…..voetbalbollen, goal…..!

Zo’n week tussen kerst en oudjaar is een rare. En deze keer valt ie zo ‘gewoon’ ook. De Tweede Kerstdag waren veel winkels al gewoon open, zodat ik me afvraag hoe lang die tweede vrije dag nog zal bestaan. Volgens mij hebben weinig landen zo’n dag als verlenging. Economisch misschien ook minder handig. Dus dat zal echt wel veranderen mettertijd. Maar we zijn dus bezig met de laatste loodjes van het jaar.

We hebben vanmiddag maar even de weekendboodschappen gedaan, ja, met wat extra spullen voor de oudejaarsavond natuurlijk. Die moeten we wel een beetje leuk doorkomen. Onze jongste dochter komt bij ons met haar jongste zoon en brengt oliebollen en appelflappen mee. Die heeft ze van de voetbalclub van haar zoons, die ze elk jaar bakt ter versterking van de verenigingskas. Dit is trouwens het eerste jaar, dat haar oudste zoon niet meekomt. Hij gaat met vrienden en vriendinnen zelf naar een dorpsfeest in Beekbergen. Daar had onze dochter ook naar toe gewild eigenlijk, maar toen haar zoon hoorde van dat plan….. Ze is een begripvolle moeder en blijft uit de buurt.

Haar jongste is ook (nog) niet zo’n uitgaanderig type en die vond het alternatief: de oudejaarsavond gezellig bij ons en na twaalven naar huis om te kijken tot hoe laat zijn broer het dacht uit te houden op dat feest, een prima idee. Zo gaan onze laatste loodjes dus worden: voetbalbollen, appelflappen, en verdere aanverwante artikelen, die we al boodschappend hebben verzonnen.

Laatste loodjes met een ’t ‘ in plaats van een ‘d’, daar word je ook mee doodgegooid, zeg. Er zijn veel meer loterijen dan ik dacht! De één heeft zo tegen het einde van het jaar nog meer miljoenen in de aanbieding dan de ander. Van de Vriendenloterij zijn we lid geworden omdat ze de brandwondenstichting steunen. Daar krijgen we ook gratis van tijd tot tijd onze brandmelders van als de oude vernieuwd moeten worden. Een goed doel op zich. En een staatslot kopen we zo nu en dan onder het mom van ‘je kan niet weten’. Dat ligt aan onze stemming. We hebben wel een oudejaarslot gekocht, dat verdorie DERTIG euro bleek te kosten! Daar mag wel wat tegenover staan, vinden wij. We wachten af.

Nou, en dan de Postcodeloterij, die met zo’n CocaCola-truck een besneeuwde straat in komt rijden in die reclame. “Winnen doe je bij de Postcodeloterij!” Er zijn miljoenen mensen die daar nog op wachten. In een straat zonder sneeuw. Dan heb je ook nog de Eurojackpot. Dat is helemaal onbetrouwbaar, heel Europa doet mee! Ze hebben veel miljoenen in de aanbieding, dat wel. De Bank-giroloterij heb je ook nog, de Lotto, Miljoenenspel, de Krasloterij. Ze willen allemaal dolgraag hun laatste lootjes aan je kwijt. Dat is de Staatsloterij in ons geval dus gelukt. Niet dat ’t nou zo nodig moest, dat lot, maar we waren in de stemming. Iedereen alvast een gezellig Oudjaar en een vredig 2017 gewenst, dat hopelijk voor veel mensen die dat nodig hebben eindelijk eens echt een lotsverbetering zal brengen…..

…..tja, of niet natuurlijk…..

…..door sentimentele herinneringen. Daar heb ik niet zo erg vaak last van, zoveel overdreven gevoeligs heb ik nou ook weer niet meegemaakt, maar wel van die gedachten, waar meestal de kinderen in voorkomen, toen ze nog klein waren, van die leuke dingen zeiden (doen ze nu ook nog, hoor, maar anders) en in de sneeuw speelden in de kerstvakantie. Kom daar nu es om.

