Gisteren al een waai om je oren van Corrie gehad? Zo heet de storm, die toen over ons land trok. Genoemd naar de eerste vrouw die bij het KNMI werkte. Corrie van Dijk, geboren in 1938, dus een bijna-leeftijdgenoot van me.

Ik las een interview met haar. Een leuk verhaal. Nog zeer actief is ze. Na eerst destijds twee jaar bij de luchtmacht kwam ze in 1964 bij het KNMI. In zo’n mannenwereld, waar ze al aan gewend was. In haar aanstellingsbrief stond dat ze een paar honderd gulden minder verdiende dan haar mannelijke collega’s, maar dat ze daar vast wel begrip voor zou hebben.Dat is vaak nog steeds zo bij veel banen, die vervuld worden door vrouwen, maar dat begrip is nu wel verdwenen, hoor!

Omdat ze ’n kind kreeg is ze veranderd van baan, omdat die nieuwe job beter te combineren was met het moederschap. Dat ging toen vaak zo als je ’n vrouw was. Administratief werk gaan doen in een ziekenhuis. Ook mooi, wel meteorologie gestudeerd, maar toch.Tijden veranderen, maar echt niet helemaal. Maar de belangstelling voor het weer is natuurlijk altijd gebleven, zegt ze. En ze heeft er verstand van. Ga naar buiten en geniet van een storm, ook dat zegt ze.

Toen ze (in plaats van salarisverhoging, zeg ik dan maar) een storm naar zich vernoemd kreeg, heeft ze daar eerst heel hard om gelachen, maar vond het toch wel leuk. Ik vind trouwens dat ze wel heel erg lang heeft moeten wachten voordat haar naamgenoot es ’n keertje langs kwam! Heeft ze 84 jaar voor moeten worden! Dat de wind nog maar lang voor haar uit de goede en gezonde hoek mag waaien!

Wij hebben hier in de buurt wel minder schade van de storm dan elders in het land, maar daar kan Corrie van Dijk niks aan doen. Het was gewoon een storm met een naam : Corrie dus…..

We keken eergisteravond toch maar eens even naar de ‘persconferentie’ van de heren Rutte en Kuipers. Ondanks dat de dames op de achtergrond zeer nuttig zijn voor de mensen, die op zo’n moment voor de informatie afhankelijk van hen zijn, word ik vreselijk afgeleid door hun bewegingen en vooral hun mimiek! Ik vind het knap werk, hoor, laat ik dat voorop stellen. Maar toch.

Ik vind trouwens, dat de optredens er wel op vooruit zijn gegaan. Nou hadden ze aardig wat positiefs te melden, als je het verder niet over besmettingscijfers hebt, want die rijzen de pan uit natuurlijk. Toch zijn er plekken in de zorg en ziekenhuizen waar de cijfers gunstiger zijn. De minister liet dat ook zien in zijn kolommen. Het moet nu verder komen van de vaccinaties en het gedrag van de bevolking. Mondkapjes, handen wassen en afstand houden. Zoveel als mogelijk. Die aanpassingen, waar we zo zoetjesaan toch aan gewend zouden moeten zijn. Kleine moeite. Ik heb makkelijk praten, want ik ben veel thuis. Geen mondkapje nodig, afstand houden. daar doen we niet aan in onze bubbel en handen wassen gaat vanzelf vele malen per dag.

Eergisteren was onze oudste kleinzoon jarig. Tweeëntwintig is ie geworden. De laatste jaren maakt hij altijd een verjaardagsrondje langs familie. Grote visites hoeven dan niet. Wij als grootouders vinden dat heel sociaal van ‘m. We drinken gezellig koffie met iets erbij en we kunnen hem z’n cadeautje in alle rust overhandigen. Lekker bijkletsen hoort er ook bij. We horen wat hij allemaal van plan is, want een deel van zijn studie wordt dit jaar afgerond, maar voor de richting die hij heeft gekozen wil hij naar het buitenland, het liefst naar Engeland. Is zich al aan het oriënteren, maar zegt ook, dat hij best eerst wel een jaar wil gaan werken en dán kijken wat hij doet. Kijk, dat vind ik leuk. Je aanpassen aan de omstandigheden. Niet verkeerd.

Toen hij een deurtje verder ging, kregen we een knuffel. Hij heeft corona gehad en is gevaccineerd, wij ook dus dat vinden we veilig en gewoon fijn. Aangepast gedrag, want we knuffelen verder alleen binnen onze bubbel.

