Er begint al een beetje stemming te ontstaan rond de stemming nu er nog een weekje is te gaan. Iedereen die je hoort is toch wel stervensbenieuwd wat het gaat worden deze keer. De peilingen laten toch steeds weer net iets anders zien en peilingen zijn maar peilingen, het NAP is betrouwbaarder. Merel heeft last van stemkriebels. Die werk ik doorgaans weg met Strepsils of zo, maar de soort waar zij het over heeft, die ken ik niet. Ik stem dan ook al heel lang en ook nog altijd hetzelfde dus dat is om te beginnen al helemaal niet spannend. Je kunt dat gerust een vorm van “trouw” noemen, die heus wel eens aan twijfel onderhevig is geweest, maar vooral deze keer heb ik er wel vertrouwen in.

Het stemmen zelf, dat hebben we meegemaakt van het rode potlood (aan een touwtje) in een stemhokje met een gordijntje tot aan de supersonische stemmachine van nu. Onze stemplicht verloopt altijd heel gezellig. We worden verwacht in een kleine school bij ons in de buurt, waar tussen de kleurige kindertekeningen al jaren dezelfde mensen het stembureau bemannen en bevrouwen. Allemaal gepensioneerde ambtenaren, die omringd door thermoskannen koffie, zich met veel genoegen van hun taak kwijten. Vooral als de dag vordert houden ze de wachtenden op de hoogte van het opkomstpercentage, want daarop worden weddenschappen afgesloten, in welke wijk die het hoogst is. Onze buurt scoort niet slecht.

Wij krijgen altijd officiëel toestemming van de voorzitter van het stembureau om met z’n tweeën achter het scherm te verdwijnen. Mijn man kan niet zien wat hij doet, maar weet wel wat ie wil. Daarom mag ik voor hem op de machine het juiste plekje aanraken. Het is leuk om even net te doen of we dat ter plekke nog moeten uitvechten. Ik kan eigenlijk doen wat ik wil, hij legt zijn stem in mijn handen. Dat is gymnastisch bezien een hele prestatie. Ik maak er geen misbruik van en voer zijn opdracht netjes uit, daar kan hij op vertrouwen. Daarna nog een keer voor mezelf. Over de partij zijn we het wel eens, maar ik mag nog wel eens een voorkeursstem uitbrengen. Op een vrouw of zoals de laatste keer op Wouter Bos. Ik vind dat hij nu dan maar eens wat moet laten zien. Ik blijf niet aan de gang…….

We werden door onze dochter en haar man verrast met kaarten voor een Nieuwjaarsconcert door pianist Wibi Soerjadi. We moesten er voor naar Harderwijk naar het Cultureel Centrum aldaar. Ze hebben dat centrum gevestigd in een middelbare school, die nu dus multifunctioneel is, zodat we onze jassen zelf mochten weghangen in de leerlingengarderobe tussen de kluisjes, waar volgens een aangebracht bordje “niet mocht worden rondgehangen”. Alleen door jassen.

We kregen gratis een programma uitgereikt bij de deur door een vriendelijke mevrouw en waar vind je dat nog? Het had iets heel gemoedelijks allemaal. Vriendelijke koffieschenkers zonder stress, terwijl er toch wel zo’n paar honderd mensen hun bruine vocht wilden hebben.

De hele upper ten van Harderwijk was er trouwens. Veel geroep van: “Hé, hallo, zeg! Hoe is het met jullie? We moeten gauw weer eens afspreken!” Dus zien en gezien worden, zoals in Apeldoorn eigenlijk als je een concert in Orpheus bezoekt. Het “grijs”-gehalte was aardig hoog, wat tijdens het concert voor veel gekuch en gehoest zorgde.