Twaalf graden, morgen. En dat vertelt die weerjongen op de televisie dan met zo’n blij gezicht, alsof dat léuk is! Ja, voor hem misschien vanwege al die extreme weerbeelden die hij op z’n computer voorbij ziet komen. Met afbrokkelend poolijs en al. Het hoort niet, zo ‘warm’ met de kerst. Hoewel mijn Australische zus met een witte plastic kerstboom een barbecuefeest op het strand zal bezoeken. Zij vindt ‘onze ‘manier van kerst vieren trouwens gezelliger en dat blijft haar sieren.

Nou goed, het is zoals het is. Maar de krant zit ook al zo vol verhalen die je knap sentimenteel (zouden moeten) maken, maar dat ligt meer aan mij, dat ik dat nu vind. Ze maken mij ook ongerust over van alles, stukjes. We gaan het gezellig hebben, de komende dagen, daar ben ik zeker van. Ook met lentetemperaturen buiten. Maakt niks uit. Binnen is het lekker warm.

Ik wens iedereen vredige, warme, liefdevolle dagen met veel gezelligheid. Wij hebben er zin in…..

…..dit is een overval…..

….met een top-vier als verrassing…..

Dat kun je van kwaadheid doen bijvoorbeeld, als je een opgewonden standje bent. En dat werkwoord is te gebruiken als je voor een examen zit, terwijl de benodigde kennis er nog niet in zit. Dan moet er gestampt worden.

Wij hebben de eerste kerstdag bij onze dochter een stamppotbuffet! Leuk idee, vinden we. Ze had al een stamppot-app in het leven geroepen om te peilen wat zo’n beetje de wensen waren van de deelnemers aan het oer-Hollandse eetfestijn. Daar kwamen nogal wat suggesties op, zoveel, dat haar kloris een top-vier samenstelde en de aanbevelingen meer dan voldoende vond. Ze kwam ons gisteren heel lief een kerststuk brengen en vertelde, dat ze nog een héleboel aardappels moest schillen voor het weekend!

Stamppot, we eten het hier niet echt vaak en áls het gebeurt is het meestal boerenkool- of rauwe andijviestamp. Mét spekjes en/of worst natuurlijk. En jus voor het ‘kuiltje’. Moet je meestal wel apart maken, want (Hema)worst geeft geen jus uiteraard. Maar we houden er wel van en dat ‘éénpans’ vind ik ook altijd makkelijk. Stampen moet ik met de pan in de gootsteen doen, want ik ben te klein geworden voor het aanrecht. Voor alles is een tijd. Het wordt ook nogal eens te veel. Voor stamppot heb je eigenlijk een grote familie nodig.

Zoals zondag, met het kerststamppot-buffet. Gezellig! ‘k Verheug me er op. Ik ga het eet-, drink- en snoepsgewijs van tevoren maar rustig aan doen, die dag om een beetje ‘ruimte’ te houden, want anders zit ik wel erg gauw stampvol…..

…..top één…..!

Mooie uitdrukking. Slaat op wat je hóópt dat er zal gebeuren. Nou, dan weet ik wel zo het een en ander. Mensen kopen loten van allerlei soorten: van kras-,staats-, postcode- tot aan lootjes van de voetbalclub en dat allemaal in de hoop er iets aan over te houden en liefst veel.
Dat is de simpelste vorm van wishful thinking.

Afgelopen zaterdag stond er in ons winkelcentrum een mannenkoor te zingen (gemiddelde leeftijd: grijze pensionado’s, niks mis mee, want ze waren goed bij stem!). Allemaal in rood kersttenue met kerstmuts op de al dan niet aanwezige grijze lokken. Ik doe wat vervelend, maar het zag er best erg leuk uit, hoor. (Telefoon weer eens thuis gelaten, dus geen foto kunnen maken.) Er omheen liep de meest grijze, namelijk een kerstman, lootjes uit te delen aan het publiek. “Blijven staan”, zei hij “want we hebben leuke prijzen.” Het was dus een soort klantenbinding.

