Nog anderhalf jaar mag mijn man zijn baard zo houden, want dan zijn onze paspoorten verlopen. Ik zie de dag dat we ze moeten verlengen met angst en beven tegemoet. Hoe zal hij onder zijn baard vandaan komen? Hij zal die toch grotendeels moeten verwijderen, als hij een pasfoto laat maken, want zijn ooraanzet is niet te zien. En alleen de zijkant er af scheren is bij zijn model geen gezicht. Een baard is een baard, ook aan de zijkant.

Hij heeft vast een onderkin inmiddels, want die heb ik, mild uitgedrukt, ook een beetje en we eten hetzelfde. Dus dat hij ook zoiets heeft ontwikkeld onder die baard zit er dik in.

En weet je, ik vraag me af: als je nou die foto hebt laten maken, zonder bakkebaarden of baard, dan word je goedgekeurd door de ambtenaar van de burgerlijke stand, je krijgt je paspoort mét blotebillengezicht en vervolgens laat je je bosschages weer aangroeien? Dat kan niemand je verbieden, maar dan líjk je toch niet meer op je foto? Zien ze je aan voor terrorist met alle gevolgen van dien!

In de krant stond een foto van een meisje met lang sluik haar. Voor de pasfoto moest ze d’r haar in een staart binden en dat stond haar niet echt. Je zag nu wel haar ooraanzet, maar misschien wou ze die nou juist verbergen met lang sluik haar. Je zal maar flaporen hebben of zoiets. Je gaat dan wel vanzelf chagrijnig kijken en dat komt natuurlijk goed uit, want lachen mag ook niet.

Wij maken elkaar altijd aan ’t lachen bij de fotograaf dus dat wordt nog een moeilijke toestand over anderhalf jaar. En dan zonder of met minder baard ook nog. Ik ben inmiddels blond, want dan zie je de grijze haren wat minder. Nou, ik ben benieuwd of we de grens nog over komen……..

De Arbo-dienst verbetert arbeidsomstandigheden waar dat nodig is. Op veel werkplekken hoeven mensen niet meer te tillen, te sjouwen of langdurig dezelfde bewegingen te maken. Regels waarvoor met name werkgevers moeten zorgen. En werknemers moeten het vooral zelf anders gaan doen en niet meer zoals altijd de gewoonte was. Daar is de Arbo voor, om die regels uit te zoeken.

Na honderden jaren is er éindelijk iets gedaan aan het ondraaglijk lijden van kosters. De beheerder van de Grote Kerk te Apeldoorn bijvoorbeeld mag niet langer de vlag uitsteken van de Arbo. Het beklimmen van de torentrap met stok, vlag en soms zelfs wimpel is te belastend. De kostersvrouw hoeft de vlag niet langer te strijken. En de koster na zonsondergang ook niet. Dat werk is te zwaar.

De Grote Kerk is de meest koningsgezinde kerk van Apeldoorn. Ga maar na: ze hebben een koninklijke kerkbank. Daar mag eigenlijk niemand van niet-koninklijke bloede in. Pieter van Vollenhove zal wel een uitzondering zijn, maar ja, dat is ’n Apeldoorner, dat scheelt. En Wilhelmina staat als koninklijk bronzen beeld voor de deur. Maurits en Marilène zijn er getrouwd en daar liep heel Apeldoorn voor uit. Het is dus een Grote Klap voor de Grote Kerk, dat Arbo-verbod. Regelrecht statusverlies.

Het vervelende is, dat de Arbo-ambtenaar bij de eerstvolgende koninklijke gebeurtenis, ’n verjaardag of zo of weer een kind, metéén kan zien of de koster zich aan de regels houdt. Goed, dat er Arbo is, maar ze kunnen zich toch beter op iets anders richten? Er zijn nog genoeg dingen te regelen. Het scheelt de koster een ritje naar de sportschool en zóveel valt er toch niet te vieren……?

