Tijdens een van onze wandelingen kwamen we nog langs de plek waar ik vorig jaar zo stom ben gevallen! Nu was het er droog en had ik, in tegenstelling tot toen, wel de goede schoenen aan en was het wél grappig om te zien! Geen sweet memories uiteraard, maar daar kunnen dat hekkie en dat plekkie natuurlijk niks aan doen. Moeders kon vorig jaar zelf de piek op de kerstboom zetten na die gescheurde schouderpees, ze is allang weer heel en heeft nergens meer last van…..!

…..waren nog zoals we ze verlieten twee weken geleden en dat is altijd een prettige constatering na een vakantie. De tuin was hier en daar wat uitbundig bezig geweest, maar dat het ook hier veel heeft geregend was te zien. Onze buurvrouw had maar één keer water hoeven geven, zei ze. Onze kamerplanten logeren altijd bij haar en hebben het daar waarschijnlijk goed, zo niet beter zelfs, dan bij mij.

Wij waren weer in Engeland en ook daar was het weer wisselend, maar we hebben ook best veel zon gehad. En er was sport op de tv voor als het regende. We hadden vier mannen bij ons, die zeer voetbalminnend zijn, zowel actief als passief, en vrouwenvoetbal, tja, wat moesten ze daar nou mee. Ze hebben veel wedstrijden gevolgd (met commentaar uiteraard) en FC Utrecht tegen de Polen was ook belangrijk en liep gelukkig goed af. En het fietsen natuurlijk, ook leuk.

Verder veel gewandeld en over rare paden moeten klimmen. Opa en oma konden aardig meekomen, hoor. Viel niet tegen. We waren in Cornwall dus de zee was zeer aanwezig, kerk en kathedraal ook voor de devotie, Lands End moet je geweest zijn natuurlijk, we wilden naar Port Isaac, waar ze de serie “Doc Martin” opnemen, maar het is hoogseizoen (omdat we met scholieren op stap zijn hebben we niet het voordeel van de relatieve rust tijdens het voorseizoen als wij meestal deze kant op gaan) en alle parkeerplaatsen waren bezet. Dat kwam nogal eens voor.

Tijdens het rondrijden en dan weer op weg naar ons vakantieparadijs, wat is het er toch mooi, hebben we alle supermarktketens gehad. Ze hebben d’r nogal wat daar en het kan allemaal uit kennelijk. Wat opvalt is dat ze de nadruk leggen op het feit, dat er van alles real British is. Meat, strawberries, eggs, patatoes, flowers. Of dat alvast vanwege de Brexit is… Hoewel, hier zeggen ze ook : Hollandse aardbeien. Ook geen Spaanse import.

Iets anders dat opvalt is, dat als je een toilet nodig hebt je dat het best kunt regelen bij een supermarkt. De customertoiletten zijn daar superschoon. Worden elk uur schoongemaakt en via een overzichtje aan de muur met de tijd waarop kun je zelfs zien of dat is gebeurd. Paraaf van de cleaner erbij. Keurig. Dat is on the continent en elders in Engeland ook wel nogal eens anders.

Onze dochter met haar jongens hebben naast ons houten huisje geslapen in een, speciaal voor de Dutchies door onze gastheer aangeschafte, knaloranje tent. Hoewel de buien soms zo hevig waren, dat er wel eens wat doorlekte, ging dat prima. De Fowey, onze rivier voorlangs, ruiste ze wel in slaap. Het was leuk, dat we nu eens met wat meer mensen van onze familie hier waren. Ze hebben nu kunnen zien waarom we hier graag komen. Ruimte om te voetballen, waarbij de bal nogal eens met gevaar voor een nat eigen leven uit de snel stromende rivier gehaald moest worden, een tennisbaan waar ze gebruik van konden maken en een enorme tuin waar je doorheen kon wandelen met prachtige plekken, waar je op een bankje kunt zitten. Om te mediteren zelfs, hoewel ik daar nou niet direct van ben. Moet je voor in de wieg gelegd zijn, maar het kan daar zomaar.

