Gisteravond hebben we sinterklaas gevierd in klein gezelschap bij onze oudste dochter. Haar twee jongens kregen precies wat ze zo héél graag wilden hebben en die waren dus zeer tevreden. Hun sinterklazen ook, want je weet ’t met die kinderen maar nooit tegenwoordig en hun wensjes zijn doorgaans niet goedkoop. Maar het klopte allemaal.

Dat we er qua datum al zo vroeg bij waren komt doordat de hoofdpiet des huizes op sinterklaasavond moet werken. En ja, als je baas dat zegt en je er sowieso een hebt, moet dat gebeuren natuurlijk. Wat ik gisteravond trouwens ook leuk vond was, dat het aantal cadeautjes niet zo extravagant was. Als we met de héle familie bij elkaar zijn en iedereen wil wat doen voor de kinderen dan loopt het met de berg pakjes wel es wat uit de hand. Vind ik dan, hoor. Het neigt naar overdadig, zal ik maar zeggen. Voor de kinderen was deze kleinschaligheid niet verkeerd. Ze hebben niet te klagen, ook als het geen sinterklaas is.

Wat er tot mijn grote blijdschap wel waren: gedichten! Onze kleinzonen kunnen al hartstikke goed lezen en ze voordragen kunnen ze ook. Daar is deze oma blij mee, want hoe ouder ze worden hoe leuker dat wordt natuurlijk! We waren ook nog es lekker vroeg klaar, zodat er voor het slapen gaan nog even gespeeld kon worden. Ook door papa. Chocolademelk en pepernoten er bij, wie doet je wat! Het was leuk. Nou, vandaag nog het sinterklaasgebeuren op school en dan hebben ze het weer gehad voor ’n jaar……….

Het kán zijn, dat het iemand ontgaan is, maar gisteren is Ramses Shaffy overleden. Hij had het vast schitterend gevonden, zoveel aandacht als er aan hem besteed is. Er werd door de diverse zendgemachtigden beschaafd om hem gevochten. En als je hem had gekend, deelde je in de media-aandacht. Ook mooi.

Niet dat ik ‘m niet goed zou vinden, hoor, in tegendeel. ’n Kleurrijk man, zonder meer. Dat “ahahahahaha”-lied met Liesbeth List, nou ja, daar heb je ’t op een gegeven moment wel mee gehad, maar “Het is stil in Amsterdam” is het allermooiste wat ie ooit gedaan heeft.

Dat vind ik dan. Maar daar ben ik dan ook ex-Amsterdammer voor……..

Leuk idee, hoor: je verjaardag in tweeën vieren! Het kon niet op, want ook vandaag had ik gezellig bezoek, telefoontjes, kaartjes, bloemen en cadeautjes. En de zón scheen weer eens, een cadeautje op zich…….!

Op deze grijze zondag vierde ik mijn verjaardag, die eigenlijk mijn verjaardag niet was, want dat is vandaag. Zodat ik, aangezien het thans twee uur in de nacht is en dat is zoals men kan weten een heel normale tijd voor mij om wakker te zijn, nu dus écht jarig ben. Natuurlijk ben ik om klokslag 12 uur uitgebreid gezoend en gefeliciteerd begonnen aan mijn nieuwe levensjaar en sloot ik mijn oude jaar af. Dat heb ik toch maar weer mooi binnen.

Ik heb trouwens leuke cadeaus gekregen: dvd’s met mooie films, gezellige dingen voor huis en tuin en ja, een nieuwe schutting! Ha, die staat er strak bij, hoor! Toen ik ‘m vertelde, dat ik vandaag jarig was, zei de man die hem plaatste: “Nou, maar dan moet ie er voor het weekend staan, als u visite krijgt!” En hij heeft extra hard z’n best gedaan om ‘m op tijd klaar te krijgen en dat is hem gelukt ook. Mijn hele familie heeft in stille bewondering het fraaie timmerwerk aanschouwd. Nou, dat is niet minder dan een reclamespotje natuurlijk en volkomen terecht.

En dan ga ik nu maar es jarig slapen en net zo jarig straks gezond weer op……..

Vanmorgen stond er een foto in de krant van een moeder, die in tranen was, terwijl haar kind geen kik had gegeven bij de vaccinatie tegen de mexicaanse griep. “Ik ben nou eenmaal bang voor prikken”, zei ze. Op haar kind had dat kennelijk geen invloed. Je moet als ouders een voorbeeldfunctie hebben, zeggen ze, maar blijkbaar hoeft dat dus helemaal niet.

Ik vond het vroeger ook nooit leuk als de kinderen ingeënt moesten worden, had een ‘slachtbankgevoel’, maar ja, zélf hoefde ik dan natuurlijk niet. Maar uit het feit dat ik me alleen dat gevoel maar kan herinneren blijkt wel, dat mijn volk er geen stampij bij heeft gemaakt. De tandarts was ook zoiets: niet leuk, maar het moest even.