‘k Heb in de verschillende kranten diverse foto’s gezien van de naturalisatiedag en hoe dat in allerlei plaatsen werd gevierd. Minister Verdonk had natuurlijk een zaal vol gelukkigen, die ze weer eens ferm toesprak over hóe gelukkig ze eigenlijk wel waren. In Apeldoorn gingen de mensen het Wilhelmus zingen onder directie van burgemeester Fred. Nee, dan Zwolle! Daar kregen de nieuwelingen een bekertje koffie met ’n koekje en moesten ze sjoelbakken! Want dát was zo Hollands! Je verzint ’t toch niet?

Natuurlijk, wij hebben ook een sjoelbak op zolder. Ik zou vreselijk moeten graven om hem tevoorschijn te halen en of alle schijven er nog zijn waag ik ook te betwijfelen. Zo Hollands zijn wij nou. Vróeger ja, vroeger, toen waren we fanatiek! Gingen ’s avonds niet eerder naar bed dan dat we minstens honderdveertig punten bij mekaar geschoven hadden in één beurt. Het werd dus vaak laat.

De kinderen waren helemaal aan ons lawaai gewend en sliepen er doorheen als er flink geknald werd, wanneer de vier er maar niét in wou! Hoe, wanneer en waarom we gestopt zijn met sjoelen weet ik niet meer. We hadden wat beters te doen, denk ik. Voor die nieuwe Nederlanders hoop ik dat eigenlijk ook. Voor hetzelfde geld blijf je hangen in zo’n tijdverdrijf.

Als we ooit in een bejaardenoord terecht komen zal het misschien wel weer moeten, weet je veel, maar dat zien we dan wel weer……..

Vandaag werd helemaal duidelijk waar dat gejoel aan de overkant afgelopen zaterdag vandaan kwam: de bruid en bruidegom hadden hun respectievelijke vrijgezellenfeestjes!

Ze wonen al een paar jaar vrij gezellig met elkaar in één huis met ’n hondje. Dat is tegenwoordig de volgorde: eerst ’n huis, dan de verbouwing van dat huis, een auto is er meestal al, ’n huisdier vanwege de levendigheid in huis en dan sparen voor de bruiloft, die wat kóst, hoor, vandaag de dag. Als je het ’n beetje goed wil doen tenminste. En er moet tijdens het traject niks mis gaan natuurlijk. Kinderen zijn er nog niet. Misschien het volgende project.

Financieel gezien is het wel slim, die volgorde. Hebben wij het destijds niet zo handig gedaan, over ’n paar maanden 45 jaar geleden. Maar wij hadden dan ook een kamer toen we trouwden en geen huis, we gingen met de bus of lopen, onze poes was een matige eter, de bruiloft was in mijn moeders kamer-en-suite-huis en om negen uur ’s avonds afgelopen, zodat iedereen de trein naar huis nog kon halen.

De gasten zaten tijdens de receptie met een kopje thee tot boven aan de trap, maar het was erg gezellig! En we hoefden niks af te betalen…….

Mijn zus in Australië mailde me dat ze op een jeu-de-boules-veldje een vrouw had ontmoet, die, net als zij, in Amsterdam was geboren en in Bussum op school was geweest. Nou worden er wel meer mensen geboren in Amsterdam en zitten die Hollanders overal, maar dat ze exact even oud waren en zowel op dezelfde lagere school als op dezelfde middelbare school in Bussum hadden gezeten was natuurlijk wel uitzonderlijk. Dan haal je gillend ouwe schooljuffen van stal en weet je nog dat je in de pauze, terwijl dat niet mocht, naar de donderdagse markt ging en meer van dat soort herinneringen. Mijn zus vond het wel bijzonder.

