‘eer’ dat ze minister werd. Kijk, geen meisjesdroom, maar een éér. Zo hoort het eigenlijk. Daar nemen we maar een slok op……..

We zagen of liever hoorden gisteravond een flardje van het lied, dat gekozen is als vertegenwoordiging bij het Eurovisie Songfestival. Laat ik voorop stellen, dat ik Edsilia Rombley geen slechte zangeres vind. Ze heeft wel wat. Maar zou er alsjeblieft een logopedist bij haar langs kunnen gaan om haar een behoorlijke “au”, “ei” en “ee” aan te leren? Buitenlanders die haar aanhoren (als ze het haalt tenminste in de voorronde, want zoveel soeps vond ik het liedje nou ook weer niet) zullen er geen last van hebben van dat Amsterdamse accent, maar ik vind het vreselijk klinken.

Dan maar in het Engels, denk ik dan. Maar er gaan juist stemmen op om iedereen in z’n landstaal te laten zingen dus dat schiet niet op. Ik ben een Amsterdammer van geboorte dus ik heb helemaal geen hekel aan ’n Amsterdams accent op zich en dat maakt me wellicht wat minder verdacht, maar “ik hauw van jauw”….zó lelijk!….

De Huishoudbeurs heeft als thema ‘stout’ dit jaar. Dat gaat ze bezoekers schelen, denk ik. Ik vind het, net als vele anderen, las ik, een raar woord en een raar thema. Plus een reden om er dus niet naar toe te gaan, maar dat is ook persoonlijk. Ik heb namelijk niet zulke goede herinneringen aan de Huishoudbeurs.

Ik heb een poos op de ADL-afdeling gewerkt van het revalidatiecentrum waar ik een paar decennia werkend heb doorgebracht. Ik was daar, behalve de laatste tien jaar toen ik een vaste aanstelling en een vaste plek had, Haarlemmer Olie. Op diverse plaatsen in de instelling waar mensen met vakantie waren, ziekte of andersoortige kommer of kwel hadden, werd ik ingezet om een en ander op te vangen. Ik vond dat leuk, afwisselend en het was ook best dankbaar werk om uren in te vullen, die anders waren uitgevallen. Maar ja, státus had dat natuurlijk niet. Je bent vervanger van de échte werknemer. Op de afdeling ADL, waar Activiteiten Dagelijks Leven met de mensen worden geoefend en/of aangeleerd, werkten afgestudeerde ergotherapeuten, zó van school, met weinig ervaring, maar wel met een diploma. Terwijl ik wel veel ervaring had, maar geen diploma. Wel andere, maar dat deed er even niet toe. Het waren allemaal aardige meiden, maar toch bungelde ik er een beetje bij als invalster. Logisch, maar wel lastig, want het vóelde niet zo leuk.

Op een dag werd door de dames besloten dat een bezoek aan de Huishoudbeurs zeer zou bijdragen aan de deskundigheidsbevordering en de directie werd om toestemming gevraagd. Dat ging wel het een en ander kosten aan trein-, toegangs-, en verblijfkosten en de vraag kwam dus naar voren of het niet handiger zou zijn, uit bezuinigingsoverwegingen, om mij thuis te laten. Er werd zelfs over vergaderd, zonder mij trouwens, en toen vonden ze het toch zielig en ik mocht mee.

Tóen had ik de ‘stoute’ schoenen aan moeten hebben en moeten zeggen, dat ik helemaal niet mee wílde, maar ach, de baas betaalde, ik wou Amsterdam wel weer es zien en zoals gezegd, het waren aardige meiden. Ik rekende dan ook op een gezellige dag. Over het algemeen werd het dat ook wel, maar aangekomen op de beurs bleek, dat de meisjes hadden afgesproken twee aan twee over de beurs te gaan, gewapend met blocnotes, om hun deskundigheid te laten bevorderen. Omdat we met een oneven aantal waren bleef ik alleen over, had geen zin om als derde wiel ( het is toch eigenlijk vijfde wiel? nou ja…) aan de wagen te fungeren dus ik startte mijn beurstocht alleen. Heb veel gezien, veel zin en onzin, demonstraties bijgewoond, folders verzameld, allemaal voor het goeie doel. Er was een plek en tijd afgesproken om weer te verzamelen, want later dan kwart over vijf wilden ze niet weg. Werktijd is werktijd.

