…..hoe groot moet je een bord dán maken…..?

Toen wij, ongeveer een jaar geleden, een nieuwe auto kochten, die overigens wel op mijn naam staat, en ik na een zware kou een rare duizeltoestand doormaakte, waardoor ik mezelf nou niet direct een betrouwbare verkeersdeelnemer vond, heb ik besloten om, als het niet strikt noodzakelijk is, niet meer te rijden. Onze oudste zoon staat verzekeringtechnisch geregistreerd als de hoofdbestuurder van mijn auto.

Er kan natuurlijk een noodsituatie zijn, waardoor mijn rijbewijs zijn diensten nog kan bewijzen, maar liever niet. Ik vind het ook niet meer leuk. En dat was vroeger anders. Ik reed graag. Ook als het hartstikke ver weg was. Geen punt. Maar ik vind er niks meer aan. Mijn zoon rijdt graag en veel, dus een probleem is er eigenlijk niet. Indien nodig komen we waar we moeten zijn, dank zij hem, dat wel.

Ervaren ben ik na 58 jaar rijbewijsbezit natuurlijk wel en daarom snap ik ook absoluut niet hoe, helemaal op een snelweg, waar alles goed staat aangegeven, iemand op de verkeerde weghelft raakt en gaat spookrijden. Iemand van 87 was dat gisteren. “Misschien was de man in de war”, zegt de politie. Ze kunnen het hem niet meer vragen, want hij is dood. En zijn tegenligger ook, een moeder van 39 met drie jonge kinderen, die in het ziekenhuis liggen, van wie er twee in kritieke toestand verkeren. Een afschuwelijk ongeluk, waar je hart van overslaat.

Mijn buurvrouw van bijna 85 knort in haar blauwe autootje nog overal heen. Ze rijdt nog feilloos. Daar ben ik wel een pietsie jaloers op, hoor! Maar ze is stoerder dan ik. Ander type, zullen we maar zeggen. Hoewel ze vertelde, dat ze het fijn vindt dat ze, als ze volgende week met haar kinderen op vakantie naar Engeland gaat, niet hoeft te rijden, want dat doet haar zoon. Ze heeft jarenlang in Engeland en Australië gewoond, dus dat ligt niet, zoals dat bij mij zou zijn, aan het linksrijdende verkeer! Gewoon even niét rijden, maar ontspannen zijn. Heerlijk, zegt ze.

De minister van Verkeer zegt, dat ouderen in het verkeer niet per se slechter hoeven te rijden dan mensen die jonger zijn, en dat is ook zo. Maar dat vooral familie en vrienden een adviserende rol zouden kunnen spelen lijkt me niet verkeerd. En dat oudere mensen heel graag zelfstandig en mobiel willen blijven kun je ze ook niet kwalijk nemen. Het blijft lastig om eerlijk bij jezelf te rade te gaan wat het beste is. Je kunt gewoon beter actief autorijden vanwege de drukte niet meer leuk vinden, zoals ik dus. Moet je wel zorgen voor een aardige altijd bereidwillige chauffeur, zoals wij deden destijds. Die ook graag autorijdt, dat scheelt. Maar daar moet dan je wel al tientallen jaren van tevoren aan denken natuurlijk……!

…..tukkie…..

Zoals waarschijnlijk bekend, zijn mijn kloris en ik mensen op leeftijd. Niks mis mee, dat gaat vanzelf. En nu we een beetje een soort griepachtige toestand hebben afgewerkt met z’n allen hier in huis, die griepprik heeft dit jaar dus niet geholpen, hebben we een beetje last van slaapaanvallen op de raarste momenten van de dag. Energieverlies, we zakken zo nu en dan een beetje weg. Welnee, geen ouderdom, ben je mal!

