Nog even iets over Apeldoorn, hè, daar woon ik tenslotte. Elke keer valt het me op, dat er toch best wel veel activiteiten zijn hier. Groot of klein van formaat, er is van alles te doen. Onze krant publiceert altijd een hele agenda van waar, wie, hoe of wat. Van workshops over van alles tot beachvolleybaltoernooien, ik noem maar wat.

Want die laatste gaan ze organiseren, volgende zomer, las ik. Op het Marktplein voor het stadhuis. Ze gaan twee grote velden met zand neerleggen en die moeten van een flinke laag zijn voorzien, want de spelers maken nogal eens een snoekduik en dan kun je beter niet op de harde ondergrond terechtkomen met je nogal schaars geklede lijf. Het moet wel echt op een beach lijken natuurlijk.

En dan komen er ook nog tribunes omheen voor een paar duizend toeschouwers. Het klinkt allemaal hartstikke gezellig. Mooi weer d’r bij en je hebt weer een geweldig zomers Apeldoorns evenement.

Maar wat  ik me nou afvraag: onder dat hele Marktplein zit een parkeergarage. Kan die al dat gewicht wel houden? Vooral dat zand, dat weegt wat, hoor! En dan de drommen  mensen die komen kijken, want daar hopen de organisatoren natuurlijk op, die brengen van huis uit ook nog de nodige kilo’s mee.

Ben ik nou zwaar op de hand als ik denk, dat áls we de stad in moeten tegen die tijd, de auto maar even ergens anders moeten neerzetten…..?

…..wel véél zand, want eeen gevallen meisje mag zich geen pijn kunnen doen…..

Vorige week had ik een reclamemailtje, waarin een kerstboom met zuinige ledlampjes werd aangeboden voor een heel redelijk bedrag. Wel ’n kunstboom natuurlijk en dat is vanwege het gemak. Die lampjes zitten er ook al in en dat is eveneens vanwege het gemak. Geen gefrutsel met snoertjes. Je ziet: als mensen de zeventig gepasseerd zijn worden ze gemakzuchtig. Want ik was erin geïnteresseerd.

Het was een zogenaamde “dagaanbieding”, die kerstboom, dus ik heb ‘m meteen besteld. Wat moet je half november al met een kerstboom, zou je zeggen, maar ik heb de ervaring dat de tijd vandaag de dag zo verschrikkelijk hard gaat, dat het zómaar kerst is dus die aanschaf leek me eigenlijk geen bezwaar. Hij is zonet afgeleverd. We laten hem ingepakt tot na Sinterklaas, dat dan weer wel. Die twee feesten zitten elkaar tegenwoordig toch al zo in de weg.

Dat kan ik me van vroeger helemaal niet herinneren. Sinterklaas was Sinterklaas en Kerst was Kerst. De kerstboom werd pas ’n paar dagen voor die tijd gekocht. Een échte uiteraard. Ik kan in mijn herinnering de ouderwetse geur ervan zo terughalen, want die was toch anders dan van de boompjes die je nu koopt. Maar bij zo’n echte boom is  het óngemak er van d’r natuurlijk  ook. Hij moest acclimatiseren, ook toen we nog helemaal geen centrale verwarming hadden. En de vallende naalden en het geprik bij het neerzetten. Dat gedoe hebben we met deze boom dus allemaal niet. Maar ik wacht wel ‘ouderwets’ totdat de Sint echt weg is, voordat we hem ( de boom dus, hè ) uitpakken en gaan versieren. Met spullen die we soms al meer dan vijftig jaar hebben!

…..hier hangt dus het hele winkelcentrum mee vol, energiezuinige lampjes…..

Vanwege de commercie is het winkelcentrum in onze buurt al weken versierd. Ook met ledlampjes natuurlijk, want die zijn zuinig. Dat staat ook gezellig, hoor. Wat ook leuk is, en dat slaat eigenlijk nergens op uiteraard: we hebben bij het voetballen gisteren met 6-0 gewonen van Ledland….. !