Maar sinds die dag heb ik eigenlijk een gloeiende hekel aan zelfs het wóórd Huishoudbeurs. Het is al lang geleden, die ervaring, maar ik krijg er nog steeds een ontheemd, beurs gevoel bij en dat is eigenlijk best wel stom…….

’t Sneeuwt! Leuk! Voor de kinderen ook. Moet ’t wel even blijven liggen natuurlijk en dat heeft Gerrit Hiemstra eigenlijk niet beloofd. Maar ja, vandaag hebben we dan toch sneeuw! Ik wandelde vanmiddag door de ongerepte sneeuw naar mijn afspraak met de dokter. Die woont heel luxe op loopafstand bij ons om de hoek. Ik moest toch adequate sneeuwschoenen aan al was het dichtbij en daar liep ik, in een prachtige stille witte wereld. Heerlijk, vooral vanwege dat ongerepte, want dat blijft het niet zolang in een stad. Maar vanwege het weeralarm, hartelijk dank, en de kinderen die nog op school waren, was het rustig op straat.

Het ging goed met de dokter, zei hij, en dat blijft het met mij ook gaan. Dat stellen we van tijd tot tijd even vast met z’n tweeën En toen ik na tien minuten op mijn schreden terugkeerde en mijn voetstap nog steeds de enige afdruk was in de sneeuw en nog niet dichtgesneeuwd, kon ik vaststellen, dat mijn sneeuwschoenen profielen hebben, die in een winterband niet zouden misstaan en dat ik mijn voeten eigenlijk best netjes recht neerzet. Dat kun je als ’t sneeuwt eens even mooi nagaan. Links een kleine afwijking naar links. Nou ja, dat kan wel kloppen……..

Privacy, heeft dat woord nog betekenis? Als ik ergens moest invullen hoe ik heet, waar ik woon en óók nog mijn telefoonnummer, geboortedatum en e-mailadres, dan had ik de neiging om dat heel recalcitrant niét te doen. Ja, ze mogen weten waar ik woon, want dat is wel handig als je iets thuisbezorgd wilt krijgen, maar verdere informatie vond ik volstrekt onnodig. Maar ik kom steeds meer tot de ontdekking, dat iedereen al van álles van mij weet. Als je denkt, dat je, doordat je de gegevens niet zelf verstrekt, anoniem door het leven gaat, blijkt dat behoorlijk naïef te zijn.

Mijn auto staat geregistreerd, ik dus ook. Ik ben wel eens in het ziekenhuis geweest, dus ook daar ben ik tot op het bot bekend. Bij de apotheek herkennen ze me niet aan mijn gezicht, maar aan mijn verjaardag. Tap, tap, tap….en daar sta je in volle glorie op het scherm. Nou vind ik dat ten aanzien van medisch gerelateerde gegevens niet zo erg, want het lijkt aardig dat ze je geen verkeerde behandelingen laten ondergaan. Je linkerbeen afzagen als het je rechter moet zijn of je vergiftigen met het onjuiste medicijn. Maar verder vind ik het wel een beetje eng worden, hoor.

Ik hoorde al, dat men de providers wil gaan verplichten om hun klanten het bezoek aan bepaalde sites, die de overheid onwelgevallig zijn, op welk gebied dan ook, waarschijnlijk door diezelfde overheid te bepalen, onmogelijk te maken door blokkades. Nou bezoek ik alleen maar onschuldige borduurpatronenwebsites voor bejaarden en zo, ha, ha!, en die zullen ze me niet verbieden, maar ik volg wel eens linkjes van mijn zonen en hoe gevaarlijk is dat? Ze gaan sowieso in de gaten houden wat je uitspookt op het www. Big Brother is je aan het watchen, hoor, en dat zal steeds erger worden. Ik vind dat erg griezelig.

En nou heb ik me ook nog ingelaten met DigiD! Voor mijn eigen gemak, zeggen ze. Ik kan nu gebruik maken van allerlei overheidsdiensten, zeggen ze. In de begeleidende brief bij mijn inlogcode staat wel, dat ze me nóóit zullen vragen naar mijn gebruikersnaam of wachtwoord. Daar kan ik van verzekerd zijn. Vanwege de privacy. Of ze weten ‘m al…..tap, tap, tap…….