Onze zoon, die zelf ook ziek is geweest, is al weer aardig de oude ondanks nog wat gehoest, maar is eigenlijk al weer snel aan het werk gegaan vanwege zijn bedrijf, dat geen kaboutertjes in dienst heeft. Zo nu en dan komt hij even koffie halen en zo kwam hij gisteren binnen en zei:
“Zo, welkom in Huize Avondzon!”…..Tja, wij zaten dus gewoon te pitten. We namen ook maar snel koffie, ’t moet toch niet gekker worden, zeg…..

…..tukkie 2…..

Onze buurvrouw en wij hebben onlangs een besluit genomen: we gaan de schutting, die onze tuinen scheidt, vervangen. Die verdient die naam niet meer, hangt scheef, maakt ons onrustig als het een beetje hard waait en onze zonwering kan alleen maar naar beneden als iemand hem richting de buurtuin duwt.

Sterker nog, de zoon van onze buurvrouw met zijn tweelingzonen van een jaar of achttien, hebben hem afgelopen zaterdag al helemaal verwijderd!
Ze houden van doorpakken bij onze buurfamilie. De zoon heeft de nieuwe schutting al besteld en zal ‘m ook plaatsen. Hij is een type PP, zoals ook zijn vader was, een Pietje Precies, dus dat komt helemaal goed. Er moest aan onze kant ook een klimhortensia verwijderd worden voordat de nieuwe afscheiding er kan komen en dat had onze tuinman, die wel een beetje de p in had, dat hij die schutting niet mocht plaatsen, op ons verzoek al gedeeltelijk gedaan, maar er zat nog een stevige wortelpartij, waar de buurzoon nog een hele hijs aan heeft gehad.

Maar onze buurvrouw en wij wonen nu even in een soort ‘communetuin’ zonder iets ertussen. Gezellig, daar niet van, maar onze opvatting over tuinieren verschilt nogal, dus een afscheidinkje is niet verkeerd. Onze buurvrouw is een pottentuinierster. Ze heeft er veel verstand van en ik kan haar van alles vragen. Het ziet er bij haar altijd perfect uit. Onze tuin is een voor-het-vaderland-weg-tuin. Ik ben een slechte snoeier en als de tuinman er niet was groeide er wel een beetje veel vaderland. Ik doe mijn best en een cottagetuin zou mijn ideaal zijn, maar dan woon ik gewoon in het verkeerde vaderland. Ik kijk ook teveel Gardeners World.

De tuinman heeft trouwens onze te brede ligusterheg erg ver teruggesnoeid. Onze tuinkant ziet er uit als een stokkenverzameling, waar ik maar van alles in zal hangen, want voordat die weer groen is, dat duurt wel een jaar (of wat). Aan de straatkant is alles nog groen, maar de tuinman (misschien in zijn ergernis over die gemiste schutting, weet je veel!) heeft wel érg zijn best gedaan. Hopelijk komt het nog goed, met de tuinman en met de heg ook…..

…..zoiets dus…..

…..mooi land, Panama, maar je kunt er ook enorm verdwalen…..

Wij zijn hier in huis van de cryptogrammen. Vinden we een leuk soort puzzel, leuker dan gewoon een kruiswoordpuzzel. Een crypto kan je zo lekker op het verkeerde been zetten. Dan zit je veel te moeilijk te doen, terwijl de uitkomst soms belachelijk simpel is. Ik ken mensen die een cryptogram moeilijk vinden, omdat het een wat kronkelige gedachtegang vereist. Je moet het zien en wij vullen elkaar wat dat betreft aardig aan. Allebei nogal kronkelig dus.

Een woord, dat nogal eens voorkomt in een crypto is het woord “panama”. “Familieleden volgen elkaar op” staat er dan of ” Je ouders komen niet tegelijk binnen”. Voor ons een makkie natuurlijk. Nu een oplossing verzinnen voor de zin “Waar is het geld van je te verwachten erfenis gebleven?” is niet erg cryptisch, hè…..?

…..ach, en het moet gewoon lente worden…..

