Gisteren was onze pater familias jarig. Hij bereikte een mijlpaal-leeftijd, zo een waar je even bij stil staat. Driekwart eeuw. Hij vond het zelf nogal oud klinken, want hij voelt ‘m niet zo, die driekwart eeuw. We hadden een leuk cadeau voor hem, vonden we zelf. Een handgemaakte Italiaanse wereldbol op pootjes, waar hij wat flessen en glazen in kan bewaren. Niet dat het zo’n drinker is, maar het was wel een echt mannengeschenk.

Op een dag in de week is het lastig om iedereen bij elkaar te krijgen voor de ‘onthulling’ van ons cadeau, maar ze waren er toch na werk en school. Vader was er blij mee. Iedereen moest toen wel weer snel weg, want er moest voetbal getraind worden en er waren nog andere afspraken ook. Met Guus Meeuwis o.a. Maar zondag doen we het dunnetjes over met z’n allen en kijken dan meteen even met hoeveel precies Nederland wint van Mexico. Sprak zij optimistisch.

Daarna ging oudste zoon gisteravond wokken met de jarige en dan mag ik natuurlijk ook mee. Dat was bijzonder gezellig. We zaten leuk. We waren ongewild getuige van een geanimeerd personeelsetentje van een groep dames en één heer. Ze begonnen, toen ze allemaal gezeten waren en ze eigenlijk nog niks hadden gehaald met “Here, zegen deze spijze, amen”. Nou, dat is vaak een mooi begin. Er namen een paar dames afscheid, bleek toen. Ze kregen bloemen, cadeautjes, toespraakjes, gedichten. Veel applausjes natuurlijk, het klonk wel leuk allemaal. Nou hoop ik alleen, dat het stagiaires waren die vertrokken en dat ze niet ontslagen zijn vanwege krimp in zorg of onderwijs.

Maar vader vond dat ie een erg leuke verjaardag had. Hij is intercontinentaal gebeld en gemaild en vele malen van dichterbij, kaartjes gekregen, kortom: hij is niet vergeten bij z’n mijlpaal…..

…..dat doet niemand toch, natellen? Ja, als je de jackpot wint of zo…..

Er komt hier in Park Berg en Bos, las ik in de krant, een landelijk monument voor mensen die ongewild kinderloos zijn. Zoiets kan een drama zijn, dat besef ik. Zelf kreeg ik moeiteloos ( nou ja, enig werk zat er, zeker van mijn kant, wel aan) vier kinderen. Twee van elke beschikbare soort. Dat hebben we altijd beschouwd als iets waarmee we heel veel geluk hebben gehad en nog steeds hebben. Een monument hoeft niet, want zo is het leven. Ons leven.

Ik vind het voor mensen, die heel graag kinderen zouden willen, maar door verschillende, vaak medische, oorzaken ze niet zelf kunnen krijgen, echt heel erg. En natuurlijk zijn er mogelijkheden om op een andere manier te zorgen dat kinderen een kans krijgen op te groeien bij mensen bij wie ze dus meer dan welkom zijn en dat gebeurt gelukkig ook heel vaak, maar het is toch anders dan ‘natuurlijk’ en ik heb begrepen dat je voor zo’n andere manier van kinderen krijgen heel wat moet doen. Aan heel wat criteria moet vóldoen ook. Maar soms wil men alleen maar iets ‘eigens’ en voor die mensen zal het monument bedoeld zijn, denk ik.

Maar toch, hè? Een monument is in mijn beleving iets waarbij je stilstaat om iets of iemand te gedenken of te herdenken. In ieder geval iets dat gewéést is. Dat monument in Berg en Bos houdt volgens mij een verdriet in stand, elke keer dat je er naar toe gaat en bedenkt dat je geen kinderen hebt. Dat is toch akelig? Ik heb makkelijk praten, dat weet ik wel, met mijn vier kinderen, die ook nog eens gezorgd hebben voor vier prachtige kleinkinderen.

