‘k Heb bij Specsavers een afspraak gemaakt om mijn gehoorverlies te laten meten. Ik had een audiogram aangevraagd bij de dokter trouwens, maar de assistente raadde me een ‘hoorwinkel’aan, omdat ze zelf niet zulke gespecialiseerde apparatuur tot haar beschikking heeft als een audicien. Ze zei: ” Wij kunnen vaststellen óf er gehoorverlies is en verwijzen je dan toch door naar een audicien of de KNO-arts.” Nou, en daar zat ik dus en het verlies, dat ik zelf al vermoedde, was er inderdaad. Zo’n grafiekje laat je niet in het ongewisse.

Voor een nader onderzoek, waarbij ook de apparaatjes die het gehoor weer moeten opkrikken kunnen worden uitgeprobeerd, moest ik wel terugkomen en Kloris ging gezellig mee, als ervaringsdeskundige. Ze nam uitgebreid de tijd voor ons. Het hele consult duurde ’n uur en een kwartier. En nu ben ik dus uitgerust met twee minuscule dingetjes achter m’n oren, waar je niks van ziet. ’n Doorzichtig draadje richting gehoorgang en ik versta weer alles wat ze zeggen. Vinden mijn huisgenoten best lastig, denk ik, maar dat is dan maar zo, ha, ha…..

Ik heb de apparaatjes nog op proef voor een paar weken, maar ik weet nu al dat ik ze wil houden. Ik hoor alle vogeltjes weer zingen en die miste ik wel als ze niet dicht in de buurt waren. Het ‘hoog’ was ik kennelijk toch wel kwijt. Specsavers heeft financieel ook de zaak aardig geregeld door een aanbieding die ze hadden, dus ondanks de reden van deze voorziening, n.l. mijn aftakeling, ben ik zeer tevreden. Voor alles is een tijd en het is toch mooi, dat ik geen koperen toeter nodig heb, zoals de mensen vroeger. Die moest je nog poetsen ook en die minidingetjes zijn zó schoon.

En mijn ‘oor’deel over de audicien van Specsavers kan alleen maar heel positief zijn.
En verder…..

Wij volgen het vlog van een Nieuw-Zeelands stel (Bus Life NZ), dat met hun twee jonge kinderen met een omgebouwde schoolbus door hun land trekt. Dat ombouwen van die bus hebben ze helemaal zelf gedaan. Het ding stond bij hun huis en in hun vrije tijd naast hun baan waren ze er mee bezig. Dat konden we ook allemaal volgen, je zag het interieur groeien.

Toen ie klaar was verkochten ze het huis, zegden allebei zonder spijt hun baan op en gingen de vrijheid tegemoet. De kinderen zijn, denk ik, nu vijf en drie. Ideale kids om zoiets te gaan doen, want het zijn geen zanikers. De ouders betrokken ze ook bij alles wat ze deden, lieten ze ook “helpen” met allerlei dingetjes en gaven ze daardoor veel aandacht en vertrouwen. Het was een familieproject. Vader rijdt nu de bus en mama rijdt er met een auto achteraan. Ze hoeven dus geen boodschappen te doen met de bus, want je neemt natuurlijk niet je huis mee naar de supermarkt. Er is over nagedacht.

Ze hadden geen zin meer in de “ratrace” van carrière maken en hebben gedurfd hun leven radicaal te veranderen. Hoeveel mensen zouden dat wagen? Zekerheden overboord, afhankelijk zijn van de natuur, de zonnepanelen op het dak van de bus leveren de stroom en dan moet de zon wel schijnen, wat ie gelukkig meestal doet, maar ook wel es niet. (Het besluit werd trouwens genomen na die earthquake in Christchurch!). Ik denk dat zij een droom waarmaken die eigenlijk veel mensen hebben, maar die weten dat het er niet van zal komen. Daarom is het leuk om die familie plaatsvervangend te kunnen volgen. Ik gun het ze van harte.