Dat zelfs de NCRV zich in bedenkelijke programma’s stort had ik toch niet van ze verwacht, zeg! Voor een zwangerschapstest hebben zich honderden, volgens de krant nerveuze, stellen in de Hilversumse studio gemeld om publiekelijk, zo kun je het toch wel noemen met z’n ettelijke honderden tegelijk, te laten vaststellen of het ‘raak’ was of niet. Voor een kwart van de deelnemers was het dat inderdaad en daarvan gaat een aantal zwangeren gedurende 10 maanden gevolgd worden met al hun wel en, tenslotte, wee.

Door Caroline Tensen nog wel, die meldt, dat alle menselijke emoties in het programma zullen zitten. Dat weet ze nu al. Misschien spijt van de deelnemers, dat ze daaraan meedoen, ook wel. Het zal best wel televisie worden waarnaar mensen gaan kijken, maar ik snap er niks van. Hoe zo’n programma überhaupt in iemands hoofd opkomt en nog minder dat je aan zo’n programma wilt meedoen.

Het zal wel een gratis kinderkamer opleveren of zoiets. Hoewel…publieke omroep…die moeten op de centjes letten en dat kinderspul kóst wat, hoor, tegenwoordig! Nee, het zal wel een gratis intieme doopplechtigheid worden, met z’n twintigen tegelijk. Fluitje van ’n cent voor Tensen, die deed al ‘één tegen honderd’.

Over bedenkelijke programma’s gesproken: John de Mol heeft z’n Gouden Kooi verkocht aan Amerika! Milco Aarts reageerde in De Telegraaf: “Prachtig. Snel van de buis halen. Strik eromheen en verschepen voor ze zich bedenken. De Mol vangt een bedrag ‘met vele nullen’. Al waren het alleen maar nullen, dan is het nog een superprestatie voor zo veel rommel. Na zijn geklaag over alle zure kritiek nu dan een welgemeend compliment: John, je bent een tópverkoper!”.

Ik ben het niet zo vaak eens met De Telegraaf, maar nu even van harte. Waarin een klein land groot kan zijn……..

‘k Heb geen werkende scanner dus ik kan het etiketje niet even laten zien, maar ik vraag me af wie bij onze super de stickertjes voor op de vleespakketjes maakt. Ik moet mijn runderlapjes volgens de aanwijzingen “anbraaden, in ruimen boter en afbluizen met lauw water en gaar stoven”.

Ik lees ze nooit, die etiketjes, alleen maar wat ’t kost en hoe zwaar ’t is. Nu pas valt me op, dat er ook een klaarmaakaanwijzing op staat. Had ik dat maar gehad toen ik een beginnend huismoedertje was! Ze boffen toch maar, die starters van tegenwoordig. Er hoeft niks meer mis te gaan.

Nou ja, ik heb het maar gewoon gedaan zoals ik het zo’n beetje van mijn moeder heb afgekeken destijds. Kruidnageltje erbij, laurierblaadje en zo. Dat stond niet op dat stickertje trouwens. Het ruikt hier wel zondags……..

Op 23 januari j.l.schreef ik over het nog zo jeugdig gebleken brein van een zeer oude dame, na haar dood onderzocht door een enthousiaste wetenschapper. Ik zei toen dat ze 111 was, maar dat blijkt 115 te zijn. Ik wist ook helemaal niet over wie het ging toen die onderzoeker op de radio vertelde over zijn bevindingen.

Nu wel. Het was de alom bekende Hennie van Andel uit Hoogeveen, de oudste vrouw van Nederland en zelfs daarbuiten, als ik het goed heb. Mevrouw Van Andel schuwde zelf de publiciteit ook allerminst. Ze was diverse keren te gast bij Ivo Niehe, die haar trouwens vanwege de kijkcijfers elk jaar een bosje bloemen bracht op alweer een verjaardag.

De prof die, na haar dood, haar hersenen heeft onderzocht en zo verrast was over de perfecte staat daarvan, heeft van zijn baas, het Universitair Medisch Centrum in Groningen op z’n duvel gekregen, omdat hij de privacy van mevrouw Van Andel geschonden zou hebben. Hij heeft zich teweer gesteld via een rechtszaak. En hij heeft in het radio-interview, dat wij hoorden, ook met geen woord gerept over de herkomst van zijn onderzoeksmateriaal, alleen over de uitkomst van zijn onderzoek, dat belangrijke informatie gaf in verband met dementie en de ziekte van Alzheimer.