Maar, dat heb ik weer, ik moest toch lachen, hoor, toen mijn oudste zoon zei, dat hij dan een monument wil voor mensen, die geen miljonair zijn. Maar zijn gedachtegang loopt ’n pietsie anders. Hij is vrijgezel en heeft een bedrijf. Ik neem het ‘m maar niet kwalijk…..

…..troostbloemetje…..

Afgelopen zondag waren we een dagje naar Friesland. We spreken zo eens in het half jaar af dat de broers en zussen met hun diverse Roosjes en Klorissen elkaar weer eens zien. We zijn allemaal ‘boven de streep ‘qua leeftijd, zoals mijn schoonzus het uitdrukte en dan is bijpraten niet verkeerd. Dat is altijd ouderwets gezellig. We bellen en mailen natuurlijk wel met elkaar en mijn blog bewijst ook wel nuttige diensten wat de informatie vanaf deze kant betreft, maar dat ‘boven de streep’ zijn zegt mij niet zoveel, hoor! Iedereen zit nog aardig goed in elkaar en als je mij effe niet mee rekent is het allemaal Fries stamboek daar.

Ze spreken Fries, dat ook. Daar hadden we het nog over, want Fries schijnt er ook nog in allerlei soorten te zijn. Of je in Hindeloopen woont of in Dokkum, dat schijnt nog een heel verschil te zijn. En mijn zwager, die zich altijd sterk heeft gemaakt voor het behoud van de Friese taal, zei dat er tegenwoordig nogal wat Nederlandse woorden ‘verfriest’ worden. Niet van oorsprong Fries, maar wel zo klinkend. Fries is dus een taal met z’n eigen dialecten en in hoeverre is Fries dan zuiver Fries?

Vorige week stond er in de krant een verhaal over een man die, al meer dan tien jaar in Friesland wonend, niet wilde dat zijn kinderen de Friese taal leerden op school. Die lessen van een uur waren verplicht en hij vond dat ze in dat uur wel wat nuttigers konden doen dan Fries leren. “Wij wonen met z’n allen in Nederland”. zei hij  “óók de Friezen. Dus spreek Nederlands!” Een beetje van de wereld, die man, vind ik. Hij zet zijn kinderen door dat verbod helemaal apart van hun klasgenoten, die wél Fries praten met elkaar. Dat moet je toch niet willen als ouder?

Bovendien kunnen Friezen als ’t nodig is uitstekend Nederlands spreken. Dat is geen probleem. Ook ambtelijk is het goed geregeld, zelfs wettelijk. Maar als je zoals wij zondag met allemaal Friezen bij elkaar bent ( die enkele Amsterdammer d’r tussen, nou ja…..) dan spreek je toch je moerstaal? Ik moet als die ene Amsterdammer wel op het puntje van mijn stoel zitten, maar als ik weet waar ze het over hebben kan ik het best volgen. En het ene woord, dat me ontgaat, leggen ze heus wel even uit als je er om vraagt.

In Limburg, waar je ze als ze het op hun heupen hebben ook maar moeilijk verstaat, werkt het vast  hetzelfde. En in elke streek waar mensen hun dialect in ere houden. Maar ja, die hebben allemaal geen officiele taal! De Friezen wel. Vinden ze wel mooi, hoor, dat aparte…..

…..ook voor mensen verkrijgbaar…..

Wat een binnenkomer was dat, zeg! 5-1 tegen de wereldkampioen, gaat u even zitten! Ik zag net nog een flardje van de wedstrijd Chili-Australië, de andere twee landen uit onze poule. Die was net begonnen, maar volgens mij kunnen we die hebben, hoor. En ik heb er net als iedereen natuurlijk kijk op.