Nu er hier zo’n discussie is over het feit, dat bezorgde ouders hun kinderen niet laten klimmen, springen, hardlopen, kortom wat risicovoller laten spelen, dacht ik aan wat die Nieuw-Zeelanders hun kinderen allemaal laten meemaken. Die klimmen op rotsen, hollen een woeste zee in, hangen over hekken, lopen op een smal paadje langs een diep ravijn. Als ik dat zie staat het zweet in mijn handen. Natuurlijk zijn die ouders altijd in de buurt om in te grijpen, maar dat is niet altijd in beeld. Maar ze durven die kinderen te laten durven en dat is wel mooi natuurlijk.

Ik was geen overbezorgde moeder vroeger, geloof ik, maar ik heb uiteraard ook dingen die gebeurden niet altijd gezien. ’n Enkele keer kwam de dokter er aan te pas. Door een glazen tussendeur vallen als je zus je achternazit is zoiets, je laten overrijden door het autootje van de bladenman en dan vrijwel niks mankeren, met je jas tussen de spaken van de brommer van een collega komen is niet handig, en met je skelter uit de bocht vliegen als je geen Verstappen heet was ook een ietwat bloederige toestand, maar dat was het wel. Ik heb gelukkig nooit gezien hoe het volk van school naar huis fietste, want dat zal ook niet netjes twee aan twee gegaan zijn. Maar iedereen is heel gebleven.

Die Nieuw-Zeelandse kindjes en hun ouders hebben in ieder geval de tijd van hun leven. Zeker weten…..

Bij Schoonenberg, waar je volgens de firma gisteren zonder afspraak kon binnenlopen om een hoortestje te doen, zat een briefje op de deur geplakt. Let wel: Apeldoorn is een flinke stad en geen dorp en Schoonenberg is een bedrijf dat landelijk reclame maakt op de televisie en de indruk wekt een behoorlijk grote gehoor-deskundige onderneming te zijn. Geen kleine jongen dus. Maar op dat getypte briefje stond : “Wegens ziekte zijn wij gesloten. Maandag kunnen wij u weer van dienst zijn. Excuses voor het ongemak.” We stonden dus voor een dichte deur en de winkel was donker.

De waarschijnlijk énige medewerker was dus ziek en kreeg het weekend erbij om weer op te knappen. Er was verder niemand ter vervanging of zo, waardoor klanten, misschien van heinde en verre, (het was een ‘inloopdag’ zonder afspraak tenslotte) voor Jan met de korte achternaam naar Apeldoorn waren gekomen, omdat ze in de veronderstelling waren zich door zo’n knappe reclameaudicien-met-glimlach te kunnen laten testen op het functioneren van hun oren en indien niet goed, hoe slecht dan precies. Ook mijn bedoeling. Ik vond het een beetje kneuterig, zo’n papiertje op de deur bij zo’n bedrijf van naam.

Bij een zzp-er kan ik me er nog iets bij voorstellen, ’n zelfstandige-zonder-personeel. Zo’n iemand neem je ’t niet kwalijk als ie eens ’n dagje verstek laat gaan wegens ziekte. Trouwens, meer kan hij zich doorgaans niet veroorloven…..

Er is nogal wat te doen over de opleiding, die basisschool-leerkrachten moeten volgen om hun wat karig betaalde baan in het onderwijs te krijgen. Wie daarvoor kiest vindt jonge kinderen de moeite waard, hoewel dat volkje wellicht niet zo volgzaam meer is als in mijn tijd. “Mondig” noemen ze dat.

Kinderen van tegenwoordig zijn ook nogal eens behept met door afkortingen aangeduide gedragsproblemen CD, ADD, ADHD, ik noem maar wat, er is nog veel meer, hoor. Vroeger had je ook van die kinderen, maar wist niemand hoe het heette en dat was wel zo overzichtelijk. Gewoon een kind met gebruiksaanwijzing, zei men dan. Dyslexie komt ook vaker aan het licht. Nou ja, je ziet wel: leerkracht op een basisschool zijn is geen makkelijke baan. Als je kinderen met een taalachterstand in je klas hebt, heb je die moeilijkheid ook niet zomaar weggewerkt. Je moet dus een passie voor het basisonderwijs hebben, dat is wel duidelijk.

De leerlingen van de PA (ik gooi er nog maar eens ’n afkorting tegenaan) zijn dus gemotiveerd in de meeste gevallen. Er zit bij hun opleiding ook ingebakken, dat ze met kleuters aan de slag moeten kunnen. Die horen tegenwoordig ook bij de basisschool tenslotte en daar word je voor opgeleid. Volgens mij is dat toch heel anders werken.

