“Hoe zag uw buurt er vijftig jaar geleden uit?” was de vraag die het AD stelde om je ertoe te bewegen actiepunten te gaan sparen voor een foto daarvan. Het is opvallend hoe dat leeft, die hang naar ‘hoe het was’. Er zijn veel mensen bezig met het verzamelen van gegevens, foto’s en herinneringsverhalen tegenwoordig over gebeurtenissen en situaties in hun stad, dorp of vereniging. Net alsof men zich bewust is van de vergankelijkheid. Met name van de mensen die alles hebben gezien, meegemaakt en erover kunnen vertellen. En het is bovendien prachtig, dat de technieken om al die wetenswaardigheden op te slaan en te bewaren, zo handig zijn en toegankelijk. Een website en je hebt geen museum meer nodig.

Ik herinner me nog van vroeger dat er door ons geluisterd werd naar het radioprogramma “Onder de groene linde” van Ate Doornbos. Die man ging met een recordertje langs bij oude mensen, die zich de liedjes herinnerden van hún ‘vroeger’. Die nam hij dan op, zo voor het vaderland weg, zonder begeleiding. Ik vond het altijd een beetje aandoenlijk om zo’n bibberig stemmetje van een bejaarde te horen zingen, vaak nog in een dialect ook. Soms was het ook wel lachwekkend, hoor. Maar zo is e.e.a. wel bewaard gebleven. En dan kun je zeggen: moest dat nou? Ja, ik vind van wel. Waarom de Mattheus na al die eeuwen wel? Mooier, ongetwijfeld, maar Bach was geen oude boerin uit de Achterhoek, die die ouwe liedjes van haar moeder had geleerd. Die misschien ook niet kon zingen. Maar het is een kwestie van doorgeven en ik ben blij, dat er mensen zijn die daar gevoel voor hebben. Bewaren en je verbazen over toen en je ook verbazen over wat je nu hebt. Dat doe ik dagelijks.

Ik las trouwens nog een leuk prietpraatje van ’n meisje van een jaar of zeven. Ze zag op de tv hoe iemand aan het werk was op een ouderwetse typemachine. “Dát is handig”, zei ze, “nu is het meteen uitgeprint!”………

Toen we zaterdagmiddag de boodschappen deden voor dit lange weekend, waren we ’t helemaal eens met onze buurvrouw die zei: “Het leek wel of ze de spullen voor niks weggaven bij de C1000. Zó druk was het!” Dus crisis? Laat me niet lachen!

In de krant stond vanmorgen dat we binnenkort “witte rook” kunnen verwachten uit het Catshuis. Die uitdrukking doet vermoeden dat men zich daar op één lijn denkt te kunnen stellen met hoe ze in het Vaticaan de beslissingen nemen. Nogal hoogmoedig. Wij hebben alleen maar ’n hoogblonde. Maar wel een die zich de paus voelt. Nou ja, binnenkort horen we en dat mag ook wel es na zes weken, wat ze al die tijd hebben uitgespookt. En of het met kerst drukker zal zijn bij de Voedselbank dan bij de super.

Maar wij hadden, ondanks het trieste weer, een gezellig paasweekend. Bijna alle kinderen en kleinkinderen weer gezien. Het spul van onze oudste dochter was een weekendje naar Duitsland, maar dankzij de perfecte communicatie alom aanwezig wisten we dat die club het ook prima naar hun zin had. Vandaag moest alles weer naar school en werk en hoefde ik alleen maar te wennen aan het feit dat het geen máándag was, maar dinsdag.

Er wordt trouwens gepraat over de afschaffing van die tweede dag na Pasen, Pinksteren en Kerstmis. Beter voor de economie, zeggen ze. Als je hoort wat er allemaal weer op stap is geweest naar de winkels, die wél open waren, zou je dat niet zeggen. Die economie loopt wel. Nou, over zo’n besluit moet toch ook weer witte rook komen, dus dat duurt nog wel even. Ondertussen is de Heer weer waarlijk opgestaan en de passie voorbij. Nu die andere heren nog. Opgestápt zou ook kunnen…….

Ben ik toch helemaal vergeten chocoladepaaseitjes te kopen, zeg! Nou ja, dan maar deze…..Gezellige dagen iedereen!

Zo eens per dag en dan niet eens op een van tevoren vaststaand moment, kijk ik op mijn telefoon even wat er alzo getwitterd wordt door de mensen, die ik “volg”. Veel prietpraat ook, hoor en héél veel waar ik niks van snap, omdat ik niet weet waar het over gaat. Want heel vaak is zo’n tweet dan een reactie op iets waar iemand anders, die ik niet stalk, het over heeft gehad.