Maar toen Robben werd geïnterviewd zei die:”Fantastisch, deze overwinning, maar morgen moet de knop weer om, want we zijn er nog niet.” Daar is uiteraard geen speld tussen te krijgen bij zo’n uitspraak. Maar ondertussen ziet heel Nederland het weer helemaal zitten, hoor jongens!

Morgen vliegt iedereen naar de winkel om alsnog zijn huis te versieren . De Marskramer: oranje vlaggetjes, ook in rood-wit-blauw, 59 cent per 10 meter. Ik noem het maar even…..

…..de lucht is geklaard en we gaan d’r voor…..!

Om te zeggen dat het oranjegevoel eraf spat hier in Apeldoorn is wat overdreven, tenminste ik vind het hier in de buurt nogal matig, maar wij kochten van de week bij de Marskramer 20 meter vlaggetjes aan een touwtje à 59 cent per 10 meter. Dus dat we er erg duur aan geknutseld hebben, nou nee. Maar die twintig meter wappert ondertussen wel vrolijk, dus het lijkt hier wel wat qua medeleven.

We hadden het er over hoe het komt, dat het minder leeft bij de meeste mensen of dat ’t aan ons ligt dat we dat denken. Is het te verweg? Nou ja, Zuid-Afrika was ook niet bepaald naast de deur. Is er sociaal gezien teveel aan de hand daar? Alsof dat in Zuid-Afrika niet was, zeg. Maar het schijnt ook dat er gewoon niet zoveel vertrouwen is wat betreft de goeie afloop.

Gedoe over Van Gaal, gedoe over Blatter, veel rust is er niet in de voetbalwereld. Tussen de eerste en de tweede helft van de wedstrijd, maar dan heb je ’t wel gehad. Nou ja, maar niet al te pessimistisch zijn. Iedereen heeft een mening over de opstelling en het systeem, maar je kunt er van uitgaan dat die jongens hun best zullen doen. Dus we gaan lekker kijken straks en zien wel hoe of wat.

En wat is hockey leuk, hè? En dat in een voetbalstadion…..

….. verschil en niet alleen in tijd…..

Dit was dan weer ons jaarlijkse weekje Engeland. We waren weer in Cornwall en hoewel de temperatuur prima was, waren er ook buitjes zo nu en dan en zijn we nogal eens ergens binnen geweest. In de kathedraal van Truro bijvoorbeeld. Imposant, anders noemen ze je ook geen kathedraal natuurlijk. Maar we kwamen ook een heel oud kerkje tegen in Lansallos, een plaatsnaam die eigenlijk helemaal niet zo Engels klinkt.

Die kerk was uit de 15e eeuw en er was een gedeelte zelfs nog ouder. Ik ben altijd een beetje onder de indruk in zo’n gebouw. Dat heeft nou niet direct een religieuze reden of zo, maar meer omdat de sfeer van de geschiedenis er nog hangt. Dan denk ik aan al de mensen die al die honderden jaren in de eeuwenoude met houtsnijwerk versierde kerkbanken hebben gezeten. Al dan niet bang voor de toorn van de Almachtige of van zijn aardse woordvoerder op de ook schitterend bewerkte preekstoel.

En Engelsen hebben de gewoonte om dingen nogal eens te laten zoals ze zijn. Een oud kerkhof bijvoorbeeld, zoals dat ook rond dit kerkje aanwezig is, zou je best wel eens ’n beetje kunnen fatsoeneren, maar eigenlijk vind ik het wel mooi, van die scheefgezakte zerken, met jaartallen erop van honderden jaren geleden, waarop de namen van wie d’r onder liggen nog nauwelijks leesbaar zijn. Daar word je stil van.

In de kerk zelf lagen er trouwens ook nogal wat begraven, maar dat waren meer de mensen die in wat chiquere omstandigheden de geest hadden gegeven. Met mooi gebeitelde letters op hun grafzerk, die geen last heeft gehad van de weersomstandigheden. En waar je dan gewoon overheen loopt en dat vind ik dan weer wat oneerbiedig, maar ja, je wilt toch ook weer ’n keer naar buiten.

