We hebben een berk in de tuin, die zo ongeveer 14 meter hoog is. Hij komt dus ruim boven het dak van ons huis uit. Hij staat ook te dicht op de grens met de buren. Als ze de ‘rijdende rechter’ er bij zouden halen hadden we geen schijn van kans. Deze zomer heeft ie langdurig vreselijk veel zaadjes laten vallen. We moesten er soms zelfs de parasol voor opzetten, ook als er geen zon was, als we buiten koffie dronken, want anders dreef er van alles in je kopje. Bovendien vond je die dingen tot in je bed als er een raam open stond.

We hebben dus besloten dat ie weg moet. De buren zijn blij en willen zelfs wel een kleine bijdrage leveren in de kosten van verwijdering. Iets dat ze eigenlijk helemaal niet hoeven doen, want het is onze boom. Wel een erfenis van de vorige bewoner van ons huis. Volgens de buurman ging die op zondagmiddag wandelen in het bos en nam dan ‘stekjes’ mee, die hij vervolgens op verkeerde stekken in zijn tuin zette. Zo is deze berk ook aan zijn lengte gekomen, nadat we eerder al twee van zijn soortgenoten en een Amerikaanse vogelkers hadden verwijderd toen we hier kwamen wonen. De man had weinig toekomstvisie. Bonsai zou een aardiger hobby voor hem zijn geweest.

We hebben een vrij kleine tuin dus even omzagen en dan “van ónderen!” roepen is er niet bij. Hij moet in stukken naar beneden en er moet een professionele klimmer in. Er zijn in deze regio veel boomgerelateerde bedrijven dus we hebben er een paar offerte laten maken om te kijken wat dit karwei zo ongeveer gaat kosten. Dat blijkt nog niet mee te vallen, maar een doe-het-zelf- of beunhaasklus is het bepaald niet. Er zitten zelfs verzekeringstechnisch letterlijk haken en ogen aan.

Het enige voordeel dat we hebben is, dat er geen kapvergunning hoeft te worden aangevraagd, want de berk heeft wel lengte, maar is verder qua dikte een slank type. En met die dikte rekent de gemeente.

We wachten nog één offerte af van de firma “Lumber Duck”. Ik vind die naam wel lekker stoer klinken en de man die kwam kijken was zelf ruim twee meter, een bóóm van een vent, en dat schept wel vertrouwen.

En dan nemen we de beslissing wie hem mag omzagen. De buurman moet dan nog wel even zijn mezenkastje er af halen, want dat had hij aan onze boom getimmerd omdat hij er dan zo’n leuk uitzicht op had als ze zaten te eten in de keuken. Tja, die observatiepost is ie dan kwijt. Elk voordeel heb ze nadeel, of was het nou andersom……?

Omdat we nogal van de opruimrige zijn de laatste dagen, heeft het Kringloopcentrum ons deze week al drie keer gezien. Ze beginnen ons daar al te kennen. Er was nogal wat serviesgoed af te leveren vanwege ons nieuwe servies, er waren wat vreselijk in de weg staande oude computerspullen, maar ook nog een, in zeer goede staat verkerend, wit bureau met hele handige boekenplanken aan de zijkant. Leuk bureau, maar bij ons overcompleet.

Om het ding goed te kunnen vervoeren leek het ons handig om hem uit elkaar te halen. De schroeven hadden we keurig in een zakje gedaan en dat met een plakbandje aan het tafelblad bevestigd. We werden er echter mee naar “de stort” verwezen, want het was “hout” en het verband tussen de onderdelen als zijnde een meubel werd niet gezien. “Zo zijn de regels, we mogen het zo niet aannemen!”, zei de Kringloopmedewerker.

Nou, dat vonden we eeuwig zonde van zo’n goed ding, dus we namen ‘m weer mee naar huis. Op het terras hebben we hem weer in elkaar geschroefd en vanmiddag hebben we het weer geprobeerd. En wat wáren ze d’r blij mee, zeg! Zo’n handig bureau! En die plankjes, geweldig! Bedankt, hoor!

Nu voelen wij ons de Salvation Army voor zielige afgedankte bureautjes, die nog helemaal goed zijn. En die een arme aankomende student (je weet wel, zo een, die niet z’n OV-jaarkaart zogenaamd “verliest”) nog goed van pas kan komen en door zijn studie heen kan helpen omdat z’n bureau in ieder geval niet veel heeft hoeven kosten.

