Jongens, wat heeft Deventer toch een mooie historische binnenstad! We waren gisteren met onze soosclub, die leuke dingen voor ons organiseert in deze regio, in de Sint Nicolaas-of Bergkerk, gebouwd in de jaren 1198 tot 1209. Deventer was een Hanzestad met een haven. Sint Nicolaas (ik snap nu die stoomboot!) was de beschermheilige van de schippers en de kerk werd aan hem gewijd. En was dus RK, maar werd in 1580 (na de beeldenstorm in 1566!) protestants en ontdaan van alle katholieke kenmerken. Fraaie wandschilderingen, zelfs uit 1300, verdwenen onder de witkalk. Die zijn o.a.vanaf de twintiger jaren weer tevoorschijn gehaald en prachtig gerestaureerd. In het gebouw wordt niet meer gekerkt. Het is nu van de gemeente, die het samen met de verplichting tot onderhoud overnam voor ’n symbolisch bedrag. Een gulden.

Maar eigenlijk, we waren blij met de rondleiding natuurlijk, kwamen we voor het prachtige nog aanwezige orgel. Als je iemand hebt als begeleider van je club, die toevallig buurman is van de organist van o.a. de Bergkerk, dan bof je uiteraard.

Hans van Dijk heet die organist, die van alles weet over het orgel, hoe het instrument in elkaar zit, hoe oud het is, gebouwd tussen 1841 en 1843 door een Deventenaar nota bene, Johann Heinrich Holtgräve, die zijn voorvaderlijke roots waarschijnlijk wel over de grens heeft liggen. (Die voorvader kan natuurlijk best op een Hanzeschip zijn meegelift en zo in Deventer terecht zijn gekomen!)

Hans van Dijk vertelde ook over de muziek die hij in zijn concertje voor ons ging spelen. Sweelinck, Buxtehude, Haydn, een Franse componist van wie ik de naam even kwijt ben omdat ik geen kerkorganist ben en ook niet RK, maar zijn ‘Prière á Notre Dame’ klonk schitterend! En Herman Strategier van wie Van Dijk nog les had gehad. Muziek uit periodes waar steeds zo’n honderd jaar tussen zit.

En wat een órgel, zeg! We zijn het zeer smalle trappetje, alleen geschikt voor slanke artiesten die, zoals wij ook moesten, er om moeten denken dat ze hun kop niet stoten tegen een balk uit de 12e eeuw, opgeklommen naar het orgel en hebben de klavieren en pedalen in actie kunnen zien en horen. De organist is een gepassioneerd musicus, die ook zo over zijn vak praat. Zó leuk! We hebben genoten.

En we moeten beslist terug naar Deventer, liefst met mooi weer, hoewel het Dickens Festival in December in de sneeuw ook wel iets zou zijn…..

Nou is er alwéér een kunstwerk gestolen, zeg! Een bronzen beeld van de laatste herder die echt in Nederland rondtrok met zijn schapen. Het beeld stond naast een hotel in Loenen, dat bij de gemeente Apeldoorn hoort. En Loenen is gehecht aan het beeld. Er wonen mensen, die Willem Koestapel (die niettemin toch met schapen op stap was!) persoonlijk hebben gekend. Ik vind het een beeldig beeld.

Maar nu het vervolg. Letterlijk. Het monument, want dat is het toch, is aan twee, in ijzer handelende bedrijven hier in Apeldoorn, aangeboden. Vanuit de achterbak van een zwarte Toyota Yaris. Nou, dan weet je toch het e.e.a. over waar het beeld zich bevindt en een signalement van het vervoermiddel én van de “verkopers” is ook bekend. Die hadden van tevoren trouwens ook gebeld om te vragen of de bedrijven ook brons aannamen Die hebben alle twee geweigerd aan de transactie mee te werken. Eén van de medewerkers zei: “Het moet een hele hijs zijn geweest om het ding in die achterbak te krijgen. Toch gauw zo’n 100 á 150 kilo!”

De politie inseinen doen ze niet meer. Ze hadden een keer zo’n vent in de kantine van het bedrijf op een stoel gezet en de politie gewaarschuwd. Het had drie kwartier geduurd voordat die kwam en het bedrijf werd door de aanbieder van het gestolen goed aangeklaagd wegens “vrijheidsberoving”. “Dat doen we dus niet meer”, zeggen ze.

