We waren vanmiddag in een vestiging van Jysk, waar we een in de aanbieding zijnde ‘ gemakkelijke’ stoel kochten. Dat was snel gebeurd, maar we moesten wachten tot hij uit de voorraad naar de winkel was gehaald, zodat we ‘m meteen konden meenemen. Daardoor waren we getuige van een discussie tussen een verkoper en een mevrouw met een hond.

Die had ze mee naar binnen genomen, maar daar had de Jysk-medewerker bezwaar tegen aangetekend. Regels van het huis. Geen honden in de winkel. Konden we ons wel iets bij voorstellen, helemaal als het een jong hondje betreft. Ze hebben er spullen, die niet verenigbaar zijn met een jeugdig hondenbeest, dat zich misschien wel eens sanitair zou kunnen vergissen. De mevrouw was het helemaal niet met het winkelverbod eens. ” Ik ben hem aan het leren om te wennen aan vreemde omgevingen!”, zei ze verontwaardigd vanuit de deuropening. Het gesprek ging vanuit die positie nog een poosje zo verder en de verkoper was zo laf (vonden wij dan, hoor!) om te zeggen, dat ie het daar eigenlijk ook niet zo mee eens was, maar ja, het was nou eenmaal zo: geen dieren in de zaak.

Onze stoel kwam d’r aan dus we hebben eigenlijk niet echt gezien of het hondje even buiten aan een hekje werd gebonden of dat mevrouw toch mopperend is vertrokken. En die Jysk-man heeft even geholpen om de grote doos in de auto te zetten. Nou, en dat was heel klantvriendelijk. Als wij een hond hadden gehad, hadden we ‘m trouwens thuis gelaten. Niks aan voor ’n hond, zo’n snuffelende bazin tussen de Deense meubels, dekbedden, kussens en kerstspullen. Als ’t nou bij de slager was geweest…..!

Dat zei mijn moeder vroeger altijd als ze wilde weten hoe laat ’t was. Dat was in de tijd dat huishoudende vrouwen geen dure horloges om hadden en er maar een klok in huis was en die stond op de schoorsteenmantel. Tenminste bij ons thuis. Dat was wel een beetje ’n aparte klok, want die had, zijnde een soort art deco-uitvoering, ronde kogeltjes op de plaats van de cijfers. Je had dan wel es humoristische figuren, die vertelden, dat het tien over half balletje was, maar daar was mee te leven, hoe laat het ook was.

Over (blijven) leven gesproken: ik was jarig gisteren. Wie op maandag jarig is viert het de zondag daarvoor. Heb ik ook gedaan en het was gezellig dat iedereen elkaar weer eens heeft gezien. We hadden oliebollen gehaald, want het was tenslotte mijn oudejaarsdag. En zo hebben we er weer een jaartje bij gesprokkeld. En hoe laat we leven, daar vraag ik allang niet meer naar! Ben je gek, onbelangrijk. Leeftijd zegt me niks.

Ik hoor het veel mensen zeggen: ik maak me niet druk, als ” het” zover is, merk ik het vanzelf. En zo is het. Ik had een paar heel gezellige dagen. Zondag natuurlijk, omdat onze nazaten er zaten en gisteren druppelden er ook nog familie en een lieve buurvrouw binnen en wat telefoontjes, zelfs uit Australia. Ik ben niet vergeten. Ik moet nog even op Facebook kijken, want daar staan ook nog wat felicitaties. (Misschien heeft Henk Krol nog aan me gedacht hoewel ik niet dood ben.) Leuk, hoor! Ondanks dat ik daar niet veel mee doe, ben ik toch benieuwd. Ik krijg seintjes van mijn telefoon dus vandaar dat ik er wel van weet, van die gelukwensen. Niet te missen dus.

Ik zie op mijn monitor hoe laat alweer we leven dus ik ga even kijken of de was al klaar is en die ga ik dan ouderwets even ophangen. Mijn moeder had geen droger, ik wel, maar gebruik ‘m niet meer. Ons ben zuunig…..!

Gisteren kocht ik een plant in de supermarkt. Dat doe ik wel vaker, maar dit was een Stefanotis. De caissière bij de bloemenbalie moest helemaal nakijken hoe hij heette, vanwege de prijs, maar die naam had ik haar meteen wel kunnen vertellen, want dat waren de bloemen, die destijds in mijn bruidsboeket zaten. Ik kocht ‘m dus uit pure nostalgie.

“Oh,ik had gerbera’s met gipskruid!”, zei het jonge vrouwtje, ’n beetje zwijmelend bij de herinnering.”Ook mooi!”, zei ik, “maar van mij is het al 54 jaar geleden, hoor!” Daar moesten we om lachen, tja, ieder op z’n beurt, hè? Maar een bloemetje hoort erbij en die vergeet dus je niet, dat zie je maar. Gelukkig hebben we de foto’s nog…..