Kringloop, pijler van de economie…….

Er is heel wat commotie over het kind, dat Madonna wou adopteren, inpakken en meenemen uit Malawi. Dat kan ik me voorstellen. Ten eerste omdat ze voor deze mevrouw gewoon even de Malawiaanse (hemel, ik lijk Cruyff wel!) wet hebben verbogen en ten tweede omdat e.e.a. toch wel heel erg lijkt op een publiciteitsstunt.

Dat ze het kind een goed leven wil geven neem ik wel aan, maar waarom moet dat in Engeland? Waarom probeert ze niet de kranten te halen door een heel kindertehuis te ondersteunen in Malawi, als ze dan toch iets wil doen voor de arme kindertjes?

Het jongetje is inmiddels al in Engeland aangekomen, las ik. Het heeft gereisd onder begeleiding van twee leden van de Madonna-crew dus moeders was er zelf niet eens bij. Er zal ook wel een crew zijn, die voor het kind zorgt, want mammie is nogal uithuizig.

Adoptie van kansarme kinderen is nogal een hype bij beroemdheden. Vroeger al had je Josephine Baker, die een hele kinderschaar had in alle kleuren en maten. Mia Farrow had er ook een heel stel, maar bij haar ging pa er met de oudste adoptiedochter vandoor. Zo zie je maar wat er van kan komen. Een heleboel kindjes tegelijk steunen met je showbizz-miljoenen lijkt mij dan nuttiger. Minder show ook…..

Vanmorgen hoorde ik de brievenbus klepperen en meteen sprintte ik naar het raam om naar de postbode te kijken! Met spanning had ik uitgekeken naar zijn komst, want wow!, vandaag zou hij immers z’n nieuwe outfit aan hebben!

“TPG-post wordt TNT-post” stond er deze week paginagroot in de krant. Met een zich en publique uitkledende postbode, die het oude rode TPG-goed verwisselt voor het geheel vernieuwde oranje-zwart van het TNT-uniform. Nou, dat wekt verwachtingen bij de mensen, nietwaar?

Gróót was dan ook mijn teleurstelling! Oké, het jekkie had ie aan, maar verder een spijkerbroek en ook z’n fietstassen waren nog net zo rood als de vorige week. Dat halfslachtige gedoe, ik kan er niet tegen, hoor! Zeg dan niks……..

Onze zoon kreeg vandaag zijn nieuwe auto. Het woord ‘krijgen’ is bepaald niet van toepassing, maar ja, voor niks gaat de zon op. Hij moest hem helemaal in Leeuwarden ophalen en daarom reden we met onze auto even mee die kant op en gingen daarna met twee auto’s terug naar Apeldoorn.

Mijn man vond het, uiteraard, leuker om in de nieuwe bolide van mijn zoon mee te rijden, zodat ik in mijn eentje terug moest in de onze. Ik zou achter ze aanrijden, zoals het een brave vrouw en moeder betaamt. Ik ken ook helemaal de weg niet in Leeuwarden en vond dat in colonne rijden wel makkelijk.

Ik reed dus achter de glimmende achterkant van het nieuwe voertuig aan, onderwijl een leuke slogan verzinnend voor de letters van zijn nummerplaat. Dat doen wij altijd als er een nieuw voertuig in de familie komt, dat onthoudt makkelijker als je het nummer eens ergens voor nodig hebt. Ik heb bijvoorbeeld bij de aangifte van een auto-inbraak eens helemaal het politiebureau uit gemoeten om op straat te gaan kijken wat er op mijn nummerplaat stond. Dat is toch wat gênant, dus sinds die tijd doen we dat met die letters. Mijn man heet Jouke en wij hebben JZ-TG en dat werd: “Jouke Zeer Toffe Gozer”. Het cijfer onhoud ik dan wel zó.