Tja, kunst is voor de politie geen zaak van gewicht. Voor dieven wel. Ik vind het trouwens wel stom om zoiets zo vlak bij huis aan te bieden. Maar wanneer houdt het op? Ze jatten zelfs op begraafplaatsen van alles dat van metaal is en een paar euro kan opleveren. Zo akelig allemaal.

Ik las dat een kunstenares in Eerbeek, die ook galeriehoudster is al haar metalen beelden ’s avonds binnen zet uit voorzorg. Te gek voor woorden dat ze dat moet doen. Ze zou extra subsidie moeten krijgen of wat dacht je van een politieagent voor de deur…..?

Je kunt niet zeggen, dat Apeldoorn niet aan “kunst” doet. Er staat hier heel wat in de rondte, dat de moeite waard is. En wij zijn niet kinderachtig ook, hoor! Als een kunstwerk discussie oproept dan gaan we die niet uit de weg. En het komt er dan ook, als je de goeie wethouder maar mee hebt.

Zo had men enkele jaren geleden zo hier en daar behoorlijk wat moeite met een soort uit de kluiten gewassen boodschappennet dat gevuld was met borsten, billen en penissen. Van metaal, dus lekker tastbaar was er niks. Het werd in een park in een boom gehangen. Het werk is gemaakt door Maria Roosen en zoals gezegd, er was nogal wat bezwaar tegen. Slecht voor de jeugd en in strijd met de goede smaak en zo. Ik heb ’t nooit in het echt gezien, maar op de foto vind ik e.e.a. nogal moeilijk te herkennen, maar dat ligt aan mij. Je moet het even weten, denk ik.

Maar….wat is er nu gebeurd? Het werk is gestolen! Geen appeltje uit de boom geplukt, maar een kunstwerk. Het ging de dieven om het metaal, zegt de wethouder die over de kunst gaat en hij vindt het zonde van Maria’s arbeid en betreurt de diefstal zeer. Ze mag een nieuw kunstwerk maken. Of het weer zoiets wordt weet je natuurlijk niet. Haar inzichten betreffende delen van het menselijk lichaam in metalen zin kunnen wel veranderd zijn inmiddels. Dus dat wordt weer spannend.

Of de dieven van de onderdelen van het ‘oude’ kunstwerk nog een beetje plezier hebben gehad, weet je natuurlijk niet. Hebben vast geen verstand van kunst. Dáár smelten ze niet van…..

Ja, sorry, het is weer eens zover. Een blinde vrouw ging , waarschijnlijk geheel zelfstandig, naar een winkel van het Kruidvat. Daar vroeg ze of iemand van het personeel haar een arm kon bieden om “zelfstandig” te kunnen winkelen. Daar was het Kruidvat niet op voorbereid, het was druk, maar bood wel aan om wat ze nodig had voor haar te pakken.

Dat weigerde ze, want ze wilde zelfstandig winkelen. Aan de arm van een medewerker. Hoe zelfstandig ben je dan, vraag ik me af. De organisatie die over de rechten van de mens oordeelt en die ze het voorval ( ook helemaal zelf?) voorlegde, gaf haar, op grond van het feit dat ze als gehandicapte werd gediscrimineerd door het Kruidvat, gelijk. Fijn geregeld, altijd prettig als je ergens gelijk in krijgt.

Maar ik erger me weer eens aan iemand, die denkt, dat ze het centrum van het universum is. Een winkel kan toch niet verplicht worden om iemand, die dat niet zelfstandig kan, een personeelslid ter beschikking te stellen ( ze hebben er doorgaans toch al te weinig in deze dure tijden) om uitgebreid boodschappen te doen. Zo’n iemand dient zelf voor begeleiding te zorgen. Zelfs als je nou niet direct familie of buren hebt zijn daar best dingen voor te regelen. Vind ik dan.

Dan ben je even niet zo “zelfstandig” misschien, maar je zadelt een winkel niet op met een slechte naam. De Telegraaf en consorten missen dan wel weer een mooi zielig artikeltje, maar dat moet dan maar…..

Afgelopen zaterdag zagen we een staaltje medemenselijke hulpverlening midden op een kruispunt van de Laan van Zevenhuizen, alhier. Een blind jong meisje, uiteraard herkenbaar aan haar witte stok met rooie strepen, was bezig de weg over te steken. Dat ging bepaald niet zonder problemen. Was ze nou maar récht overgestoken, maar nee, ze week af van de oversteek, van het rechte pad dus en liep al voelend met haar stok, zó het kruispunt op.