Nou, zulke dingen dus. We hebben ook mooi weer gehad en het gezellige huisje, dat we vorig jaar ook hadden en dat op zo’n schitterende locatie staat, was weer perfect. Er is ook wifi, hoor,  want de eigenaar is een man, die met z’n tijd meegaat, maar er is ook rust en stilte met alleen de vogels en het riviertje, dat  langs ruist. ’n Heerlijk weekje en tja, zó maar om…..

…daar lig je dan…..

…..onder de groene zoden kun je dit niet noemen natuurlijk……

…..bermpje,hè….?

In  de overlijdensadvertentie van een man die niet eens  zo heel erg oud was geworden las ik de uitspraak: “Op de lengte van je leven heb je weinig invloed, wel op de kwaliteit ervan.”  In een apart zinnetje stond erbij, dat ie ’t wel jammer vond, dat het nu al afgelopen was.

Kwaliteit van leven, daar kun je het best zo nu en dan eens over hebben. Je bewust zijn van het feit dat je het  helemaal niet zo slecht getroffen hebt. Niet zo slecht gedáán hebt ook, want dat bedoelde die man. Ondanks allerlei omstandigheden misschien, al dan niet door eigen toedoen ontstaan. Dus niet in de laatste plaats door hoe je zelf in elkaar steekt.

Ja, spijt kun je uiteraard hebben van stommigheden, gemiste kansen, niet afgemaakte dingen, maar waardoor zich soms andere mogelijkheden voordeden, die achteraf het ei van Columbus bleken. En als je bang bent dat je tijd te kort komt, ben je eigenlijk hartstikke goed bezig. Rustgevende gedachte, je hebt ’t min of meer in eigen hand, die kwaliteit.

Er zijn ook omstandigheden die kennelijk roet in je eten kunnen gooien en dat vond  die meneer  dus jammer. Maar áls je d’r wat aan kunt doen: dóe het…..

…..zo kan het ook, je aanpassen aan de omstandigheden…..

Het zou morgen een fluitje van een cent moeten zijn dat stemmen voor het Europees Parlement. We zijn per slot van rekening net in Brussel geweest om de hele business daar te bekijken en ons te laten voorlichten, maar het is evengoed een moeilijk karwei. Dat komt ook doordat naar verwachting onze partij behoorlijk zal kelderen. En alternatieven zie ik niet. Dus we gaan er maar voor.

Met name nummer 11 van onze kandidatenlijst, Sander Terphuis, lijkt me een plaats waard. Ik ken hem, want ik heb ‘m nog knopen aan leren zetten. Hij heeft namelijk visueel nogal wat problemen en heeft alweer jaren geleden in Apeldoorn een revalidatieprogramma gevolgd bij het centrum waar ik werkte. Daar hoorden allerlei zelfredzaamheidsactiviteiten bij en vandaar dus o.a. die knopen. We zijn met nog wel meer dingen bezig geweest, maar die is ie vast al vergeten of hij heeft ze zich eigen gemaakt, want dat is het doel waarnaar wij streven als revalidatiemedewerkers. Bovendien zet waarschijnlijk allang iemand anders de knopen aan z’n overhemd.

Sander is een bijzondere man, dat moet vermeld. Hij heet eigenlijk Ahmad Queleich Khany, zo kende ik hem ook,  en komt uit Iran. Hij deed in 1990 als worstelaar in Assen mee aan de Wereldspelen voor Gehandicapten en vroeg  politiek asiel aan. Hij werd in 1995 genaturaliseerd en wilde toen ook een Nederlandse naam. En omdat ‘Terphuis’ als achternaam niet bestond en typisch Nederlands/ Fries klonk, koos hij daarvoor.