De PVV wil in een wet laten vastleggen, dat onze Zwarte Piet, je weet wel, dat leuke ventje over wie zoveel te doen is de laatste tijd, altijd donkerbruin of zwart  geschminkt moet zijn als ie Sinterklaas helpt. Je weet wel, dat is die ouwe man met die witte baard, die altijd van alles vergeet, want verstand van internet bijvoorbeeld heeft hij nauwelijks en nou, dát is pas dom, zeg! En Piet z’n verdere outfit moet dan ook voldoen aan onze ouderwetse traditionele normen: krulletjespruik, als ie die niet al van nature heeft en ’n mooi fluwelen pak. De rooie lippen en oorringen mogen van mij naar behoefte. Niet per se noodzakelijk.

In ’n interview met Herman Finkers las ik vanmorgen

…..witte pieten…..

…..nou, zoveel scheelt ’t toch niet? Tja, misschien de uitstraling…..

zijn opmerking, dat de hoogste Sinterklaas, namelijk de Paus, óók een heleboel mannetjes in fluwelen pakken heeft. De Zwitserse Garde! Maar dát zijn soldaten met een heel wat strengere uitstraling dan die jolige Zwarte Pietjes van ons. En die jongens zijn helemaal wit van zichzelf. Dat scheelt, komt geen geschmink aan te pas.

Maar nog even over die PVV-wet, hè:  als ze nou tóch bezig gaan dan kunnen ze misschien meteen even laten vastleggen, dat mannelijke politici die in de Tweede Kamer zitten, alleen met hun natuurlijke haarkleur in het openbaar mogen verschijnen. Met name geblondeerd haar zou moeten worden uitgebannen. Vanwege de traditie en uitstraling…..

Van de week zag ik in de supermarkt hoe een vader zijn nog heel jonge zoontje met z’n telefoon op de foto zette. Het jochie zat, misschien wel voor het eerst, in het zitje van de winkelwagen en hij vond het schitterend! Zó leuk om te zien! Dat zijn van die momentjes die je dan als ouder gewoon even moet vastleggen.

Van zulke momenten hebben wij met onze kinderen natuurlijk ook wel gehad en vastgelegd is er uiteraard van alles, maar zo’n mobieltje, tsjonge, wat is dat toch makkelijk: altijd bij de hand. Bij ons zat het fototoestel in een tasje, dat je eerst moest openmaken om ‘m eruit te halen. Tegen de tijd dat je dat allemaal gedaan had was het  ‘moment suprême’ allang voorbij. Als je überhaupt een camera bij je had.

Bovendien hadden wij er ’n paar bij, vooral toen ze wat ouder werden, die nooit op de foto wilden. Wanneer het toch ’n keer zo uitkwam hielden ze hun hand voor hun gezicht of draaiden hun hoofd om.

Volgens mij heeft ook alleen ons jongste kind ooit in het stoeltje van een winkelwagen gezeten, want eerst had zo’n super alleen maar mandjes. En, heel dom misschien, ik nam ook nooit een fototoestel mee als ik boodschappen ging doen. Och, och, wat hebben wij toch een hoop mooie momenten gemist…..

…..kinderen in winkelwagens, een fotogenieke combinatie…..

Volgens een kop in de krant van vandaag verkeert de Apeldoornse basisschool De Mheen, hier in de buurt, in ‘roze’ sferen. Dat komt doordat er vier (!) juffen tegelijk zwanger zijn. Ze showden op een foto hun blote buiken ( het is een openbare school) en zo te zien zijn ze zo ongeveer allemaal even ver gevorderd in hun zwangerschap.

