Weet je wat ik eigenlijk het allerleukste vind van een maandagkrant? De sportfoto’s. Daar zijn natuurlijk ook wel eens plaatjes bij, die minder fraai zijn, maar dat ligt dan niet aan de fotograaf. Die legt vast wat er gebeurt. Nee, de mooiste foto’s komen wat mij betreft uit het gedeelte van de krant met de sportclubs gewoon uit de buurt. En dat hoeft dan geen voetbal te zijn, ook mooi, maar er gebeurt natuurlijk wel meer. Ik vind het leuk om de actie te zien van al die mensen, die plezier hebben in hun sport en die de sportfotograaf dan precies op het juiste moment  ‘pakt’ met z’n foto. Knap werk vind ik dat. De Stentor drukt ze dan ook lekker groot af, met de namen erbij.

Verder vind ik na ’n weekend met branden, ongelukken, schietpartijen, dood gevonden mensen, inbraken en overvallen de krant iets om snel door te bladeren. Op andere dagen soms ook wel, maar ja, wil je een beetje op de hoogte blijven dan moet je het nieuws wel volgen natuurlijk. Er is niet veel meer aan.

Maar we hebben wel een leuke andere auto en ik heb ook heel voordelig nieuwe kussens op de hoekbank bij de eettafel en dat staat heel leuk. En straks ga ik bloemen halen, want ik heb de ouwe net weggegooid. In de groene bak ja, want zo ben ik dan wel weer…..

“Hier onderwijst men de jeugd!” werd vroeger bij ons thuis geroepen als iemand iets stoms of minder geschikts voor aanwezige jeugdige oortjes zei.  Waar die uitdrukking vandaan komt weet ik eigenlijk niet. Het zal wel ergens op een school gestaan hebben of zo. Maar de plekken waar men nú de jeugd onderwijst beginnen steeds meer ’n ‘probleem’ te krijgen, omdat met name de basisscholen eigenlijk te veel juffen voor de klas hebben. Sommige scholen zelfs alléén maar vrouwelijke leerkrachten. Ze hebben het dan over ‘verjuffing’ van de scholen.

Vroeger was dat best gestructureerd. De eerste, tweede en derde klas had je een juf en vanaf de vierde een meester. En het hoofd was sowieso een man, helemaal als het een christelijke school betrof.  Zo ging het op de meeste scholen. De voornaam van je leerkracht was je als kind al helemáál niet bekend. De klassen waren groot. Dat je met z’n achtenveertigen in één klas zat was geen uitzondering.

De juffen waren ook allemaal juffrouwen, want als ze trouwden werden ze ontslagen, zoals trouwens ook in andere beroepen gebruikelijk. Nou, de juffen hadden dus meestal de klassen met de jongere kinderen, terwijl de meesters de oudere koters onder hun hoede hadden. Kennelijk vond men dat, zodra de staartdelingen en de breuken in zicht kwamen, die kennis beter door mannen kon worden overgebracht. Ha, ha, stáártdelingen! Kinderen weten niet eens meer wat dat zijn, vinden het alleen maar een gek woord. Maar ik vond ze leuk en duidelijk ook.

Met die juffen-en meestersdeling begon het in mijn tijd trouwens al anders te worden, hoor, maar op veel scholen was die vanzelfsprekendheid nog aanwezig. Maar jammer is het wel, dat nu minder jongens voelen voor het vak van onderwijzer. Ik las ergens, dat het ook komt door de Pabo-opleiding. Een mannelijke leerkracht vertelde, dat hij zich de Pedagogische Academie herinnerde als een ‘knip-en plakschool’. Dat hij, terwijl zijn vrienden op de Heao zich bezig hielden met het schrijven van beleidsplannen, blaadjes liep te zoeken in het bos voor een herfstcollage. Ook kleuterliedjes moeten zingen voor de klas vond ie niks.