Ik ben benieuwd hoe het dit voorjaar gaat…. Dat het lente gaat worden, vast wel, dat is wel zeker. Ook die zal zich wel aanpassen aan de (weers)omstandigheden, zeker en vast dus…..!

was ik niet zo laat, maar dat is tegenwoordig wat minder, omdat ik alle tijd heb. Vandaar dat het hier ” iedereen een gelukkig nieuw jaar wensen” dit jaar gewoon op 4 januari gebeurt! Ja, de wens is er niet minder hartelijk en gemeend om natuurlijk. En er zijn nog heel wat dagen over die hopelijk best gelukkig kunnen zijn. Met die twintig ministers moet dat toch te regelen zijn. Als ze allemaal maat kunnen houden met al die ontevreden mensen overal.

Ons huis is inmiddels alweer ontkerstend. We hebben het boompje, dat naast de voordeur stond met ronde lampjes erin, nu in de tuin achter gezet en dat staat nog heel gezellig. We laten ‘m gewoon staan, want ’s zomers is ie nét zo leuk! Licht in de duisternis en van de temperatuur trekt hij zich toch niks aan. Klimaatvriendelijke ledlampjes!

Onze familie heeft van corona eigenlijk geen tot weinig last gehad. Dat is mooi en dat kan zo blijven als je oplet en nadenkt. Zo moeten we de winter in ieder geval redelijk kunnen doorkomen. En dan wordt het weer lente! Verheug ik me nu alweer op!

Dus ik herhaal mijn goede wensen! Voor iedereen een goed jaar! Maak er wat aardigs van…..!

Dat schijnt maar tijdelijk te zijn, want volgens de voorspelling is het de volgende week weer ‘uitzonderlijk zacht’! Geen staat op te maken, dat rare weer. Het is dan wel koud, maar om te zien erg mooi weer. Voor sneeuw, wat volgens iedereen toch bij kerst hoort, moet je ook ergens anders zijn. In Japan bijvoorbeeld.

Nou ja, wij blijven maar ’n beetje binnen. Ik zie mijn familie verdeeld over twee dagen. Daar is er alweer één van om, maar het was gezellig, hoor. Dat wordt het vandaag dus weer! Het is maar goed dat we een familie-app hebben, waar iedereen terecht kan, ook al is hij niet lijfelijk aanwezig hier. Vervelend, dat gespleten gedoe, maar het is niet anders.

We zijn geboosterd en verder nog niet iedereen, maar een paar hebben wel corona gehad. Gelukkig niet in hevige mate en nu nog wachtend op de prik, maar het is raar op welke tijden de afspraken zijn en de lokaties vallen vaak ook niet mee. Onze zoon heeft een collega, die in Dronten woont, maar de dichtsbijzijnde lokatie waar hij terecht kon was Apeldoorn om half zeven ’s morgens! Hij wil de prik graag, dus hij gaat wel naar de afspraak. Onze dochter moet ’s avonds om half tien. Er wordt dus hard aan gewerkt door de vaccineerders, je kunt niet anders zeggen.

Maar ergens is het een vreemde periode, die ik altijd beleef als warm en gezellig. Dat is natuurlijk nog wel zo, maar ik zou het wel weer eens normaal willen, net als altijd. Iedereen van mijn naasten tegelijk bij elkaar, zoals je bij al die Merry Christmas-reclames die je op de televisie ziet, met al dat eten op tafel. Dat eten vind ik vaak wat overdreven veel. De bedoeling is dan dat je denkt: “Zo was het altijd, zo moet het maar weer worden!” En daar geloof ik niks van, hoor! Ik denk, dat iedereen ook van deze tijd leert, dat het ook wel een beetje minder kan. En dat hoeft helemaal niet minder gezellig te zijn! Je komt weer eens even aan elkaar toe met minder mensen en omkomen van de honger hoeft in dit land niet als iedereen op elkaar let op een goede manier. Nou, zo kan ie wel weer……

