Wat is dat toch grappig! Alles wat oud is wordt hergebruikt of opgeknapt, ‘vintage’ is een toverwoord in kleding en interieurspullen. De vinyl grammofoonplaten doen het weer als vanouds. Bij bouwmarkten koop je sloophouten planken om op je muur te plakken. Komt heel modern geen spijker aan te pas, zeggen ze. Ook voor vloeren. Ik vind het persoonlijk niks, maar als je altijd al in een ouwe schuur had willen wonen is dat nu, ook zonder verhuizing naar het platteland, prima te regelen.

Oude auto’s, die doen het ook erg goed. Mannen zijn daar soms jaren mee aan het knutselen. Ik las dat een man het favoriete oude cakeblik van zijn vrouw achterover had gedrukt om er een middenconsole van te maken. Je moet zo’n vorm er maar in zien, dat is toch knap. En als het dan uiteindelijk rijdt, dan “hobbelt en pruttelt het…..en dat is genieten!”, zei iemand.

Ik kijk wel es met m’n zoon mee naar een programma, waarin iemand een oud barrel van een auto ontdekt in een of andere boerenschuur. Die  koopt hij dan voor soms nog best een aardig bedrag ( maar ja, een klassieker, hè, dat had ie allang gezien) en die gaat dan opgeknapt worden met de originele onderdelen, waar hij soms de halve wereld voor over moet. En dan wordt de weer glimmende uit de vergetelheid opgeduikelde auto weer verkocht voor een prijs waarvan je achterover slaat. Dat is gouden handel.

Dat zijn natuurlijk niet de echte liefhebbers, de hobbel-en pruttelknutselaars, de genieters. Ik vind het leuk, hoor, om te  zien hoe zoiets ouds weer in ere wordt hersteld en als dat met een cakeblik kan, vallen de kosten misschien ook wel mee. Over het benzinegebruik van het ouwetje hebben we het dan niet, maar hij gaat waarschijnlijk toch niet mee op vakantie.

Als je een antiekveiling volgt op tv val je soms ook van je stoel. Gisteren zag ik hoe een vaasje, ter grootte van een Olvaritpotje, wel erg mooi bewerkt trouwens door een kennelijk bekende naam (en dat doet hem ‘m natuurlijk) eventjes bijna achthonderd Engelse ponden opbracht. Zoiets brengt dan de uitdrukking “wat een gek d’r voor geeft” wel heel dichtbij. De mevrouw, die het vaasje inbracht en het zelf voor 50 pence in een charityshop had gekocht, moest er helemaal van huilen. Met reden, het is om te huilen. Maar bij haar was het van blijdschap, denk ik.

Ach, draai de tijd maar weer terug of laat ‘m stil staan. Richt je huis vooral in zodat je je er lekker in voelt en als dat is met spullen die je oma ook al had, is dat mooi .  Je wasmachine, droger, magnetron, koffiezetter, vaatwasser, koelkast, televisie, telefoon en je computer met toebehoren passen zich wel aan. Die hobbelen en pruttelen niet, nou ja, de koffiemachine misschien, maar het is wel genieten…..

…..mooi doorleefd, hè…..?

Afgelopen zaterdag (toen het zulk schitterend weer was, weet je nog wel?) waren we in Deventer. Een bijeenkomst van de Rotaryclub aldaar, die een aantal jaren geleden 75 jaar bestond. Ter gelegenheid daarvan hebben ze de gemeente Deventer met ondersteuning van de ANWB, die er ook wel belang bij had, tien plaquettes en een maquette cadeau gedaan. Die plaquettes bevinden zich bij en aan de historische gebouwen, waarvan Deventer er nogal wat heeft. De maquette slaat op de historische binnenstad. Wij waren bij de onthulling van de laatste, tiende plak van de serie: de Boreelkazerne. (Onze zoon, die ook even mee was zei: “Hier ben ik nog afgekeurd voor de militaire dienst!” Ze hadden er van zijn lichting destijds te veel en hij werd afgekeurd vanwege zijn lengte (1.84! ) en het feit dat ie een bril droeg. Hij had geen bezwaar.)

De plaquettes zijn vervaardigd door de Duitse beeldhouwer Egbert Broerken van wie ik, doordat ik toevallig naast mijn kloris stond, nog een hand kreeg. Het is een kunstzinnig uitziende man en hij spreekt inderdaad Duits. Zie ook de link: clubnieuws.