Maar Peter Heerschop twittert vaak en ook dingen die voor mij leuk zijn. Zo vertelde hij van de week dat hij door het park liep, waar een mevrouw haar hondje toesprak, dat maar blééf blaffen! Toen hoorde hij haar zeggen: “En nou ben je stil, Simon of ik haal je batterijen d’r uit!” Dát vind ik nou leuk, zelfs als hij het zelf verzonnen zou hebben, want hij is tenslotte cabaretier. Maar hij woont in Amsterdam en daar hebben zelfs honden uitlatende vrouwtjes best wel humor.

Voor dat soort tweets volg ik Peter Heerschop dus. Zelf twitter ik nauwelijks. Ik beleef niet zoveel natuurlijk en het is ook zo, dat ik op weg naar de C1000 heus wel veel honden tegenkom, maar er zit zo zelden een geestige baas aan vast……..

Toen we zaterdag even in de muziekwinkel van Gert Nijkamp waren omdat mijn kloris saxofoonrieten nodig had en die hebben ze daar, moest ik er weer even aan denken. Hoe hij in 2007 zomaar op het schoolplein van zijn zoontje, die hij gelukkig net naar binnen had gebracht, werd doodgeschoten. Heel Apeldoorn was geschokt toen.

Ik kende hem, doordat hij wel spullen heeft geleverd aan het revalidatiecentrum waar ik o.a. met muziek bezig was. En of je nou twee setjes gitaarsnaren kwam halen bij ‘m of iets anders kleins, hij behandelde je alsof je een vleugel van ’n ton bij hem kwam kopen. Altijd vriendelijk en goedgemutst. Hij zat toen nog wel in een klein achteraf pandje, een heel verschil met de mooie winkel van later.

Onbegrijpelijk, dat zo’n man moest worden geliquideerd. Waarom? De politie heeft altijd verklaard dat Gert Nijkamp geen crimineel was en dat kan ik ook niet geloven. Maar misschien had ie niet groter moeten groeien. Je weet ’t niet. Als hij in dat achteraf winkeltje was gebleven. Er zit niet altijd muziek in de muziek. Nou ja, ik moest weer even aan ‘m denken zaterdag………

Een verkeersbord met bovenstaande tekst, waarbij het woord “ganzen” voor de gelegenheid even was vervangen door “molen” werd gistermorgen onthuld door wethouder Van Nuijs, voordat ie op een knop mocht drukken om de operatie in gang te zetten. Want wat doen ze in Vaassen, een dorp in de gemeente Epe? Ze verplaatsen een hele korenmolen met wieken en al ( in de vreugdestand! )naar de overkant van de straat. De molen van Daams, zoals die bekend staat, moet vijf meter verhoogd worden.

Er wordt in het dorp hoogbouw gepleegd en daardoor zou de molen op zijn plaats geen wind meer vangen en dat kan natuurlijk niet. Hij heeft de oudste rechten, ondanks de nieuwe tijd. Ik vind het mooi, dat men zoveel historisch besef heeft, dat men van de molen geen monument maakt waar je alleen maar naar kunt kijken, zo van : jammer dan, maar dat hij door de verhoging in werking kan blijven. Nadat hij in twee dagen met een snelheid van 3,3 milimeter per minuut aan de overkant tijdelijk op een pleintje wordt gezet, gaat ie over een poosje net zo spectaculair weer terug om op zijn verhoogde fundament te worden gezet. Ze moeten dat verkeersbord dus nog maar even bewaren.

Over ‘windvangers’ gesproken: ik las, dat buren ruzie hebben gekregen over een zogeheten windvanger. Ik heb moeten opzoeken wat dat was. En nou blijken we d’r zelf een te hebben, zeg! Ik geloof, dat die toen ik ‘m kocht, tig jaar geleden, windgong werd genoemd. De onze is van bamboe en maakt als het waait een mooi uitheems geluid. Hij hangt ver van het huis onder de poort dus daar heeft niemand last van.

Dat was bij die ruziënde buren wel anders. Misschien was die windvanger wel van metaal of zo en die maken inderdaad een irritant geluid als je er lang naar moet luisteren. Als er overleg is gepleegd om dat ding weg te halen, je mag hopen dat ze dat eerst gedaan hebben, en de buren doen het niet, dan kán je je voorstellen dat je op een gegeven moment een schaar pakt om het touwtje door te knippen. Dat mag niet, maar dat je buurvrouw je van de weeromstuit met háár schaar in je arm steekt, dat mag natuurlijk ook niet!

Nee, dan Vaassen! Een hele mólen! En alle buren kwamen kijken………

In de krant stond dat Herman Broekhuizen is overleden. Negenentachtig jaar oud en dan zeggen ze bij ons thuis dat ie niet in de wieg gestikt is. Ja, een beetje cru misschien, maar zo gaat dat bij ons. Nou moet je wel van een bepaalde leeftijd zijn om überhaupt te weten wie dat is. Of wás, liever gezegd.