Ik zou me kunnen voorstellen, dat jonge mannen dat deel van de opleiding niet zo zien zitten. Ik herinner me mijn broer, die dat ook niet zó geweldig vond, kleuterliedjes zingen voor de klas. En ze moeten dat er wel bij doen. Kunnen ze dat deel niet gezellig voor de toekomstige juffen houden? Die zijn goed in kleuterspelletjes en -liedjes.

Of er gewoon een extra certificaat voor instellen, want er zullen ook wel mannelijke leerlingen zijn die dat gedoe met kleuters énig vinden. Het hoeft je opleiding niet minder waard te maken als je daar niet zo’n gevoel voor hebt. Kan toch? Als die keuzemogelijkheid er zou zijn, wordt het voor de mannen, waar zoveel gebrek aan is in het basisonderwijs, waarschijnlijk aantrekkelijker.

Vroeger, heel vroeger dan, was de kleuterschool een “bewaarschool”. Nou, het woord zegt het al, of de kinderen er erg veel leerden is de vraag. Knutselen en verder werden ze er bewaard. Ik ben op een Montessorikleuterschool geweest en mijn broer en zusjes ook. Mijn ouders waren best modern toen. Daar leerden we veel. Ik kon al lezen toen ik naar de grote school ging, zelfs muzieknoten. Spelenderwijs.

Ze moeten dus beter betaald worden als ze klaar zijn, die basisschool-leerkrachten, daar hebben ze gelijk in, zoals ze dat nu eisen. Het middelbaar onderwijs is ook pittig werk, maar de basis voor hun leerlingen wordt letterlijk gelegd op een basisschool. Heel pittig werk. Ook voor mannen, die daarbij noodzakelijk zijn voor het evenwicht. Een evenwichtige beloning zou dus heel logisch zijn, lijkt mij. En de juffen zijn net zo noodzakelijk, want waar blijft anders het evenwicht? En alles in het belang van de kinderen, want daar gaat het in eerste instantie toch om…..

Kan dat? Nette zooi? Ja, hoor. Ik heb zaterdag namelijk rondgelopen op een brocante-markt. We hebben hier in Apeldoorn een locatie waar heel lang de Zwitsal-fabriek, jullie allemaal bekend van o.a. de bepoederde babybillen en aanverwante artikelen, gevestigd was. Het heet ook nu nog het Zwitsalterrein, waar de degelijke fabrieksgebouwen niet zijn afgebroken, maar huisvesting bieden aan een brouwerij, waar ze het “Schavuit”- bier maken. Als je er langs rijdt kun je de glimmend gepoetste ketels zien staan. Mooi gezicht, hoor! En er is een hele grote Kringloopwinkel. Zijn we ook nog geweest. Die ziet er keurig uit, daar kunnen de medewerkers trots op zijn! Ook is er een soort theaterschool, waar veel activiteit is en de allergrootste hal wordt gebruikt voor allerlei evenementen en concerten én dus een brocante-markt bijvoorbeeld. En misschien is er nog wel meer ondergebracht. Veel vrijwilligers bij betrokken en een voorbeeld van hoe je ‘oude’ gebouwen, die gewoon nog hartstikke goed zijn, kunt hergebruiken voor een gemeenschap. Met behoud van een oude vertrouwde naam, die iedereen kent. “De Zwitsal”.

Mijn jongste dochter ging daarheen met een collega en ik mocht mee. De dames gingen vroeg omdat het dan nog niet zo druk zou zijn en we de auto wat makkelijker kwijt zouden kunnen. Dat was slim. Een brocante-markt is wat anders dan een rommelmarkt, hoewel ik ook wel spullen heb gezien, waarvan ik dacht…..Maar ik kom nooit op een rommelmarkt en ben alleen in Frankrijk, toen mijn broer daar een huis had, een keer bij een brocante-toestand geweest dus ik heb niet zoveel verstand van het verschil. Maar dat is persoonlijk. Ik heb ook héle mooie antieke spullen gezien, die mijn budget dan ook te boven gingen. Je moet er oog voor hebben.

