Aan de Bosweg alhier timmerde een bewoner een boekenkast, plaatste die voor zijn tuin aan de weg en zette er gratis te lenen boeken in. Iemand die zelf boeken beschikbaar wilde stellen kon die er in zetten en dat gebeurde ook. Het idee was een groot succes en regelmatig kwamen er mensen eens even neuzen of er iets voor hen bij was.

…..een boekverbranding…..

Maar vrijdagmorgen vond men de boekenkast uitgebrand terug. Niets meer van over. Daar word je toch wel weer heel treurig van. Volgens de berichten wil de Bosweg zich niet laten kisten en wordt er weer een nieuwe boekenkast getimmerd en boeken komen er vast wel weer.

De brandweer is er niet bij geweest, want toen de bibliothecaris er bij kwam vond hij de boel al zover heen dat hij het niet nodig vond. Een gieter kon het bluswerk wel af. De buurt, die veel plezier had van het initiatief is verontwaardigd. Maar de agenten gaan het na de digitale aangifte (lezen en schrijven is voor de politie ook niet meer wat het geweest is) wel helemaal uitzoeken…..

Een paar logjes geleden schreef ik over het Silent Sky Project van Rob Sweere, een kunst-idee: ’n half uur op een kleedje op het Marktplein komen liggen om naar de hemel te staren. Het was mooi weer dus dat was boffen. Cees Baars van De Stentor maakte er onderstaande foto van en je kunt niet anders zeggen dan dat men er netjes bij lag. Kunstig gerangschikt door de bedenker van een en ander.

Alleen vind ik het, maar dat kan aan mij liggen, een beetje weinig mensen. Ze waren maar met z’n vijftigen en daar lag dan ook nog een middelbare schoolklas tussen. Ik had de kunstenaar wel wat meer respons gegund op zijn oproep. Toeschouwers langs de kant waren er trouwens genoeg! En wat waar is, is waar: het stadhuis staat er mooi op.

Zijn speciale kunstfoto zal best mooi zijn geworden, hoor, maar misschien had ie wel een te groot plein uitgezocht voor zijn Apeldoornse happening. Een mooi grasveldje ergens in een park was misschien beter geweest. Dat ‘ligt” ook lekkerder. Maar het kleine aantal mensen is eigenlijk ook wel weer symbolisch misschien: er wordt weinig naar boven gekeken.

Zo kun je ’t ook zien…..

Ze zijn hier in Apeldoorn de Zutphensestraat aan het verbreden. Vanaf die kant was de toegang tot onze stad wat krapjes. Bomen gekapt, bewonersoverleg, dat is allemaal achter de rug en men is druk aan het werk. Nu het asfalt wordt verwijderd blijken er over een kilometer lengte allemaal “waaltjes” onder  te liggen. Oude straatstenen, waarvan ze zeggen dat ze goud waard zijn. Ze worden bij opbod verkocht door de BAM, die de verbreding van het wegdek onder handen heeft. Er zijn diverse bestratingsbedrijven die belangstelling hebben voor de stenen. De directeur van één van die bedrijven wist nog niet wat ie ging doen, want “hij moest er wel wat aan verdienen.”

Dat deed me ineens denken aan een stratenmaker, die we ooit op ons werk in revalidatie hadden, omdat hij blind was geworden. Zijn zoons waren in zijn kniesporen getreden dus zijn bedrijf ging wel door, maar vader zorgde zelfs terwijl hij bij ons bezig was voor de meeste transacties. Toen Amsterdam allerlei bejaarde straten ging renoveren, jaren geleden, hij kwam uit die buurt, kwam er ook zo het een en ander tevoorschijn aan antieke straatstenen. Daar werd pa van op de hoogte gehouden .

Die pleegde een paar telefoontjes, kocht de ouwe straatstenen op en verkocht ze vaak dezelfde dag nog door aan een meestal welgesteld persoon, die de oprit naar zijn villa dolgraag wilde beleggen met antiek. Die moest dan wel zelf de zaak laten weghalen, want dat was niet bij de prijs inbegrepen. Gouden handel dus in soms tien minuten werk. Wij hebben wel eens gedacht dat we in de verkeerde business zaten met dat revalidatiegedoe.