Ondertussen namen ze met z’n allen veel plaats in op het niet zo heel grote middenplein, want ze hadden ook allemaal een standaardmicrofoon voor zich staan en een geluidsman met z’n spullen en dat kost plek. Met een grote Jumbosupermarkt, waar mensen gewoon hun weekendboodschappen liepen te doen, was dat lastig. Vooral mensen aan wie je duidelijk kon zien dat ze niks met dat kerstgedoe hadden liepen dwars door de voorstelling heen met hun volgepakte boodschappentassen. Ik nam het ze niet kwalijk, want er was eigenlijk geen doorkomen aan.

De kerstman drukte ons ook een lootje in handen (nummertje 634) en de mannen gooiden er nog een ‘Winterwonderland’van Manke Nelis tegenaan. Zicht op die niet te versmaden prijzen hadden we niet, of het de moeite was ook niet, dus hebben we ons door de mensenmassa heen gewerkt en zijn via de buitenkant van het winkelcentrum weer naar huis gegaan. Manke Nelis is ook ons type niet zo. We hoefden eigenlijk alleen de kerstkaarten maar even weg te brengen en dat was gebeurd.

Nee, ik heb een heel andere manier van wishful thinking. Of dat helpt weet ik niet, maar ja. Nou, waar zal ik es beginnen? Vrede in het Midden Oosten, geen mensen en vooral kinderen meer die écht honger hebben, niet zoals wij wel es ‘trek’, kiesmannen die Trump de das om doen, grote commerciële bedrijven, die hun winst schenken aan goede doelen, handelsbelangen die bepaald worden door mensen die verder kijken dan hun eigen portemonnee, vrouwen die worden beoordeeld op hun kunde en kennis en nergens anders op, sowieso miss-verkiezingen afschaffen. Ik hou maar op, want het heeft geen zin, dit gejeuzel. Er is teveel te wensen. Word ik alleen maar kriebelig van. Dat is bepaald geen kerstgevoel.

Ik ga even wat boodschapjes doen en dan de kaarsjes aansteken. Voor vrede in huis. We waren alledrie ziek de afgelopen week, maar dat is aardig over en dat is fijn. Ik ga maar verder met mijn wishful thinking. Voor iedereen…..

…..ja, vertel mij wat…..

Politiek, daar heb ik nooit zoveel van begrepen. Belangstelling had ik uiteraard wel, het gaat toch over dingen die je wel moeten interesseren, omdat ze ook over jou en/of je omgeving gaan. Maar die interesse komt eigenlijk, bij mij dan, meestal naar boven als de besluiten al genomen zijn door de mensen die er over gaan en dat is dan knap laat uiteraard. En dan verbaas ik me erover. Heeft niemand wat aan, maar ja.

Zo begrijp ik niet, dat mensen die bij een bepaalde partij aangesloten zijn, zich kunnen afmelden bij hun club en dan gewoon met behoud van hun zetel(s) in de Tweede Kamer, die ze te danken hebben aan hun ‘oude’ partij, een nieuwe kunnen beginnen en gewoon het geld dat ze verdienen door dat Kamerlidmaatschap kunnen blijven opstrijken. Zo kun je je ideetjes kosteloos kwijt. Dat klopt principieel toch niet? En verder denken mensen nog even voor de aankomende verkiezingen allerlei partijtjes te beginnen met namen, die zeer ‘vernieuwend’ klinken, maar waarvan je maar moet afwachten of dat ook zo is. Zo versplintert de boel aardig en moeten we maar afwachten of Jan Splinter door de winter komt.

