Wat flarden van het songfestival gezien vanavond. Zo’n beetje tegen ’t eind zaten IJsland en Spanje, die ik echt leuk vond. Van de rest kreeg ik zo nu en dan epileptische neigingen vanwege de enorme lichteffecten. En er zijn zoveel nummers, waar ik helemaal geen lied (song!) uithaal en natuurlijk ligt dat aan mij. Hoewel onze zoon de kamer binnenkwam toen de Duitse deelneemster bezig was en zei: “Ik dacht dat het testen van het alarm altijd op de eerste maandag van de maand was!”.

Hij is zeer veel jonger dan ik dus ik ben goddank niet de enige die vindt dat ze allemaal zo blèren! En wie dat niet doet, hoor je weer niet. Vrijwel iedereen zong in het Engels. Dat zag je gelukkig aan de titel van het desbetreffende lied.

We hebben de telling niet afgewacht. Dat vind ik altijd zo’n gebed zonder end. We horen ’t wel. Morgen Twente-Ajax, sorry, Ajax-Twente!
Dát is pas een contest….!

Dat je identiteit op het internet nou niet bepaald onbekend is, dat weet iedereen zo zoetjesaan. Je kunt nog zo zuinig zijn met het vrijgeven van persoonlijke gegevens, wie weten wil wie of wat je bent komt er toch wel achter.

Als je als jongere alcohol wilt aanschaffen moet je je bewijzen in de winkel en is legitimatie verplicht. Als je ’n jong koppie hebt ben je sowieso de klos. Als het goed is. En dat is het, vindt deze ouwe muts. Maar met name in supermarkten schijnt er door drukte of onoplettendheid nog wel es iets mis te gaan. Wettelijk dan, want de jeugdige ondermaatse drinker heeft succes natuurlijk. Dat moet strenger, zegt de overheid. Die op het gebied van gestrengheid wel es vaker iets zegt tegenwoordig. Erg véél zegt zelfs.

Als eerste in de regio heeft nu een slijterij in Beekbergen ( ’t Keteltje) een apparaat met ’n camera er in, de z.g. “Ageviewer”. Iedere klant moet daar even in kijken om gekeurd te worden of hij wel volwassen is. Dat gaat snel, het is binnen drie seconden bekend. Er zijn gevallen, waarin zoiets ’n heel leven duurt.

Die ‘keuring’ gebeurt niet door de slijter, nee, het gaat op afstand. Ergens ver weg in Breda zit een controleur, die je moet goedkeuren. Zonder toestemming kan er niet worden afgerekend. Wat ik me nou afvraag, hè… zou dat nu ook moeten bij Gait-Jan, die al jaren z’n borrel voor het weekend komt kopen of voor Annie, die al net zo lang haar Boerenjongens bij de slijter haalt, omdat ze die bij de super niet hebben? Het stáát er niet, maar zo’n controle hoeft toch alleen maar voor de jongelui? En ik vind het weer zo allemachtig éng, ook! Wat weet zo’n Bredanees d’r nou van? En wat doet hij anders dan een oplettende winkelier: bij twijfel vragen naar de legitimatie?

Maar hé, ik bedenk me net! Het is natuurlijk preventief! Het is weer vakantieseizoen in Beekbergen. Veel vreemd volk over de vloer, dat met teveel alcohol achter de knopen natuurlijk vernielzuchtig wordt. Nee zeg, dát doen ze dan maar in Apeldoorn! Dáár hebben ze ook meer blauw op straat.
Slim, hoor, Beekbergen……ha, ha…!

***Toen we vanmiddag de supermarkt uitkwamen liep ons een moeder met ’n paar kinderen tegemoet om naar binnen te gaan. Het zoontje van een jaar of vijf sommeerde zijn moeder op hoge toon: “En nu ga je drinken kopen, want ik heb dorst!!” ’n Idioot gehoor van zo’n onderdeur.

Het is heel raar, maar ik raak nog steeds ’n beetje van slag als een kind zo doet. Tja, als ie z’n vader imiteert had zijn moeder wellicht verstandiger moeten zijn en was het jong er niet eens gekomen. Maar we liepen elkaar voorbij dus ik weet ook eigenlijk helemaal niet hoe de moeder reageerde. Helemaal niét, hoop ik van harte, want dan is er nog hoop voor de toekomst, die van haar en van het kind.

Maar tjee, wat zou ik dat jong graag op ’n droogje laten zitten, zeg….een hele middag op z’n minst…….

Na het droevige verhaal van het vorige stukje moet ik nu even iets leukers kwijt. Mijn man kwam vanmiddag namelijk thuis met een leuk mopje, dat ie gehoord had. Dat ging zo…..