De Bösendorfer vleugel, 2.90 m. lang, die Wibi altijd vergezelt op zijn reizen en die hij na afloop van een concert altijd een klopje op z’n kast geeft, zoals je een paard prijst als het goed gelopen heeft, stond samen met een plant het grote podium te vullen. Ik vond Soerjadi altijd al niet zo groot van stuk, maar op zo’n groot podium lijkt ie helemaal klein. Tót hij begint te spelen.

Veel Liszt, maar dat is nou eenmaal z’n handelsmerk. Liszt is mij vaak wat te lawaaiig en virtuoos om het virtuoos-zijn. Maar als je tegen mij zegt: “Aimez-vous Brahms?” dan zeg ik : “Oui!” en die speelde hij gelukkig ook. En Chopin. Hij nam voor elk programmaonderdeel ruim de tijd om zich te concentreren. De zaal was dan ook muisstil, dat moet gezegd. Een soort “Oosterse”concentratie.

En ach, ik zag hem nog voor me, zoals hij bij Ria Bremer “de gouden stuiver” won bij Stuif es in , begin jaren tachtig of zo. Hij was een jaar of tien, elf. Hij was toen samen met z’n broertje, die nog niet eens bij de pedalen kon!

Na afloop krijgt een artiest meestal bloemen. Zo niet in Harderwijk. Wibi kreeg een doos GEROOKTE PALING. Dat stond in grote letters op de doos, goed te lezen op rij 24. Vèrgaande sluikreclame. Hij had daar zo weinig moeite mee, dat hij vier toegiften gaf, maar daar staat ie om bekend. “Ik doe het zo graag, pianospelen!” heeft hij wel eens gezegd. Als je het voor je beroep doet is dát natuurlijk mooi meegenomen!

Omdat de politie een nieuw detectiesysteem heeft, waarmee ze gestolen auto’s kunnen opsporen, dan moeten die overigens wel lángsrijden, werd op de A50 een auto achtervolgd, waarin twee mannen zaten. Die waren niet op een rechtmatige manier aan die auto gekomen. Toen de dieven merkten dat ze werden gevolgd namen ze de eerste de beste afslag, die bij Hattem, en verlieten hardlopend de auto. Om aan de politie te ontkomen doken ze een meertje in. Eén van de twee bereikte zwemmend de overkant en wist te ontkomen, maar de andere kwam letterlijk niet meer boven water en was spoorloos. Er was twijfel of ook hij de dans ontsprongen was of wellicht was verdronken. Het water was namelijk érg koud.

Het gebeurde is inmiddels zo’n week of drie geleden. Vanmorgen stond in de krant, dat het lichaam van de 29-jarige Dave Koster uit Beverwijk door duikers was gevonden. Nu hij dood blijkt te zijn mag zijn doopceel kennelijk voluit gelicht. Op het moment, dat ze bezig waren zijn lichaam in een lijkwagen te schuiven, kwam zijn familie aanrijden, omdat die wilden kijken op de plaats waar Dave het laatst levend was gezien.

Dat is ontzettend triest natuurlijk en er werd een halve bladzijde aan gewijd, want dat is een mooi verhaal en dat lezen de mensen graag. Zijn vader is ook nog eens invalide en rolstoelgebonden. Alle ingrediënten voor een hoog Story-gehalte.

En toch, hè…ik krijg een raar achterstevorengevoel. Want toevallig reed die jongen wél in een gestolen auto, probeerde hij wel aan de politie te ontkomen en dat deed hij niet voor niks. Als er dan boven het artikel staat “Dave is weer bij zijn oma en gestorven dochtertje” dan denk ik: “dat hoop ik oprecht voor hem, want het zal verder misschien wel een goeie knul zijn geweest, maar dát hij daar is: risico van het vak!” Toch……?

Mijn zusje in Australië is jarig op 20 januari. Horoscoopsgewijs is ze dus een grensgeval. Ze kijkt naar wat de Steenbok haar te bieden heeft én naar de Waterman. Ze mailde me, dat ze er (natuurlijk! kóm, zeg!) niet in gelooft, maar toch even de jaarvoorspelling had gelezen in een blad, van een “gerenommeerde” astroloog.

