Sportief land zijn we toch! Je ziet soms evenementen gepubliceerd, die getuigen van initiatief om de volksgezondheid op peil te houden. Dan heb ik het even niet over de gééstelijke volksgezondheid, hè? Gisteren las ik, dat ze hier ergens op de Veluwe, ik ga uit schaamte niet zeggen waar, maar het was geen Apeldoorn, een kampioenschap “handtasjes werpen” gaan houden.

En vandaag meldde de krant een WK “winkelwagentjes werpen” in Leeuwarden. Da’s ver weg gelukkig. Maar toch activiteiten om eens even bij stil te staan, want wát gaat de winnaar van zoiets doen met zijn, na veel training verworven, vaardigheden? Er worden veel oudere dames beroofd van hun handtas, die vervolgens wordt weggeworpen in de struiken! Dat geeft toch te denken.

Om over de winkelwagens, die men overal in het land in vijvers vindt, nog maar te zwijgen. Dat vereist ook werpvaardigheid. Nee, het lijkt me geen goede ontwikkeling al dat gegooi. Ondanks dat er al vijf supermarktketens hebben toegezegd winkelwagens en een lege parkeerplaats beschikbaar te stellen. Hoever zou je een wuppie kunnen gooien…….?

‘k Heb vanavond een woord gehoord, dat ik niet kende. Het kwam uit de mond van Piet de Visser, van beroep voetbalscout. Hij heeft verstand van “het spelletje”en analyseert als een schoolmeester. Hij zat aan tafel bij Jack van Gelder in het programma van de NOS en hij had het over “druistig”. Er was volgens hem bij de Spanjaarden iemand die druistig voetbalde.

Ik moest in Van Dale kijken om er achter te komen wat het precies betekende: “wild en onbesuisd”. Nou, dan is dit een druistig WK. De man, die verslag deed van de wedstrijd Frankrijk-Spanje en vraag me niet wie, want ik haal die mannen allemaal door elkaar, had in de rust kennelijk ook naar Piet geluisterd. En druistig een mooi woord gevonden, want hij gebruikte het prompt in zijn commentaar. Druistig, een woord dat de lading dekt. Houden we d’r maar in. Als woord dan……..

Vers van de pers hoorde ik van mijn Australische zus, dat onze Guus Hiddink top of the bill is daar. De T-shirts met “We Love Guus” en “In Guus We Trust” zijn niet aan te slepen. Alleen kunnen de Aussies geen Gúús zeggen en hebben ze het over Kas.

Dat zal ook wel aardig kloppen, want als ze vanavond winnen van Italië bijvoorbeeld mogen spelers en coach 14 miljoen Australische dollars verdelen, da’s zo’n 7,5 miljoen euro en daar krijgt Kas een aardig deel van. Met wat hij al verdiend heeft. Kas-sa. Maar daar doet ie ook helemaal niet geheimzinnig over, dat is bekend. En ze vinden in Australië dat ie het waard is, want voetbal lijkt ondertussen een zeer belangrijke sport te worden daar.

Maar es kijken hoever ze komen, de Socceroos. Mijn zus moest van Guus vroeg naar bed, zei ze, want bij haar is de wedstrijd om 5 uur ’s ochtends. Ze is enthousiast , want ze houdt van voetbal. Ze is al erg lang Australische, maar zo’n Hollandse coach, daar poets je je roots toch even voor op en kom je graag je bed voor uit …….

Vanaf nu zijn we voor Australië, toch? Onze strohalm qua nationale gevoelens. Na deze Slag bij Neurenberg 2006, zo staat het later in de geschiedenisboekjes, gaan we maar op zoek naar iets anders. Moet Hiddink ons maar redden.

Mijn dochter zei, dat het wel veel werk is, alle oranje vlaggetjes groen/geel te verven en ze weet het ook nog niet zeker of ze dat gaat doen, maar onze oudste kleinzoon gaat al zijn Super de Boer-voetbalpoppetjes weggooien, zei hij. Zijn moeder vond dat niet zo’n goed idee, want daar heeft ze erg veel boodschappen voor moeten doen, geloof ik. Hij moest ook erg huilen, omdat Nederland verloren had. Tegen je verlies kunnen moet je ook leren, halve stadions hebben er moeite mee.

Nou ja, als ze maar weer veilig thuiskomen en hun verdriet niet gaan verdrinken. Gecondoleerd allemaal……

Het gebeurde is al wel een poosje geleden, hoor, maar van de week kwam het weer even ter sprake en ik vind het nog steeds een giller, dit verhaal. Mijn man, die zoals je weet zijn zicht mist, was op bezoek bij een vage kennis. Voor mij nóg vager, want ik was niet eens mee.