En dan heb ik, doordat ik het toch wat druk had op mijn manier: het huis toch kersterig maken, we hadden leuk veel kerstkaarten en dat vind ik geweldig, de was moet gedaan en omdat we geen hulp meer hebben moet er schoongehouden worden. Dat gaat me wel aardig af met hulp van Kloris en niet te vergeten onze mantelzorgende zoon, die het zelf ook druk heeft zo voor het einde van het jaar. En gelukkig zijn we positivo’s, we denken namelijk dat het ’t volgende jaar beter wordt! Vergeet de Elfstedentocht, die wordt ónder water afgelegd en d’r niet meer bovenop! Jammer, maar helaas. En zo zal er nog wel meer veranderen. En we krijgen weer een kabinet, zeggen ze. Met twintig ministers. Nu maar hopen dat het niet omvalt vanwege de topzwaarte. En het wordt weer lente en misschien een warme zomer. Of een hete. We zien het wel. Aanpassen aan van alles wordt het sowieso.

Voor een “prettige kerstdagen”-wens ben ik een beetje aan de late kant, maar voor een goede week richting het nieuwe jaar niet! Hou het maar warm, ondanks de gasprijs, dat kan ook met een ( foute ) kersttrui, geniet van de lichtjes en de oliebollen! Tot in 2022……(waar blijft de tijd!)

Dat doe ik met best veel mensen. Al is het maar met buurvrouwen, die ik tegenkom als we bij de auto staan op de parkeerplaats. We zien elkaar wat minder uiteraard, want het is verhipte koud en als je, zoals mijn naaste buur besluit: van de trap te vallen, waardoor je helemaal van je normale padje af bent, zie je die natuurlijk helemaal niet. Het gaat trouwens goed met haar, hoor. Nog steeds onthand natuurlijk, maar ze vindt haar logeeradres erg gezellig en heeft besloten er in ieder geval tot na de kerst te blijven! Wel heeft ze haar zoon verzocht of hij even de winterbanden onder haar auto wil laten zetten. Van plan dus om gewoon door te gaan waar ze gebleven was. Al is ze negentig.

We schelen niet zoveel in leeftijd, want ik ben deze week 85 geworden. Dat voelt niet anders dan 84. Wel heb ik een boosterprikbrief gekregen en een afspraak gemaakt. Alleen moet ik nog toestemming krijgen van de Trombosedienst, afhankelijk van de uitslag van de prik, die ik mezelf moet toedienen a.s. maandag. Als die goed uitvalt, mag ik ook door de GGD geprikt worden. Geboosterd dus. Kloris mag ook mee, want ook hij is, hoewel jonger dan ik, boven de tachtig.

Maar verder zal ik blij zijn als de goede Sint vertrokken is, want ik ga het huis niet eerder kerstenen. Daar heb ik namelijk erge zin in. Kaarsjes branden doen we natuurlijk al weken. Maar mijn kerstdorpje opzetten, de kerstboom weer aankleden, de lichtjes buiten weer regelen. Een kerstkrans maken voor aan de deur. Gezellig, gezellig. Ik hou d’r van. Ik hoorde al, dat mijn dochters zich niet veel van de Sint hebben aangetrokken en al verder zijn dan wij. Erfelijk belast. Ach, dat moeten we allemaal maar doen. Je eigen plek leuk maken, voor jezelf, maar ook voor anderen. Wordt het vanzelf ’n beetje warmer.

Ik krijg elk jaar een mooi vogelvoederhuis te leen van onze tuinman. Hij brengt dat in november mee en neemt ‘m in maart weer mee naar zijn berging. Heeft hem zelf gemaakt en de vogels vinden het een chique restaurant. En zo zien we allerlei vogeltjes langskomen. Als ik bezig ben de mezen-(eigenlijk meer mussen-)bollen op te hangen en het strooivoer aan te vullen, waarschuwen ze elkaar. Dat is erg leuk. Zitten ze op een rijtje op de dakgootrand of de schutting te kwetteren. “Aan táfel!”, zoals mijn moeder vroeger riep als het eten klaar was……..

Dat we nog nooit zulke tijden zouden hebben meegemaakt is natuurlijk niet waar. Er was altijd wel wat. Alleen komt het nu allemaal zo tegelijk en overal. En je weet overal van. Dat had je vroeger niet. Geen geld voor de krant. Alleen de radio en later mondjesmaat televisie.

