Vandaag kregen we een brief van onze huisarts. Hij zat in een blanco envelop, zodat we eerst dachten dat het iets onbelangrijks was. Maar dat was het niet. Een bijzonder epistel waarin de dokter aankondigde dat hij er mee ophield. Hij is nog jong, nog helemaal niet aan zijn pensioen toe, zoals onze vorige huisarts, maar hij gaat, wel in zijn vakgebied, iets anders doen.

Een poos geleden, al maanden terug, stond er bij de balie van de assistentes een mededeling, dat onze dokter wegens persoonlijke omstandigheden tijdelijk afwezig was en dat zijn praktijk werd waargenomen door een andere arts. Die hebben we daarna ook wel eens getroffen en dat was een erg aardige vervangster. Die ‘persoonlijke omstandigheden’ gingen ons, vonden wij, niks aan dus daar hebben we nooit naar geïnformeerd.

Uit de brief van vanmorgen bleek, dat onze dokter een burn-out heeft gehad. Hij kon, schreef hij, zijn werk, de stress over het nieuw betrokken gezondheidscentrum waar zijn praktijk deel van uitmaakt, in combinatie met zijn gezin met jonge kinderen, niet aan. De praktijk wordt nu overgenomen door een doktersechtpaar, van wie we de vrouwelijke helft al kennen. Grappig is, dat zij er nu tot november weer tussenuit gaat, want ze krijgen een kind. Ja, persoonlijke omstandigheden.:-)

Onze burn-out dokter gaat dus iets anders doen. Ik herinner me een gesprek, dat we met hem hadden toen we ‘m voor het eerst ontmoetten, een paar jaar geleden. Toen vertelde hij ter kennismaking dat we hem waarschijnlijk weinig zouden zien, als we tenminste niks ernstigs te berde brachten, want de assistentes namen nogal wat werk van hem over. Bloeddruk meten, oren uitspuiten, injecties, verbanden aanleggen, allerlei gevarieerd ‘klein’ werk dus. Er waren plannen voor een diabetes-verpleegkundige en eventueel nog andere parttime deskundigen.

En toen verzuchtte hij al : “Eigenlijk ben ik daar geen huisarts voor geworden. Maar het moet wel zo vanwege de efficiëntie!” Ik begrijp dus wel wat hij heeft gemist. We wensen hem natuurlijk veel geluk bij zijn keuze. Misschien gaat ie wel een mooi nuttig onderzoek doen. Uitvinden hoe iets ongeneeslijks te genezen is of zo…..

…..aan de wilgen…..

Een Turkse politicus vindt, dat vrouwen in het openbaar niet dienen te lachen. Dat verloedert de zeden. Dat zou zelfs in de Koran staan, zegt ie. Maar wat is er nou leuker dan een vrolijke vrouw? Die heeft ’t dus naar haar zin en daar is op zich niks verkeerd aan.

Maar nou heb je wel lachjes in soorten. Lachjes waar vrouwen heel subtiele dingen mee kunnen doen, waar mannen niet zo goed tegen kunnen. Ga maar na. Een man zit iets te beweren ( in ’t openbaar, hè) en zijn vrouw schiet in de lach. Dat is desastreus.  En misschien ook niet zo aardig van die vrouw, maar dat heeft vast een reden. Meewarig glimlachen , iets geraffineerder, valt in dezelfde categorie.

Samen met andere vrouwen, moeders, dochters, vriendinnen of zo, kan ze gieren, gniffelen of de slappe lach krijgen. Daar snappen mannen veelal ook helemaal niks van. Ze zegt ook wel eens, dat ze zich doodlacht om iets, maar dat doet ze nooit echt.

In ieder geval heeft die Turkse politieke man er last van als vrouwen lachen. Bang dat ie uitgelachen wordt misschien. Weet je, zo’n burqa is eigenlijk ’n geweldig leuk ding voor een vrouw met humor….. 🙂

…..je ziet ’t niet zo, maar dit is een stand-up comedian…..