Waar ik behoorlijk bang voor was vroeger: onweer en wespen! Het heeft me veel moeite gekost die angst niet over te brengen, maar dat is wel gelukt, dacht ik. Onweer maakt ’n hoop herrie en vandaar dat ik mijn echtgenoot altijd even waarschuw bij een flinke flits, dan schrikt ie niet zo, want hij ziet de klap niet aankomen natuurlijk. Maar verder doet onweer me niks meer eigenlijk. Net als wespen. Ze vliegen maar, kan mij wat schelen.Die doen me ook niks meer, zelfs letterlijk niet, want ik heb er niet één gezien deze zomer. Zouden ze aan ’t uitsterven zijn? Mag van mij, hoor, want ik zie hun nut niet zo. Dat zullen ze vast wel hebben, in de natuur of zo, maar daar mogen ze van mij dan ook wel blijven. Maar bang? Welnee, de dókter, die prikt……..

Tja, morgen als het licht is zullen we het pas goed kunnen bekijken, maar vanavond is met een enórme klap de schutting aan de straatkant van onze achtertuin door een felle windvlaag, spectaculair begeleid door ’n flink onweer, over de gehele lengte van zijn functie ontheven. De palen waaraan hij zat vastgespijkerd zijn helemaal losgekomen. Morgen maar even de verzekering bellen of de stormschade ook voor schuttingen geldt. We hebben er lang genoeg voor betaald al die jaren en nooit iets geclaimd. Vader P. moet maar even bellen, want die is heel goed in dat soort verhalen.

Er ligt nu dus een enorme ravage aan planken en palen op straat. We hebben e.e.a. zo netjes mogelijk uit de loop gelegd, want dat is het nadeel van een hoekhuis waar het trottoir vlak langs loopt: je kunt er best mooi bloembakken aan de muur hangen en zo, maar als je schutting omvalt woon je zo ongeveer op straat. Geen privacy meer. Nou doen we niks, dat het daglicht niet kan verdragen, maar er moet toch maar gauw weer een nieuwe afscheiding komen. De man die we daarvoor moeten hebben is al gebeld en hij kan gelukkig morgen al komen kijken.

Stormschade, het klinkt wel stoer en het was een heel avontuur zo in het donker, maar vergeleken met die mensen in Engeland, die na die wateroverlast hun huis weer schoon moeten zien te krijgen, zoals ik vanavond op tv zag, is zo’n hekkie maar peanuts natuurlijk………

Gisteren stond dus de blauwe papierbak voor de deur. En weet je wat nou het gekke is: ik vind ‘m mooi! Dat komt, doordat ie niet zo knálblauw is als de bakken die ik eerder zag, maar beschaafd petrolachtig.

We hebben, zoals we van plan waren, onze bejaarde papierophaler via een briefje laten weten, dat hij ons uit z’n route kon schrappen vanwege het feit dat we gekozen hadden voor de blauwe bak. Gisteren de bak voor de deur, vandaag stond onze papierman voor de deur met in z’n hand een bosje bloemen. Omdat we al die jaren zo trouw het papier voor ‘m hadden bewaard. Erg aardig, toch?

Natuurlijk roep je dan zoiets als : “Maar dat had u toch niet hoeven doen!” Nee, maar hij had ons een gunst te vragen, zei hij. Of we de Varagids en de Libelle voor hem wilden blijven bewaren, want de radiogids interesseerde hem vanwege de columns die er in staan en zijn vrouw las de Libelle zo graag. Hij viste die er altijd tussenuit.

Nou, ook zonder bloemen hadden we dat graag gedaan. Sterker nog: we lopen als we naar het winkelcentrum gaan altijd langs zijn huis. ’n Kleine moeite om die bladen dan even door z’n brievenbus te doen. Dat mag dan ook wel na al die jaren oudpapiergesjouw door de oude baas. Toen ie vanmorgen zo vlak voor me stond zag ik pas hóe oud de man al moet zijn. Wij zijn er jonkies bij, nou ja, zoiets dan. Maar we hebben extra plezier van die abonnementen en dat is wel mooi. En zo is de relatie toch niet helemaal verbroken……..

Er is een nieuwe lifestyletrend: aan de staart van je hond een afdekplaatje hangen, zodat je geen zicht meer hebt op zijn poepgat. Want dat is niet chic, zeg nou zelf. Daar sta je niet zo bij stil, maar eigenlijk is het ontzéttend ordinair! Het sieraad heet “Rear Gear” en is verkrijgbaar in diverse uitvoeringen. ’n Smiley, discobal, politiepenning (stoer!), dobbelsteen (als je ’n goklustige baas hebt!) of een luchtverfrisser.