Een poos geleden waren we bij het Europees Parlement in Brussel op bezoek bij een Nederlands lid van dat parlement (ze is inmiddels weg daar, gewoon een andere baan, hoor) en die vrouw was lid van de groep ‘Verenigd Links’. Ik weet nog, dat ik dat zó’n mooie naam vond. Allerlei mensen, met uiteraard linkse ideeën over milieu, armoede, werkgelegenheid en zo, die zich ‘verenigd’ sterk maakten. Het heus niet altijd met elkaar eens zullen zijn, maar zich sámen sterk maken voor iets, omdat ze in een eigen klein clubje niet veel zouden bereiken. Dat vond ik toen wel een mooi gegeven, waar ze hier ook wel iets mee zouden kunnen doen. Of denk ik weer eens te simpel? Hoe rommelig het op dit ogenblik in ‘Brussel’ toegaat met dat Ukraïne-referendum bijvoorbeeld, nou ja, ik volg het, maar dat is een van de vele rommelige toestanden in de wereld, waarvan je de uitslag moeilijk kunt voorspellen. Politiek, hè, dan weet je ’t wel…..handelsbelangen voorop.

Even iets ‘lokaals’: hier in Apeldoorn zijn ze bezig over het inleveren van afval. Plastic afval wordt opgehaald, restafval moet je zelf wegbrengen en je moet zorgen dat dat zo weinig mogelijk is. Tien keer per jaar een zak inleveren is het streven. Wij zetten de grijze bak meestal eens in de zes weken buiten, want meer hebben we niet aan rest. We vinden dat zelf niet te vaak, maar ín die bak zitten dan wel meer zakken dan één. Ik ben benieuwd wat ‘ze’ erop gaan verzinnen, want er zitten wel haken en ogen aan dit gedoe. We zouden vanwege dat plastic dan wel een oranje deksel krijgen op onze grijze bak. Hoeven ze niet de hele bak te vervangen en er mag dan dus alleen plastic afval in.Ze draaien al proef in een paar wijken, dacht ik. Een idee hoe dat allemaal gaat heb ik natuurlijk niet, want zoals het nu is, vind ik het eigenlijk prima, maar het zal wel weer een kwestie van geld zijn, die verandering. We brengen ons plastic afval nu altijd al weg naar de bakken bij de supermarkt, geen gewichtig gedoe, want het weegt minder dan het restafval.

Maar ik heb al zitten denken over nog een nieuwe partij, met een goeie naam, die de lading dekt. “Partij voor afvalligen” lijkt me wel wat, kun je alle kanten mee op, links, rechts of, weet ik veel, misschien wel rechtdoor! Dat wordt dan een partij voor alle gezindten, politiek verenigd met een oranje deksel d’r op. Leuk voor Willem en Máxima…..

…..oranje boven…..

…..je hebt lieve briefjes, die je wilt bewaren en tegeltjes, die grappig zijn, maar gelukkig breekbaar. Ze passen trouwens alleen in een maat schoen van vaders van middelbare leeftijd…..

Een bijzondere dag vandaag, want het is Sinterklaasdag met een Sinterklaasavond. Op de radio hoor je reclames, waarin mensen worden aangespoord toch vooral nog het een en ander aan te schaffen om de Sint te ondersteunen in zijn goedertierenheid. Nou, als dat nu nog moet zo op het nippertje heb je d’r niet echt over nagedacht, denk ik dan.

De datum valt ook raar, zo op een maandag. Als wij vroeger met onze kinders Sinterklaas vierden en het kwam een beetje gek uit, probeerden we het zo te regelen, dat we het op bijvoorbeeld zaterdagavond deden, zodat vanwege het laat opblijven en de spanning zij (en wij) het rustig aan konden doen qua even uitslapen en ze de hele zondag met hun nieuwe spulletjes konden spelen. Hoe ouder ze werden veranderde er wel zo het een en ander en waren er ‘gelovigen’en ‘ongelovigen’, die ingewijd waren. Onze oudste dochter was al jong ongelovig en dat was mijn schuld.