Alleen had onze cliënt graag zijn zicht weer teruggehad, maar zoiets is dan toch weer niet te betalen…..

…bejaard is veel waard…

Dertien, nee geen ongeluksgetal of zo, maar het aantal jaren dat Elswhere.org bestaat. Ik was het eigenlijk een beetje vergeten, dat mijn weblog jarig was, vorige week. Het wordt ouwe hap, zo zoetjes aan, dat log van mij. Net als ik, we passen wel bij mekaar.

Echt leuke onderwerpen om over te schrijven zijn wel moeilijk te vinden soms, maar mijn antennetje vangt zo nu en dan toch nog wel es wat op, hoor. Gekheid genoeg te melden voor ’n  nieuwsgierig vrouwmens dat al een poosje meeloopt en er nog steeds plezier in heeft…..

…..uiteraard, wat dacht je…..!

“Hé, daar heb je m’n ex!”, riep vorige week een jonge vrouw vrolijk in een aangrenzende rij bij de supermarkt. Er was een man achter haar komen staan, die ook heel enthousiast reageerde. Gezellig, gezellig. Een klant, die weer achter hém stond zei: “Gôh, leuk, dat jullie als ex-en nog zo goed met elkaar omgaan!” “Ja, maar hij is mijn ex-búúrjongen!” zei de vrouw toen. “Verder niks, hoor!” zei de ex.

Nou, toen werd er hardop van alles uitgewisseld natuurlijk, want ze hadden elkaar kennelijk heel lang niet meer gezien. “Waar woon je nu? Ben je getrouwd? Heb je kinderen? Werk je nog? ( Dat tegen de vrouw uiteraard, hè!)

Ze zouden, behalve een burendag ook eens ’n ex-burendag moeten instellen. Nu wonen wij in ons tiende huis, dus dat zou wel een hele club worden, als er niemand is gaan hemelen, wat ik ondertussen weet en ook wel verwacht. Nou, ik zie wel of ik er een tegenkom bij de supermarkt (of  ‘elders’ , wie weet)…..

…..weet je nog…..?

Is het vreemd, dat ik als kleindochter van een kunstschilder, niet zoveel met kunst heb? Waarschijnlijk wel, volgens kenners, maar ik kan er niks aan doen. Sommige kunstuitingen vind ik zo raar. Zoals dat pindakaastapijt laatst, dan denk ik alleen maar: wat zonde van de pindakaas. Of, ik noem maar wat: iemand last allemaal ouwe ijzerrommel aan elkaar en zet dat ergens neer als kunstwerk. Er zullen echt wel gedachten achter zitten, maar dat zég ik: ik heb niks met kunst die me moet worden uitgelegd.

Zo is er in Apeldoorn een “Silent Sky Project”. Ik vind het allesbehalve stil in de lucht. Kunstenaar Rob Sweere vindt de aarde een grote uitkijktoren en dan zou je dat volgens mij zelf wel kunnen zien. Maar op 9 oktober a.s. om half een ’s middags vraagt hij iedereen om op z’n rug op het Marktplein te komen liggen (matje en deken meebrengen, ’t is wel oktober, mensen!) en naar de hemel te gaan staren. Je moet je aanmelden om mee te doen, maar verder mag je gratis staren. Hij maakt er dan een foto van. En bij slecht weer gaat het niet door. Dat vind ik dan weer slapjes eigenlijk, maar ja, het is kunst en geen sport.

De kunstenaar heeft al 61 keer in 24 landen op 5 continenten mensen horizontaal gekregen op een openbare plek. Er zijn kunstzinnige mensen genoeg in Apeldoorn dus hier zal hem dat ook wel lukken. Ik meld me maar niet aan, want ik heb daarna waarschijnlijk nog stijvere botten dan ik nu soms al heb. En weet je: ik heb tóch niks met kunst…..

…..kunstkenner! Hij kijkt naar de hemel…..