En ze verkeert nu in de grootste verwarring, zegt ze, want de Steenbok krijgt een moeilijk jaar, waarin ze heel zuinig moet zijn met geld en de Waterman wordt aangeraden toch vooral de bloemetjes buiten te zetten en veel te reizen. Dat is geen zuinig advies. Bovendien wordt haar voorspeld, dat “iemand uit het verleden zich met haar komt verzoenen”. Ze heeft net met haar vriend gebroken en begint zich nou juist wat comfortabeler te voelen in haar leven als single en van haar mag ie wegblijven, die vriend. Vooropgesteld dan dat het déze vriend is, want ze had er wel meer “in het verleden”. Straks staan ze in de rij voor de deur, weet je veel!

Ik lees ze, ondanks dat ik er (natuurlijk! kóm, zeg!) niet in geloof, ook altijd, die horoscopen. Dat doe ik dan voor elk lid van de familie. Soms breng ik ze op de hoogte van de uitkomst, maar eigenlijk alleen als ze er financieel op vooruit dreigen te gaan of zo. Met ellende belast ik ze niet. Dat ze moeten uitkijken in het verkeer, op hun gezondheid moeten letten en ruzies bij moeten leggen, nou, dat weten ze zelf ook wel.

Bij Lars stond afgelopen week, dat het hem, op maatschappelijk gebied, even niet meezat en dat is wel opmerkelijk natuurlijk, maar het kwám goed! Dat geloof ik ook wel zonder horoscoop. Die dingen worden zo vlak en slim geschreven, dat iedereen er wel iets kloppends uit kan halen. Dat Steenbokken deze week gezellige tijden met hun familie gaan beleven en worden verwend, dat lijkt me heel logisch als je jarig bent.

Mijn zus zegt, dat ze gewoon van beide sterrenbeelden er het gunstigste uitpikt. Ze gelooft er toch niet in dus dat kan makkelijk. Je kunt bijvoorbeeld de bloemetjes buiten zetten en een ander laten betalen. Is dat zuinig of niet? Helemaal niet moeilijk…….

In een programma, dat ik van de week op tv zag, hadden ze Geert Mak, die ik waardeer als kroniekschrijver van onze Nederlandse samenleving met zijn hebbelijkheden, waarbij hij de ónhebbelijkheden niet uit de weg gaat. Hij gaf zijn visie op hoe het op dit moment gaat in ons land. Hij is niet optimistisch. Hij vindt, dat de Nederlanders aan het navelstaren zijn en zich teveel binnen de landsgrenzen druk maken over van alles, terwijl een derde van de beslissingen die ons Nederlanders aangaan in Brussel wordt genomen. De allergrootste problemen liggen zelfs nog buiten Europa ook.

Hij vergelijkt de situatie van nu: een machtsstrijd, die aan de gang is en een dreigende oorlog, met de toestand in 1914, toen iedereen dacht, dat de oorlog snel voorbij zou zijn. Omdat de mensen in hun hoofd niet toe waren aan een “geavanceerde” oorlogvoering duurde die vier jaar en eiste miljoenen levens. Dat zou nu ook wel weer eens het geval kunnen zijn, zegt hij. Dat de mensen dus niet voorbereid zijn op de mogelijkheden van een moderne oorlog. Op terrorisme kún je je zelfs helemaal niet voorbereiden. Dat is dan wel weer een rustig idee.

Ter illustratie: Lars heeft de “Band of Brothers”-cyclus op dvd aangeschaft en wilde die op ons surroundsysteempje even testen. Onze buurman is wat dovig en de zijne niet, vandaar. Hij was met de kerst hier en dus klonken er zeer onchristelijke geluiden op de geboortedag van het Kindeke. Een verslag van een grotendeels “ouderwetse” grondoorlog. Het is een document, die dvd, ( de reden ook dat ie ‘m gekocht heeft, het is een rustige jongen verder), maar tevens een duidelijk bewijs dat een oorlog op die manier nooit meer zal worden gevoerd.