Dat wij er waren kwam doordat ze de plaquettes ook hebben voorzien van een brailletekst, zodat visueel beperkte mensen tijdens een stadswandeling kunnen lezen voor welk gebouw ze zich bevinden. Het gebouw zelf staat er ook in reliëf op, zodat ze weten hoe het er uit ziet.

Kloris was aangezocht om de brailletekst publiekelijk voor te lezen. Vervelend vond hij, dat hij dat direct na de onthulling van de plaat moest doen en geen gelegenheid had gehad die vantevoren te lezen, want dan had hij kunnen ontdekken, dat die niet gecontroleerd was door een brailledeskundige. Er was geen of te weinig rekening gehouden met spaties en de letters en ook de cijfers van jaartallen stonden te dicht bij elkaar. De voorlezing ging verder wel goed, hoor, maar echt zo vlotjes als anders ging het niet. Dat lag dus niet aan de voorlezer, want die is brailledeskundig. Of het op alle plaquettes moeilijk is weten we niet, want die heeft ie niet gelezen. We gaan de stadswandeling nog wel es een keertje doen.

Het idee is natuurlijk schitterend! Onze zoon, die een ICT-business heeft (zie onderaan deze pagina) vindt, dat ze er iets aan moeten koppelen, zodat er een gesproken tekst uitkomt, maar ja, dat moet historisch verantwoord maar kunnen natuurlijk. Want of de gemiddelde visueel beperkte stadswandelaar het braille zodanig beheerst dat ie d’r uitkomt, is maar de vraag.

Maar het idee van de Rotary, de ANWB en de gemeente zal een boost geven aan het toerisme. Er zijn zoveel leuke en mooie plekken en gebouwen in Deventer. En het is er gezellig! Vooral op zaterdag met mooi weer…..

…..dat hek nog op dezelfde plaats, maar de manschappen zijn naar huis, zagen we …..

Aan de Bosweg alhier timmerde een bewoner een boekenkast, plaatste die voor zijn tuin aan de weg en zette er gratis te lenen boeken in. Iemand die zelf boeken beschikbaar wilde stellen kon die er in zetten en dat gebeurde ook. Het idee was een groot succes en regelmatig kwamen er mensen eens even neuzen of er iets voor hen bij was.

…..een boekverbranding…..

Maar vrijdagmorgen vond men de boekenkast uitgebrand terug. Niets meer van over. Daar word je toch wel weer heel treurig van. Volgens de berichten wil de Bosweg zich niet laten kisten en wordt er weer een nieuwe boekenkast getimmerd en boeken komen er vast wel weer.

De brandweer is er niet bij geweest, want toen de bibliothecaris er bij kwam vond hij de boel al zover heen dat hij het niet nodig vond. Een gieter kon het bluswerk wel af. De buurt, die veel plezier had van het initiatief is verontwaardigd. Maar de agenten gaan het na de digitale aangifte (lezen en schrijven is voor de politie ook niet meer wat het geweest is) wel helemaal uitzoeken…..

Een paar logjes geleden schreef ik over het Silent Sky Project van Rob Sweere, een kunst-idee: ’n half uur op een kleedje op het Marktplein komen liggen om naar de hemel te staren. Het was mooi weer dus dat was boffen. Cees Baars van De Stentor maakte er onderstaande foto van en je kunt niet anders zeggen dan dat men er netjes bij lag. Kunstig gerangschikt door de bedenker van een en ander.

Alleen vind ik het, maar dat kan aan mij liggen, een beetje weinig mensen. Ze waren maar met z’n vijftigen en daar lag dan ook nog een middelbare schoolklas tussen. Ik had de kunstenaar wel wat meer respons gegund op zijn oproep. Toeschouwers langs de kant waren er trouwens genoeg! En wat waar is, is waar: het stadhuis staat er mooi op.

Zijn speciale kunstfoto zal best mooi zijn geworden, hoor, maar misschien had ie wel een te groot plein uitgezocht voor zijn Apeldoornse happening. Een mooi grasveldje ergens in een park was misschien beter geweest. Dat ‘ligt” ook lekkerder. Maar het kleine aantal mensen is eigenlijk ook wel weer symbolisch misschien: er wordt weinig naar boven gekeken.

Zo kun je ’t ook zien…..