Er zijn veel zaken tegenwoordig waar je zonder meer ziek van wordt. Maar die heb ik niet nodig, want ik doe het gewoon zelf. Het begint alweer wat te beteren, maar ik had een raar weekje. Hoesten als een zware shagroker, pijn in mijn hoofd, pijn in mijn rug, maar niet verkouden of zo, dus er was geen etiketje op te plakken van griep of zo. Denk ik. Niet erg genoeg om naar de dokter te gaan. Ik vind altijd, dat je dat gehoest een wachtkamer niet aan kunt doen.

Bovendien heb ik onze dokter nog nooit gezien. Ze werkt al bijna een jaar in de praktijk waar wij bij horen, maar om de dokter zelf te zien, moet je met wat zwaardere mankementen aankomen. Ze heeft een praktijkassistente, die speciaal de ouwelui in de gaten houdt, wat bloeddruk betreft en zo en daar hebben we het altijd heel gezellig mee. En meer heeft een mens op leeftijd in principe niet nodig.

Maar goed. Omdat e.e.a. nou toch wel een beetje lang ging duren ben ik gisteren toch maar even naar de apotheek gegaan om eens te vragen of ze niks tegen dat zware geblaf hadden. Gelukkig kon ik ter plaatse in de lege winkel nog even een demonstratie geven van mijn hoestgedrag en toen wist de apothekersassistente welke hoest ’t was. Want daar zijn er meerdere van. Kriebel, droge, vastzittende hoest en daar zijn allemaal verschillende middeltjes voor.

Ze adviseerde mij Fluimisil. Nu hadden wij tijdens reclamespotjes voor dit merk al eens tegen elkaar gezegd, dat we die naam nogal smerig vonden klinken, maar het dekt de lading natuurlijk wel. Ik had dus een vastzittende hoest, die nodig losgemaakt moest worden qua fluim.

Driemaal daags een bruistablet en ik moet zeggen, dat het wel helpt. Ik moet ze overdag gebruiken en dan ’s nachts een hoestdrankje van het eigen Apothekersmerk en moeder mag dus niet mopperen over het resultaat. Ik heb nog een wazige kop, maar die heb ik wel vaker. Wie er ook niet moppert is mijn kloris, want ik maak minder lawaai. Nou, en dat is ook wel eens anders…..

…..campagne op wielen. kedeng, kedeng…..

‘k Las in de krant dat een groep van 50 Oekraïense studenten in de trein probeerde de reizigers te overtuigen van de noodzaak toch vooral “ja” te stemmen als dat referendum ten bate van hun land (en het onze, zegt iedereen!) aan de orde is. Gloedvolle pleidooien houden ze over cultuur, wetenschap en handel en ze lijken nog succes te hebben ook. Niet overal en niet bij iedereen, maar toch. O.a. zeiden ze: 50% van de bloemen in Oekraïne komen bij jullie vandaan. Dat is geen cultuur en ook geen wetenschap, maar toch. Wij zijn hier van de bloemetjes, weet je.

Maar of het nou hún vergissing was of gewoon weer eens ’n drukfout in de krant, hun laatste zin werd afgedrukt als: “Alstublieft, ga stemmen op 6 maart!” (En zeg dan natuurlijk “ja”, want dat was de bedoeling.) Maar 6 maart…..? En De Stentor drukt die verkeerde datum gewoon af. Mensen lezen d’r overheen misschien, maar ik erger me aan zoiets, nog meer dan aan alle spelfouten en wegvallen van hele woorden, die schering en inslag zijn tegenwoordig. Kijkt er iemand nog wel eens teksten na? Hebben ze geen eindredacteuren meer of desnoods ’n spellingsprogramaatje op de computers? Die jongens en meisjes in de trein doen zo hun best…..

Ik ga wel stemmen, eerst wilden we helemaal niet gaan, maar…..ja, nee, ik weet niet…..

…..afbeelding gevonden via internet, tja…..

Als je het speelgoed en de bordspelen van nu vergelijkt met wat wij vroeger hadden, zijn we gauw klaar. Wij hadden Mens erger je niet, Monopoly, (waarbij mijn vader áltijd won!), Ganzenbord en wat kwartetspellen. Voor als het regende, want wij speelden best veel buiten.