Nou lijkt mij zo’n herinnering wel wat overdreven, ze zullen echt ook nog wel wat anders hebben gedaan, maar in dat kader herinner ik me de kweekschooltijd van mijn broer die, terwijl hij uitstekend gitaar kon spelen toch blokfluit moest leren spelen. Dat oefende hij als huiswerk dan thuis boven op z’n kamer, met onze hond jankend onder aan de trap, want die kon er helemaal niet tegen!

Alles is veranderd, de tijden, de kinderen, de eisen die gesteld worden aan de onderwijskrachten. De meesters en de juffen hebben een moeilijke en verantwoordelijke taak om het gemêleerde jeugdige volk, dat ook niet meer zo volgzaam in elkaar zit als in oma’s tijd, het nodige bij te brengen op een manier die hout snijdt.

En wat die ‘afwezige’ meesters betreft: een oma vroeg eens aan haar kleinkind of hij na de grote vakantie een nieuwe meester of een nieuwe juf kreeg. “Een juf”, zei het kind “op onze school zijn haast geen meesters, want die moeten werken.” Leerkracht op een basisschool is dus eigenlijk gewoon een vrijwilligersbaantje……..

Mijn Australische zus vroeg me of ik haar even wilde bijpraten betreffende die geblondeerde Hollander, die naar Australië wil komen en die eerst vanwege zijn extreme ideetjes niet welkom was, maar nu toch een visum had gekregen. Omdat ze in Australië ook de vrijheid van meningsuiting huldigen en dat imago willen ze niet kwijt.

Mijn zus had een foto van ‘m gezien op de televisie en daar vond ze hem nogal arrogant op staan. Of ie dat ook was, vroeg ze. Hij wordt daar omschreven als een behoorlijk gevaarlijk persoon.

Tja, en hoe dóe ik dat nou, dat bijpraten? Helemaal sinds de laatste verkiezingen vind ik ‘m eigenlijk een beetje zielig. Zijn stoere volkse praat heeft hem niet zoveel geholpen en zijn ‘gedoog’in het vorige kabinet vond ik ook nogal slapjes overkomen. Ja, dat overleg in de soep laten lopen op ’t Catshuis, maar dat hadden de anderen ook kunnen doen. En in de kamer was dat “Doe eens normaal, man!”wel een klapper, maar daar werd meer om gelachen dan dat het zoden aan de dijk zette.

Hij heeft beslist geestige trekjes, dus zonder humor is ie niet, maar vanwege de zogeheten ernst van zijn boodschap kan hij zich ook weer niet zóveel veroorloven. Speciaal beveiligd moeten worden vanwege je opvattingen door een paar constant aanwezige kleerkasten lijkt me trouwens op den duur ook geen pretje. Hoewel je met die lui misschien stiekem best wel lol kunt hebben, vooral als je ze niet zelf hoeft te betalen.

Wilders vond dat Australië nogal wat rare teksten en voorwaarden verbond aan zijn toelating. Maar hij gaat er wel heen, want ook in Australië zijn groepen, die tegen de islam zijn. Dat is ook de belangrijkste reden dat die hem uitnodigen. Zoals hij ook op uitnodiging als een profeet  stond te oreren op Ground Zero destijds.

Nee, ik heb geen tijdgebrek, maar een tijdgebrek. Nadat ik eerst jarenlang moeite had met  “moet de klok nou vooruit of achteruit?” bij de wisseling van de zomer- of de winterinstelling, door het ezelsbruggetje ‘voorjaar-vóóruit’ ben ik daar nu wel van af, had ik om onverklaarbare reden het idee, dat de klokken dit weekend een uur terug gezet moesten worden. Ik weet echt niet hoe ik daar bij kwam.

Nou ja, omdat ik dat dus dacht begon ik vanmorgen direct na het opstaan enthousiast met de slaapkamerklok, de badkamerklok, de huiskamerklok en de keukenklok. Dat is altijd een heel gedoe en toen had ik nog niet eens koffie gehad.