Onze dagelijkse Stentor-krant bestaat tegenwoordig uit verschillende katernen. Het Algemene Nieuws, het Apeldoornse en regionale nieuws en er zitten nog een paar aparte pagina’s bij, die voor de “leuk” zijn. Die gaan over wonen, koken en hobby’s en zo. Die indeling is er nog niet zo lang en ik moet zeggen, dat ik de krant zo wel gezelliger vind. Columns van diverse mensen, die ik niet direct beroemd of bekend zou willen noemen, maar die allemaal wel leuk en/of goed kunnen schrijven. Op zaterdag staan er dan wel bijdragen in van bijvoorbeeld Tommy Wieringa en Hugo Borst. En die zijn wél bekend natuurlijk. Speciaal voor de weekendkrant iets beroemds, denk ik.

Wat mij (en mij niet alleen) wel overkomt is, dat het zogenaamde Algemene Nieuws al geen nieuws meer is. Dat hebben we allang op een andere manier gehoord of gelezen. Dus wordt het rats-rats doorbladeren van dat deel van de krant om te kijken of er een artikel instaat dat wat dieper ingaat op, ik zeg maar wat, de beursgang van ABN-AMRO bijvoorbeeld, maar ja, dat is dan onze bank weer niet, hoewel….eigenlijk van ons allemaal, maar ik vind Gerrit Zalm een beetje ’n enge man, die gek lacht. Helemaal, als ie zegt dat die bonussen niet zo handig waren.

Ik ben bang, dat ik steeds oppervlakkiger word. Rats-rats de krant doorbladeren helpt daarbij ook niet natuurlijk. Vooral omdat ik het plaatselijke en regionale nieuws wel uitgebreider en ook meer betrokken lees. Ik voel ’t wel als een gebrek, hoor. Maar ik kan d’r niks aan doen. We hebben vorige week een nieuwe hoekbank in elkaar gezet, nou ja, onze zoon eigenlijk meer, want de ouwe bank werd nogal krakkemikkig en we hebben er toen bij een echte Apeldoornse kussenmakerij nieuwe zitkussens op laten maken. Die zien er leuk uit. En dus ook nog de lokale economie gesteund.

Dat betekent niet, dat we niet over Parijs praten en nadenken, een mening hebben over IS en zijn trawanten, maar je kunt er zo verhipte weinig mee. Ik voel me niet onveiliger dan twee weken geleden, maar voor dat gevoel moeten anderen zorgen, want wat kan ik er aan doen? Er klopt nergens meer iets van, we hebben zelfs nog rozen in bloei en de salvia’s staan er nog bij alsof het hartje zomer is. Dus van het weer klopt ook nog es weinig tot nu toe. Dat slaat vast wel om en dat hoop ik van de stemming in de hele wereld ook. Er zijn meer mensen van goede wil dan dat er zijn die met slechte plannen rondlopen, maar het is een hels karwei om die lui in de gaten te houden op het juiste ogenblik, omdat het ze ontbreekt aan respect voor zelfs hun eigen leven.

Deze vrouw schaamt zich daarom voor haar oppervlakkigheid, maar gaat nu wel een wasje draaien, maakt daarna een kopje koffie en gaat daarmee in haar nieuwe bankje zitten. Omdat ze ’t ook niet meer weet. Ik lijk wel een voetbaltrainer, zeg, die praat ook altijd in een andere persoonsvorm enkelvoud als er iets niet goed gaat met de club :”….. moet je de spelers anders aanpakken, je strategie veranderen, wie het weet mag ’t zeggen!” Maar dan wordt ie meestal ontslagen. Daar hoef ik, denk ik, niét bang voor te zijn…..

Er wordt beweerd, dat het misschien nog ’n jaar of tien duurt, maar dat er dan geen mens meer het Sint Nicolaasfeest viert. Gewoon omdat het verdrongen is door de kerst. Wij vieren het al een aantal jaren niet meer, omdat er geen klein volk meer in de familie is. Jammer, maar helaas.

Aan het gedoe met die kleintjes en de spanning van het sinterklaasverhaal er omheen hebben we altijd veel plezier beleefd, maar ja, ze werden slimmer dus lieten zich niet meer in de luren leggen. Letterlijk ook niet en toen was de lol er een beetje af. Cadeautjes werden moeilijker uit te zoeken. In de winkels al vanaf september tegen de pepernoten en chocoladeletters aankijken verhoogt de verrassing ook niet bepaald.

