We hebben helemaal geen vakantieplannen dit jaar. Het komt er niet zo van. Misschien later ’n midweekje, niet zo ver weg. Dat is niet zielig of zo, want er zijn wel meer mensen zonder vakantieplannen en van die leuke Engelse vakantie van vorig jaar heb ik een mooie serie foto’s en die bekijk ik nogal eens.

Dus áls ik met vakantie wil laat ik die even slideshowen en dan ben ik weer helemaal terug. Leuk hoor. En daar maak je ze toch ook voor, die foto’s? Bovendien heb ik een andere monitor, ‘breedbeeldmodel’ nog wel, dus wat wil een mens nog meer? Nou ja, met vakantie misschien…….

Vanavond hoorde ik op de televisie een psychologische mevrouw beweren dat ze wist hoe het kwam dat mannen vaker agressief gedrag vertonen dan vrouwen. Ze hebben in de oudheid altijd moeten vechten om vrouw en kroost te beschermen en jagen om ze voedsel te verschaffen en die genen zitten er nog steeds in. Vandaar dus. Bovendien leveren vrouwen van nu meer commentaar en dat werkt agressie in de hand. In dit verband vond ze, dat de TomTom-navigator de Nobelprijs voor de Vrede zou moeten krijgen vanwege het feit dat die zoveel echtelijke ruzies voorkomt! Vond ik wel ’n leuke….. !

Onze huisarts heeft ons beiden geselecteerd om mee te doen aan een Utrechts universitair onderzoek naar het nut van een nieuw landelijk pneumokokken-vaccinatieprogramma. Dat moet met name oudere mensen beschermen tegen allerlei enge bacteriën waar je dood aan kan gaan, als je niet uitkijkt. Over het hele land verspreid zijn er zo’n 85.000 bejaarden nodig en daar zouden wij er dan twee van zijn.

De dokter heeft het in zijn brief over ‘gezonde’ ouderen en dat zijn wij kennelijk. Mooi toch? Als er één is die weet of je eigenlijk wel gezond bent, is het toch je dokter. Ik vind het wel een prettig idee, hoor, dat ie dat vindt.

En ja, natuurlijk doen we wel mee. Is het niet voor ons dan is het in ieder geval voor het nageslacht, zo zijn wij wel. De onderzoeksperiode beslaat twee-en-een-half tot drie jaar en daarin levert je dokter de medische informatie over je al dan niet wel zijn. Als je daar bezwaar tegen hebt, kun je niet meedoen. De deelname is sowieso vrijwillig, al vindt je huisarts je nóg zo gezond.

Mocht je binnen die periode toch in het ziekenhuis belanden wegens een of ander defect, dan weten ze daar ook van je deelname aan het programma. Of je dan business-class komt te liggen weet ik niet, maar eigenlijk verwacht ik dat zonder meer, hoor……..

Wat ze toch verzinnen, zeg! Het is al 1 april geweest dus het zal wel waar zijn. Als je deze zomer met vakantie denkt te gaan kun je je goudvis onderbrengen in een ‘goudvissenhotel’ op Schiphol. Ze worden te water gelaten in een grote bak, waar zo’n 80 goudvissen in kunnen. Over andersoortige visjes rept men niet dus lijkt het uitsluitend bedoeld te zijn voor de meest verkochte siervis van Nederland. Ondanks hun mooie naam vind ik het tevens de meest zielige siervis van Nederland. Hun lot staat in de meeste gevallen al bij voorbaat vast.

En wat ik me ook afvraag, hè, hoe herken je je eigen goudvis als je ‘m weer op komt halen? Want rugnummers zullen wel niet houden op die gladde ruggetjes en zouden ze op hun naam reageren? Goudvissen krijgen namelijk heel vaak namen. Dat weet ik toevallig, want twee van onze kleinzonen hebben ook goudvissen. Dirk en Ruud heten ze, hoewel ze niet kunnen voetballen, die vissen. Ik weet het niet zeker, maar ik dacht gehoord te hebben, dat één van de twee er al niet meer is en is vervangen door een reservespeler.

Wij hebben ooit eens in een vakantie op ’n huis gepast, waarin zich twee goudvissen bevonden en van wie wij de verzorging op ons zouden nemen. Dat hebben we keurig gedaan, ons precies aan het briefje gehouden dat bij de ronde vissenkom lag.Ook al zo zielig: alleen maar róndjes kunnen zwemmen. Ondanks onze goede zorgen dreven aan het eind van de eerste week de visjes op ’n ochtend óndersteboven, hetgeen ons niet de bedoeling leek.