Ik probeer het wel zo’n beetje bij te houden, die klimaatconferentie bijvoorbeeld, waar alle wereldleiders bij elkaar zaten en het met elkaar eens moesten worden over wat er allemaal gedaan moest worden om de planeet leefbaar te houden. De coronamaatregelen, die ons allemaal raken, hóren te raken dan. Wij wachten dan maar op de boosterprik als tachtigers, de vierde prik van dit jaar, want de winterprik hebben we alweer gehad. Nou, en dan de oorlogen, aanslagen, overstromingen, instortingen, lavastromen. En de kabinetsformatie, het lachertje van het jaar, waarbij de humor ver te zoeken is, laten we wel wezen.

Is het dan gek, dat ik het liever nog wat dichter bij huis hou? Gerrit Hiemstra volg, die me vertelt wat voor weer het mórgen wordt? Me bezorgd maak over ziekte in de familie ? En me verbaas over de snelheid waarmee een week alweer voorbij is? Blij ben dat de tuinman en de glazenwasser hun werk nog doen? Mijn jongste dochter deze week jarig is en ikzelf met (aardig) wat pilletjes over zo’n paar weken 85 word? Maar me er wel druk over kan maken over hoe Oranje een wedstrijd, die gewonnen lijkt, zó klunzig verprutst? De schaatsers er ook even niet zoveel van maken. Maar onze keepende kleinzoon dit weekend voor zijn club een beslissend doelpunt tegenhield!

Zo is er heus nog wel het een en ander dat me bezighoudt, hoor. Ik verveel me nooit, ik heb gezellige mensen om me heen. En tel mijn zegeningen, ook dat…..

Nadat we bijgekomen waren van de schrik betreffende onze gevallen buurvrouw, stond een paar uur later de ons aangekondigde wethouder Willems van Lokaal Apeldoorn voor onze deur! Hij kwam ons namens het college van Burgemeester en Wethouders van de gemeente feliciteren met ons zestigjarig huwelijk. Het was alweer een poosje geleden die datum en hij hoopte dat we een leuke viering hadden gehad, zei hij. Grote bos bloemen en een doos met een mooie “high tea” er in kwam hij nu nog brengen! Hij kwam niet binnen vanwege coronaregels en zo, dat was ons al verteld in de brief die we van de burgemeester kregen. Het was een “bezorgmoment”. Erg leuk toch? We wonen in een gezellige gemeente!

En we hebben al heerlijk gesmuld van de gemeentelijke tractatie. En op is ie ook nog niet want wij zijn niet zo van de high speed waar het smullen betreft. Maar het wordt zeer gewaardeerd deze attentie en dat zullen we het college nog wel even laten weten…..!

Dat was schrikken vanmorgen! Onze buurvrouw van negentig is van de trap gevallen. Haar zoon heeft op diverse plaatsen flinke handvaten aan de paal langs de trap bevestigd, maar die hebben toch niet kunnen voorkomen dat ze op een ongebruikelijke wijze naar beneden is gekomen.

Ze heeft zich behoorlijk bezeerd natuurlijk. Is op ’n wonderbaarlijke manier naar de telefoon gescharreld, zodat ze haar dochter kon bellen. Ze heeft ook toen het net gebeurd was geroepen en geklopt. Het roepen hebben we niet gehoord, het kloppen wel. Dat was zodanig hard, dat wij het als “kluskloppen” hebben geïnterpreteerd, want dat soort karweitjes doet de zoon van de handvaten regelmatig voor z’n moeder. Haar huis ziet er pico bello uit wat dat betreft. Voor een waarschuwingssysteem moet iets anders bedacht.

Er werd natuurlijk een ambulance gebeld. De medewerkers daarvan constateerden dat ze haar pols had gebroken en de heup waarop ze was gevallen moest ook worden nagekeken. Terwijl ze op de grond lag in de woonkamer heb ik even met haar gepraat. Nou, ze was helder, hoor! Met haar gebruikelijk humor zei ze: “Ach ja, ik heb weer es wat!” Ik ben gauw weer weggegaan, want er was al allerlei familie en ik kon de hulpverleners alleen maar in de weg lopen. Maar ik zie haar elke dag even als ik de krant breng en dat schept een band. En we wonen al meer dan 35 jaar naast elkaar en ook dat helpt bij de aandacht voor elkaar.

Nou, en daar ging ze naar het ziekenhuis! Haar dochter kwam net even vertellen, dat ze straks weer naar huis komt. Pols in het gips. Die moet volgende week wel geopereerd worden. Ze krijgt een “plaatje”, want er zit een scheur die gesteund moet worden. Ze moet wel uit logeren, want ze is knap onthand natuurlijk. Daar word op korte termijn al voor gezorgd door haar kinderen heb ik begrepen. De heup is verder niks mee dus dat viel mee. (!)