Bij het zetten van haar schoen had ze een briefje geschreven aan de goede Sint en dat bij de wortel voor het paard gedaan. En dat was zo’n schattig briefje, dat ik het wilde bewaren. Zo stom zijn moeders dan. Nog stommer was dat ik het briefje in een kast had gelegd, waar onze dochter het vond en zich, niet op haar achterhoofdje gevallen zijnde, het een en ander begon af te vragen. Ze was ’n jaar of zes. Kon net schrijven en het was echt zo’n lief bedankje voor de goedheiligman, die dat toch maar allemaal deed voor de kindertjes, dat je mij eigenlijk niks kwalijk kan nemen, maar met het ‘geloof’ was het toen wel gedaan. Gelukkig hadden pa en ma gezorgd voor een jonger zusje, dat nog in de luren gelegd kon worden, niet letterlijk meer, maar toch. Als ingewijde voelde grote zus zich superieur en dat beviel haar uitstekend.

Ik heb zonder meer leuke herinneringen aan de sinterklaasvieringen met ons volk. Mijn moeder was er toen ook nogal eens bij en met kleine kinderen is zo’n Sinterklaasavond gewoon leuk. Wasmand ( die niet eens werd herkend!) voor de deur met de cadeautjes, buurvolk op het raam laten kloppen of plotseling moest er iemand hevig naar het toilet, nou ja, we hebben nog wel meer verzonnen aan toevalligheden. Dat was enig. Met de kleinkinderen gingen we natuurlijk nog eens op herhaling en ook dat was leuk. Later was het weer gezellig vanwege de gedichten, we waren niet van surprises, daar zijn andere families weer goed in. En nu zijn we van niks. We vieren het niet meer. Gek, het is zomaar weggeëbd en ik mis het niet.

Komt misschien ook, omdat we in november wat verjaardagen hebben en dan feesten we al genoeg eigenlijk. Kerst vind ik leuk, omdat je d’r zo lekker lang over kunt doen. Over de sfeer van kerstmis, bedoel ik. Het is veel werk, maar het is de moeite. Je moet zorgen dat het niet ‘overdone’ is, vind ik, maar net genoeg. Vanwege die verjaardagen heeft de familie elkaar al vaker gezien dus we laten elkaar lekker vrij in wat iedereen wil doen. Soms zitten ze in een vakantiehuisje of spreken af bij bij vrienden of zijn toch leuk bij ons. We zien het allemaal wel. Er zijn al leuke plannetjes. December is een gezellige maand.

Niet voor iedereen misschien en dat spijt me oprecht. Er zijn mensen, die een zucht van verlichting slaken als het januari is en alle verplichte nummers voorbij zijn. Dat vind ik zo jammer voor ze. Maar veel mensen doen hun best met allerlei initiatieven en dat is dan weer geweldig.

December is ook de maand van de dubbele gevoelens. Voor mij ook wel. Gisteren was het de datum, dat een goede vriendin van ons overleed, alweer een paar jaar geleden en vandaag is de datum, dat tegelijk met Nelson Mandela onze naaste buurman overleed. Ja, op Sinterklaasdag, drie jaar geleden. Je kunt het niet vergeten. Maar de tijd gaat zo snel, je moet het van je herinneringen hebben en die koester ik. Aan Sinterklaas bijvoorbeeld, hoewel ik ‘m dus niet echt mis. Dat kan ook…..

Sinds gisteren bevind ik mij in mijn persoonlijke tachtiger jaren. Als andere mensen het over de tachtiger jaren hebben bedoelen ze wat anders. Maar deze zijn van mij. Heel veel mensen vinden bijvoorbeeld de muziek uit de tachtiger jaren leuker dan die van tegenwoordig. Dat vind ik eigenlijk ook, maar dat is, omdat ik niks van rappers en dat soort volk snap en daar ook niet al te veel moeite meer voor doe. Ik ben van de ouwe hap en dat vind ik prima.

Maar ik was dus jarig en werd tachtig. Dat klinkt oud en dat is het natuurlijk ook, maar dat went wel. Ik had een gezellige dag met familie, die speciaal voor mij kwam of me anderszins liet weten dat ze aan me dachten, de kinderen, de kleinkinderen, het was leuk en ik ben erg verwend met bloemen en leuke cadeaus.