De mevrouw van het huis belde zo nu en dan om te vragen hoe het ging en zo, want we hadden ook nog een kat in de gaten te houden. Daarvan wisten we alleen dat ie zwart was, vier pootjes en ’n staart had én dat hij z’n bakjes keurig leeg at. Dat deed hij ’s nachts, want hij zag een warme relatie met ons totaal niet zitten. Wij deden er alles aan, maar het was niet anders.

Toen onze tijdelijke huisbazin weer belde vertelde ik met enige schroom, dat we ons heus, echt waar, aan haar instructies hadden gehouden, maar dat de visjes…….., waarop mevrouw riep: “Góddank! Eindelijk. Nee hoor, helemaal niet erg. Géén nieuwe gaan kopen!”

Nee, een leven als goudvis…..alleen je naam is maar mooi…….

Mijn enige nog levende volbloed tante werd 85 deze week. Zelfs voor ons is dat een respectabele leeftijd. Het prettige van het hebben van een levendig, humoristisch en nog behoorlijk actief familielid, met bovendien zo’n beetje dezelfde genen als jij, is dat zoiets je moed geeft voor je eigen fysieke toekomst. Nou ja, de rest van de ooms en tantes zijn inmiddels wel gaan hemelen dus eigenlijk slaat deze opmerking nergens op.

Maar niettemin gaf tante gisteren een feestje op een erg leuke locatie in Lunteren. Voor ons dus niet zo ver weg.

We hebben heel veel familieleden gezien van wie het inmiddels vijf jaar geleden was, dát we ze gezien hadden. Want toen tante 80 werd gaf ze óók een feestje. Ze maakt er een lustrumgewoonte van. Het was dus niet zo gek, dat de meeste mensen bij het afscheidnemen tegen elkaar zeiden: “Nou, tot over vijf jaar dan maar weer!” Zoals tante er gisteren bij zat haalt ze dat ook op haar slofjes, hoor!

Maar zo close is onze familie dus: eens in de vijf jaar schijnt kennelijk genoeg te zijn om het oergezellig te hebben met elkaar. Misschien wel daarom, maar dat weet je niet. Natuurlijk hebben groepjes neven en nichten bij elkaar in de buurt wel meer contact met elkaar, maar wat ons betreft hebben we alles van horen zeggen. Zo gaat dat als een familie nogal aan de maat is.

We hebben ‘de zit vooraf’ lekker buiten kunnen doorbrengen, voordat het diner begon en dat was al erg gezellig. Mijn tante stráálde temidden van dit alles. Dat ze regelmatig namen en omstandigheden door elkaar haalde en we haar nogal eens uit de geheugenbrand moesten helpen had tot gevolg dat ze vaak geërgerd : “Ach ja, natúúrlijk!”riep, maar dat mag als je familie aan de maat is en jij 85 bent.

Al met al was het een bijzonder leuke bijeenkomst en we zijn weer helemaal op de hoogte van ieders wel en wee. Samen herinneringen ophalen is ook erg leuk. Die worden nogal eens verschillend beleefd, dat wil je niet weten! Iedereen is er trouwens ook van overtuigd, dat het weinig zin heeft om te zeggen: “We moeten maar eens afspreken, zeg!”, want door de fysieke afstand, iedereen is druk met werk en kinderen, komt er toch niks van. Het is geen desinteresse, maar je kunt een grote familie er eigenlijk niet bij hebben. Dus dan is “tot over vijf jaar” een mooie kreet.

Moet tante voorlopig natuurlijk wel in goeie doen blijven, maar daar ziet het wel naar uit. En ik bedoel dat uiteraard puur lichamelijk, hè, dat snap je wel. Bovendien…zo’n feestje kóst wat, hoor, tegenwoordig…….

De stoeptegel, die gisteren en eergisteren op mijn hoofd lag, is veranderd in een vlinder. Dat voelt wel aangenamer. M’n koppijn is verdwenen en ik heb ’t qua waas en duizel wel weer zo’n beetje gehad.