Ze heeft zelf gekozen om alleen te blijven wonen, nadat haar man er niet meer was. Als je dan iets dergelijks overkomt ben je wel aan de beurt. Wel iets om over na te denken door onze stoere zelfstandige buurvrouw…..!

Dat is ook de titel van een televisieprogramma, dacht ik. Niet dat ik het ooit gezien heb, maar weet wel dat de familie, die aan dat diner verenigd zou moeten worden, onderling al een langdurige bonje heeft. De EO-presentator gaat proberen uit te zoeken of die onenigheid op te lossen is en de familieleden tijdens een diner rond te tafel te krijgen. Met wisselend succes, heb ik begrepen. Soms willen ze niet.

Nou, van zoiets hebben wij geen last gelukkig. Iedereen kan het goed met iedereen vinden. Dat maakt, dat het heel gezellig was. Ik moet helaas nog wel vertellen, dat mijn Australische zus pas is overleden. Dat is naar als je zo ver weg bent en er niet zomaar heen kunt. Voor haar is het een bevrijding, omdat er wel erg veel met haar mis was, zowel mentaal als lichamelijk. We hebben als verre familie aan het begin van ons diner een dronk uitgebracht op haar leven. Dat was mooi.

Een heel leuk toeval was, dat de eigenaar van het restaurant waar we waren, onze jongste zoon herkende omdat ze op de middelbare school bij elkaar in de klas zaten! Middelbare school, middelbare leeftijd zo’n beetje! Dat moest worden bijgepraat. Dat was leuk. Hij had bij de reservering de naam gezien en zag nu het bijbehorende hoofd! Hij vertelde dat ie nog bij ons thuis geweest was zelfs en wist onze straatnaam nog.

We hebben heerlijk gegeten en gedronken en iedereen was er. Met z’n twaalven waren we. We hebben van kinderen en kleinkinderen een bedrag gekregen om een reis te maken ! Daar moeten we eens goed over nadenken! En daar is geen haast bij. Een leuk plan is nooit weg, maar wij binnenkort dus wel! We hadden een mooie kaart met foto’s waar “vertrekpremie” op stond. Met een foto van het jeugdige bruidspaar, maar ook een van de uitvoering van zestig jaar later. Ach, we zijn best aardig opgedroogd, vind ik zelf. Oude appeltjes worden ook rimpelig. En we kunnen nog aardig dansen, maar dat doen we alleen als er niemand bij is…..

‘k Las dat de Engelse Queen in het openbaar was verschenen met een stok. Dat zal wel een mooie geweest zijn, antiek misschien wel. Nou ja, ze had ‘m kennelijk nodig ter ondersteuning. Als koninklijk persoon onderuit gaan is natuurlijk ook niet zo zo chique. Ze heeft gelijk op haar vijfennegentigste.

Mijn moeder, die wegens heupproblemen ook zeer slecht ter been was, had eveneens een stok. Gewoon van zwart hout. Ze had haar steuntje een naam gegeven. “Ze” heette Sofietje. In huis kon ze zich aardig redden door zich ook aan kasten, stoelen of leuningen vast te houden, maar ze was haar vriendin ook regelmatig kwijt, doordat ze haar ”ergens” aan had gehangen en onbestokt verder was gescharreld. Dan riep ze: “Jongens, hebben jullie Sofietje gezien?” Wij moesten ze dan weer verenigen.

Wat mij opviel was, dat er heel veel uitdrukkingen zijn, waar een stok of stokje in voorkomt! Je kunt ‘m ergens voor steken, er van af gaan, het er met iemand aan hebben en hij staat ook nogal eens achter de deur !

En als je op leeftijd komt, stokoud wordt dus, kun je stokdoof en stokstijf worden. Maar daar is allemaal heel veel aan te doen, hoor! Stokrozen kweken, vaak lekker gezond belegd stokbrood eten en vooral géén stokpaardjes berijden. Dan kun je beter iets sportiefs gaan doen om niet stijf te worden en wat minder horen is op sommige momenten best te prefereren boven álles te willen horen in verband met je stokpaard. Ze hebben tegenwoordig wel mooie apparaatjes, zodat de vogeltjes prachtig doorkomen…..!