Ik herinner me Herman nog uit zijn actieve leven. Hij deed zo’n 30 jaar lang “Kleutertje luister” samen met Lily Petersen. Steeds maar weer voor nieuwe kleutertjes natuurlijk. En hij leidde Avro’s Kinderkoor. Hij richtte “Minjon” op, een programma met pubers als programmamakers. Dat is mettertijd weer ter ziele gegaan, toen de tijd en de bezigheden van die pubers veranderden. Maar er zijn ook verschillende “echte” omroepmensen uit voortgekomen. Herman was een man met visie.

Ik had vroeger een boek met liedjes, die gezongen werden door dat Avro-kinderkoor. Er stond een pianobegeleiding bij en die kon ik nog spelen ook. Dat boek had ik gekregen van mijn tante, die secretaresse was bij de Avro. Zo heeft een ieder zijn relaties.

Herman Broekhuizen maakte ook kinderliedjes, die je rustig evergreens kunt noemen. “Opa Bakkebaard”, “Helicopter” en niet te vergeten “Elsjefiederelsje”! Je wilt niet weten hóe vaak ik “mijn klompjes bij het vuur” heb moeten zetten voor iemand…….

Om het ook nog even over iets min of meer leuks te hebben: René van der Gijp zei gisteren bij Voetbal International, dat de tweeling Van de Kerkhof bewijst, dat twee niet meer weten dan één.

Nee, aardig is anders, maar ik vond dat toch wel erg geestig. Bovendien doen ze bij VI wel vaker helemaal niet aardig. Maar de twee konden wel heel erg goed voetballen, zeiden ze.

Nou ja, wat doe je als vrouw ook bij een echte mannenzender……

Ach, natuurlijk kun je omstandigheden niet met elkaar vergelijken, maar het is toch niet zo gek, dat ik donders blij was dat onze kleinzoon, die deze week, ook met z’n groep 8, ‘ op kamp’ was naar Vlieland, sinds gisteren weer veilig thuis is? Onzin natuurlijk, maar ik heb daar toch wel erg vaak aan gedacht de afgelopen dagen……en nog…….

Wat doe je op zo’n heerlijk zonnige dag als vandaag, als bovendien het terras achter je huis weer spic and span is na een hogedrukspuitbeurt? Juist, je gaat eens even langs Intratuin voor wat kleur en fleur. Ze hebben daar natuurlijk nog veel meer dan alleen flora en fauna, maar als ik altijd alles zou kopen dat ik leuk vind, zou ik er maar beter niet meer kunnen komen. De beste bestrijding van de verleiding is de vermijding, nietwaar? We hielden dus de hand op de knip, op een klein kiertje na, en kochten wat voorjaarsgebloemte voor de tuin. Viooltjes, vergeet-me-nietjes en witte bloemetjes, die vast familie zijn van de madeliefjes, maar waarvan ik de naam even niet weet.

Toen kwamen we ook nog even op de afdeling waar de tuinmeubels staan. Dat heten tegenwoordig loungesets. En zijn behoorlijk aan de prijs ook. Maar mooi, hoor. Met dikke kussens, die je ook moet zien op te bergen als het regent, maar daar kun je dan een bijpassende kussenkist voor kopen. We zagen er een van 1099 euro. Ik bedoel maar. ’n Koopje.

Toen zagen we een mevrouw, die in diep gepeins verzonken in zo’n tuinbankstel zat. Ze ging op het driezitsgedeelte zitten, probeerde toen de tweezits en tenslotte de eenpersoons stoelen. Ze wreef eens over de stof van de kussens, zakte in de stoel onderuit en sloot haar ogen. Heel verstandig, want dat moet natuurlijk wel kunnen als je zoiets duurs koopt als een echte loungeset.

Het was best een beetje vermakelijk om haar te zien worstelen met de gedachte over de aankoop. Ze keek echt ’n beetje wanhopig, vond ik. En ik kon me dat helemaal voorstellen. Maar later dacht ik: “Dat is er natuurlijk een van de Consumentenbond of van Kassa. Gewoon een officiële loungeset-tester!” Kan toch?

Nou ja, ondertussen ben ik blij, dat na een sopje onze plastic klapfauteuils nog helemaal goed zijn, de kussens de winter ook uitstekend hebben overleefd in onze kunststof kussenkist, en dat het kleedje nog prima over onze twaalf jaar oude tafel past. We hoeven niks nieuws en het grote loungen kan beginnen! Héérlijk, die zon (gaat ook al voor niks op!)……….