Vanmorgen vroeg is onze oudste dochter met haar gezin vertrokken naar Griekenland voor een vakantie. Met een vliegtuig. En ook de zonen van onze jongste dochter vertrekken deze week met hun vader en bonusmoeder naar Griekenland. Met een vliegtuig.

Natuurlijk gaat dat allemaal uitstekend. Onze oudste zoon brengt zijn zus en haar club altijd in hun eigen auto naar Schiphol en haalt ze na hun vakantie ook zo weer op. Zoals elk jaar komen ze gewoon lekker bruin en uitgerust weer terug na een paar weken. Niks aan de hand. Ik heb niet echt last van rare gedachten of zo, maar even gezucht heb ik wel.

Omdat je onwillekeurig toch denkt aan de mensen voor wie de situatie nét zo was en die er nu toch wel even anders voor staan. Ik heb een briefje gekregen van onze schoonzoon waar boven staat : “Voor de thuisblijvers”.

…..have fun!…..

Met de tijden, vluchtnummers, telefoonnummers en het adres op ’t eiland waar ze verblijven.

En ik heb geroepen: “Veel plezier, hoor!”, want dat doen thuisblijvers altijd…..

Een nationale dag van rouw, vandaag. Is sinds 1962 niet meer voorgekomen. Voor het laatst toen koningin/prinses Wilhelmina overleed. Dat was op 28 november. Mies Bouwman was toen bezig met haar actie Open het Dorp en mijn kloris vond het nodig om zich op die dag te laten aanrijden door een auto. Hij was onderweg naar Hilversum, waar hij klarinetles had van Jos d’Hondt, die eerste klarinettist was in het Radio Philharmonisch Orkest.

Kloris stak met zijn blindenstok in Bussum de weg over naar de bushalte, maar haalde de overkant niet, doordat een automobilist te hard reed, net had geschakeld, er een brommer ergens stond te draaien. Kortom:  mijn voetganger kon het geluid niet goed inschatten en belandde met zijn hoofd door de voorruit van de auto. Nou lag ie vóór het politiebureau, een agent die net z’n fiets van het slot haalde om naar huis te gaan had alles gezien en de dokter woonde er naast, dus je kunt niet zeggen dat kloris het niet netjes had geregeld.

Het was een flinke klap. Een van zijn schoenen lag aan de overkant in een tuin. Zijn klarinetkoffer, van goede kwaliteit kennelijk, had goede diensten bewezen bij het opvangen van de klap, want in principe mankeerde kloris weinig. Sleutelbeen gebroken en heel veel glas in z’n haar. Dat kamde ik er een week later nóg uit. En een enorm blauwe ribbenkast. Die leek wel een landkaart. Maar hij is geen moment buiten westen geweest, want toen hij de ziekenauto werd ingeschoven (ïk leek wel een broodje in de oven!”zei hij later) zei hij, dat ze mij het gebeurde een beetje aardig moesten vertellen, want ik was toen behoorlijk zwanger van ons eerste kind. Ik was net bij mijn moeder thuis op dat moment, vlak bij de plek waar een en ander plaats vond, en inderdaad zei de agent die aan de deur kwam, dat ik me niet ongerust hoefde te maken, maar dat mijn man wel naar het ziekenhuis was gebracht. Mijn zus ging met me mee toen we met de agent mee mochten rijden daar naar toe.

Toen we aankwamen zagen we nog net hoe kloris naar de röntgenkamer werd gebracht. Hij lag op een rijdende brancard met z’n benen over elkaar. “O, hij ligt er zo gezellig bij” zei m’n zus “het is vast niet erg.”Later hoorden we van hem, dat de nonnen van het RK-ziekenhuis hadden gevraagd of ie dat even wou doen, zijn benen over elkaar, omdat zijn broek vanaf het kruis open lag en het was bezoekuur, zeiden ze.

Nou, dat ik me lam geschrokken ben laat zich natuurlijk raden, maar ik moet zeggen, dat we het de zes weken dat zijn herstel duurde, heel gezellig hebben gehad. We waren beiden min of meer gehandicapt. Ik door mijn dikke buik, die me aardig in de weg zat en hij doordat er toch wel het een en ander was ontzet. Maar ik mocht ‘m badderen, zijn haar kammen en lekker koffie drinken samen en zo en we luisterden heel veel muziek.