Ze zijn hier in Apeldoorn de Zutphensestraat aan het verbreden. Vanaf die kant was de toegang tot onze stad wat krapjes. Bomen gekapt, bewonersoverleg, dat is allemaal achter de rug en men is druk aan het werk. Nu het asfalt wordt verwijderd blijken er over een kilometer lengte allemaal “waaltjes” onder  te liggen. Oude straatstenen, waarvan ze zeggen dat ze goud waard zijn. Ze worden bij opbod verkocht door de BAM, die de verbreding van het wegdek onder handen heeft. Er zijn diverse bestratingsbedrijven die belangstelling hebben voor de stenen. De directeur van één van die bedrijven wist nog niet wat ie ging doen, want “hij moest er wel wat aan verdienen.”

Dat deed me ineens denken aan een stratenmaker, die we ooit op ons werk in revalidatie hadden, omdat hij blind was geworden. Zijn zoons waren in zijn kniesporen getreden dus zijn bedrijf ging wel door, maar vader zorgde zelfs terwijl hij bij ons bezig was voor de meeste transacties. Toen Amsterdam allerlei bejaarde straten ging renoveren, jaren geleden, hij kwam uit die buurt, kwam er ook zo het een en ander tevoorschijn aan antieke straatstenen. Daar werd pa van op de hoogte gehouden .

Die pleegde een paar telefoontjes, kocht de ouwe straatstenen op en verkocht ze vaak dezelfde dag nog door aan een meestal welgesteld persoon, die de oprit naar zijn villa dolgraag wilde beleggen met antiek. Die moest dan wel zelf de zaak laten weghalen, want dat was niet bij de prijs inbegrepen. Gouden handel dus in soms tien minuten werk. Wij hebben wel eens gedacht dat we in de verkeerde business zaten met dat revalidatiegedoe.

Alleen had onze cliënt graag zijn zicht weer teruggehad, maar zoiets is dan toch weer niet te betalen…..

…bejaard is veel waard…

Dertien, nee geen ongeluksgetal of zo, maar het aantal jaren dat Elswhere.org bestaat. Ik was het eigenlijk een beetje vergeten, dat mijn weblog jarig was, vorige week. Het wordt ouwe hap, zo zoetjes aan, dat log van mij. Net als ik, we passen wel bij mekaar.

Echt leuke onderwerpen om over te schrijven zijn wel moeilijk te vinden soms, maar mijn antennetje vangt zo nu en dan toch nog wel es wat op, hoor. Gekheid genoeg te melden voor ’n  nieuwsgierig vrouwmens dat al een poosje meeloopt en er nog steeds plezier in heeft…..

…..uiteraard, wat dacht je…..!

“Hé, daar heb je m’n ex!”, riep vorige week een jonge vrouw vrolijk in een aangrenzende rij bij de supermarkt. Er was een man achter haar komen staan, die ook heel enthousiast reageerde. Gezellig, gezellig. Een klant, die weer achter hém stond zei: “Gôh, leuk, dat jullie als ex-en nog zo goed met elkaar omgaan!” “Ja, maar hij is mijn ex-búúrjongen!” zei de vrouw toen. “Verder niks, hoor!” zei de ex.

Nou, toen werd er hardop van alles uitgewisseld natuurlijk, want ze hadden elkaar kennelijk heel lang niet meer gezien. “Waar woon je nu? Ben je getrouwd? Heb je kinderen? Werk je nog? ( Dat tegen de vrouw uiteraard, hè!)

Ze zouden, behalve een burendag ook eens ’n ex-burendag moeten instellen. Nu wonen wij in ons tiende huis, dus dat zou wel een hele club worden, als er niemand is gaan hemelen, wat ik ondertussen weet en ook wel verwacht. Nou, ik zie wel of ik er een tegenkom bij de supermarkt (of  ‘elders’ , wie weet)…..

…..weet je nog…..?

Is het vreemd, dat ik als kleindochter van een kunstschilder, niet zoveel met kunst heb? Waarschijnlijk wel, volgens kenners, maar ik kan er niks aan doen. Sommige kunstuitingen vind ik zo raar. Zoals dat pindakaastapijt laatst, dan denk ik alleen maar: wat zonde van de pindakaas. Of, ik noem maar wat: iemand last allemaal ouwe ijzerrommel aan elkaar en zet dat ergens neer als kunstwerk. Er zullen echt wel gedachten achter zitten, maar dat zég ik: ik heb niks met kunst die me moet worden uitgelegd.