Ze vertelde ook dat haar nieuwe kennis, die zij zich overigens niet herinnerde, zelfs niet haar naam, háár als kind wel “zielig” had gevonden. Dat kwam doordat haar ( en natuurlijk ook mijn) vader, als klein kind getroffen door kinderverlamming en mank lopend met een beugel, mijn zus na een doktersbezoek ’n keer naar school had gebracht tijdens het speelkwartier. Alle kinderen hadden dus de lichamelijke onvolkomenheid gezien van onze papa en sindsdien was mijn zus dus een “zielig” kind. Ze heeft daar een poosje erge last van gehad en herinnerde zich dat door de ontmoeting met deze vrouw weer heel duidelijk.

Wij waren als kinderen van onze vader helemaal aan zijn manier van lopen gewend en in zijn auto rijdend zag je er al helemaal niks van. Hij was accountant met een eigen bureau en dat ging allemaal best toen. Oud is mijn vader niet geworden, want je slijt met zo’n handicap wel dubbel. In die tijd zeker, want zijn beugel woog acht kilo en dat is een blok aan je been, hoor! Dan zijn de lichtmetalen hulpmiddelen van tegenwoordig aardig wat beter. Maar zoals met veel dingen kun je te vroeg geboren zijn. Een computer bijvoorbeeld zou mijn vader een hoop energie bespaard hebben qua mobiliteit.

Dat je als kind last kunt hebben van een gehandicapte pa hebben onze kinderen ongetwijfeld ook wel es gemerkt, denk ik. Er waren wel eens kinderen die zeiden: “Maar is je vader dan ook thuis?” als er eentje wou komen spelen, want een blinde tegenkomen vonden ze dan éng. Maar ons volk heeft ook vaak plezier van ‘m gehad, hoor! Als ze bijvoorbeeld een spreekbeurt hielden op school met “blinden” als onderwerp. Dat leverde geheid een tien plus op als je ook nog eens z’n braillehorloge kon laten zien of de radiogids in braille, z’n brailletypemachine, een echte blindenstok. Kom daar maar eens om als “gewoon” kind!

Moderne kinderen hebben trouwens geen moeite meer met handicaps, dacht ik, er wordt zoveel aan de weg getimmerd tegenwoordig en dat is prima. Onze oudste dochter was ’n jaar of vijf toen ik een gesprek opving van het groepje kinderen waar ze voor de deur mee speelde. De één z’n vader was bij de brandweer, de ander had een vrachtwagenchauffeur als vader en onze dochter zei: “Nou, mijn vader is lekker blind”. Tableau…….!

We hebben net een nieuw beroep uitgevonden voor visueel beperkte mensen! Het is namelijk zo, dat de gemeente Apeldoorn het straatonkruid wel komt verwijderen, maar er niet bij zegt, dat ze het trottoir maar voor de helft behandelen en ook niet wanneer ze dat komen doen, zodat we aan de zijkant van het huis een gemeentelijke “berm” onkruid hebben, die langs een gemiddelde snelweg niet zou misstaan.

Het is tot nu toe droog vandaag en mijn man is begonnen handmatig het onkruid weg te halen. Het begon ons dusdanig te ergeren, al dat gewas, dat het maar eens moest. Hij doet dat op de tast uiteraard en het vordert uitstekend. En grondig, dat ook. Bovendien vindt hij het helemaal niet erg om tot nut van het algemeen op zijn knieën op straat te liggen en ik wel.

Dus blinde en slechtziende burgers van Apeldoorn en elders: word onkruidverwijderingsambtenaar! Het zal niet best betalen, reken daar maar vast op, veel status heeft het zo laag bij de grond natuurlijk ook niet, maar milieuvriendelijker kan niet en gezonder ook niet. Beweging in de buitenlucht….oké…Nordic wandelen of joggen ziet er wat actiever uit en dat zet ook meer zoden aan de dijk, maar ja, die moesten bij ons nou net weg……

Toen ik boven op onze slaapkamer stond te strijken vanmiddag, hoorde ik buiten ineens een gejoel. Nou wordt er in onze buurt niet zoveel gejoeld, in ieder geval niet door volwassenen, dus ik moest wel even kijken wat er aan de hand was natuurlijk.