‘k Maak me oprecht zorgen om de relatie, die Joost Prinsen met zijn vrouw heeft.  Een aantal uitzendingen geleden onthulde hij in “Met het mes op tafel”, de quizz die hij presenteert, dat zijn echtgenote hem zeer dringend had geadviseerd niet meer te gaan zingen in het programma. Ze vond het helemaal niks meer. En dat was ik heel erg met haar eens. Een kraai doet het beter. Joost waagt zich van tijd tot tijd zelfs aan klassiek als het zo uitkomt, Schubert of zo.

……de kraai, een zangvogel…..

Maar houdt ie er na zo’n echtelijk advies dan mee op? Welnee, hij zingt meer dan ooit. Dat is toch schaamteloos! En als ie ’t doet om z’n vrouw te pesten helemaal!  Alle ouderen, die wél weten wanneer het tijd is om iets niet meer te doen én mevrouw Prinsen natuurlijk, bied ik hierbij mijn excuus aan dat ik nog wel naar de quizz kijk. Ik vind quizzen volgen namelijk leuk. Dat is natuurlijk echt iets voor bejaarden, maar in mijn geval heeft niemand daar last van…..

Gisteren hadden we een rare ervaring, waarvan ik eigenlijk niet goed weet of we (eigenlijk ik) dat goed heb(ben) opgelost. Had dat niet anders gemoeten? Het was namelijk zo. We waren met z’n drieën naar de kapper geweest om ons te laten bijsnoeien. Vanwege de efficiëntie doen we dat altijd even groepsgewijs. Op de parkeerplaats reed mijn zoon de auto achteruit, zette ‘m in de wegrijstand, want er kwam niks aan. Maar toen kwam er vanuit een ander vak ineens heel hard een auto langs, die ons rechts passeerde en de onze nog nét niet raakte. Onze zoon schrok zich te pletter en gaf een jens op de claxon.

De auto stopte abrupt en uit het zijraam verscheen een zeer kwaad Marokkaans hoofd met een petje, dat iets riep en dat was beslist geen “sorry!” Hij reed door, maar mijn zoon wou er achteraan! We waren van plan onze boodschappen voor het weekend bij onze buurtsuper C1000 te doen, maar daar parkeerde die bozerik ook. Ik zei: “Rij maar door naar de Dekamarkt, doen we daar de boodschappen wel. Je krijgt geheid woorden met die man!” Mijn zoon was het er totáál niet mee eens ( en mijn kloris ook niet!) , maar reed voor mijn plezier toch door, onderwijl opsommend wat hij allemaal voor die eikel in petto had gehad.

Nou moest de auto ook nog nodig door de wasstraat en dat zijn we toen eerst maar gaan doen. De gedachten werden door al dat water en geklater ook weer aardig schoon in onze versgeknipte hoofden en we besloten om onze boodschappen toch gewoon bij onze eigen kruidenier te gaan doen. En niet élke Marokkaan heeft zo’n kort lontje natuurlijk en ook niet zo’n rijstijl, maar ik slaakte toch wel een zucht van verlichting toen ik zag dat de auto van die kwaaie Marokkaan was verdwenen.

…..’t haasje…..

…..op weg naar Oslo voor de Nobelprijs…..

Maar wat ik me nu afvraag, hè? Ben ik nou een angsthaas of een vredestichter? Ik ben er nog niet uit…..

Al tientallen jaren ben ik abonnee van Libelle. Of eigenlijk is mijn kloris dat, want het abonnement staat op zijn naam! Dat vind ik nu eigenlijk heel gek, want als ik me vandaag voor iets zou aanmelden, zou ik dat natuurlijk gewoon op mijn eigen naam doen. Maar destijds was ik baanloos, aan huis gebonden door de kinderen die we hadden, economisch afhankelijk van mijn echtgenoot, had geen eigen girorekening, dus pa betaalde alles. Ook al deed ík de boekhouding.