Dat houdt in dat hun directeur er iets minder roze bijloopt, want die moet voor de vervanging zorgen als de moedertjes met verlof zijn. Voor de kinderen in de klas is het natuurlijk erg leuk. Een mooiere vorm van sexuele voorlichting kun je niet hebben. Er worden babynamen verzonnen en een van de juffen heeft zelfs een echofoto van haar kind in de klas opgehangen.

Maar het wordt uiteraard wel eens tijd om wat meer mannen te werven voor het basisonderwijs. Die kunnen dan wel vader worden, maar daar zie je aan de buitenkant niks van en ze zouden het zélfs nog stil kunnen houden. Ook op een openbare school…..

…..met verhaaltjes over ooievaars hoeft juf niet aan te komen natuurlijk…..

Toen ik vanmorgen een foto in onze Stentor zag, waaronder stond dat een van de mevrouwen die er op stonden al heel veel jaren zorg draagde voor de koffie bij die krant, dacht ik: “dráágde?” Dat moet toch ‘droeg’ zijn?  Nou, nou…..en dat voor een kránt!

Maar eigenlijk klinkt het heel gewoon: draagde. En dat is met wel meer werkwoorden, die zogenaamd ‘sterk’ zijn. Kleine kinderen hebben nog geen idee van vervoegingen en gebruiken ook vaak een logische vorm. We hebben een rare taal . Zo een van: waarom makkelijk als het ook moeilijk kan?

En waarom heet zo’n werkwoord, waarvan in de vervoeging de klank verandert, eigenlijk ‘sterk’ en die waar dat niet gebeurt ‘zwak’? Niet, dat het me wat kan schelen verder, ik heb er op mijn leeftijd geen last meer van, maar uit te leggen aan een vreemdeling die onze taal moet leren is het niet.

Gisteren hangden er trouwens nog blaadjes aan de boomen, die nu in de straaten liggen. Die vliegden er door de harde wind zomaar af.  Tja, ’t is herfst, hè…..

…..heel simpel eigenlijk, je moet het even weten…..

De straat waarin wij wonen is er een met véél woningen. Hij loopt eigenlijk in een blokvorm met inritten en parkeerplaatsen, waaromheen de huizen met hun achterkant in die richting staan. Snap je het nog? Mooie grasvelden en bomen tussen de voorkanten van de huizen. Onze wijk is groen. In de jaren zeventig gebouwd en parkeren is zelden een probleem. Bij zoveel huizen is het niet zo gek, dat de huisnummers ver boven de duizend uitkomen.

En je moet als postbode bijvoorbeeld je wijk goed kennen, want het is niet zo logisch hoe die nummering soms loopt. Ik herinner me, dat onze jongste zoon van zijn school eens de opdracht kreeg om briefjes te bezorgen en hij kon een rits nummers gewoon niet vinden. Er zat een soort ‘gat’ in de logica van de volgorde. Wie d’r woont zal zijn huis wel kunnen vinden, maar wij hebben het gelukkig makkelijk: aan de buitenkant en op een hoek, 509, iedereen vindt ons altijd moeiteloos.

Er werd net gebeld. Er stond een jong stel voor de deur van wie de vrouw zei:”Ik weet helemaal niet of ik hier goed ben, maar hebt u een tafel op Marktplaats staan?” Toen ik dat ontkende zei ze triomfantelijk lachend tegen haar metgezel: “Zie je wel dat het dus tóch 905 was?”

Dat heeft natuurlijk niks met die moeilijke nummering van onze buurt te maken, maar meer met het feit dat een vrouw weer eens gelijk had. Voor ik de deur sloot  wisselden we een blik van verstandhouding…..

…..op zaterdag en zondag zijn we d’r ook wel, hoor…..

Vanmorgen werd ik gebeld door een mevrouw van Unicef. Of ik even tijd voor haar had. Ze begon met me te bedanken voor de maandelijkse steun en ik kon wel nagaan waarover ze me wilde spreken namelijk de verhoging van die bijdrage. Om zo’n meestal als vrijwilligster werkende vrouw meteen de mond te snoeren vond ik wat bot, maar ze zei dan ook dat het daar niet over ging.

