’n Vriend van onze jongste zoon haalde een kat uit het asiel. Vond ie gezellig. Wat hij minder gezellig vond was dat de poes zwanger bleek. Het asiel beloofde de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor de drie poesjes die het gevolg waren van de zwangerschap. Moeder en kinderen verbleven wel in het huis van de vriend.

Onze zoon heeft dus de ontwikkeling van hulpeloze blinde wurmpjes tot door het huis rennende, op de gekste plaatsen in slaap vallende kattenkleuters kunnen meebeleven. Hij had zelf ook al een poosje plannen voor het nemen van een kat en besloot één van de jonkies te adopteren. Het asiel wou hem er wel meteen twee aansmeren, maar dat vond ie ’n beetje teveel van het goede.

Hij moest om e.e.a. te regelen naar het asiel om een overeenkomst te tekenen, een aardig bedrag te  betalen, waarvoor de kat wordt gechipt, twee maal ingeënt, ontwormd en na verloop van tijd zal worden gecastreerd. In het contract stond dat hij de kater ‘ in bruikleen’ kreeg. Ik vind dat meer een uitdrukking als je het over een grasmaaier hebt of zo en niet over een levend wezen. Vond L. ook, maar  het stond er nou eenmaal zo.

In ieder geval wordt dit zijn  nieuwe huisgenoot met wie ik graag kennis zal maken. Hij heet Bacchus, als ik het goed heb en dat is natuurlijk een prima naam. Helemaal voor een kater. Daar is over nagedacht…….

Gôh, wat ’n gedoe, zeg, over de naaktfoto’s van die Engelse prins. En die mag trouwens z’n vriendenkring wel es nagaan, want daar kwam de publicatie vandaan. Maar wat is er eigenlijk mis met een naaktfoto? Een menselijk lichaam in de natuurlijke staat. Het was zeker warm op dat feestje van Harry. Kan toch?

Ik hoorde gisteren bij ‘De slimste mens’ dat Marian Mudder (Vera Prins in Baantjer)  van wat  haar fotoshoot in de Playboy had opgeleverd de aanbetaling van haar huis had gedaan. Dus als je niet al te lelijk bent,  ’n beetje bekend en het handig aanpakt kan je blootje je op een nette manier nog best wat opleveren ook. Maar Marian spéélde natuurlijk alleen maar dat ze Prins was…….

Vanmorgen in de auto hadden we het erover, dat het volgende week alweer septémber is. “De tijd giert door je klauwen!” zei mijn kloris. Daar heeft ie gelijk in. Kinderen alweer naar school, vrijwel iedereen weer aan het werk en gelukkig werkt ’t weer een beetje mee om de overgang niet al te heftig te laten verlopen.

“Ja,” zei mijn Friese echtgenoot vervolgens “de tiid hâldt gjin skoft!”. Dat heeft ie zo nu en dan. Komt er ineens iets boven drijven dat aan z’n oorsprong herinnert. Zoals zo’n spreekwoord.

“As ’t net kin sa ’t moat, dan moat it mar sa ’t kin”  is d’r ook zo een. Je hoeft met ’n beetje taalgevoel niet zo te puzzelen om te snappen wat er bedoeld wordt.

Ik kwam deze ook nog tegen: “In goed wiif is it beste stik húsrie”. Húsrie betekent huisraad. Ik denk dat ik best een goed wiif ben, maar om nou in dezelfde categorie te vallen als een dressoir of een driezitsbank. Dat spreekwoord moeten de Friezen even upgraden…….

Weet je wat ze hier in Apeldoorn aan het doen zijn? Ze zijn aan het ontrotonderen. Het is geen nieuwe vloek of zo en ook geen sport. Degene die het woord heeft bedacht is zonder meer een taalkunstenaar. Het valt wel in de sector van ‘de kat die de krullen van de trap krabt’.

Nee, het betekent gewoon, dat rotondes verdwijnen en worden vervangen door verkeerslichten. In veel gevallen is dat weer terug naar hoe het eerst was. Omdat de kringloop toch niet zo goed beviel. Je moet bij een rotonde namelijk zelf beslissen of  iets kan en bij stoplichten wordt dat voor je gedaan.

Nou, mooi bedacht, hoor, dat ontrotonderen. Heel veel fietsers worden daar ook erg blij van.  Ja, het kost het nodige, maar de gemeente zal wel kunnen rondkomen…….

Als je ons nu een bezoekje wilt brengen moet je je voorbereiden op een diepgaande ervaring. Voor onze voordeur bevindt zich namelijk een enorm gat in de grond. Studenten van de cursus uitvaarten voor beginners zijn van harte welkom om ons vers gedolven graf te komen bekijken.

Gelukkig is het ’s morgens vroeg al licht, want onze krantenman is een zeer vroege vogel, die ons dagblad zo rond een uur of vijf in de brievenbus pleegt te stoppen. Hij zal er niet in storten en als ie slim is stopt hij de krant nu tussen de kamperfoelie. De post komt dan wel tijdens de werkuren van de mannen van ‘het gat’.