Ik ben nogal een nachtbraker en ik geloof, dat ik wat dat betreft mijn stijl van leven maar es moet veranderen. Als ’t lukt, hoor. Want zoals mijn echtgenoot al zei: “Als jij je weer ‘gewoon’ voelt, verval je vanzelf weer in je ouwe ritme.” Hij ként me al zo lang, weet je.

Nou ja, ik ga ’t gewoon proberen. Dan mis ik wel een paar leuke Engelse tv-programma’s. Het is de schuld van die Engelsen ook, dat ik altijd zo laat ben, met dat belachelijke uur vroeger. Altijd dat aparte gedoe daar. Maar lekker rustig in huis in die kleine uurtjes, dat vind ik ook fijn, hoor.

Maar…moeder gaat verstandig doen. Vroeger naar bed en dan ook vroeger op. Nodig is het niet, want ik hoef meestal nergens heen, maar het is wellicht beter voor mijn constitutie. Straks ga ik trouwens wel ergens heen, want we hebben een jarig kind in Utrecht. Tja, en dan kon het nog wel es laat worden, ha, ha …….!

Gisteren bracht ik mijn dag grotendeels slapend door. Dat is niks voor mij, maar het was niet anders. Duizelig, pijn in mijn hoofd én dus vreselijk slaperig. Het is vandaag wel wat beter, maar gewoon is het nog niet. Ik heb een hoofd vol met watten en dat voelt raar.

Omdat ik geen watje wil zijn wil ik er niet teveel aan toegeven. Bovendien voel ik me in verticale toestand beter en iets minder wazig dan horizontaal. Ik ben niet verkouden, heb geen koorts, alleen zo duf als een konijn, dus Mexico heeft er niks mee te maken. Maar ik word altijd zo ongelooflijk ongeduldig als ik iets mankeer. Ik kan het gewoon niet hebben!

Met zo’n rare duizelige kop wil ik ook geen auto rijden. En ik had nog wel beloofd vanavond te zullen oppassen bij mijn dochter, die een vergadering heeft van school met ’n barbecue er bij, want het is de laatste vergadering van het jaar. Nou heeft ze niks aan mij! Vervelend en stom. Een mens moet gewoon gezond zijn. Dat dat een domme opmerking is, weet ik heus wel. Zó wattig ben ik nou ook weer niet…….

Om het blik ‘stevige tomatensoep’ van Unox, dat we zaterdag meenamen bij de boodschappen, zat ’n wikkel, waarop vermeld stond, dat ik even aan de binnenkant daarvan moest kijken, want daar stond het speciaal aan ons toegekende codenummer. Als ik dat zou intoetsen op de Unox website zou het zomaar kunnen zijn, dat we een Home Star-caravan hadden gewonnen! Nu stond er in kleine letters aan die binnenkant ook, dat er 6,5 miljoen van die codes zouden worden uitgegeven, maar wat denk je dan? Niet geschoten, altijd mis!

Daarom: óp naar unox punt ennel. Alle gevraagde handelingen verricht, ja natuurlijk, óók mijn naam en emailadres (verplicht met ’n sterretje) ingevuld, maar wel vermeld, dat ik geen aankondigingen wilde ontvangen betreffende de innovaties van de firma unox. Dat was niet verplicht, zo te zien, ik mocht e.e.a. verzenden en was na de mededeling, dat mijn code zou worden gecheckt in blijde afwachting van wat er zou volgen.

Nou, er volgde helemaal niks! Het venster bleef helemaal blanco. En niet eventjes, maar uren daarna, toen ik al met onze kleinzoon meegeweest was naar z’n zwemles en daarna de boodschappen had gedaan voor het avondeten, was de uitslag er nog niet. Zelfs geen “helaas!”, wat toch al troostrijk geweest zou zijn. Nee, hoor ze laten je gewoon letterlijk in het ongewisse. Blanco. Of mijn weigering betreffende die zogeheten nieuwsbrief onze winkans heeft verpletterd, je zou het haast denken. Ze hebben nu wel mijn emailadres en daar baal ik van. Verplicht met sterretje, ja, ja.

De soep is op en daar zullen we het maar bij laten. De prangende prijsvraag is nu: zouden we ooit nog horen óf en zo ja bij wié die caravan ter waarde van 15.699 euro terecht is gekomen? Dacht ’t niet, dat staat namelijk nergens. Gelukkig hou ik niet zo van caravans dus ik hóéf ‘m helemaal niet te winnen, het is alleen het idee, hoor! Nou, zo krijgt dit domme soepverhaal toch nog een positief einde…….