En wij maar navelstaren. Aan de andere kant denk ik met mijn simpele verstand: als iedereen nou eens zou zorgen, dat zijn eigen straatje geveegd wordt en de ramen, die zicht geven op de rest van de wereld zodanig gelapt zijn, dat in de gaten kan worden gehouden waar iedereen mee bezig is en wij gewoon op z’n Hollands de gordijnen open laten, zodat iedereen kan zien hoe goed wíj het bedoelen hier? Maar dat laatste kan natuurlijk weer niet in verband met de energie, want we zijn ook nog zuinig en milieubewust.

Nou ja, eerst maar eens een échte regering kiezen, want de afgelopen verkiezingen hebben bewezen, dat men er een zooitje van kan maken dus waarom dan niet iets waar wél over nagedacht is? En die normen en waarden, dat is ook nog een heel werk, hoor! En we willen nog op vakantie van de zomer, ja, óver de grens natuurlijk! Even genieten van het gemak van de euro. Maar niet te ver weg, want dan zijn we gauw weer thuis als het nodig is…….

’n Beetje surfend kwam ik op een weergave van “Het Rotterdamsch Nieuwsblad” van 31 mei 1922 mijn meisjesnaam tegen. Er stond, dat “de jongeheer S. een bijeenkomst had opgeluisterd met prachtig vioolspel”. Nu woonde mijn vader in 1922 in Rotterdam, hij speelde al op zeer jeugdige leeftijd viool en dan die naam, die nou niet zó algemeen is. Geen De Vries of Jansen, dus de combinatie wekte mijn nieuwsgierigheid. Ik ging dus verder op zoek. Het was ‘m niet. De voornaam klopte niet. Nou ja, het had toch gekúnd?

Het was leuk om de verdere berichtgeving van die dag te lezen, zó dorps voor een stad als Rotterdam! Een voorbeeld: Als kop stond er “Kleintje met handtaschje.” “Mej. Lamers, 1e Wandeloorddwarsstraat 44, verloor haar taschje, inhoudende een portemonnaie met geld, een collier en een loterijbriefje. Zij plaatste een “Kleintje” in het Nieuwsblad en mocht gisteravond haar eigendom bij de familie Kooyman, Albregt Engelmanstraat 33, terugontvangen. Eere wie eere toekomt”.

Dat waren nog eens tijden, zeg! Hadden Merel en Tonie een advertentie geplaatst, een kleintje, en dan hadden ze hun fototoestel en fiets alweer teruggehad. Eere wie eere toekomt in 1922. Waar ik me trouwens over verbaas is de nette inhoud van de tasch. Een portemonnee, een collier en een loterijbriefje. De inhoud van mijn tas is niet geschikt voor publicatie. Bovendien berg ik mijn portemonnee liever in een binnenzak, met colliers sjouw ik niet rond, want die bezit ik niet en mijn staatslot ligt onder het pianolopertje. Ik vraag me ook af of de genoemde straten er nog zijn na de zooi die ze van Rotterdam hebben gemaakt in de oorlog.

Onder het kopje Stadsnieuws stond er verder nog: “Bij den stucadoor A, van der Linden had een aantal gezellen dat werkzaam was op een bouwwerk van Koorevaar aan den Essenburgsingel het werk neergelegd met den eisch van hooger garantieloon en het niet meer samenwerken met Duitsche gezellen. Hedenmorgen zijn de gezellen evenwel, zonder dat de eischen waren ingewilligd, aan het werk gegaan”.