We waren vanmiddag even bij de Intratuin. Ik wilde graag van die leuke rode bessenplantjes voor in de tuin hebben en meteen maar even rondkijken, want het is er geheel en al in kerstsfeer. Ik moet zeggen, ze hebben d’r werk van gemaakt. Het ziet er mooi uit, al was het pas 12 november en moet Sinterklaas dus nog voet aan wal zetten morgen en is Sint Maarten gisteren pas geweest. Ja, ook dat is een traditie die kennelijk aan het verdwijnen is. Er is geen kind langs geweest hier. De Sinten hebben het maar moeilijk.

En dan zetten ze bij de Intratuin ook nog een eersteklas-oliebollen-leverende kraam naast de uitgang! Ja, ze waren erg lekker, dank u…..

We waren gisteravond in Vaassen, de plaats waar we toch een aardig aantal jaren hebben gewoond. Het dorpscentrum heet “De Wieken”en dat komt, omdat het een molen als buurman heeft.Een leuke locatie om een show te maken met een shantykoor en een soort barbershopgroep, maar dan met zes leuke vrouwen. Een reis om de wereld maakten ze met z´n allen. Een ruwe zeebonk als verteller om alles aan elkaar te praten en lichtbeelden op de achtergrond. Ze moeten er veel werk aan gehad hebben, ook technisch.

Nou zijn wij niet zo ingevoerd in de wereld van shantykoren, maar omdat een vriend (die ook een ex-collega van ons is en met wie we elke veertien dagen samen met zijn vrouw klaverjassen) in dat koor zingt, zelfs solo zo nu en dan, én het concert voor een goed doel was, waren we daar. Het koor heet “Kantje Boord” en de zingende dames doen dat “For Fun”. Een hele goede reden.

Het zeemannenkoor hebben we wel es vaker gehoord, maar dat was buiten, want ze treden meestal op bij festivals, braderieën, markten en zo en hebben het door het jaar heen behoorlijk druk. Het is een koor, dat goed klinkt. Ze zingen meestal over het harde leven van een zeeman in oude tijden en over vrouwen in de havens, die hen van hun geld afhielpen. En over drankgebruik en de gevolgen daarvan.

Aardig was, dat die zes vrouwen op de achtergrond, wel afhankelijk van de gezongen teksten,hoor, hun rol als entertainsters in een haven met wulpse blikken en losjes in de heupen, zal ik maar zeggen, goed vervulden. Van nature eigenlijk. Maar als ze gingen zingen! Wow, wat waren die meiden goed, zeg! Geen website van “For Fun” te bekennen, ik heb er naar gezocht. Ze zingen for fun, dat zal het zijn. Maar de wereld verdient het om ze te horen. You tube misschien?

Maar het was enig, het plezier spatte er van af en we hebben geen spijt van onze zaterdagavond. Gelukkig zat de zaal ook goed vol, ondanks dat de winkeliersvereniging van Vaassen bedacht had op het nabijgelegen Marktplein een luidruchtig avondje te plannen met als hoogtepunt het verloten van een auto. Daar was “Kantje Boord” in eerste instantie niet zo blij mee, omdat men bang was dat het de kaartverkoop zou beïnvloeden, maar aan de gevulde zaal was dat niet te zien. De zeemannen en de fun-vrouwen waren fantastisch…..!

Nummer veertien mag niet mopperen over gebrek aan medeleven voor het feit dat hem, net zoals dat bij vele anderen het geval is, die afschuwelijke ziekte heeft getroffen. In alle stadions werd in de veertiende minuut door het publiek geapplaudisseerd. Geklapt zou ik liever zeggen, want applaus vind ik iets anders dan geklap.

Mensen, die op een bewonderenswaardige manier met de diagnose en de ziekte omgaan, verdienen applaus. Dat is een prestatie, waarvoor je geen beroemde voetballer hoeft te zijn. Klappen om je medeleven te betuigen is toch anders. Meeleven, dat kan ook door er te zijn voor iemand, die het overkomt. Dat is pas een klapper. Vind ik dan…..!

Er stond vanmorgen in onze krant een bericht, dat we een beetje raar vonden. Er stond boven “Mijn auto is al drie maanden niet gestolen.” Nu ging het om een mevrouw met zo’n 45-kilometerautootje, die al aan haar vierde vervoermiddel bezig is, omdat de vorige drie uit de (beveiligde) parkeergarage waren ontvreemd. Ze woont in een vrij nieuw appartementengebouw.

De woningbouwvereniging waarvan ze huurt heeft allerlei beveiligingsmaatregelen getroffen, elke keer als er weer een was verdwenen, maar mevrouw haalde ook steeds de krant omdat ze die onvoldoende vond. Ze legde nogal eens de nadruk op haar ‘onveilige’ gevoel qua woongenot. Het wás natuurlijk ook raar, dat ze elke keer weer de klos was. De politie heeft wel een idee, in welke hoek men de dader moet zoeken, maar heeft volgens eigen zeggen een ‘heterdaadje’ nodig. Er is dus nog niemand opgepakt. Oók raar eigenlijk, maar dat terzijde.

