Het zal zeker meer mensen overkomen, maar die weten waarschijnlijk beter hoe je het kunt voorkomen en hoe je er kunt afkomen. Ik weet dat allemaal niet. Waar ik het over heb? Commentspam!!!!

Wat is dat ergerlijk, zeg! Ellenlange stomme teksten, afkomstig van de stomste adressen en dat dan door je hele archief! Omdat hij tijdenlang geen computer had( waarbij hij in de clinch lag met de fabrikant van nog wel zijn favoriete merk!) kon de zoon, die als een soort Big Son mijn weblogje op afstand altijd aan het watchen is via een strenge blacklist, niets voor zijn onderontwikkelde (qua computerkennis dan, hè) moeder doen.

En het liep weer de spuigaten uit dus, hallelujah, ik ben heel blij, dat hij weer de mogelijkheid heeft om eens met een bezem door het archief te snellen. Meer dan 1100 rotzooi-reacties zijn verwijderd. Deze vrouw is zeer dankbaar. Het is geen moederdag, maar het voelt wel zo……

***Nog even een mededeling van de technische dienst, die ik niet mocht vergeten te vertellen: blogspot.com is in de ban. Echte mensen met een dergelijk adres kunnen wel reageren, graag zelfs, vind ik leuk, maar kunnen niet linken naar hun eigen adres, want dan komen ze d’r niet door. En geef al die stomme robotblogpuntcommers daar maar de schuld van dan.

Vanmorgen werd ik wakker met een knallende koppijn. Wat dan vrijwel altijd helpt zonder dat ik meteen pijnstillers hoef is: direct opstaan, ook al wil ik dat helemaal niet omdat elke beweging van mijn hoofd zo zeer doet, en onder de warme douche, iets heter dan normaal, de pijn laten wegtrekken.

Ik heb zo’n toestand altijd bij verandering van weer. Ik voel in principe elke depressie overtrekken. Ik overweeg dan ook ernstig om een meteobureautje te beginnen. Verwacht van mij geen computerberekeningen en ver vooruit voorspellen zit er ook niet in, mijn weerbericht is du moment.

Vroeger hoorde je nog wel eens van mensen, die met een stekend eksteroog het komende weertype aankondigden. En ze hadden het in die dagen in het radioprogramma van de Vara op zondagmorgen, voorloper van de “Vroege Vogels” van nu, nogal eens over “de molenaar in het midden des lands”, die ook weersvoorspellingen deed. Vaak nog met een mooie weerspreuk erbij. Zoiets als: “Een vlo in maart is een daalder waard”. Waarom dat zo zou zijn, geen idee. Er zijn er nog wel meer over de maand maart. “Maartse regen brengt geen zegen”, maar ook “Maartse regen brengt zomerzegen”. Ja, zo kan ik het ook, met alle winden mee! Deze is Brabants, denk ik: “Unne dreuge mert is goud wert”. Altijd optimistisch, hè, die zuiderlingen.

Het regende gisteravond heel vriendelijk. Ritme van de regen op mijn dakraam, heel gezellig. Lang niet gehoord en het was best weer eens nodig. Het waait ook lekker en dan klinken er van die woei-woei-geluiden door het huis, maar ook de temperatuur buiten is lekker.

Nou, oké, voor de lente heb ik wel een beetje pijn in mijn knar over, maar nu dan ook wel dóórzetten, hè…..!

De kleinzoon van mijn zus komt uit een familie van ondernemers. Hij is pas 4, hoor, maar het zit er al helemaal in. Toen hij naar bed moest en van z’n oma nog wat moest opruimen, en ze zei:” Weet je wat jij zou moeten doen?” antwoordde het ventje: “Eerst even langs de Kamer van Koophandel……!”.

Onze stofzuiger heeft het tijdens de verbouwing van onze badkamer zeer te verduren gehad. De verbouwers zogen er van alles mee op als ze ’s avonds hun rommel opruimden en daar kon ie eigenlijk niet tegen. Hij kreeg een stofwisselingsprobleem. Achteraf logisch voor een eenvoudige huisstofopzuiger. Hij ging vreselijk eng doen, er kwam rook uit, hij ging stinken en er kwamen angstaanjagende geluiden uit. We verklaarden hem unaniem voor overleden.

Maar we konden in die stoffige omstandigheden absoluut niet zonder stofzuiger, hoewel het meest grove werk was gedaan, en we kochten een andere. Geen betere, want verbouwen kost geld. Onder het motto :”We zien wel hoe lang hij het uithoudt” zuigen we nu met een vlot uitziend modelletje in zilverkleur en dat voldoet tot nu toe. Zolang je niet gaat verbouwen.