Enfin, wij sjeesden dus achter elkaar aan over de Friese snelweg toen er zich iemand tussen onze auto’s voegde. Dat mag. Die man betaalt ook wegenbelasting. Maar toen gingen mijn heren linksaf richting Heerenveen en dat had ik door die invoeger en eerlijk gezegd ook een beetje omdat ik met de radio zat te klooien te laat in de gaten en dus reed ik rechtdoor. Ik heb nog even naar ze gekeken en gedacht: “Oei! Dat had dus anders gemoeten!”, maar dacht vrijwel direct daarna: “Toedeloe! Jullie zien me wel weer!”.

Een rebelse gedachte voor zo’n volgzaam type als ik. Ik ben later ook maar eens ergens linksaf gegaan en reed toen richting Drachten.(Daar hebben we familie wonen dus als het helemaal misgegaan was met mij had die me vast liefdevol opgenomen, hoor!). Via de A7 kon ik ook naar Heerenveen en had ik, zoals me later werd verteld, niet eens zo heel ver omgereden. En de naam van ‘superomrijder’ heb ik toch al.

Ik zag mijn geliefde huisgenoten pas weer toen ik in Apeldoorn mijn auto naast die van mijn zoon mocht zetten. Helemaal in m’n eentje dat eind gereden, dat komt haast nooit voor. De radio deed niet wat ik wilde, want die bedient mijn echtgenoot altijd. Hij zorgt voor de muziek en de catering als we onderweg zijn. Maar ik heb de radio niet gemist, want zingen en fluiten in je eentje is best leuk. En bewegwijzering is toch wel erg handig. Je komt nog es ergens……..

Mijn kloris en ik waren gisteren 45 jaar getrouwd. We hebben daar niks bijzonders aan gedaan, want we vegen volgende maand een paar feestjes op één grote hoop. Een kroonjaar van ’n dochter, ’n kroonjaar van ’n moeder (ik dus) en vooruit, dan doen we die 45 jaar togetherness er ook maar even bij. We gaan met de hele familie een weekendje de bloemetjes buiten zetten in Brabant. Voor zover ze in Brabant bloemetjes hebben in november, maar je kunt niet weten.

Onze kinders hebben gisteren wel aan onze trouwdag gedacht en ons een heel nieuw servies cadeau gedaan! Een heel mooi servies, waar ik heel blij mee ben. De komende weken zal ik dus druk zijn met het uitzoeken van bejaard serviesgoed, dat ik nu dus met een gerust hart weg kan doen. Ons volkje vond ook dat we toe waren aan iets nieuws. Ze hebben gelijk, zoveel soeps is het niet meer.

Veel zal naar de Kringloop gaan, maar ik heb ook een servies, dat wel geld op mag brengen, omdat het dat waard is. Dat gaan we op Marktplaats zetten. Nou zie ik verschrikkelijk op tegen het gedoe dus zal ik het graag aan anderen overlaten om er een prijs voor te maken. Ik heb al met provisieprocenten gewapperd. Ik wéét ook helemaal niet hoe dat allemaal werkt, hoor, met Marktplaats, dat is het ook.

Alle kinderen hebben langdurig tegen het oude servies aangekeken en laat ik nou altijd gedacht hebben dat ik het om die reden maar niet weg zou moeten doen! Herinneringen aan thuis en zo. Daar hebben ze dus totaal geen last van, hoor! Na 45 jaar hebben we nieuwe borden, kopjes, bekers, schaaltjes en wat dies mee zij en dat zien ze helemaal zitten. En wij nog meer. Bedankt, lieve mensen…..!

Mijn zwager, bij wie we gisteravond waren omdat ie jarig is geweest, is lid van de Harley-Davidson Oldtimers Club. Hij berijdt een motor uit de veertiger jaren, die hij zeer goed onderhoudt. Ook “Keep them rolling”, de vereniging die oude legervoertuigen rollend houdt, is iets waar hij bij betrokken is. Hij is dus gek van motoren, vooral van die antieke.

Die gekte deelt hij met veel oldtimer-motorrijders uit het hele land. Maar een deel van de clubleden begint, net als hun motoren, een beetje op leeftijd te raken. Nou hebben ze totaal geen last van gebrek aan humor, als je tenminste op hun website de slagzin leest: “Old Bikers never die, they just smell that way!” en zij één van hun bijeenkomsten het “kalknageltreffen” noemen, dan is er met hun zelfkennis dus helemaal niks mis.