We hebben ook nog een competitie Smite gespeeld. Dat is een soort kegelspel, dat onze huurbaas wereldwijd uitbrengt met zijn bedrijf. The Netherlands tegen Cornwall. Zij hadden de wereldkampioen in hun gelederen dus er is verloren, maar het was hartstikke gezellig op die toevallig zeer zonnige dag. Bier, wijn, cakes en allerlei andere snaaierij als versiering. Ik heb Pimms gedronken met vruchten erin, waar ik zeer rozig van werd. 14% alcohol hoorde in later! Ik leef nog.

We zijn een avond vroeger weer richting huis vertrokken, omdat de Eurotunnel liet weten, dat we op zaterdag de drukste trein hadden geboekt en wel een paar uur zouden moeten wachten voor we door konden. Dat leek ons niks, dus elk nadeel hep se voordeel, we konden ondanks ook toen wel drukte ’s avonds laat mee tegen wat extra euro’s. Bij Londen wat fileachtig gedoe, in Nederland in Brabant wat langduriger gedoe vanwege een ongeluk, waarvoor ze de weg opnieuw moesten asfalteren door een brand. Maar om 5 uur ’s nachts waren we thuis.

We zijn weer helemaal bijgeslapen en gaan nu met alle foto’s aan de gang. Het was een erg leuke vakantie…..!

Heel Apeldoorn ligt overhoop. Overal grote zandhopen langs de straten doordat er gas- en waterleidingen moeten worden vervangen. Er zijn wegens waterleidingbreuken ook plotseling dramatisch grote gaten in een weg en zelfs midden in een winkelcentrum gevallen, dus je kunt niet zeggen dat die vernieuwing niet nodig is. Komt allemaal wel weer goed, maar toch.

Maar dat gegraaf met die grote zandhopen overal heeft wel tot gevolg dat het verkeer er behoorlijk last van heeft. De trottoirs liggen open dus er lopen mensen op de rijweg en die graafmachines vragen nogal wat ruimte. Meestal is er maar één smal wegdeel voor de auto’s. Lastig, maar best te doen als iedereen even oplet.

Het verhaal, dat ik gisteren hoorde van iemand, speelde niet in Apeldoorn, daar wonen natuurlijk alleen maar heel tolerante, aardige mensen, maar het zou me niet verbazen dat daar misschien, heel misschien toch iemand tussen zou zitten, die….nou ja, ik vertel verder. De automobiliste van het verhaal reed, in een door werkzaamheden versmalde straat, op de voor haar ‘verkeerde’ weghelft. Kwam zo uit. Er kwam haar een lesauto tegemoet , zonder leerling trouwens, die zover doorreed, dat ze er niet langs kon.

De man in de lesauto reed niet even wat achteruit om haar door te laten en ging, met z’n elleboog op het stuur met een verveeld gezicht, allerlei andere dingen zitten doen in de auto. Het was kennelijk de bedoeling, dat onze vertelster het hele end weer achteruit moest waar de versmalling begon. Dat was ze begrijpelijkerwijs niét van plan. We kennen d’r, dat hadden we niet anders verwacht. De situatie veranderde niet en duurde voort.

Tenslotte stapte ze dus maar uit, liep naar die auto en de man draaide zijn raampje naar beneden. “Zou u even iets achteruit kunnen rijden, zodat ik er langs kan? Ik heb u niet tijdig gezien aan het begin van de straat”, zei ze min of meer vriendelijk. “Opfriscursusje nodig?” vroeg de eikel sarcastisch.( De chauffeuse over wie we het hebben is toevallig gezegend met een grijs kapsel.) Hij reed inderdaad ‘iets’ achteruit en onze ervaren rijdster, die niet bang is voor weinig ruimte in het verkeer, kon er langs.

Toen ze het verhaal vertelde baalde ze nog steeds van het feit, dat ze de man niet gevraagd had of ie ’n opfriscursusje “sociale vaardigheden” kon gebruiken en ’n fotootje van het rijschoolbord boven op zijn auto was ook wel aardig geweest voor op Facebook of zo. Maar ze is zelf nou eenmaal sociaal erg vaardig. Hij boft maar weer, die man…..