We krijgen nieuwe elektriciteit- en gasleidingen in de straat en vandaar dat gegraaf . Vanwege het IT-bedrijf van onze zoon, dat zich in ons pand bevindt, was er wel wat overleg nodig in verband met het afsluiten van de elektriciteit voor een bepaalde periode. Dat hebben ze allemaal keurig geregeld.

We wonen op een hoek dus dat gat voor de voordeur is verder geen bezwaar. We kunnen er achter nog uit en dat gebeurt gewoon ook altijd al. De voordeur is voor collectanten en ‘chic’ bezoek. ( Nu gaan er een paar mensen heel hard lachen, maar dat mag.)

Alleen moesten we de meterkast uitruimen en ze moeten ook in de gangkast zijn voor het luik van de kruipruimte. Maar ach, dan ruim je weer es op. Zo’n ouwe rol rauhfaser behang is toch papier en mag wel in de blauwe container, hè……..?

We waren gistermiddag in Uddel. Daar vierden vrienden, die ook ooit onze collega’s waren, hun 45-jarige bruiloft. Dat heet ’n vermiljoenen trouwerij. Wist ik niet. Maar dat deden ze bij het Theehuis Uddelermeer en dat is een uitermate leuke en lommerrijke locatie. Vooral dat laatste feit was zeer welkom.Het was er goed toeven, want er werd goed voor ons gezorgd. Ik moet zeggen, dat ik van tevoren best wel had opgezien tegen de voorspelde hitte, maar dat viel door de schaduw van de vele oude bomen dus reuze mee.

We hebben zelfs nog een rondleiding meegelopen, die de pachter van de gebouwen waarin het restaurant is gevestigd en die, naar hij vertelde nog allemaal van de koninklijke familie zijn, ons aanbood. Er is ook nog een boerderij.  De koningin wil  de boel daar helemaal niet verkopen. Om de een of andere reden zijn er aan de plek veel vorstelijke herinneringen verbonden. Prins Hendrik had er nogal wat voetstappen liggen, koningin Wilhelmina reed er rond met haar wagentje ( dat karretje was trouwens ook nog te zien, opgehesen aan de zoldering!) om te schilderen in de prachtige omgeving.

En zelfs Beatrix komt er nog zo eens in de zoveel tijd een paar uur om te werken in een speciale ‘herenkamer’ in die boerderij, waarvan niemand weet hoe die kamer er uitziet. “Wat ze d’r doet? Geen idee”, zei de humorvolle restaurant-eigenaar. Hij vertelde onder andere, dat ie wel heel blij was, dat de zorg voor de enorme rieten daken van de gebouwen niet voor zijn rekening kwam.

Hij nam ons mee naar het Uddelermeer, toonde ons de grafheuvels die er zijn en wees op allerlei interessante historische bijzonderheden. Het was een warm betoog en het koele bier, dat hij daarna aanprees, je blijft horecaondernemer natuurlijk, al zit je er nog zo koninklijk bij, was zeer welkom. Leuk.

De kinders van het bruidspaar hadden natuurlijk ook nog van alles te melden, dat erg leuk was en het lopend buffet (wat is dat toch een rare uitdrukking eigenlijk, want jij loopt en dat buffet staat daar alleen  maar mooi en lekker  te wezen) was erg geslaagd. Zo onderhand zijn we dus zo’n ruim zes uur buiten geweest in een niet Nederlandse temperatuur. ’n Leuke dag om voor uitgenodigd te worden…….

Tsjonge, dat was afkicken, zeg, zo’n tijd niet bloggen!  Maar ik ben d’r weer. Gemoderniseerd en wel. Ander systeem en een stuk makkelijker ook nog. De techniek staat voor niets en de onontbeerlijke hulp voor dit soort karweien ook niet. Het kostte veel tijd en werk, maar wat ik het leukste vind is, dat er eigenlijk aan ‘het uiterlijk’ niet zoveel is veranderd. Herkenbaarheid vind ik wel mooi. Er verandert al zoveel. Kom je in een winkel voor een oud vertrouwd artikel, dat je al jaren gebruikt en blindelings (!) kunt vinden, hebben ze ineens de verpakking veranderd! En waarom? “Dat wil de consument”, zeggen ze dan. Wat ze waarschijnlijk bedoelen is, dat ze er minder in stoppen, goedkoper verpakkingsmateriaal hebben gevonden of de firma die de spullen fabriceerde bestaat niet meer en heeft z’n naam verkocht aan een buitenlands concern. Daar heeft die eenvoudige klant die loopt te zoeken naar zijn oude vertrouwde product natuurlijk ook helemaal geen verstand van en die moet er maar aan wennen. Nou ja, gisteravond kwam ik in het restaurant waar we waren een oud-collega tegen, die mij twee, drie seconden lang aanstaarde en toen pas zei: “Hé, Els! Wat leuk!” Dus oeps,  hoe het met mijn eigen herkenbaarheid zit na twaalf jaar…….