Wat we nog nooit hadden gedaan was onze Chinees, die ook een catering aan huis bleek te verzorgen, te vragen dat te komen doen. En dat was leuk, zeg! Eigenlijk hadden we in een landhuis moeten wonen met een aparte lounge of zo, want we waren voor ons doen met nogal veel mensen, maar het ging best. Iedereen is goed aan z’n trekken gekomen en vond het gezellig dat we dat zo bedacht hadden. En we hoefden niet af te wassen, rechauds, borden, bestek, servetten waren inbegrepen en alles is alweer opgehaald. Er zat na afloop dan ook een zeer tevreden (80-)jarige op de bank. Het was een erg leuke verjaardag!

Tachtig worden is leuk! Een aanrader…..

…..dat grijs en dat brilletje klopt, maar verder…ach, ik brei niet meer, dat is meer van de tachtiger jaren…..

…..ja, zo komt er natuurlijk niks terecht van sport, als zelfs de bal meedoet…..

‘k Heb het idee, dat de wereld echt gek aan het worden is, zeg! Die nieuwe rage om er met z’n allen als ‘bevroren’ bij te gaan staan in die Mannequin Challenge! En dat er dan mensen aan mee doen van wie ik zulke idioterie nooit verwacht zou hebben. Ik zag een foto, waarop zelfs Obama meedeed toen ie ’n prijs aan het uitreiken was. Wel aan een vrouw, die wel van een geintje houdt, Ellen DeGeneres, die ook redelijk gek is (en dus heel beroemd in Amerika) en er waren verder ook nog wel andere beroemdheden bij, las ik, ook Amerikanen dus. Zouden ze daar geen Madame Tussaud-vestiging hebben of zo? Daar kunnen ze je tenminste nog omsmelten als je geen beroemdheid meer bent of anderszins uit de mode.

Wat ik een leuke rage vond, als je dan toch een heleboel mensen tegelijk een plezier wilt doen, is zo’n ‘flashmob”. Vanuit alle hoeken en gaten komen één voor één mensen bij elkaar in een stationshal of een winkelcentrum of zo en voeren met elkaar een muzikaal stuk uit of een geweldig dansnummer. Daar heeft dan niemand van het aanwezige publiek op gerekend en het lijkt me enig om zo verrast te worden. Natuurlijk wordt zoiets dan gefilmd en d’r zal vooraf heel wat gerepeteer en technisch geknutsel aan te pas komen en in hoeverre die voorbereidingen dan in de gaten lopen weet je natuurlijk niet, maar dát vind ik nou wel iets leuks.

Ik heb zo wel es wat gezien van kerstliederen in een flashmob in een groot winkelcentrum en zelfs ergens wel eens iets uit de Messiah van Händel met een groot koor, dat plotseling steeds completer werd en ook op Schiphol hebben ze wel eens iets gedaan. Liep d’r een schoonmaker met z’n karretje voorbij en begon ie ineens te zingen, greep een stewardess en dat ging zo door met allerlei z.g. KLM-ers. Leuk, en zolang je je vliegtuig niet mist heel ludiek. Dat was wel voor al die beveiliging natuurlijk, al een poosje geleden dus. Zou nu niet meer kunnen vanwege directe paniek.

Maar dat met die etalagepoppen-toestand, ik vind ’t helemaal niks. Hoe begint zoiets trouwens? Iets mediterends zit er niet in, naar mijn weten. Zo van: effe rust met z’n allen, even géén agressie. Dan lijkt het me nog wel iets, als die gedachte er achter zit. Dat hoop ik dan. Nou ja, ze doen maar. Ik lig er niet echt wakker van. Als er verder maar weer gewoon gewerkt wordt en neem een kop koffie, zou ik zeggen…..

…..zoiets dus in tweevoud…..