Er werd in de kamer gezeten in afwachting van koffie. Op een gegeven moment zei de gastheer:”Ha, daar komt Trijs!”. “Wat voor ’n hond is het?”, vroeg mijn man. “Dat is mijn vrouw”, was het antwoord……

Van de week bij de afhaalchinees stond een man in een wit poloshirt, waarop ’n Chinees karakterteken stond. Het eveneens Chinese echtpaar achter de balie riep vrolijk, dat het “Lang Leven” betekende. “Hé, dat wist ik niet!”, zei de man verheugd, “bedankt!”. Nou, dan eet je nóg lekkerder, denk ik.

Maar eigenlijk zou je wel moeten weten wat iets, waar je zo zichtbaar mee te koop loopt, betekent. Helemaal nu er zoveel van die shirtjes uit China komen. Voor je het weet brengt Jaap de Boer uit Koekange een boodschap over van de Chinese Maffia!

Goh, wat zou er eigenlijk op mijn twee bloempotjes staan, waar ook van die Chinese karakters opstaan? Vast geen “Lang Leven”, want vorige week heb ik nog een overleden plant eruit weggegooid. Maar dat ligt meer aan mijn zorgzame karakter: vergeten water te geven…….

Als je zo rondkijkt in de buurt zijn er weer heel wat mensen geslaagd voor hun eindexamen. Er wordt gevlagd met aan het eind van de vlaggenstok een afgeragde tas, die er hangt om nóóit meer gebruikt te worden. En met dat oranje gedoe overal lijkt het of iedereen dat allemaal speciaal voor jou heeft opgehangen. Dat valt leuk samen en zo is het toch nog ergens goed voor.

Onze kinderen slaagden ook wel voor van alles, maar gevlagd hebben we nooit. Slechts één foto is er van onze jongste dochter, die in de (áchter!-)tuin blij staat te wezen met haar Havo-diploma, terwijl ze de heus wel aanwezige vlag vasthoudt. Ze kijkt er zeer slachtofferig bij. Het zat er niet zo in bij ons thuis, uiterlijk vertoon. En toch waren we allemaal zeer verguld, hoor, als het na de nodige spannende weken gelukt was. Soms met mooie voldoendes en soms wel eens een beetje hakken-sloot-werk, maar dat hinderde niks. Geslaagd was geslaagd. En dat hebben ze dan van ons.

De opluchting overheerste: eindelijk vrij! Nog even de diploma-uitreiking, maar dan! Even een vakantiebaantje voor het opkrikken der financiën en het broodnodige besef dat verder leren voorlopig zo gek niet was. Ik herinner me onkruid wieden op een mega-parkeerplaats van een nieuw te openen maxi-supermarkt, héél véél onkruid. Brieven bezorgen, krantenwijken. Goed voor het ontwikkelen van het respect voor lichamelijke arbeid, maar wel zeer slecht voor het toch al niet zo jeugdige fietsenbestand!

Ik wil iedereen feliciteren die voor wat dan ook geslaagd is dit jaar, de een-beetje-gezakten succes met de herexamens en degenen die niet meer te redden zijn: volgend jaar beter. Neem een afzakkertje. Tenslotte feliciteer ik mijn kleinzoon, die vandaag slaagde voor zijn judo-examen! Daar mocht ik vanmiddag in een zeer warm lokaal op zijn sportschool getuige van zijn. Klasse, Stijn! Neem ze in de houdgreep……..!

Bij ons buurtpostkantoor hebben ze behalve postzegels ook sigaren, staatsloten, condoleancekaarten, je kunt er foto’s laten ontwikkelen, je jas laten stomen, enveloppen kopen, ze hebben de laatstverschenen Donald Duck, je kunt er geld opnemen als de pinautomaat buiten het vertikt of leeg is en ze hebben een leuke voorraad recent verschenen boeken. Soms raken ze die na een poosje niet snel genoeg kwijt en dan gaan ze in de aanbieding.

Bij een dergelijke gelegenheid heb ik een mij aansprekende titel gekocht voor het luttele bedrag van 4 euro 95: “Waarom mannen liegen en vrouwen altijd schoenen kopen”. Nou zijn mijn kloris en ik dit najaar 45 jaar getrouwd dus een antwoord op deze prangende vragen zou zo zoetjesaan wel eens van pas komen.

Het boek is geschreven door een echtpaar, Allan & Barbara Pease. Ik dacht dat het eigenlijk uitsluitend humoristisch bedoeld was, gezien de titel, en het is ook heel geestig geschreven, hoor, maar er zit een heleboel dr.Phil-psychologie in. En daar moet je van houden. Ik ben pas halverwege het boek dus een exact antwoord op de titelvragen heb ik nog niet en veel nieuws ben ik nog niet tegengekomen. Maar dat zit ‘m in die 45 jaar van ons natuurlijk.