Eén maal per jaar worden kloris en ik samen door de APK gehaald. Moeten we bloed laten prikken en urine inleveren, dat wordt dan nagekeken op ongewenste verschijnselen. We waren bij de praktijkassistente, die zich ons herinnert, maar ons dus niet zo vaak ziet. Ze had de uitslagen van die onderzoeken in haar computer. We zitten nog goed in elkaar. Bloeddruk uitstekend, nieren werken nog prima, cholesterol en suiker netjes onder de limiet voor ons allebei, we wegen nog hetzelfde ietsje teveel als vorig jaar dus we kunnen er wel weer tegen. Zijn we blij mee uiteraard.

Onze oudste zoon zette in de familie-app: “Pa en ma goed door de APK. We zitten dus nog een tijd met ze opgescheept.” Jongste zoon reageerde: “Ah, fijn om te horen. Op tijd water geven is het geheim toch?” De twee dochters roepen gewoon: “Gelukkig!” en “Fijn!!” Zoek zelf maar uit hoe fijngevoelig onze familie in elkaar zit.

Gisteren was kloris jarig. Hij kreeg, behalve een cadeaukaart voor de Mediamarkt van Karin, z’n oudste dochter en gezin, nogal wat alcoholica. Samen met wat ie al kreeg bij Vaderdag haalt ie de kerst daar wel mee volgens mij. Er was ook een fles wijn bij van Ingrid, waar een fles water bij verpakt zat. Moet hij d’r bij doen. Nou, dat is ie wel gewend, hoor. Daarom hebben we alletwéé zo’n goeie bloeddruk….!

‘k Las, dat de ontwerper van ons fraaie papiergeld van destijds: Robert Deodaat Oxenaar, die “Ootje” genoemd werd, wat ik wel humor vind, op 87-jarige leeftijd in Amerika is overleden. Dat kan je gebeuren als je zo oud bent. Zijn mooie biljetten zijn erg gemist toen de euro z’n intrede deed. De mensen vonden er niks aan en het nieuwe geld saai. De snip, de zonnebloem en ook het mooie blauwe tientje, weg waren ze.

Dat deed me denken aan die keer, dat wij met een geleende camper rondreden in Frankrijk. Toen wilden we, voor we weer richting huis gingen, nog langs bij vrienden in Zwitserland, maar hadden bij de grens een vignet nodig om in Zwitserland te mogen rijden. Dat ding kostte 30 Zwitserse franken. Die hadden we niet, maar de douanebeambte zei verheugd, dat we het wel met Hollands geld mochten betalen. Rekende hij even uit en we waren al blij dat we niet langs een bank hoefden of zo. Effe pinnen was er nog niet bij toen, hè?

De man bleek verzamelaar van buitenlandse geldbiljetten ( als ie slim was de Zwitserse ook uiteraard ) en vertelde wat hij allemaal al had. Hij miste nog onze zonnebloem van 50 gulden. Die hadden wij toevallig bij ons en we maakten hem erg blij. Hij vond hem zó mooi! We zijn beslist niet beduveld door ‘m en z’n baas hopelijk ook niet en hadden meteen wat pegulanten voor onze verdere rit door Helvetia. Met een verplicht vignet op de voorruit. En nagezwaaid door een douanier met zonnebloem, die ons geld ‘kunst’ vond.

Het is trouwens altijd een kunst om met geld om te gaan natuurlijk…..

Onze dochters zijn allebei koorzangeressen. Ieder lid van een ander koor. Ze nemen wel es een filmpje op en dan horen we via de telefoon hoe de dames het doen. Van onze oudste dochter weet ik eigenlijk niet precies waar haar koor, waar ook (enige) mannen deel van uitmaken, zoal optreedt, maar van de jongste weet ik bijvoorbeeld, dat ze afgelopen zaterdag zongen in Casa Bonita, een verpleeghuis hier in Apeldoorn. Ze vinden dat erbij horen, zo’n optreden. En leuk ook, omdat ze de mensen een plezier doen.