Zo, arbeidsonrust! Ook al gingen ze braaf weer aan het werk, gezellig hadden de gezellen het niet met elkaar. Ook toen al problemen met buitenlanders. Déze zijn het 18 jaar later wel even komen regelen……

Naarmate ik ouder word herinner ik me dingen van mijn (Haagse) moeder steeds beter. Bijvoorbeeld uitdrukkingen die ze gebruikte en die ik kennelijk onthouden heb, omdat ze grappig waren en in ieder geval het onthouden waard. Ze zei altijd, als er iets overbleef aan eten of nog één koekje in de trommel of zoiets: “Nee, dat is voor de vreemde voorbijganger”. Dat mijn vader vaak die voorbijganger was of mijn oudste broer, beiden niét vreemd, dat bleek pas later.Voor dat moment werd er niet gezeurd en dat was de bedoeling.

Als je mijn moeder ’s morgens vroeg: “Mama, wat eten we vanavond?” dan zei ze: “Spring om de haard!” . Een rare uitdrukking, maar het betekende eigenlijk, dat ze nog geen idee had. “Hussen met je neus ertussen” betekende hetzelfde: niet zeuren, ik weet het nog niet. Als je in de weg liep of zat riep ze : “Ga uit m’n beriere!”. Nu kan ik zelf wel herleiden, dat je in ons niet zo ruime huis een “barrière” vormde in de richting waar ze heen wilde, maar toen was het een vreemde kreet. Moeder- 2003 zegt: “Moven!”.

Mijn moeder wist ook altijd precies waar ze haar spullen liet. Vroeg je om de schaar dan zei ze: “O ja, die ligt op de dinges naast de dinges!” en hoe dat nou kon, ik weet het niet, maar je pakte gewoon de schaar omdat je wist waar ze bedoelde. Ik heb bij mijn weten geen uitdrukkingen van mijn moeder overgenomen, onthouden wel en ik zal zelf ook wel weer gezegdes hebben. Mijn broer en mijn zussen zullen zich de gezegdes van onze moeder misschien ook wel herinneren. We zijn tenslotte van hetzelfde merk!

We weten niet, wat er het komende jaar allemaal te gebeuren staat, maar er negatief aan beginnen lijkt me geen optie. Nieuwjaarsdag 1 januari is een dag als alle andere. Maar ik heb in deze weken moeite om vast te stellen wat voor dag het is. Maandagen, die doen alsof ze vrijdagen zijn, of een woensdag die net doet of ie een zondag is. Je verspreekt je voortdurend. Daaruit blijkt maar weer, dat het maar goed is dat we de dagen namen en nummertjes hebben gegeven anders werd het helemaal een tijdloze brij. Maar goed, vandaag dus een nieuw jaar, waarvoor ik iedereen, voordat ik het vergeet, het allerbeste toewens en wat dat dan is moet je zelf maar verzinnen.

Onze Nieuwjaarsdag is dan weer een dinsdag, dan weer een vrijdag, maar altijd 1 januari. Dan de Chinezen! Die doen het veel leuker. Ten eerste laten ze het begin van het nieuwe jaar afhangen van de Maan-kalender. Ze zijn ook aan een heel ander jaar bezig dan wij (4701) en ze laten het in het teken staan van een dier. Dit jaar de geit. Hun maanden hebben maar 30 dagen, niet dat onregelmatige gerommel van ons en elke vier jaar gooien ze er gewoon een dertiende maand tegenaan en zijn ze weer “bij”. Hier en hier kun je lezen hoe dat allemaal precies zit en wat voor rituelen de Chinezen allemaal hebben. Het lijkt me spannender dan bij ons en nóg lawaaiiger! Het Chinese Nieuwjaar valt dit jaar op 1 februari. Ik neem aan, dat je dan naar de pizzeria of de patatboer moet als je thuis buiten de deur wilt eten. Dan koken ze eens een keertje voor zichzelf en zeggen “Kung Si Fat Tsai” tegen elkaar, oftewel : “Iedereen een gelukkig nieuwjaar” (en ik heb dat van horen zeggen, hoor……!)