Mijn kloris beluistert op zondagmorgen altijd even de ‘koffieronde’ van de Apeldoornse zendamateurs, die om 11 uur van start gaat. Daar was ie volgens mij dus om 10 uur mee bezig. Ik dacht zelfs, dat ze zich daar vergist hadden, maar nee, ik was de kluns. Eind oktober gaat de wintertijd pas in.

In Gorinchem houden ze dezer dagen een uitvaartvakbeurs. Dat is een bedrijfstak die zelf nooit zal uitsterven. Maar ja, een beetje innovatie in de uitvoering van een en ander blijft natuurlijk wel zaak om de boel een beetje levendig te houden. En dus hou je een beurs.

Met de slogan ” De dood én de gladiolen” ( die ik best leuk gevonden vind!) komt het Apeldoornse bedrijf DZU dan ook met een nieuwe lijn. Je hebt modelijnen, geurlijnen, buslijnen en ja, een lijn met ecokisten. Het gebruikte hout komt van populieren, die toch al het loodje moesten leggen. Noodzakelijke kapping heet dat.

Ze komen uit Biddinghuizen van een natuurgebied en worden ter verzaging naar Stroe gebracht om in de buitenlucht te drogen. Als dat naar wens is gebeurd maakt DZU er ecokisten van in de lijn die “Wind en Luwte” heet. Mooie naam, zeg nou zelf.

Ze worden daarna bekleed met natuurlijk linnen uit België, zo doe je ook nog wat aan de Europese gedachte. En er komt een kussentje in dat gevuld is met mais. Door de korte afstanden tussen de diverse locaties is er zo min mogelijk Co2-uitstoot.

Nou, wie wil zich nou niet laten bezichtigen in zoveel  milieuvriendelijks. Alleen die mais. Dat vind ik zonde. Daar kan iemand in Afrika een dag van eten met z’n familie. Er kan ook best milieuvriendelijk stro in dat kussen.

Ik wens het bedrijf uit Apeldoorn natuurlijk wel succes met hun nieuwe product. Een mooie manier om aan de lijn te doen…….

Dat er medicijnen zijn, die een mens in de gelegenheid stellen zijn leven te verlengen en in ieder geval te verbeteren, daar mogen we uiteraard donders blij mee zijn. Dat was vroeger wel anders. Maar bij het televisieprogramma “Nieuwsuur” hadden ze van de week een item over niet zinvol medicijngebruik.

Pillen die uit gewoonte worden voorgeschreven en door met name veel oudere mensen dagelijks worden genuttigd. Terwijl niemand  nagaat of  ze eigenlijk wel helpen en of het lichamelijke euvel ook niet op een andere manier kan worden opgelost. Door een gezondere levenswijze bijvoorbeeld of wat extra beweging. Dat schijnt een heleboel pillen (en geld natuurlijk!) te schelen.

Ze hadden als voorbeeld een filmpje opgenomen in een bejaardenhuis waar een paar oudere dames aan een tafel zaten met voor zich hun diverse medicijndozen. Ze zaten te vertellen wat ze dagelijks tot zich moesten nemen. Er werd min of meer tegen elkaar opgeboden, vond ik. Een mevrouw had een 10. Die won.

De namen van de pillen werden nogal verhaspeld en waren voor de meesten niet uit te spreken. Maar ja, niet iedereen is dokter of apotheker. Ik moet zeggen, dat ik altijd even studeer op de namen van mijn drugs om ze nonchalant te kunnen noemen bij arts of apotheker. Je komt naar mijn gevoel dan toch wat slimmer over, nietwaar?

Er werd trouwens in het filmpje niet ingegaan op de uitwerking die de medicijnen hadden of hadden gehad op de dames. Dus over de baat weten we niks. Via “Nieuwsuur” wel over de kosten.

Ik heb van de week ‘bloed laten prikken’  zoals dat heet en de dokter heeft me verteld, dat ik bloedtechnisch prima in elkaar zit . Alleen het natriumgehalte was wat te laag. En dat kon wel eens komen door een bepaald tabletje dat ik inneem. Daar moest ik dus maar mee stoppen. Zie je, ik werk best mee aan de kostenbesparing. Over twee weken moet ik weer even afgetapt worden om te kijken hoe nuttig dat pilletje was. Voorlopig staat dus de baat voorop en dat scheelt al…..