Na het verhaal over alle arme kinderen die de hulp van Unicef (en dan vooral de mijne) zo hard nodig hebben en uiteraard ben ik het daar wel mee eens, kwam de vraag of wij hun naam wilden opnemen in ons testament. Niet dat maandelijkse bedragje, het ging om iets gróters in gedachten, woord en daad.

Nadat ik onze positie in financiële zin wat had verduidelijkt, namelijk dat er geen erfenis zal zijn om over naar huis te schrijven, zodat we het met wat er voor de wet nodig is wel af kunnen dus  zonder testament, zei ze: “Fijn, dat u ons ondanks alles toch maandelijks wilt steunen, mevrouw.” En we hingen op, nou nee, we legden neer.

“Ondanks alles” zei ze. Wat zou ze daarmee bedoelen? Is het zielig als je geen testament hoeft te maken? Welnee, lekker rustig. Of zou ze de toekomst van een oudere in het algemeen bedoelen? Ha, voorlopig hebben we de meeste honderdjarigen sinds tijden in ons land! En waarom zouden wij er daar niet één van kunnen zijn? Dan hebben we dus eventueel,  na een loterijsuccesje of zo, toch nog tijd zat voor een testament…..?

…..zo’n boom schijn je water te moeten geven. Ben ik altijd slecht in geweest, ik vergeet de planten ook nogal eens…..

Wat is dat toch grappig! Alles wat oud is wordt hergebruikt of opgeknapt, ‘vintage’ is een toverwoord in kleding en interieurspullen. De vinyl grammofoonplaten doen het weer als vanouds. Bij bouwmarkten koop je sloophouten planken om op je muur te plakken. Komt heel modern geen spijker aan te pas, zeggen ze. Ook voor vloeren. Ik vind het persoonlijk niks, maar als je altijd al in een ouwe schuur had willen wonen is dat nu, ook zonder verhuizing naar het platteland, prima te regelen.

Oude auto’s, die doen het ook erg goed. Mannen zijn daar soms jaren mee aan het knutselen. Ik las dat een man het favoriete oude cakeblik van zijn vrouw achterover had gedrukt om er een middenconsole van te maken. Je moet zo’n vorm er maar in zien, dat is toch knap. En als het dan uiteindelijk rijdt, dan “hobbelt en pruttelt het…..en dat is genieten!”, zei iemand.

Ik kijk wel es met m’n zoon mee naar een programma, waarin iemand een oud barrel van een auto ontdekt in een of andere boerenschuur. Die  koopt hij dan voor soms nog best een aardig bedrag ( maar ja, een klassieker, hè, dat had ie allang gezien) en die gaat dan opgeknapt worden met de originele onderdelen, waar hij soms de halve wereld voor over moet. En dan wordt de weer glimmende uit de vergetelheid opgeduikelde auto weer verkocht voor een prijs waarvan je achterover slaat. Dat is gouden handel.

Dat zijn natuurlijk niet de echte liefhebbers, de hobbel-en pruttelknutselaars, de genieters. Ik vind het leuk, hoor, om te  zien hoe zoiets ouds weer in ere wordt hersteld en als dat met een cakeblik kan, vallen de kosten misschien ook wel mee. Over het benzinegebruik van het ouwetje hebben we het dan niet, maar hij gaat waarschijnlijk toch niet mee op vakantie.

Als je een antiekveiling volgt op tv val je soms ook van je stoel. Gisteren zag ik hoe een vaasje, ter grootte van een Olvaritpotje, wel erg mooi bewerkt trouwens door een kennelijk bekende naam (en dat doet hem ‘m natuurlijk) eventjes bijna achthonderd Engelse ponden opbracht. Zoiets brengt dan de uitdrukking “wat een gek d’r voor geeft” wel heel dichtbij. De mevrouw, die het vaasje inbracht en het zelf voor 50 pence in een charityshop had gekocht, moest er helemaal van huilen. Met reden, het is om te huilen. Maar bij haar was het van blijdschap, denk ik.