De verkopers achter de kraampjes maken veel werk van hun uitstallingen. En er liggen visitekaartjes, want de meesten hebben ook een winkel of in ieder geval een website. En soms vallen de prijzen dan weer mee. Ik wilde niet met lege handen naar huis natuurlijk. Droogzwemmen doe ik wel weer ’n andere keer. Ik heb zes zilveren lepeltjes gekocht, die ik bij thuiskomst meteen heb gepoetst en een balalaika voor mijn muzikale kloris. Hij ging meteen googlen hoe hij ‘m moest stemmen. Er zitten maar drie snaren op (dat hoort zo, niet dat er drie ontbreken of zo) dus dat moet geen probleem zijn.

En ik kan onderhandelen, zeg! Nooit gedacht, dat ik dat kon. De verkoper noemde een prijs en ik keek goed zuinig kennelijk. Daar ging ik niet voor. Toen deed ie d’r flink wat van af en toen vond ik het redelijk. Ik kreeg een hand en hij ging op zoek naar een tas waar hij in paste. Dat werd er een van Albert Heijn, beetje ordinair eigenlijk voor een gemerkte Russische balalaika, maar alla. Kloris heeft een gitaar, een banjo en nu ook een balalaika. Mooi voor een, van huis uit, blazer. Blokfluit, klarinet, saxofoon, you name it. Soms, doch zelden, speelt ie nog piano ook. Die Rus is in goed gezelschap, waar of niet? Stuur moeder maar naar een brocante-markt.

Nou, tenslotte liepen we nog even door de mooie kringloopwinkel. Heb ik een leuke vaas en een barometer, zo’n ouderwetse, die mijn oma ook had, op de kop getikt. Voor tezamen een bedrag van zeven euro vijf en negentig. Ja, kringloop of brocante, dat scheelt wel, hoor! Maar ze hebben allebei hele nette zooi…..

Er stond vandaag wel zo’n idioot verhaal in de krant, zeg! Een knaap van 18 zou gaan backpacken in Australië. Hij komt uit een dorp hier in de buurt, waar gelukkig ook heel slimme mensen wonen. Hij had een ticket om naar Sydney te vliegen. Hebben wij zelf ook wel es gedaan zonder problemen. Het is alleen een lange zit. Nou, uitgezwaaid door de familie waarschijnlijk, ging hij op weg naar Sydney. Tot over ’n half jaartje of zo, knul!

Nou weet iedereen, dat plaatsen soms dezelfde naam hebben. Dat is zelfs in ons kleine land zo. We kennen meerdere Loenens, Berlicums, Elsten, Larens en Oosterwoldes (zo even uit m’n hoofd, hè, maar er zijn er veel meer). Maar dit slimme jochie kwam in Nova Scotia terecht. Dat is een schiereiland en een provincie van Canada, waar een plaats is, die óók Sydney heet. En waar het twintig graden onder nul was en geen lekker warm 25 graden-temperatuurtje, zoals verwacht door onze wereldreiziger. Hij had in het Australische Sydney zelfs al een baantje in een pub geregeld.

Maar hoe dom kun je zijn? Voor Australië heb je wel meer nodig aan papieren om er sowieso in te komen. Die had ie ook niet. En dan vlieg je naar Canada. Bij de overstap in Toronto op weg naar Sydney, had hij ineens het idee, dat ze de verkeerde kant op gingen. De Canadezen wilden hem wel helpen om tegen een vriendenprijsje alsnog naar het andere Sydney te komen, maar dat kostte vier keer overstappen, 33 uur vliegen én 1400 dollar en die had ie niet.

Bovendien had hij zijn paspoort in het vliegtuig laten liggen, maar na twee uur had ie dat weer terug. “Ik wilde toen eigenlijk alleen maar naar huis”, zei hij. Zijn vader regelde via Easy Jet een goedkoop kaartje van 500 dollar naar Nederland en nu zit hij weer thuis en leest op een hele pagina in de krant hoe het gesteld is met zijn topografische kennis. Foto d’r bij met z’n paspoort in zijn handen.

Zijn vrienden zeggen, dat het echt iets voor hem is. “Ja, ik ben wat onhandig”, zegt hij zelf “maar ik kan er achteraf wel om lachen.” Ik had dit hele verhaal maar heel erg stil gehouden en zeker niet in de krant laten zetten. In verband met toekomstige sollicitaties en zo…..