Onze jonge overbuurvrouw stond met een hele club andere jonge vrouwen in de voortuin twee auto’s uit te zwaaien, waarin de mannen van de dames zaten. Er werd vrolijk geroepen en enthousiast gewuifd. Die jongens gingen kennelijk iets doen waarbij ze de meisjes niet konden gebruiken of niet nodig hadden. En dat nog wel met hun vollédige instemming, wat zeg ik: ze kregen nog net niet het heilige kruis na!

Want nauwelijks waren de auto’s de bocht om of de dames liepen joelend in polonaise naar achter het huis. Kijk, mensen, zo hou je nou je relatie op orde…….

In de krant van vandaag stond, dat het werkende deel van de natie de grijze bevolkingsgroep maar een stelletje “uitvreters, vakantievierders en potverteerders” vindt. Diverse bejaarden hebben geklaagd bij hun ouderenbond, dat ze last hebben van deze uitspraak. Waar die mening precies vandaan komt en door wie geventileerd stond er niet bij. En dat is erg jammer.

De vergrijzing van de inwoners van ons land is een feit waar je niet omheen kunt natuurlijk. De euforische “baby-boom” van na de oorlog is daar de oorzaak van, die worden allemaal grijs nu én de mensen leven vandaag de dag langer en dat zou iedereen toch mooi moeten vinden.

Het wordt misschien tijd voor een nieuwe babyboom, jongelui! Daar kunnen de ouwetjes niet meer voor zorgen, die kunnen er hoogstens op passen. En dan geen “roer gaan omgooien” door te gaan emigreren, daar komt niks van in! Hier blijven moet je. Geboorteregeling? Ben je gek, het wordt weer tijd voor een kind of zes rond de tafel aan de aardappels met jus. Moeders thuis natuurlijk, want al dat gewerk buiten de deur, alsof je thuis niks te doen hebt, dat was toch al niks. Opa en oma weer lekker inwonen bij jullie, moet je es kijken wat dat scheelt in de kosten voor gezondheidszorg en in het huizentekort! Kunnen er nog meer ziekenhuizen in de verkoop. Alles betaalbaar doordat we weer teruggaan naar af. Denk daar maar es over.

Ach, de op hun teentjes getrapte grijzen moeten niet zeuren, maar de groentjes ook niet. We zullen de lasten eens ’n keer beter moeten verdelen. De uitdrukking “verzorgd van de wieg tot het graf” klinkt wel lekker, maar kan in de mottenballen van de jaren vijftig. Je zult voor veel dingen zélf moeten zorgen, en dan met z’n allen voor de mensen die dat niet kunnen. En de “potverteerders” kunnen daar zelfs best een beetje aan meehelpen. Vind ik dan.

De nog oudere mensen, die rentezegeltjes hebben geplakt, vakantiebonnetjes hebben gespaard en zuinig hebben geleefd en nog wisten wat solidariteit was, die kun je toch moeilijk “uitvreters” noemen. Hun enige zonde is, dat ze gezond zijn en nog leven. Er stond vandaag weer zo’n stralend echtpaar in de krant, zestig jaar getrouwd, burgemeester op bezoek, in de bloemetjes gezet. Prachtig toch?

Zeg, heeft Beatrix eigenlijk AOW? En zo ja, wat zou ze d’r mee doen……?

Het lijkt of ik áltijd wel iets te zeuren heb wanneer ik bij de kapper ben geweest, maar dat komt gewoon omdat ik het er niet leuk vind, een hekel heb aan dat gepruts aan mijn hoofd, een vol uur in de spiegel tegen mezelf aan moet kijken, terwijl je er een groot gedeelte van die tijd niet op je voordeligst uitziet, het geprietpraat waar ik slecht tegen kan, de manier waarop ze me als “iets te lezen” altijd de Story of Privé in mijn handen stoppen, omdat ik kennelijk uitstraal, dat ik dat leuk zal vinden.