Hoewel de belangstelling van de bewoners in zo’n huis wat wisselend is, omdat niet iedereen in staat of geschikt is om zo’n activiteit bij te wonen. Ik hoorde trouwens een ‘gerucht’ dat mensen zouden moeten betalen voor de entree, maar ik weiger eigenlijk dat te geloven. Een huis heeft een activiteitenbudget voor zoiets. Maar in ieder geval zat zaterdag de zaal niet afgeladen vol. Er was zelfs een meneer, die mopperig zei: “Een vrouwenkoor?”(want dat is het!) “Ik wil een mannenkoor!” Ze deden het best wel mooi, zei hij, maar ’t was niet zijn smaak. Kwam dan ook niet meer terug na de pauze.

Het voordeel van weinig publiek is dat je de mensen na afloop allemaal een hand kunt geven. Leuk toch? Maar ook, hoewel je natuurlijk nooit weet hoe je leven loopt, dat je er toch (ondanks de ongetwijfeld liefdevolle zorg, die onder elke rouwadvertentie door de familie wordt genoemd en geroemd, zoals je weet) liever niet terecht wilt komen…..

Weet je, wat ik wel eens jammer vind voor mijn jongere broer en mijn jongere zussen? Dat zij niet de tijd hebben meegemaakt, dat onze oúders nog jong waren. Onze vader was de tweede man van mijn moeder, ik had een oudere halfbroer, maar was van het nieuwe gezin dus de eerstgeborene. Ik kan me heel veel herinneren uit mijn kleutertijd. Eigenlijk alleen maar leuke dingen natuurlijk, als je het amandeltjes knippen niet meerekent.

Het was nog voor de oorlog, er werd veel muziek gemaakt in ons huis, onze ouders waren actief voor allerlei dingen, die te maken hadden met het ‘Instituut voor Arbeidersontwikkeling’, ze waren Esperantisten. Daar waren ze maar druk mee. En zelfs aan de tijd gedurende de bezetting heb ik geen herinneringen, die mijn kinderziel hebben beschadigd. Hoewel ik wel weet heb van vrienden van mijn ouders, die plotseling weg waren omdat ze moesten onderduiken of zo. Daar werd in mijn bijzijn niet over gepraat. Eigenlijk ging alles zo’n beetje gewoon door. Andere zaken werden, denk ik, belangrijker. Hoe je aan eten kwam bijvoorbeeld. Alles ging op de bon.

Maar die vrij onbezorgde kindertijd die ik wel meemaakte en mijn broer en zusjes niet, omdat ze er gewoon nog niet waren, tja, dat is gek eigenlijk. We woonden in Amsterdam, die grote stad, waarvan ik toen zong dat ie gebouwd was op palen. Zouden ze die bij de Noord-Zuidlijn eigenlijk nog zijn tegengekomen…..?

We zijn weer eens begonnen aan een “ouwe” televisieserie. “Inspector Morse”, gespeeld door acteur John Thaw, die alweer een poosje geleden ging hemelen, toen ie 60 was. In 2002, om precies te zijn. Indertijd vond ik dat al een serie om voor thuis te blijven. Goeie verhalen en hij reed ook rond in een verhipt mooie auto, een donkerrode Jaguar uit de jaren zestig. De afleveringen werden uitgezonden van 1987 tot 2000. Zijn jonge assistent was ene Lewis, die als oudere politiedetective nu een eigen serie heeft. Grappig, voor zover je dat grappig kunt noemen, is dat Morse in de serie in de laatste aflevering ook dood ging. Heel Engeland was toen al zo’n beetje in rouw en deed dat twee jaar later nog eens dunnetjes over toen ie echt ging.

Zo’n deel van de serie duurt maar liefst ruim anderhalf tot twee uur, een complete film en het tempo is traag, echt Engels, vind ik. Ik hou daar wel van. Mijn zoon ergert zich aan het feit, dat ze het beeld hebben ‘opgerekt’, ten behoeve van moderne beeldschermen waarschijnlijk en soms ziet dat er wat vreemd uit. Ik heb daar uiteraard helemaal geen last van, maar mijn naar perfectie strevende zoon natuurlijk wel. Een verschilletje tussen ons.