Maar één spel kan ik me nog heel goed herinneren. Dat heb je vaker als je zo oud bent als ik, dat er dan van alles boven komt drijven. Schijnt heel normaal te zijn gelukkig. Mijn broer en zusjes waren nog klein of zelfs nog niet geboren, toen ik dat spel had. Raar is, dat ik de naam niet meer wist, maar wel de uitgever! El Pintor. En omdat ik die naam nog wist kon ik er wat over opzoeken.

Ik vond op www.oudejeugdboeken.nl het hele verhaal over El Pintor, die een uitgeverij “Corunda” had op de Keizersgracht in Amsterdam, waar ik toen woonde. Hoe het de Joodse familie is vergaan moet je zelf maar lezen, geen leuke geschiedenis. De genoemde site van nu is prachtig en je kunt je nostalgische hart ophalen. Helemaal als je bejaard bent en bijvoorbeeld ook nog Amsterdammer.

Maar ik vond mijn spel! Uitgegeven in 1942 en ik heb het vast voor mijn zevende of achtste verjaardag gekregen. Flora Bloemenstalletje heet het. Achtergrondplaten met sleuven erin van een bos, veld, tuin, sloot, wei en duin. Kaartjes erbij met bloemen, die je dan op hun juiste habitat moest zetten via die sleuven. Ik heb er uren mee doorgebracht en veel van geleerd ook. Ik ken heel veel wilde bloemetjes, die ik zo kan benoemen dank zij mijn spellenmap van El Pintor uit de oorlog.

Okay, internet helpt ook als je iets niet meteen weet, maar van mij mag er nog wel meer komen bovendrijven. Vind ik leuk. En nee, hoor, niet alles was vroeger beter, maar soms…..

…. koffie (thee mag ook) met gratis goeie raad…..

Het is druk aan de hemelpoort. Dat stel ik me tenminste zo voor. Zoveel verschillende soorten mensen met ook verschillende geloofsovertuigingen die zich daar moesten melden, terwijl ze dat nog lang niet van plan waren. Dat wordt nog een hele uitzoekerij. Er zitten er ook tussen, die die aanmeldingsplannen willens en wetens wél hadden.Ik hoop dat die eventjes apart wordt gevraagd naar de redenen daarvan, want dat het er zo druk is hebben zij wel veroorzaakt. En of ze daar een adequaat antwoord op kunnen geven, kun je je afvragen. Dat kunnen ze bij leven al nauwelijks met hun gehersenspoelde hoofden en pas als je dood bent weet je of het al de ellende waard was.

Ik ben niet bang geworden, hoor, wel geschokt over zoveel onzinnig geweld en de machteloosheid dat je daar als enkeling helemaal niks tegen kunt doen. Alleen maar opgelucht zijn als het je niet treft. Je leest de krant, je ziet de foto’s van de gewonden, die dan wel niet dood zijn, maar van wie hun leven is verwoest. Iedereen wens ik sterkte met welk verlies dan ook. Verder wordt er op hoog niveau gepraat, gepraat, gepraat en ook daaraan kun je als enkeling niks bijdragen. Alleen maar afwachten wat dat gepraat oplevert. En ook daarmee wens ik iedereen veel sterkte.

En ach, nou is Johan Cruijff ook nog dood. Hij kan zo door, wordt niet ondervraagd, want hij gaat natuurlijk regelrecht naar de voetbalhemel en ontmoet daar alle grote hemelse voetballers die daar al zijn. Maar hier beneden zullen we nooit meer zijn soms moeilijk te volgen uitspraken horen, hoewel er daar wel een paar onsterfelijk van zijn natuurlijk. Wat dat betreft heeft het nadeel, dat je als beroemd icoon wel kunt sterven, toch nog ’n voordeel…..

…..voor mij hoef je niet op safari, ik bén gewoon al de leukste…..