Mijn zwager vertelde dan ook, dat ze vanwege die stijgende leeftijd, de naam van hun club denken te wijzigen. Van “Oldtimers” in “Altzheimers”.( Ongetwijfeld met respect voor de mensen die het hebben, hoor, dat weet ik wel zeker). En het scheelt tenslotte maar een paar letters.

Als ze die humor en zelfkennis er nog even inhouden zal het verschil niet eens te merken zijn en kunnen ze nog wel even vooruit. Op hun ouwe trouwe motoren, die wel gewoon “Oldtimers” zullen blijven……

In de supermarkt kwam ik een oud-collega tegen. Tijden niet gezien. Op de vraag:”Hoe gaat het met je?” zei ze: “Slecht”. Dat verwacht je niet, want iedereen zegt altijd : “O, goed, hoor!”, ook als het slecht gaat. Zo zitten we in elkaar, de buitenkant moet kloppen.

Maar mijn ex-collega bleek een ex te hebben, want ze was gescheiden, en nog heel erg in de verwerking van de gebeurtenissen te zitten. Het begon qua praktische zaken een beetje in de vorm te schudden, maar dat een en ander verder nog geen plek had gevonden was wel duidelijk.

Nou, daar sta je dan met je kar vol met zaterdagse boodschappen tussen de schappen met soep en knakworsten, waar jochies ook nog eens bezig zijn de boel voorraadsgewijs op peil te houden, en kijkt in de ogen van een min of meer radeloze vrouw. Ik wist zo gauw niet wat ik er mee moest en was net zo overvallen door haar mededeling als dat zij geweest moet zijn door die van haar man, dat ie ’t niet meer zag zitten.

Ze wist, zei ze, dat er ‘iets’ was, maar hij zei aldoor, dat er ‘niets’ was en hield verder zijn mond. Niet ( willen of kunnen) praten is het ergste dat je iemand aan kunt doen, denk ik. We hebben afscheid genomen, elkaar een goed weekend gewenst en volgende week komt ze een avondje. Praten. En wij zullen proberen te luisteren en misschien eens een keertje onze mond houden voor de verandering………

Een driejarig jongetje uit Stadskanaal pakte de autosleutels van zijn ouders, stapte in de auto, zette een kindercd’tje op, startte de auto en reed dwars door een hek de weg op en bleef aan de overkant in de berm half boven het water van het kanaal hangen. Een voorbijganger haalde het kind achter het stuur vandaan en bracht ‘m naar z’n moeder. Van de toegesnelde politie kreeg het knaapje een “troostbeer” voor de schrik. Een verhaal met gelukkig een goed einde. De brandweer zette het voertuig weer op z’n vier wielen.

Wij hebben een driejarige kleinzoon, die ik bovenstaande handelingen zó zie doen. Alleen kan hij niet bij de autosleutels komen. Z’n ouders kijken wel uit, zeg! Maar het opzetten van dat cd’tje? Fluitje van ’n cent. De auto starten? Geen probleem. Het wegrijden zal wat moeilijker zijn, want het is geen automaat, maar wat ik heel zeker weet: die troostbeer, die kan ie vergeten…….!

Heb je dat ook wel eens, en dat hoop ik toch zó, dat je in een krantenkop ’n woord leest, ervan overtuigd bent, dat er staat wat je dénkt dat er staat (volg je me nog?) en uit het artikel blijkt, dat je niet goed hebt gelezen?

Zo dacht ik bij ‘veelpleegster’, wat een heel ander iemand kan zijn dan een ‘verpleegster’, dat de zuster een boek had gepikt in een winkel. Alleen omdat ik het woord niet goed gelezen had. Je treft toch meteen een hele beroepsgroep.

In dezelfde krant hadden ze het over dure ‘fietsassen’. Ik las dus ‘fietstassen’ in eerste instantie. Terwijl het over fietstunnels door Apeldoorn ging, die er dus niet komen, of in ieder geval minder, want ze zijn te duur. Dan zijn fietstassen inderdaad goedkoper.

Je leest dus niet zorgvuldig en gókt maar wat. Je leest wat je denkt dat er staat. Zou het de leeftijd zijn, de haast waarmee ik lees, moet ik op les bij Laurentien of wellicht ’n nieuwe bril? Ik vind het wel zorgelijk, hoor…..