Het verkeer, dat van de dwarse richting kwam was al bezig op te rijden en had haar zo op de bumper kunnen nemen. Ze was zeer gevaarlijk bezig. Een automobilist zette zijn auto midden op het kruispunt stil, sloot daarmee elke rijrichting af, stapte uit en pakte het meisje beet. Deed dat zeer uitgebreid, vragend waar ze heen wilde, stak met haar over en zette haar bij de juiste oversteekplaats, drukte zélfs nog voor haar op het knopje en liep toen op z’n gemak terug naar zijn auto, zwaaide naar iedereen om ze te bedanken voor hun geduld, het duurde met elkaar echt wel een paar minuten, hoor, en reed weg. Applaus.

Maar wat er dan in zo’n situatie gebeurt, zeg! Het verkeer zat in vier richtingen vast. Mijn zoon zei, dat die man z’n auto wel wat handiger had kunnen wegzetten bij zijn reddingsactie en misschien was dat ook wel zo, maar ach, zo krijg je toch weer es wat aandacht (de hulpverlener deelde daarin mee natuurlijk) voor de gehandicapte medemens.

Het meisje had trouwens een heel moderne stok, daar heb ik verstand van, zoals je weet, maar heeft misschien wel een (opfris-)cursusje mobiliteit nodig, want ze was echt een gevaar voor zichzelf. Daar weet ik trouwens nog wel een goed adresje voor…..

Na het debacle in Frankrijk gisteren van het Nederlands elftal moest ik erg lachen om het mopje dat iemand twitterde : “Jongetje: “Papa, ik wil op voetbal!” Zijn vader: “Nee jongen, voetbal is voor meisjes!”…..

‘k Geloof, dat er niks is, dat ik smeriger vind dan in het donker op een naaktslak trappen! We hebben er dit jaar nogal wat in de tuin en elke morgen en avond ben ik op jacht naar ze. Ik pak ze niet op, maar wip ze met een klein tuinharkje in een mandje en gooi dat leeg in de groene bak.

Ik maak ze dus niet dood, want ze kunnen zich nog te goed doen aan het groente- en tuinafval. Vind ik best diervriendelijk. Die kleine musjes in onze tuin zie ik ze niet verorberen. Dat de slakken daarna bij het ophalen van de groene bak in een grote niet diervriendelijke vrachtauto terecht komen daar kan ik dan even niks aan doen.

Wat ik wel gek vind is, dat ik helemaal geen huisjesslakken tegenkom. Alleen maar die glibberige slijmbeesten. Komt door het vaak natte weer, zeggen ze. Dat zal wel, ik heb er geen verstand van. Hoe je bestrijden moet daar zijn de meningen nogal over verdeeld. Zout (hoe leg je op elke slak zout?), koffieprut houden ze ook niet van, bier lusten ze wel, maar dan schijnen alle naaktslakken uit de hele buurt aan de bar te komen hangen, slakkenkorrels heb ik al eens gestrooid, maar ik moest evengoed op jacht dus die hielpen niet echt.

Nou ja, ik jaag dus maar verder op die beesten. Slakken met huisjes heb ik ook niet graag, maar ik vind ze wel mooier om te zien. Voordat die de bak ingaan, bekijk ik ze graag. Maar dit jaar nog geen huisjesslak gezien. Wel veel dakloze slakken. En er zijn ook al zoveel dakloze mensen deze zomer. ’t Is een plaag van de natuur…..

In Paleis Het Loo was de afgelopen tijd een tentoonstelling met de hoeden, die prinses Beatrix ooit tijdens haar bezoekjes zo hier en daar heeft gedragen. De enige officiële foto’s van haar zónder hoofdbedekking zijn te tellen. Bij rampen en op de Antillen, geloof ik. Een hoed moet. Máxima vind ik zonder hoed leuker, maar die moet er ook regelmatig aan geloven en die houdt nogal eens van gróót in zo’n geval. Ook bij haar dus: de hoed moet. Er schijnen nogal wat mensen op die expositie, die “Chapeaux” heet, wat blijkbaar chiquer klinkt dan “Hoeden”, af te komen, want ze verlengen ‘m tot eind oktober.