“Twee meisjes gingen op vakantie naar Schotland en één van de twee had, voordat ze op pad gingen, haar blonde haar rood geverfd. Nou, die meiden wandelden dus gezellig door Schotland en kwamen op ’n dag een schaapherder tegen met een flinke kudde. De roodharige vroeg aan de man: “Als ik nou raad uit hoeveel schapen jouw kudde bestaat, mag ik er dan een uitzoeken?” “Dat is goed”, zei de herder. “Dan denk ik…..tweehonderdzevenentachtig!”, zei het meisje. “Hoe bestáát het!” riep de Schot “Je raadt ’t precies!” Hij kwam z’n belofte na en zij zocht er een uit.

“Nu wil ik ook een weddenschap om ‘m weer terug te krijgen”, zei de herder. “Als ik raad welke kleur jouw haar oorspronkelijk heeft.” “Da’s goed”, zei ze. “Blónd!”, zei de man “en mag ik nou m’n hond terug…..?”

Op de website van De Telegraaf staat het tragische ongeluk van de Belgische wielrenner Wouter Weylandt in de Giro d’Italia natuurlijk uitgebreid beschreven. Vreselijk als een sportman op zo’n manier om het leven komt.

Ik zit ook altijd met afgrijzen te kijken, hoor, als ze met ’n noodgang naar beneden komen bij zo’n afdaling. Ze kunnen dan wel een snelheid van honderd kilometer per uur halen, las ik. Er hoeft dan ook niks te gebeuren, hè! Want wat ís het nou, zo’n simpel fietsje? Steentje op de weg en je gaat onderuit en komt ellendig terecht. En dan die enge bochten! Niet normaal.

Je kunt uiteraard zo’n ongeluk “het risico van het vak” noemen en dat ís ’t natuurlijk ook, maar ja. Het blijft ongelooflijk triest.

Op die Telegraaf-websitepagina stonden onder het artikel een paar van die fietsgerelateerde Google-ads. In één ervan stond: “Nooit meer zadelpijn….!” Je kunt niet overal attent op zijn, maar ’n beetje navrant was die toch wel. Die slogan klópt zo afschuwelijk…….

In het gezelschap, dat hier vanavond bijeen zat om de finale KNVB-bekerwedstrijd te volgen, heerste verdeeldheid. Tenminste één zich behoorlijk opwindende Ajax-fan, de rest was min of meer voor Twente. Ik zeker. Maar er waren er ook, die alleen maar een leuke wedstrijd wilden zien en zich wijselijk niet uitspraken over voorkeuren. Zulke mensen zijn er ook.

Nou, een leuke spannende wedstrijd was het zeker, vond ik. Lekker tempo, de scheidsrechter was in orde wat z’n beslissingen betreft, vond ik dan, hoewel natuurlijk niet iedereen dat met me eens zal zijn. Dat is altijd zo als je met meerdere mensen kijkt. Maar mooie doelpunten ook, geen frommelgoals. Ik vind een hele voetbalwedstrijd wel eens lang duren, maar deze was, zelfs met de verlenging erbij, eigenlijk zó voorbij!

En geen wanklanken in De Kuip, maar wat ik dan weer niét snap is waarom er uit het Twentevak dan vuurwerk op het veld wordt gegooid. Dat je hier dan opmerkingen krijgt als: “Je kunt ’t wel merken: ze hebben daar ervaring met vuurwerk!”. Ja, dat is ’n wrang grapje, maar dóe het dan ook niet! Stom.

Nou, volgende week kan Ajax ’t nog eens proberen. In de Arena met hun eigen publiek. Dat zal moeilijker worden voor Twente, twaalfde man en zo. Hoewel, die gooien er in het spel wel wat vuurwerk tegenaan, daar ben ik zeker van. Hebben ze ervaring mee. Volgens Frank de Boer gaat het volgende week héél anders……De optimist!

Zondag is het weer moederdag. Hoe ik over moederdag denk heb ik wel eens eerder verteld. Commercieel interessant voor de middenstand. Voor mij hoeft ’t dus niet. Hoewel ik ’t leuk vind als ze hun moeder waarderen, vind ik dat overdreven eerbetoon en die te dure cadeaus gewoon onzin. Welke moeder verdient zo’n eerbetoon? Ja, moeder Theresa, maar die is er niet eens meer.

En daarom vind ik het wel mooi, dat mijn oudste dochter (die van de week toch nog wat lekker ruikende beautyspulletjes kwam brengen, om haar moeder op te leuken en omdat ze niet in town is zondag) dit weekend heerlijk als moeder met man en kroost in Zeeland gaat relaxen en dat mijn jongste zoon, van wie ik weet dat ie best veel van me houdt, zegt: “Ja hoor es, ik heb je met Pasen nog gezien, hoor!”.