‘k Heb ’n beetje medelijden met mensen die jonge kinderen hebben, want nú al lag dat dikke speelgoedboek van Intertoys op de mat! Zo kun je vast gaan sparen voor al het prijzigs dat er in staat voor als je Sinterklaas op bezoek krijgt. Al dan niet in eigen persoon.

Als je kroost het nog niet ontdekt heeft, omdat je de post tijdig hebt kunnen onderscheppen, is het misschien mogelijk om het voorlopig nog even uit het zicht te houden van de jeugdige kijkers. Want ze worden er doorgaans zeer opgewonden en ook ’n pietsie hebberig van. Dat hebben ze bij Intertoys natuurlijk graag. Een paar maanden zeuren om iets heeft wellicht resultaat. Onze kleinzoons zijn op een leeftijd dat ze weten dat zeuren niet zoveel helpt. Hun ouders zijn doorgewinterd.

Wij hebben in principe geen last meer van zoiets. Onze kinderen hebben best wel belangstelling voor games en zo, maar dergelijke spelletjes betalen ze al jaren zelf gelukkig.  Ze geloven ook helemaal niet in het nut van  Sinterklaas.

De verjaardag van onze kleinzoons, voor wie het vroeger nog wel eens leuk was om in een speelgoedwinkel rond te neuzen, luisteren wij tegenwoordig op met geld of een cadeaucheque. Daar vind ik persoonlijk helemaal niks aan. Gewoon niet leuk. Maar ze zijn er altijd wel blij mee en dat zie je als grootouders natuurlijk wel weer graag. Ach, tijden veranderen en kinderen ook.

De super helpt je trouwens wel om alvast vroegtijdig  sinterklazerig te worden, want al is het pas september, er liggen alweer prominent pepernoten, taai en speculaasbrokken in de schappen. Dat wordt gewoon traditie, zo vroeg.  Ook als ik er niks aan vind…….

Stemmen is best een vrolijke bezigheid. Tenminste in de buurtschool waar wij altijd verwacht worden. Het was er gezellig. De drie mensen die de bezetting van het stembureau vormen zijn oude bekenden, want die zitten er altijd. Toen ik netjes vroeg , zoals ik altijd doe, of ik mijn man mocht helpen bij het kiezen ( nou ja, het rondje rood maken, want kiezen kan hij geheel zelfstandig) zei de voorzitter : “Natuurlijk! Dat had u niet hoeven vragen.” Waaruit blijkt dat ook wij bekenden zijn en nog oude ook.

De opkomst was tot dan toe erg goed, zeiden ze. In de krant stond vanmorgen trouwens, dat Apeldoorn altijd een afspiegeling vormt van hoe het landelijk gaat qua stemgedrag. Dat was in het verleden nogal eens gebleken en daarom zit de NOS vanaf vanmorgen half acht tot vanavond acht uur in Apeldoorn om verslag te doen van de ontwikkelingen. De diversiteit in onze bevolking is, denk ik, ook nogal overzichtelijk. Geen concentraties van grote groepen van dezelfde soort, zal ik maar zeggen. Als je het grijs in de diverse zorgcentra niet meerekent.

Ik ben deze keer wel behoorlijk benieuwd. Wij hebben weer gestemd zoals we al meer dan 50 jaar doen. Hetzelfde dus. Je moet maar een beetje vertrouwen hebben in die kale kop. Het is wel een intelligent kaal hoofd. Hoewel ik niet zo van ‘expres kaal’ hou, mag je natuurlijk niet afgaan op het uiterlijk van zo’n hoofd, maar meer op de inhoud. En blonderen doe ik zelf ook dus tja….Het wordt sowieso afwachten.