Ach, draai de tijd maar weer terug of laat ‘m stil staan. Richt je huis vooral in zodat je je er lekker in voelt en als dat is met spullen die je oma ook al had, is dat mooi .  Je wasmachine, droger, magnetron, koffiezetter, vaatwasser, koelkast, televisie, telefoon en je computer met toebehoren passen zich wel aan. Die hobbelen en pruttelen niet, nou ja, de koffiemachine misschien, maar het is wel genieten…..

…..mooi doorleefd, hè…..?

Afgelopen zaterdag (toen het zulk schitterend weer was, weet je nog wel?) waren we in Deventer. Een bijeenkomst van de Rotaryclub aldaar, die een aantal jaren geleden 75 jaar bestond. Ter gelegenheid daarvan hebben ze de gemeente Deventer met ondersteuning van de ANWB, die er ook wel belang bij had, tien plaquettes en een maquette cadeau gedaan. Die plaquettes bevinden zich bij en aan de historische gebouwen, waarvan Deventer er nogal wat heeft. De maquette slaat op de historische binnenstad. Wij waren bij de onthulling van de laatste, tiende plak van de serie: de Boreelkazerne. (Onze zoon, die ook even mee was zei: “Hier ben ik nog afgekeurd voor de militaire dienst!” Ze hadden er van zijn lichting destijds te veel en hij werd afgekeurd vanwege zijn lengte (1.84! ) en het feit dat ie een bril droeg. Hij had geen bezwaar.)

De plaquettes zijn vervaardigd door de Duitse beeldhouwer Egbert Broerken van wie ik, doordat ik toevallig naast mijn kloris stond, nog een hand kreeg. Het is een kunstzinnig uitziende man en hij spreekt inderdaad Duits. Zie ook de link: clubnieuws.

Dat wij er waren kwam doordat ze de plaquettes ook hebben voorzien van een brailletekst, zodat visueel beperkte mensen tijdens een stadswandeling kunnen lezen voor welk gebouw ze zich bevinden. Het gebouw zelf staat er ook in reliëf op, zodat ze weten hoe het er uit ziet.

Kloris was aangezocht om de brailletekst publiekelijk voor te lezen. Vervelend vond hij, dat hij dat direct na de onthulling van de plaat moest doen en geen gelegenheid had gehad die vantevoren te lezen, want dan had hij kunnen ontdekken, dat die niet gecontroleerd was door een brailledeskundige. Er was geen of te weinig rekening gehouden met spaties en de letters en ook de cijfers van jaartallen stonden te dicht bij elkaar. De voorlezing ging verder wel goed, hoor, maar echt zo vlotjes als anders ging het niet. Dat lag dus niet aan de voorlezer, want die is brailledeskundig. Of het op alle plaquettes moeilijk is weten we niet, want die heeft ie niet gelezen. We gaan de stadswandeling nog wel es een keertje doen.

Het idee is natuurlijk schitterend! Onze zoon, die een ICT-business heeft (zie onderaan deze pagina) vindt, dat ze er iets aan moeten koppelen, zodat er een gesproken tekst uitkomt, maar ja, dat moet historisch verantwoord maar kunnen natuurlijk. Want of de gemiddelde visueel beperkte stadswandelaar het braille zodanig beheerst dat ie d’r uitkomt, is maar de vraag.

Maar het idee van de Rotary, de ANWB en de gemeente zal een boost geven aan het toerisme. Er zijn zoveel leuke en mooie plekken en gebouwen in Deventer. En het is er gezellig! Vooral op zaterdag met mooi weer…..

…..dat hek nog op dezelfde plaats, maar de manschappen zijn naar huis, zagen we …..