Ik weet zeker, dat ik nooit een perfecte moeder ben geweest. Nooit echt geprobeerd, want ik wist dat ’t niet zou lukken. Wel m’n best gedaan natuurlijk, maar ja, het zat er gewoon niet in. Voor mij hadden ze die aparte dag dus niet hoeven in te stellen. Maar weet je, doordat ik nooit zo héél erg mijn best heb gedaan, misschien zien ze me daarom nu nog wel zitten. Ergens hoop ik dat maar. Want grote spanningsvelden of knallende ruzies zijn er bij mijn weten nooit voorgekomen hier. Misschien ook wel te weinig, hoor, dat kan ook.

Ik had natuurlijk ook het geluk, dat de moeders van nu níet hebben, dat de tijd toen onze kinderen klein waren, nog aardig overzichtelijk was. Jaren zestig, zeventig. Nog weinig televisie. Snuf en Snuitje waren de ruigste slechteriken en later gooide “de deftige dame” van de Stratenmaker-op-Zee-show er nog wel eens ’n ondeugend scheetje tegenaan. Nog later kwam Annie M.G., die wel eens iets controversieels aansneed, maar dat was het wel.

Huisregels, hadden we die? Ik geloof het niet. Wel vanzelfsprekendheden. Moeilijkheden met eten hadden we eigenlijk ook niet. Ons motto was “Je eet niet voor mijn plezier”. De een lustte dát wat minder en de ander dát. Het middelbareschoolwerk, dat ze ook niet voor ons plezier maakten, daar hebben we ons ook weinig mee bemoeid Te weinig misschien? Maar ik was geen perfecte moeder, dat zei ik al. Als ’t nodig was en ik was slim genoeg in dat bepaalde vak, dan hielp ik wel es natuurlijk. Overhoren of zo. En er is er best wel eens een geweest, die ’n beetje teveel in de wind is gaan staan in de veronderstelling dat ’t hem of haar wel aan zou waaien, maar daar kom je dan wel achter.Het is allemaal naar tevredenheid gegaan qua opleiding. Niet allemaal tienen op de lijst, maar zevens vonden wij ook heel prachtig en zij ook. Nee sorry, geen strebertjes hier.

Dus die tweede zondag in mei mogen ze van mij wel “de dikvoormekaar”-dag noemen. Moeder is, als ’t goed is, dan wel een onderdeel van die benaming. Dik klopt ook wel aardig bij mij, nou ja, móllig, dat klinkt wat leuker. Mijn zus noemt ons “Huisje Weltevree”. Of dat spottend bedoeld is weet ik niet precies, maar anders: nou ja, vooruit dan maar…….

Toen ik vanmorgen wakker werd was het eerste dat mijn bed-en echtgenoot tegen me zei: “Wereldnieuws! Osama is dood!”. En ik dacht: “Nee. toch! Niet wéér! Eerst Kennedy en nu hij !” Daarna besefte ik , dat ik niet “Nee, toch” maar “Mooi zo!” moest roepen. Het scheelt ook maar een letter en ’n baard. En ik had nog maar net m’n ogen open, moet je rekenen.

Nou ja, Osama is dood en Obama leeft er van óp, zullen we maar zeggen. Is het heel gek als ik dat allebei best griezelig vind……..?

Het is natúúrlijk die sprookjesachtige trouwerij in Engeland die de gemoederen vandaag bezig houdt. Ik vind dat wel leuk gek aan die Britten: ze nemen hun royals in allerlei programma’s waar ze maar kunnen in de tang, op een manier waarbij hier je toch minstens de rijksvoorlichtingsdienst op je stoep hebt staan, maar als er begraven of getrouwd gaat worden staat het hele land op z’n kop. Er wordt gebivakkeerd in tentjes langs de route, al dágen van tevoren. Zoiets doen ze hier alleen maar als er ’n nieuwe iPad uitkomt of zo of er is een uitverkoop van een winkel die over de kop is.

De souvenirs zijn ook niet aan te slepen. Hebben jullie in het Journaal die Engelse mevrouw gezien, die haar héle huis vol had staan met de Britse koninklijke familie? Te wonen viel er niet meer. Ik beklaag haar nabestaanden, want zo jeugdig was ze niet meer en die moeten al dat spul opruimen. Of ze moeten net zo gek zijn, dat kan ook.

Maar onze Stentor-krant doet ook mee, hoor. Op de voorpagina een foto van Kate die uit een auto stapt…..”…aan de vooravond van haar huwelijk met prins Harry….” stond er. Ja, de verkeerde prins. Knap stom, hè? Maar in Engeland hadden ze zelfs al mokken met Kate en de verkeerde prins in de handel gebracht! Natuurlijk de schuld van een paar volbloed republikeinen, die ter ondermijning van de monarchie alvast even wilden stoken in een nog niet eens gesloten huwelijk! Nou ja, als Kate maar niet twijfelt en de goeie meeneemt naar de abbey…….

‘k Had het zo leuk bedacht, toen ik dit bakje maakte: “de kip met de gouden eieren” ! Bekijk ik dat beest nog eens wat beter: is het een háán…….!