Op 17 april 1945 is Apeldoorn bevrijd door de Canadezen. En dit jaar rond die datum stonden er allerlei foto’s van destijds in de krant met hele blije Apeldoorners. Er is een monument voor de Canadezen opgericht en elke vijf jaar ( in 2010 wel voor het laatst) werden de bevrijders van toen hiernaartoe gehaald, voor zover ze daartoe lichamelijk nog in staat waren ( en er waren krasse knarren bij, hoor!) om in een defilé met jeeps, motoren en legervoertuigen door stad en aangrenzende dorpen gereden te worden om onze dankbaarheid in ontvangst te nemen. Overal Canadese vlaggen en klappende mensen, allemaal blij met hun vrijheid. En ze vonden dat leuk, die bevrijders.

Er zijn ook nogal wat vriendschapsbanden tussen families hier en daar ginder. Apeldoorn heeft ook een ‘zusterstad’ in Canada en dat is Burlington, een stad niet ver van Toronto. Voor Canadese begrippen dan, hè. Allemaal leuk dus en verbroederend. De twee burgemeesters hebben in 2007 ook afgesproken dat ze in hun eigen stad een park zouden aanleggen, dat naar de zusterstad wordt genoemd. Burlington is dat ook aan het doen. Er komt een Apeldoornparc daar. Maar in Apeldoorn zit het er niet in. Geen geld, het komt er niet van.

Dan denk ik met mijn zuinige huisvrouwenverstand: wat is er nou tegen om een bestaand park die naam te geven. Dat gebeurt in Canada ook. Daar zijn ze een bestaand park aan het opknappen. Dus ik bied hierbij als buurtbewoner met liefde en respect ons Mheenpark aan. Is al helemaal gerenoveerd, hoeft niks meer aan gedaan. Er moet alleen nog even ’n bordje bij de diverse ingangen met een historische verklaring, dat zijn de kosten niet.

Bovendien duurt het toch minstens een generatie voordat iemand het nog Mheenpark noemt. Dat doet nu al niemand. Ja, misschien de afdeling groenonderhoud van de gemeente bij de werkverdeling op maandagmorgen. De mensen hier gaan gewoon naar ‘het park’ om te wandelen, je joggen, te skaten, de hond uit te laten, te spelen, te luieren, te voetballen of te vissen. En of je nou een mheenvis vangt of ’n burlingtonvis….En de héle wijk heet De Mheen, het winkelcentrum heet De Mheen, en dat park ligt o.a. aan de Mheenlaan, dus dié naam gaat heus niet verloren. Burlingtonpark…..ik vind ’t wel mooi……..

Als tegenhanger voor al dat sportgedoe probeer ik elke dag even het quizprogramma “De slimste mens” te volgen. Philip Freriks vult met de presentatie daarvan z’n pensioen deze zomer aan met Maarten van Rossem als éénkoppige ‘jury’. Het is de bedoeling dat drie bekende Nederlanders, van wie ik ook wel eens denk: “wie is dat dan?”, maar dat ligt dan aan mij, aan de tand worden gevoeld wat betreft hun parate kennis.

Dat valt soms mee en soms ook verschrikkelijk tegen bij mensen van wie ik dat niet verwacht. Maar die moeten misschien meedoen van hun baas en willen eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Want eerlijk waar, van de keuze van ‘onderwerpen” snap ik soms geen fluit.

Je kunt namelijk, om de slimste mens te kunnen gaan heten ( daar gaat het om, hè ) de vraag krijgen of je de meest in Nederland voorkomende seksueel overdraagbare aandoeningen kunt noemen. Of je de benamingen kunt oplepelen waaronder een toiletruimte in de dikke Van Dale staat opgetekend. Nou, dan komt er wat los, hoor! Men leeft zich uit. Maarten van Rossem wordt er zelfs toe verleid om intieme mededelingen te doen over zijn uitsluitend gebruik van drielaags toiletpapier. Niveautje, hè? Ik heb ‘m trouwens nog niks horen jureren, maar what’s in a name, nietwaar? Maar zouden er nou echt geen betere onderwerpen te bedenken zijn? Er schijnt elke keer zoiets raars tussen te moeten zitten.

Philip Freriks is ook bepaald geen quizmaster. Dat nationale dictee, nou ja, dat kan nog, maar daar is het decor ook beter. Een regeringsgebouw waar dagelijks de slimste mensen rondlopen, want anders loop je daar niet, denk ik, die zich bezig houden met ons aller wel en vooral wee.

Ik wil ook graag slim worden dus vanavond kijk ik maar weer naar Dolores Leeuwin en Jan Rot, want die krikken de boel op omdat ze echt pienter zijn en gelukkig is de Canvas Crack er ook nog op BVN………