Hij werd vanzelf weer helemaal heel en tot besluit van die periode kregen we een pracht van een dochter. Maar die 28e november 1962 vergeet ik nooit meer. Het is vandaag een dag van rouw, toen tot ons grote geluk alleen maar een dag van schrik…..

…..eerste hulp bij ongelukken. Wel als ie dicht is natuurlijk…..

Er doet op het moment een reclameboodschap de ronde op de radio, waarin een vrouw aan haar levensgezel vraagt:”Zeg schat, wat zullen we dit jaar doen met de vakantie?” Roept die man enthousiast: “Ik wil een rondreis!”  “En ik wil mijn eigen paradijs….”, zegt zij dan dromerig. Nou, die zijn er dus uit. Hij maakt die rondreis en zij blijft lekker thuis. Alstublieft mevrouw: uw eigen paradijs! (O, sorry, ik was die vier kinderen even vergeten…..)

…..de aarde is rond. ’n Reis is dus altijd een rondreis. Flauw, hè…..?

Bij de MediaMarkt zijn ze bijzonder blij, dat Oranje d’r uit ligt. Opgelucht zelfs. Daar hadden ze in een dolle bui aangekondigd dat iedereen die een televisie bij ze kocht, z’n geld terug zou krijgen als Nederland wereldkampioen werd. “Het scheelt ons miljoenen!”, zeggen ze nu.

Ik ben trouwens nog niemand tegengekomen, die vreselijk ontdaan was dat Nederland het niet redde. De meeste mensen zeggen zoiets als “Ja, jammer hè? Niks aan te doen.” Overal is het oranje verwijderd en men gaat over tot de orde van de dag. Meestal voorbereidingen voor de vakantie. En de jongens van de Tour de France zijn nu in beeld. Ook leuk en zo’n evenement scheelt natuurlijk wel in de verwerking. Bij wielrennen gaat het, denk ik, ook om miljoenen, maar het voelt toch anders.

In Zuid-Amerika moeten ze vanwege de commercie, dat kun je toch niet anders zien, nog die domme wedstrijd om de derde plaats spelen. Niemand zit daar op te wachten, want ze willen wel es ’n keer naar huis. Maar toch verwacht ik, dat het een spetterende wedstrijd wordt tegen Brazilië. Beide ploegen willen laten zien, dat het puur toeval was, dat ze verloren hebben. Dus dat kan nog best leuk worden, met wellicht een vol stadion. Dat zou miljoenen schelen. Overigens vind ik “troostfinale” een stom woord…..

…..kijk, zo beginnen ze…..

Ze zijn in onze wijk bezig glasvezelverbindingen aan te leggen. Daar komt nogal wat graafwerk aan te pas en dat wordt gedaan door een flinke groep Polen. Harde werkers, die zorgen dat wat er ’s morgens wordt opengegooid aan trottoirs, ’s avonds meestal weer dicht is. Ze beperken de overlast tot een minimum.

En toen waren we gisteren even bij de afhaalchinees. Dat hoort echt bij zo’n dag waarop het Nederlands Elftal de Argentijnen wel eens even zal laten zien wie de baas is. Toen wisten we dus nog van niks, hè.

Terwijl wij aan het wachten waren, kwamen er drie mannen binnen, die wij herkenden als leden van de graafschap bij ons in de buurt. Ze kwamen voedsel halen voor 8 man, zeiden ze. Er waren wat taalproblemen bij de bestelling, maar met wat Duits kwamen ze een heel eind. De menukaart werd samen met de Chinese baliemedewerker bestudeerd. Ze vonden Chinees eten erg lekker, vertelden ze.

“Waar komen jullie vandaan?”, vroeg de Chinees. “Poland!”, riepen ze. Nou en toen gaf de (altijd accentloos Nederlands sprekende) Aziaat zomaar een paar Poolse woorden ten beste, waar de jongens heel blij van werden!  Ze vroegen hoe hij aan die kennis kwam. ” Familie in Polen!” zei de Chinees.