***Update: Een reisbureau vond bovenstaand verhaal zo sneu voor de hoofdpersoon ervan, dat ze hem gratis een kaartje naar het goede Sydney geven. Dat stond in onze zaterdagse krant. Ik noem de naam van dat reisbureau niet, want ze hebben al genoeg goedkope reclame door deze actie. Dus als je tijd over hebt en zin in wat buitenlandse sightseeing weet je wat je te doen staat. Gewoon effe dom doen…..!

’s Morgens om kwart over acht, na het nieuws van 8 uur, klonk vroeger bij ons thuis via de radio vaak het lied “Morgenrood” door de kamer. Gezongen door een koor dat “De Stem des Volks” heette. Ik vond het als kind wel een mooi lied eigenlijk, hoewel ik de strekking van de tekst niet echt doorhad natuurlijk. Daarna ging iedereen aan de arbeid of naar school. Gesterkt door de stem van het volk. En zijn ontbijt.

Dat onze partij niet zulke hoge ogen zou gooien in de verkiezingsstrijd had ik echt wel verwacht, maar zo’n zeperd is toch wel een behoorlijke tegenvaller. Al zegt de regeringspartner zalvend dat “we het niet verdiend hadden”, erg troostrijk is dat uiteraard niet. Maar ik vind, net als bij een voetbalclub die het niet zo goed doet, dat je als trouwe aanhanger ook in slechte tijden achter je club moet staan en dat er dan eens veranderingen zullen worden aangebracht.

In bestuurlijke zin bijvoorbeeld en dat de oude normen en waarden zoals prioriteiten stellen, sociaal besef en solidariteit voor iedereen weer wat morgenrood teweeg zullen brengen. Daar is een oppositie eigenlijk ’n prima plek voor. Ook al ben je maar met z’n negenen. Kraaien met die haan! En dat mag best samen met de linkse hanen van de buurtjes. Oppassen voor de slimme vossen, dat wel…..

In Arnhem vangen ze verschillende clubs voor ouderen op. Dat doen ze in centra, die beheerd worden door de SWOA, oftewel de Stichting Welzijn Ouderen Arnhem. Daar wordt gebiljart en gekaart onder andere. Gezellig, gezellig. Maar nu hebben ze bij de SWOA besloten, dat er geen bier of wijn meer mag worden geschonken. Om een gezondere levensstijl te bevorderen onder de ouwe knarren.

Nou, dat besluit viel faliekant verkeerd, hoor! Het geldt al vanaf 1 januari en sindsdien komen de mensen, voor wie de activiteiten een ontspanning zouden moeten zijn en bovendien een ontmoetingsmoment met andere ouderen, even snel een paar biljartjes leggen en die taaien meteen weer af naar huis. (Of naar de kroeg, waar wel bier is, dat kan natuurlijk ook!) De gezelligheid is weg, zeggen ze. Iemand van 83, die aan het eind van de avond altijd nog een advocaatje met slagroom nam, of ie nou gewonnen had of niet, heeft ook niets meer te lepelen.

Kaartclub “’t Natje”, tja, dan heb je je naam natuurlijk niet echt mee in de Ouderenzorg, maar dat terzijde, is al verhuisd naar een andere locatie. Naar het honk van de Scouting nota bene, waar ze wel ’n biertje mogen nuttigen. De voorzitter van de biljartclub zegt dat je een pak kaarten makkelijk mee kunt nemen naar een andere plek, maar dat dat met biljarttafels niet zomaar kan. Het besluit van SWOA, waar het woord “welzijn” nota bene in hun naam zit, vinden hij en zijn mede-biljarters gewoon ‘bezopen’.

Het woord ‘betutteling’ staat dan ook nogal eens op de protestborden die ze hebben gemaakt. Bovendien is er nog nooit iets voorgevallen dat op misbruik wijst, zeggen ze. Twee biertjes meestal, nou ja en dat advocaatje dan als uitspatting. Ze zijn bang dat ze aan de ranja moeten. Dus zal de horeca in Arnhem er wél bij varen als ze nog wat gezelligheid willen.