Er wordt hier komend weekend een polotoernooi gehouden met vier profteams, die gaan strijden om de King’s Cup in de voortuin van het paleis met dat museum, want dat is het, op de achtergrond, georganiseerd door de Rotary, waar behalve dat er gesport gaat worden, (er zijn maar liefst 70 paarden nodig voor het evenement, die in de koninklijke stallen mogen staan) er staan Engelse sportrijtuigen met vierspan opgesteld, er is een veiling waar van alles te koop zal zijn én een jury gaat de hoeden van de bezoekers beoordelen! ’n Soort Ascot in Apeldoorn. De organisatoren hopen op een jaarlijkse of tweejaarlijkse traditie.

Je moet er van houden, van zoiets. De krant zal er wel verslag van doen en dan lees ik het wel, welke chapeau er gewonnen heeft. Zal wel niet zo’n serieus hoofddeksel zijn als die binnen op die tentoonstelling staan, want Beatrix houdt niet van extravagant. Máxima vast wel. Nou, ik hoop voor ze dat ze mooi weer hebben, dan hebben wij het in onze áchtertuin ook en een verregende hoed wint geen prijs natuurlijk…..

Gisteravond zat ik rond acht uur in mijn eentje in de kamer. De televisie stond aan en ik had de keus om het achtuurjournaal te kijken, een programma over onze planeet of “Ik hou van Holland” op RTL. Er is nog wel meer, maar ik had geen zin in zappen.

Mijn man was boven bezig met zijn vrijwilligerswerk, een dienst die de hele zaterdagavond duurt. En onze zoon is getroffen door een spit-aanval in zijn nek, waardoor hij met veel pijn door het huis loopt en het liefst plat ligt. Hij heeft van de dokter behoorlijk zware pijnstillers gekregen en hoopt alleen maar dat ie er een beetje snel verbetering van merkt, want hij heeft het hartstikke druk met werk en kan zijn hoofd nauwelijks bewegen. Maar vandaar dat ik, die niks mankeer, in mijn eentje beneden zat.

Niks mis mee, ik vermaak me wel. Maar soms heb ik het even moeilijk met het journaal en onze planeet is interessant, absoluut, maar ik wenste even vermáákt te worden. Nou, dat kan met “Ik hou van Holland”. De enige serieus te volgen figuur in dat programma vind ik Guus Meeuwis. Die doet tenminste gewoon en weet ook wat. Verder wordt er veel gehinnikt, Linda de Mol voorop, en de rest van de kandidaten wil alleen maar leuk doen en geestig gevonden worden. Daar worden ze op uitgezocht. Bovendien was het programma een ouwe aflevering, al doen ze net of dat niet zo is, zoals wel vaker in de zomer. Maar omdat wij het nooit volgen, was het nieuw voor mij.

Ik hou heus nog steeds van Holland, en het RTL-zaterdagavondvertier zou dat moeten bevorderen, maar volgende keer toch maar weer het journaal of de planeet. Dat kan ook. Of de televisie uit en wat anders gaan doen, nog beter. Scheelt keuzestress…..

Als woord kende ik het niet zo, maar het is een vak: handtherapist. Hoe ik er op kom? Nou, ik vroeg me ineens af hoe ik, toen ik nog autoreed eigenlijk de richtingaanwijzer bediende. Als ik linksaf moest met mijn rechterwijsvinger onder het richtingaanwijzershendeltje naar boven en bij rechtsaf met meerdere vingers naar beneden, geloof ik. Als ik de hoek om was ging ie vanzelf weer terug. Hoefde ik niks aan te doen.

Dus richting aangeven als je in een auto rijdt is niet veel werk. Toch zie je dat steeds minder mensen dat doen. Helemaal als op de weg staat aangegeven met een pijl, dat het een links-of rechtsaf-baan is vindt menigeen het totaal onnodig. In de wet staat, dat je bij elke verandering van richting moet aangeven wat je gaat doen. Lijkt me logisch. Ik vind zondigen tegen deze regel vele malen erger dan het luttele aantal te hard gereden kilometers in meestal zeer rustige omstandigheden, die de bekeuring verstrekkende apparaten wél in de gaten hebben. We hebben in dit huis al menig keer boetes betaald voor slechts 6 á 8 kilometer te hard gereden afstanden. Toch al gauw een paar tientjes per keer.

Alle mensen, die geen richting aangeven, hebben waarschijnlijk handtherapie nodig. Om te leren de richtingaanwijzer tijdig en frequent te gebruiken in de juiste omstandigheden. Dat je daartoe kunt worden veroordeeld. Net zoiets als therapie voor dronken rijders. In het geval van toezicht op dat ‘geen richting aangeven’ moet de politie wel in handhaaftherapie uiteraard…..