Gossie zeg, nou las ik toch dat er onderzocht is, dat mannen in het gezelschap van met name een mooie vrouw dómmer worden, omdat hun hersenpan zich dan meer bezighoudt met indruk maken op die dame dan met een zinnig gesprek of zo. Nu zijn er veel mooie vrouwen en met die decolletés in de huidige mode heb je, als niet ál te afzichtelijk wezen, sowieso gauw succes natuurlijk. Hoe heeft gans Europa zich laatst niet vergaapt aan het decolleté van Angela Merkel!

Maar het is toch erg zielig voor die mannen. Héb je ’n briljant brein, word je zo even op de verkeerde hersenkwab gezet! En je kunt er als man niks tegen doen, hoor. Dat hebben ze vastgesteld. Hartslag gaat omhoog, bloeddruk stijgt, gebeurt gewoon.

Een buschauffeur in Duitsland zette zijn voertuig laatst aan de kant, omdat zijn concentratie op het verkeer totaal was verdwenen. Dat kwam door een passagiere met een uitdagend decolleté. Hij dreigde haar de bus uit te zetten als ze niet zó ging zitten, dat hij haar niet meer kon zien in zijn spiegel. De vrouw toonde zich beledigd tot op haar navel en was erg boos.

Tja, de enige oplossing zal zijn, dat we weer overgaan tot scheiding der seksen. De bokken en de schapen van mekaar scheiden dus, hoewel ik dat een gekke uitdrukking vind. De rammen en de schapen separeren zou ik logischer vinden, maar ja, het schijnt zo in de bijbel te staan: bokken en schapen.

De leerprestaties van jongens zullen met sprongen omhoog gaan als ze geen meiden meer in hun blikveld hebben. Op school begint de ellende al, dat weet een kind. In de kerk net als vroeger: de vrouwen rechts, de mannen links of andersom, nog beter. Er zijn richtingen waar dat al keurig is geregeld.

Er zijn verjaarsbijeenkomsten waar dat ook al vanzelfsprekend is. De vrouwen gaan al op voorhand bij elkaar zitten, apart van de mannen. Dat kán aan de intelligentere gespreksonderwerpen van die mannen liggen: auto’s, bier en voetbal. En soms de politiek. Maar vergis je niet: het vrouwvolk rukt wat dat betreft al op, hoor! Geen nood dus. Die worden vanzelf ook dommer en dan klopt het allemaal weer……!

Kleine meisjes zijn geweldig. Lees bij Misdruk over haar kleindochter Isabel en je zult het met me eens zijn. Wij liepen gistermiddag naar ’t winkelcentrum en werden ingehaald door zo’n parmantig wonder op twee beentjes. Blond, twee vlechtjes en niet verlegen.

“Dag!” zei ze, “ik ga melk halen!” “Zó! ” zeiden wij, “kan jij dat al?”
“Ja, hoor, ik ben al vijf! Op 5 april ben ik 5 geworden. Gaan jullie ook naar de C1000?” Op ons bevestigend antwoord liep ze voor ons uit en vertelde, dat ze hele mooie witte rozen had in de tuin. En toen kregen we gratis en voor niks het recept van rozenwater, dat ze thuis aan het maken was. “Dan moet je blaadjes in een potje met water doen en een hele tijd laten staan en als je er dan aan ruikt is het rozenwater geworden! “

Bij het winkelcentrum vond deze oma het natuurlijk nodig om haar te vertellen, dat ze voorzichtig moest zijn met oversteken. Nou, dat wist ze heus wel, hoor! Terwijl wij schuin overstaken, zoals we dat altijd doen, liep zij een eindje verder op de stoep, keek links, rechts, links en stak keurig recht over tegenover de ingang.

Nadat zelfs wij ongeschonden de overkant hadden bereikt, groetten we elkaar, omdat wij eerst nog ergens anders moesten zijn en zij verdween in de supermarkt. Later zagen we haar weer toen ze klaar was en afrekende bij de kassa. Ze deed het pak melk in een tasje en de caissiere zei: “Je krijgt nog wisselgeld, hoor!” “Dat weet ik, maar ik kan niet alles tegelijk! ” zei ze. Nou, die komt er wel. Overigens zijn kleinzonen óók hartstikke leuk, hoor…..!