Ik vind het maar raar, dat zoiets kan. De SWOA wordt gesubsidieerd door de gemeente om het welzijn van oudere mensen in de gaten te houden, die bij elkaar komen om wat gezelligheid te ervaren. Mocht er een innemer tussen zitten, dat kan natuurlijk, dan moet je die in de gaten houden, maar daar heb je een voorzitter voor en de bar wordt beheerd door een (weliswaar vrijwillige) medewerker, die voor zijn taak berekend moet zijn. Dan stel je maar een tijdelijk toegangsverbod in of zo. “Jan, niet meer dan twee, of je wordt geschorst voor drie weken.” Doen ze bij voetballers ook na ’n misdraging.

Ik denk, dat zo’n alcoholverbod, en het ging bovendien alleen maar om ’n biertje of ’n wijntje, hele gekke toestanden juist bevordert. Nog afgezien van het feit, dat er wordt beslist over mensen, die meer dan volwassen zijn en helemaal zelf willen bepalen of ze een andere levensstijl nodig hebben. Misschien wel, maar daar gaat het SWOA niet over.

Ze zijn niet de enigen, hoor, over wie beslissingen worden genomen waar ze zelf geen moer mee te maken hebben gehad. Bij blinden gebeurt dat ook. Onze oude werkgever heeft, hoorden we, in december een kerstdiner georganiseerd zonder wijn bij het eten. Ik heb al eerder verteld, dat wij precies op tijd vertrokken zijn. Er wordt geen alcohol meer geschonken. Wat revalidanten op hun kamers uitspoken en onder de kurk hebben weten ze daardoor waarschijnlijk niet, want (in onze tijd tenminste) was het motto dat bij de drempel van de kamer de privacy van de cliënt begon. De verantwoordelijkheid dus ook. Dat klinkt volwassen.

Zoals je ook oudere mensen zou moeten behandelen……

Mijn hemel, wat ben ik blij, dat ik geen auto meer hoef te rijden, zeg, als ik dat niet wil. Gelukkig hebben wij een verwante huisgenoot met een bedrijf die, als we hem vervoersmatig nodig hebben, altijd voor ons klaarstaat. Dat heeft niet iedereen. Hij kan lekker koken en dat ie dat meestal nog leuk vindt ook is hartstikke mooi meegenomen. Ook dat heeft niet iedereen.

Maar over dat autorijden: weggebruikers weten niet meer aan te geven welke kant ze op willen. Tenminste, ze dóen het niet. Eerst dacht ik : “Nou ja, kan gebeuren, iedereen vergeet wel es wat!” Als mijn kloris vroeger in de auto zei: “Ik hoor de richtingaanwijzer niet!” terwijl we wel een hoek omgingen, zei ik ook wel eens : “O, ja stom…..!” en dan zei ik zachtjes “sorry” tegen al mijn medeweggebruikers, zelfs als die er helemaal niet waren op dat moment. Maar dat was heel erg ‘soms’ dat me zoiets gebeurde. Gedachten even ergens anders of we waren in gesprek.

Als ik nu bij mijn zoon in de auto zit zie ik het zó vaak, dat mensen geen richting aangeven. Wisselend van rijbaan en helemaal als ze in een rechts-of linksaf baan zitten vinden ze het niet nodig. Het wordt steeds drukker dus dan zou het toch wel mooi zijn als iedereen wat zorgvuldiger was. Ook met door rood rijden. Meestal gaat het wel goed, soms nog nét. Dat valt allemaal onder ‘rekening houden met ’n ander’. Daar zijn op het ogenblik erg veel mensen mee bezig, programma’s over hoe sociaal en medemenselijk we het willen hebben in ons land, ook, wat mij betreft, nogal nadrukkelijk. Vooral als ze politiek in de belangstelling staan. Kies ons, want zó zijn wij.

Terwijl er zoveel volk is, dat zo zwevend is, dat ze geen richting willen aangeven. Zelfs als ze niet op of in een voertuig zitten. En door rood rijden vind ik erger dan wat te hard. Mijn zoon had een bekeuring van 48 euro voor 5 kilometer te hard. De auto staat op mijn naam dus ik heb ‘m alvast betaald. Dat krijg ik wel terug, hoor, zo is ie wel onze mantelzorger. Maar zo’n bedrag voor zoiets knulligs. Dan is door rood toch erger? Door rood rijden richting mijn partij vind ik trouwens wel mogen. Is ook niet iedereen het mee eens, dat moet dan maar, zo ben ik…..