Voorts mág ik plaats nemen, mág ik door de hele salon meelopen naar de wasbak in een wapperend geval met een veel te kleine handdoek om m’n nek, vastgezet met een grote klem, die veel te dicht onder mijn kin zit. Maar nou ja, wat moet dat moet en vandaag was het weer eens zover.

Het leek rustig toen ik op afspraak binnenkwam. Dat kwam omdat de reguliere kapsters met vakantie waren, de bezetting tot de helft was teruggebracht en mij onbekend, terwijl ik er al twintig jaar kom. Een paar nieuwe stagiaires, maar dat is elk jaar. Het wassen en kleuren werd dan ook aan een leerling overgelaten. Die moet het ook leren natuurlijk, maar erg handig was ze niet. Toen ze klaar was met kleuren, kwam een van de gediplomeerden kijken en gaf opdracht om het gezicht van mevrouw schoon te maken, want ze was nogal uitgeschoten met de kwast. Dat kwam ze doen met een regiment watjes en gróndig. Alsof ik een
kleuter was die een boterham met chocopasta had gegeten. Ik werd berengoed gereinigd.

Maar toen. Moest ik nog geknipt worden. Dat kwam een kenau doen in strakke zwarte broek met laarzen. Die dacht dat ze haar paard onderhanden had om te roskammen. Ik ben nog nooit zó hardhandig behandeld. Eén keer heb ik durven piepen: “Niet te hard trekken, hoor, ik wou nog wat haren overhouden!”. Daar moest ze hartelijk om lachen, zo geestig vond ze dat, maar ze ging masochistisch door.

Ik kan niet anders zeggen: ze heeft me goed geknipt, maar het had wel zachtzinniger gekund. Ze heeft vast een hekel aan oudere vrouwen of had haar heksige schoonmoeder in gedachten of zo. Toen ik klaar was zei ze: “Zo, dat ziet er weer heel wat beter uit!”. Dat deed de deur dicht. Het wás ook zo, maar dat stel ik liever zelf vast en zég het dan ook liever zelf.

Maar ik kan het niet ontkennen: bij de kapper verander ik in een willoos schaap in handen van de scheerder, totaal niét assertief en ik wil eigenlijk zo snel mogelijk weg. Ik mócht eerst nog afrekenen, nieuw tarief….ook dat nog……

Heb je dat wel eens bij de hand gehad? Dat iemand exact hetzelfde aan had als jij? Ik had het laatst met een shirtje waarvan ik dacht dat het best wel een apart motiefje had, maar ja, dan had ik het maar via Versace moeten aanschaffen.

Er kwam mij een mevrouw tegemoet in de Hoofdstraat en ik moet zeggen: het stond haar goed. Leuk mens ook dus dan denk je al gauw:”Nou, als het er bij mij ook zo uitziet mag ik niet mopperen!”. Ze zag mij niet dus was er ook geen reactie verder.

Mijn zus is wel eens op een feest geweest waarvoor ze een hele dure jurk had gekocht. Voor, toen nog, ettelijke honderden guldens. Bij binnenkomst op het feest zag ze meteen een vrouw in precies dezelfde outfit.( Mijn zus ziet zoiets onmiddellijk, ik zou daar een hele avond over doen). Dan voel je je toch anders dan bij een shirtje in de Hoofdstraat. En dan moet je ook zorgen de hele avond lang een beetje uit elkaars buurt te blijven.

Dat vond ze te lastig en daar had ze ook helemaal geen zin in dus stapte ze op die vrouw af en zei:”Mevrouw, wat hebben wíj een goede smaak, hè?”. Er werd door de omstanders en gelukkig ook door die mevrouw smakelijk gelachen en het werd een leuk feest.

Een dure jurk hóeft dus helemaal niet. Toch een mooie gedachte nu de jurken weer zo in de mode zijn……..