Bij het woord voedselhulp denk je meteen aan drommen mensen, die met uitgestrekte handen rond een vrachtwagen van een hulporganisatie staan te dringen, om wat rijst, meel of ander basisvoedsel te bemachtigen. Ik vind zoiets altijd dramatisch om te zien in een nieuwsuitzending of zo.

Dat doen ze hier in Apeldoorn anders. Daar kun je in een winkel van Albert Heijn zogenaamd “op safari”. Komt geen wild beest aan te pas, nee, het is voorlichting door een voedingsdeskundige over hoe je zo gezond mogelijk kunt eten. En het daardoor zo lang mogelijk uithouden op deze aarde natuurlijk.

Men trekt in optocht van schap naar schap de winkel door en krijgt uitleg over E-nummers, vers, diepvries, in glas of in blik verpakt voedsel en wat dat scheelt in de vitamientjes en mineraaltjes. Dat vers het allerbeste voer is en dan van het seizoen vanwege de prijs, spreekt uiteraard vanzelf.

Er is veel belangstelling voor deze voorlichting, want wat weet je d’r helemaal van als je iets koopt en er staat een heel verhaal op pot, blik of pak? Want dat verhaal moet van de overheid en je wordt geacht ervan uit te gaan, dat ’t dan allemaal klopt. Van de week werd bekend dat in de Unox Kip Noodles helemaal geen kip zit. Aroma met ’n kipsmaakje!

Je kunt dus je voedselinname maar het beste ’n beetje eenvoudig houden, zodat je weet wat je naar binnen werkt. Met name mijn zoon, met wie ik vaak de boodschappen doe, is een etikettenlezer. Dat kost tijd en moeite en eigenlijk moet ie “op safari” bij Albert Heijn. Grappig is, dat de man van wie die AH-vestiging is, waar ze die landelijk eerste voedselsafari hebben gehouden, degene is die onze ouwe C1000 hier op ’t pleintje heeft verkocht aan de Jumbo. Goed bezig, hè? Verstand van zaken heeft ie dus ook nog.

Nog een leuk Apeldoorns nieuwtje: de Apenheul is verkozen tot “leukste uitje van Nederland”. De buurtbewoners, die er de drukte van hebben en de auto niet kwijt kunnen zijn er best trots op, hoor.Apetrots eigenlijk…..

…..we moeten wel afvallig blijven, hoor…..!

Mijn moeder zong vroeger onder de afwas wel eens een lied en dat deed ze heel gevoelig: “Scheiden doet lijden, afscheid brengt leed. Lang kan het duren, voor je vergeet.” Verder weet ik de tekst niet meer, hoor, maar daar dacht ik gisteren aan toen ik in het nieuws zag met wat voor ’n enorme berg gescheiden plastic een bedrijf was opgescheept door ons, keurige afvalscheiders.

Ik lijd daar persoonlijk niet zo onder, maar zo’n bedrijf dus wel. Ze kunnen het niet meer kwijt aan de fabrieken, die het spul van ze kochten om d’r weer nieuw plastic van te maken. En ik vond dat net zo’n mooie gedachte: van oud weer nieuw maken. Dat gebeurde al met glas en oud papier en met plastic nu dus ook. Hoe moet dat nou?

Het schijnt aan de lage olieprijs te liggen. Dat maakt het maken van nieuw plastic financieel aantrekkelijker. Het gaat er misschien wel weer van komen, dat onze scheiding geen zin meer heeft en alles weer gewoon in de grijze afvalbak verdwijnt, die we dan (betaald) vaker aan de weg zullen moeten zetten. Ons scheiden doet lijden, afscheid van mooie principes brengt leed. Het gaat de verkeerde mensen weer geld (en hun bedrijf) kosten en de verkeerde mensen verdienen er aan.

Natuurlijk blijven we ons afval scheiden. Het hoort namelijk lang te duren, voor je vergeet, dat het om het milieu gaat en niet om geld. En dat lied van mijn moeder, daar herinner ik me zelfs de melodie nog van…..!