Nou lijkt me dat laatste nog wel nuttig als je viervoeter een beetje op leeftijd komt. Wij hébben honden gekend…! Dat wil je niet weten. Hoewel, dan weet ik ook nog wel ’n paar mensen, maar ja, die hebben weer geen staart.

Je mag je “Rear Gear”ook zelf ontwerpen, dan maken ze ‘m zo voor je. Gát in de markt! Letterlijk. En vijf dollar is te doen, toch? Bij een kat hoef je ’t trouwens niet te proberen, hoor! Voordat je die iets aan z’n staart kunt hangen vecht ie zich liever dood. Tenminste voor zover ik weet van de katten die ik ken.

Je mag trouwens wel niet vergeten bij de uitlaat het kunstwerk weg te halen voor de uitlaat. Anders wordt het ’n knoeiboel! Ondertussen vind ik het een onderwerp voor de Partij v.d.Dieren om kamervragen over te stellen………

Gisteravond waren we bij onze jarige dochter in Beekbergen. Ze had de hele dag al aanloop gehad dus de grootste drukte was voorbij. Er voegde zich nog één mevrouw bij ons als visite en toen de tv uit was en de kindertjes naar bed waren, werd er gezellig gepraat. Nu wil het geval dat de dames, ons kind en die visitemevrouw, beiden zeer betrokken zijn bij de school van hun kinderen. Actief betrokken, mag ik wel zeggen.

Onze dochter is bijvoorbeeld behalve secretaris van de ouderraad, ‘verkeersouder’, lid van een sportcommissie, ook lees-en computermoeder en ze verricht nog wat hand-en spandiensten. Dat vindt ze hartstikke leuk, hoor, en zolang ze nog werkzoekend is, want dat is ze ook nog, kan het ook allemaal. Die andere mevrouw zat in de Sinterklaascommissie en daar is het ook spitstijd natuurlijk. Ze zijn er maar druk mee, die moeders. Er werd dus veel over school gepraat. Wij luisterden en hoorden dat er heel veel gebeurt op zo’n dorpsschool. De kinderen hebben het zonder meer getroffen met hun juffen en meesters én met hun actieve ouders.

Ze hadden het ook nog even over de “sterrenschool”, je weet wel, zo een waarvan men vanuit Den Haag graag wil dat ie van zeven tot zeven open is, omdat dat beter aansluit op het werk- en privéleven van de ouders. Ze zien dat in Beekbergen in ieder geval helemaal niet zitten. En het is ook niet nodig. Er zijn vanuit school enquêtes geweest en voor de voorschoolse opvang bijvoorbeeld waren er zegge en schrijve twee aanmeldingen. Er is wel een overblijfmogelijkheid voor tussen de middag en verder helpen de moeders elkaar met het opvangen van kinderen als dat nodig is.

Het ‘speelcircuit’ tussen de kinderen na schooltijd schijnt ook prima te zijn en zeer levendig. Er wordt bij elkaar gegeten als het zo uitkomt, slapen bij een vriendje thuis is zó geregeld én ze wonen dicht bij elkaar, ook belangrijk.

Eigenlijk is het gewoon mooi om je jeugd in een dorp te kunnen doorbrengen, dat is een ding dat zeker is. En ik vind die ‘ouderwetse’ dorpsschool, die om de dooie dood niet ouderwets is: ze zitten bóvenop alle moderne ontwikkelingen in hun gloedjenieuwe gebouw met z’n computergestuurde schoolborden, een zégen voor alle kinderen van Beekbergen. Vijfsterren, zo’n school……..

We waren wel een beetje erg laat met het doen van de boodschappen voor de avondmaaltijd. Dat overkomt ons natuurlijk zelden, want eigenlijk hebben we alle tijd van de wereld, maar soms even niet. Nu waren alle winkels van het uitgestorven winkelcentrum dicht, behalve de supermarkt.

De sfeer na zessen is daar heel anders dan vroeger op de dag. Ten eerste was het er bijzónder rustig. Geen rondhollende kindertjes, geen bejaarden (nou ja, behalve wij dan even…)derhalve dus ook geen rollators, buggies en ander in de weg staand rollend materieel. Zelfs de vakkenvullers waren óf al naar huis of nog niet aanwezig.

De klantenkring bestond uit jongere ouderen of oudere jongeren op weg van werk naar huis. Opvallend velen van hen stonden gebogen over de horizontale diepvries met pizza’s of stonden te staren in de verticale diepvrieskast, waarin zich de kant-en-klaar maaltijden ophouden.

Voor deze mensen geen, door iemand anders, gedekte tafel met gereedstaande maaltijd als je thuis komt. Ze moeten dan alles nog zelf doen. Daarom, ik snap het best, hoor, van die pizza’s en zo………