‘k Las vorige week, dat het bevallen in een ziekenhuis voor veel zwangere vrouwen de voorkeur heeft boven het klusje thuis klaren in hun eigen bed . Ik zeg nu ‘klusje’, maar het kan een heel karwei zijn ook, hoor! Daar kunnen heel wat vrouwen over meepraten. Maar ze vinden het veiliger in een ziekenhuis met van alles bij de hand aan hulp en deskundigheid. Dat is natuurlijk ook zo, maar als je een probleemloze zwangerschap hebt gehad en je omstandigheden zijn er naar dan is een thuisbevalling veel gezelliger. Vind ik dan, na vier ervaringen.

Mijn oudste dochter kreeg ik wel in het ziekenhuis. Niet vanwege ’n medische reden, maar we woonden nogal krapjes op twee slaapkamers, woningnood toen nog, een kraamhulp had weinig te doen gehad in ons stulpje en mijn blinde kloris had (nog) te weinig verstand van baby’s. Bovendien een paar weken daarvoor een auto-ongeluk gehad. Nou ja, het was gewoon handiger zo. Na een dag of vier zei onze huisarts, die me ook geholpen had met het op de wereld zetten van ons kind, “Je ligt hier niet bepaald geld te verdienen, dus ga maar lekker naar huis.” En dat deden we. Dus het was half ziekenhuis/ half thuis qua bevalling.

De andere drie kinders kreeg ik in veel ruimere woonomstandigheden en die zwangerschappen waren ook zonder zorgen verlopen dus het was helemaal geen vraag. Dat was het in die tijd meestal nooit: je beviel thuis of er moest iets bijzonders zijn met jou of je kind. Een dwarsligger of ’n ondersteboven-kind of zo. Dat waren die van ons niet dus ze waren meteen thuis, waar alles klaar stond voor ze.

Ik begrijp die moedertjes van tegenwoordig wel, de tijden zijn veranderd. Maar ik mis de vanzelfsprekendheid van een thuisbevalling met een verloskundige, met wie je in een paar maanden tijd toch een relatie hebt opgebouwd. En die een beetje weet hoe je in elkaar zit. Onze zonen zijn geboren onder leiding van een wat oudere vroedvrouw, een echte Groningse, die een strakke regie voerde. We noemden haar de generaal. Als ze d’r niet bij was natuurlijk. Geen gemekker, gewoon een kind produceren was haar motto. Toen de zoon na meting aan de lange kant bleek en ze zei: “Jullie zijn beiden toch niet zo groot….” en kloris zei, dat we ’n nogal lange melkboer hadden, kon ze dat niet waarderen. Hij kreeg op z’n donder. Ik vond ‘m wel leuk, was veel te blij dat het karwei geklaard was en alles okay. ’n Mooi gezond kind. Thuis gekregen. En nu koffie alsjeblieft.

Een soort wijkzuster kwam elke dag kijken of alles goed ging met jou en de baby, had ook nog wel even tijd voor een kopje koffie en ’n praatje. Dat kan allemaal niet meer in deze tijd van snel en efficiënt handelen. Jammer, maar dit is geen kommer en kwel verhaal, hoor, want er is natuurlijk veel verbeterd in vergelijk met vroeger. Ook dingen waar wij helemaal niet over nadachten toen. Eens in de zoveel tijd naar de verloskundige, die in een gewoon huis woonde met een paar stoelen op ’n rijtje in de gang, waar je wat vrouwen trof waar je even mee praatte.

Je werd gewogen, je buik beluisterd met een houten zandloperachtig ding, of er nog een bloeddrukmeting was weet ik eigenlijk niet eens meer, ik denk het wel, want je moest zoutloos als ie te hoog was. Dan zei ze:”Alles is verder goed! Tot de volgende keer.” en dan ging je naar huis. Werken aan de bekleding van de wieg. Elk kind kreeg nieuwe gordijntjes. Dezelfde wieg, dat wel…..