Daarom stel ik het maar beschikbaar aan, bijvoorbeeld, mijn kinderen om het te lenen. Die halen er vast nog wel iets nuttigs uit. Er is bijvoorbeeld uitgebreid aandacht besteed aan schoonmoeders. Een “quote”: “Mijn schoonmoeder en ik waren twintig jaar gelukkig.Toen maakten we kennis met elkaar”. Dan is de toon wel gezet. Over zappende mannen: “Mannen willen niet weten wat er op tv is, ze willen weten wat er nog meer is” en ik moet zeggen dat ik dat wel vaker hoor.

Nou ja, een interessant boek voor 4 euro 95. En als je achterin kijkt hoe lang de lijst van literatuurverwijzingen is hebben de schrijvers er lang over nagedacht en veel gelezen met z’n tweetjes. En hebben wij maar wat aangerommeld die 45 jaar…….

**Update: (ik ben weer een stukje verder in het boek en ik vond dit wel toepasselijk i.v.m. al dat gevoetbal!) weer een quote dus: “Mijn vrouw zegt dat, als mijn obsessie voor Ajax niet stopt, ze bij me weg zal gaan. Ik zal haar echt missen”. **

De wereld is op visite in Duitsland. En Duitsland doet zijn best een heel goede gastheer te zijn. Daar hebben ze de mensen, de goede lokaties en het fraaie landschap voor. Niemand heeft te klagen.

Wij kijken hier in huis de wedstrijden, omdat we dat leuk vinden, volgen de voor-of nabeschouwende programma’s van de NOS op lokatie met gasten, die er (soms) verstand van hebben,omdat we dat leuk vinden en BvD aan de Titisee, omdat we willen kijken of we dat ondanks alles misschien een keer leuk zullen gaan vinden.

Dat laatste wordt steeds minder waarschijnlijk. Dat Oscar Moens, omdat hij een weddenschapje verliest en het nou eenmaal heeft gezegd in z’n goeie goed de Titisee in springt, oké, dat siert de man. En dat ze Ali B. helemaal laten uitpraten aan tafel, terwijl hij niet meer verstand van voetbal heeft dan ik, is heel netjes, vind ik.

Maar dat ze “Melvin” toestaan het Duitse volkslied te gebruiken voor een “kampioensode” aan Nederland, vind ik minder netjes. Melvin heeft ook zeer grof het Parkhotel Adler, waar Oranje verblijft, beledigd door het over de vieze keuken, lege Sektflessen, ’n damesslipje in het zwembad en het te korte bed voor de lange Van der Sar te hebben. Het hotel heeft vijf sterren (met minder doet Oranje het niet, toch?) en is terecht kwaad. En dat allemaal omdat de Hollanders weer eens leuk willen zijn en “alles toch moet kunnen”. Ik ben daar niet trots op. Als supporters zich goed gedragen en feest vieren in een stad zonder er een zootje van te maken, is dat geweldig en dát vinden Duitsers leuk. En dan blijft het ook leuk overal.

Verder: wat een wereldgoal van Robben! Het dak ging er hier bijna af! De aanwezige kindertjes schrokken zich een ongeluk gisteren. De volwassenen gedroegen zich zeer kinds namelijk. Er werd gedurende de wedstrijd zo nu en dan ook taal gebezigd, die niet bepaald in een opvoedingspatroon past. Nou ja, het respect komt wel weer………!

We wilden een, door de aanschaf van een andere televisie ontstaan, “gat” tussen kasten opvullen. Dat kun je doen door een grote plant te kopen, maar dat kwam niet zo goed uit, want we zitten eigenlijk al aardig ruim in de planten.

Het plan was dan ook om een houtgesneden kat aan te schaffen. Daar hebben we er al een van en nog zo een leek ons bijzonder geschikt voor het gat. Een rondje Wereldwinkel en aanverwante zaken leverde in eerste instantie niets op, maar onze dochter wist nog een winkel in een winkelcentrum waar we nooit komen.

Dat bleek een goeie tip. Een winkel met van alles en nog wat en ook een handgemaakte poes, die ons vanaf dat we binnenkwamen aankeek met een blik van ” zo, zijn jullie daar eindelijk!” . Dat heb je wel eens: iets is gewoon voor jou bestemd. De prijs was ook redelijk dus we gingen naar de toonbank om de eigenaar van de winkel te vertellen, dat we de kat wilden meenemen. ” Ach, jammer!” . zei hij. Hij wou hem eigenlijk niet kwijt. En het leek hem oprecht te spijten om hem te verkopen of het is een erg goeie acteur, die man, dat kan ook.

Nou , we kwamen thuis met onze aanwinst en toen bleek ie nog te groot ook voor het opvullen van dat gat. Hij had er zo mooi kunnen staan. Maar ja, nou wil ik ‘m niet meer kwijt! ’t Is toch wat!. Als ik weer foto’s kan plaatsen (er wordt hard gewerkt aan mijn nieuwe computer namelijk!) zal ik hem wel eens laten zien, dan begrijp je het helemaal. Maar ondertussen moet ik wel nadenken over dat gat tussen de kasten. ’n Plant dan maar…..?