Nou, omdat we toch met kiezen bezig waren, gingen we naar de mondhygiënist. Een man met een mooie kop met haar. Bij hem weet je precies wat ie gaat doen en hoeveel je aan ‘m kwijt bent……

Van de week had ik, toen ik hem onze gelezen krant bracht,  een gesprekje met onze buurman. Een vitale man van 84. Hij was het houtwerk van zijn tuinserre aan het schuren. Hij was er bij gaan zitten op een krukje. Hij gebruikte een elektrisch schuurmachientje, dat nou eens niet zo’n jankend geluid maakte als wat we in onze buurt nogal eens horen als diverse huizenbezitters bezig zijn zelf hun houtwerk onder handen te nemen. Meestal op zaterdag of zondag en bij mooi weer als je lekker buiten zit. Maar dat terzijde. Als er door de week gewerkt moet worden kan het wel eens niet anders, dat snap ik.

De buurman vertelde, dat hij uit een soort  principe bij een dergelijk karwei altijd ambachtelijk met schuurpapier had gewerkt. “Ik had dit ding jaren eerder moeten kopen.” zei hij. Verkeerde zuinigheid. Tegenwoordig moet ie ook  zuinig omgaan met zijn persoonlijke energie. Vandaar dat krukje, vermoed ik. Hij zei, dat hij vorige week in zijn werkplaats/schuur bezig was en toen ineens voelde dat hij moest stoppen met wat hij aan het doen was. De energie raakte op. “Weet je,” zei hij ” ik werd er eigenlijk ’n beetje…..(hij zocht naar het juiste woord)….verdrietig van.”

We wonen al meer dan 25 jaar naast elkaar dus wij hebben de tijd meegemaakt dat hij bestratingen legde, schuttingen plaatste, de hele binnenboel schilderde, de tuinserre,  die hij nu zat te schuren,  in een paar dagen overeind zette en ons hielp met klusjes waar wij tegenaan hikten en die voor hem een fluitje van een cent waren.

Daar moet je ‘m nu niet aan herinneren. Er valt weinig te troosten. We schelen een aantal jaren, maar datzelfde speelt bij ons natuurlijk ook al. We hebben maar afgesproken, dat we heel dankbaar zullen zijn voor onze gezondheid, die best goed is en dat we maar gewoon de tering naar de nering zullen zetten.

En de buurman, hij schuurde voort….elektrisch…..

We zaten vanmorgen al  vroeg bij de ‘inloopochtend’ van de firma Schoonenberg. Zoals ik al eerder vertelde heeft mijn kloris sinds kort een paar minuscule gehoorapparaatjes om zijn van nature aanwezige gehoor, dat nogal achteruit was gegaan, op te vijzelen. Hij is zeer tevreden over deze technische hoogstandjes, die hem de frequenties die hij kwijt was weer hebben teruggegeven.

Maar omdat het zo’n enorme geluidsfreak is, altijd al geweest (dat heb je als blinde nogal, dat zal je niet verbazen!) is hij graag op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen die op de markt komen en die Schoonenberg dan in zijn assortiment heeft.

Zo heeft hij nu een (natuurlijk weer klein) kastje om uit te proberen, waarmee zijn gehoorapparaatjes een soort draadloze ontvangertjes worden. Zo zou je geen koptelefoon meer nodig hebben, je kunt telefoongesprekken voeren zonder je mobieltje aan je oor te hoeven houden, je kunt zelf het volume regelen en muziek naar je zin instellen. En het apparaatje is via blue tooth aan allerlei bronnen te koppelen.

Je snapt wel dat ik dit hele verhaal nog effe moet checken met de deskundige, maar dit is wat ik er van begrepen heb. De test van een en ander is nog niet voltooid uiteraard, want kloris had vandaag ook nog andere dingen te doen, maar is natuurlijk  in volle gang.

Ach, de ene man heeft modeltreintjes en de andere klooit met z’n gehoorapparaten. Ik vind het wel wat hebben en verbaas me er alleen maar over wat er allemaal kan met dat minispul en dat ie dan ook nog snapt hoe het werkt. Maar ik kan heel goed pannenkoeken bakken…….