Zo is er in Apeldoorn een “Silent Sky Project”. Ik vind het allesbehalve stil in de lucht. Kunstenaar Rob Sweere vindt de aarde een grote uitkijktoren en dan zou je dat volgens mij zelf wel kunnen zien. Maar op 9 oktober a.s. om half een ’s middags vraagt hij iedereen om op z’n rug op het Marktplein te komen liggen (matje en deken meebrengen, ’t is wel oktober, mensen!) en naar de hemel te gaan staren. Je moet je aanmelden om mee te doen, maar verder mag je gratis staren. Hij maakt er dan een foto van. En bij slecht weer gaat het niet door. Dat vind ik dan weer slapjes eigenlijk, maar ja, het is kunst en geen sport.

De kunstenaar heeft al 61 keer in 24 landen op 5 continenten mensen horizontaal gekregen op een openbare plek. Er zijn kunstzinnige mensen genoeg in Apeldoorn dus hier zal hem dat ook wel lukken. Ik meld me maar niet aan, want ik heb daarna waarschijnlijk nog stijvere botten dan ik nu soms al heb. En weet je: ik heb tóch niks met kunst…..

…..kunstkenner! Hij kijkt naar de hemel…..

‘k Maak me oprecht zorgen om de relatie, die Joost Prinsen met zijn vrouw heeft.  Een aantal uitzendingen geleden onthulde hij in “Met het mes op tafel”, de quizz die hij presenteert, dat zijn echtgenote hem zeer dringend had geadviseerd niet meer te gaan zingen in het programma. Ze vond het helemaal niks meer. En dat was ik heel erg met haar eens. Een kraai doet het beter. Joost waagt zich van tijd tot tijd zelfs aan klassiek als het zo uitkomt, Schubert of zo.

……de kraai, een zangvogel…..

Maar houdt ie er na zo’n echtelijk advies dan mee op? Welnee, hij zingt meer dan ooit. Dat is toch schaamteloos! En als ie ’t doet om z’n vrouw te pesten helemaal!  Alle ouderen, die wél weten wanneer het tijd is om iets niet meer te doen én mevrouw Prinsen natuurlijk, bied ik hierbij mijn excuus aan dat ik nog wel naar de quizz kijk. Ik vind quizzen volgen namelijk leuk. Dat is natuurlijk echt iets voor bejaarden, maar in mijn geval heeft niemand daar last van…..

Gisteren hadden we een rare ervaring, waarvan ik eigenlijk niet goed weet of we (eigenlijk ik) dat goed heb(ben) opgelost. Had dat niet anders gemoeten? Het was namelijk zo. We waren met z’n drieën naar de kapper geweest om ons te laten bijsnoeien. Vanwege de efficiëntie doen we dat altijd even groepsgewijs. Op de parkeerplaats reed mijn zoon de auto achteruit, zette ‘m in de wegrijstand, want er kwam niks aan. Maar toen kwam er vanuit een ander vak ineens heel hard een auto langs, die ons rechts passeerde en de onze nog nét niet raakte. Onze zoon schrok zich te pletter en gaf een jens op de claxon.

De auto stopte abrupt en uit het zijraam verscheen een zeer kwaad Marokkaans hoofd met een petje, dat iets riep en dat was beslist geen “sorry!” Hij reed door, maar mijn zoon wou er achteraan! We waren van plan onze boodschappen voor het weekend bij onze buurtsuper C1000 te doen, maar daar parkeerde die bozerik ook. Ik zei: “Rij maar door naar de Dekamarkt, doen we daar de boodschappen wel. Je krijgt geheid woorden met die man!” Mijn zoon was het er totáál niet mee eens ( en mijn kloris ook niet!) , maar reed voor mijn plezier toch door, onderwijl opsommend wat hij allemaal voor die eikel in petto had gehad.

Nou moest de auto ook nog nodig door de wasstraat en dat zijn we toen eerst maar gaan doen. De gedachten werden door al dat water en geklater ook weer aardig schoon in onze versgeknipte hoofden en we besloten om onze boodschappen toch gewoon bij onze eigen kruidenier te gaan doen. En niet élke Marokkaan heeft zo’n kort lontje natuurlijk en ook niet zo’n rijstijl, maar ik slaakte toch wel een zucht van verlichting toen ik zag dat de auto van die kwaaie Marokkaan was verdwenen.

…..’t haasje…..

…..op weg naar Oslo voor de Nobelprijs…..

Maar wat ik me nu afvraag, hè? Ben ik nou een angsthaas of een vredestichter? Ik ben er nog niet uit…..