Gistermiddag brachten we wat spullen naar het grofvuil en ook wat naar de Kringloop. Omdat je “alles waar een snoer aanzit” hier in Apeldoorn van gemeentewege ook naar de Kringloop moet brengen, kwam onze oude stofvreter daar ook terecht. Tegen de man, die onze goederen aannam en dus ook de stofzuiger, zei ik : “We hebben de slang, de stang en de borstels er ook maar bij gedaan, want misschien hebben jullie wel een slimmerik, die hem weer aan de gang krijgt!”.

“Zeker wel!”, zei de Kringloper met glimmende oogjes,” een hele afdeling met slimmeriken!”. Hij zag het wel zitten met het apparaat. Onze stofzuiger krijgt waarschijnlijk een hele mooie ouwe dag, daar ben ik eigenlijk wel zeker van. En orgaandonatie is ook mooi…….

Sinds kort kunnen wij een Engels tuinprogramma ontvangen. Als je gewend bent aan Rob en Jurgen, van die snelle jongens met van die moderne ideeën en materialen, dan sluit de Engelse manier van tuinieren beter bij mij aan. Als ik zie hoe die Britten wroeten in hun paradijsjes, met tuinen waar je als eenvoudige stadstuinier alleen maar van kunt dromen, dan hoop ik dat ik er in ieder geval iets van opsteek.

Vanmiddag kreeg ik door het heerlijke weer alvast een béétje de geest. Heb zelfs al samen met de heer des tuins in een echte tuinstoel mét kussen een terrasje gepikt in onze eigen nog kale achtertuin. Ben ook fanatiek aan het opruimen geweest, ouwe planten weggehaald, gesnoeid, kortom het was lente in mijn hoofd. Ik heb ook al allemaal bakken klaargezet waar van alles in kan.

En juist vandaag kwamen ook de folders binnen van Intratuin en Groenrijk met al het moois waar ze mensen met de lente in hun hoofd dolgraag het hoofd mee op hol brengen. “Breng kleur in je tuin!”, roepen ze. Zo gaat het elk jaar.

Als ik niet uitkijk ga ik bákken vol violen halen en allerlei planten waar ze, eerlijk is eerlijk, in het tuincentrum, met niet al te grote bordjes, bijzetten dat ze vorstgevoelig zijn. Ik ben er al zo vaak ingevlogen. Heb daardoor te vroeg aangeschafte planten weer verloren of ze met veel moeite weer overeind gekregen.

Dit jaar ga ik verstandiger zijn. Niet hard naar de winkel hollen, omdat de zon schijnt. Ik ga afwachten of het écht lente wordt en dan niet alleen op de kalender. Komend weekend is het al zómertijd trouwens……..!

Kan iemand mij vertellen wat straatafval eigenlijk is? Dát is namelijk het enige dat terecht mag komen in de op straten en in parken opgestelde afvalbakken. Want het is weer eens zover. Een “incident”. Was het de vorige keer een mevrouw in Geldrop, die na het eendjes voeren, haar lege broodzakje niet mocht weggooien van een op de loer staande milieuambtenaar, nu deed het strafbare feit zich voor in Putten.

Een attente meneer, die vond dat een leeg boterkuipje niet op straat hoorde te liggen ( en wie weet was dat er terecht gekomen door een paar slordige vuilophalers!), het meenam en in een afvalbak deponeerde, kreeg van een plots opduikende controleur een boete van € 75,–. En zelfs de wethouder kon de bekeuring niet terugdraaien, want die was al door naar justitie. Zie je wel, als ze maar willen, dan kunnen de ambtenaren wel snelheid maken!

Deze week start de week “Nederland Schoon”, met als apotheose op zaterdag 25 maart een “opschoondag”. Gevaarlijke dag, lijkt me, die je een hoop geld kan gaan kosten! Laat maar liggen, de rotzooi, want mensen die het goed willen doen, worden beboet! Er mag alleen maar straatafval in de openbare afvalbakken, zoals blaadjes dus….en takjes….en modder….en zand….en bekeuringen…..

Je vraagt je wel eens af: waar is op heden de humor gebleven? Er stond een stukje in de krant vanmorgen, waarbij een meneer uit Heerde een uit 1997/98 stammende terugvordering op zijn deurmat kreeg van een uitkerende instantie. Er was hem destijds anderhalf jaar lang 1 cent teveel uitbetaald en die wilden ze terug.

Dat is toch om te lachen? Daar word je toch niet kwáád om en stelt zo’n dienst “aan de kaak”? Daar bel je de krant toch niet voor? Het blijkt om een digitaal vervaardigde brief te gaan. Ze gaan uitzoeken of er meer mensen zijn, die een dergelijk schrijven hebben gehad en bij wie het ook om zo’n luttel bedragje gaat. En dát is dan misschien het nut van de ophef die de man uit Heerde heeft gemaakt, maar dat had ook met een telefoontje gekund. Nu moest er een officiële woordvoerder aan te pas komen en wat kost zo’n iemand wel niet per uur. Meer dan 1 cent in ieder geval!