Chinezen zitten natuurlijk ook overal. Net als de Polen eigenlijk…..

…..graafwerkzaamheden ten bate van de snelle verbinding…..

Het is mooi weer, vind ik. Hoezo? Het regent als een gek! Nou kijk, als het zonnig was geweest en alles lijkt nou eenmaal prachtig als het lekker weer is, dan heeft iedereen het idee, dat ze het wel even zullen doen vanavond. En het wordt vast een heel karwei. Misschien ook niet, maar de regen houdt ons mooi in een juiste stemming. Mij wel tenminste.

Gisteravond vond ik dat kleine Braziliaanse jongetje dat zo huilde op de tribune, met z’n brilletje omhoog geschoven op zijn voorhoofd en z’n knuistjes in zijn ogen, ongans zielig. Zo’n verdriet, dat doet me wel wat,hoor. Beschilderde jankende vrouwen en volwassen kerels die het niet droog kunnen houden, daar heb ik geen last van, maar zo’n jochie…..Gelukkig kwam er verder weinig publiek in beeld. Ook geen juichende Duitsers en dat was wel mooi. Die elf op ’t veld waren al genoeg.

Die Brazilianen bakten er natuurlijk ook geen hout van. Hun keeper kon aan de ballenregen weinig doen, omdat zijn verdediging dat ook

…..leeuwenmoed…..

deed. En zo’n Duits clubje weet er dan wel raad mee. Dat de doelpunten door allemaal verschillende spelers zijn gemaakt zegt al genoeg. Het gastland ligt er dus uit en dat is jammer voor ze. De rugwervel van Neymar wordt ongetwijfeld omgebouwd tot kapstok. Dat wordt nog moeilijk voetballen voor ‘m.

We zullen zien hoe het loopt vanavond. Misschien is het hier dan inmiddels droog. Voor de juiste stemming. Een latertje wordt het sowieso, maar dat wordt het bij mij altijd dus dat is niks bijzonders. Het kán zijn dat we morgen de vlaggetjes weg moeten halen, maar voor hetzelfde geld (59 cent per 10 meter) hangen ze d’r nog. We hebben trouwens nog extra voor 50 cent (nu al 50% korting) oranje hoesjes voor de buitenspiegels van de auto gekocht. Je kunt dus niet zeggen dat we er geen geld tegenaan gooien. Vertrouwen in de goeie afloop, waar of niet…..?

Tjeez, wat een wedstrijden gisteravond! Eerst de Belgen, die het niet redden tegen Argentinië. Ze hadden gewoon een beetje teveel respect voor de grote naam van Messi. En ze speelden helemaal niet zo slecht. Jammer, hoor. Geen kans op burengerucht.

Nou, en toen de knaller, waarop iedereen zat te wachten. Er was beweerd door Aad de Mos, geloof ik, dat de Costaricanen het best waren zónder bal. Achteraf gezien was dat eigenlijk ook zo. Ze ontregelden de boel aardig. Nederland had zoveel balbezit, maar ze hadden er niks aan en deden er niet veel mee, want de bal moest wel ín het doel. Mooi voetballen was een sprookje. Zenuwslopend gedoe met Robben, op wie ze het (na zijn domme schwalbe-verhaal, dat ie beter voor zich had kunnen houden, omdat het overal helemaal verkeerd werd geïnterpreteerd) steeds maar weer gemunt hadden. Het pleit voor zijn conditie dat hij nog heel is.

Maar na de verlenging en met die slimme keeperswissel kwam het nog helemaal goed. Die Krul is een acteur, zeg! En een dijk van een doelverdediger. Cillessen ook, maar Tim was de specialist voor dit karwei. Verdiend gewonnen dus. De vlaggetjes in de tuin kunnen nog even blijven hangen, want er is nog een laag land over. Wie weet, ik heb er wel vertrouwen in. Hoef ik geen oranje shirtje voor aan….

…..Met kerstmis heeft ie altijd een kerstmuts op, maar nu is Beethoven voor Oranje. Heiligschennis? Ach, hij blijft chagrijnig kijken dus hij houdt ons wel mooi bij de les…..