…..Die zijn er misschien wat minder vandaag de dag, maar van de week liepen een man en een vrouw zo onbedaarlijk te lachen toen ze het winkelcentrum binnenkwamen, dat verschillende mensen ze verbaasd aankeken. “Ja, sorry, onze pilletjes waren op!” zei de man, nog nahikkend.
Ik had best willen weten, waarom ze zo’n pret hadden, maar ja, uit privacyoverwegingen ga je dat natuurlijk niet vragen.

Mijn kloris volgt radioprogramma’s via zijn hoofdtelefoon, vooral als de rest van de familie tv kijkt bijvoorbeeld. En dan zit ie soms ook zo te grijnzen dat ik wel zou willen weten waarom hij dat doet. Vast om iets leuks. Soms legt ie ’t even uit, maar heel vaak ook niet. Heb ik weer een vrolijk moment gemist.

We hebben nog wel andere vrolijke momenten ook, hoor. Vorige week dat mooie concert in de Grote Kerk, een Gershwin-avond, gekregen van onze kinders vanwege onze 55-jarige huwelijkstrouw. Dat was een zeer vrolijk moment, dat een hele avond duurde. Hartstikke leuk. En onze jongste dochter, die zomaar 50 werd en voor wie wij het huis vrolijk hebben versierd, terwijl ze zelf aan het werk was. We hebben haar goed kunnen verrassen met leuke cadeaus, waar ze heel vrolijk van werd.

Nee, het komt wel goed met onze vrolijkheid, geen pilletjes voor nodig, niet zo uitbundig en onbedaarlijk, dat iemand er last van zou kunnen hebben. En nee, dat hoeft niet elke dag, maar zo nu en dan…..gezellig!

…..de rekening van de tandarts komt nog…..

Vrijdag is de dag van Sint Maarten. Ik kom d’r op doordat in een foldertje stokjes met aan een touwtje ’n ledlampje werden aangeboden. Drie voor een euro vijftig. Er hoeft alleen nog een lampionnetje aan en het kind kan veilig op snoepreis. Vooral die veiligheid is een stuk verbeterd op die manier, want toen onze kinders op stap gingen met hun zelf vervaardigde lampionnen zat er een brandend kaarsje in.

Bij sommige zingende enthousiastelingen was een uitgebrand geheel aan een stokje, als ook dat niet in vlammen was opgegaan na een windvlaagje, nogal eens het gevolg. Moesten ze meeliften op een bevriende lampion. Het was alleen daarom al dat er een volwassene of oudere broer of zus mee moest. Die spanning is nu verdwenen door die “3 voor 1 euro 50”. Geen geld natuurlijk. Als ze het lampionnetje nog maar zelf maken.

Wij hebben in Groningen gewoond, waar Sint Maarten uitgebreid werd gevierd. Ik las, dat er weer meer belangstelling voor dit bedelfeest is, ook in andere delen van het land. Sint Maarten is van Utrecht zelfs de beschermheilige, daar kan ie natuurlijk niet stuk. Daar noemen ze het ook “het feest van het delen”. Want dat is, wat Maarten deed, hè? Gaf een stuk van zijn mantel aan een arme sloeber. Kennelijk niet zijn hele mantel, maar een deel. Feest van het delen, Sint Maarten.

Toen we later in Vaassen woonden is van onze jongste zoon zijn plastic tas met verzamelde lekkernijen een keer door een langsfietsende grote jongen, scooters hadden ze nog niet toen, uit zijn handen gerukt. Hij was een jaar of zes. Huilend kwam hij thuis, waarop zijn broertje de inhoud van zijn hele snoepzak op tafel uitspreidde en heel zorgvuldig, snoepje voor snoepje, pepermuntje voor pepermuntje, pepernoot voor pepernoot ( ja, fruit was nog niet zo in de mode, mensen!) deelde met zijn nog nasnikkende broer. Ik vond dat toen heel lief, weet ik nog. Zonder woorden deed ie dat. Delen, het leek Sint Maarten himself wel. Maar ik had die stomme knul gráág van zijn rijwiel willen trekken, zo kwaad was ik…..