Als het om post aan overleden mensen gaat vind ik het een ander verhaal. Daar mag best personeel tegenaan om de bestanden schoon te houden, maar ook dat kost meer dan 1 cent en dat zal het probleem wel zijn. Maar als je nagaat hoeveel handelingen er gepleegd worden, ambtelijk gezien, dan valt het met wat er mis gaat nog wel mee, toch? Moet je de recente zorgverzekering even niet meerekenen natuurlijk. Maar die cent…. ’t is wel lachen natuurlijk……humor eigenlijk!

Vanmiddag waren twee van mijn kleinzonen hier omdat hun moeder naar de tandarts moest. Dat vond ze niet zo leuk, maar wat moet, dat moet. Tandartsen moeten ook leven.

De jongens hadden zelf hun entertainment meegebracht. De film “Mary Poppins” op dvd. En nou ben ik er in eerste instantie niet zo voor dat kinderen, als het niet regent, een hele film gaan kijken, maar ze waren allebei wat moeiig van van alles en nog wat en lekker bij oma op de bank met limonade en wat paaseitjes voor de gezelligheid, is dan zo gek nog niet. Oma is ook nog eens gek op “Mary Poppins” dus wat willen we nog meer.

Het is ook zo’n leuke film. Leuke liedjes, dingen die helemaal niet kunnen, veroorzaakt door een nanny, die iedere ouder zich zou wensen vandaag de dag. Zo heerlijk onschúldig ook allemaal! Een verademing, zoiets.

En nou weet ik wel, dat July Andrews en Dick van Dyke er allang niet meer zo uitzien, hoor, time flies, maar ik heb echt genoten vanmiddag. En de kinderen ook. Leuk, hoor……..!

Onze jongste kleinzoon is jarig vandaag. Hij wordt drie. Al weken heeft zijn moeder tegen ‘m lopen roepen: “Als je jarig bent, hoeveel jaar word je dan? ” en dan riep hij : “één!”. Om te pesten, bleek vandaag, want toen hem vanmorgen dezelfde vraag werd gesteld, zei hij gewoon: “drie!”. Hij steekt er wel één vinger bij op dus helemaal kloppen doet het nog niet.

Ter verhoging van de feestvreugde aten we tompoezen. En over tompoezen heb ik nog ’n verhaal. Het eten van die dingen was op het revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden, waar ik werkte, een onderdeel van het lesprogramma. Ze zitten namelijk best ingewikkeld in elkaar ( net als moorkoppen trouwens). Maar als je weet hoe je ze slopen moet kun je er toch veel plezier aan beleven. Mijn blinde echtgenoot weet dan ook precies hoe een en ander werkt. Eerst de bovenkant eraf en dan is het verder eigenlijk een fluitje van een cent.

Op een ochtend had de Hema een aanbieding: koffie met tompoes voor weinig. We waren met z’n tweeën de stad in geweest en we waren wel toe aan een versnapering. Mijn man sloopte de tompoes op de hem bekende wijze, terwijl ik dacht:”Kom, ik doe het eens netjes met een vorkje”. ’n Tuttig idee, maar zo ben ik. Ik zette het vorkje op de tompoes om de bovenkant te klieven, deed dat iets te krachtig en de tompoes schoot vanaf het schoteltje zo de ruimte in. Twee tafels verder moest ik ‘m ergens onder vandaan vissen.

Het was niet echt druk, maar ik schaamde me even zo goed te pletter, terwijl mijn geliefde in een deuk lag. lk, de ziende,zou wel eens even netjes een tompoes soldaat maken! Het werd het verhaal van de dag uiteraard en ik moet zeggen, dat ik het vele jaren heb gebruikt om aan mijn cliënten duidelijk te maken, dat je voor het eten van een tompoes zonder schaamte je tien geboden dient te gebruiken en voorál geen vorkje!

Onze kleinzoon had vanmorgen als systeem een combinatie van beide, nadat hij de drie minikaarsjes op zijn tompoes had uitgeblazen………

Een wandelwagen is een wandelwagen. Dacht ik . Het woord zegt al wat je er doorgaans mee doet: wandelen. Maar vanmiddag flitste er door onze straat een moeder op skeelers. Achter de wandelwagen. Er zat een kind van een jaar of twee in met wapperende haartjes. Dat het wel spannend vond, zo te zien.

Er liep een ouder kind achteraan te hollen :”Mama! Mama!”. Maar moeder had er de sokken in en baarde wel opzien eigenlijk. Misschien was dat wel de bedoeling, maar bij de hoek bleef ze wel lachend wachten op nummer twee. Nummer één eigenlijk.

Ze was te jong voor een midlifecrisis, maar ze wou duidelijk meer snelheid in haar leven. Haar huishouden zal vast ook op rolletjes lopen of op rolletjes vastlopen, dat kan ook…….