Het UMCG zal wat privacy betreft wel regels hebben, hoor, maar in dit geval, nu iedereen al weet om wie het gaat, weet ik het eigenlijk wel zeker: mevrouw Hennie zou het prachtig vinden, al deze aandacht. Daar hield ze wel van. Wereldberoemd, zelfs in partjes…….

In Houten wordt dezer dagen een beurs gehouden , de ZieZo-beurs met als thema: “Als zien een probleem wordt….”. Voor mijn echtgenoot is zien er al jaren niet meer bij, maar een echt probleem maakt hij daar niet van. Wel is hij altijd zeer benieuwd naar wat men voor het zichtprobleem voor nieuws bedenkt en zeker ten aanzien van de computer.

Hij heeft als ervaringsdeskundige meegemaakt hoe blinden en slechtzienden hun eerste stappen op het vlak van computergebruik zetten. Eerst met betrekking tot verwerking van tekst als was de computer een geavanceerde schrijfmachine. Te surfen op het internet was er toen nog niet vanwege de vele blokkades die de grafisch ingestelde websites opwierpen. En ook nu nog zijn veel websites niet blindvriendelijk, maar is de software voor blinde gebruikers wel zodanig aangepast, dat het de grafische gedeelten van een site omzeilt of negeert. Mijn kloris surft inmiddels net zo makkelijk over het net als ik. Er is dus qua informatieverwerving vrijwel geen belemmering meer als je blind of slechtziend bent, als je maar’n beetje handig bent en een spraakprogramma en/of brailleleesregel hebt.

Omdat hij dus graag wil weten wat er allemaal aan nieuwigheden is, reden wij vandaag naar Houten. Gratis toegankelijk, gratis parkeren, gratis je jas weggehangen, we kregen zelfs nog muntjes voor gratis koffie van een standhouder, wat wil een kippig mens nog meer.

Mijn man ziet dat natuurlijk niet, maar ik wel: de gladde mannen in pakken met stropdas zijn ook doorgedrongen in de gehandicaptenmarkt. Ook uit het buitenland, zodat je je talen nog moet oppoetsen als je iets wilt weten. En ze willen hun producten gráág aan je slijten, het is Big Business. Er was dus veel van hetzelfde.

De vraag was wel steeds: waar bent u verzekerd? Want de zorgverzekeraar, die moet dokken voor al dat dure spul is wel belangrijk.En de een doet kennelijk wat minder moeilijk dan de ander. Je moet trouwens zelf ook wel behoorlijk meebetalen, hoor, je krijgt het, in tegenstelling tot je handicap, niet allemaal cadeau. Maar ik kijk evengoed mijn nog goed functionerende ogen uit van wat er allemaal kán! Vergrotingsprogramma’s, spraakprogramma’s, leesregels, dat is toch maar mooi allemaal voor ze uitgedokterd.

Dat doet me er aan denken: wij hadden vroeger, we werkten beiden in een revalidatiecentrum, een cabaretgroepje, heel toepasselijk XINIX genaamd. Ik heb er wel eens over geschreven. In één van onze programma’s zat een liedje, een beetje cynisch, maar dat vonden wij wel mooi cabaretesk, over hoe de minder bedeelde mens in onze welvaartsstaat zogenaamd in de watten werd gelegd. Het was in 1986, dus het er in voorkomende GAK bestaat niet meer en volgens mij het dovenjournaal ook niet, maar het ging zo:

” Hebt u soms een handicap, verlies dan niet de moed.
In ons kleine Nederland zit je dan juist goed.
Zijn rug of beentjes niet zo best, geeft dat geen ongemak,
U krijgt dan gratis en voor niets een auto van het GAK!
Zit u geestelijk in de knoop of is uw man gaan lopen?
Men trekt een blik, er is nog hoop, maatschappelijk werkers open.
Krijgt u reuma of zijn soms uw niertjes niet gezond,
Dan gaat men jaarlijks, juist voor u, met het collectebusje rond.
En wordt u blind, dan treft u ’t met voorzieningen wel goed:
Veel apparatuur, geleidekaart, uw taxi wordt vergoed.
En als u doof wordt zit u wel het best van allemaal!
U krijgt dan mooi, voor ú alleen, uw eigen NOS-journaal.
Kortom, wordt u gehandicapt dan krijgt u veel cadeau.
U krijgt salaris als een vórst! Dank zij de WAO!”

Het lied had veel succes al heeft het de Top 40 niet gehaald. Ja, intramuraal wel natuurlijk……