Een beveiligingsfirma heeft gezorgd dat haar autootje nu een track and trace-systeem heeft. Mevrouw zegt, dat ze tóch gaat verhuizen. Ze betuigt, alweer in de krant, haar wát? Ongenoegen, spijt, verbazing, gebrek aan aandacht, omdat haar auto nu al drie

máánden niet is gestolen? Wees blij, zou ik zeggen. Er is door veel mensen moeite gedaan om dat te voorkomen. Weet je, misschien zit ze wel in een 45-kilometerautootjes-syndicaat. Je weet het tegenwoordig allemaal niet meer met van die ouwe dames en hun connecties…..

Gisteren waren mijn kloris en ik 54 jaar getrouwd. Vierenvijftig is geen feestgetal, dus het was een rustige dag. Onze oudste dochter was er even met haar jongens en een lief bloemetje en dat was gezellig. Volgend jaar maken we d’r wel wat meer van. Onze jongste dochter vroeg of ze het op Facebook mocht zetten. En dat heeft ze nog gedaan ook. Nou ja, ze had heel wat reacties en dat gun ik haar van harte.

We hebben nog een fotoalbum bekeken met z’n allen en dat was leuk. Lekker ouderwets, uit een tijd dat ik nog foto’s inplakte met commentaar erbij. Dat was nu wel handig. En mijn dochter riep steeds tegen haar kinderen, die met hun telefoons op de bank zaten, “Jongens, kom eens kijken! Hoe slánk je vader en moeder waren! En hoe leuk jullie waren als baby!” In mijn fotoalbum zitten ook foto’s van mijn ouders als jonge mensen, en bijvoorbeeld de trouwfoto van mijn grootouders en zelfs een van mijn óvergrootmoeder! Mijn dochter fotografeerde die allemaal met haar telefoon. Opgeslagen voor de eeuwigheid, in een cloud of zo. Je gaat er gewoon ruimtelijk van denken, zeg!

Je gaat ook herinneringen ophalen. Over de leuke woorden die de kinderen verzonnen en die in de familie gebleven zijn. Wij hadden vroeger namelijk een brandkast. Sjiek, hè? Zo noemde onze oudste de vierkante gaskachel toen ze vier was. De jongste was op die leeftijd eens ’n keer hevig in de gangkast iets aan het zoeken. Op de vraag wát, antwoordde hij “de wepseklepper”! Een vliegenmepper heet sindsdien natuurlijk bij ons ook zo.

Toen de andere dochter ’n keer zat te badderen bij oma in het lavet ( die had je toen nog, hè, in een ‘modern’ huis, net als de enig echte Bruynzeelkeuken!) en wij vroegen of ze nou nóg niet klaar was, zei ze: “Ik moet nog even mijn “achterhakje” wassen!” Ze hoort ’t nog regelmatig langskomen. Ze is een vrij fanatieke wandelaar en die heeft zo’n woord vast wel eens nodig als ze daar last van heeft.

Elke ouder zal zó woorden kunnen ophalen, verzonnen door hun kroost en dat is leuk. Hou ze er maar in als familiebezit. Ze noemen dat prietpraat, maar dat is het niet, hoor, daar is over nagedacht. Een van onze kleinzonen noemde onze badkamer: de waskamer. Hij had gewoon gelijk: geen bad te bekennen, maar gewassen wordt er wel…..

We moesten alleen maar een paar batterijtjes afrekenen bij de kassa van een winkel in huishoudelijke artikelen, maar er was een oudere man vóór ons aan de beurt, die het kassameisje had verteld, dat hij net gescheiden was. Hij had zes in de aanbieding zijnde witte ontbijtbordjes gekocht, die de heftig meelevende verkoopster zorgvuldig voor hem aan het inpakken was.

Doordat ze dat zo netjes deed, papiertjes d´r tussen en zo, duurde het wel wat langer, maar onderwijl bespraken zij en de klant uitgebreid zijn situatie. “Je hoort het zoveel tegenwoordig…” zei het meisje zorgelijk, “dan zeggen ze: “het gáát niet meer” en dan is het gewoon over, net of ze geen moeite meer willen doen.” Dat was natuurlijk best een zinnige opmerking. Maar de man zei: “Tja, ze wilde alleen zijn…..”

Of ze dat duidelijk had gemaakt door alle ontbijtbordjes kapot te gooien of door ze gewoon mee te nemen naar haar eenzame plek, dat zullen we dus nooit weten…..