Maar administratief namens hem en gevoelsmatig namens mezelf ga ik het abonnement beëindigen. Het blad spreekt me totaal niet meer aan en dat ligt aan mij en uiteraard niet aan Libelle, want die wordt alleen maar hipper. En ik ga op een andere manier met mijn tijd mee. Ik lees de krant, kijk interessante televisie, lees veel, ben actief op internet en de rest van mijn leven  verzin ik er zelf wel bij.

Zo heb ik ook het lidmaatschap van de Vara opgezegd. Die wordt door het samengaan met BNN ook steeds hipper en we herkennen ons niet meer in de doelstellingen van deze omroepvereniging. Ik erger me aan ze en dat kan toch niet de bedoeling zijn als je er ook nog voor moet betalen.

Financieel gaan we er door die opzeggingen dus ook op vooruit. Door ons eigen toedoen. Nou, welke oudere kan me dat nazeggen? En mis ik wat? Nou nee…..

…..mooi, hè? Zo’n libelle…..

…..niet toekomstig genoeg dus wég ermee…..!

Dat één van de drie huishoudens in Nederland ’n éénpersoonshuishouding is, vond ik best veel, zeg! Met de vergrijzing veel weduwen en weduwnaars uiteraard, dat is niet zo gek, maar er zijn ook veel jonge alleenstaanden.

Die laatsten hebben daar meestal zelf voor gekozen of het is nou eenmaal zo gelopen. Niemand tegengekomen met wie ze leven, geld en spullen wilden delen. Of misschien wel es tegengekomen, maar het zat er gewoon niet in. Soms wel eens even geprobeerd, maar het was het toch niet helemaal. Dan was alleen toch beter.

Bij de oudere alleenstaanden is er dan ook nog eens veel eenzaamheid doordat ze niet meer zo makkelijk hun huis kunnen uitkomen. Telefonische hulpdiensten weten daar alles van. Vaak zijn de medewerkers daarvan de enigen met wie zulke mensen nog contact hebben.

We hadden het er hier ook nog over hoe weinig rekening er wordt gehouden met van die kleinverbruikers, van wie er toch zoveel zijn. Door de supermarkten bijvoorbeeld. Kiloknallers, pakken toiletpapier van 32 rollen, 5-kilozakken aardappelen, wat moet je d’r mee? Wij zijn nog met z’n drieën en vinden zoiets al te veel! Als je van iets een kleine hoeveelheid wilt moet je daar in verhouding meer voor betalen, dus alleenzijn is ook nog eens duur.

Wij wonen toevallig in een rijtje van vier huizen, waarvan er drie bewoond worden door alleenstaanden. Ik heb niet het idee, dat die eenzaam zijn. Integendeel, twee daarvan zéker, zijn zeer reislustig en actief. De maatschappij verandert en snel ook. Ik las laatst ’n bericht, dat er meer kinderen geboren moeten worden, want anders gaat er van alles mis hier. Daar kun je mensen toch ook niet in dwingen?

Vroeger was het hebben van kinderen een soort levensverzekering, want dan had je kans dat je als ouders ’n beetje verzorgd aan je eindje kwam. Met die gedachte hebben kloris en ik ons nageslacht niet verwelkomd, hoewel onze zoon wel verschrikkelijk lekker kan koken. Dat is mooi meegenomen. We hebben het trouwens heel gezellig met elkaar en wij mankeren nog niks bijzonders en ook dat is mooi meegenomen natuurlijk. Daardoor is ons soort gezinsleven eigenlijk nog steeds ideaal te noemen en hebben we plezier van elkaar. Maar zou dat veranderen, en ik denk daar wel eens aan, hoor…..Niet te vaak, want dat heeft geen zin.Jezelf op de toekomst voorbereiden? Ben je gek, dat kan altijd nog en dat doen de slimme meiden ook al.

Voorlopig breken ze hier een eindje verderop een, in mijn ogen, nog prima winkelcentrum tot de grond toe af en zetten voor veel geld een tijdelijk winkelcentrum neer op de plek van een afgebroken school, waarvoor te weinig kinderen waren. De bejaarden, die er tegenover wonen en uitzicht hebben op de werkzaamheden, zijn wel blij met al de levendigheid, die zoiets geeft. Gezellig, gezellig…….