Hij studeerde rechten aan de Universiteit van Utrecht en heeft daarna in diverse functies als jurist voor de overheid gewerkt. Hij stond in 2010 op de kandidatenlijst van de PvdA voor de Tweede Kamer. Ook was hij landelijk voorzitter van de NVBS, die de belangen van blinden en slechtzienden in Nederland behartigt. Kortom: een slim persoon, die van wanten weet, vooral als het om minderheden gaat .

Zo’n iemand kun je wel gebruiken in Europa. Hij heeft zelf zo het een en ander meegemaakt, zich daar bovenuit gewerkt, een worstelaar. En dat van die knopen van mij werkt misschien ook nog wel door, want die kun je ook doorhakken! Ga maar even stemmen morgen…..

…..nummer 11…..

Bij het opruimen op zolder kwam ik dit schoonmaakstertje tegen. Jaren geleden eens gekregen van, ik denk, mijn jongste dochter. Die heeft  gevoel voor humor. We zullen wel een huishoudelijk gesprek hebben gehad of zo.

Met de landelijke staking van de schoonmakers, die nog steeds voortduurt omdat ze gelijk hebben, ook zonder FNV, vond ik haar wel toepasselijk vandaag. Ze mag ook niet weg, al zijn we nog zo aan het ruimen, en heb ik haar dus ook nog es  eigenlijk niet gemist.

…..’this cleaner is on strike’ staat (niet erg duidelijk) op haar bordje …..

Mijn kloris en ik zijn niet on strike. Morgen komt de Kringloop langs om nog het een en ander op te halen dat niet in onze auto past…..

We zijn nogal aan het ruimen in huis. Zal het voorjaar wel wezen. Vooral kloris is erg enthousiast bezig. Schuur en zolder, dat zijn zo’n beetje de locaties. En we hebben spullen over doordat we kastjes hebben verzet en anders ingedeeld. Onze jongste dochter heeft al wat meegenomen dat ze gebruiken kon, maar we zijn ook al bij de Kringloop en de stort geweest.

Dan valt me trouwens weer op, dat de ‘afvalstroom’ hier in Apeldoorn goed geregeld is. Een groot plein waar je het z.g. grofvuil kwijt kunt met containers waar borden bij staan waar wat moet. Medewerkers lopen rond om te kijken of je dat netjes doet en soms helpen ze ook even mee als het zo uitkomt.

…..als je die ‘koe’ nou even vervangt door ‘troep’…..!

We hebben van de gemeente een grofvuilpas waarop wordt afgeschreven hoeveel kilo troep je dumpt en wij hadden 80 kilo. Daartoe wordt bij binnenkomst het gewicht van de auto met inzittenden en hun zooi gewogen en bij het uitrijden weer zonder de rommel. Wij waren met z’n vieren en we hebben terug naar huis zitten uitrekenen hoeveel gewicht een ieder aan het totaal, dat op de bon stond, had toegevoegd. Dat viel nog niet mee, want dat moest je dan hardop zeggen.

Nou ja, de eerste troep is weg. Er zal nog meer volgen, want de schuur is bepaald nog niet leeg. Op zolder staat meer het kringloopspul, denk ik. Daarbij moet ik goed opletten, want mijn mannetje is een gevaarlijke opruimer. Hij ziet niks, maar heeft ook totaal geen last van sentiment. “Als het op zolder staat is het dus niet in gebruik en kan het weg” is zo ongeveer zijn motto. Dat zal soms zo zijn, maar lang niet altijd.

We zijn wel bewaarderig geweest altijd. Mijn schuld, ben ik bang en dat is nu het probleem. Als je ouder wordt is dat een lastige eigenschap. Eigenlijk moet je vaker opruimen. En dan samen met je kinderen zolang je er zelf nog bent. Dat klinkt heel dramatisch, maar dat is het natuurlijk niet. Ben je gek. Het is juist leuk als je dingen kunt weggeven, die zij zich herinneren en leuk vinden. Kunnen zíj het op zolder zetten, ha, ha……!