Leuk is, dat je in zo’n aflevering kunt zien wat er allemaal veranderd is in de tijd. De gebruikte computers, de mega mobiele telefoons, de ‘vaste’ telefoons, die me aan het kantoor van mijn vader doen denken, het verkeer en de interieurs van de huizen. Hoewel, dat is wel aardig aan het terugkomen, hoor, die stijl. De mode en de schoenen ook, leuk om te zien. Mannen allemaal nog in pak en overjas. Dat is vandaag de dag allemaal wel wat vlotter. Nou ja, dit oudje geniet weer van Morse, dat snap je……

Sportief gezien is die Tom Dumoulin natuurlijk een held. Vorig jaar kreeg ie die status al min of meer, toen hij in ons eigen Apeldoorn op de eerste dag van de Giro d’Italia de tijdrit won. Ik mag ‘m wel, zoals hij reageert op iedereen, die hem van alles aan wil praten. Hij doet zijn eigen ding en dat doet hij goed. Dat blijkt. De eerste Nederlander die de Giro wint! Ga d’r maar aan staan!

Maar….Marianne Vos, de heldin van de Olympische Spelen in Londen, (poeh, wat was dat spannend toen!) won de Giro al drie keer! ’n Néderlandse vrouw, als ik me niet vergis. Ja, wel een vróuw in de ‘vrouwenversie’ van de Giro natuurlijk. Dat scheelt in belangrijkheid volgens de mannen. Als je ‘m drie keer wint als eerste Nederlandse in 2011, in 2012 nog es en het in 2014 nog eens dunnetjes over doet, terwijl Anna van der Breggen dat in 2015 voor elkaar kreeg, dan kun je wel goed fietsen, lijkt me. Mag wel eens gezegd worden. Samen met al die vrouwen die dagelijks hun kindertjes veilig naar school brengen op de fiets. Ja, dat is ’n ander soort fietsen, maar niet minder gevaarlijk.

Tom is de held, een leuke held, daar hoor je mij niet over klagen. Maar er bestaan dus ook fietsende heldinnen…..!

Dat is voor iedereen verschillend. Wat de een het ‘einde’ vindt, daar komt een ander z’n bed niet voor uit. Dauwtrappen bijvoorbeeld. Dat deden mijn kloris en ik in onze zeer jonge jaren nog wel. Stonden we om vijf uur op en gingen wandelen. Kloris is nog wel eens midden op een uitgestorven weg gaan zitten, gewoon voor de grap, op wat nu de A1 is bij Bussum. D’r kwam toch niks aan. Zoiets zou nu iets minder slim zijn. En dauwtrappen doen we trouwens ook niet meer. Ben je gek, voor alles is een tijd.

Wat voor tijd het momenteel is? Ik weet het niet meer. Ongelukken en aanslagen, waarvan je niets begrijpt, ook niets kúnt begrijpen. Zo’n man als Donald Trump, onbegrijpelijk hoe die aan zoveel macht is gekomen. Hij is in hoog tempo met plakband aan het rondreizen en vertelt in toespraken wat iedereen moet doen om het Amerika naar de zin te maken. En de belangrijke heer Trump in het bijzonder. Amsterdam en Stockholm waren volgeladen met fans van Ajax, die gehoopt hadden dat de club een belangrijke prijs zou winnen. Ik hoorde wat dat financieel zou betekenen, maar ook hoe belangrijk fans het ‘winnen’ op zich vinden. De roze trui in de Giro van Tom Dumoulin, ook al zo belangrijk. Ze moeten ook nog een regering in elkaar zien te knutselen, terwijl al die partijen op veel belangrijke punten van elkaar verschillen. Zóveel belangrijks op een rijtje, je houdt het niet bij en wordt er treurig van.

Ik denk, dat ik mijn tuintje maar es ga wieden. Mijn nuttige en belangrijke strijd tegen het zevenblad. Poeh, als je dát niet bijhoudt…..